Het verhaal van Jessica Maengkom-Hiraki

Geplaatst op 9 december 2022 door Indisch4ever

Het verhaal van Jessica Maengkom-Hiraki
“Wij Hiraki’s werden gezien als Japanners, als vijand en daarom zat er weinig anders op dan naar Nederland te gaan,” vertelt Jessica Maengkom-Hiraki (Semarang, 40). De familie Hiraki is een Japans-Indische familie die met de oorlog niets te maken had maar er wel slachtoffer van werd.
Het Indië van de jaren dertig was een sterk internationale samenleving. Uit alle uithoeken van de wereld kwamen mensen naar de archipel om er hun geluk te beproeven. Zo ook de grootvader van Jessica, heer Hiraki. Al gaat over hem het verhaal dat hij in Japan de verkeerde boot had genomen en eigenlijk niet in Soerabaja maar in Shanghai carrière had willen maken. Verkeerde boot of niet, de oude Hiraki werd in Soerabaja verliefd op een Javaanse en ze kregen kinderen.
Die kinderen bezochten de Europese school en leerden geen Japans, wel vlekkeloos Maleis en Nederlands. Maar met de Japanse aanval op Pearl Harbour veranderde alles. Alle Japanners die aanwezig waren in Indië werden ineens tot vijand verklaard, gevangen genomen en per boot naar Australië gebracht. Toen Japan op 15 augustus 1945 capituleerde was de vraag wat ze met deze groep mensen moesten doen. Zonder ook maar iets te vragen werden ze in een boot met bestemming Japan gezet. Daar in dat verwoestte land volgde een aantal moeilijke jaren want die Japanners zagen de familie Hiraki helemaal niet als landgenoten Huizen van Aankomst

Dit bericht werd geplaatst in diversen. Bookmark de permalink .

8 reacties op Het verhaal van Jessica Maengkom-Hiraki

Bernadette S. zegt:

10 december 2022 om 04:04

Die mensen hebben toch veel meegemaakt. Al die Kafkaiaanse toestanden.

Quote “Nog jaren moesten ze elke maand vijf gulden betalen voor de reis naar Nederland tot het restbedrag werd kwijtgescholden.”

Echt? Dus alle mensen die per boot naar Nederland werden vervoerd moesten dit nog jaren afbetalen?

Quote “Ik kwam aan in een vreemd land maar ik voel me nu echt gezegend dat ik hier woon want in Indonesië heb je echt niks als je oud bent.”

Dit is natuurlijk nogal subjectief. Het leven is hier natuurlijk goedkoper. Er is inderdaad geen pensioen voor iedereen maar wel degelijk voor ambtenaren en hun nabestaanden. Tevens is de cultuur natuurlijk dat men bij het (meestal oudste) kind blijft (of komt) inwonen; men dumpt de ouders nooit in een rust- en verzorgingstehuis. Tevens is er BPJS, een soort verplicht ziekenfonds dat zeer goedkoop is en voor iedereen beschikbaar. De kwaliteit is natuurlijk discutabel (cf. Engeland), daarmee zijn goede en slechte ervaringen.

Beantwoorden
- Bung Tolol zegt:
  
  11 december 2022 om 03:24
  
  Nou die “”Repatrianten “” moesten niet alleen voor de bootreis betalen maar ook voor al die andere noodzakelijke voorzieningen .Wat dat verhaal van Jessica betreft ,zij is dus Javaans /Japans ,ook gemengd dus tjampur .In Japan worden ze echter niet als Japanners beschouwd .In Indonesia worden ze daarentegen wel als Japanners beschouwd .Lijkt toch allemaal wel erg veel op die Indische situatie ! Die Indo,s worden in Indonesia als Belanda,s bekeken en in Nederland worden ze aangezien als Indonesier .Ik beschouw Mw Jessica gewoon als Indisch .Wat die oudjes betreft : Als je rijk bent moet je je pensioen in de sub-tropen of de tropen doorbrengen ,als je arm bent moet je gewoon in Nederland blijven ,hier heb je als arme van alles ,zal ze even opnoemen : Gratis O.V ,Gratis museum bezoek ,verder overal korting met speciale Stadspas etc etc verder heb je natuurlijk ook nog de Voedselbank ! Je moet je alleen niet laten opnemen in een bejaarden tehuis ,kun je beter een criminele daad begaan en zo in de gevangenis terecht komen ,veel betere behandeling dan dat Bejaarden tehuis ! 😂😁😜😎
  
  Beantwoorden
  - Bernadette S. zegt:
    
    11 december 2022 om 04:08
    
    Mr. B vraagt of u nog aan de toog hangt, Pak Bung? Het is nogal laat.
    
    Beantwoorden
    - Bung Tolol zegt:
      
      11 december 2022 om 11:12
      
      Daar kan Mr B gerust een weddenschap op afsluiten ! Natuurlijk hang ik nog altijd aan de toog ! Wat moet ik anders gaan doen ? Tomaten kweken ? Slap lullen over de Bersiap ? 100000 x het zelfde riedeltje opdreunen ? Ik schaak nog wel fanatiek maar dat doe ik alleen omdat je erbij kan zuipen !
    - Anoniem zegt:
      
      11 december 2022 om 13:00
      
      Bungkie, als je uitgeslapen bent vandaag, stap in die 6 liter Bolide van je, rij als een speer naar Yerevan centrum grote plein, stap de schouwburg binnen, ga zitten tegenover de schaakkampioenen en laat je schaak bedrevenheid zien aan die gasten. Je komt net morgenavond op tijd als je doorscheurt, want dan begint het toernooi. En….. je krijgt zoveel je maar wilt echte cognac, nl. Ararat Cognac 😉 🙂
Bung Tolol zegt:

11 december 2022 om 18:58

Ha ha ha die Hans ! Er waren dit jaar 3 schaaktoernooien in CHESS CITY YEREVAN .Morgen begint het derde toernooi bedoeld voor 5 jonge super talenten geboren na 2006 ,ik heb het over 5 Wereld talenten ..Schaak bedrevenheid hoef je nooit te tonen ,noem alleen je naam is al voldoende .Elke beetje schaker staat vermeld bij de FIDE en heeft een rating (ELO rating ) In Armenie is schaken wel een verplicht vak op scholen ! Het enige land ter wereld maar Armenie is ondanks het een klein land is met een kleine bevolking een schaak -grootheid ! Die spelertjes van morgen geboren na 2006 zullen heus niet aan de Cognac zitten ,dat wordt Armeense Chocomelk of misschien wel Tjendol aangeboden door die Indonesiche Schaakbond .

Beantwoorden
- Bernadette S. zegt:
  
  12 december 2022 om 04:55
  
  Mogen ze dat wel Cognac noemen, mijnheer Hans? Is het lekker, ik heb het nog nooit gedronken. Wel ken ik de cocktail Sazerac van een trip naar New Orleans. Jammer genoeg heb ik zoals zovelen hier ook last van de ‘Asian flush’ dus na wat alcohol ziet mijn gezicht er rood uit en krijg ik het heel warm.
  
  Beantwoorden
  - Hans Boers zegt:
    
    12 december 2022 om 09:26
    
    Mevr. Bernadette, daar vraagt u me wat. Ik weet wel dat de Ararat officiëel een Brandy (brandewijn) is en dat cognac daaronder wordt geclassificeerd (tenminste van wat ik er van heb begrepen.)
    Ik zelf ben geen alcohol nuttiger (meer) en heb me in mijn jeugdige tijden van wildebrassen en feesten slechts beperkt tot baco’s (Bacardi Cola), met hetzelfde effect als u na afloop van het festijn: Bloedheet, opgewonden en een hoofd als een vergiet ( en in mijn geval zelfs waggelend over straat richting huis.)
    Daarnaast als ik in Allgäu Zuid Duistland was, wel gezondigd door het nuttigen van Kirschwasser.
    
    Ik heb de Ararat wel een paar keer genuttigd omdat het me werd gepresenteerd. Het smaakte lekker moet ik eerlijk zeggen maar voor mij niet voor prive herhaling vatbaar. (Wegens opstand en rebellie van mijn portemonnaie, want een litertje 30 jaar oude Ararat Erebundi kost al gauw circa 500 á 600 euro).
    
    Fijne maandag nog/Hans
    
    Beantwoorden