Indisch in Beeld

Geplaatst op 18 juni 2012 door Boeroeng


Arthur William Crain en Tjian Poen Keouw

….
Zo in Indië met het kindermeisje en toen met de Sibayak in 1955 naar ver weg.
Om voorlopig in pension Amicitia te Hoensbroek  terecht te komen.

Dit bericht werd geplaatst in Indisch in Beeld. Bookmark de permalink .

11 reacties op Indisch in Beeld

  1. Bintang zegt:
    16 februari 2013 om 13:55

    Hulde aan mevrouw de Groot!
    Waren er maar meer mensen zoals haar geweest elders in het land.

    Beantwoorden
    • Pierre de la Croix zegt:
      16 februari 2013 om 19:15

      Er waren vast meer, grote mensen en kinderen zoals toen mevrouw Sylvia Besar. Ze zijn niet allemaal uit de kast gekomen, misschien omdat het voor hun een vanzelfsprekendheid was om die bruintjes welkom te heten en als gelijken te behandelen.

      Pak Pierre

      Beantwoorden
  2. Sylvia Groot zegt:
    15 februari 2013 om 01:31

    … met de sibayak in 1955 naar ver weg…. om voorlopig in pension Amicitia te Hoensbroek terecht te komen.
    Dat is leuk, ik woonde toen als klein blandameisje in Hoensbroek en zag toen allemaal indische mensen het dorp binnenkomen.
    Ik herinner mij dat toen het pension volliep, de burgemeester alle Hoensbroekse gezinnen opriep om zoveel mogelijk indische mensen in huis op te nemen.
    Het werd heel leuk om met elkaar te spelen.
    Jammer dat op school amper werd gesproken over de tragedie die had plaatsgevonden in Nederlands Indie. De overheid schaamde zich.

    Beantwoorden
    • Pierre de la Croix zegt:
      15 februari 2013 om 10:57

      Goed dat u de moeite neemt dit te schrijven, mevrouw Groot.

      Uw geluid mag ook luid en duidelijk worden gehoord, de ontvangst van de Indische “repatrianten” was niet overal “koud en kil”.

      Pak Pierre

      Beantwoorden
      • Sylvia Groot zegt:
        16 februari 2013 om 00:49

        De ontvangst bij ons in Hoensbroek was zeker niet koud en kil, integendeel gezellig. Wij kinderen speelden samen op straat, kwamen bij elkaar over de vloer. Spelenderwijs vond er culturele overdracht plaats, we wenden aan elkaars eten, indische vriendjes
        lieten ons griezelen met verhalen over boomgeesten, en wij
        leerden hen nieuwe straatspelletjes, zoals diabolo, knipsen met kralen, kaatseballen, tollen en hoelahoepen.

        Wij, de blanda- en ook veel indische kindjes, realiseerden ons nog niet het verdriet en de heimwee van de ouders. We waren ongecomplicerd gelukkig in het spel zoals het hoort te gaan.

        Maar toen ik later verkering had gekregen met een indisch vriendje, ondervond ik van nabij de tragiek toen zijn vader zelfmoord pleegde omdat hij de trauma’s van het jappenkamp niet had kunnen verwerken. Daardoor veranderde zijn gedrag dramatisch. Toen het uit de hand liep en in therapie moest, kreeg hij de indicatie borderline.
        Het gevolg was dat het uit ging tussen ons maar nog altijd zit hij in mijn hart.
        Als “erfenis” uit deze jeugd hield ik een mooi gevoel over voor alles wat indisch is, van kamelan tot geloof aan geesten.

        Dit is zomaar een verhaal uit vele.

      • Jan A. Somers zegt:
        16 februari 2013 om 11:00

        Klopt!

      • Pierre de la Croix zegt:
        16 februari 2013 om 12:00

        Once upon a time in Hoensbroek!

        Nou ….. ik hoop dat u dadelijk uw hart zult kunnen ophalen als vrijwilligster bij Patria in Almere, met de koempoelans en de makanans en Hoensbroekse vlaai toe.

        Misschien kunt u de krasse Indo knarren ertoe brengen weer met u te gaan diabolo, knipsen met kralen, kaatseballen, tollen en hoelahoepen, zoals toen froeherrr.

        Als u eentje verdwaasd in hansop en met katapult door de omgeving ziet rennen, dan is het misschien

        Pak Pierre
        .

      • bokeller zegt:
        16 februari 2013 om 12:34

        Uw geluid mag ook luid en duidelijk worden gehoord, de ontvangst van de Indische “repatrianten” was niet overal “koud en kil”
        .
        Pak Pierre, Ik ben veel later in Ned. aangekomen en als militér-boedjang veel verhalen over de legering/kazernes in Nederland gehoord .Model ! zeiden ze.
        Voor mij een cultuurshock,de ontvangst via Bergen op zoom(adm.)
        was hokus-pokus voor me,gevolg vermist-onwettig ed.
        Voor mezelf had ik het niet door en zocht en sliep bij’ Fam/kennissen op en in de contractpensions en elders.
        Ook nog een oproep voor de dienstplicht ontvangen te Apeldoorn.
        en bij nadere inziens toch m’n neus laten zien. Stja, lang-lang verhaal,maar uiteindelijk toch ingedeeld en gelegerd te Oldebroek
        ”Op de Knobbel” en gehuistvest in de oude paardenstallen volop
        stro en een kachel zo groot als een klerenkast,stond altijd rood-
        gloeiend en bij de boeren in de omgeving altijd welkom,mits we afbleven van de Hollandse appels en peren.!
        Volgens mij had ik m’n hooikoorts daar opgelopen .U ziet ’t een goed ontvangst en verblijf gehad. Mag niet klagen.
        siBo

  3. Eric Neyndorff zegt:
    20 juni 2012 om 07:42

    Ik ben op 24 december 1954 met de Sibajak naar Nederland gekomen en op 18 januari 1955 in Rotterdam aangekomen, Toen we de Nieuwe waterweg opvoeren zag ik voor het eerst van mijn leven sneeuw. Later op de dag van aankomst zijn we naar een contectpension in Wassenaar gebracht.

    Beantwoorden
  4. Griselda Molemans zegt:
    19 juni 2012 om 16:26

    Zou ik contact mogen opnemen met de eigenaar van de foto’s in verband met een publicatie over de opvang in contractpensions, die in 2013 verschijnt?

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.