Edwiño do Sinyo schrijft:
Richard Baume, mijn Opa, onze Opa, hier op de foto met zijn zoon.
Opa Baume, geboren op 3 juli 1908 in Malang (Oost-Java),
opgegroeid en grotendeels gevormd in Nederlands-Indië,
gehard, om er verder maar over te zwijgen, in Birma-Siam,
de oorlog overleefd, de daaropvolgende ‘onafhankelijkheidsoorlog’ ook…
Behoorde tot de lucky few die uiteindelijk over de juiste papieren beschikten om de Republik Indonesia te kunnen verlaten: enkele reis naar het beloofde land.
Sprak vloeiend Nederlands (logisch, maar volgens zijn nieuwe landgenoten heel opmerkelijk) evenals een aantal andere talen. Had de overtocht van zijn gezin zelf bekostigd (dat moesten de Indische ‘repatrianten’ = vluchtelingen van toen) en betaalde ook netjes alle andere kosten die hem door de Staat in rekening werden gebracht.
Met nog een paar andere Indische gezinnen, werd de familie Baume-Walter tijdelijk ondergebracht in een contractpension in het centrum van Oss, de ‘stad’ waar Opa de rest van z’n leven zou wonen.
De ene cultuurschok na de andere kreeg hij voor z’n kiezen, maar hij klaagde niet. Geen tijd om bij de pakken neer te zitten. Ze waren van zo ver (letterlijk en figuurlijk) gekomen, dus zat er ook nu weer niks anders op dan er het beste van te maken. Toch moet het hem pijn hebben gedaan: gevochten en de beste jaren van zijn leven gegeven voor Nederland. Het scheelde niet veel of hij had het leven zelfs gelaten, daar in krijgsgevangenschap in de Thaise jungle; ondervoed, doodziek en verstoken van elementaire medische voorzieningen die de Jap hem niet wilde verschaffen.
De Nederlandse Staat was eigenlijk geen haar beter: na gedane arbeid liet ook díe de Indische Nederlanders aan hun lot over in een land waar direct na de Tweede Wereldoorlog de anti-Belanda sentimenten hun hoogtepunt bereikten onder de Indonesische bevolking. De blanke onderdrukking en uitbuiting hadden lang genoeg geduurd – een gevoel dat voor de oorlog ook al leefde – en Japan had ze de voorbije oorlogsjaren het voorbeeld gegeven van hoe het óók kon: Azië voor de Aziaten. Daarin was geen ruimte voor Nederlanders, ongeacht of ze daar geboren waren en Indonesisch bloed in zich hadden. Belanda’s, Indo’s en Molukkers waren ongewenste vreemdelingen. Staatsvijanden, die uitgeroeid mochten worden…
Ongewenst in Indonesia. En zoveel mogelijk geweerd door Nederland, dat deze Nederlanders met een ander kleurtje en vreemde gewoonten liever niet over liet komen. Pas toen de Indo’s (en andere “Hollandse honden”) op grote schaal slachtoffer werden van etnische moordpartijen in het land waar ze volgens Nederland ‘gewoon thuishoorden’, kwam het besef dat de deur, die met een kettingslot op een kiertje stond, toch wat verder opengezet moest worden.
Met de wetenschap van nu is het makkelijk oordelen en veroordelen. Maar dat deden Opa en Oma niet. Tuurlijk hadden ze er hun meningen over en natuurlijk zou het fijner zijn geweest als… maar ze waren eindelijk veilig. In een weliswaar koud en kil land, maar het was er tenminste één met toekomstperspectieven. Ook al moesten ze van onderaan weer beginnen. Veiligheid, vrijheid en jezelf niet langer bedreigd voelen, dat is wat telde. Niet klagen, maar dragen.
Ik respecteer hun houding, hun denkwijze en hun tomeloze respect en liefde voor Nederland. Daarin was nooit ruimte voor wrok, haat of woede. Niet voor Nederland. Niet publiekelijk althans.
Ben ik persoonlijk vele malen kwader en bitterder over die geschiedenis dan zijzelf ooit zijn geweest? Of praat ik er gewoon makkelijker over?
Ik denk niet dat ik zoveel anders ben dan zij. Een andere houding, dat wel, openlijk kritischer. Een Indo van nu voelt zich niet meer ‘ondergeschikt aan’ en ‘in dienst van’. We kennen onze waarde, hebben echt ‘Nederlands’ geleerd in de zin van assertiviteit en voor jezelf opkomen. Nederland heeft ons uiteindelijk die ruimte geboden (dat mag ook best gezegd worden), maar we hebben dat recht ook zeker wel verdiend (ook dát mag gezegd worden).
Precies zoals wij, Indische Nederlanders, altijd constructief onze bijdrage hebben geleverd aan de opbouw en ontwikkeling van Nederland, zo hebben we stukje bij beetje ook gewerkt aan onze eigen (weder)opbouw en ontwikkeling.
Nederland kan ons moeilijk plaatsen: autochtoon of allochtoon?
Soms weten we het zelf niet eens. Niet alles is zwart/wit en makkelijk te categoriseren. We zijn Indisch en dat wil zeggen: Nederlanders uit de Oost.
Vlees noch vis. Of juist allebei, Joost en Yanti mogen het weten…
Ik spreek niet voor mezelf, ik heb het over mijn Opa, wanneer ik zeg: Indo’s als hem verdienen per definitie RESPECT. En niet zo’n beetje ook. En op een dag als vandaag, zijn geboortedag, komen woorden en gedachten als deze als vanzelf in me op. Fijn dat ik ze met jullie mag delen.
Opa, ik denk aan je! Met liefde en respect, tjienta dan hormat!
Salam… rust vredig… maak je niet druk, dat doe ik wel..
...................
Indisch4ever 
Inderdaad respect voor deze mensen die ook hebben geholpen Nederland weer op tebouwen
INDOdaad! Amen…
Well done Edwiño do Sinyo. Mooi eerbetoon aan jouw Opa Richard. Ik buig mijn hoofd voor meneer Baume.
Keep up the spirit …
e.m.
Dank u wel Eppeson Marawasin. En about the spirit: I’m keepin’ it way up high… you can check my https://www.facebook.com/edwin.linders.5 for it, if you like 😉
Thanks again… Indische groeten uit Suriname, Edwiño do Sinyo
Bedankt voor het delen I4E ! Precies een maand na dato (y)
GroEDjes uit Suriname ~ Edwiño do Sinyo
Indië heb ik nooit gekend, ‘de oorlog’ of eigenlijk ‘oorlogen’ daar gelukkig niet mee hoeven maken, niet voor de keuze gestaan Indonesia of Nederland, in feite zou ik niet beter moeten weten dan dat Nederland ons land is… Maar ‘Indisch’ gaat verder dan een natie, verder terug dan ‘de oorlog’, het is meer dan een gemengde afkomst, het zit soms net zo moeilijk in elkaar als dat het in woorden is uit te drukken. Voor mensen die niet Indisch zijn is het haast onbegrijpelijk, aangezien het voor Indischen al lastig te bevatten is…
Ik doe m’n best om iets helder te maken op papier, wat vooral voor míjn generatie verre van duidelijk of tastbaar is. Dat voelt soms aan als een onmogelijke taak, maar ik zie het vooral als een ultieme uitdaging :-).
Edwiño do Sinyo ~ https://www.facebook.com/edwin.linders.5
Nederlanders uit de Oost zijn ook “human beings” en dus “members of the human race”..Ze zijn vlees en vis en hebben inderdaad een plaats verdiend onder de zon en hoeven niet dankbaarheid te tonen voor wat Nederland hun heeft aangedaan.
Wat teder en lief weergegeven,maar tevens scherp en duidelijk laten weten dat we vlees nog vis zijn.
Grote bewondering en waardering voor de schrijver.
Mvg Jos Crawfurd
Hartelijk dank voor uw waardering, Jos Crawfurd.
Zo schrijf ik wel meer, ter lering en vermaak voor met name mijn (Indische) generatiegenoten. Maar eenieder is welkom om het te lezen op https://www.facebook.com/edwin.linders.5
U zeker (!) aangezien ik ervan overtuigd ben dat u mijn overig werk ook wel kunt waarderen… Blessings ~ Edwiño do Sinyo
Edwin dank voor je uitzetting van het verhaal over Opa Baume ik heb het met respect gelezen en begrepen Chapeau, ik hoop dat je de kaart die ik je stuurde aankomt en dat je dat nog niet hebt gezien dus zijn Interneringskaart. succes met je verhalen en succes in Suriname
groet Bert van Willigenburg
Bovenste beste Bert van Willigenburg… zoals ik je vol dankbaarheid zojuist zei via fb: Ik heb het document even goed bekeken, terwijl ik het opende kreeg ik al kippevel. En het lezen wilde in eerste instantie niet direct lukken, met troebele ogen… Ik was pas 7 toen Opa overleed in 1981, dus persoonlijk heb ik nooit met hem gesproken over deze tijd. Maar een document als dit maakt het allemaal wel echt… Geweldig dat je dit voor me hebt gezocht en gevonden!!! Diep ontroerd…
Echt geweldig, ontzettend bedankt Bert!
Blessings, hormat dan cinta ~ Edwiño do Sinyo
Sorry Edwin ik bedoel natuurlijk uiteenzetting in plaats uitzetting
Bert
Schitterend geschreven! Ja onafhankelijk blijven, zelf alles betalen geen hand op houden als het kan. Moedig alles verwerken. Ik sta 100% achter uw grootouders. Ben nu 88 jaar helemaal in voormalig Nederlands Indië opgegroeid. Was 19 jaar toen ik hier aankwam. Ik ben eeuwig dankbaar voor mijn lieve mooie en vriendelijke jeugd. Duizendmaal dank voor uw schrijven!
Een herkenbare verhaal…..
Diep respect voor je Opa en anderen die in leven zijn gebleven.
Dank voor je verhaal….en inderdaad wij Indo’s zijn vlees noch vis….wie zijn we dan wel ???
Beste mensen, even een berichtje van de schrijver van dit stuk. Via deze weg attendeer ik jullie graag op het boek RESPECT! waar dit verhaal, alsmede mijn gedichten en andere korte verhalen in gebundeld zijn.
De opbrengsten van het boek deel ik met stichting Help de Indischen in Indonesia en ik wil jullie vragen om eens te kijken op http://www.doSinyo.com/book .
Zodra er 300 stuks zijn besteld (en betaald) wordt het in september 2015 gedrukt en wereldwijd geleverd! Alvast bedankt voor jullie aandacht en support, ook namens stichting Help de Indischen in Indonesia.
Met vriendelijke groeten uit Suriname,
Edwiño do Sinyo ~ Edwin Linders
http://www.doSinyo.com/book
http://www.facebook.com/edwindosinyo
En… het laatste nieuws omtrent dit verhaal over mijn Opa, Opa Baume, en het boek ‘RESPECT!’ waar dit verhaal en nog veel meer in staat:
Het boek is uit! Vorige week is het gelanceerd in hartje Oss @ Station Deluxe.
In een geweldige ambiance, met heel veel fijne mensen is het eerste exemplaar dinsdag 6 oktober uitgereikt aan Peter Mollet van Stichting Help de Indischen in Indonesia.
De opbrengsten van het boek worden gedeeld met de stichting.
Zonder dat ik het in de gaten had heb ik een uur lang gesproken over… van alles eigenlijk.
Het boek gaat nl. ook over van alles. Het thema ‘Indisch’ voert weliswaar de boventoon, maar andere ‘zaken’ in mijn leven komen ook uitvoerig aan bod.
Het is het verhaal van een derde generatie Indische jongen uit Oss, woonachtig in Suriname, vader, dichter, rapper, schrijver, die werelden samenbrengt.
Levend in het nu, met respect voor en terugkijkend op het verleden, maar in doen en laten altijd toekomstgericht. Korte verhalen, de helft in dicht. Belangrijk voor onze bangsa, voor meer inzicht.
Lezen is niet verplicht, maar dit boek is wel een aanrader!!!
Onderdeel van een missie. Ben getuige van een nieuwe bladzijde in onze roemruchte Indische geschiedenis…
Met liefde, respect en Indische groeten uit Suriname,
Edwin Linders ~ Edwiño do Sinyo
edwin@doSinyo.com
http://www.doSinyo.com
http://www.facebook.com/edwindosinyo