Wie herkent iemand ?
-
Elke dag Indisch nieuws en wetenswaardigheden.
!
Heeft u tips, een foto, een oproep of wilt u een column/pikiran schrijven, jangan malu-malu.
indisch4ever@gmail.com
!
En ken je deze?:
en 
- Het archief van Indisch4ever
is best wel te filmen !!
...................
...................
.......... Bekijk ook
de archipelsite
met honderden topics.
Zoekt en gij zult vinden. ! -
Indische portretten
ingezonden door de lezers.
-
Thomson
Nassauschool Soerabaja
Depok
Wie is deze familie
Wolff
Tankbataljon Bandoeng 1939
Is de bruid Günther?
Wilde en Waldeck
Brouwer en Hagen
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXX
Kerst 1930 a/b Baloeroan naar Indië
XXXXXXXXXXXXXX
Bertha Lammerts van Bueren-de WitXXXXXXXXXX zwieten 214
Bisch
!!!!!!!!!!!
Detachement Verbruiksmagazijn,
Hollandia
van Hall
Smith
Emy Augustina
Detajongens
von Stietz
de Bar
Soerabayaschool ca 1953
Wie zijn dit ?
Damwijk
Klein
IJsselmuiden
van Braam
Zuiderkruis
Foto
Koster
Versteegh
Baume
Falck
Boutmy
Otto
oma Eugenie Henriette Smith
Meliezer-Andes
christelijk lyceum bandoeng
christelijk lyceum bandoeng
Saini Feekes
Mendes da Costa
Anthonijsz
Bromostraat
Wie?
Tambaksari/Soerabaja-1946
Ornek
van Dijk
.Haacke-von Liebenstein
Theuvenet
Sollaart
Berger-de Vries
Foto's gemaakt door Henrij Beingsick
Augustine Samson-Abels
Samson
Huygens
Hartman
Otto en Winsser
Marianne Gilles Hetarie
Constance en Pauline
Versteegh
Lotje Blanken
Charlotte Hooper
John Rhemrev
Schultze
W.A. Goutier
Otto-Winsser
Bastiaans
Verhoeff
Beisenherz
Stobbe
Wendt-van Namen
Harbord
Pillis-Reijneke
Nitalessy-Papilaja
Reijneke
Oertel-Damwijk
Bruidspaar te Semarang
Daniel
Krijgsman
van Dun
Ubbens en van der Spek
Kuhr
Oertel
Nijenhuis-Eschweiler
Wie ben je
Philippi-Hanssens
Tarenskeen-Anthonijsz
Hoorn-Dubbelman
Mendes da Costa
Palembang
Indisch4ever 
HELAAS IS DE FOTO NA MIJN TIJD.
Il herken natuurlijk de heren Zwaan en Wiebenga. De Hr Wiebenga was mijn bridge “vijand”. De heer Zwaan (Rector) herken ik omdat ik oa. zijn broer kende, die zendingsarts was in Purwokerto (Mid. Java) en wel eens met mijn vader ging jagen. Beide heren waren eens mijn leraar. Ik zie weer dat de wereld erg klein is.
Cap.
De foto is een typische afspiegeling van Bandoeng als “meest Europese stad” van de archipel (in vooroorlogse en net naoorlogse tijden).
Voor zover ik kan nagaan alleen (Indo) Europese kinderen op de klassefoto, geen Chineesjes en wat de archipel verder nog te bieden had aan bevoorrechte kindertjes die naar HBS of Lyceum mochten.
Zoals ik al eerder heb geschreven was ik in Bandoeng “door omstandigheden” alleen maar 2 x per jaar gast, in de schoolvacanties van 1948 t/m 1950. Ik herken geen van mijn vroegere vacantievriendjes uit de Tjitaroemstraat waar mijn vader woonde en omgeving.
Alleen dat hele donkere jochie op de voorgrond, middelste rij, staande, met brilletje brutaal lachend de wereld inkijkend, komt mij bekend voor. Wie weet wie dat jochie was?
Pak Pierre
Er zaten wel degelijk ook Chinese,en Indonesische kinderen op die school. Ik denk bv. aan een Chinese jongen Spanky Tan en Arthur, Evie en Leontien Tjan, bevriend met o.a. mijn broertje resp.mijn zusters Eddy Sadinoch, Herman Sudiono. Mijn persoontje was nog niet op die foto alhoewel het de klas is die ik later ook met mijn fysionomie mocht opfleuren. Namen die mij te binnen schieten waren de tweeling Louise en met name Christine Twijsel en Maudje Blok. Er zij drie boys waar ik nog steeds bevriend mee ben nl. Rudy d’Adelhart Toorop, Hans Wohl die in Marbella sinds een paar jaar ook een 4-daagse organiseert en Charles Verbeek, mijn 4-daagse maatje sinds een paar jaar. Ook hun families.
Huib noemde de naam d’ Adelhart Toorop. Dit is een naam die in Indië onstond en deze familie is een vertakking van de familie Toorop.
De naam Twijsel kwam op?
De VOC-koopman en natuurvorser Rumphius uit de 17e eeuw is een verhaal apart.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Georg_Everhard_Rumphius
Zijn dochter werd de stammoeder van de familie Twijsel.
Interessant verhaal. Na mijn vertrek naar Nederland, zijn genoemde vriendjes korte tijd later ook naar Nederland vertrokken en is de vriendschap altijd wel blijven bestaan, zij het op afstand met zo nu en dan een reunie.
De Tjan’s zijn ook naar Nederland vetrokken en Herman Sudiono ook, maar ik hoorde van Hans Wohl dat hij later weer is terug gegaan. Hans kwam later vaak voor zijn werk in Indonesie. Zo blond als hij was.
Spenky Tan die nou niet bepaald een vriendje was.
Hij heeft me zelfs ooit uitgedaagd tot een tweegevecht om mij onduidelijke reden, heb ik later in Rijswijk of Zoetermeer op een Vedo of Bandung reunie bij aankomst op de parkeerplaats weer ontmoet. Hij herkende me direct en had toen meteen over het pak slaag dat ik hem had verkocht.
Maar alles verliep verder in Pais en Vree. Hij was gewoon opgestookt zei hij.
Er gaat ook een anecdote, lang geleden aan mij verteld dat er een aan lager wal geraakte Toorop in Indie rondliep die wel graag een Paitje lustte op z’n tijd. En dat was dus altijd.
Een ieder die dat wenste kon zijn eigen onechte kind door hem laten echten tegen betaling van een fles ouwe klare.
De blinde ziener van Ambon.
@ Huib.
Benijdenswaardig dat je nog enige sobats kentel van toen froeherrrr hebt.
Van de lagere school heb ik in de loop der tijden wel enkele ontmoet en geprobeerd met hen de oude draad op te pakken, maar dan bleek dat die hechte vriendschappen van toen onvoldoende sterk gefundeerd waren om een halve eeuw later op voort te bouwen.
Dat lukte beter met vriendschappen van de middelbare school, die niet meer uitsluitend draaiden om knikkeren, vliegeren, vissen, katapullen, krekels en hanen ophitsen en andersoortige flauwekul. We waren op de middelbare school al kleine mensjes, althans we probeerden ons zo te gedragen.
Ik ben vaker op reünies van mijn oude HBS in Semarang geweest. Daar was duidelijk te zien dat de mensen, die min of meer tot de eindexamenklas bij elkaar waren gebleven, met name de vooroorlogse lichtingen, nog steeds hechte gemeenschapjes vormden.
Ik was van de naoorlogse lichting “kleintjes” die een ketak kregen als we te dicht in de buurt van de bovenbouwers kwamen en bovendien zat ik er in een tijd waarin de klassen leegliepen. Om de haverklap ging er eentje weg, “naar Holland”. Zo verging het mij tenslotte ook.
Ik heb nog maar frequent contact met één HBS vriendje uit de Semarangse tijd, die ik later weer trof op de Haagse HBS “Beeklaan”. Helaas, hij is al sinds lang “Amerindo” en Californian, dus “far away”.
Pak Pierre
Huib heeft gelijk, er zaten inderdaad Chinezen en Indonesiers bij ons op school. Ik zat ook (dacht ik) in 1D en ik ben chinese (peranakan) al zie ik mezelf niet op deze bepaalde foto. De namen die ik mij herinner zijn Leonie Tan, (later) haar broer Max Tan, Max Nie, Vera Ko, Sinar Nasution, en anderen van wie ik de namen niet meer weet.
Van de lagere school in Bandung en later in Valkenburg en Amsterdam
kan ik alleen een vriendje uit Valkenburg in 1950 herinneren. Ik meen Sjakie Ypma of zo. Vader was mijnwerker en ze hadden een groot gezin en niet breed. Eigenlijk waren die mijnwerkersgezinnen straatarm.
Maar als ik uit school met hem mee kwam naar huis kreeg ik ook een kopje thee en soms een koekje of sneetje brood met jam. Vader kwam dan van zijn werk met een gitzwart besmeurd gezicht en ook altijd hartelijk.
Daar denk ik wel eens met weemoed aan terug, zeker als er wordt afgegeven over de ontvangst van de Indo’s.
Oeps….Anoniem dat ben ik. Heb net m’n computer opgeschoond.
Dat zal wel de reden zijn.
Klopt Huib, cookies zijn weg, ook automatisch de naam aanvullen.
Zelfs automatisch mijn FB pagina op komen lukt niet meer. Moet telkens opnieuw aanmelden. Wat een gedoe.
L.S.; Bestaat daar geen reunistenvereniging van?Of was dat HBS?Ik ken wel iemand uit Timor,die er v.a. 1956 op zat.2 jaar.Leo Nisnoni.Is nu de koning van Kupang op Timor.Ik ken hem heel goed.Hoogachtend: DP Tick
Ik ken één (satoe) reünistenvereniging, t.w. de (of “het”?) KRIS, Komitee Reünisten Insulinde Scholen. Hierin zijn opgenomen de opgeheven Stg. KAMIS, Stg Reünie HBS Semarang, Stg KWIII-Nederland, Stg Reünie Soerabaja HBS.
Volgende reünistenorganisaties ondersteunen KRIS: Stg Reünisten CMS Salemba, Vereniging Advendo Nederland, Stg. CAS Reünisten en Vereniging VEDO.
KRIS organiseert jaarlijks een grote (wat heet groot bij een door “natuurlijk verloop” sterk uitdunnend bestand) reünie, voorheen in het Haagse Bel Air, sedert 2 jaar in het Golden Tulip Hotel, Sweet Lake City, laatstelijk 7 september vorig jaar.
Secretaris/Penningmeester is de heer R.W. (Ruud) Schmitt, die een paar maanden geleden op I4E een Pikiran schreef over zijn leven als piepjonge buitenkamper (op persoonlijjke titel).
KRIS is op 15 april 1992 opgericht. Statutair doel: “Het bevorderen van het in stand blijven van het contact tussen oud-leerlingen en -docenten van de voormalige middelbare scholen in Insulinde en hetgeen in de ruimste zin daarmee verband houdt”.
Tja …. “tot de laatste het licht uitdoet” zeg ik er maar bij.
Pak Pierre
Voor DP Tick.
Natuurlijk bestaat er nog steeds een reunistenvereniging. Die bestaat al meer dan vijftig jaar (2002 vijftig jaar).
Zoek naar Ghepeys en Kloeke Daet op de computer.
Cap.
Het beroerde van die reünies is dat ze vrijwel nooit op een centraal punt in het land worden gehouden althans zo is het met VEDO en BSV/Bandoeng Reunie, maar altijd omgeving Den Haag/Rotterdam.
Reden waarom ik er op een gegeven moment de brui aan gegeven heb ze te bezoeken. En ja, generatie genoten gaven zelden acte de presence. Is nu mss anders nu ze ook bejaard zijn.
@ Pak Huib,
Je hebt gelijk met je roep om centralisatie.
Ik heb jaren geleden mij heel even mogen bemoeien met bestuurlijke zaken van KRIS. Er vielen gaten in het oude bestuur en de zittende macht zocht jonge frisse “bibit”. Ik was al “pushing seventy” maar naar eigen bevinden nog young at heart, meldde mij aan als “odd job man” en werd aangenomen.
Eén van de thema’s waarmee ik mij als “jongkie” wilde bezig houden was het vasthouden en de werving van nieuwe donateurs en reünisten. De club was naar mijn mening te veel ingesteld op de routine van dat ene jaarlijkse evenement in Den Haag en de uitgave van het blaadje “Nieuwsbrief”.
Eén van mijn voorstellen was om per enquête te bezien wat er onder de doelgroep aan wensen en ideeën leefde. Helaas pindakaas, ik holde daarmee wat té snel van stapel en heb toen maar verdrietig afgehaakt.
Enfin, KRIS is voor haar jaarlijkse reünie toch een stukje van de kust naar het centrum des lands opgeschoven. Je kunt er zelfs met een Fjordpony heen en je weet, soms is “iets” toch beter dan helemaal “niets”. Ik draag KRIS dan ook geen kwaad hart toe.
Die ene jaarlijkse bijeenkomst is wel gezellig met natuurlijk muziek en dansa-dansa (hoeft niet in wit pak met witte ketsschoenen) – gedoseerd zodat er veel ruimte is voor rustig ngobrol – en de makanan is doorgaans voortreffelijk.
Maar inderdaad, jongkies zoals wij die begin vijftiger jaren op de middelbare school kwamen hebben er minder te zoeken. Wij hadden te weinig tijd om hechte vriendschappen op onze insulindescholen op te bouwen. De een na de ander vertrok met de boot of per Constellation naar de Noordzeestranden, waar de scheepjes (en vliegtuigjes) landden.
Pak Pierre
@Pak Pierre,
Je schetst de situatie treffend. Onze generatie was eigenlijk niet in staat lang genoeg op dezelfde school te blijven. In Amsterdam zowel LS als VWO elk slechts ternauwernood 1 jaar. Valkenburg ca. 1/2 jaar
VEDO in Bandung slecht 2,5 jaar en Lyceum in Oldenzaal 3 jaar.
Daarna meteen dienstplicht en kerdja voor je brood. Gelukkig wel bedrijfstrainingen en vervolgstudies gedaan o.m. New York en Chicago.
Stooktechniek en Water Treatment.
Dus helemaal tolol hoop ik niet te zijn gebleven. Overigens paardenvlees kan je bij Slagerij Van Veen in Putten kopen.
Maar ik draag ze natuurlijk geen kwaad hart toe, want de rest van de familie bezoekt ze zowat ieder jaar. Zelfs de Amerindose en Arubaanse.
Met die Constellation duurde de reis evengoed nog twee dagen met diverse tussenstops zoals Karachi. Zelfs overnachtingsstop in Basra.
Tja Pak Huib … zo blijven wij van de tussengeneratie maar verloren ronddolen. Te groot voor het servet, te klein voor het tafellaken, geen vis en geen vlees.
Nobody loves us.
Pak Pierre
PS: Zo’n gezapige vlucht met de Connie lijkt me wel wat. Beeldschoon vliegtuig trouwens. Er staat er nog eentje op het Aviodrome in Lelystad. Luchtwaardig katanja, want enige jaren geleden na restauratie op eigen vleugels “om de Noord” van de VS naar de polder gevlogen.
Er zijn nog maar weinig over die het ding kunnen vliegen.
PP
Tja Pak Pierre… het is wat met onze generatie.
Tussen wal en schip geraakt dacht ik vroeger wel eens. Nu niet meer hoor. Heb mijn keuze al begin 60-er jaren bepaald om Nederlander te blijven en niet te emigreren. En ik voel me best thuis. USA vond ik ook wel oké en werkte zelfs een aantal jaren voor een Amerikaans bedrijf in N.Y. totdat ik zo nodig een eigen toko moest beginnen. In Indonesie zou ik niet meer kunnen aarden.
Heb denk ik mijn draai wel kunnen vinden in deze samenleving en het Indisch zijn nooit als een handicap gezien of te veel op de voorgrond laten komen. Het was gewoon een feit. Behalve sinds mijn deelname aan dit blog. Werd dan ook prompt voor koloniaal of blanda uitgemaakt. Trouwens me ook niet uitgesloofd om bij wie dan ook in de smaak te vallen. Gewoon mijn eigen kijk op het leven proberen te behouden en me niet gek laten maken, behalve door het meisje indertijd mss. hi..hi…
Er was ook nog de Super Conny, nog steeds een viermotorig propeller vliegtuig. Daarna kwamen de straalmotoren in beeld als ik me niet vergis.
Tja … met de straalfietsen verdween de schoonheid en de romantiek en ik ben het helemaal eens met je “niet lullen maar poetsen” instelling.
Onderweg door het leven wordt je wel eens bedonderd of glijd je uit over een pisangschil die een ander voor je voeten heeft gegooid, maar dan moet je gauw opstaan, de troep uit je kleren kloppen, pleister op de wonden plakken, even vloeken maar dan vooral weer kopkleppen op en doorgaan.
Oefffff wat ben ik belerend. Komt door de andijviedampen die opstijgen uit de keuken. Een beetje mengen met sambal badjak jang terlaloe extra speciaal pedes van Pak Boeroeng Radja, vet cool botersausje er doorheen en dan is het stamppotje best te eten.
Pak Pierre
Smakelijk eten dan maar.
Was in 1A van het Lecyuum, herinner mij de fuifjes in de Aula (?). Heb het tot de 3A gehaald waarna ik in 1949 naar Holland vertrok en in Meeestrich terecht kwam om de hoek van het Vriethoof. In die tijd was ik de eenige Indo in Meeestrich en herinner de meisjes en Carnaval, how sweet is was. In 1956 naar de US met echtgenote en twee babies.
Fotos van Indië periode verwekken nog steeds weemoed. Wij, mijn vrouw en ik, hebben nooit het verlangen gehad om Indinosia te bezoeken. Het land is veanderd en zo zijn wij, the two will never tjo-tjok again. “Was gibt’s nur einmal das kommt nicht wieder.”
Wij zijn de laatste origenele “Indos” and our time has come and gone, we have to make way for the nieuw “Indo” generation was has been mixed.
Ben 87 en vraag mij af waar zijn mijn 1A klasgenoten, hoe velen zijn nog in leven?
Charles
Huib, Ruud, Hans en mijn persoon (VEDO-ers) hebben zolang wij in Nederland zijn en Hans tegenwoordig in Spanje, altijd met elkaar contact onderhouden. Laatste jaren hebben Huib en ik de wandelsport ons dichter bij elkaar gebracht, zoals het wandelen van de Nijmeegse 4Daagse en met Hans de 4 Day’s Walking Marbella. Hans en zijn vrouw Clarie zijn de organisatoren van de Spaanse 4 Daagse
Jammer dat ik het dit jaar om gezondheidsreden moet overslaan, wij hopen dit volgend jaar toch weer te op te pakken.
Dus er zijn zoveel mogelijkheden om contact te houden en deze contacten kunnen een rijke ervaring zijn in je leven.
Deze post komt wat laat, omdat ik hem toevallig vandaag tegenkwam. Wellicht wordt hij nog wel geplaatst. Zo niet, dan heb ik pech gehad.
De foto is van ná mijn Lyceumtijd. tijd (3A, 1947, kort maar krachtig), en ik ontdek ook geen bekende namen. Waarom ik dan toch blijf doorlezen, komt gewoon door onnozel sentimenteel zoeken naar herkenbare personen of situaties. Zoals die met het verhaaltje van “Anoniem” (26 januari 2014 om 13:05), vergelijkbaar met wat mij een keer overkwam. Niet met een schoolgenoot, maar met een knaap die ik alleen van aanzien kende als buurman van een familie waar ik geregeld te vinden was. Hij haalde mij op de fiets in, reed me klem en zei: “Ik wil met jou vechten”. Daar voelde ik geen barst voor want ik ben helemaal geen vechter, maar kon er natuurlijk niet aan ontkomen. Vroeg nog voor de goede orde waarom eigenlijk, waarop hij botweg zei “Omdat jouw gezicht me niet bevalt”. Wat je maar een reden noemt! In elk geval, ik ging de strijd aan. Er vloeide geen bloed, en in de “kepitingan” bleek ik net een stukje sterker te zijn. Voldoende voor hem om op te staan, me een hand te geven en uit te nodigen om de volgende dag met zijn “gang” te komen knikkeren. Blijkbaar had ik het examen goed afgelegd!
Wil er nog bij zeggen dat de jongen een vriendje bij zich had, maar niet uit lafheid. Zijn compagnon bleef er neutraal bij staan…
.-