Museum Bronbeek in Arnhem bezit honderden objecten die in de koloniale tijd geroofd zijn uit Nederlands Indië, het huidige Indonesië. De gestolen waren teruggeven is niet het eerste waar museumdirecteur Pauljac Verhoeven (foto) aan denkt.
Een schrijftafel van de Sultan van Atjeh, buitgemaakt op 23 januari 1874. Eendrietandwapen, afkomstig van de westkust van Borneo, buit gemaakt bij Montrado. Een ‘klewang’, een zwaard, buitgemaakt in het ‘Palembangsche gebied’ in 1872.
Geroofd
Zomaar drie objecten die Museum Bronbeek, verteller van de koloniale geschiedenis van Nederlands-Indië, in haar bezit heeft. Ze zijn overzee geroofd. Van de 85.000 items van Museum Bronbeek is onduidelijk hoeveel precies onrechtmatig is verkregen. Bij 102 items staat vast dat ze zijn geroofd, maar vermoedelijk is het veel meer gelderlander.nl
Bij het Plein 1813 zat ik eens lange tijd op een bankje, omdat ik veel te vroeg was voor een afspraak. Ik keek omhoog het boomgebladerte in, de zon scheen zacht, en ik werd overstroomd met herinneringen aan gebeurtenissen die ik nooit had meegemaakt.Dat is het rare als je veel oude Indische romans leest. Je raakt verzeild in een wereld zonder uitgang. Den Haag is niet meer de stad van nu, maar het decor voor wat er eens plaats vond. Het was op Plein 1813, dat ooit Yvo Sterna door wind en regens even stil moest staan. Hij was te voet, op weg naar de vrouw die hij zou trouwen, namens zijn vriend in de Oost. Zo ging dat toen. Column van Vilan van de Loo
Zondag 7 april Café Riboet: ms Oranje in Het Scheepvaartmuseum!Verhalen over het passagiersschip ‘Oranje’ staan centraal tijdens Café Riboet – ms Oranje op zondagmiddag 7 april 2019. Met als speciale gasten dichteres Ellen Deckwitz, schrijfster Inez van Loon en Miss Riboet. Café Riboet is een samenwerking tussen het Indisch Herinneringscentrum en Riboet Verhalenkunst. Deze editie vindt plaats in Het Scheepvaartmuseum Amsterdam. Indisch Herinneringscentrum
In Baru Belanda gaat sterrenchef Pascal Jalhay terug naar zijn roots en het land van zijn vader. De Indische keuken is naar zijn mening toe aan vernieuwing. Aan de hand van verhalen uit zijn jeugd en gerechten van gastchefs slaat hij een brug: met behoud van het goede van toen en gebruikmakend van de creativiteit en kennis van nu wil hij de Indische keuken weer modern maken. Baru Belanda is een culinaire ode aan de Indische keuken van toen én nu.. Zie ook dit.
Voor den Oost- Indiën en Batavia getekend, Het vergeten verhaal van de mennekes
De historie der 23.400 Belgische vrijwilligers in het Koninklijk Nederlands Indisch Leger 1816 -1930 Jaak Henri Poortman.
Veel tastbaars is er van de Belgen die tussen 1816 en 1930 gediend hebben in het Koninklijk Nederland Indische leger KNIL niet overgebleven, in België. In eigen land waren ze al lang vergeten! De families die eventueel nog iets weten van een oud familielid die ooit naar Nederlands Indië vertrok, zijn gerust op één hand te tellen. En nochtans ze waren met véél meer dan een handjevol. Ongeveer 23400 man, en daar weet men in België niets meer van. Bedroevend en beschamend vond de schrijver, die hun verhaal besloot te delen.
Bij Uitgeverij Just Publishers verschijnt half juni: De man die Nagasaki overleefde
Het ongelooflijke verhaal van soldaat Dick Büchel van Steenbergen , van auteur Gregor Vincent
“‘Fat Man’ was maar één voorval, verschrikkelijk natuurlijk, maar een van de vele die ik heb overleefd” – Dick Büchel van Steenbergen
In dit waargebeurde verhaal vertelt Dick Büchel van Steenbergen voor het eerst hoe hij als KNIL-soldaat en krijgsgevangene WO II én de hel van Nagasaki heeft overleefd. Hij is een van de allerlaatste getuigen, geboren in Nederlands-Indië en is inmiddels 98 jaar oud. In dit boek vertelt hij hoe hij de Japanse overheerser analyseerde, zes concentratiekampen, twee helse tochten over zee en de atoombom van zeer nabij (1500 meter) overleefde. Dick bleef rotsvast vertrouwen dat een krachtige geest hem erbovenop zou houden. Ook toen zijn lichaam het bijna opgaf. Hoe deed hij dit? Waarom gaf hij niet op en wist hij te overleven? Een pakkend verhaal van een bijzonder positief en veerkrachtig mens. Een inspirerend voorbeeld van een man die elke tegenslag als mogelijkheid ziet, niet als bedreiging. Zelfs de atoombom. Lees verder →
Zat u bij het KNIL of bent u een (klein)kind van een KNIL-militair? Laat het mij weten, dan kan ik er met u iets over schrijven. Doet u onderzoek en heeft u advies nodig? Ik denk graag even mee. Zo kunnen we samen recht doen aan de geschiedenis.Vilan van de Loo. Koloniale Zaken.nl
Mensen die terugkeerden uit Indië vestigden zich in Den Haag.
Ook veel Indische mensen die in Nederland gingen wonen kozen voor deze stad en overleden er. Dat is te zien aan de grafstenen. Bijvoorbeeld deze foto van de begraafplaats Nieuw Eykenduynen te Den Haag. Zoek naar foto’s en namen .
Asta was 17 jaar (1955-1975) toen ze oktober 1973 door een verkeersongeluk in een coma terechtkwam. Ze kwam niet meer bij en maart 1975 overleed ze.
Reed ze een bromfiets zonder helm, wat toen nog niet verplicht was? Wel per 1 februari 1975 . Maar voor die datum droegen vele bromfietsers al een helm .
Vermoedelijk was ze geboren in Rijswijk en overleden in Den Haag.
Haar moeder was de Haagse Corrie Arendse en haar vader was Paul Victor Emil Weynschenk, geboren 1930 in Djombang , overleden 2013 te Den Haag.
Paul kwam met zijn familie in 1948 te Nederland met de Johan van Oldenbarnevelt. Zijn stamouders waren Maria Christina Franke ( geboren ca 1780 te Soerakarta) en Leopold Weynschenk geboren Sankt Polten, Oostenrijk ca 1772 en overleden 1819 te Soerakarta. Hij werd daar luitenant van de cavalerie.
Zijn zoons werden belangrijke planters . Zijn kinderen huwden in bij andere oude Indische families zoals Baumgarten, Dom, van Bronckhorst, van Stralendorff.
Een nazaat was de rijswijkse burgemeester Archibal Bogaardt.
Leo Lucassen in de Volkskrant:
Omdat ze het mikpunt werden van agressieve nationalistische krachten besloot Drees doelbewust draagvlak te creëren door hen niet als vluchtelingen of immigranten aan te duiden maar als ‘repatrianten’, hoewel de meesten van hen nog nooit voet op Nederlandse bodem gezet hadden. De boodschap aan de bevolking luidde: ‘Dit zijn Nederlanders’. Velen mochten er dan wat vreemd uitzien, er andere eetgewoonten op nahouden en een vreemd soort Nederlands spreken, maar het waren wel degelijk landgenoten waarvoor iedereen een beetje moest inschikken. Dat veel Indische Nederlanders in het dagelijks leven geconfronteerd werden met allerlei vormen van racisme en discriminatie, bevestigt hoe essentieel het creëren van dat draagvlak was.
Voor vs. achter de schermen
De inclusieve ‘frontstage’ strategie van Drees vormde overigens de keerzijde van een achter de schermen (‘backstage’) zo restrictief mogelijk gevoerd beleid, met als doel de groep repatrianten zo klein en zo blank mogelijk te houden. Alleen hield men die demografische en racistische overtuigingen doelbewust verborgen voor het grote publiek teneinde het wankele draagvlak niet in gevaar te brengen.
In verband met stamboomonderzoek ben ik op zoek naar nakomelingen van Frans Johannes van der Linden, geboren Malang 18-5-1877, overleden Amsterdam 11-8-1952, trouwt te Batavia 17-3-1910 Eleonora Nicolette Wijchgel (geb 1893). Zij hadden ten minste drie kinderen, te weten
– Meta Ernestina van der Linden, geboren Batavia 2-4-1911, trouwt Soerabaja 5-11-1930 Charles Richard Paul Sleebos
– Erna Helena van der Linden, geboren Batavia 31-8-1912, overleden Zaanstad 9-3-1998, gehuwd met Dirk van Houten, twee kinderen bekend, Walther Nico van Houten en Ilse Eleonora van Houten.
– Servaas Edu van der Linden (1920-1942).
Ik wil graag in contact komen met de nakomelingen in verband met een mogelijk eerder geboren zoon van Frans Johannes van der Linden, waar mijn kinderen via hun moeder weer van afstammen.
André Sijnesael andresijnesael@gmail.com
Voor deze uitdagende functie zoeken we kandidaten met WO werk- en denkniveau. Je hebt ruime bestuurlijke/management ervaring opgedaan in een organisatie binnen de intramurale zorg (bij voorkeur de ouderenzorg) waar je integraal verantwoordelijk was. Je hebt de potentie en ambitie om nu een eindverantwoordelijke positie in te vullen. Je hebt een moderne visie op ouderenzorg en je bent in staat om je te conformeren aan de route die recent is ingezet. Je bent een zichtbare en toegankelijke bestuurder die echt de verbinding maakt met bewoners/cliënten en medewerkers. Nusantara
Mevrouw Marietje Gräber-Jans mocht donderdag 100 kaarsjes uitblazen op haar verjaarstaart. De eeuwelinge kreeg bezoek van loco-burgemeester Rotgans die een mooi boeket bloemen meebracht voor de jarige.Marietje is geboren in Indonesië in provincie Buitenzorg in het dorp Depok. Ze is in 1948 getrouwd in Indonesië, met een Nederlandse man. Gezinsblad
Wouter Neuhaus is een van de gastsprekers in het programma van Tracing your Roots. Een aantal jaren geleden nam Wouter Neuhaus het stokje over van zijn grootvader, Daniël Cordus, voorman van de Indo-Afrikaanse gemeenschap, met het doel om middels de Stichting Indo-Afrikaans Kontakt aandacht te vragen voor de vergeten geschiedenis van de Indo-Afrikanen. Tijdens de gastles ‘De vergeten geschiedenis van de Indo-Afrikanen in Voormalig Nederlands-Indië’ zal Wouter ingaan op zijn unieke familiegeschiedenis en de manier waarop hij deze levend probeert te houden. Wat weet je van jouw voorouders?Mijn opa, Daniël Cordus, en oma, Evelien Klink, zijn geboren in Indonesië, maar hebben beide een Afrikaanse stamvader en een Indonesische stammoeder. De vader van mijn opa was Johannes Cordus. Hij was de zoon was van de Afrikaanse soldaat Cordus, die in West-Afrika gerekruteerd was. In 1837 werd hij naar Batavia verscheept. Eenmaal in Indië trouwde hij met mijn Indonesische stammoeder, Siam geheten. De vader van mijn oma was de Indo-Afrikaanse David Klink, die de kleinzoon was van de Afrikaanse soldaat Klink die in West-Afrika geworven was. Mijn oma had een Indo-Europese moeder, Maria van Bellen geheten Stichting Zieraad
Zaterdag 30 maart 13.00 – 14.00 uur Toegang: Gratis
Laat tijdens de Boekenweek bij De Vries Van Stockum in Den Haag het Basisboek Indonesisch van Francis Kuijk signeren. Onmisbaar voor liefhebbers van de Indonesische keuken. Francis neemt natuurlijk ook iets lekkers mee om te proeven, mis dit niet! Met Basisboek Indonesisch haal je 130 recepten met stap-voor-stap fotografie en -uitleg in huis. De lezer wordt door Francis Kuijk aan de hand genomen en leert de Indonesische keuken kennen. Met soepen & sajoers, vlees, vis & schaaldiergerechten, rijst & noedles, ei- & groentegerechten, hartige snacks en zoete afsluiters. vanstockum.nl
Het lukt de eigenaar van het bekende Haagse restaurant Soeboer niet om met de gemeente in gesprek te gaan. ‘Het is nu wachten tot de deurwaarder komt’, verzucht hij dinsdagmiddag tegenover Omroep West. Twee weken geleden verloor eigenaar Ragner Flink een kort geding tegen de gemeente. De rechter bevestigde toen dat het Indonesische restaurant aan de Assumburgweg ontruimd mag worden. Omroep West
Lezingenmiddag Indische Letteren
Vrijdag 8 maart 2019 had de Werkgroep Indisch-Nederlandse Letterkunde weer een lezingenmiddag georganiseerd aan de Universiteit van Leiden.
Verslag en camera: Ellen.
Om 14.00 uur opende Peter van Zonneveld de middag, met de mededeling dat het programma iets gewijzigd was. Marijke Roukens zou een lezing houden over Menno van Meeteren Brouwer, maar wegens ziekte kwam dit onderdeel te vervallen.
Dirk Hulst hield een voordracht over Toneel op transport. De transfer van theater tussen Batavia en de Republiek, circa 1755-1765.
Het Chinese straattoneel neemt daar een prominente rol in. Blijkbaar keken Nederlanders er graag naar. Op straat wordt een stellage gebouwd en je betaalde om te mogen kijken. Zo werd er geld opgehaald voor ‘goede doelen’. Verbinding toneel binnen Europa en Batavia was slechts sporadisch aanwezig.
Op 8 maart 1757 is er het eerste bewijs van een schouwburg in Batavia. Er wordt dan een Romeinse tragedie opgevoerd. Het 2e bewijs is op 29 maart van dat jaar. Dan wordt, dus pas 3 weken later, de vergunning afgegeven. Zie verder de foto’s en filmpjes voor meer info.
Ruben van den Berghe hield een lezing over De stille kracht, Maar een spookhistorie. Contemporaine recensenten over Louis Couperus
Hij hield een interessant betoog over hoe de verschillende recensenten over De stille kracht dachten. Van Deysel bijv. kon alleen goedkeuring geven aan Leonie van Oudijck, terwijl de anderen er juist geen goedkeuring aan konden geven. Couperus zelf had aan zijn uitgever geschreven, dat de personage van Leonie niet overdreven was, in tegendeel!
Ook hier geldt, bekijk de foto’s en filmpjes.
Janneke van der Veer,Onrustig is ons hart. Een Indische roman van Diet Kramer.
Diet Kramer voelde zich niet de persoon om een Indische roman te schrijven. Zij vond, dat zij daarvoor te kort aanwezig was in Nederlands Indië.
Tijdens een vakantie in Valkenburg in 1929 kwam Kramer haar toekomstige echtgenoot tegen, Wim Muller. Muller was daar met zijn gezin op vakantie. In 1933 ging Kramer naar Nederlands Indië en kwam Muller daar weer tegen. Zijn vrouw en 1 kind waren al terug naar Nederland gegaan. 7 weken na zijn scheiding trouwden ze. Kramer had gezegd, een boek met kinderen in de hoofdrol te schrijven en geen Indische roman. Echter, toen Onrustig is ons hart uitkwam, was de hoofdpersoon een zelfstandige Indische vrouw van midden dertig, Henriëtte, en was het wel degelijk een Indische roman. Hoofdthema van het boek is het moederschap, in Indische setting. Haar boek Thuiswaarts gaat over haar kampervaringen en de repatriëring naar Nederland. Na de oorlog was zij niet meer in staat om te schrijven. Op 12 augustus 1956 is zij overleden.
Op de vraag van Adrienne Zuiderweg of de hoofdpersoon Henriëtte een afspiegeling van Diet Kramer zelf is, antwoord van der Veer, dat Joop van den Berg heeft gezegd, dat dit personage het dichts bij Kramer komt. Maar van der Veer heeft er zelf niets over kunnen vinden, maar raakvlakken zijn er zeker.
Na de pauze was het de beurt aan Reggie Baay. Hij werd door Peter van Zonneveld geïnterviewd over o.a. zijn laatste boek, Het kind met de Japanse ogen.
Maar eerst wordt verhaald dat ze elkaar al vanaf begin jaren 80 kennen en over hun ontmoetingen met Rob Nieuwenhuys, godfather van de Indische Letteren volgens van Zonneveld. Dit jaar is het alweer 20 jaar geleden dat Nieuwenhuys is overleden.
In vogelvlucht worden de boeken van Baay doorgenomen. De slavernij in de oost valt niet meer weg te denken. De nazaten van slaafgemaakten die Baay heeft ontmoet zijn blanker dan ‘wij’!
Dankzij de negatieven die Baay na de dood van zijn moeder heeft gevonden, kon hij de oorlogsjaren en de tijd van de politionele acties van zijn vader reconstrueren. De foto op het omslag van Het kind met de Japanse ogen komt ook uit die collectie. Het negatief was echter erg beschadigd, dus de foto is wel bewerkt. Baay zag deze foto, en heel veel andere foto’s, voor het eerst. Het boek is opgedragen aan zijn broer E, Bestebroer genaamd in het boek. Zie de filmpjes voor meer achtergrondverhalen. Helaas was er geen tijd meer om meer te horen over de 5-daagse oorlog, voorafgaand aan de 1e Politionele actie. In Nederland is er heel weinig over terug te vinden.
Op dinsdag 12 maart 2019 is in Jakarta de eerste metrolijn van Indonesië in gebruik genomen (de eerste twee weken als test). Er wordt met veel enthousiasme en verwachting gekeken naar de MRT Jakarta, die een bijdrage moet gaan leveren aan het oplossen van het enorme fileprobleem in de Indonesische hoofdstad. De eerste lijn die nu gaat rijden is een 15 kilometer lang traject van Zuid-Jakarta naar het centrum. In de Archipel
Jakarta Post: MRT Jakarta gears up for passenger safety
Foto: A passenger walks inside an MRT train car during a trial run on Feb. 12. The first phase connects Lebak Bulus in South Jakarta to Hotel Indonesia traffic circle in Central Jakarta. (Antara/Rivan Awal Lingga)
8e Indiëlezing; thema: Migratie en Aanpassen
OBA Amsterdam, 9 Maart 2019
Verslag: Edu
Camera: Ellen
Het 4/5 Mei Comité Amsterdam Zuidoost en het Indisch Herinneringscentrum (IHC) organiseerden weer de jaarlijkse Indiëlezing in het kader van de dag waarop in 1942 Nederlandsch-Indië capituleerde voor Japan en de Internationale Vrouwendag (8 Maart).
Voor hun bijdrage werd aan de sprekers vooraf de volgende stelling meegegeven:
‘De Indische gemeenschap is een schoolvoorbeeld van een succesvolle integratie’.
Het programma startte met een filmpje met interviews gemaakt tijdens Gepeperd Verleden in o.a. Amsterdam. O.a. Ernst Kraft van Ermel en Edu van Naerssen kwamen hierin aan het woord.
Gastvrouw Conchita Willems gaf eerst Janneke Roos (voorzitter 4/5 Mei Comité) en Yvonne van Genugten (voorzitter IHC) gelegenheid voor een inleidend woord van welkom.
Tot 1968 kwamen 350.000 repatrianten uit het voormalige Nederlands Indië naar Nederland. (Nu spreken velen liever over migranten hoewel dan opmerkelijke verschillen met de latere niet-Nederlandse migrantenstromen mogelijk onder de oppervlakte blijven.)
Een heterogene groep wat betreft huidskleur en opleidingsniveau; door oorlog en bersiap getraumatiseerd, berooid en ontdaan van status. Ondanks een kille ontvangst en weinig tegemoetkomen aan hun verliezen hield zij zich gedeisd en ging zij ogenschijnlijk probleemloos op in de Nederlandse maatschappij.
Assimilatie, verdergaand dan inburgeren en integreren. Wat betekent dit voor de volgende generaties? Hoe kijken de inmiddels tegen de 2 miljoen nazaten naar het thema van hun ouders en grootouders?
Deze geschiedenis hoort in de collectieve herinnering en verdient een zichtbare plaats.
Het IHC heeft daarom een project ‘350.000 mensen kwamen’ opgestart.
Migratie is voor de betrokkenen een ingrijpend veranderingsproces, maar voor de ontvangende regio ook: hoe is Nederland daardoor veranderd?
Migratie van Nederland naar Indië en vice versa is al een eeuwenoud verschijnsel.
Niet alleen lager opgeleiden en gelukszoekers trokken naar de Oost; ook expats (organisationele migranten, gestuurd door bedrijf of organisatie) die na enkele jaren terugkeerden. Rond 1900 waren er 80.000 burgermigranten in Indië en had 1 op de 40 Nederlandse ingezetenen een verleden in Indië (in den Haag 1 op de 10).
Tussen 1920 en 1940 bestond de jaarlijkse instroom vanuit Nederland soms wel voor een kwart uit Delftse en Wageningse ingenieurs. Eens in de 6 jaar hadden Nederlandse werknemers recht op groot verlof; ook deze verlofgangers hadden invloed op een Indisch leven in Nederland. Voorts zorgden ook de duizenden Nederlandse militairen die in de dekolonisatieoorlog werden ingezet voor een Indische beïnvloeding.
Ook wordt bijvoorbeeld bestudeerd hoe de beïnvloeding door de migratie uit Suriname zich hiermee verhoudt.
De naoorlogse migratie uit Indië verschilt van die van de komst van grote groepen Surinamers en gastarbeiders, maar er zijn natuurlijk ook overeenkomsten.
Identificeert de Indische gemeenschap zich met andere migranten of kunnen zij juist geen sympathie opbrengen. En verschilt dat van de houding van de overige Nederlanders?
De 2e spreker was Siem Boon, vooral bekend als directeur van de Tong Tong Fair. Zij behoort tot de zo genoemde tweede generatie.
De wijze van integratie van de Indische gemeenschap veranderde in de loop der tijd.
De eerste generatie had geleden onder oorlog, bersiap, migratie en inpassing in werk en leven in Nederland. Mensen van middelbare leeftijd hadden naast de zorg voor kinderen ook vaak die voor (groot)ouders. Zij gaven geen overlast, accepteerden discriminatie en konden kennelijk incasseren.
Dat er nog steeds zoveel misverstand en onbegrip in de Nederlandse samenleving is, is soms ontmoedigend. Meer overlast (grotere mond, slaan op tafel?) zou misschien beter zijn geweest.
Aan de tweede generatie zou je moeten aflezen of de integratie succesvol is verlopen. Dat is zeker niet het geval wanneer het Indië in je verloren gaat. Volgende generaties zouden zich meer moeten verdiepen in hun afkomst, dan gaan onze Indische waarden niet verloren. Je kunt pas van een succesvolle integratie spreken wanneer die waarden ook onderdeel van het Nederlandse erfgoed zijn. Zij staan daar niet buiten of tegenover.
Het duo Young Released verzorgt een muzikaal intermezzo voorafgaand aan de pauze (o.a. Olé sio sayangé en Blue Bayou) en later ook als afsluiting van de middag (o.a. natuurlijk We’ll meet again).
De derde spreker, Lara Mariëtte Nuberg, historica en blogger van Gewoon een Indisch meisje, is van de derde generatie.
Integratie betekent elkaar opnemen in een groter geheel; een samensmelting van beide kanten uit. Assimilatie daarentegen is eenzijdig opgaan in.
Het antwoord op de vraag wat de Indische identiteit is of Indische waarden nu zijn is niet eenduidig. Wat wil je behouden?
Zij vertelt het verhaal van haar familie. Van de voorvader die eind 19e eeuw bij een eerste njai kinderen verwekte en haar mogelijk wegstuurde. Een volgende njai kreeg ook kinderen en voedde alle erkende kinderen op volgens Europese standaard. Een nu algemeen gekend verhaal over de gemengde afkomst dat de eerste generatie toch moeilijk kon doorgeven.
Met name de tweede generatie is geruisloos geïntegreerd en is daarmee de Indische identiteit grotendeels verdwenen?
In ieder geval lijkt het er op dat steeds meer indo’s van de derde generatie op zoek gaan.
Nederlanders lijken zich niet in indo’s te willen verdiepen; steeds weer moet je toch je gemengd zijn uitleggen.
Verzwijg je achtergrond niet; wanneer je je eigen cultuur ondergeschikt maakt aan de Nederlandse neigt dat al naar assimilatie.
Panel onder leiding van Conchita Willems, met de sprekers als deelnemer
Onder Drees werd de term repatrianten gemunt om draagvlak te creëren bij de Nederlandse bevolking (de migranten zijn Nederlandse staatsburgers). Volgens Lucassen en de feiten “Frontstage”; “Backstage” werd migratie voor de indo’s bemoeilijkt en ook de kille ontvangst gaf niet de indruk dat het staatsburgers betrof.
[Vanuit de zaal werd gewezen op zelfs een onderzoek naar de relatie tussen ‘vreemd’ bloed en de kans op een succesvolle integratie!]
Boon vertelt dat zij soms moedeloos wordt wanneer zij alweer op onbegrip stuit. Zij kan nu beter invoelen dat de eerste generatie eenvoudigweg de ruimte niet kreeg om te verklaren dat indo’s een onderdeel zijn en toch anders.
Het stoort haar ook dat de TTF bedoeld is voor iedereen (onderdeel Nederlandse cultuur) en dan toch soms wordt bestempeld als een doelgroep-evenement.
Voor geschiedschrijving is naast het Groepsniveau (de Indo’s bijvoorbeeld) ook de ervaringsgeschiedenis van personen (Individuele niveau) belangrijk. Er ligt al veel, maar het beklijft kennelijk niet.
Volgens Lucassen komt dat (mede?) omdat het vak geschiedenis ontstaan is met als doel de legitimatie van de natiestaat. Wat daar minder aan bijdraagt behoeft minder aandacht.
Toch is massamigratie een belangrijk onderdeel van de Nederlandse geschiedenis. Rond 1700 was 40 % van de bevolking migrant; nu is dat 30 %!
De vraag wanneer je niet meer kunt spreken van (de zoveelste generatie) Indische Nederlanders (Indo’s) is ook al niet eenduidig te beantwoorden. Hoe sterk is het groepsgevoel en hoe indringend zijn de waarden?
Objectief – beschouwen anderen dat zo? – is dat al na 2 à 3 generaties het geval.
Subjectief – hoe voel je dat zelf – is dat een persoonlijke keuze.
Die overigens per groep sterk kan verschillen (gewezen werd op de Joodse gemeenschap).
Mensen die terugkeerden uit Indië vestigden zich in Den Haag.
Ook veel Indische mensen die in Nederland gingen wonen kozen voor deze stad en overleden er. Dat is te zien aan de grafstenen. Bijvoorbeeld deze foto van de begraafplaats Nieuw Eykenduynen te Den Haag. Zoek naar foto’s en namen .
Agatha van Renesse van Duivenbode (1896 Menado-1972 Den Haag) verloor in 1932 haar oudste kind Sidonia, een kleuter van 5 jaar. De 3 zoons overleefden haar. Agatha had 11 broers en zusters, die allen geboren werden vóór het huwelijk in 1908 van hun ouders Sidonia Catharina Engelen en Maarten Dirk van Renesse van Duivenbode, eigenaar van een steenkooltransportbedrijf te Kema bij Menado. 7 van die 11 overleden voor haar tijd .
De burgerlijke stand meldde geen kinderen Engelen geboren te Kema of Menado, en gelijkstellingslijsten kennen wel de naam Engelen uit Menado van tussen 1903 en 1919. O.a. Hendrik Wladimir.
Daarom is te vermoeden dat Sidonia Engelen van gemengde afkomst was.
De overgrootvader van Agatha was Maarten Dirk van Duivenbode, geboren in 1804 te Ternate , reder, handelaar in vogelveren en natuurhistorische specimens , tevens honorair gezagsdrager op Ternate . Hij en zijn zoons hielpen natuuronderzoeker Alfred Wallace. Die een aantal ontdekte vogels vernoemde naar iemand uit de familie van Duivenbode. Hij beschreef dat Maarten Dirk erg rijk was en tientallen slaven bezat.
In 1861 liet Maarten Dirk de achternaam wijzigen in van Renesse van Duivenbode. Zijn oma van Renesse, beviel in Ternate van zijn moeder, later gehuwd met de koopman Dirk van Duivenbode, komend uit Katwijk aan Zee.
Agatha huwde in 1926 met Victor Hugo Goldman, die bij de staatsspoorwegen werkte en in 1943 te Soerabaja overleed. Of hij overleed in internering is niet bekend.
In het graf werden twee zonen van Agatha bijgezet.
Johan Willem Gerard, geboren 1931 in Soerabaja, overleden in 2000 te Den Haag.
Hij was de oprichter van Technisch Handelsbureau Epe-Goldman B.V., een bedrijf wat nog bestaat.
De tweede zoon was Jan Hugo Rudolf (1933-2002), employé United Airlines te Los Angeles.
De stamvader Johan Christiaan Goldman, in Dresden luthers gedoopt, kwam als soldaat in 1785 in Indië aan en stapte over naar een civiele functie in de VOC. Onder het Indisch gouvernement bleef hij ambtenaar en was met zijn pensioen in 1838 vice-president van de Raad van Indië . In 1838 werd hij en zijn nazaten in de adelstand verheven.
De operatie van de tumor in de onderrug van snowboardkampioene Bibian Mentel heeft (tijdelijk) schade aangericht. De topsporter werd de ochtend na de operatie wakker zonder gevoel in haar benen. AD.nl
De teloorgang van de Hawaiian Muziek in Nederland’
Zondagmiddag 7 april 2019
Locatie: Migratie Museum, Hoge Zand 42, 2512 EM Den Haag
Reserveer uw ticket via: migratie-museum.nl/aloha
Voor meer informatie en de trailer zie: www.hawaiimijnlief.com
Kent u dat, dat u ergens loopt en dan steeds aan hetzelfde moet denken, elke keer weer en weer? Dat heb ik met de Sweelinckstraat. Daar studeerde ooit Jacques van Helsdingen aan de Nederlands-Indische Bestuursacademie. Maar ik denk aan zijn echtgenote, Beata van Helsdingen-Schoevers, en dan voel ik me meteen blij. Dagblad070
I’m Yvonne Eschweiler, but I’m pretty sure there are many Yvonnes out there who go by the name “Vonnie”, guess that’s an Indo thing, huh ? My dad is the Indo one, I always use him when people ask me what my ethnic background is, when the cops put “H” behind the section “Race”, I have to educate them that the “H” stands for Human, lolol, I usually tell them what it should be “Other” and not “H”. socalindo.com
Zo worden er romantische werken vertolkt door het Russisch Vocaal dames-ensemble Soedarynja en staat onder leiding van Svetlana Tsariova. Pianist Xavier Boot speelt in lijn met het Russische karakter van de avond ook werken van Rachmaninov en de serenade Don Juan van componist Tsjaikovski terwijl Ronald Willemsen zelf daarbij zingt. RTV Zaanstreek
Ik ben nu ruim een jaar verder, een jaar na het interview met Armando Ello.
Het boek ‘Twijfelindo’ is gelanceerd en alle verhalen zijn gedocumenteerd. Ieder kon zijn visie geven op de term ‘TwijfelIndo’. Een persoonlijk verhaal met een soms confronterende foto.De uiterlijke kenmerken van het Indisch zijn vervagen door steeds verdere vermenging van bloed. Voor mij persoonlijk was het een begin van een zoektocht. Een zoektocht waarin het Indische deel van mijn bloed centraal stond.Een blik naar binnen en een confrontatie met taboes. HoezoIndo
Indische woordzoeker puzzel met de betekenis van de woorden, door indopedia.nl Speelt u deze woordzoeker liever op papier, print deze dan uit. (elke vrijdag een nieuwe puzzel) indopedia.nl.
Selecteer met de muis de woorden.Als de selectie juist is, dan blijft het staan en wordt genoteerd.
De zogeheten Coroner’s Court in Kuala Lumpur is vrijdagochtend (lokale tijd) tot de conclusie gekomen dat de dood van het Nederlandse model Ivana Smit geen misdrijf is geweest. Haar familie heeft laten weten in hoger beroep te zullen gaan. NU.nl
Op uitnodiging van stichting Zieraad schreef Jeremy Flohr deze blog over zijn zoektocht naar zijn familie. Jeremy verzorgt een workshop ‘ Familieverhalen en herinneringen op video vastleggen’ tijdens het project Tracing Your Roots: Op zoek naar Indisch-Molukse wortels. Een intergenerationeel project waarin jongeren op zoek gaan naar hun voorouders en de kans krijgen om hun (groot)ouders te vragen naar hun ervaringen en hun geschiedenis. Stichting Zieraad
Het Nationaal Museum van Wereldculturen (NMVW) heeft nieuwe spelregels opgesteld voor het terugvragen van koloniale roofkunst. De beoogde consequentie is een ruimhartige teruggave van objecten uit de rijkscollectie aan herkomstlanden. Het museum, in 2014 ontstaan door een fusie van het Tropenmuseum in Amsterdam, het Museum Volkenkunde in Leiden en het Afrika Museum in Nijmegen, beheert de nationale volkenkundige collectie en publiceerde donderdagmorgen het nieuwe beleid NRC
De leukste tijdelijk baan – solliciteer voor 1 mei 2019
Elk jaar breiden wij ons vaste team uit met ruim 200 tijdelijke medewerkers.
Kom jij Team Tong Tong in 2019 versterken? Alle vacatures vind je hieronder.
Solliciteer a.j.b. vóór 1 mei 2019. Tong Tong Fair
De organisaties die onderdak gevonden hebben in Sophialaan 10 te Den Haag noemen hun samenwerking Museum Sophiahof. Men is aan het verbouwen en het plan is over enkele maanden het museum te openen.
Onderwijl is er een nieuwe website verschenen: museumsophiahof.nl
Het Indisch Herinneringscentrum heeft een nieuw bestuurslid.
Magda Wallenburg schrijft: Mijn Indisch verhaal start bij mijn geboorte in Manokwari (NNG) als kind van Indische ouders, die hun manier van Indisch zijn aan mijn broers en mij hebben overgedragen.
Door mijn werkzaamheden bij Woonzorgcentrum Raffy – 26 jaar alweer – mocht ik vele andere vormen van Indisch zijn ontdekken. En het stukje Nederlands Indische geschiedenis werd voor mij completer. Met het verzoek van de toenmalige KJBB aan mij om de 15 Augustus Herdenking in Breda te borgen, werd Stichting Arjati tien jaar geleden opgericht
De 49-jarige Remko Willems uit Nispen staat op plaats 7 in de Top 10 van Beste Akoestische Gitarist van de Benelux. Deze lijst wordt jaarlijks vastgesteld door vakblad de Gitarist. Een grote verrassing voor Willems die al van kleins af aan met muziek bezig is.
Afgelopen jaar heeft Willems, mede door zijn top 10 notering, veel door het land gereisd. Zo mocht hij onder andere de muzikale inleiding verzorgen bij de documentaire ‘Klanken van Oorsprong’. Een bekroonde documentaire die het verhaal vertelt van diverse artiesten met een Nederlands-Indische achtergrond. Voor Remko, die zelf ook een Nederlands-Indische achtergrond heeft, een verhaal dat uit z’n leven gegrepen is. “Deze film laat de treurnis van de oorlog in Nederlands-Indië zien, maar ook wat de indo’s hebben meegenomen naar Nederland: Muziek.” Internetbode
De Pianoman: Willebrordus Naessens werd geboren op 22 maart 1862 in Zaltbommel, als zoon van Willem Johannes Theodorus Naessens en Cornelia Sophia Constantia Bol. Volgens familiedocumenten zou hij in 1877, op vijftienjarige leeftijd, zijn intrek hebben genomen bij een weduwe Sanders in Leiden. Hij was een talentvol pianospeler en ontwikkelde zich tot een veelgevraagd concertpianist. Tijdens één van zijn concertreizen door het voormalige Nederlands Indië besloot hij om zich in Surabaya (Oost Java) te vestigen. Een besluit onder meer ingegeven door het feit dat hij niet erg te spreken was over de kwaliteit van de door hem in Nederlands Indië bespeelde piano’s: deze waren meestal afkomstig uit Europa en in veel gevallen niet bestand tegen de tropische omstandigheden. Hij zag hier mogelijkheden, bleek een uitstekend gevoel voor ’zaken’ te hebben, dat hij gebruikte bij het oprichten in 1891 van de firma W. Naessens & Co. Deze firma in eerste instantie gericht op de import en verkoop van piano’s en andere muziekinstrumenten, schakelde al snel over op de bouw van piano’s Groenegraf.nl.
Mensen die terugkeerden uit Indië vestigden zich in Den Haag.
Ook veel Indische mensen die in Nederland gingen wonen kozen voor deze stad en overleden er. Dat is te zien aan de grafstenen. Bijvoorbeeld deze foto van de begraafplaats Nieuw Eykenduynen te Den Haag. Zoek naar foto’s en namen .
!
Johannes Lammerts van Bueren (1908-1995) staat zonder achternaam op de zerk. Net als 2 andere namen, zijn zoon Hanne en dochter Elizabeth Henriette
Johannes geboren in 1907 in Soerakarta overleed in 1995 te Den Haag.
Van 1923 tot 1930 werkte hij op de koffieplantage Kali Dompo te Djember.
Daarna tot aan de oorlog, was hij employee van de Staatsspoorwegen
Hij werd gemobiliseerd en geïnterneerd als matroos van het Marine-departement. Zijn moeder was de Indonesische vrouw Minah die ca 14 kinderen had.
De vader van Johannes was Reinier LvB, eerst employee van de tabaksonderneming Gawok te Soerakarta en daarna was hij in die stad tot in de dertiger jaren verhuurder van de paardenkoets andong.
Stamouders LvB waren apotheker Hermanus Lammerts van Bueren, geboren 1820 in Geertruidenberg en Johanna Cina Dina Rovers, geboren te Poerwogondo.
Johannes huwde in 1938 te Bandoeng met Henriette Carolina Wilhelmina Christiana Adolphine Pöttger. Dochter van Hendrik Pottger en Johanna von Schukkmann. Tot aan haar huwelijk was ze klerk bij de staatsspoorwegen.
Haar vader Hendrik was ambtenaar in- en uitvoerrechten, bestuurder onderofficiersvereniging “Ons Aller Belang”, daarna in de mijnindustrie werkzaam, geboren in Batavia, waar zijn Amsterdamse ouders enkele jaren woonden en toen met het gezin terugkeerden. Ook andere broers gingen later naar Indië voor korte of langere tijd.
Stamvader Cuno von Schukkmann, geb 1793 te Stadgardt, Dld werd secretaris van Banka
Hanne was een zoon van Lammerts van Bueren-Pöttger.
Hun dochter Elize Henriette , overleden aan lymfklierkanker, was ambtenaar o.a. bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken en het Ministerie van Onderwijs en Wetenschappen. Zij was niet getrouwd en had geen kinderen. Ze was iemand die veel belangstelling had voor vrienden en familie.
Een kennis van haar merkte dat dit graf de laatste tijd goed verzorgd wordt door een onbekende.
Impressie van de eerste Tracing Your Roots middag op zaterdag 2 maart 2019. Jongeren (15 – 35 jaar) met Indisch-Molukse wortels gaan op zoek naar hun familiegeschiedenis en naar de verborgen geschiedenissen die daarin besloten liggen. Vier middagen lang kennis maken met genealogie en stamboomonderzoek, in het archief duiken en je (groot)ouders interviewen.
Elke dag Indisch nieuws en wetenswaardigheden. Verslagen van kumpulans, verwijzing naar nieuwe boeken, updates van Indische sites, expo’s.
Van pasars tot en met het Indisch Platform .
Wat onze Indische gemeenschap aangaat, vindt u hier op indisch4ever.nu
!
Heeft u tips, een foto, een oproep of wilt u een column/pikiran schrijven,
jangan malu-malu.
Mail ons: indisch4ever@gmail.com
!
En ken je deze?:
Elke dag Indisch nieuws en wetenswaardigheden. Verslagen van kumpulans, verwijzing naar nieuwe boeken, updates van Indische sites, expo’s.
Van pasars tot en met het Indisch Platform .
Wat onze Indische gemeenschap aangaat, vindt u hier op indisch4ever.nu
