Indisch4ever

Museum Sophiahof  zoekt een programmamanager ‘van spraakmakende en aansprekende publieksprogramma’s’

Het betreft een nieuwe functie binnen Museum Sophiahof. De programmamanager ontwikkelt zelfstandig en in samenwerking met partners samenhangende en aantrekkelijke publieksprogramma’s voor diverse doelgroepen. De programma’s vinden vooral plaats binnen Museum Sophiahof, maar kunnen ook op andere locaties in het land plaatsvinden. De programmamanager draagt ook bij aan de inhoudelijke verdieping van het evenementenaanbod.

Vilan van de Loo:
In het Nationaal Archief bevindt zich een archief met documenten die de naam dragen: ‘Memories van Overgave’.
Wat is dat?
Pro memorie: voor de herinnering.
Overgave: een korter of langer document van de vertrekkende resident voor de komende resident van dat gebied, waarin de belangrijkste gebeurtenissen en eigenschappen van dat gebied stonden.
Dan was de nieuwe man meteen op de hoogte.
Ja, een man. Een resident was nooit een vrouw.

Een Memorie van Overgave was dus een ambtelijk stuk, dat deel uitmaakte van de koloniale bureaucratie. Daar kunnen we veel van vinden maar die burecratie was heel goed in bewaren en daar kunnen wij ons voordeel mee doen. Extra fijn: het kan online. Ik heb een uitlegvideo gemaakt.

Foto: Henri Nicolas Alfred Swart, vertrekkend resident

vpro meldt:
Het zorgde voor veel beroering eerder deze week: het besluit van het Rijksmuseum om de term ‘Bersiap’ niet te gebruiken bij de tentoonstelling ‘Revolusi! Indonesië onafhankelijk’ omdat het racistisch zou zijn. Historici Lara Nuberg en Remco Raben over de herkomst van ‘Bersiap’ en over of dit besluit terecht is.

Met een voor- en nawoord van Ed Vermeulen
Actie is reactie, oftewel het een haalt het ander uit. Eind augustus 2021 verscheen het verhaal ’Baarnsche Allerhande deel 1’ met daarin onder meer aandacht voor de door generaties leerlingen van Het Baarnsch Lyceum gekende sport- en gymnastiekdocent Jaap Manting. Dankzij een verrassende omweg via internet werd dit verhaal gelezen door Ralph Ockerse (1933), oud inwoner van Soest, al sinds de jaren zestig wonend in de USA.  groenegraf.blogspot.com

Indosole Essential soil : leuke slippers van ons nieuwe merk Indosole. Dit merk komt uit Bali en gebruikt oude autobanden om de zolen van deze slippers te maken. Deze oude autobanden zorgen normaal voor veel vervuiling in het milieu. Indosole, opgericht in 2009, probeert dit probleem tegen te gaan door deze banden dus te recyclen en hiervan leuke, duurzame slippers te maken.

Een Steurtje vertelt: deel 2 – Wedstrijdspelletjes en zwemmen.
Frits Geuther, 2004.

Vliegeren
Bijna iedereen was bezeten van vliegeren. Vlieger en vliegertouw maakten we zelf. Het zakgeld ging op aan het kopen van papier, touw, houtlijm en bamboestokjes. De vlieger moest zelf gemaakt zijn anders was je geen echte vliegeraar. Het maken van het vliegertouw vergde veel tijd. Het touw, glastouw genoemd, moest namelijk voorzien zijn van een dun laagje poederglas. Je had dan ook handschoenen nodig bij het vliegeren anders sneed je je in de vingers.
Vliegeren werd als een sport gezien. Er werden ook gokwedstrijden gehouden. In Nederlands-Indië waren vliegergevechten een geliefde bezigheid en ze werden altijd goed bekeken want het was spannend. De vlieger werd zo hoog mogelijk de lucht in gemanoeuvreerd, vanuit deze hoge positie kon je met een snelle duik de vijand ongenadig aanvallen. Je zag heel hoog in de lucht een vlieger een snelle duikvlucht nemen naar een andere vlieger om het vliegertouw van deze vlieger door te snijden. Als je de strijd verloor, verloor je niet alleen de vlieger maar ook wat vliegertouw. Bij twee of drie verloren gevechten kon je zoveel vliegertouw verloren hebben dat je niet genoeg touw overhield om verder te vliegeren. Vliegers die geen staart hadden mochten niet aangevallen worden.
Als een vlieger de strijd verloren had en al dwarrelend naar beneden zweefde dan werd ze achterna gezeten door vliegerjagers. Er werd in bomen geklommen en door plassen gelopen om de vlieger te pakken te krijgen. Zo’n vlieger was meer waard dan een nieuwe uit de winkel omdat ze haar luchtwaardigheid bewezen had.

Tollen
Behalve het vliegeren hadden we ook het tollen met eigenhandig gemaakte houten draaitollen.
Bij het tollen ging het niet zozeer om het lang laten draaien van de tol maar om de tijd waarin je met jouw tol de tol van de tegenstander kon splijten. De punt van de tol bestond namelijk niet uit een puntig staafje maar uit een kleine beitel. Met behulp van een stuk touw om de tol wierp je je tol in de richting van de tol van de tegenstander in de hoop dat de beitel van jouw tol een stuk tol van de tegenstander wegsloeg.

Krekelgevechten
In de krekeltijd, de maanden juni, juli, augustus, vonden de krekelgevechten plaats. De krekels kon je op de markt kopen of zelf vangen in de rijstvelden, je moest dan wel vroeg op pad gaan want de krekels sjirpten alleen in de ochtenduren. Ze sjirpten om te kennen te geven dat ze gevangen wilden worden om aan de krekelstrijd mee te kunnen doen. Het gevecht vond plaats in een arena gemaakt van een bamboekoker van 15 cm lang en 7 cm diameter. Boven de koker waren een paar sleuven waardoorheen een grasspriet gestoken kon worden om de krekels te kietelen en kwaad te maken zodat ze bereid waren te vechten. Het gevecht ging altijd op leven en dood want een vluchtweg was er niet, zowel in- als uitgang waren afgesloten. Voor het gevecht begon werden de krekels een paar keer een stukje omhoog de lucht in gegooid om ze wakker te schudden. De ene krekel ging aan de ene kant de koker in en de andere krekel de andere kant. Als sumovechters naderden de krekels elkaar langzaam en wanneer ze niet verder wilden, moest de grasspriet hen daartoe aansporen. Als een krekel helemaal knock-out was, werd de strijd gestaakt. In mijn tijd als krijgsgevangene zag ik dat in Siam (Thailand) ook kevergevechten werden gehouden met boktorren.

Knikkeren
December, januari en februari was het knikkertijd. Met kerstmis kregen de jongens van Pa van der Steur behalve een rubberen bal ook knikkers. Overal werd er geknikkerd, op straat, op school, op de paden, overal. Er werd echt om de knikkers gespeeld. De kampioen knikkeraar kon je herkennen aan het aantal zakken met knikkers die hij bij zich droeg. Als de knikkertijd achter de rug was, werden de knikkers als projectielen van de katapult gebruikt.

Zwemmen
Menig Steurtje heeft het zwemmen in de kali (rivier) Progo geleerd. De rivier is niet ver gelegen van de gebouwen van Pa. De gemeente stortte het stadsvuil in deze rivier. Ook mensenlichamen werden er gedumpt. Op een dag zagen we een lijk van een vrouw voorbijdrijven. Ook hebben we eens een lijk op een grote kei zien liggen. De Progo eiste ook offers. Een jongen die een in moeilijkheden geraakte jongen wilde redden kwam zelf in moeilijkheden en verdronk.

Het deed ons niet veel, we bleven toch zwemmen in de Progo. Onze zwemplek lag bovenstrooms boven de gemeentelijke stortplaats. De plek waar we zwommen had niet alleen stromend maar ook stilstaandwater en een klein strandje waar we salto’s konden beoefenen. Na het zwemmen gingen we ons wassen onder een pantjoeran of pancuran, een bamboepijp waaruit irrigatiewater stroomde, om het vuile rivierwater van ons lichaam af te spoelen.

Op een dag tijdens de schoolvakantie verveelden wij, zes jongens, ons rot en besloten toen naar het vijf km verder gelegen zwembad Kali Bening te gaan om daar gratis te zwemmen. Het zwembad had kleine bootjes en een trapeze waar je gratis gebruik van kon maken.

bron: “Belevenissen uit mijn jeugd in Nederlands-Indië”
© 2004, auteur J.F. Geuther.
Volgende keer: Ach, wat smaakt een Steurtje nou niet!

= = = = = = = = =

Nieuwsbrief Indisch Netwerk 8 januari 2022

Bij de aanstaande tentoonstelling in het Rijksmuseum over de Indonesische onafhankelijkheidsperiode wordt de historische term ‘bersiap’ niet gebruikt. Volgens gastcurator en historicus Bonnie Triyana heeft de term, die geregeld wordt gebruikt voor de gewelddadige periode in Indonesië na de Japanse capitulatie in 1945, een racistische lading, zo schrijft hij in een opiniestuk in NRC.
Triyana schrijft dat bersiap werd geroepen door met name jonge Indonesische onafhankelijkheidsstrijders als strijdkreet in een tijd waarin onder anderen Nederlanders die net uit de Japanse kampen kwamen, werden aangevallen. Vervolgens is het woord met name in Nederland gebruikt als naamgever voor die periode: de Bersiap-periode.’Sterk racistische lading’De “sterk racistische lading” van het woord, dat in het Indonesisch “sta paraat” betekent, zit volgens Triyana onder meer in het gegeven dat de term met name door Nederlanders wordt gebruikt en doelt op “primitieve, ongeciviliseerde Indonesiërs als daders van de gewelddadigheden”. Dat is volgens hem “niet geheel vrij van rassenhaat”. NOS

Deze tekening is van Peter van Dongen. Zie meer

Het NRC-artikel:

De 100-jarige is tijdelijk ingetrokken bij zijn zoon en schoondochter. Hij is herstellende van een operatie en wil zijn bijna 99-jarige echtgenote niet tot last zijn. Regelmatig is hij te vinden in de fitnessruimte in de kelder van zijn logeeradres. Zijn zoon laat foto’s en een filmpje op zijn smartphone zien van zijn sportende vader: op de loopband, op een fiets en trekkend aan het gewicht van een krachtstation. Thuis fietst Bannink elke dag 15 à 20 minuten op de hometrainer. ‘Ik heb er niet altijd zin in, maar dwing mezelf ertoe, om in conditie te blijven.’Geconcentreerd vertelt hij tot in de kleinste details over zijn persoonlijke geschiedenis.

Wat is uw mooiste jeugdherinnering?‘Het gelukkigst was ik als kind op de koffie- en rubberplantage op Oost-Java, waar we vanaf mijn 7de woonden. Mijn vader was er administrateur, manager zou je nu zeggen. Ik ben geboren op een rubberplantage in Malang, maar ik hield meer van koffieplanten, want die bloeien zo mooi, met hun witte takken. Ik genoot van buiten zijn, van de bedrijvigheid op de plantage en de natuur in de omgeving. We woonden aan de voet van de Semeru, met 3.676 meter de hoogste berg op Java    De Volkskrant

Eddy Zittir: „Ik woon al wel bijna heel mijn leven in Alphen, maar ben geboren in Indonesië. Vanaf de middelbare school ben ik als kind met mijn ouders naar Nederland verhuisd. Er woont nog wel familie in Indonesië, dus af en toe gaan we op bezoek. ”  Leidsch Dagblad

Tot op de dag van vandaag vragen Nederlandse vrouwen de Japanse regering om erkenning voor wat hen is overkomen. Onderzoeksjournalist Griselda Molemans schreef in 2020 het boek Levenslang Oorlog over de Japanse dwangprostitutie tussen 1932 en 1945. Ze beschrijft daarin hoe in Nederlands-Indië minimaal 70.000 vrouwen en meisjes door Japanse militairen tot prostitutie werden gedwongen. In een officieel rapport uit 1994 noemde Nederland zelf veel kleinere aantallen: 65 tot 300 vrouwen.

De getuigenissen van deze vrouwen waren tot nu toe meestal niet (volledig) openbaar. Maar elk jaar worden bij het Nationaal Archief op Openbaarheidsdag verschillende documenten opvraagbaar die eerder niet of alleen onder voorwaarden in te zien waren. Dit jaar zijn dat onder andere documenten over de (dekolonisatie)oorlog in Nederlands-Indië.
LINDA.nl

Lees meer bij Pelita Nieuws.  Of zie meer Pelita Nieuws van nieuwsbrief 78,  december 2021

In het heuvelachtige midden van Sulawesi, het vroegere Celebes, ligt Toraja-land. Het gebied staat bekend om zijn bijzondere architectuur en begrafenisrituelen. Het is uniek in de wereld en komt alléén voor op Sulawesi.
Maar wat zegt dit over Toraja, praktijk voor natuurgeneeskunde, Veendam?
Toen Loes Smid voor de eerste keer van haar leven voet zette op Sulawesi voelde dat als een thuiskomen. “Heftig,” vertelt ze. Mijn (voor)ouders komen uit dit deel van het huidige Indonesië, de vroegere Indische Archipel. “Ik merk aan alles dat mijn genen verbonden zijn met Sulawesi,” doet Loes uit de doeken. “Als we als kind iets mankeerden, behandelde mijn vader ons door met warme natte, bijna hete, handdoeken met etherische oliën de plek des onheils te verzorgen. Zeker weten dat het de andere dag over was!”
Over haar oma vertelt Loes dat het een échte kruidenvrouw was. Die plukte zelf de kruiden en maakte er olie van. Klachten als migraine maakten door deze behandeling plaats voor levensblijheid.     parkstadveendam.nl

Winkel, maar doet ook catering.

Mail 1
Beste,
mijn man is Indo en geboren in Bandung.
We wonen in Nederland, maar willen ons orienteren om misschien naar Curacao te gaan emigreren.
Wij vroegen ons af of er veel of enkele Indo’s daar wonen. Al zoekende ben ik op deze site gekomen.
Interessant om te lezen elders dat er 6.000 toen tertijde Indo’s naar Curacao emigreerden.
Mijn man zei een paar dagen geleden: indo’ op Curcao, ken niet!
In ben nu benieuwd hoe het leven op Curacao zal zijn, is als Indo.
Toch fijn om te weten dat er wel enkelen of meerderen er wonen.
Hoop wat van u te vernemen, met vriendelijke groeten ja?
… de indo’s uit Nederland.

Mail 2
Download  The_Esperanto_movement_in_the_Dutch_East_Indies_and_Indonesia_

Mail 3
De NRC Boeken had vandaag zo’n lovende recensie over het boek van Suze Zijlstra…………..ik stuur het je, maar als je geen abonnee bent, kan je het misschien niet lezen – of heb je een computer-om-de-tuin-leiden –truuk?
Fijne dag en het komende jaar hopelijk heel veel interessants in Indisch4ever en blijf je een enthousiast verzamelaar van Indisch Nieuws!!    Dag! en hartelijke groet,
NRC vandaag, 7-1-2022, Suze Zijlstra ‘’De Voormoeders’’
Over de schrijfster Suze Zijlstra, maar het artikel is wel al van 23 aug. 2021 toen haar boek nog niet verschenen was.
NRC-artikel:

Mail 4:
Hallo,
Enige tijd geleden publiceerde jullie dit mooie artikel over mijn project op de website: Inmiddels is de tentoonstelling ervan open in het Fotomuseum Den Haag en ben ik een crowdfunding gestart voor het boek er van
Hebben jullie interesse in een follow up artikel?
In het boek komt het Nederland Indië aspect ruimschoots aan bod omdat de drie herkende mensen die ik fotografeerde voor de tentoonstelling alledrie Indisch zijn. 
Het boek is trouwens vormgegeven door Luvia Brender à Brandis van Bold Idea, zij is ook van Indische afkomst 🙂
Met vriendelijke groet,
Ernst Lalleman, Barcelona, Phone: (+34)633 428 010 http://www.ernstlalleman.com/who-are-we

Zie alle foto’s.

Woensdag gehaktdag…. Ik wilde eens iets anders maken dan gehakt, aardappels en sperziebonen. Ik had ook wel zin in iets Aziatisch, maar kun je Hollandse pot combineren met Aziatisch. Zou toch moeten kunnen dacht ik. Ik heb diverse recepten van internet en kookboeken gecombineerd en heb uiteindelijk een super lekkere Indische gehaktschotel met sperzieboontjes en aardappelpuree gemaakt. Heerlijk, zo zie je maar dat fusion koken echt leuk en lekker is.   BonApetit

Zie een aantal pagina’s .

Foto : november 2007 , kranslegging . Rechts Ellen van der Ploeg.

Op 22 februari 1944 begint de ellende in het Jappenkamp Gedangan in Semarang (Java). ,,Er kwam een hele deputatie Jappen het kamp in die onze meisjes wilden weghalen voor de bordelen”, verklaart een vrouw na de oorlog in haar proces-verbaal tegenover de Nefis, de Nederlandse militaire inlichtingendienst.
Onthullingen over seksslavinnen: Japan financierde oorlog met ‘troostmeisjes’Alle meisjes en vrouwen tussen 16 en 30 jaar worden opgeroepen naar het kantoor van de kampcommandant te komen. Ze moeten een voor een langs een tafel met Japanse militairen paraderen.Het is een vleeskeuring door een ‘jury’. De Japanners grappen en grollen. De jonge vrouwen moeten een paar vragen beantwoorden. Achter hun namen op de lijst wordt een kruisje of een streepje gezet. ,,De meisjes die er leuk uitzagen, vermoedden niets en gingen zo naar het kantoor, waar ze voor de keuringscommissie kwamen”, verklaart de getuige.

Een Steurtje vertelt: deel 1 – Van klein naar groot.
Frits Geuther, 2004.

Kinderafdeling
In 1930 bracht mijn vader mij en mijn broertje Otto, zijn oudste kinderen, met de trein naar Magelang, naar het tehuis van Johannes van der Steur. Bij Pa van der Steur werden wij geplaatst in de afdeling waar kinderen tot 8 jaar zaten. Deze kinderafdeling werd geleid door Juffrouw Otto die geholpen werd door oudere meisjes van de meisjesafdeling. Deze meisjes zaten niet meer op school, ze waren in afwachting van een baantje of van een huwelijkskandidaat.
De meisjesafdeling werd geleid door Anna Zwager, “Moe van der Steur”, de echtgenote van Pa.
In de kinderafdeling had ik het niet slecht. Ik kreeg veel knuffels en snoepjes van de meisjes die op ons pasten en heb veel aandacht gekregen.

Ook een zwart meisje van Surinaamse afkomst kreeg veel aandacht. Je kunt wel zeggen dat dit zwarte meisje de lieveling was van alle meisjes. Onlangs zag ik op TV een programma over een kinderopvang in Amsterdam. Aan het woord was de eigenares. Ze vertelde wie ze was en dat ze een Steurtje was! Toen wist ik het, dit moest haar zijn. Er was maar één zwart meisje bij Pa. Ze was mooi en erg geliefd. Nu is ze van ongeveer mijn leeftijd en wat gezet. Maar aan haar gelaatstrekken zag ik dat ze het was.

Kleinejongensafdeling
Ik werd ouder en groter en hoorde niet meer in de kinderafdeling thuis en werd overgeplaatst naar de kleinejongensafdeling. Ik kwam terecht bij zeker 100 leeftijdgenoten. Al deze jongens sliepen bij elkaar in een grote slaapzaal. De bedden stonden naast elkaar in vier rijen. Het waren eigenlijk kribben die uit ijzerwerk bestonden waarop een soort brancard rustte.
Opstaan. Als de bel, een kleine torenklok, zes keer luidde, dan moesten we uit bed. De geborgenheid, die je in de kinderafdeling had, was je kwijt. Niemand knuffelde je, niemand las je uit een boek voor, niemand troostte je als je verdriet had. Je moest voor jezelf zorgen en opkomen.
Ik kreeg een hansop, een handdoek, ondergoed, een grijs uniform met een kleine opstaande kraag en een pet, een emaille bord en een emaille mok, een tinnen eetlepel en een houten kistje om mijn spulletjes in te doen. Dat kistje moest onder het bed geplaatst worden. De pet en het grijs geblokte uniform waren voor de school, de kerk en andere bijzondere gelegenheden. Meestal had de pet geen lange levensduur. De hele dag had je de hansop aan, met een zak vóór op de buik. Die buikzak was een goede uitvinding, je kon er van alles in stoppen én er werd ook van alles ingestopt tot dode vogels aan toe.

Nummer
Er werd ook een nummer van drie cijfers gegeven dat je goed moest onthouden. Al je kleren en eigendommen en het kistje moesten van dit nummer voorzien zijn. Alle vuile kleren van de kinderen werden op een grote hoop gedaan en gewassen. Na de was werden ze nummersgewijs in de kasten gedaan. Ik weet mijn nummer nu nog: 631, ook dat van broertje Otto: 211 en van twee anderen. Velen kennen hun nummer en dat van anderen tot op heden ook nog. Dat vergeet je niet. Een jongen kon het getal drie niet uitspreken, zijn nummer weet ik nog. Als je hem vroeg wat zijn nummer is dan antwoordde hij “diehondeddie”.

Vriend en knechtje
In de kleine jongens afdeling moest je voor jezelf zorgen en voor jezelf weten op te komen. Er waren geen oudere meisjes die op je letten, die je troostten of hielpen, alles moest je zelf doen. Je zocht een vriend met wie je samen een plaaggeest te lijf kon gaan of een vriend, een grote sterke, bij wie je bescherming kon krijgen. Je was dan zijn “knechtje” die zijn etensbord afwaste en kleine klusjes deed.

De oppasser
Toezicht op de kleine jongens werd gehouden door een door Pa aangestelde werkeloos Steurtje. Hij hield niet alleen toezicht maar zorgde er ook voor dat alles goed reilde en zeilde. Hij zorgde er voor dat de kinderen op tijd naar bed gingen en de voeten wasten voor het naar bed gaan, hun kleren op tijd in de was deden, op tijd naar school gingen, in de rij naar de eetzaal liepen, in marscolonne naar school liepen, enz. Deze oppasser had een kamer met bed en tafel bij de slaapzaal. Hij mocht de kinderen ook slaan, soms ging het er hard aan toe.

Grotejongensafdeling.
Een jaar of twee later ging ik over naar de grotejongensafdeling. Ik werd te groot en te oud voor de kleinejongensafdeling. Er was ook een kleinere slaapzaal waar maar twee rijen bedden stonden met in het midden een lange tafel met zitbanken waar je je huiswerk kon maken.
Naar school gaan mocht je nu op eigen gelegenheid en mijn zakgeld werd meer. Als ik me niet vergis kreeg ik toen 10 cent per week. Er veranderde niet veel voor me behalve dan dat ik van slaapzaal moest veranderen, een ander uniform en een grotere houten kist kreeg. Nu kon ik zelf een knechtje hebben.
Hiertegenover stond dat ik mijn knechtje moest helpen wanneer hij door een grote jongen werd geplaagd of geslagen.

bron: “Belevenissen uit mijn jeugd in Nederlands-Indië” © 2004, auteur J.F. Geuther.
Volgende keer: Wedstrijdspelletjes en zwemmen.

= = = = = = = = = = =

Hilda Breitkopf (1958) werd in Indonesië geboren. Haar ouders wilden aanvankelijk blijven maar zouden uiteindelijk in 1964 als spijtoptant naar Nederland komen. Haar verhaal is opgetekend in Indisch Cahier Nijmegen en wordt voorgelezen door Gerda Lamers en Peter van Riel   De Indische Podcast 

Eetspiratie:
Zelfgemaakte loempia’s zijn het allerlekkerst! Ideaal om de restjes uit je koelkast op te maken. Deze krokante rolletjes met lekker vulling vallen bij de meeste mensen wel in de smaak.
Met een heerlijke chilisaus of ketjapsaus erbij is het een heerlijke snack of bijgerecht.

Andere hapjes

destentor.nl schrijft:
Marja van Ewijk deed een oproep voor een kaartenmolen voor haar prints van zelfgemaakte aquarellen. Ze verkoopt ze ten bate van Harapan Baru, een stichting in Indonesië voor mensen met een beperking en mensen die in extreme armoede leven.

imexbo.nl:
Ik adviseer om eerst deze pagina te bekijken, mocht je geïnteresseerd zijn in de eventuele veranderingen en/of aanvullingen/updates. Op deze pagina zal je slechts de laatste 2 maanden updates vinden en de oudere updates zijn te vinden in de subpagina archief, anders blijf je deze pagina doorscrollen en dat is ook niet weer de bedoeling, tenzij je niets te doen hebt.

In 1956 stuurde kniller J van de Schot een brief naar de minister van defensie en verzocht uitbetaling van zijn salaris over de periode van Japanse krijgsgevangenschap.
Nooit betaling gehad, voor de brief en na de brief .
Bron

Doneer STICHTING HET INDISCH PLATFORM 2.0
Bankrekening: NL60 RABO 0322 0932 95

Tileng :
Beste donateurs en lezers,
Wat een jaar vol aanpassingsvermogen en schrappen van projecten en andere activiteiten. Een jaar waarin Nederland zelf veel zaken aan haar hoofd had. En heeft! Corona heeft veel veranderingen met zich meegebracht, ook voor ons. Maar toch zijn de desa’s op Java niet niet uit ons hoofd geweest. Niet bij de Stichting, maar ook niet bij jullie. Dankbaar, dát zijn wij en de inwoners van “onze” dorpen.

Januari
* De boeroengvlucht van 2020
* Omroep Bersama verzoekt latere peildatum.
* Paatje Phefferkorn en Bo Keller overlijden. Meer over Bo en Paatje
* Weblog Indisch4ever wordt sweet sixteen.
* Men plande de Tong Tong Fair voor september. Wat niet kon later.
* Embleem op pet.
* Indo’s op tv.


Februari
* Nieuwe logo Moesson. Nu ook engelstalige versie.
* Weer award voor dierenpark Taman Indonesia.
* Nias- maskers. Moeten ze terug ?
* Geen vervolging bekladding monumenten.
* Sla eens een oude krant open.
* Indisch in Gemert.

Maart
* Over de slag in de Javazee
* Verzetsgroepen onder Japanse bezettting
* Database: opties Indonesische nationaliteit
* Eredoctoraat Vic Hayes.
* I.M. Jan Kelder
* Bibian Mentel neemt afscheid. Lees meer.
* Bibian Mentel overlijdt. Laatste reis met erehaag en vuurwerk 

April
* 100-jarige ontvangt oorlogsdecoratie
* Platina Bruiloft
* I.M. Charly Angenois en Fr. vd Brand Horninge .
* CBS stopt met indeling westers/niet westers
* Databases Indisch Familieonderzoek
* Lintjesdag en nog meer van dat.
* Monument kamp Fukuoka 14b in Nagasaki

Mei
* Artiesten op eurovisiesongfestivals met Indië-achtergrond.
* Programma Andere Tijden verdwijnt.
* Veel amok over oorlogsfilm De Oost. Meer linkjes.
* Pieter de Kock wordt 103 jaar.
* Computer ontcijfert VOC-handschriften.
* Herdenking SS Willem Ruys.
* I.M. Gerda Brard-Brüning.

Juni
* Geen schadevergoeding nabestaanden doden kaping de Punt.
* Geen schadevergoeding overlevenden Birma-Siamspoorweg
* Jacques Brijl en Henk Hovinga ontvielen ons.
* 60 jaar gehuwd in Rucphen.
* Ambon juicht om Nederlands voetbalelftal.
* Coronagolf in Indonesië, 1 en 2.Juli
** Postkoloniale worstelingen
** Geen camera’s bij Indiemonument in Den Haag
** Moesson 65 jaar.
** Weer paniek over een doerian
** Afgelast: Tong Tong Fair  en 15 aug herdenking in Nijmegen en Breda
** Diamanten Huwelijk 

Augustus
** Lijst komende herdenkingen.
** Jaap Gobel is 103 .
** Haaks? Herdenking Nederlands kolonialisme en herdenking Japans kolonialisme
** Zegveld stopt samenwerking met Pondaag
** Herdenkingen:  Den Haag en andere plaatsen.
** Weduwe van Indie , weer een nieuw topic

September
** De Inlandse voormoeders
** Pencak Silat is immaterieel erfgoed
** I.M. Willem Punt, overlevende Junyo Maru
** Motie Indische kwestie op de lange baan en toen in de prullenbak
** Indisch-Moluks Gedenkteken in Eindhoven.  Meer info .
** Podcast OLO-moorden, Padang, 18 nov 1945

Oktober
** Theater : Miss Riboet en boek Lichter dan ik .
** I.M. Annenarie Cottaar
** Discriminerende opmerking over Aziaten.
** Peiling: Indische Nederlanders zien koloniaal verleden negatiever .
** De collectieve ontkenning en zie ook dit.
** Tweede druk IGV-boek is uitverkocht.
** 60 jaar getrouwd .

November
** Advies: ook aandacht VOC-slavernij in slavernijnuseum.
** Nieuwe directeur oorlogsgravenstichting te Indonesië.
** Weer schrikken mensen van een riekende doerian.
** Nederlandse gevangenissen te Bali 45-50
** Overleden: Piet Hein Fredriksz en Tilly Knuppel Heuvelink

December
** Boeken dekolonisatieproject, mn verslag bersiaponderzoek .Beschouwingen over dit project
** updates imexbo.nl .
** linkjes indisch familie-onderzoek.
** 80 jaar na Pearl Harbor
** Ons verscheiden: Pieter de Kock en vaste lezer Jan Somers.

De vluchten van voorgaande jaren:
2020, 2019, 2018, 2017, 2016, 2015, 2014,   2013, 2012, 2011, 2010, 2009, 2008,

 

 

Irene Zadojko :
5 juli 1957 – 5 juli 2017
60 jaar geleden vertrok dit Indische gezin met de Sibajak vanuit de Gordel van Smaragd, hun geliefde Indië. Op deze dag, 60 jaar later denken we terug aan dat gebeuren.
De tekst van het lied is een passage uit de familiebiografie gezongen door de jongste zoon uit het gezin Franklin.
Een ode aan onze ouders die een moeilijke beslissing namen hun geliefde Indië te verlaten.
Wat ze ervoor terugkregen was alles behalve hetgeen hen was voorgespiegeld.
60 jaar na het vertrek uit de Gordel van Smaragd, het geliefde Indië van de fam. Houps.

‘Die samenleving in Nederlands-Indië was heel gelaagd. Mijn vader was een volbloed Nederlander die naar Indië kwam als boekhouder op een plantage in Sumatra. Hij trouwde met een Indisch meisje, mijn moeder. Zij was de dochter van een Molukse moeder en een volbloed Nederlander. Dat betekende dat we in de koloniale samenleving tot de tweede laag behoorden. Dus onder de laag van mensen die helemaal volbloed, of totok, waren.Mijn vader kon niet tegen de slechte behandeling van de koelies op die plantages in Sumatra. Hij had een enorm rechtvaardigheidsgevoel. Daarom ging hij daar weg. Uiteindelijk werd hij boekhouder bij het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL) in Bandoeng, op Java.  NRC

Peter de Vrijer : verhaal van Paul de Vrijer, ten tijde van de guerrilla op Timor dienstplichtig sergeant 2e klasse. Dit verhaal is grotendeels gebaseerd op zijn eigen beschrijving in ‘Stabelan’ hoe hij de periode op Timor ‘vanuit de schuttersput’ heeft ervaren. Centraal staat de beschrijving van mijn vaders ervaringen op Timor.
(…)
De Timor veteranen kwamen niet in aanmerking voor een uitkering op basis van de Wet Uitkeringen Vervolgingsslachtoffers 1940-1945. De WUV was strak opgesteld en werd door de uitvoerende instantie strikt geïnterpreteerd. De aanvraag van mijn vader werd afgewezen, omdat geen sprake zou zijn van vervolging ex art 2:
1 Hij was niet van zijn vrijheid beroofd,
2 Hij maakte deel uit van een geregelde eenheid van het voormalige KNIL,
3 Er was geen sprake van onderduik.
Mijn vader heeft -net als enkele andere Timor veteranen die hij had gesteund bij hun aanvraag- tot in hoogste instantie bezwaar gemaakt tegen de afwijzing. Maar ook de Centrale Raad van Beroep was onwrikbaar.

NPO Radio 5
de Groot is vandaag onderscheiden met de NPO Radio 5 Evergreen Award. De Groot ontving de prijs tijdens het NPO Radio 5-programma Arbeidsvitaminen.

Gerda Jansen Hendrik/NTR:
We zijn aan het filmen voor het tweeluik dat half februari zal worden uitgezonden. Dit wordt een scène over de pamfletten en affiches die straks naar het Rijksmuseum gaan. Daar opent op 11 februari Revolusi!, een tentoonstelling die de Indonesische kant belicht van de strijd die tussen 1945 en 1949 in de archipel is gevoerd. Pamfletten en affiches waren voor de Indonesische nationalisten een belangrijk middel om de bevolking over te halen de kant te kiezen van de jonge Republik Indonesia.

Belevenissen uit mijn jeugd in Nederlands-Indië
Frits Geuther (1922-2004)

Op 28 december 2004 overleed mijn vader Frits, het leek alsof hij het voelde aankomen want in de zomer van dat jaar had hij zijn herinneringen opgeschreven over zijn jeugd in het tehuis van Johan van der Steur in Magelang op Java, getiteld “Belevenissen uit mijn jeugd in Nederlands-Indië”. Meer dan 10 pagina’s, ongekunsteld, openhartig met veel details, soms aangrijpend maar positief en zonder zelfmedelijden.
Uit deze belevenissen heb ik selecties gemaakt die voor sommige lezers misschien herinneringen of herkenning oproepen en voor anderen nieuw en wetenswaard zijn. De geredigeerde verhalen met enkele authentieke foto’s verschijnen de komende weken op Indisch4Ever onder de titel “Een Steurtje vertelt”.
Verhalen over leeftijdsindeling, spelen, eten, meehelpen, jagertjes, gezelligheid en het jaar waarin hij het tehuis noodgedwongen verlaat vanwege de mobilisatie.

Ferry Geuther, 28 december 2021.

Voor informatie over Huize Oranje Nassau, het tehuis van Pa van der Steur, verwijs ik graag naar Wikipedia: https://nl.wikipedia.org/wiki/Pa_van_der_Steur

De Veldhovense Ilona Heyer is roodharig en van Indische afkomst. Haar verhaal en foto staan in het boek Ramboet Djagoeng, over roodharige mensen van Indische komaf van Armando Ello en Willem-Jan Brederode.   ed.nl