Indisch4ever, koestert zich in de indolente

Vorig jaar publiceerde Pascale van Onselen uit Meteren het kookboek ‘Indische koffer vol recepten’. Samen met haar oma Stien, die in 1955 vanuit het toenmalige Nederlands-Indië naar Nederland kwam, vulde ze het boek met familie recepten en verhalen uit het oude Indië. Het vormgeven en drukken, samen met MBO studenten van ROC Rivor in Tiel, heeft daarna nog bijna een jaar geduurd. Mede dankzij de vele voorinschrijvingen was het kookboek al snel aan een herdruk toe.Op 24 april komt de schrijfster in de bibliotheek in De Pluk in Geldermalsen vertellen over het hele proces van het samenstellen van een boek en het vervolgens uitgeven in eigen beheer.  Nieuwsblad Geldermalsen

Bert Immerzeel (nickname Buitenzorg) is de oprichter en beheerder van de site Java Post.
Hij ligt al een tijdje in het ziekenhuis en het ging even helemaal niet goed.
Nu is hij iets beter, een beetje aanspreekbaar en men hoopt dat het herstel zich doorzet

In een video boodschap heb ik Bert de namen voor gelezen van een ieder die hem op het Java Cafe een hart onder de riem heeft gestoken.
En hoewel het iets beter met hem gaat blijft de toestand kritiek en heeft hij nog een lange weg te gaan.
Namens Bert wil ik jullie allemaal bedanken voor de wensen. Het heeft hem goed gedaan van jullie te horen.

Gerrit Koster, Zwager van Bert

JEROEN KRUL (Deventer, 1993) Jeroen volgde vier jaar de opleiding Illustratie aan de Hogeschool voor de Kunsten te Utrecht (HKU) en studeerde zomer 2017 af. Sinds een jaar werkt hij als freelance i… indischmuseum.com

Film1 van Des Theelepel
Film2 van Des Theelepel
Film3 van Des Theelepel

Meer informatie.

Download de nieuwsbrief.
Homepage.

indebuurt.nl:
Rendang, gado gado, daging smoor, een lekker stukje spekkoek…
Wij houden van Indonesisch eten! Daarom verzamelden we een paar van de leukste restaurants in Rotterdam waar je Indonesisch kunt eten of afhalen. Selamat makan!

bron van de foto.

Eline Vis is 72 jaar en zij schrijft haar familiegeschiedenis op. Dat is een onderneming met aangename verrassingen. Maar ze heeft nog drie vragen waarop ze geen antwoord kan vinden. Wie wel? Het begin van de geschiedenis ligt in 1884. indischeschrijfschool.nl

De 3 vragen:
** Hoe heette het schip van de Stoomvaartmaatschappij Nederland waarop Cornelis Vis en Cornelia Maria Hoogenbosch-Vis eind 1884 vertrokken?
** Wie hebben waarschijnlijk de fabriek Semeroe en de huizen in 45/46 in brand gestoken? Waar is meer informatie hierover? De fabriek was achter het station van Malang.
** Hoe kwamen de ex-gevangenen van de Birma Spoorweg naar Java ?

Bron van de foto’s.

Volkskrant
In 2015 werd bluesgitarist Erwin Java benaderd door het Indische maandblad Moesson: mocht het onderzoek doen naar zijn familiegeschiedenis?
‘De stamvader van mijn vaders kant bleek een Afrikaanse slaaf te zijn die van Ghana naar Batavia was gebracht. Een Belanda Hitam, een zwarte Nederlander. Hij kon zich vrijkopen door te tekenen bij het Nederlands-Indische leger. In 1839 kreeg hij de achternaam Java.

ca 1899 Tramwagon, met als opschrift Batavia en Inlanders, bij remise. Prentenkabinet Leiden

indearchipel.com:  Een kleine 100 jaar hebben er in Batavia (later Jakarta) trams gereden. Dit begon in 1869 met een paardentram, en zou later ontwikkelen tot een netwerk van eerst stoomtrams en later elektrische trams van zo’n 40 kilometer. Na de Indonesische onafhankelijkheid is het tramnetwerk opgebroken.  In dit derde artikel in een serie van zes: de elektrische tram

IGV: Een van de mooiste boeken van vorig jaar, Twijfelindo, is nu ongeveer een jaar uit en is stijf uitverkocht. Zelfs op Marktplaats of op tweedehands boekwinkeltjes is geen enkel expemplaar te vinden. We spreken de maker van het boek,
Armando Ello.

Fotografe Mary Ann Struijk werd geïnterviewd door de lokale krant
‘Business-to-business Drechtsteden’.
Zie op pagina 5. Of klik op het plaatje voor een vergroting .

Hoezo Indo:
Toen je van dit ‘Twijfelindo-project’ hoorde, wat was toen je eerste gedachte?
Ik moest denken aan gesprekken met een Indisch klasgenootje. Ik zag het op Facebook omdat iemand een crowdfunding-oproep had gedeeld. En toen ging ik kijken op de blog. Mijn eerste gedachte was dat ik heel veel dingen herkende. Ook dingen waarvan ik dacht dat het gewoon mijn karakter was. En die blijken te maken te hebben met je achtergrond, dat je Indisch bent. Daar heb ik het ook over gehad met dat Indische klasgenootje, en we kwamen erachter dat we op heel veel gebieden op elkaar leken. En dat zijn dan toch misschien dingen die wij in elkaar herkennen omdat we dezelfde achtergrond hebben. Zo zijn we allebei afwachtende personen.

AT5 :
De Amsterdamse arts en jazz-legende Boy Edgar ontving vandaag postuum de Yad Vashem onderscheiding. Dankzij hem konden vele Joodse kinderen tijdens de oorlog onderduiken. Zijn dochter nam ‘m in ontvangst.

De dochter van de 38 jaar geleden overleden arts en jazzmuzikant Boy Edgar, Jane, nam de Yad Vashem penning in ontvangst. ‘Onverwacht toch nog eigenlijk wel. Hij sprak er nooit over, dus we hoorden vrij laat als familie wat hij allemaal had gedaan. En ik was 18 toen hij stierf.’

Gered van deportatie
‘Hij heeft onder andere een tante van me gered. Zij moest weg want ze had een brief gekregen voor deportatie. Toen heeft ze contact gemaakt met Boy en die heeft een tijdelijke plaats voor haar gevonden’, zegt familielid Hana Frenk.

[GORINCHEM] De Indische vereniging In Gorinchem vierde afgelopen vrijdag haar 40-jarig jubileum. Ook de ambassadeur van Indonesie kwam een kijkje nemen bij de Indische salon in De Vijfzinnen in Gorinchem. De genodigden werden getrakteerd op een programma waarin lekker eten, gezelligheid en swingende muziek centraal staat. Het een en ander werd aan elkaar gepraat door Roy Grünewald. De Indische vereniging Oost en West Tesaam is opgericht in 1978 en telt momenteel zo’n 70 leden. De leden komen maandelijks bij elkaar. destadgorinchem.nl

rtvnunspeet:
Postuum Mobilisatie- oorlogskruis voor sergeant Tobias
Brigadegeneraal Ronald Harmsma heeft donderdagmiddag, in de Foreesten in Vierhouten, aan de nabestaanden van de Landstorm Sergeant der 1ste klasse Infanterie KNIL Herman Anton Jan Taco Tobias, het Mobilisatie-oorlogskruis uitgereikt.

Weet iemand hier misschien meer van ?

Tijdens de Japanse bezetting nam mijn vader mij mee tijdens zijn reizen per spoor vanaf Djombang naar Sb en naar Malang. Hij had dan (in mijn ogen) heel veel geld bij zich dat hij in een door mijn moeder gemaakte kutang op zijn lijf droeg.

Ik neem aan dat hij mij mee nam om geen argwaan te wekken. (Zo maar een vader die met zijn zoontje op reis was). Ik was nooit persoonlijk getuige van ontvangst en overdracht van het geld, want ik moest dan buiten op straat of op het erf spelen. In Djombang telde hij het geld op de etenstafel en administreerde het (hij was boekhouder van beroep voordat hij door de jap werd ontslagen).

In Sb speelde ik in de tuin met de twee dochters van Hombracht. Als zij nog leven, zullen zij nu rond de 80 jaar oud zijn. In Sb hebben we wel een kritiek moment beleefd toen wij een straatcontrole van de jap tegemoet liepen. Mijn vader sleurde mij een erf op en via de brandgang kwamen wij in een andere straat terecht. Tijdens een andere reis kwamen we langs de brandende olieraffinaderij van Wonokromo die de nacht ervoor door de gealieerden was bestookt. De trein was geblindeerd, maar ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en duwde het raam iets omhoog, zodat ik de dikke zwarte rookwolken kon zien. Mijn vader was daar zo vreselijk boos over dat ik een paar lellen om mijn oren kreeg. Ik begreep later dat ik ons daardoor in gevaar had gebracht.

In Malang ging mijn vader naar de pastorie van de RK kerk aan de Idjenblvd. Tijdens gesprekken die mijn pa met mijn ma voerde, begreep ik dat daar ook een zekere Wim Soesman bij betrokken was.
Hoewel mijn opa en oma ook in Malang woonden, gingen wij op zulke momenten nooit bij hen langs.
Mijn moeder zat zulke dagen in Djombang met mijn oudere zus in grote ongerustheid op onze thuiskomst te wachten.
Mijn ouders hebben mij nooit over deze zaak verteld en bovendien heb ik hen door omstandigheden vanaf mijn 13-e jaar amper meegemaakt en nooit bevraagd.
Ik heb het NIOD ook om informatie over deze gebeurtenissen gevraagd, maar op dit moment is het Indisch archief niet te raadplegen omdat ze bezig zijn het te digitaliseren. Maar misschien is iemand die dit leest op de hoogte van het hoe en wat en voor/van wie .

Meer foto’s en informatie.

.

Eerste spreker: Vilan van de Loo
Schrijver en onderzoeker, vooral op het gebied van Nederlands-Indië. Ze is affiliated fellow bij het KITLV (Leiden) en gastonderzoeker bij Museum Bronbeek (Arnhem). Momenteel werkt ze aan een biografie van Van Heutsz.
2e spreker: Hans van Houwelingen
Hij is beeldend kunstenaar. Hij volgde opleidingen aan de Academie Minerva in Groningen en aan de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam. Met zijn werk zoekt hij naar de relatie tussen kunst, politiek en ideologie

. 

Foto links: 3e van rechts: Dr. Esther Captain is senior-onderzoeker en projectcoördinator van de deelstudie naar de bersiap binnen het onderzoeksprogramma Dekolonisatie, geweld en oorlog in Indonesië, 1945-1950.
Foto rechts: rechts Adriaan van Dis en Abraham de Swaan

Fragmenten van de lezing van Vilan van de Loo en de reactie van Jeffrey Pondaag.
Een kort verslag van 9 minuten van Histori Bersama, overgenomen uit de lange film van De Balie

Jeffrey Pondaag verkleedde zich in soekarno-outfit om uit te beelden dat hij daar staat als  vertegenwoordiger van de Indonesische slachtoffers van het Nederlandse kolonialisme. Al zo staande verweet hij Vilan van de Loo in de lezing  schaamteloos van Heutsz goed te praten.

Vilan van de Loo licht toe achteraf op website Indische schrijfschool:

Die avond merkte ik hoe gemakkelijk mensen een oordeel hebben en houden over de koloniale tijd. Ik ben ook een paar keer flink aangevallen. Dat kwam vast ook, omdat ik zei:

Het lijkt een nieuw taboe te worden om iets goeds te zeggen over de koloniale tijd .
We moeten niet blijven hangen in schuldgevoel of reageren met agressie, maar wikken en wegen voor een oordeel.
We hoeven niet Van Heutsz te vereren als held, maar we hoeven hem ook niet te vertrappen als schurk. Het is alletwee te eenzijdig, te gemakkelijk. Nadenken, zoeken naar waarheid, het een af wegen tegen het ander, dat is moeilijker, Maar wèl eerlijker tegenover het verleden en tegenover Van Heutsz.
Nuance is nooit leuk.

IGV meldt op de vernieuwde website:
De Mormonenkerk, voluit: de Kerk van Jesus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen, (Engels: Church of Jesus Christ of Latter-day Saints, afgekort LDS Church), heeft grote delen van de originele aktes van de burgerlijke stand van Nederlands-Indië gefotografeerd en op microfilm bewaard.

Wat nieuw is, is dat deze films nu digitaal beschikbaar zijn. Hoe zit dat precies?
Ten eerste, je moet nog steeds naar een LDS familiecentrum, omdat alleen op een LDS-computer de digitale scans uit Nederlands-Indië beschikbaar zijn gemaakt. Dat heeft te maken met afspraken tussen de Mormonenkerk en de Indonesische overheid, die eigenaar is van het originele materiaal. Daarnaast moet je geen wonderen verwachten over de kwaliteit van de scans.

Leo Janssen: “Wat wel een vooruitgang is, is dat je op het computerscherm verder kunt inzoomen op de afbeelding. Bij de microfilm-schermen zitten er maar drie standen: klein, midden en groot. Ook is het fijn dat je wat je ziet op het computerscherm, je kan opslaan op een USB-stick.”

Deze maand in Moesson
Schrijfster Olga Kortz: ‘Ik dacht als kind dat ik wit moest zijn’| Max Alkadrie hoopt op eerherstel voor zijn vader Sultan Hamid II | Makan! Geheime recepten van Chinese moeders en dochters | ‘T-T-Talkin”bout my g-g-generation’: 20 jaar derde generatie in Moesson | Op ontdekkingstocht in Lasem: klein China op Java
Natuurlijk zijn ook Ricky Risolles, Patricia Jacob, Frans Leidelmeijer en Jack Poirrié weer van de partij
Nooit meer een nummer missen? Neem nú een jaarabonnement en krijg een gratis ticket voor de Tong Tong Fair cadeau!
Nieuwsgierig? Klik op de cover en blader door een aantal pagina’s.

Toen je van dit ‘Twijfelindo-project’ hoorde, wat was toen je eerste gedachte? Toen ik het voor het eerst hoorde dacht ik : Dat is echt wat voor mij, omdat ik een Twijfelindo ben. . Alleen de Indischen herkennen de Indischen. Maar helaas was de inschrijvingstermijn al hoezoindo.nl

historieknet:
De uitdrukking Oost-Indisch doof zijn betekent dat je doet alsof je iets niet hebt gehoord. Wat heeft dit gezegde met het voormalige Nederlands-Indië van doen?

ind45-50.org schrijft:
Op 22 maart 2018 nam het Moluks-Nederlandse theatergezelschap DeltaDua een vol Zaantheater in Zaandam mee in een verhaal over een broederstrijd. Ook veel onderzoekers van het onderzoeksprogramma waren aanwezig bij de première. Anne van Mourik sprak over de voorstelling met regisseur Anis de Jong. Hoe kwam hij tot deze voorstelling? En in hoeverre denkt hij dat het onderzoek Dekolonisatie Geweld en Oorlog in Indonesië een aandeel kan hebben in de gezamenlijke verwerking van het gewelddadige verleden?

Theatervoorstelling Westerling van theatergezelschap DeltaDua gaat in op een lastig dilemma. Koos je als Molukker tijdens de dekolonisatieoorlog voor de Indonesiërs of voor de Nederlanders? En wat gebeurde er als je familie voor de ene partij koos, en jij voor de andere?

Parool.nl: De Indische keuken vonden we feestelijk, lekker en toen nog heel exotisch.
Tot er concurrentie kwam, en niet zo’n beetje ook. Rendang lijkt het verloren te hebben van Thaise groene curry’s. Saté is verruild voor sushi. En we willen geen soto, maar ramen. Misschien is het de wet van de remmende voorsprong, misschien is de Indische keuken te lang stil blijven staan.