Mail 1
In 1949 trouwde ene  van Dijk , een KNIL militair, met de handschoen met ene Carolina Otte. Hij had al kinderen uit een andere verbintenis. Ik herinner mij een zoon die Robbie heette en er was ook een dochter. Rinkelt er bij iemand een bel? Dan hoor ik graag van u onder jeanthomassen@hotmail.com

Mail 2
Beste mensen, Willen jullie deze oproep plaatsen ?
Carla Hunter is afgewezen voor de Wuv en Wubo omdat ze niet kon bewijzen wat ze allemaal heeft meegemaakt in Batavia, tijdens de Japanse bezetting en de Bersiap.

Wie kan haar helpen ?

Carla Ivonne Hunter-Laarhoven, is geboren op 3-11-1940 in Djatinegara. Zie foto in bijlage.  Haar vader was Edmond Hunter, treincontroleur en vele malen geïnterneerd, o.a. Pakan Baroe.  Haar moeder, Charlotte Henriette Offermans, was hoofdtelefoniste bij het Telefoonkantoor.
Haar zus was Norma Telma en broer Aubrey Wilston.
Na de oorlog woonden zij op verschillende adressen. Op de van Heutz Blvd, naast een fam. Vol (l ?). een van de jongens heette Perry.
Daarna verbleven ze in een garage aan de Griseeweg/Dj. Grisé, Batavia. Naast hun zat een familie uit Menado. Daar heeft Vonny gezien dat een jongen werd neergeknald.
Ook woonden zij op de Kemuningweg in Mr. Cornelis. De buren waren de fam. Bomans. Carla zat op de nonnenschool De Goede herder.
In april 1957 kwamen moeder en kinderen in Nederland met de Willem Ruys.
Carla trouwde met Joy H.F. Laarhoven.
Reacties graag naar: Mr Peggy Lesquillier, advokaat,
Molenstraat 15, 3512 CL Utrecht, tel: 0031-(0)302896009, e-mail: peggy24@xs4all.nl

Mail 3
Is er iemand in het bezit van groepsfoto’s van de leerlingen ( lagere klassen) van de Bergmansschool te Bandung ? Jaren ’54 t/m ‘ 58.
Bij voorbaat mijn hartelijke dank Met vriendelijke groet. Drs. C.W Epke

Mail 4
My name is Hans Haijer from Bandung. I was looking for a photo of my great-grandfather who was taking part in a wrestling match. He was a wrestler from 1914 until around 1928 representing the city of Semarang, he was named Andries van der Meiden / Meijden / Meide. His opponents are van Zuilen, Kok, Kalter, Sandow, Stegmans and Wolters. If you have the information please contact me, maybe there are descendants of the wrestlers I mentioned earlier.

Regards
Hans

Boudewijn de Groot is geen prater, hij drukt zich uit in liedjes. Momenteel is hij bezig met het naderende einde, zo blijkt uit zijn nieuwe album ‘Even weg’. Maar somber wordt hij er niet van.   TROUW

In 2020 wordt er een film uitgebracht over de dekolonisatieperiode 1945-1952 in Indonesië. Het is onderdeel vanct De proje Oost, waaronder diverse culturele en educatieve projecten vallen die deze periode belichten. East West Foundation ondersteunt dit project en is momenteel op zoek naar financiële ondersteuning voor de film.  De Dikke Blauwe

Verslag:   Edu   Camera:  Ellen  Editting:  Boeroeng

Symposium ‘Liefde & Lust’, Indische Letteren    Bronbeek, 4 November 2018
Peter van Zonneveld opent het jaarlijkse Bronbeek-symposium van de Werkgroep Indisch-Nederlandse Letterkunde en introduceert de eerste spreker. Elke spreker kondigt hij aan en geeft gelijk een samenvatting en aanvulling van de vorige spreker en een ruime inleiding van het onderwerp van de komende spreker.
Sarah Badwy, Geëxalteerde romantiek en ontoegankelijke vrouwen. Het Hollands trouwideaal in Carry van Bruggens ‘Een Indisch huwelijk’.
Carry van Bruggen (1881-1932) leefde slechts 3 jaar in Indië met haar man Cees van Bruggen.
In 1907, na terugkeer in Nederland, scheidde zij van hem. Haar novelle ‘Een Indisch huwelijk’ verscheen in 1921.
Het was de tijd van de Ethische Politiek en de toestroom van vrouwen uit Nederland. Verindischen was voortaan minder gewenst en het tot dan toe normaal geachte concubinaat met Inlandse vrouwen (njais) werd afkeurenswaardig.
In ‘Een Indisch huwelijk’  verplaatst de auteur zich in de hoofdpersoon Feenstra die op Sumatra de strijd aanbindt tegen een ‘moreel en psychisch’ afglijden. Zijn dat haar eigen observaties?
Inheemse vrouwen krijgen kwalificaties als: grof, kijverig, sluw, onbetrouwbaar; maar ook erotisch aanlokkelijk en daarom spannend.
Vrouwen uit Europa: eenvoudig, keurig, trouw; maar daarom ook suf en saai.
Uiteindelijk laat hij een vriendin van vroeger overkomen als ‘handschoentje’. Hij haalt haar op maar weet niet hoe zij er na al die jaren uitziet. Op de kade ziet hij aan dek 2 vrouwen bij elkaar staan, hij hoopt even op de voorste vrouw, een lekker ding, maar het is toch die andere daar achter ……

Frank Okker, Onder de gordel van smaragd; de biografieën van Walraven en Lulofs.
Hij beschrijft het al dan niet losbandige Indische liefdesleven aan de hand van zijn biografieën.
Willem Walraven, afkomstig uit het brave Dirksland, had al in Nederland relaties en zelfs een kind verwekt bij een schippersdochter. Op 28-jarige leeftijd ging hij naar Indië als telegrafist bij het KNIL. Na uitdiening van zijn contract verhuisde hij van de kazerne in Tjimahi, waar hij het Soedaneese meisje Ietie ontmoette, naar Oost Java. Met haar trouwde hij en zij kregen 9 kinderen (in de periode 1919-1933). Een toonbeeld van een goede interraciale relatie, ook al was zij jaloers op de intellectuele vrouwen die Walraven tegenkwam.

Madelon Lulofs daarentegen had een rijk geschakeerd liefdesleven voordat zij trouwde met een employee van een Sumatraanse rubberonderneming. Samen kregen zij twee dochters. In 1923 ontmoette zij Szekely en voor hem scheidde zij en ze vertrokken naar Europa. In 1926 kwamen zij terug in Deli, maar werd haar ‘verraad’ haar door de plantersgemeenschap nagedragen.
In 1930 keerden zij weer terug naar Boedapest en bleven een echtpaar.

Peter van Zonneveld, Dominique Berretty; Introductie op de presentatie van zijn biografie.
Berretty werd in 1989 geboren in een eenvoudig Indo-Europees milieu. Leergierig en energiek als hij was, werkte hij zich op in de journalistiek. Hij was overal snel bij en had oog voor vernieuwingen en hun betekenis voor de media. Zoals de draadloze telefoon en de luchtvaart.
Na een reis naar de VS richtte hij in 1917 persbureau Aneta op. Hij werd rijk en kon er een flamboyante levensstijl op na houden. Villa Isola, boven Bandoeng, werd het bekende uithangbord voor wie en wat hij was. Hij trouwde maar liefst 6 keer en stierf op jonge leeftijd. In 1934 verongelukte hij met de Uiver in de Syrische woestijn.

Gerard Termorshuizen (ook namens medeauteur Coen van ’t Veer),
’Hij was een groot charmeur maar een moeilijk echtgenoot’. Dominique Berretty en de vrouwen
Presentatie van Berretty’s biografie: Een groots en meeslepend leven.
Berretty en vrouwen vormden een complexe combinatie. Hij was een groot charmeur maar een moeilijke echtgenoot. Zijn ideale vrouw kon hij maar niet vinden, ook al trouwde hij 6 keer in die overtuiging. Hij was steeds trots op wat hij bereikt had (en verloochende zijn gemengde afkomst niet) maar nooit tevreden. Altijd was er nog meer en beter. Mogelijk ook in zijn liefdesleven.
Beperkt vanwege de tijd wordt alleen zijn relatie met de bekende actrice Mien Duymaer van Twist belicht. Zij trouwden in 1925 en kregen een zoon en een dochter. Hun correspondentie laat een diepe genegenheid en liefde zien.
Typerend zijn de observaties van Miens moeder die hij in Nederland een aantal keren opzocht:   een man met een wil die een sterke aantrekkingskracht op vrouwen uitoefent. Al in 1928 is de lust verdwenen en gaan ze uit elkaar. Tot zijn dood bleef de wederzijdse grote genegenheid.

De eerste exemplaren van het boek worden overhandigd aan de 7 aanwezige kleinkinderen.  De auteurs danken de familie voor hun medewerking bij het tot stand komen van de biografie.  Namens de familie wijst de oudste kleinzoon Alex op de vele research die moest worden verricht.  Al die inspanningen conform Berretty’s devies: Activité et Vitesse.
Oudste, nog in leven zijnde, kleinzoon Alex krijgt ook nog even het woord.

In de pauze worden filmpjes vertoond uit Berretty’s nalatenschap, in beheer bij de nazaten van zijn laatste vrouw, de Portugese Coquita da Fonseca Martins Lebre.

Petra Boudewijn, Trouwen in de tropen; relatieadviezen uit de Indische Letteren.
Indië, het exotische lustoord cq. poel des verderfs! Het broeierige klimaat zou aanleiding geven tot zedelijk verval. Hoe kun je dan de juiste partnerkeuze maken?
Een relatie advies luidt: kies voor een gelijkwaardig beschavingsniveau. Maar vooral met zorg!
Als voorbeeld twee Indo-Europese zusters, de één met een lichte en de ander met een donkere huidskleur die toch zeer tegengestelde karakters en beschavingsniveau zouden hebben. In ieder geval zouden mannen geen njai meer moeten nemen en vrouwen geen man die met een njai had samengewoond.

Kees Snoek, Lust  en Liefde bij du Perron; Liefde zonder protocol.
Hij neemt ons bij de hand door ‘Het land van herkomst’, de roman geschreven voor zijn geliefde Bep de Roos (Jane). Later werd het geschrapte hoofdstuk ‘Voor Jane’ gevonden.
Het Indische kind is vroegrijp!? Du Perron permitteert zich, met zijn vrienden, zogenoemde ‘libertinages’: seksuele avontuurtjes met inlandse prostituees. Maar intussen droomden zij van de ‘ware’ liefde met Europese vrouwen. Du Perron trouwde later en ook de intellectuele Bep de Roos. Hij had affaires achter de rug voor zij samen verder gingen (in 1932).   De crisis dompelde hen in armoede en du Perron ging er aan onderdoor dat hij haar niet kon onderhouden. In 1936 ging hij met zoon Alain terug naar Indië.

Jacqueline Bel, Indië als exotisch lustoord? Opvattingen over seksualiteit in de koloniale roman.
Het ultieme toonbeeld van lust was toch wel beschreven in ‘De stille kracht’ van Couperus. Nog rond 1900 betiteld als pornografisch!   Zij, die in de tropen waren opgegroeid, waren heet; de nieuwkomers uit Nederland koud.    Maar was dat nu echt zo? In de literatuur deed losbandigheid zich vooral in de witte bovenlaag van de Indische samenleving voor.
Was het concubinaat (met de inheemse njais) wel zo’n seksueel paradijs? Veeleer een aanvankelijk aangemoedigd en zeker geaccepteerd noodgedwongen verschijnsel. Vaak een vorm van uitbuiting, maar ook was er sprake van liefde. In de 20^ste eeuw kwam de positie van de njai in het gedrang.   Indische romans richtten zich op de koloniale elite; de njai en andere inlanders spelen hooguit een bijrol. Het paradijs was er immers allen voor de mannen; de njai werd veelal weggestuurd wanneer de man besloot een handschoentje over te laten komen.
Of het moest zijn dat zij wraak nam door middel van vergiftiging; een in de literatuur vaker voorkomende stijlfiguur, maar niet gestaafd door bewijzen.
Een moralistisch verhaal, afschrikwekkend bedoeld, aansluitend op de opvattingen in Nederland.

Vilan van de Loo, Liefde, Lust en Hartzeer in de Nederlands-Indische Letteren.
In haar bloemlezing ‘Indië Ongekuist’ onderscheidt zij nog 7 stadia. Voortschrijdend inzicht brengt haar tot slechts 2 stadia: Geluk en Ongeluk!  Liefde omvat lust en kan tegenslag verdragen; desillusie en verveling ondermijnen Liefde en lust.   Damesromans waarschuwen vrouwen en bieden een uitweg (pil nr. 11?) Waarom is er niet meer gebruik gemaakt van vergiftiging?
Annie Foore en Kloppenburg-Versteegh wezen de weg naar de Ketjoebong; beter zou echter de langzame maar trefzekere werking van fijne bamboevezeltjes zijn.

Peter van Zonneveld, Vraaggesprek met Xaviera Hollander over haar vader Mick de Vries.
Wonderlijk genoeg niet over het liefdesleven van Vera de Vries, maar dat van haar vader!
Een bijzondere man, met Joodse en Indische roots.Een goede vriend van Simon Vestdijk, al vanaf hun studie in Amsterdam. Arts, psychiater; later directeur van het ziekenhuis in Soerabaja.  In de oorlog was hij een gewaardeerd kamparts, onder meer in Semarang. Vera en haar moeder verbleven destijds in kamp Tjideng.  Xaviera vertelt uit haar boek ‘Kind af’.   De roman ‘De dokter en het lichte meisje’ van Vestdijk gaat over zijn vriend Mick! De brieven van Mick aan Vestdijk zijn uitgegeven, helaas zijn de brieven van Vestdijk aan Mick door haar moeder weggegooid. Vestdijk heeft zelfs nog een gedicht voor Vera geschreven.

Foto’s en filmpjes: https://photos.app.goo.gl/p74NddQHhpbeHnP77

Lange film van 1.21 minuten

Zie http://www.imexbo.nl/tinus-d-graven.html
en
https://indisch4ever.nu/2017/12/10/dezentje/

Boos en fel zijn de reacties op het pamflet ‘Tempo Doeloe, een Omhelzing’ van Kester Freriks.
Tempo doeloe betekent letterlijk ‘de tijd van vroeger’ in Nederlands-Indië. Maar het is vooral de geheimzinnige plek ‘waar je herinneringen leven aan een niet meer bestaand land in een niet meer bestaande tijd.’ Die hoef je zelfs niet te hebben meegemaakt, want tempo doeloe lift mee door de generaties heen.Freriks (geboren in1954 te Djakarta) wil die bijzondere nostalgie vieren en loskoppelen van de Nederlandse koloniale misdaden.Maar kan dat wel?
Radiomaker Marten Minkema spreekt Kester en zijn criticasters    : Radio Doc – 2Doc.nl

Deze uitzending is beschikbaar vanaf 4 november 2018, 21:00

Verslag:  Edu    Camera:  Ellen    Editting: Boeroeng

Presentatie Zuidoost-Aziatische fotocollectie G.A. Edwards
Universiteitsbibliotheek Leiden. 31 Oktober 2018

Kurt de Belder, bibliothecaris van de universiteit, heette ons welkom en gaf daarna het woord aan Liesbeth Ouwehand, conservator fotografie. Zij introduceerde de Collectie Edwards.
Het gaat om een collectie koloniale fotografie, grofweg van 1850-1940, verzameld door G.A. Edwards (1947). De in ongeveer 30 jaar verzamelde collectie omvat 57 albums en circa 800 losse foto’s en is een belangrijke aanvulling op de collectie op de collectie koloniale fotografie van de Universitaire Bibliotheken Leiden. Deze collectie bevat foto’s uit Nederlands-Indië, Singapore, Penang, Malakka en Birma en omvat nu in totaal ruim 3.700 foto’s. Deze collectie was onlangs in 2014 al uitgebreid met de collectie van het KITLV.

Ook is een kleine zogenoemde flitstentoonstelling ingericht met highlights uit de collectie.
Een voorkeur voor 19e eeuwse foto’s betekent vooral werk van professionele fotografen; onder de koloniale burgerbevolking was de fotografie niet wijd verspreid.
De albums zijn vaak gemaakt ter gelegenheid van een afscheid (van werkkring) of als herinnering. De foto’s zelf, de makers, de onderwerpen en de afnemers/gebruikers (hun bijschriften) kunnen een aparte bron vormen voor geschiedschrijving. Bijschriften kunnen echter ook onjuist zijn, daarop moet de onderzoeker bedacht zijn.

Susie Protschky, onderzoeker Monash University Melbourne, wijst op een privé album van de fotografe Thilly Weissenborn (één van de weinige vrouwen in het vak) voor haar geselecteerd door vriend Ernst.
Mattie Boom, conservator fotografie Rijksmuseum, wijst op een prachtige ambrotypie.
De vondst van een dun glazen negatief op een zwarte ondergrond maakte het voor het eerst mogelijk foto’s in de binnenzak mee te nemen.
Maartje van den Heuvel, conservator Prentenkabinet collectie, toont met welke apparaten in de 19e eeuw werd gewerkt. Met grote glasplaten, met houten toestellen vanwege het klimaat. Later werden de apparaten meer draagbaar. Ook noemt zij de stereofotografie die diepte aan het beeld gaf.

Mattie Boom , Fotografie op Sumatra in de late 19e eeuw.
Het Rijksmuseum heeft een collectie losse foto’s van fotografen als Kleingrothe en Stafhell.
Groot en picturaal, als een schilderij geplakt op karton. Heliogravures, als ets afgedrukt op koper of staal (en zelfs op platina). In 2003 verwierf het Rijksmuseum de collectie Sandel en verdiepte zij zich meer in de koloniale fotografie. Sandel was een bankier in Londen die vervolgens op Sumatra tabaksplantages opzette (en ook een tolbrug exploiteerde).
De echtgenote van Sandel liet (ook weer door fotograaf Ernst) een album samenstellen met taferelen in en om het huis en van familie-evenementen.
Zijn albums geven een beeld van de tabaksculture, het landschap en volkstypen. Keurige foto’s van een ogenschijnlijk keurige productietak. Terwijl het Rhemrev rapport al berichtte van misstanden bij de behandeling van de koelies. Tot aan executies toe. Het rapport verdween in een lade en slechts een enkele foto verwijst naar misstanden. Eén ophanging is duidelijk door een professional gemaakt en verspreid, mogelijk als afschrikwekkend voorbeeld voor de koelies (dit is je lot wanneer je een planter vermoordt).
Op Sumatra werkten fotografen voor de slechts circa 1000 Europeanen met natuurlijk een dienstbaar verhaal. Zij verwacht veel van het komende onderzoek van staf en studenten.

Susie Protschky, The volatile tropics
Fotografie is een uitstekend medium om verandering vast te leggen, zowel natuurlijke als in sociologisch opzicht. Aan de ene kant (de gevolgen van) natuurrampen als vulkaanuitbarstingen, aardverschuivingen en tsunami’s, aan de andere kant van leef- en werkomstandigheden tot aan de opkomst van nationalisme en dekolonisatie.
Ook hier is het interessant te onderzoeken wat de makers doen en wat de gebruikers er mee doen.
Zij wijst op het internationale aspect van de vele nationaliteiten en etniciteiten in de koloniën. Daarom is ook een meer internationale geschiedschrijving nodig! Hoe onverschrokken zijn bijvoorbeeld de Indonesiërs geweest, die als drager of verzorger meegingen?
De fotografen (hun opdrachtgevers en/of de gebruikers) laten zien waar zij zijn geweest, wat voor bijzonders er is gebeurd, hoe welvarend zij zijn en hoe goed zij hun werkgebieden en infrastructuur hebben ingericht.

Het ligt in de bedoeling deze unieke collectie te digitaliseren en beschikbaar te stellen voor onderzoek en onderwijs. Uiteraard zijn hier fondsen voor nodig . U kunt uw gift overmaken op NL09 RABO 0192024876 t.n.v. Stichting Praesidium Libertatis II o.v.v. Collectie Edwards

Foto’s en films: https://photos.app.goo.gl/8zT1VcgEuAiEaUgRA

Her latest book Unmarked Graves probes the post-coup killings in East Java. At the time, about 22 million people lived in the province and an estimated 200,000 were slaughtered and thousands more persecuted long after the PKI had been destroyed.Teachers were targeted with around 25,000 rounded up, interrogated and often imprisoned. Their careers were shredded and families shattered.    The Jakarta Post

The Japanese decided to take radical action and the Japanese Navy Secret Police [Tokkeitai] hunted down most members of the regional ruling Houses, as well as the social elite in West Kalimantan. The Sultan of Pontianak along with his three eldest sons and 22 other male family members of his House were taken prisoner. The ladies of the House offered the invaders all the treasures they possessed and pleaded for their relatives’ lives. To no avail. The old gentleman was tortured, forced to watch the beheading of his dear relatives, and eventually beheaded himself. The Japanese Navy then went on to ransack the Royal Treasury as well as rob all individual citizens of their possessions. No Japanese naval officers have ever faced court martial for these war crimes

Bron: International Institute for Asian Studies