Woensdag 14 augustus om 10:00 uur zal schrijver Hans van Cappelle een lezing geven in Cultuurhuis Doorn over ‘Het leven in de contractpensions in Leersum en Amerongen 1951-1962’ de ondertitel van zijn boek ‘Djangan loepah’. Djangan loepah betekent ‘het is verkeerd om te vergeten’. Het boek gaat om dan ook om de mensen die in de omgeving zich moesten gaan thuisvoelen. Een verhaal met vele gezichten. De Kaap-Stichtse Courant
Eigenlijk durfde ik niet zo veel van het VOC-archief te verwachten, toen ik wat stukken opvroeg tijdens mijn zoektocht naar mijn Europees-Aziatische voormoeders. Misschien beïnvloedde onbewust een bepaald stereotype beeld van de VOC mijn verwachtingen: ergens dacht ik toch vooral aan een Compagnie waar Europese mannen aanmonsterden, een bedrijf dat draaide om handel. Zaken waar vrouwen formeel weinig mee te maken hadden; vrouwen over wie ik juist meer wilde weten. Maand van de Geschiedenis
Nina de la Croix was te gast bij Eva Jinek om te praten over haar ongewoon gezin en nieuwe aanstaande wet.
Zie de film begin op 6.25 minuten
Er is vanavond een akkoord bereikt tussen de regeringspartijen over het draagmoederschap en het gezag voor gezinnen met meer dan twee ouders. In de nieuwe regeling houden twee ouders het wettelijke gezag over het kind. Wel komt er ‘deelgezag’ voor maximaal twee andere ouders. LINDA.nl
Voor de vijfde keer organiseerde Stichting Pelita, met de vrijwilligers van Masoek Sadja Rijswijk, de Indische familiedag. Dit jaar werd het in Museum Sophiahof te Den Haag gehouden. Toko Jaya was aanwezig met lekkere Indische snacks en cendol. In de tuin waren een aantal kramen aanwezig; Kim stond er met haar sierraden, Marc Tierolf van Oma Miet gaf kookdemonstraties (heerlijke kerak telor maakte hij) en natuurlijk was ook zijn ketjap sedeng te proeven en te koop, Daan Goppel stond er met zijn becak en zijn boeken en ook Stichting Tileng had er een plekje gekregen. Stichting HALIN had binnen een plaatsje gevonden en boven kon je je ook nog lekker laten pijit door Jenny Troenodikromo. Er was een dansvoorstelling en Daan Goppel hield een voordracht over zijn recente verblijf in Jakarta en las enkele stukken uit zijn boek Knalpot voor en Wies Koppijn droeg een paar gedichten voor van Henk Weidema, de ‘dichter van Rijswijk’. Natuurlijk was er ook volop gelegenheid om te dansen op de muziek van Stardust Express.
Yvonne Keuls kreeg in de jaren 70 en 80 grote bekendheid in Nederland met haar maatschappelijk betrokken boeken, die geënt zijn op de werkelijkheid. Het verrotte leven van Floortje Bloem, De moeder van David S. en Jan Rap en z’n maat werd door menig puber verslonden.
Halverwege de jaren 80 nam Keuls het op voor jongeren die beweerden misbruikt te zijn door een kinderrechter. Ze deed aangifte bij justitie, maar dat leidde tot niets. Zie de tv-uitzending van 11-7-2019 –
Na het rechtsherstel van de Joodse gemeenschap probeert de gemeente nu hetzelfde te regelen voor Indische Hagenaars die tijdens de oorlog in Jappenkampen zaten. ,,Ook zij zijn na hun terugkeer heel kil ontvangen.
De resultaten daarvan worden later bekend.”, aldus Krikke. AD.nl
Museum Sophiahof Onder de naam ‘Vechten voor vrijheid. De vele gezichten van verzet’ komen verschillende kanten van verzet in Nederlands-Indië en in Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog aan bod. Een complex thema: want er was verzet tegen de Japanners door met name Nederlandsgezinde bevolkingsgroepen maar er waren ook mensen die kansen zagen om Nederlands-Indië te bevrijden van de koloniale overheersing. In de tentoonstelling wordt dat ook gezien als een vorm van verzet. In de tentoonstelling vertellen we verhalen van verzetsstrijders en van de gewone man of vrouw die grote of kleine daden van verzet pleegde. Ook staan verhalen van nazaten centraal: wat betekenen de verhalen voor hen? Zo zullen we verschillende kanten van verzet te belichten. De openingstentoonstelling wordt samengesteld door het Indisch Herinneringscentrum en Moluks Historisch Museum, met bijdragen van onder andere Pelita met een speciale website over het Indische verzet. Bron
Mensen die terugkeerden uit Indië vestigden zich in Den Haag. Ook veel Indische mensen die in Nederland gingen wonen kozen voor deze stad en overleden er. Dat is te zien aan de grafstenen. Bijvoorbeeld deze foto van de begraafplaats Nieuw Eykenduynen te Den Haag.
Johanna Cornelia Mulholland was geboren te Bangil, Pasoeroean. In 121 slaagde ze voor een stenografie-examen en een jaar later huwde ze George Martens. Haar ouders waren Maria Magdalena Fredriksz en Henry James Mulholland, die werkte in de suikerindustrie.
De vader van Henry was de stamvader Henry James Mulholland, geboren 1832 in New York en hij arriveerde in 1859 te Indië, huwde in 1861 met Maria Cornelia Valkenier, kocht een suikerfabriek in 1873, in 1874 werd zijn firma opgeheven, waarna hij employee was van de dienst der havenwerken te Batavia.
De stamvader van Maria Fredriksz was Christiaan Fredriksz uit Berlijn die in 1750 arriveerde en VOC-soldaat was te Salatiga. Er is 1 zoon Johan Gottlieb bekend die de familie Fredriksz te Semarang stichtte. En men neemt aan dat Christiaan met meerdere vrouwen kinderen had van Indonesische komaf.
Johanna Mulholland huwde George Theodoor Martens, hoofdcommies en kantoorhoofd bij de staatsspoorwegen op Java, zoon van Eduard Martens en Henriette Crawford.
Eduard was een nazaat van Hendrik Maartensz uit Alkmaar, die eind 17 eeuw naar Indië ging en vandaar de familie Martens te Ambon.
Kokki Bitja is het eerste Indische kookboek, de eerste druk verscheen rond 1850 in het Maleis. De recepten in Kokki Bitja zijn geschreven in het Maleis met soms Nederlandse woorden. De inleiding is in het Nederlands. De gerechten zijn Indisch, Chinees en Nederlands. De Slegte
RTV Rijnmond: Boek: Vergeten vergeten verhalen over oorlog in Nederlands-Indië
het boek Vergeten Vergeten Verhalen komt op 15 augustus uit. Het eerste exemplaar zal worden uitgereikt bij de herdenking van het einde van de oorlog in Nederlands-Indië aan de Boompjes in Rotterdam. Daar staat sinds 2016 een monument.
Vanmiddag bereikte ons het verdrietige bericht dat Dick Büchel van Steenbergen kort na zijn 99ste verjaardag is overleden. Lees nu het prachtige boek dat @GregorVincent samen met hem schreef. pic.twitter.com/itfNPEIRFE
Bert van Ernst (1936): ‘Toen we wegvoeren, dacht ik: daar ligt mijn moederland. Maar ik ga nu naar mijn vaderland.’ Van Ernst arriveerde in november 1950 in de haven van Rotterdam. Zijn hele jeugd op Soerabaja had hij Nederlands gesproken, was hij naar een Nederlandse school gegaan en had hij zich Nederlander gevoeld. De verhalen van Groningen
De foto is van de website smaakmenutie.nl. nu.nl:
Sommige recepten zijn al járen oud en smaken misschien juist door de nostalgie zo goed. NU.nl vraagt gewone mensen naar bijzondere recepten uit hun familie. Deze week vertellen Tim (35) en Erik (37) uit Rotterdam over de Indische saté van de vader van Erik.
“Indische saté is misschien wel één van de bekendste gerechten uit de Indische keuken”, zeggen de mannen. Zij hebben samen de blog SmaakMenutie, waarop ze ‘een arsenaal’ aan gerechten delen. Eén van de populairste daarvan is de Indische saté van de vader van Erik.
Mail 1: Ik stuur deze foto in op verzoek van iemand die graag meer over dit wapenschild wilt weten. Uit welke periode en welk legeronderdeel ?
Zelf kan ik op internet hierover niets vinden. Hopelijk iemand van de lezers van Indisch4ever wel .
I. van Garling
Mail 2; Beste mensen,
Ondergetekende is bezig met het verzamelen van informatie over de geboorteplaats van mijn vader Arie Berger,die op 22 januari 1916 daar is geboren. Wie kan mij helpen met foto’s van en informatie over Paloer uit die tijd. Uiteindelijk is het de bedoeling dat die gegevens in de biografie over mijn vader opgenomen worden. Mijn vader heeft als oorlogsvlieger tijdens WWII tegen de Japanners gevochten. Hij vloog toen bij het 18e sqn NEI vanuit Australië. Meer informatie over het sqn is te vinden op de website www.kinderenvan18sqn.com. Arnold Berger 06-53299956 Afberger.ab@gmail.com.
Mail 3:
Goedenmiddag, ik zoek een foto van Mees en Hoop, een bank in Batavia waar mijn moeder in de jaren 40 heeft gewerkt en een foto de kazerne van het 10e bataljon te Malang waar mijn vader gevangen werd voordat hij naar de Birma spoorweg werd geplaatst.
De familie van het in Maleisië omgekomen model Ivana Smit ziet af van een civiele procedure tegen het Amerikaanse echtpaar dat volgens de familie betrokken is bij haar dood, hartvannederland.nl
Op zondag 14 juli organiseert het Indisch Herinneringscentrum i.s.m. dhr Theo Stücken de Salon – Indo2nesia: een programma over verbinding tussen diverse perspectieven op de gedeelde geschiedenis én toekomst. Met o.a. sprekers Muhammad Ulil Ahsan, Marjolein van Pagee, dhr. Theo Stücken(foto) en afgevaardigden van de PPI Delft. Host is Rapti Miedema. Dit programma is geïnitieerd door de heer Stücken (Solo, 1936) en samengesteld i.s.m. het Indisch Herinneringscentrum en PPI Delft. Indo2nesia vindt plaats in Museum Sophiahof. Voertaal is Engels. Het Indisch Herinneringscentrum
Volkskrant:
Opnieuw zijn scheepswrakken van Nederlandse oorlogsschepen verdwenen in Zuidoost-Aziatische wateren. Het gaat om twee onderzeeboten, waarvan er een (de O16) faam verwierf door in 1941 binnen vier dagen vier Japanse troepentransportschepen tot zinken te brengen.
‘Het is een heel naar en treurig bericht’, reageert Jet Bussemaker. ‘Het is voor alle nabestaanden schokkend, maar tegelijkertijd verrast het me ook niet helemaal.’ Bussemaker is de kleindochter van de toenmalige commandant van de O16, Anton Bussemaker. Zij was als minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap (2012-2017) betrokken bij Nederlandse pogingen om scheepswrakken in Zuidoost-Azië beter te beschermen door samenwerking met betrokken landen.
Telegraaf.nl:
Bussemaker vertelt dat de duikboot, gezonken nadat hij op een Japanse mijn was gevaren, een belangrijke rol speelt in haar familiegeschiedenis. „Mijn vader en zijn broer hebben er nog een herdenking bijgewoond en een bloemenkrans achtergelaten. Het is goed dat mijn vader dit nieuws niet meer hoeft mee te maken.”
Geen virus in Huize Raffy,mondkapjes kunnen weer af
De mondkapjes in Huize Raffy, het verzorgingstehuis voor ouderen van Indische en Molukse afkomst in Breda-Noord, mogen weer af. De verdenking dat er een virus zou rondwaren in het tehuis blijkt ongegrond. bndestem.nl
Wikipedia:
Hij werd doorgestuurd naar Australië waar hij onder meer opgeleid werd om parachute te springen, waarna hij de rode baret en het insigne kreeg. Hij zat bij NEFIS en kwam terecht in door Japan bezet gebied om inlichtingen te verzamelen. Hij deed met een groepje paracommando’s verschillende acties in de Bandazee waar ze beschikten over MTB’s en een zwaar bewapende vissersboot.Later werd hij intelligence officer bij de W-Brigade. Ze slaagden er ook in drieduizend Chinezen op West-Java te bevrijden. Hij was nog steeds in Japans bezet gebied toen hij hoorde dat de atoombommen waren gevallen. Hij bleef bij het KNIL tot 1948.
“Knaakkinderen zijn buitenechtelijke of voorechtelijke kinderen die van de vader een muntstuk (een knaak) kregen dat aan de moeder of grootmoeder werd gegeven die het kind verzorgde; het is niet per se gebonden aan de reis want veel van die kinderen werden niet erkend dus de reis naar Nederland was niet nodig; je zou kunnen zeggen dat met dit muntstuk de verzorging van het kind werd afgekocht.” Indische Schrijfschool
Judy, een kennis van Nelly en Boeroeng, was vanaf het begin van deze weblog in 2005 een regelmatige lezer. Ze reageerde soms. Haar man en dochters ook .
Judy en haar man stuurden deze foto’s in 2005.
In 2018 bezorgde haar broer deze foto.
I.N.D.O. is de naam van de nieuwe serie van verslaggever Tenny Tenzer die vanaf dit weekend te zien is bij RTV Rijnmond. Tenzer gaat op zoek naar de culturele erfenis van zijn roots, Nederlands-Indië, en die van andere culturen in Rotterdam. RTV Rijnmond
gelderlander.nl:
Zomaar een Indische familie. Het is de ondertitel van het nieuwste boek ‘De Ring van Marsini’ van de Arnhemse auteur Saskia Rossi. Haar boek is een eerbetoon aan de eerste generatie Indische Nederlanders.
‘De Ring van Marsini’ : De geschiedenis van de familie Jeekel tijdens de Japanse bezetting en Bersiap is er een van geweld en ontberingen. Maar de ervaringen van de familie staan niet op zich; alle Indische families kunnen eenzelfde verhaal vertellen
Een groot Indonesisch mijnencomplex uit de koloniale periode is opgenomen op de Werelderfgoedlijst van Unesco. De Ombilin-mijnen waren ooit de grootste en meest productieve van heel Nederlands-Indië.Eind negentiende eeuw werd er boven Padang een bijzonder aantrekkelijke steenkoolader ontdekt. Dicht onder de oppervlakte bleek een grote hoeveelheid kool van hoge kwaliteit te vinden. Wel leek het onbegonnen werk om de delfstof uit de bergen van Sumatra te krijgen.Om dat mogelijk te maken werd er door het gebied een spoorlijn van 150 kilometer aangelegd en een diepe kolenhaven, de Emmahaven. Bij de mijn verrees een ‘company town’ met huizen voor arbeiders, een hospitaal en een mijnbouwschool. Ook verrees er een gevangeniscomplex, omdat er ook gedetineerden te werk werden gesteld.
De mijn sloot pas in 1998. Sinds 2004 werken Indonesië en Nederland samen aan het behoud van het stadje. Indonesië hoopt dat de combinatie van natuur en industrieel erfgoed een nieuwe toeristische trekpleister zal worden. NOS
Op 15 augustus wordt de Japanse capitulatie herdacht. Voor mensen met Indische achtergrond een memorabele datum, zo ook voor Ellen Brakel, Gitte Spee en Paula Brunsveld van Hulten, dezelfde familie met Indische roots. Zij willen vrienden en andere aanwezigen meenemen in die roots. Bron
Honderden Indonesische Joden willen naar Israël verhuizen
In Jayapura, de hoofdstad van de Indonesische provincie Papoea, wonen zo’n 300 Joden. Zij overwegen om te verhuizen (Aliyah, red.) naar Israël, meldt Israël Today. Ze leven volgens een Joodse levensstijl, hebben een synagoge en een begraafplaats en dragen keppeltjes. CIP.nl
** De stewardessen aan boord van vlucht GA238 van Jakarta naar Semarang droegen de kebaya als vorm van waardering voor deze prachtige klederdracht van Indonesië. Garuda Indonesia wil met de speciale Kebaya Pertiwi-vlucht bijdragen aan het behoud van de kebaya als cultureel erfgoed van Indonesië. IndonesieNU
** Inwoners van Jakarta zijn vervuiling beu en vervolgen regering Metro
**21 vogelsoorten uit Indonesië die ernstig bedreigd zijn, waaronder de niasbeo, kleine geelkuifkaketoe, helmneushoornvogel en floreskuifarend.In de Archipel
** Een 38-jarige Indonesische vrouw die haar baas betichte van seksuele intimidatie moest zélf zes maanden de gevangenis van Jakarta in. metronieuws.nl
De VOC was sterk internationaal; ook waar het haar personeel betrof. Hier zie je de herkomst van bemanning op schepen tussen Nederland en Azië in de 18e eeuw. Blauw: plaatsen in wat we als de Lage Landen kunnen beschouwen. Rood: buitenlandse plaatsen (zo'n 50% kwam hier vandaan). pic.twitter.com/bKsZnzobQm
Zondag 7 juli van 12:00 tot 17:00 uur bent u van harte welkom op alweer
de 15e editie van onze gezellige Pasar Raffy aan de
Bernard de Wildestraat 400 in Breda Raffy
Weduwen van slachtoffers van standrechtelijke executies in voormalig Nederlands-Indië kunnen langer een claim indienen bij de Nederlandse Staat. De regeling zou in september aflopen, maar is nog eens met twee jaar verlengd. Dat hebben ministers Stef Blok (Buitenlandse Zaken) en Ank Bijleveld (Defensie) aan de Tweede Kamer laten weten.
De SP en GroenLinks hadden om verlenging gevraagd. Er zijn, sinds de regeling er in 2013 kwam, in totaal zestig claims binnengekomen. Daarvan zijn er negentien gehonoreerd.
Ook kinderen van slachtoffers willen een vergoeding.
Daarover loopt nog een rechtszaak. In die zaak wordt op 1 oktober uitspraak gedaan.RD.nl
Parool:
Verborgen tussen de toko’s en rotishops vind je op een hoek van de Balboastraat in West de Indonesische bistro Intisari. Voorheen een wolwinkel, nu een modern Indonesisch restaurant met eigenares Serena Thjia (47) in de keuken en bediening. “Als buurtbewoners binnenlopen, zijn ze vaak verbaasd dat dit geen toko is. Eerst was het vooral afhalen, maar nu blijven mensen vaker dineren. Leuk om te zien.”
Mensen die terugkeerden uit Indië vestigden zich in Den Haag. Ook veel Indische mensen die in Nederland gingen wonen kozen voor deze stad en overleden er. Dat is te zien aan de grafstenen. Bijvoorbeeld deze foto van de begraafplaats Nieuw Eykenduynen te Den Haag.
Christiaan Lodewijk Moll was geboren in 1901 te Soerabaja. Zoon van Henriette Tadema Wielandt, geboren te Uithuizen en Cornelis Moll van Pekalongan.
Henriette ging met haar vader en stiefmoeder mee naar Indie in 1876
Haar vader werkte er als arts oa in Malang en moet ca 1888 teruggegaan zijn naar Nederland. Zijn oudste volwassen kinderen bleven er.
Cornelis was drogist en stichtte te Java in 1892 de ‘NV Handelsvereeniging voorheen C.Moll’, die handelde in medische instrumenten, drogerijen, minerale wateren, chemicaliën.
Cornelis heeft zijn vader Steven Moll uit Hengelo , machinist bij de suikerfabriek te Kaliemati, nauwelijks gekend. Hij groeide op met zijn stiefvader Christiaan Lodewijk Filz. Naar hem werd Christiaan Lodewijk Moll vernoemd.
Filz was de kleinzoon van de fransman Jean Filz, die Ambon overgaf aan de Engelsen bij de invasie te Ambon. Filz werd te Batavia door het Nederlands gouvernement veroordeeld en geëxecuteerd in 1810.
Christiaan Lodewijk ging in 1923 te Leiden studeren waar hij februari 1928 slaagde voor doctoraal examen wis-natuurkunde, hoofdvak pharmacie. Een maand later huwde hij met Mathilde Mens Fiers Smeding uit Soerabaja. In 1930 krijgt hij vergunning als apotheker te werken in Indië en werd apotheker bij Rathkamp, te Soekaboemi.
Hij begon daarna een eigen apotheek te Palembang. Mathilde overleed in 1937 en de 2 kinderen kregen in 1938 Julie Bitterberg als stiefmoeder
Friday 5 July Peter Keppy’s book on new popular musical and theatre cultures in 1920s-1930s Southeast Asia will be presented at @SPUI25. Here’s a book I’m immensely looking forward to! pic.twitter.com/iyPgEABDxt
De replica van de Batavia, een zeventiende-eeuws spiegelretourschip dat in 1629 voor de Australische kust verging, moet definitief uit het water gehaald worden. Het schip, dat bedreigd wordt door rot en schimmel, heeft volgens kenners alleen toekomst als het beschermd wordt tegen hemelwater. Afgelopen zaterdag werd een campagne gelanceerd om geld in te zamelen voor de redding van het schip. historiek.net
De behoefte aan kleinschalige woonvormen voor Indische en Molukse ouderen in Nederland is groot. Het is de hoogste tijd, aldus de stichting Impian Kita Nederland, dat woningbouwverenigingen en projectontwikkelaars op deze trend inspringen. gelderlander.nl
Vanaf nu kunnen docenten Geschiedenis, Nederlands en Muziek van middelbare scholen via deze website een gratis educatieproject aanvragen rondom de documentaire Klanken van Oorsprong. Half april ontvangen zij dan via de mail een downloadlink naar het pakket.Het Klanken van Oorsprong educatieproject is bedoeld voor jongeren in de leeftijd 14 – 18 jaar. Er zijn twee verschillende versies van het lesmateriaal, voor de verschillende niveaus. Klanken van Oorsprong
Volkskrant:
Hoogleraar Gert Oostindie over een thema waar veel Nederlanders niet aan willen: ‘Het is knap lastig een verhaal te vertellen waarin de trots op Rembrandt de schaamte over de slavernij niet in de weg staat.’
De vraag wat de historische betekenis is van 1 juli, zal door de meeste Nederlanders met een glazige blik worden beantwoord. De afschaffing van de slavernij op deze dag in 1863 is niet in het collectief geheugen opgeslagen. De nationale herdenking, bij het slavernijmonument in het Amsterdamse Oosterpark, zal een overwegend zwarte aangelegenheid zijn. En toch, zegt historicus Gert Oostindie, worden de thema’s kolonialisme, slavernij en slavenhandel niet langer genegeerd. ‘Dat geweld en racisme vaste bestanddelen zijn van de koloniale geschiedenis is geen moreel maar een wetenschappelijk gegeven
Bijna vernietigd is gebaseerd op het oorlogsdagboek van Elleke Rosendaal, waarin ze haar jaren in het Tjideng-kamp in Batavia beschrijft. Van een levenslustige puber zien we haar veranderen in een cynische jongvolwassene die haar geloof in de mensheid langzaam maar zeker totaal verliest. verwacht juni 2019 LM Publishers
Vandaag wordt in ons land de afschaffing van de slavernij herdacht. Stilgestaan wordt bij het feit dat 152 jaar geleden een einde kwam aan de slavernij in de Nederlandse koloniën. Wat velen zich echter niet realiseren is dat jaarlijks op 1 juli slechts één deel van de Nederlandse slavernijgeschiedenis wordt herdacht, namelijk dat in de West; in Suriname en de Antillen. Dat ons land ook een slavernijverleden heeft in het Indische Oceaangebied, met name in de voormalige kolonie Oost-Indië (het latere Nederlands-Indië), dát mogen we om meerdere redenen niet meer negeren.
Al vanaf het begin van de zeventiende eeuw hebben wij óók een geschiedenis met slavenhandel en slavernij in Azië. Uit onderzoek blijkt bijvoorbeeld dat alleen al onder het VOC-bewind daar enkele honderdduizenden slaven zijn gemaakt, gekocht, gebruikt én verhandeld. En toen aan het einde van de achttiende eeuw de Compagnie ter ziele ging en het bestuur van de kolonie Nederlands Oost-Indië in handen kwam van de Nederlandse ‘staat’, betekende dat geenszins het einde van de koloniale slavenhandel en slavernij.
Het duurde vervolgens tot halverwege de negentiende eeuw voordat in het Nederlandse parlement werd besloten tot afschaffing van de slavernij in Nederlands-Indië:
‘Uiterlijk op den 1sten Januarij 1860 is de slavernij in geheel Nederlandsch-Indië afgeschaft,’
zo werd beslist. Drieënhalf jaar eerder dus dan in de West.
Wie verwacht dat hiermee daadwerkelijk een einde kwam aan de slavernij in deze kolonie, komt echter bedrogen uit. Met de afschaffing op 1 januari 1860 werd slechts een klein deel van de slaven in de archipel vrijgekocht; het overgrote deel, dat wil zeggen vele tienduizenden slaven die veelal in bezit waren van slavenhouders buiten Java, bleef in slavernij. Vrees voor politieke onrust, maar vooral de wetenschap dat het vrijkopen van deze slaven letterlijk ten koste zou gaan van de koloniale baten ten behoeve van de Nederlandse schatkist weerhielden de achtereenvolgende wankelmoedige regeringen ervan er daadwerkelijk een einde aan te maken. Het zorgt voor het onthutsende feit dat onder het Nederlandse koloniale bewind de slavernij in Nederlands-Indie, ondanks de formele afschaffing in 1860, tot in de eerste decennia van de twintigste eeuw gewoon kon blijven voortbestaan…
In Nederland hebben we altijd al een moeizame relatie gehad met de schaduwkanten van onze geschiedenis. Die moeizame relatie betreft niet in de laatste plaats ons verleden in de voormalige koloniën. Is het niet veelzeggend dat het onverkwikkelijke slavernijverleden in Nederlands-Indië volledig uit ons collectieve geheugen lijkt te zijn gebannen, geen plaats heeft in onze nationale geschiedenis en ook geen plek heeft gekregen in de nationale herdenking van de afschaffing van de slavernij? Het feit dat dit met het slavernijverleden in de West wél het geval is, is dan ook zeker niet het gevolg van een grootse houding om ons falen in het verleden onder ogen te willen zien. Integendeel. Het is het gevolg van de bewonderenswaardige en niet-aflatende strijd van de Surinaamse en Antilliaanse nazaten voor erkenning van hun slavernijgeschiedenis.
Wat betreft het slavernijverleden in de Oost is er nooit een vasthoudende groep van slavennazaten opgestaan die erkenning van haar geschiedenis heeft geëist. En het valt ook niet te verwachten dat zo’n groep zal opstaan, simpelweg omdat de meeste nazaten van de slaven uit de Oost zich niet bewust zijn van hun eigen geschiedenis van slavernij.
Betekent dit dat we dan maar moeten volharden in het nalaten ook dit deel van onze slavernijgeschiedenis te erkennen en te herdenken? Nee, natuurlijk niet. Om met het laatste te beginnen: herdenken is niet alleen een zaak waarmee respect wordt betoond aan slachtoffers en (bewuste) nazaten, maar is zeker óók bedoeld om ‘niet te vergeten’; om kritisch naar ons handelen in het verleden te (blijven) kijken. En is het daarnaast niet wrang dat in ons geschiedenisonderwijs manmoedig de slavernij in de voormalige Nederlandse koloniën is opgenomen, maar dat daarin opvallend genoeg de slavernij in onze voormalige kolonie Nederlands-Indië ontbreekt? Is dat niet, nu onderzoek onweerlegbaar duidelijk maakt dat het totale Nederlandse aandeel in deze donkere episode uit de wereldgeschiedenis aanmerkelijk groter is dan tot nu toe werd aangenomen, een abject staaltje van geschiedvervalsing? Want geschiedverzwijging is, zoals schrijfster en journaliste Anne Lot Hoek nog onlangs in NRC-Handelsblad betoogde, óók geschiedvervalsing.
En tot slot nog dit. Een natie die angstvallig weigert haar schaduwkanten uit het verleden onder ogen te zien en zich vooral laat voorstaan op haar historische ‘successen’, creëert een verkeerd zelfbeeld en blinkt – in haar blindheid- vooral uit in het hautain anderen de maat nemen. Zo’n natie is niet alleen ongeloofwaardig en dwingt geen enkel respect of moreel gezag af, maar oogst, vooral internationaal, slechts irritatie en hoon.
De IGV en Stichting Zieraad (www.zieraad.org) organiseren op zaterdag 28 september tussen 11.00-18.00 uur een Indische Roots Expertisedag (IREX) in het Nationaal Archief in Den Haag.Tickets en registratie klik hier!Een expertisedag rondom Indische en Molukse genealogie en oral history, voor zowel beginners, gevorderden als experts, in samenwerking met het CBG | Centrum voor Familiegeschiedenis. IGV
In 1920 opende in Batavia, het huidige Jakarta, het Casino Cabaret en Café. Het nieuwe ‘paradijs des vermaaks’ was gemodelleerd naar Amerikaanse uitgaansgelegenheden van die tijd. Daarbij hoorde niet alleen dat men er cocktails serveerde, maar ook – een primeur in Batavia – dat er elke avond werd opgetreden door de Casino Jazz Band. De vooral uit Amerikaanse muzikanten en zangeressen bestaande band had groot succes in de hoofdstad van Nederlands-Indië.De Indische pers had zo zijn bedenkingen bij de muzikale nieuwlichterij. Het Parool
Na zijn dood in 1714 liet Cornelis Chastelein zijn landgoederen én kapitaal na aan zijn slaafgemaakten voor een sociaal experiment. De 150 mensen in slavernij die voor hem werkten, kregen na zijn dood niet alleen hun vrijheid maar ook het landgoed Depok en een deel van zijn kapitaal en goederen. Daarmee konden zij samen een landbouwkolonie op christelijke grondslag vormen en in hun eigen onderhoud voorzien. In zijn testament beschrijft Chastelein tot in detail hoe de kolonie als gemeenschappelijk bezit moet worden bestuurd en volgens welke leefregels. Depok is Chasteleins’nalatenschap voor een betere wereld. Westfries Museum
Mensen die terugkeerden uit Indië vestigden zich in Den Haag. Ook veel Indische mensen die in Nederland gingen wonen kozen voor deze stad en overleden er. Dat is te zien aan de grafstenen. Bijvoorbeeld deze foto van de begraafplaats Nieuw Eykenduynen te Den Haag.
Cornelis August Wilhelm van Maanen (1894-1967) was geboren te Meester Cornelis. Erkend door zijn moeder Lies Bingel en genoteerd met haar achternaam
Hij was in dienst van het gouvernement. Als klerk eerst en later als Algemene Ontvanger op diverse plaatsen. Zo ging dat met die ambtenaren. Die werden regelmatig elders gestationeerd. Het algemene beeld van het ambtelijk personeelsbeleid is Europeanen aan te nemen. Met een voorkeur voor mensen van niet-Indonesische afkomst. Hoewel Cornelis vermoedelijk indo was. In 1926 en in 1937 was hij met het gezin voor verlof in Nederland.
Zijn vader Matheus (1851-1904) uit Zutphen was sinds 1886 employee van de tabaksplantage Arendsburg te Soengei Bras, Deli.
Op het laatst was hij de boekhouder tot ca 1900 en ging toen het Oranjehotel te Medan exploiteren, wat niet goed ging. Hij woonde tegenover het hotel met echtgenote Lies Bingel ( Duitse vader , Indische moeder) en 3 jonge kinderen.
Tabak en Deli? Daar zit voorgoed de naam Rhemrev aangekleefd… van die ambtenaar die een rapport schreef in 1904 over de slavernijpraktijken op de deli-plantages .
Cornelis huwde in 1918 met Wilhelmina Theodora Christina Bekkers, vermoedelijk de dochter van de in 1902 te Kota Radja overleden militair Martinus Bekkers. Ook vermoedelijk was haar moeder een Atjehese vrouw. Wilhelmina was erkend .
Ze kregen vier dochters en Cornelia Christine werd in 1992 bijgelegd in dit graf.
Pinda* magazine in uw brievenbus €6,95
Pinda* verschijnt medio september 2019 maar u kunt het magazine nu alvast bestellen, het wordt dan straks per post bij uw afgeleverd. Ruim 160 pagina’s PINDA*
Op 27 juni werd Museum Sophiahof officieel geopend door Koning Willem Alexander.
Zijn aankomst was om 10.00 uur. Een uur eerder verzamelden zich een groep demonstranten bij Hotel Carlton Ambassador Hotel, om vandaaruit gezamenlijk naar Museum Sophiahof te lopen.
Voor genodigden en pers was een strikt protocol uitgevaardigd. Indisch4ever mocht bij de opening aanwezig zijn, maar mocht geen beeldmateriaal maken, alleen een verslag schrijven was toegestaan. Helaas.
(foto is van Omroep West. Koning Willem Alexander en Yvonne van Genugten, directeur van het Indisch Herinneringscentrum)
Elsbeth Vernout, van Riboet Verhalenkunst, was de presentator van de ochtend. De Koning werd buiten ontvangen door commissaris van de Koning Jaap Smit en burgemeester van Den Haag Pauline Krikke. Vervolgens werd hij verwelkomt door Yvonne van Genugten, Nanneke Wigard, Gusti Agung Wesaka Puja (ambassadeur van Indonesië) en staatssecretaris van VWS Paul Blokhuis.
Het 1e welkomstwoord en inleiding over de totstandkoming van Sophiahof werd gehouden door Silfraire Delhaye, voorzitter van het Indisch Platform. Delhaye is blij en trots dat het museum officieel wordt geopend. Om tot zover te komen, was er eerst Indisch verdriet nodig, zoals door zijn voorganger Herman Bussemaker beschreef in zijn boek. Uitsluiting, achterstallige uitbetalingen, oorlogsschade etc. Regeringen hadden zich altijd formalistisch opgesteld. Maar in 2012 hadden m.p. Rutte en staatssecretaris Van Rijn veel gesprekken met het IP en op 3 november 2015 is er overeenstemming gekomen met het IP over de collectieve erkenning voor de gehele Indische en Molukse gemeenschap. Museum Sophiahof is een pleisterplaats, een plaats voor gevoel van tempo doeloe……..
Jan Willem Kelder, voorzitter Stichting Indisch Herinneringscentrum, sprak namens alle organisaties. Hij moest van Van Rijn op zoek gaan naar een pand, dat geschikt zou zijn als pleisterplaats; voor educatie, kumpulans, vergaderingen, herdenken, delen, ontmoeten maar ook plek voor een museum moest er zijn. Dankzij een tip van de gemeente Den Haag kon dit pand worden gehuurd.
Vervolgens kregen we 2 korte filmpjes te zien, de eerste over de organisaties die in het pand zitten en de 2e film over een aantal projecten die voortgekomen zijn uit de Collectieve Erkenning. Eén van de projecten die tot stand kwam vanuit deze regeling is de theatervoorstelling Senang, over vragen als: hoe bepalend is je afkomst voor wie je bent, of wie je wordt. Wat geef je door aan de volgende generaties. Nynke Heeg en Klemens Patijn van theatergroep Goed Gezelschap speelden een deel uit deze voorstelling.
Staatssecretaris Paul Blokhuis zei blij te zijn om op deze bijzondere dag op deze bijzondere plek te zijn. Minister van koloniale zaken Baud heeft dit pand laten bouwen en nu is de cirkel rond. Museum Sophiahof zit nu op deze plek, om te herinneren, bijeen te komen. Iedereen heeft andere herinneringen, maar er is een gedeeld verdriet. De oorlog, bersiap, berooid naar Nederland komen, de kille ontvangst, het onbegrip van de bevolking alhier. Er is een lange weg afgelegd om te komen tot waar we nu zijn. Blokhuis hoopt, dat deze plek een woning is, waar samen gebouwd kan worden aan een gedeelde toekomst.
Elsbeth Vernout ging in gesprek met een aantal mensen die gebruik hebben gemaakt van de collectieve erkenning fondsen. In-Soo Radstake en Julie Ng vertelden over hun project ‘Meer dan Babi Pangang’. Zij willen laten zien hoe divers de Chinees-Indische populatie is. Vanaf 1 augustus is hun website online. Steffi en Wendy de Haan hebben meegedaan aan het project Tracing your Roots, waarin jongeren 4 middagen lang hun familiegeschiedenis onderzochten. Na het overlijden van hun oma vonden ze in de kelder mappen (samengesteld door hun tante) en naar aanleiding daarvan zijn ze op zoek gegaan. Jair Pattipeilohy, Atef Sitanala en Lesli Taihutu vertelden over hun fototentoonstelling Mahina – een ode aan de vrouw. Zj willen de diversiteit laten zien in de Molukse gemeenschap.
Tijd voor een muzikaal intermezzo uitgevoerd door Erwin van Ligten, Shunya Deva (vroeger bekend onder de naam Julya Lo’ko) Sequoyah en Gino-Cochise.
En dan is het tijd om, d.m.v. het toevoegen van een bloemblad aan een kunstobject, Sophiahof officieel te openen. De voorzitters van de 5 organisaties die op deze locatie zijn gehuisvest voegen elk een bloemblad toe. Het 6e en laatste bloemblad wordt door de koning geplaatst, zodat de Melati compleet is en de organisaties symbolisch zijn verbonden.
Nadat de koning de tentoonstelling heeft bezocht en nog met een aantal korte gesprekken heeft gevoerd wordt het tijd voor hem om te vertrekken. Voordat hij in de auto stapt, loopt hij nog richting de demonstranten en luistert geïnteresseerd naar een aantal verhalen.
Om 16.00 uur was de laatste viering van de opening. Jeftha Pattikawa was de host van de middag. Na het welkomstwoord van de directeuren van het IHC en MHM, het bekijken van de 2 filmpjes vertelde Onno Sinke over zijn familie, zijn opa Victor Bijns, 1e luitenant van het KNIL en onthoofd door de Japanners, en over het verzet in Nederlands-Indië.
Foto’s van deze dag zijn hier te zien: https://photos.app.goo.gl/RBbFDAkyoMgjjjko7
En van de demonstratie: https://photos.app.goo.gl/iXP3ky7qrt4Kgyx9A
Camera en verslag: Ellen, ook wel eens op deze site bekend als Elmi
Voor de derde en laatste keer kwamen voormalig repatrianten uit Nederlands-Indië zondagmiddag bijeen om bij te praten, herinneringen te delen over hun tijd in Leersum, en om samen te eten, te luisteren naar muziek van toen en te dansen. De gezellige reünie werd zeer gewaardeerd door de ruim 150 gasten uit heel Nederland
Vergezeld door tweede, derde en zelfs vierde generatie familieleden kwam er nog een aantal repatrianten van het eerste uur naar vakantiepark Ginkelduin. Ook deze derde reünie werd georganiseerd door het zelfbenoemde ‘Team Leersum’, dat onlangs een boekje uitbracht over de contractpensions in Leersum en Amerongen waar eind jaren ’50, begin jaren ’60 tussen de 1500 en 2000 mensen uit Nederlands-Indië werden gehuisvest. De Kaap-Stichtse Courant
Marion Bloem raakte vorig jaar bij toeval in Leeuwarden in Galerie Westerkade van Henk en Aleida Dillerop verzeild. De schrijfster was op jacht naar kunst. Nu exposeert ze er haar schilderijen.De eerste ontmoeting voelde gelijk vertrouwd, vertelt Marion Bloem (66). De schrijfster en filmmaakster raakte aan de praat met galeriehouders Henk en zijn vrouw Aleida Dillerop, kocht een beeldje – „ik was daar meteen verliefd op” – en vertrok weer. Een tijdje later stuurde Dillerop haar een mailtje. „Ik schreef dat Friesland voor haar het nieuwe België zou kunnen zijn.” Leeuwarder Courant .
Elke dag Indisch nieuws en wetenswaardigheden. Verslagen van kumpulans, verwijzing naar nieuwe boeken, updates van Indische sites, expo’s.
Van pasars tot en met het Indisch Platform .
Wat onze Indische gemeenschap aangaat, vindt u hier op indisch4ever.nu
!
Heeft u tips, een foto, een oproep of wilt u een column/pikiran schrijven,
jangan malu-malu.
Mail ons: indisch4ever@gmail.com
!
En ken je deze?:
Parool:
