Indisch4ever

Jim van der Meer Mohr is sinds 1 december 2018 bestuurslid van het Indisch Herinneringscentrum.
Zo nu en dan moet hij invallen bij het programma Tussen Kunst en Kitsch, ( zie 1 december, 25.40 minuten)

Indofood2go

Nieuwsbrief Indisch Netwerk 28 november 2021
en zie deel 2

Bekijk een aantal pagina’s van het decembernummer
Bekijk Moesson agenda 2022

Reza Kartozen Wong in Het Parool:
veertig jaar geleden schreef mijn grootvader een lezersbrief aan De Telegraaf. Daarin hekelde hij het gebrek aan erkenning voor Indiase militairen en de andere, respectvolle behandeling die witte geallieerde militairen wel ten deel viel. Die brief werd niet geplaatst. Maar als we geïnteresseerd zijn in een vollediger en eerlijker beeld van de Tweede Wereldoorlog en de nasleep daarvan, dan moeten we mijn grootvaders kritiek serieus nemen en deze Indiase helden erkennen – juist nu, nu er nog enkele in leven zijn.

Het bijzondere Balinese schilderij van Willem Gerard Hofker (1902-1981) heeft dinsdagmiddag bij het Zeeuws Veilinghuis in Middelburg 590.000 euro opgebracht. Daarmee is het net geen record voor een werk van de kunstenaar. pzc.nl

IGV Nieuws – November 2021

 Indisch eetcafé Nusa opent binnenkort de deuren in Woerden. En dat gaat gebeuren op dinsdag 23 november om 16.30 uur. “We hebben heel veel zin om Nusa in Woerden te openen”, vertelt eigenaar Joost van Vliet, die Nusa samen met zijn vrouw Wayan runt.    indebuurt Woerden

De KB stelt samen met het Netwerk Oorlogsbronnen (NOB) en het Indisch Herinneringscentrum (IHC) het programma Indisch Erfgoed Digitaal op.

Op 25 oktober 2021 gaf staatssecretaris Paul Blokhuis van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) het startschot voor de uitvoering van deze extra impuls.Indisch Erfgoed Digitaal
Het programma Indisch Erfgoed Digitaal richt zich op het erfgoed van de brede Indische gemeenschap1 in Nederland. Het gaat om iedereen met wortels in voormalig Nederlands-Indië, die zelf of van wie de voorouder(s) door oorlogsgeweld en naoorlogse ontwikkelingen tot 1968 naar Nederland zijn gekomen. De focus ligt daarom op erfgoed uit, of in relatie tot, de periode 1930-1968. Dat erfgoed wordt bewaard door grote en kleine partijen in binnen- en buitenland.
Koninklijke Bibliotheek

Tilly Knuppel-Heuvelink, de oudste inwoner van Vlissingen, is afgelopen week op 107-jarige leeftijd overleden. Dat heeft haar familie bekendgemaakt.   In 2017 kwam zij in het nieuws, omdat ze toen – 103 jaar oud – voor het eerst in haar leven naar de bioscoop ging. Zij bekeek tijdens Film by the Sea Wonders of the sea, een 3D-film over het onderwaterleven. ,,Het was geweldig!”, zei ze, direct na afloop. ,,Ik heb er echt van genoten.”pzc.nl

Mevrouw Knuppel-Heuvelink werd geportretteerd in de IGV-publicatie  Kind in Indië (uitverkocht , auteur is Kevin Felter en team)

Zie meer topics.

2018
Moesson ging op bezoek bij mevrouw Tilly Knuppel-Heuvelink (104). ‘Je moet altijd zelfstandig zijn.’ Wanneer bent u geboren?‘Ik ben geboren op 26 april 1914. In Garoet. Op West-Java. Ongeveer 63 kilometer van Batavia. Het dorpje waar ik woon heet Tjipanas.
’Hoe heette uw moeder?
‘Ik heb een Indonesische moeder. Ik heb alleen maar één foto van haar kunnen meenemen. Alles is gerampast in de jappentijd. Zij heet Mietem. Zij is van Oost-Java. Ik weet niet van welke plaats. Ik heb haar dat niet gevraagd. Vroeger mocht je dat toch nooit vragen. Dat mag niet.Mijn vader was militair. De militairen gingen altijd met de muziek mee. En mijn moeder – zij is nog jong – gaat met hen mee. Mijn vader zegt: ‘Ga terug naar je vader en moeder, straks verdwaal je.’ Maar nee, ze ging toch mee. Tot drie keer toe heeft hij haar thuisgebracht en toch gaat ze de volgende keer weer mee. Zij voelt zich aangetrokken en zij is nog zo jong. Zij kon haar sarong niet eens aandoen, zo jong was zij. Ja, wat moet mijn vader dan doen? Toen is mijn vader naar de kapitein gegaan en heeft hij aan hem gevraagd of zij bij hem mocht blijven. Hij betaalt, zegt mijn vader. Ja, wat moet de kapitein dan doen? Toen heeft mijn vader haar opgenomen tot zij huwbaar is. Want ja, in die tijd zijn ze daar al met tien jaar huwbaar.’

Patricia Jacob in De Westkrant
In Indonesië vind je martabak op elke hoek van de straat. In Nederland moet je er wat meer moeite voor doen. Patricia wijst je de weg naar deze snack.Ook toen hij ver over de tachtig was, kon mijn oom Herbert zich nog oprecht verwonderen. Vier jaar voordat hij overleed, gingen we samen naar de Tong Tong Fair in Den Haag. Op dit Indische festival was hij niet weg te slaan bij de kraam van Waroeng I. Djaja. Zoals ieder jaar stond daar weer een kok te ‘jongleren’ met het deeg voor de martabak. In de ogen van mijn oom was het pure tovenarij. Een brede grijns, zijn handen in klaphouding. Als oom enthousiast was, spatte dat ervan af. Dat had iets liefs, bijna kinderlijks, waardoor sommigen hem niet altijd serieus namen. Dat laatste was een grote fout: ondanks zijn tere uiterlijk wist hij precies wat hij wilde en had hij een stalen wil.

Het is nu al een Europese bestseller: De laatste zwaardvis, deel 28 uit de stripreeks Blake en Mortimer. Vooral Frankrijk is dol op deze van oorsprong Belgische striphelden. Liefst 440.000 exemplaren telt de eerste oplage daar. De strip ligt vanaf vandaag in de winkel.Dat is goed nieuws voor de Nederlanders Teun Berserik en Peter van Dongen, die De laatste zwaardvis tekenden.
Nederland en België zijn samen goed voor een eerste druk van 20.000 stuks.Edgar P. Jacobs, de geestelijk vader van Blake en Mortimer, is al decennia dood.
Toch verschijnen er nog geregeld nieuwe avonturen van het duo. De reeks is overgenomen door andere tekenaars en scenarioschrijvers. Verhaallijn, decors en het tijdsbeeld (medio vorige eeuw) zijn onveranderd. Dus wordt er nog gerookt, komen vrouwen er nauwelijks in voor en is ook het taalgebruik (“By Jove!”) gedateerd.
Zie de film bij Nieuwsuur

Deze week verschijnt de 98ste titel van Yvonne Keuls. Een boek dat ze móést schrijven, over haar pleegkind Gemmetje. Zoals ze ook al die andere onrechtvaardige verhalen, onder meer over kindermisbruik door hooggeplaatsten, móést vertellen. ‘Als ik zie dat er met het recht wordt gesjoemeld, sta ik op.’De Volkskrant

EigenZinnig Indisch: Adoe Ondoeh
In de computerwereld wordt het Engels creatief en meestal heel toepasselijk gebruikt. UNDO is zo’n goed bedacht woordje dat in allerlei software voorkomt om foutjes te herstellen of ingetikte tekst ongedaan te maken, een zeer handige functie. Zelfs meerdere opeenvolgende bewerkingen kunnen stap voor stap worden teruggezet in hun oorspronkelijke stand.
Er valt veel te mopperen op computers en software maar UNDO is een geweldige vinding. Undo is de stille redder in nood. De uitvinder mag wat mij betreft een Nobelprijs ontvangen, op zijn minst een pontificaal standbeeld in Silicon Valley met als onderschrift:

“De uitvinder van UNDO, de toets die de wereld voor vele rampen heeft behoed”.

In het Nederlands hoort er eigenlijk een passend equivalent te zijn en dan ligt “Ontdoe” voor de hand. Maar dat kan verwarrend zijn omdat “ontdoen” andere betekenissen heeft met soms een negatieve teneur. Daarom stel ik een ABIN, Algemeen Beschaafd Indisch Nederlands, equivalent voor: ONDOEH. Dat geeft precies aan waar het voor bedoeld is, het voorkomt verwarring met “ontdoen” en met de “H” heeft het een sympathiek snufje Indisch karakter.
Dit toetsenbord laat zien hoe het zou kunnen. Een grote ONDOEH toets. Ergonomen mogen er natuurlijk ook hun zegje over doen, dan passen we het aan.

Tussen haakjes, mocht iemand een fout van jou bemerken dan kun je rustig zeggen “ONDOEH
MAAR”. Henny en Ernst kunnen daar wel om glimlachen vermoed ik.

Helaas is de toepassing van Ondoeh beperkt tot software. Stel je zoiets voor in het echte leven. Een ONDOEH die de werkelijkheid een paar seconden terug kan draaien, een microtijdreismachine.
Een voorbeeld: Je praat met een collega en je noemt je manager “een $cht#rb$ks# kl**tz$k” terwijl die baas net om de hoek verschijnt en de welgemeende complimenten hoort. Je beseft een enorme loopbaanblunder begaan te hebben en roept daarom luidkeels “ADOE ONDOEH”!
Zijn bewustzijn rolt enkele seconden terug in de tijd en hij loopt nietsvermoedend voorbij met zijn gebruikelijke sarcastische groet: “De pauze is voorbij jongelui”.
Zo zijn nog meer voorbeelden te bedenken.
Adoe Ondoeh zou het leven heel wat gemakkelijker maken.
Adoe wanneer komt die Ondoeh?

Ferry Geuther © 2016

bron: EigenZinnig Indisch 2eDruk(ker), 2021 – ISBN 978-94-6328-418-9
www.boekenbent.com/shop

De Nederlandse documentaire Ze noemen me Baboe heeft gisteravond geen International Emmy Award gewonnen tijdens de ceremonie in New York. De prijzen worden ieder jaar uitgereikt aan de beste tv-programma’s die buiten de Verenigde Staten zijn gemaakt.  RTL Nieuws

Zie de film

Een winkelstraat in Goes is vanmiddag kort ontruimd vanwege een verdacht, stinkend pakketje bij de Primera. De stank was zo erg, dat de brandweer eraan te pas moest komen. Na het openmaken van de doos, kwam de aap uit de mouw. In het pakketje zat een doerian, een tropische vrucht die bekendstaat om z’n penetrante geur. Omroep Zeeland

Eloise van Oranje heeft meegedaan aan het zesde seizoen van de populaire YouTube-serie Het Jachtseizoen van StukTV. Daarbij kreeg de gravin hulp van haar moeder prinses Laurentien, zo is te zien in de aflevering die vandaag online is gezet. AD.nl

Locatie Raffy heeft momenteel volgende vacatures (zie hieronder):

Verpleegkundig specialist uren in overleg
Wij zijn op zoek naar twee Vrijwilligerscoordinatoreeen voor 12 -16 uur per week
een voor 20 – 24 uur per week (tijdelijk ter vervanging van zwangerschapsverlof)
Adviseur werving en selectie (recruiter)  16 uur per week
Verzorgende IG nacht  uren in overleg
Verzorgenden IG (Extramuraal) uren in overleg
Helpenden  uren in overleg
Verzorgenden IG uren in overleg
Verpleegkundigen  uren in overleg
EVV’ers  uren in overleg
Verzorgende IG – met kennis van Indonesische taal en Indische en/of Molukse cultuur

Website

De documentaire Ze noemen me baboe van Sandra Beerends is genomineerd voor een International Emmy Award in de categorie beste documentaire. De prijzen voor beste tv-producties van buiten de Verenigde Staten worden op maandag 22 november bekend gemaakt tijdens een gala in New York.  Filmkrant

Zie de film.

Restaurant Kooger  in De Koog op Texel is gevestigd in Hotel Zeerust. In de gerechten worden Texelse en buitenlandse smaken gecombineerd.

Chefkok Jordy Mauritsz
“Restaurant Kooger is voor mij een droom die uitkomt. Ik werk graag met Texelse producten, maar ook mijn indische roots zijn zeker in de gerechten terug te vinden. De menukaart heeft een mooie balans, waar Texelse en buitenlandse smaken samen komen”.

Lees hier voor meer .

1) Bericht van het Verzetsmuseum: de komende editie van The Round Table Talk – op 18 november 19:30 uur over verzet van vrouwen tegen slavernij en koloniale overheersing – kun je alleen via deze gratis live stream bijwonen. Lara Nuberg modereert.

2) Ken je de podcast De jongens van Soekaboemi al? Over drie Indische jongens, die na de dood van hun Hollandse vader bij hun inlandse moeder werden weggehaald en in het Soekaboemies Opvoedings Gesticht (SOG) ondergebracht. Deel 1 over het dagelijkse leven aldaar voor de oorlog, deel 2 over de Japanse bezetting en hierna. (Leuk om in Deel 1 over het begrip bagi te horen. Dit “verplichte delen van tractaties”, dat ik via mijn moeder van mijn Javaanse oma mee kreeg. Herkennen jullie dit ook?)

3) Zie hier de nieuwsbrief van Pelita met ondermeer de recensie van Peter van Riel over De Voormoeders van Suze Zijlstra. Zij is op 28 november te gast in Peters Literaire Salon te Nijmegen

Symposium Indische Letteren
Kritische stemmen in de Indische letteren
Bronbeek, 14 november 2021

Verslag: Edu en Ellen
Vorig jaar werd het Symposium vanwege Coronamaatregelen afgeblazen, maar dit jaar kon het als zogenoemd ‘geplaceerd’ evenement met niet al te veel deelnemers doorgang vinden.

Rick Honings vertelde over Jacob Haafner, een kritische kolonialist (1754-1809).
Deze man kwam op zijn veertiende als wees in Batavia aan waar hij in een koloniale familie werd opgevangen en kort daarna weer weggestuurd. In 1772 dook hij weer in Indië op en bekeek goed hoe de overheersers hun macht en verkregen rijkdommen misbruikten ten koste van de inheemse bevolking. Zijn ‘Reisbeschrijvingen’ verscheen in 1806.
Uitbuiting, slavernij, mishandeling en het etaleren van pracht en praal zouden moeten verdwijnen en plaatsmaken voor het uitdragen van beschaving en een menswaardige behandeling.   Anderzijds typeerde hij de inlander ook als inferieur en keerde hij zich tegen het ‘Verindischen’ (o.a. het gevaar van de baboe) en het ‘Going native’ (raciale vermenging).
Geen koloniaal, maar beslist ook geen antikoloniaal.
Een voorganger van Multatuli.

Jacqueline Bel volgde met een beschouwing over Multatuli als inspirator van koloniale kritiek. In 1860 verscheen de ‘Max Havelaar’, de aanklacht tegen die ‘Roofstaat aan de Noordzee’.
Zij wijst op uitsluitingsmechanismen bij het overheersen: de ander is inferieur, op het niveau van dieren, heeft geen eigen rol of stem.
Multatuli wees ook op de onderdrukking, uitbuiting en beroving (knevelarij) met hulp van het Inlandse machtssysteem onder de regenten (o.a. onbetaalde arbeid).
In de verschillende onderdelen: Droogstoppel als verteller; Stern namens Multatuli; Saidjah en Adinda (Verbonden door Sjaalman).
Multatuli was ook zeker geen antikoloniaal ook al heeft hij figuurlijk koloniale standbeelden omvergehaald (citaat Elsbeth Etty). Hij was uit op eerherstel en het onrecht moest stoppen.
Hij dreigde met publicaties van zijn aanklachten in Europa en de wereld en zelfs met geweld!
Eigenlijk verwonderlijk dat hij daar in die tijd mee weg kwam.

Coen van ’t Veer sprak over de vergeten verhalen van Annie Foore (ps. Francoise IJzerman).
Zij publiceerde 14 romans, eerst als feuilleton in een krant. Behalve 5 die niet gebundeld werden en juist hierin is kritiek op de koloniale samenleving zichtbaar.
Passend in de opkomende Ethische Politiek wees zij op de geringe inspanningen voor het welzijn en de welvaart van de Inlandse bevolking. Maar rassenonderscheid was er wel, hoe lichter, hoe beter.
Kritiek ook op de wijze waarop vele Nederlanders hun kinderen aan de baboe toevertrouwden; die was daar volkomen ongeschikt voor. Verindischen was een groot gevaar; kinderen zouden tijdig voor opleiding en studie naar kostscholen in Nederland moeten gaan.

...

Boekpresentatie ‘Door de ogen van Dodo Berretty’ door Gerard Termorshuizen en Coen van ’t Veer.
De zoon van Dominic Berretty en Mien Duymaar van Twist was 9 jaar oud toen zijn vader omkwam bij de crash van de Uiver in 1936. Testamentair had zijn vader bepaald dat hij en zijn zus Aimée naar hun moeder in Nederland moesten.
De scheiding van hun stiefmoeder Conchita moet vreselijk zijn geweest. In Nederland kwamen ze al gauw in kosthuizen terecht; hun moeder, de actrice, leidde een te onregelmatig leven.
Op zijn achttiende ging hij het verzet in, werd januari 1944 gearresteerd en naar Duitsland afgevoerd.
Hij overleefde en vertrok na de bevrijding (van Nederland) in het najaar naar Indië om daar te vechten. In 1948 besefte hij dat de strijd verloren was en keerde naar Nederland terug.
Hij had liefde voor de fotografie opgevat en vertrok, inmiddels getrouwd met Yoka, naar Parijs.  Dochter Yolanthe werd geboren, maar een scheiding volgde en hij hertrouwde met Ineke van Marle.
Hij kreeg erkenning als een goede fotograaf (o.a. Paris Match) en versloeg de Watersnood in 1953.  Zijn naam werd definitief gevestigd toen hij in 1956 de opstand in Boedapest vastlegde.
Vanaf 1958 werkte hij voor Time Magazine en dekolonisatie-oorlogen vormden een rode draad: Algerije, Congo, Tunesië, Vietnam. Hij was graag weg, maar was ook graag thuis bij zijn gezin.
In 1968 ging het gezin in een dorp buiten Parijs wonen. Daar kwamen zelden anderen over de vloer, het leek of hij zijn gezin voor de buitenwereld wilde afschermen.
Door leukemie getroffen overleed hij uiteindelijk in 1980. Zijn kinderen merkten pas bij zijn begrafenis hoe groot hun vader was.  Het eerste exemplaar werd overhandigd aan zijn dochter Yolanthe.

Frans-Willem Korsten legde uit dat het lichaam niet vergeet. Ook kritiek die tekortschiet laat sporen na in je lichaam, maar herstel is mogelijk.
Aan de hand van foto’s uit een fotoproject van Sylvia Pessireron laat hij zien dat beeld (lichaamstaal) om tekst kan schreeuwen. Omgekeerd tekst om daar bijhorende beelden.
Pijn van de eerste generatie zit in hun lichaam; erover praten kunnen en willen ze niet.
Adriaan van Dis maakte in een Tv-uitzending onlangs duidelijk dat in het huidige debat woede nog steeds niet serieus genomen wordt. Nog steeds blijkt luisteren te moeilijk.
Pogingen om toch te verwoorden wat verzwegen moest worden zijn ook pogingen om opnieuw te beginnen! Goed luisteren vereist een andere houding en verandering roept altijd ook weerstand op. Veranderen van opvattingen is veeleer veranderen van houding en gedrag.
Hij pleit voor meer aandacht voor Corpologie – een leer van het lichaam. Wat is de ‘Impact of the past’?

Jacqueline Bel nam, mede namens de auteurs Rick Honings en Coen van ’t Veer het woord voor de presentatie van ‘De postkoloniale spiegel, de Nederlands-Indische letteren herlezen’. De titel verwijst naar het standaardwerk de Oost Indische spiegel van Rob Nieuwenhuijzen en is na Alfred Birney’s Oost-Indische Inkt de derde in rij. In deze spiegel is een selectie, van Multatuli tot heden, opgenomen en analyseert de verhalen met een postkoloniaal-kritische bril op. Passend in een tijd met kritische terugblikken op Indië in al zijn verschijningsvormen en misschien ook wel omdat de derde generatie minder beladen meer afstand kan nemen.
Alfred Birney, zeker niet terughoudend waar het kritiek betreft, zou het eerste exemplaar overhandigd krijgen en vervolgens worden geïnterviewd.  Helaas moest hij van deelname afzien en viel de eer te beurt aan Dido Michielsen.

Peter van Dongen heeft het omslag van ‘De postkoloniale spiegel’ ontworpen en werd hiervoor bedankt en ook Olf Praamstra werd in het zonnetje gezet voor al het werk wat hij achter de schermen heeft verzet.

En alsof er nog niet genoeg nieuwe boeken gepresenteerd waren, ontving Peter Zonneveld van Rick Honings het eerste exemplaar van de De stille kracht van Louis Couperus uit de serie ‘tekst in context’
Robin Block, singer-songwriter en dichter nam het muzikaal intermezzo voor zijn rekening. Hij begeleidde zichzelf hiermee met de gitaar en droeg een aantal gedichten voor.

Als laatste onderdeel van de middag werd Dido Michielsen geïnterviewd door Jacqueline Bel en Rick Honings over haar boek ‘Lichter dan ik’. Hoe het boek tot stand is gekomen en over de zoektocht naar Isah, de naam die zij gaf aan haar voormoeder, en de invulling daarvan. Over haar voormoeder zelf heeft ze niets kunnen vinden, het meeste in het boek is dus niet gebeurd of gebaseerd op andere personages uit ongeveer die tijd. Momenteel staat Lichter dan ik op de planken, uitgevoerd door het Nationale Theater. Michielsen is bezig met een vervolg van dit boek. De planning is, dat het in september 2022 uitkomt. En wie weet, volgt er nog een derde deel.

Ook andere pas verschenen ‘Indische’ boeken waren verkrijgbaar:
Joop Heilijgers – Expats in de tropen; Wim Bakker – Fotoboek Bali; Sanatan de Jongh Swemer – Tropenjongen.
En bij twee antiquariaten natuurlijk de boeken van toen.

Na een afsluitend woord van Peter van Zonneveld was deze dag weer voorbij en hopelijk kunnen we volgend jaar weer in Bronbeek bij elkaar komen.

Foto’s van deze dag zijn hier te vinden: https://photos.app.goo.gl/mDCPGXjcguJQoCzM6

Een Indische oudejaarsavond verschilt weinig van de doorsnee Hollandse oudejaarsavond. Oliebollen, appelbeignets, hapjes – vooral Indische natuurlijk – drankjes, oudejaarsconference kijken, champagne, vuurwerk afsteken. Het vuurwerk was vroeger veel uitbundiger dan bij de Hollandse buren maar die hebben dat inmiddels ingehaald en overtroffen. Er waren echter twee speciale Indische oudejaarslekkernijen: de vruchtenbowl en de huzarensalade. In de tweede helft van de vorige eeuw stonden die standaard op tafel op 31 december. Een overvloed aan nieuwe lekkernijen en nieuwe drankjes verdreven de vruchtenbowl en huzarensalade in ons kringetje in de loop der jaren naar de vergetelheid. De smakelijke herinneringen bleven.
In een opwelling van nostalgie besloten we het vruchtendrankje en het klassiek Indische gerecht aan te bieden aan onze gasten op oudejaarsavond. De meesten kenden het niet. Het werd een groot succes. “Wat lekker? Wat zit erin? Hoe maak je dit? Waarom hebben we dit niet eerder geproefd?”, uitsluitend enthousiaste reacties.
De vruchtenbowl is minder herkenbaar als typisch Indisch. Een koude drank met veel vruchten en soms een alcoholische toevoeging in de vorm van wijn of een scheutje rum. Het verschil met de “gewone” vruchtenbowl zit hem in de santen (geraspte kokos), allerlei tropische vruchten zoals lychees, en de typisch Indische stroop soesoe (rozensiroop).
De huzarensalade schijnt genoemd te zijn naar Hongaarse Huzaren – soldaten – die het koude, vooraf bereide voedsel gemakkelijk mee konden nemen tijdens hun veldtochten. Militair gemaksvoedsel. Vrijwel zeker is het recept meegekomen met koloniale soldaten – zoals mijn opa – vanuit Nederland naar Nederlands-Indië. Gelukkig maar.
Het verschil zit vooral in de toevoeging van rode bietjes. Met zijn rode kleur is de Indische huzarensalade gemakkelijk herkenbaar. De foto toont de salade die Marion speciaal voor dit verhaal heeft gemaakt, een bijzondere herinnering aan Tante Hetty† uit Enschede.

Kleurige salade, teruggekeerd naar Nederland met de eveneens kleurige repatrianten van generatie Indisch 1.0.
Huzarensalade 2.0, maak het zelf en geniet EigenZinnig Indisch!.
Ferry Geuther © 2016

Zie ook deze eerdere verhalen