Edwin Linders: En nu ik er bij nadenk: deze foto heeft écht heel wat ‘trials and turbulations’ doorstaan. Jullie hebben gelezen hoe jong mijn oma halfwees werd. En dat ze tijdens de oorlog een ‘buitenkamper’ was (aan de foto is duidelijk te zien how come) eerst in Salatiga en daarna in Batavia. Toen kwam de zoektocht naar Opa, die ze vlak voor de oorlog had leren kennen. Ze waren nog niet getrouwd, Maar waren blijkbaar wel voor elkaar bestemd.
Oma wist niet of hij überhaupt terug was gekomen van welk krijgsgevangenkamp dan ook. Het bleek er één in Birma-Siam te zijn en hij bleek het allemaal wonder boven wonder te hebben overleefd.
Na de oorlog hadden ze praktisch niks. Maar toch alles. Ze hadden elkaar teruggevonden. In leven. Ze trouwden, kregen twee dochters en… de Bersiap voor hun kiezen.
Lang verhaal kort: deze foto heeft alles meegemaakt en doorstaan. En wanneer ik ernaar kijk zie ik twee krachtige en prachtige vrouwen. Ieder met een compleet andere achtergrond, uit totaal andere werelden, op één eiland, in één kolonie. De één met enkel een voornaam. De ander geboren ‘Europeaan’. Of althans: gelijkgesteld. Maar toch niet helemaal…
Oma was altijd zo trots. Op ‘haar’ Holland. Van Indonesia wilde ze weinig weten. Van ‘Indië’ des te meer. Vooral de tijd voor de oorlog… daar vertelde ze veel over. Met het overlijden van Oma, in 2003, is voor mij het ‘Indië van onze familie’ ook heengegaan. Het was er al niet meer, daar in tanah air itoe, maar nu hielden ook de verhalen op… Soedah, al, het heeft zo moeten zijn. Met Oma was Indië er nog… met Oma was het fijn.