Autobiografie Noor de Ruyter de Wildt: Anak Beruntung
Vrijdag 30 november 2018 is de autobiografie van Noor de Ruyter de Wildt verschenen. Onder het genot van een drankje en hapje en met een optreden van het Indisch koor Suara Kita werd het boek feestelijk onthaald. Noor besloot een boek over haar leven te schrijven omdat ook zij zweeg tegen haar kinderen en kleinkinderen. Met dit boek blijft haar verhaal bewaard voor het nageslacht.
Onder de genodigden was ook de luitenant-kolonel b.d Jacq Brijl aanwezig en tijdens zijn toespraak memoreerde hij het feit, dat hij in februari 2017 het Mobilisatie Oorlogskruis postuum had uitgereikt aan Johan Willem de Ruyter de Wildt, de vader van Noor.
In haar speech dankte Noor de Ruyter de Wildt, behalve de heer Brijl nog een aantal mensen: Kees Maaswinkel, die de documentaires over de hellships heeft gemaakt en waar ook haar moeder, toen bijna 90, in voorkomt (de dvd’s zijn nog verkrijgbaar)
De zoon van haar man Fred, D.M. van den Broek, hij heeft het omslag ontworpen.
Wim Willems, hij was ook uitgenodigd, maar helaas verhinderd. In zijn boek ‘Uit Indië geboren’ stond een foto van Noors vader. Er stond geen onderschrift bij, maar haar moeder herkende hem. Dit was de eerste keer dat Noor een afbeelding van haar vader zag. Toen had zij ook het besluit genomen dat er toch echt een boek moest worden geschreven. En als laatste Boeroeng, webmaster van Indisch4Ever. Hij heeft zowel historische feiten als stamboommateriaal aangedragen.
In een informele sfeer was er uiteraard ook gelegenheid om het boek te kopen en te laten signeren.
Een verslag van Ellen. Camera: Ellen en Boeroeng
ISBN 978-94-022-4946-0
Uitgever Boekscout Soest
www. boekscout.nl Bestel hier.
Of bestel bij bol.com
...................
Indisch4ever 
Die voorcover is gemaakt door een tekenaar van de Jan Jans en de kinderen-strips. Zijn vader. echtgenote van Noor , deed de twee schepen historisch verantwoord tekenen. Google op Suez Maru
De rode vlekken is het bloed van de gevangenen in het water die beschoten werden door de Japanse mijnenveger.
Noors vader heeft het zinken van het schip niet overleefd. Misschien is hij omgekomen door de schietpartij.
Na veel puzzelen konden we wel concluderen dat hij in de amaeigroep zat.
1000 man die naar het dorpje Amahei te Ceram werden gedeporteerd om een vliegveld aan te leggen. Mijn vader was een van hen. Google op Hell Ships en Kunitama Maru
Toen het werk gedaan was , werden ze verscheept naar het eiland Haroekoe. En kwamen terecht in het al bestaande jappenkamp daar met 1700 engelsen begonnen, maar een paar honderd waren al dood toen zij binnenkwamen.
Vandaar uit ging Noors vader mee terug naar Java in een ziekentransport.
Als zieke of als verzorger ? Was niet te achterhalen.
Hij heeft Noor nooit als baby gezien, maar moet wel geweten hebben dat ze gezond was geboren.
Noors vader moet men de Kunitama Maru naar de Molukken zijn gebracht.
Volgens het sardientjes-prinicpe. Prop ze maar in het donkere stinkende slecht geventileerde ruim.Mijn vader was ook aan boord.
https://www.japansekrijgsgevangenkampen.nl/Kunitama%20Maru%203.htm
De Kunitama Maru 3 (4.500 ton) vertrok op 22-4-1943 met 1000 krijgsgevangenen uit Soerabaja naar het eiland Ceram (in de omgeving van Ambon). De krijgsgevangenen waren allen Nederlanders (32 officieren en 968 onderofficieren); zij waren afkomstig uit het Jaarmarkt-kamp in Soerabaja. Het schip voer in een convooi met 3 troepentransportschepen met krijgsgevangenen (Amagi Maru, Kunitama Maru 3 en Cho Saki Maru), enige transportschepen, een kleine olietanker en 2 escorte-schepen. In de troepentransportschepen werden ook vliegtuigbommen, munitie en oliedrums meegenomen.
Op 30-4-1943 kwam het schip aan op Ceram; hier moest het Amahei-kamp nog worden opgebouwd. De krijgsgevangenen moesten hier een vliegveld aanleggen.
Lieve Noor,
Mies en ik hebben het bijzonder fijn gevonden, dat wij beiden aanwezig hebben mogen zijn bij de presentatie van je boek “Anak beruntung”.
Ik wil je ook bedanken voor je mooie boek dat ik heb mogen ontvangen, ter gelegenheid van deze bijzondere mooie dag voor jou.
Het was verder een hele gezellige dag voorzien van de muzikale omlijsting van de Doop brothers en jullie zangkoor; verder hebben wij natuurlijk ook genoten van de lekkere Indische hapjes.
Het was een echte kumpulan, waarbij wij vele bekende hebben kunnen ontmoeten.
Ik ben verder ook blij dat ik indertijd heb kunnen bewerkstelligen, dat je vader Jan alsnog postuum het Mobilisatie- Oorlogskruis toegekend kon krijgen.
Toen ik thuis kwam, kon ik niet wachten met het lezen van je boek; ik heb toen meteen alvast enige bladzijden uit je boek gaan lezen.
Wat ik toen al direct kon vaststellen is, dat het een boeiend en vlot geschreven verhaal was!!!
Chapeau!!!
Wens jullie beiden mede namens Mies voor wat betreft de komende feestdagen en de toekomst,
nog heel veel Gelukkige en Gezonde jaren!
met hartelijke groetjes,
Mies en Jacq. Brijl
Facebookpagina Indisch4ever
Lieve Noor, je biografie Anak beruntung is zo goed en openhartig geschreven, je leest het in één adem uit. Je hebt me meegenomen om het wel en wee van een Indische familie tijdens en na de oorlog mee te maken. Een absolute aanrader en zeer de moeite waard.
Ik ben er van overtuigd dat het een bestseller wordt.
Ik wens jou en Fred goede feestdagen en tot ziens,
Hartelijke groeten,
Catherine en Ed Boutmy de Katzmann.
Lieve Noor en Fred,
Ook ik heb je boek in een keer uitgelezen, zeker omdat je ook in Palembang hebt gewoond waar ik geboren ben. Mijn vader heeft met jou pleegvader gewerkt bij de politie, veel weet ik er niet van omdat jij 8 jaar ouder bent. Zoals je schrijft, zie ik het jou zeggen net als zoveel gebeurtenissen in dit boek.
Ik wens jou veel plezier met je kinderen en hoop dat je voorlopig bij ons blijft zingen.
Liefs, Joyce Holtzapffel & Theo van den Bos 🌺
Tja ….. een Indisch meisje van in de 70 (Indische vrouwen blijven tot aan kripoet en ompong “Indische meisjes”, net als Indische mannen ook altijd “Indische jongens” blijven, zelfs achter de rollator en in de rolstoel) zet haar levensgeschiedenis op papier. Het wordt een prachtig boek, verrijkt met foto’s van toen froeherrrr. Vlot geschreven, doorspekt met humor, overgoten met een vleugje mystiek, romantiek en diepe kijk op de medemens. Een boek dat iedere Indische opa en oma zou hebben moeten schrijven voor hun nageslacht, dat niets tot bijna niets weet hoe opa en oma als kind onder de klapperbomen hebben geleefd, hoe ze als teenager of jong volwassene ver over zee in de diaspora zijn geraakt en hoe ze zich daar met vallen en opstaan, krabben en bijten, hebben aangepast en een bestaan hebben opgebouwd.
Al díe opa’s en oma’s die om de een of andere reden niet zelf tot schrijven zijn gekomen, KOOP dat boek, voor elk van je tjoe-tjoe’s en tjitjits één (satoe), opdat deze door het verhaal een beeld krijgen van wat ook zij hebben gezien en meegemaakt doch niet hebben willen of kunnen vertellen: Van een onbezorgd begin van het leven onder de tropenzon, van een oorlog, een bezettingstijd, van geïnterneerde vaders, een moeilijk leven als buitenkamper met hun moeders en oma’s, misschien zélf in een kamp gezeten, doodsangst in een bloedige bersiap toen het vrede had moeten zijn, een opgroeien in het nieuwe Indonesia als moesoeh, als ongewenst persoon, de tocht op de boot naar het vaak onbekende vaderland, het leven uit de koffer in een kamertje van een contractpension en dan toch ….. de herrijzenis, het excelleren in de sport en de muziek, het succes met de studie en het beroep, het “happy end”.
Voor de prijs van minder dan 10 lempers of 10 loempia Semarang heb je al een boek, nog net op tijd voor de schoen en straks voor onder de versierde tjemara. Een boek om zelf van te genieten, bladzijde na bladzijde.
Pak Pierre
Naschrift: Het zal de “regulars” op de site zijn opgevallen dat ik, na een onderduik van bijna anderhalf jaar, het hoofd uit mijn schuttersputje heb durven steken om een boek aan te prijzen waar ikzelf zo van heb genoten. Daarmee riskeer ik een directe aanval met zure regen uit de donkerste hoek van deze site. Ik heb het er op gewaagd. Nu gauw weer in de dekking, voordat na de zure regen de mortiergranaten op mijn pet vallen.
PP
Adoeh …… moet nog wennen! Si Anoniem, ben ik, Pak Pierre, inmiddels 80 jaar doch masih hidoep.
PP
Hé daar, Pak Pierre u bent weer helemaal kembali back. Iets met vrede en cookies las ik in de gauwigheid. Tjaaaa waar hapjes zijn…
Ik ontdekte u wederkomst bij toeval -je hoeft het niet te geloven, maar toeval bestaat-. Was doende mijn in de loop der jaren verzamelde onoverzichtelijke lijst werkbalk favorieten flink uit te dunnen, klikte op de linkerknop van de muis i.p.v. de rechter en kwam zodoende na maaaanden weer op I4E terecht. Had weliswaar toegezegd na djam ketimoen de draad weer op te pakken. Nah jah … belofte en Molukkers vormen vanuit historisch oogpunt niet zo’n gelukkige combinatie.
Punt is echter, dat toen ik met zomereces ging, opmerkte heel veel tijd over te hebben nu ik niet meer op elk wissewasje reageerde. Wojo, dah was lekkuh ! En toen ik in die gewonnen tijd pas echt ging nadenken, kwam ik tot het besef dat ‘t veelal ging om herhaling, herhaling, herhaling en herhaling van zetten. Ondanks de gevarieerdheid aan nieuwe topics op I4E. Alleen een drammer schijnt geen hekel te hebben aan ‘eeuwig schaak’; een dammer wel lijkt mij. Niet per se in de zin van ‘ah, bosen dese’. Want zelf ben ik pas het vierde jaar van mijn AOW-pensioen ingegaan, daarom respect voor de bijna-Tachtigers + 80plussers.
Ik reageer nu nog weleens op Javapost, maar sommigen verwarren ‘achteraf reageren is simpel’ met de ‘kunst van het debatteren’. Tja, als je geen argumenten hebt om te wisselen, dan maar eindeloos fantaseren, hoe het wel had gemoeten of gekund. Nah jah, als simpel gelukkig maakt.
Pak Pierre, ik ga niet toezeggen met regelmaat te zullen reageren**, maar vanaf nu zet ik I4E weer in werkbalk favorieten.
**buat semoea allemaal y’all: “Selamat Pohon Terang dan Tahun Baru 2019
e.m.
PS Haroeten poor Tuan Petjohold
Welcome back Pak Pierre, wij komen tekort aan lezers die Indie nog hebben gekent.
Niet te lang in uw schuttersputje blijven.
Nou vraag ik me ook af hoe het met Pak Bo gaat, al lang niets van hem gelezen.
@Nou vraag ik me ook af hoe het met Pak Bo gaat, al lang niets van hem gelezen@
Zeker weten, prima!
Met Pak Bo, old soldier, inmiddels 90 op de teller, djoega masih berdiri. Ik heb regelmatig contact met hem. Om hem moverende redenen heeft hij het bijltje bij I4E er ook bij neergelegd. Die redenen heeft hij nog ergens onder een bepaalde “topic” gegeven, enige maanden geleden. Wie zoekt, die vindt.
Pak Pierre
Arthur Olive zegt 5 december 2018 om 00:31: “Welcome back Pak Pierre, wij komen tekort aan lezers die Indie nog hebben gekent. Niet te lang in uw schuttersputje blijven”.
Dank voor het compliment Pak Arthur. Als het mij is vergund, kom ik op die laatste zin nog gaarne terug. Maar dan niet hier, onder dit “topic”. Die is voor de schrijfster Noor. Misschien in een pikiran voor de Indische Soos. We’ll see. In het schuttersputje is het overigens ook best uit te houden. Lekker vredig.
Over het topic gesproken: Is iedereen nog vlijtig aan het lezen? Nu is er eindelijk een nieuwe Indische schrijfster opgestaan, voorwaar ook geen gewoon Indisch meisje, en zo weinig roeren zich. Toch liever een standaardwerk over de bereiding en het nuttigen van Rendang Padang gezien of nog een keer het goed en slecht van het kolonialisme uitgekauwd?
Pak Pierre
Cara buat rendang padang asli enak dan tahan lama
Selamat makan
e.m.
Er zijn zoveel verschillende Rendang Padang recepten. Zelfs met gardamom. Vraag me dan ook af of er wel een originele recept is.
Het origineel komt van de Minang mensen uit West Sumatra.
Wat die jongeman brouwt daar heb ik geen woorden voor. Heb nog niet vaak zoveel onzin bij elkaar gelezen. Gewoon zonde van het gerecht.
Vanwege alle fantastische namaak gerechten die de naam rendang krijgen, ben ik ook begonnen met het schrijven niet alleen hoe het wordt gemaakt, maar ook de geschiedenis van de Minang mensen, en waarom ze dat gerecht zo maken. Ik heb een groot boek over de geschiedenis van dat west Sumatraans volk waar ik heel wat gegevens kan halen. Daarnaast bezit ik ook het gerecht van moeder, die het van haar moeder weer heeft. Maar ik heb wel even tijd nodig want ik heb al 3 andere onderwerpen in de pen.
Good for you Pak Pierre!
Ben heel blij met alle positieve feedback, ook via mail en app. Het boek is pas 3 dagen op de markt, er moeten wel veel snellezers bij zijn. Dank jullie wel! Ik word er verlegen van. En dat mensen er zelfs voor uit hun schuttersputje komen… En niet meer onderduiken nu!
Denk nu over een tweede boek… Welke titel willen jullie hebben?
Titel:
Jelui, is er nog gado-gado straks?
( diepzinnig dezuh)
Ajoh luitjes, opscheppen.
Geen suggestie voor een titel, wel voor het bijschrift:
“Van de schrijfster van de best seller “Anak beruntung”.
Pak Pierre
Noor, jouw pleegmoeder/tante verdient een eigen boek, getiteld: Moesje.
Daarna het boek: Nenek Beruntung (Geluksoma).
Ik ben nog aan het lezen, langzaam genieten van jouw geweldige boek, recensie komt nog.
Hoi Noortje, Geweldig om over je jeugd en het vervolg ervan te lezen. Ik bewaar heel fijne herinneringen aan onze gezamenlijke jeugd bij de bastketballvereniging Argus en later – via onze kinderen – aan onze hernieuwde vriendschap in Waddinxveen. Fijn om te lezen dat het je (naar omstandigheden) goed gaat.
Hartelijke groeten en wie weet …hopelijk tot ziens!
Liefs van Marga van der Sman-Choufoer
Nog eens het adres geven van een verhaal van Noor uit 2009
https://indisch4ever.nu/2009/04/23/anak-beruntun-2/
Dit is deel 3 met de links naar deel 1 en deel 2
Ook toen goed geschreven vandaar dat sommige mensen dit boek in een paar dagen lezen.
Ik was ook op de presentatie. Tjaaaa waar hapjes zijn…
Anak Beruntung, Gelukskind, heb ik ervaren als een meeslepende autobiografie én liefdesverhaal, bruisend van levenslust en optimisme. Toegankelijk geschreven, serieus, met zelfreflectie en met humor. Een “pageturner” die ik af en toe terzijde legde zodat ik de volgende dag weer verder kon genieten.
Het verhaal.
Een meisje wordt door haar moeder afgestaan en door haar tante liefdevol opgevoed. Ze kent haar echte vader niet, maakt als kleuter de na-oorlogse revolutie in Nederlands-Indië mee, komt met haar pleegouders naar Nederland en bouwt haar leven op. Vreemde wendingen in familie, liefde, kinderopvang, scholing en beroep lijken gedirigeerd door onbekende hand.
In de loop van decennia ontmoet zij toevallig mensen die elk over een puzzelstukje blijken te beschikken van een groot raadsel in haar leven.
Vol verbazing, levenslust, initiatief, lef en flexibiliteit maar ook situaties accepterend, buitelt het meisje door het leven.
Het verhaal geeft ook een beeld van de geschiedenis van het na-oorlogse Nederlands-Indië. Hoe mensen beschadigd werden door het tijdsgewricht van oorlog, revolutie en repatriëring met intense gevolgen voor hun omgeving.
De schrijfster.
Noor blijkt over een scherp waarnemingsvermogen en sterk geheugen te beschikken. Ze schroomt niet haar eigen tekortkomingen te noemen. Personen die haar tekort deden of zelfs vernederden beschrijft ze vergevingsvol. Ze maakt duidelijk dat ze veel te danken heeft aan familieleden, vrienden en collega’s en bovenal aan Moesje, haar pleegmoeder.
Het wachten is nu op een filmmaker die dit boek naar het witte doek overbrengt!
Hear, hear.
Pak Pierre
Voor Noor viel toen ook alles op zijn plaats, al die signalen die zij al die jaren doorkreeg, waren niet voor niets. Ze is er dan ook van overtuigd dat haar vader haar door het leven heeft geleid ook al was hij er fysiek niet bij. Jaren later heeft Noor ook haar biologische moeder ontmoet. Het was in 2001 toen Noor hoorde dat er in een boek over Nederlands-Indië een foto van haar vader stond. “Mijn moeder bevestigde dit en hierdoor kreeg mijn vader ook een gezicht, dat op de cover van het boek prijkt. Mijn generatie was een zwijggeneratie, wat er allemaal in Nederlands-Indië was gebeurd, daar praatte men nooit over. Met dit boek, dat ik voor mijn kinderen en kleinkinderen heb geschreven, wil ik de stilte doorbreken. Bovendien is het een eerbetoon aan mijn vader, die nu een gezicht heeft gekregen.”
Bron: Goudse schrijfster doorbreekt de stilte van een zwijggeneratie | Goudse Post</p
Al wereldberoemd in Gouda en omstreken. Jammer dat die cookies mij het lezen belemmeren.
Pak Pierre
Pak Pierre, als ik me niet vergis dan gebruikt I4E ook cookies. onderaan staat: “Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.”
Oeps Arthur … is mij niet opgevallen. Maar hier is het kwaad dus al geschied. Op I4E sta ik toch al bekend als de bonte hond. Pak Boeroeng kent mij en mijn meningen door-en-door. Een paar weken geleden nog een handje van hem gekregen. Vrede op aarde, in zijn cookies dan maar een welbehagen, doorslikken en niet kesereden (uit te spreken met allemaal stomme “e’s”).
Pak Pierre
Elke site gebruikt cookies. Een van de noodzaken om een website te kunnen gebruiken.
Ook te bestellen bij bol.com
Mooie recensie, Ferry
Prachtige recensie! Had Ferry zo’n recensie geschreven over de bereiding van oblok-oblok door omaatje Noes uit Den Haag, dan waren er al 58 reacties gevolgd.
Waarom nu zo oorverdovend stil rond “Anak Beruntung”? De levensgeschiedenis van een Indisch meisje, ingebed in een stukje contemporaine algemene Indische geschiedenis, moet toch velen op deze site aan gaan, ook die van een andere generatie?
Pak Pierre
Omdat Ferry een mooie recensie heeft geschreven is het dus ook een goed boek?
Heb je het boek zelf gelezen?
Loekie Ik heb het boek gelezen. Fris geschreven , vlot te lezen.
Daarom is het een goed boek.
De recensie van Ferry is mooi, omdat het mooi is.
Een recensie wordt doorgaans geschreven om de nieuwsgierige lezer een indruk te geven van het beoordeelde boek. Van recensenten mag dan natuurlijk worden verwacht dat ze het betreffende boek ook zelf hebben gelezen.
Het zal de heer of mevrouw Loekie kennelijk zijn ontgaan dat ook ik “Anak Beruntung” heb gerecenseerd en dus hebben gelezen.
Of misschien moest zij/hij haar/zijn zuur van de dag alleen maar kwijt.
Pak Pierre
Erratum: 2de alinea, laatste regel “…. en dus hebben gelezen …” moet zijn “en dus heb gelezen”.
Het is al laat en het onnodige zuur van mevrouw of meneer Loekie moet mij even van mijn stuk hebben gebracht.
PP
Ha ha Pak Pierre a.u.b laat u toch niet opnaaien door si Loekie ,volgens mij is het punt u bent veel te gevoelig en si Loekie vind het maar al te leuk om u op te ,naaien want u hapt altijd ,in mijn ogen bent u een zeer erudiet persoon uit een goede familie ,u hebt een zeer goede opleiding genoten .Loekie vindt het leuk om dat soort mensen een beetje te stangen (Opjagen) Dat doet hij/zij natuurlijk niet bij personen zoals ik ,want ik ben gajes van de straat ,is geen eer te behalen voor si Loekie maar als je goed de commentaren leest van si Loekie ,kan je niet aan de indruk ontkomen dat ook si Loekie op hoog intellectueel niveau acteert ,si loekie is een heel intelligent en belezen persoon ,alleen u bent vriendelijk en aardig en si Loekie schept er plezier in om anderen een beetje op stang te jagen ach sudah laat maar gaan ! NIET MEER ONDERDUIKEN PAK PIERRE !!!!
Ach Pak Bert …. de pseudonieme Loekie moet eens ophouden om naar links en naar rechts, naar onder en naar boven, haar/zijn vitriool te spuiten. What’s eating her/him? Last van complexen? Misschien op yoga gaan, of naar een shrink.
Zij/hij is inderdaad één van de redenen waarom ik in onderduik ging. Neemt u eens de moeite om op I4E terug te bladeren tot vroegere jaren, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013. Zie hoe aardig men toen tegen elkaar was, hoe prettig de toon, ook al had men tegengestelde meningen en zie hoe weinig de deelnemers van toen de neiging hadden om zichzelf op te kloppen.
Later hebben veel van die deelnemers afgehaakt. Van Mas Rob al jaren geleden tot onze Alfoer Eppeson Marawasin, zeer recent. Ik mis ze. Dames hebben het al helemaal opgegeven. Een enkeling roert zich en wordt dan meteen afgezeken door lieden als dappere Loekie.
Tja …. in de onderduik was het zo gek nog niet. Vrede.
Pak Pierre
Loekie zegt wel eens wat, maar Loekie scheldt nooit.
Zoek na in de archieven en zie wie begon met het betitelen van Loekie als o.a. een andjing kampong.
Honen, sarren, zuigen, afzeiken onder veilig pseudoniem?
Pak Pierre
Volgens de archieven reageerde si Loekie eerst onder de naam Louky en Louky is de voornaam van Louky Bersianik een beroemde vrouwelijke schrijfster ,dus trek uw conclusies maar .Louky Bersianik is in 2011 overleden .
Reviews
2019-01-28 21:38:49 | Door: Ceciel Maas-Storkhorst | Waardering:
Toen ik dit boek uit had gelezen, had ik even geen zin om te beginnen in een nieuw boek; zo vol was ik van hetgeen ik gelezen had. Deze autobiografie is zeer gedetailleerd en de schrijfster zorgt ervoor dat je diep in het verhaal duikt. Ze pakt je hand en neemt je mee naar Nederlands Indië, naar haar reis op zee, vertelt over haar jeugd in Den Haag en over haar (soms moeilijke) keuzes en ‘seintjes’ in haar leven. Ongelooflijk wat zij allemaal heeft meegemaakt en wat een sterke vrouw! Het boek is een echte ‘page-turner’ en een aanrader voor iedere boekenkast!
—————
https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=9236