De graven van de eerste generatie (Molukse) KNIL-militairen krijgen in Woerden een bijzondere status. Dit betekent dat de gemeente tot in eeuwigheid de graven in stand zal houden. ,,Daar zijn we heel dankbaar voor. Lea Manuputtij is voorzitter van de Woerdense stichting Sinar Maluku. Zij heeft zich met de rest van het bestuur twee jaar ingezet om de graven van KNIL-militairen een bijzondere status te geven. Dat dit eindelijk is gelukt, doet haar en de andere nabestaanden heel goed. ,,Wij vertellen over ons verhaal. Het is belangrijk dat dit niet vergeten wordt.” AD.nl
De maand oktober staat voor Stichting Kunstwerf volledig in het teken van de Molukse cultuur. Onder de titel ‘Mari! Sama sama (Laten we samenkomen!) – Zicht op Molukse cultuur’ worden diverse activiteiten gehouden, zoals lezingen en een workshop. Nieuwe Ooststellingwerver
Vijf Molukkers vragen in een brief aan burgemeester Marco Out om opheldering over de uitnodiging van de Indonesische ambassadeur voor een symposium in het Drents Museum. Ze vinden het respectloos vanwege de gevoelige geschiedenis met Indonesië. RTV Drenthe
In Rotterdam wordt hard gewerkt om Fenixloods II op Katendrecht om te bouwen tot FENIX, een museum over migratie. ‘Dé plek van vertrek en aankomst. Waar miljoenen Europeanen vertrokken en net zoveel mensen van over de hele wereld aankwamen. . Onlangs heeft het museum werk aangekocht van de Tilburgse beeldend kunstenaar Lucas Silawanebessy. Als tweejarig kind arriveerde Lucas Silawanebessy met zijn ouders met de boot in 1951 in Nederland. Samen met vele andere Molukse gezinnen van KNIL-militairen werden zij gehuisvest in Woonoord Lunetten, Brabant Cultureel
...................
Indisch4ever 
Molukse nazaten privileges geven wbt hun voorouderlijke graven. Zij hoeven niet te betalen, graven worden niet geruimd is een aanzetten tot haat naar Molukkers.
Massa’s mensen hebben voorouders die soldaat waren en hun graven worden niet door de overheid betaald en evenmin gegarandeerd nooit geruimd.
De as van mijn vader is verstrooid. Maar ik heb nog knil-ooms in Nederland liggen.
Die nabestaanden moeten betalen voor deze graven en krijgen niet het recht van nooit ontruimd worden.
De vermelde voorrechten voor Molukse Knillers, is een voortvloeisel uit de koloniale tijd (verdeel en heers). Molukkers stonden bekend als goede Christelijke soldaten, die het KNIL hard nodig had, Zij kregen in Ned. Indie een Europese status, een hogere soldij en laarzen (Javaanse mohammedaanse soldaten liepen blootvoets, hun soldij was een stuk lager).
Het zijn de gemeentebesturen die de nabestaanden garanderen eeuwig de graven te laten staan en dat zij niet hoeven te betalen.
Waarom doet men dat? Een soort koloniaal schuldgevoel ?
Gemeenten en provincies hebben eigen inkomsten en krijgen geld van de Rijksoverheid. De eigen inkomsten komen uit belastingen en bezittingen, zoals een gemeentelijk havenbedrijf. Via het gemeentefonds, provinciefonds en speciale uitkeringen krijgen gemeenten en provincies geld van de rijksoverheid. Gemeenten heffen hun belastingen zelf. En mogen zelf weten hoe zij hun begroting bepalen.
(Zie internet rijksoverheid)
Inderdaad zijn er gemeentebesturen die een nauwe band hebben met de Molukse geschiedenis,
https://www.verhaalvanwoerden.nl/verhaal/40-molukse-woerdenaren/
Soms doet grote ergernis mij van mijn principes afstappen, in dit geval om nooit meer op I4E te schrijven.
Over het door de gemeente Woerden geboden eeuwig gratis grafrecht voor overleden Molukse KNIL militairen schrijft webmaster Boeroeng, blijkens een vorig stukje van zijn hand kennelijk ook zeer verontwaardigd: “Waarom doet men dat? Een soort koloniaal schuldgevoel ?”
Ik denk niet aan schuldgevoel, maar aan een gevoel van plaatsvervangende schaamte over de wijze waarop het Nederlandse gouvernement zijn trouwe keursoldaten afdankte, dat de gemeente Woerden tot haar genereuze gebaar dreef. Een kleine Wiedergutmachung voor het leed, die militairen aangedaan door de schandelijke behandeling van Nederland, nadat de kolonie Nederlands Indië ophield te bestaan en “Oom Ambon” van nuttige mede gezagshandhaver in de archipel verviel tot lastpost. Der Mohr hatte seine Schuldigkeit getan, der Mohr konnte gehen.
Onder valse voorwendselen op de boot gezet naar Nederland, na aankomst zonder slag of stoot gedemobiliseerd – in het ontslagrecht heet dat “ontslag op staande voet”, een ontslagreden waaraan altijd een oneervol luchtje kleeft – en daarmee zonder enige plichtpleging ontdaan van hun waardigheid en status als militair én vervolgens jarenlang met gezin en al weggestopt in woonoorden, o.m. voormalige Duitse concentratiekampen, waar iedere asielzoeker van nu zijn neus voor zou optrekken.
De gemeente Woerden heeft dat allemaal kennelijk goed begrepen en een GEBAAR gemaakt. Dat valt hogelijk te prijzen.
Pak Pierre