In deze documentaire vertellen de zogenaamde Buitenkampers voor het eerst openhartig over hun ervaringen als kind in Nederlands-Indië tijdens de Japanse bezetting (1942-1946) en de daaropvolgende bloedige onafhankelijkheidsstrijd. In de beginperiode, die Bersiap wordt genoemd, grepen de Indonesische nationalisten de macht. Veel van deze Indische Nederlanders en alle andere Nederlandsgezinde bevolkingsgroepen zaten niet in beschermde kampen en waren zo een makkelijk slachtoffer van de onafhankelijkheidsstrijders. De getuigenissen worden afgewisseld met zwart-wit filmarchief en prachtige natuuropnamen in Indonesië.
Het zwijgen van de Buitenkampers wordt in deze film, na meer dan 70 jaar, alsnog doorbroken. Woensdag 12 augustus om 21:00 uur ONS
...................
Indisch4ever 
“vertellen de zogenaamde Buitenkampers voor het eerst openhartig ” Ik dacht nou echt niet de eerste te zijn geweest. Heb zelf in Javapost genoeg over mijn avonturen geschreven. Vanaf begrafenis van doden van de Slag in de Javazee, gedekhandel met mijn zus, het ‘verliezen’ van mijn pendaftaran, mijn handeltje in gestolen zeep, de toewijding van baboe Soep (wordt hier belachelijk op gereageerd) mijn logeren bij de Kenpeitai, mijn werken op een melkerij en ‘s-middagjes bezorgrondes (wordt in Indokringen nogal denigrerend over gedaan), doorwerken gedurende de Bersiap, Simpangclub, Werfstraatgevangenis, het feest van de bevrijding, het bergen van stoffelijke resten,. Plus alles daarna. Zo terugkijkend een vol geheugen! Ik voel me een rijk mens.
@ Ik dacht nou echt niet de eerste te zijn geweest.
# Herinner me dat u eerder in dit ‘oral’ project bent opgenomen… Of?
*** Buitenkampers en Het jaar 2602 zijn twee ‘oral history’ projecten over de bezetting van Nederlands-Indië verteld door de kinderen van weleer. De vertellers die u hier hoort spreken waren destijds tussen de 4 en 18 jaar oud. De gebeurtenissen van deze periode worden nauwgezet gereconstrueerd. Het Jaar 2602 vertelt de verhalen van de Indische Nederlanders die tijdens de Japanse bezetting geïnterneerd werden in de Japanse Burgerkampen. Buitenkampers Boekan Main, Boekan Main! vertelt het verhaal van de Indische Nederlanders die tijdens de Japanse bezetting buiten de kampen bleven.
Deze projecten zijn geproduceerd door Holland Harbour Productions in samenwerking met Stichting Verfilming Japanse Bezetting 1942-45 en het Museon.
Het Jaar 2602 is gefinancierd door de Stichting Japanse burgerkampen 1942-45 en Het Gebaar.
Ikzelf heb twee keer meegedaan aan een interview: SMGI en een keer Westerbork (IHC, Abuys)., maar die zijn noot uitgewerkt tot een verhaal over buitenkampers. Ik viel over de uitdrukking: “vertellen de zogenaamde Buitenkampers voor het eerst openhartig ” Voor het eerst!!! En daarop heb ik mijn riedeltje op Javapost genoemd. Er zijn toch al vele buitenkampers die hun verhaal in het openbaar hebben gemaakt? Ik snapte daarom de inleiding op die film niet. Of was dat reclame?
@JASomers; ‘interview etc.’- Jaaaah, maar een interview; dat is toch iets anders dan open hartig(!) verhaal. Vooral die riedels ….ooeeh!
“interview; dat is toch iets anders dan open hartig(!)” Hoeft niet als dat interview goed is uitgewerkt. En dat gebeurt, jammer genoeg, bijna nooit (is ook het meeste werk voor de uitgever!). Zo liggen vele honderden interviews te wachten op uitwerking tot een verhaal. Dat verhaal van de heer Turpijn is zoiets, maar hier merk je ook, dat veel wel is verteld, maar niet tot een verhaal gemaakt. In het boek ‘De bevrijding volgens ooggetuigen’ van het Erfgoedhuis Zuid-Holland is het interview van Marianne in ’t Anker-de Jong een goed verhaal geworden, maar van mijn interview hebben ze het saaiste gepakt. Zijn overigens “die riedels ….ooeeh!” in Javapost zulke slechte verhalen geworden? Het is al weer een hele tijd geleden dat ik ze heb geschreven. Was overigens wel nuttig mijn geheugen eens door te ploegen. Ik hoor nergens hoe of de mensen de bezetting/bersiap hebben doorgebracht. Waar kwam eigenlijk het geld voor de huishuur, rekeningen voor water en elektriciteit, de belandja enz vandaan? Wat deden de ouders voor de kost? Wat deden de kinderen/jongelui de hele dag zonder school?
@. Zo terugkijkend een vol geheugen! Ik voel me een rijk mens.@
Ik heb uw achrijven 2 maal moeten lezen en aan het einde de hier bovenstaande zin. Wel, ik ben blij dat er verschillende manieren zijn van rijk voelen. Bij mij hoort de ellende daar niet in thuis.
Je leert het meest van de problemen die je tegen komt. Niet altijd leuk, maar ik heb het toch overleefd! Hoeveel mensen hebben de Kenpeitai overleefd? Ik! Dat is toch een rijk gevoel? Wie heeft de kost verdiend? Ik!. Dat het is gelukt voor een vijftienjarige, dat geeft toch een rijk gevoel? Dat ik levend uit de Simpangclub en Werfstraatgevangenis ben gekomen. dat geeft je toch een bijzonder goed gevoel? Als jongen van zestien op de ambulance? Dat geeft toch een rijk gevoel? Was veel ellende bij, maar ik leef! Met een geschiedenis die velen niet hebben.
U bent een ware positivo, geweldig. En dat wil dus niet zeggen dat je alle ellende wegstopt, het is een keuze om positief in het leven te staan, met een beetje geluk lukt dat, ondanks het zwarte er omheen. Mijn al/ niet bescheiden mening.
Wat deden uw ouders dan tijdens de bezetting? En uzelf? En heeft dat geen prominente plaats in uw leven gegeven?
Nee, meneer Somers, dat heeft beslist geen prominente plaats. Ik ben er mee geconfronteerd geworden na mijn pensionering. Ik ben er over gaan schrijven om het vervolgens weg te zetten. Net zo goed dat ik na Indie/Indonesie ook Nederland achter mij heb gelaten en een nieuw vaderland heb gevonden. En door er over te schrijven het van mij af te schuiven.
Japanse bezetting van het voormalig Nederlands Indië. Een voor mij moeilijke tijd. Ik was toen 15/17 jaar oud. Ouderloos Moeder in 1938 overleden. vader door de Jap geïnterneerd. Ik kreeg onderdak bij goede kennissen. Als “broodverkoper” voor een Chinese bakker kon ik nog wat centjes thuisbrengen. Wat een tijd! Ben nu 94 jaar en vraag me af “waar is de tijd gebleven? Waar zijn al mijn “tijdgenoten”uit Bandoeng gebleven. Familie Weisz, Kerkhof, Anderson, de Rochemont.
““broodverkoper”. net zo belangrijk als melkboer. Een bijdrage aan het levensonderhoud.