Max Lumankun staakt het oeleken, want hij heeft eindelijk het woord gevonden waarnaar hij al een half uur zocht. ‘Een dréssing, geen saus. Het is een pindadréssing: geraffineerd, complex, niet te dik en niet te waterig.’ Hij tilt zijn kommavormige stamper (de oelekan) de lucht in om te laten zien hoe het geurige mengsel van fijngewreven pinda’s met pepers, trassi en aromaten eraf loopt na verdunning met tamarindewater – zo dik (of dun) als karnemelk, met ook nog enige textuur van de pinda’s. De tjobek, een platte Indonesische vijzel zo groot als een dinerbord, zal hij straks ook gebruiken als saladeschaal, om de lauwwarme groenten door de saus te… De Volkskrant