-
Elke dag Indisch nieuws en wetenswaardigheden.
!
Heeft u tips, een foto, een oproep of wilt u een column/pikiran schrijven, jangan malu-malu.
indisch4ever@gmail.com
!
En ken je deze?:
en 
- Het archief van Indisch4ever
is best wel te filmen !!
...................
...................
.......... Bekijk ook
de archipelsite
met honderden topics.
Zoekt en gij zult vinden. ! -
Indische portretten
ingezonden door de lezers.
-
Thomson
Nassauschool Soerabaja
Depok
Wie is deze familie
Wolff
Tankbataljon Bandoeng 1939
Is de bruid Günther?
Wilde en Waldeck
Brouwer en Hagen
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXX
Kerst 1930 a/b Baloeroan naar Indië
XXXXXXXXXXXXXX
Bertha Lammerts van Bueren-de WitXXXXXXXXXX zwieten 214
Bisch
!!!!!!!!!!!
Detachement Verbruiksmagazijn,
Hollandia
van Hall
Smith
Emy Augustina
Detajongens
von Stietz
de Bar
Soerabayaschool ca 1953
Wie zijn dit ?
Damwijk
Klein
IJsselmuiden
van Braam
Zuiderkruis
Foto
Koster
Versteegh
Baume
Falck
Boutmy
Otto
oma Eugenie Henriette Smith
Meliezer-Andes
christelijk lyceum bandoeng
christelijk lyceum bandoeng
Saini Feekes
Mendes da Costa
Anthonijsz
Bromostraat
Wie?
Tambaksari/Soerabaja-1946
Ornek
van Dijk
.Haacke-von Liebenstein
Theuvenet
Sollaart
Berger-de Vries
Foto's gemaakt door Henrij Beingsick
Augustine Samson-Abels
Samson
Huygens
Hartman
Otto en Winsser
Marianne Gilles Hetarie
Constance en Pauline
Versteegh
Lotje Blanken
Charlotte Hooper
John Rhemrev
Schultze
W.A. Goutier
Otto-Winsser
Bastiaans
Verhoeff
Beisenherz
Stobbe
Wendt-van Namen
Harbord
Pillis-Reijneke
Nitalessy-Papilaja
Reijneke
Oertel-Damwijk
Bruidspaar te Semarang
Daniel
Krijgsman
van Dun
Ubbens en van der Spek
Kuhr
Oertel
Nijenhuis-Eschweiler
Wie ben je
Philippi-Hanssens
Tarenskeen-Anthonijsz
Hoorn-Dubbelman
Mendes da Costa
Palembang
-
Indische portretten
ingezonden door de Indisch4ever-lezers.
Heb je nieuws, foto of een oproep?
Mail ons !
Indisch4ever 
Ik kan alleen maar zeggen dat de mening van 2 mannen, die toen kinderen waren, hun verhaal een vertekend beeld geeft van de toenmalige woningen en levensstandaard.
Ze vertellen hun verhaal.
En uiteraard vertellen hun generatiegenoten andere verhalen.
Het simpele ware verhaal van exodus naar Nederland en daar een bestaan vinden is er niet. Iedereen heeft zijn eigen verhaal.
Klopt, maar weten wat er meer en ook anders is gebeurd, maar de blanda die naar het program kijkt krijgt een andere mening. Die denkt dat we in de watten werden gelegd.
“Die denkt dat we in de watten werden gelegd.” Ons gezin wel! Maar dat moet je wel oppakken om zelf verder te gaan.
@Ons gezin wel! Maar dat moet je wel oppakken om zelf verder te gaan.@
De enkeling, zoals de Somers kregen die kans. De rest kon er naar fluiten. Daarom vertrokken een kleine 60,000 naar Amerika. De meesten hebben het daar dan ook gemaakt.
En de blijvers hebben het in Nederland gemaakt.
@En de blijvers hebben het in Nederland gemaakt.@
Met allerlei subsidies zoals huur enz? Ik ken er diverse, ook familie.
Tja ….. u hebt gelijk meneer Geenen, de “Laat Maar Indo’s” die te lamlendig waren om te emigreren konden overleven dankzij de rijke subsidies en uitkeringen waarvan zij in Nederland ruimschoots konden genieten. Nu nog steeds te lui om te werken gaan zij van de ene Pasar Malem naar de andere om lekker te ngobrol met andere no-users, te vreten en te dansen. Schrijf er maar een mooi artikeltje over in de “Indo”, blad van en voor Super-Indo’s zoals u.
@ de heer Azijnpisser, die schreef op: 11 november 2019 om 17:29
Daar slaat u de spijker op zijn kop heer Azijnpisser. Ik moet eerlijk toegeven, dat ik zelf tot die groep lamaarwaaienlamaarsoedah belanda (-Indo’s) behoor en dank zij die subsidies was ik in staat om een groot kinderzwembad voor mijn tjoetjoek te laten bouwen en mijn driveway naar mijn 3 dubbele garage laten voorzien van kerstverlichting en richtingaanwijzers en parkeerplaatsen (ook met bouwsubsidie wegens stads/buurtverfraaiing), heb ik op zolder driedubbele isolatie en een paar zonnepanelen op het dak (ook al met subsidies verkregen), doe ik vrijwiliggerswerk voor ouden van dagen zoals boodschappen doen/rondrijden en brengen naar pasar malam/kumpulan en krijg daar ook al subsidie voor en heb me daarvoor een MB-busje aangeschaft (ook met subsidie natuurlijk wegens ouderenzorg regeling of zoiets)….
En een deel van de subsidie gelden leg ik opzij in een spaarpotje en ga daarvan 2x per jaar naar een land waar ze belachelijk Indonesisch spreken en daar aangekomen verzamel ik moed en ga midden op de aloen aloen staan en scheld ik het luisterend publiek kuis verrot (zowel in het belachelijke Indonesisch alsmede laag Javaans en Madoerees) omdat sommigen (let wel: sommigen dus niet ALLEN) van hen voorouders hebben gehad (die inmiddels al tig-jaren dood zijn) die heel naar en wreed waren doordat die bewuste voorouders enkele van mijn familie leden lelijk kwaad hebben aangedaan, zoals fijn gehakt van ze maken en op straat hebben laten liggen en in putten levend hebben gedenderd of met ongebluste kalk hebben overgoten…
En daarna ga ik tevreden terug naar Nederland Schiphol, pak de trein (met 65plus subsidie natuurlijk) richting Den Haag naar dat beroemde vijvertje en hofje en ga daar een partij staan riedelen over hoe ik destijds werd ontvangen in Nederland, tegen de Belanda;s die uit het raam zitten te kijken en luisteren en dan al toch….Dan ga ik naar huis en vul een nieuwe subsidie aanvraag maar weer in en dit keer omdat ik eigenlijk geen zin heb om op te staan om naar mijn baas te gaan…met mijn blote voeten op het koude zeil….
Nou zo slecht hebben die soedahlamaarwaaien Belanda -(Indo’s ) het dan toch niet gedaan, denk ik. 😉
BTW: Heb in afgelopen september een genoeglijk onderonsje gehad alhier met een “echte” Indo dame uit Semarang, die hier in Nederland een aantal weken vertoefde uit hoofde van haar werkzaamheden voor een weeshuis te Semarang. (Zonder subsidie).
Wellicht u welbekend? https://www.eagleministries.nl/dutch/StaffenWorkers.htm
Tja ….. meneer Simon Ubsidiair, u hebt wel heel slim gebruik gemaakt van alle mogelijkheden die Nederland Luilekkerland u heeft geboden. Topi af. Sneu voor die Super Indo’s die onder erbarmelijke omstandigheden de overtocht naar het beloofde land hebben gemaakt om het daar met veel krabben en bijten toch nog tot iets te kunnen brengen, doch geen fractie van wat ons luie blijvers door nederig ja-knikken en hand ophouden is geworden.
Heel veel dank voor de verwijzing naar de site van die dames die al sinds jaar en dag goede werken verrichten voor de minder bedeelde kinderen in Semarang. Ik meen er eentje te herkennen, maar ik weet niet meer van waar. Die Indo’s lijken allemaal op elkaar.
Ik had verwacht op de site de naam van een andere weldoener van het Indonesische volk aan te treffen, nl. die van de heer ing. R.L. Mertens. Die naam schitterde door afwezigheid, maar de drager zal dan zeker elders in die uitgestrekte archipel anoniem en belangeloos zijn charitatieve werken verrichten.
Het is 11 november. Plotseling moet ik denken aan St. Maarten, de man die de helft van zijn mantel afstond aan een nooddruftige. Hij had een groot hart, want de andere helft kon hij natuurlijk ook meteen naar de rombèngan brengen. Van St. Maarten naar St. Mertens, een kleine stap.
“Met allerlei subsidies” Dat is niet gratis hoor, gewoon door de belastingbetaler (zoals ik) betaald. De overheid heeft zelf geen cent!
“In de VS hebben we moeten zwoegen om een bestaan op te bouwen.” Al op de HBS in Nederland heb ik in de vakanties moeten werken voor mijn zakgeld: Aannemer, melkfabriek, haven. Nachtwerk was het leukst, het best betaald. Voor mijn wetenschappelijke studie ben ik tien jaar lang werkstudent geweest. En kunnen trouwen doordat mijn Zeeuws meisje ook werkte. Daar zijn wij samen nog trots op! Na 63 jaar huwelijk!
@@“Met allerlei subsidies” Dat is niet gratis hoor, gewoon door de belastingbetaler (zoals ik) betaald. De overheid heeft zelf geen cent!@@
Hoe komt het dan dat de overheid de bijeen gebrachte Amerikaanse kleren in Attika, Egypte, die aan de repatrianten werden uitgedeeld, hun ook in rekening bracht? Komt het door dat, zoals u hierboven schrijft, de overheid geen cent had? Kunt U mij ook vertellen waarom de overheid ook ambtenaren naar o.a. Californie stuurden, bij Indische mensen aan de deur belden, en eisten tot betaling van achterstallige voorschotten? Wetende dat alleen de vliegreis en verblijf vaak duurder was. Dat er zeer waarschijnlijk geen een een bedrag zal worden overhandigd. Dat het zeer waarschijnlijk ook illegaal was. Hoe komt het dat die zelfde overheid tegenwoordig wel erg gul is?
Vele Amerindo’s, die nog in het bezit zijn van het NL paspoort, vragen dat zich al heel lang af.
Sorry, maar ik weet u geen antwoord te geven. Zoals ik al zo vaak schreef weet ik daar niets van af. Ze zijn daarvoor nooit bij mij langs geweest.
Heeft u er misschien een mening over?
Sorry, anoniem was ik, ze zijn me weer eens te snel af geweest.
Geen probleem. Ik had aan de manier van schrijven u herkend.
@ .,.maar weten wat er meer en ook anders is gebeurd
# Hans van Cappelle (1950), Leersumer van Indische afkomst, organiseerde de afgelopen jaren twee keer een reünie voor repatrianten die in de jaren ’50 en ’60 in Leersum woonden. ,,Dat was tot voor kort nog nooit gebeurd, en wordt zeer gewaardeerd
Uit : Indische repatrianten in Leersum en Amerongen
24-05-2019, 16:30
*** ONVREDE Het feit dat men overwegend niet zelf mocht koken, leidde meermaals tot spanningen en onvrede. Met name op Nieuw Wildenburg werd het eten door een aantal gezinnen als ondermaats ervaren. ,,Er waren helaas in heel Nederland beheerders die de vergoeding voor voedsel liever voor een deel voor zichzelf hielden.” De familie Hartman kon het eten op een geven moment niet meer verdragen: het was te weinig, onsmakelijk en te Nederlands. Ze schreven een brief aan de koningin. Hierop kwam minister Marga Klompé hoogstpersoonlijk de situatie in ogenschouw nemen, waarna deze iets verbeterde. Ook de cursussen voor vrouwen, in huishoudelijke taken werden voor een deel als vernederend ervaren: ,,Een substantieel aantal repatrianten was van gegoede komaf. De overgang van een ruime woning met tuin en personeel, naar een klein kamertje terwijl men niets te doen had, was erg groot.” Toch verliep de integratie volgens Van Cappelle over het algemeen goed. Hij deed pogingen om te weten te komen hoe de Leersumse bevolking tegen de komst van de repatrianten aankeken, maar dat viel niet mee. De familiefotoalbums en herinneringen van Heleen Loef-Zandvliet, wiens grootouders Bos- en Heidepark beheerden, bleken wel zeer waardevol voor de Leersumse kant van het verhaal.
https://nieuwsbladdekaap.nl/lokaal/indische-repatrianten-leersum-en-amerongen-597218
Mvg. H. Eckhart
In de VS hebben we moeten zwoegen om een bestaan op te bouwen. Geen subsidies, geen geklets in de ruimte en geen vreetpartijen om de tijd te doden Here we say:It is better to wear out than to rust out.
“It is better to wear out than to rust out”.
Betekent dat zoiets als “Het is zalig niets te doen, en daarna uit te rusten” (= luie Indo wijsheid)?
@PIetAzijnpisser; ‘it is better to wear out etc.’- Het is beter je uit te kleden,… dan te verroesten!
Lijkt mij de lijfspreuk van een naturistenvereniging, meneer Mertens. Indisch gerelateerd?
Een prachtig spreekwoord Sir Piet. Van niets doen kan je inderdaad ook moe worden
In Nederland hebben de Indische Nederlanders ook moeten zwoegen om een nieuw bestaan op te bouwen.
En prima toch als een overheid het mensen makkelijker maakt in werken,wonen, leven…. de kinderen een toekomst te geven.
Ik weet niet veel over het zwoegen van de Indos in Nederland. Ik heb het over ons hier in de VS. Het is ok dat de overheid helpt om de mensen purchasing power en werk te geven.
Robert zegt 11 november 2019 om 22:55 “Ik weet niet veel over het zwoegen van de Indos in Nederland”.
Dat “niet weten” is geen schande heer Robert. Ik weet nauwelijks iets over het leven van Amerindo’s. If any, dan hoor ik alleen de succesverhalen. Dat neemt niet weg, dat ik altijd bewondering heb gehad en getoond voor hen die de sprong in het diepe van de emigratie hebben gewaagd. Het betekent overigens ook niet, dat ik vind dat de achterblijvers (zoals schrijver dezes) bange lafaards zijn (geweest). Er zijn ontzettend veel honorabele redenen, waarom iemand besluit NIET te emigreren.
Wanneer echter een representant van die dapperen zich stelselmatig op de borst klopt en niet nalaat te suggereren dat zijn achtergebleven broeders suckers zijn die teren op de verzorgingsmaatschappij Nederland, dan vind ik dat aanmatigend, arrogant, bot en niet getuigen van enige kennis van de werkelijkheid. Dan begin ik azijn te pissen.
@ Ik weet niet veel over het zwoegen van de Indos in Nederland. @:
Ik wel. Eveneens van Indo’s die in de VS “mislukten” en dus maar terugkeerden naar NL.
Alleen in Luilekkerland (waar dat ligt weet ik niet helaas) kun je zonder ook maar een poot uit te steken leven als “God in Frankrijk”.
Mijn hele familie, die uit de voormalige kolonie naar NL kwamen heeft bijzonder hard moeten werken om er weer bovenop te komen. Allemaal weer op nul begonnen hier in NL. De kinderen (wij) leerden, dat je alleen maar door hard te werken (ja ook toen we nog op school zaten en smerig en vuil vakantiewerk deden om wat centen te verdienen) en door terug te vechten bij tegenslagen een waardig bestaan kon opbouwen.
Aangekomen in NL werd mijn vader te werk gesteld bij een landbouwbedrijf waar hij op zijn knieën de aardappels en suikerbieten moest oogsten tijdens de campagne en op andere tijden de koeienstallen onderhouden. Mijn vader was in Soerabaja na WO2 de inkoper/administrateur van een grote Nederlandse aardoliemaatschappij, zat bij het uitbreken van de 2e WO in de eindexamenklas HBS maar dat werd niet erkend in NL.
Na een jaar kon hij in een meubelfabriek aan de slag als houtbewerker en spuiter. De fabriek ging echter na 2 jaar failliet. Toen moest hij omscholen naar metaalarbeider en kreeg daarna een baan als machinebankwerker. Hij liep een stoflong op en werd teruggeplaatst als magazijnbediende. Daarnaast moest hij werken met chroombaden en asbest. Hij werkte meer dan 10 uur per dag en zelfs op de zaterdagochtenden (dat heette toen overwerk).
Mijn ouders en onze hele familie hebben echter alles ervoor over gehad om hun kinderen dit te besparen. Wij mochten naar de HBS en later de HTS, dure scholen allemaal. Maar dat kon omdat onze ouders zichzelf van alles ontzagen om ons weer op hun oude niveau te krijgen van zelf verdiende welstand. Niets subsidies en uitkeringen van de overheid, alles uit eigen beurs betaald! Door keihard te werken!
Hierdoor liep mijn vader op 55-jarige leeftijd wel een zware hartinfarct op. 3 Jaar later stierf hij aan kanker opgelopen door asbestvergiftiging. Geen cent uitkering gekregen ondanks dat het bedrijf verantwoordelijk was.
En wij waren niet de enige Indische familie die van de grond af weer alles moesten opbouwen in NL. Velen hebben net als mijn vader en familie moeten zwoegen in banen ver beneden hun niveau, maar ze deden het!
Er werd, en wordt, dus niet alleen in de USA hard gewerkt door Indo’s om hogerop te komen. Hier ook. Het maakt niet uit in welk westers land je woont, als je hard wilt werken dan wordt dat ook beloond.
Zoek ik medelijden? Volstrekt niet! Ik wil er alleen maar mee zeggen, dat een Indo net als iedere andere mens is. Er zijn harde werkers bij ,en luiaards. Er zijn Indo’s die alles zelf hebben betaald en er zijn Indo’s die allerlei uitkeringen aanvragen en ook krijgen. Net als de Hollanders, de Turken, de Marokkanen etc. etc. in dit land.
@Zoek ik medelijden? Volstrekt niet! Ik wil er alleen maar mee zeggen, dat een Indo net als iedere andere mens is. Er zijn harde werkers bij ,en luiaards. Er zijn Indo’s die alles zelf hebben betaald en er zijn Indo’s die allerlei uitkeringen aanvragen en ook krijgen. @
Laat ik het maar meteen zeggen, nadat U uw familie ervaringen openlijk heb neergepend.
Niks zielig. Integendeel, heb enorme bewondering voor uw ouders en de hele familie. Ook vanwege de tegenwerkende houding van de Nl overheid, die uw vader als 2de rang mens heeft behandeld. Alleen het feit dat de gemiddelde Indo door bleef knokken tonen ze hun vechtlust om te slagen. Mijn moeder bleef ook tot haar dood ageren tegen al die negatieve behandelingen van het ambtenaren apparaat. Ik kon daar niet tegen. En al in het begin in de jaren 50 heb ik al besloten iedere kans te grijpen om voorgoed Nl te verlaten. Na de oorlogsjaren en de 5 jaren er na van bersiap tot overdracht, volgde ook nog de discriminatie en armoede in NL. Bij mij deed dat de deur dicht. Het was wachten op een kans en die meteen grijpen. Van een gezin met 6 kinderen zijn er 4 vertrokken. De 2 jongsten zijn met moeder en stiefvader gebleven. Stiefvader met HBS had een leidinggevende functie in het oude Batavia. Werkte in NL bij van der Heem en moest van onderaf beginnen. Ik zie hem nog iedere dag fietsen door weer, wind, regen, sneeuw en ijs doodmoe thuis komen. En maar slikken. Hij is dan ook vroeg overleden.
Hard werken vindt ik en zeer waarschijnlijk de meeste Indo’s, niet erg. Maar persoonlijk kan ik heel slecht tegen de tegenwerking van de overheid.
@Indorein zegt: 12 november 2019 om 15:04@
— Respect voor uw ouders !
Ook ik dank heer Indorein voor zijn openhartige verhaal en betuig mijn respect voor zijn ouders.
Gefundenes Fressen voor de achtbare heer Geenen, die zijn eigen verhaal voor de zoveelste keer kwijt kan.
Ik prijs mij gelukkig dat ik zulke verhalen in mijn omgeving van 1ste generatie Indo “repatrianten”, niet zo heb gehoord en ervaren. Waren er dan, in die vijftiger en zestiger jaren v.d.v.e., twee soorten opvang, een koude harteloze, inclusief keiharde demotie in het beroepsleven en een vriendelijke, tegemoetkomende ontvangst met werkgelegenheid grosso modo op “niveau”, i.e. min of meer vergelijkbaar met wat men in het oude Indië had?
Afgeleide vraag 2: Als de ervaringen zo verschillend zijn, waar lag dat dan aan? De omgeving (regio) waarin men terecht was gekomen; andere factoren? In die vijftiger en zestiger jaren was Nederland nog in opbouw en was er dientengevolge volop werkgelegenheid in alle sectoren van de maatschappij, dus ook keuze.
Just curiosity, no offense meant, heer Indorein.
@@En prima toch als een overheid het mensen makkelijker maakt in werken,wonen, leven…. de kinderen een toekomst te geven.@@
Maar voordat je dat allemaal kreeg, werd je bij aankomst eerst geschoffeerd; in pensions op brood en water verdunde soep getrakteerd; tweede hands of verouderde kleren tegen nieuw prijs moest kopen, meubels in je maag werd gesplitst zonder het recht van keuze; Nl diploma’s uit Indie ongeldig verklaard om concurrentie te voorkomen. Vervolgens gedwongen 60% van je inkomen ingehouden worden om de voorschotten te betalen. Is dat ook prima? Voor jullie die bleven, misschien wel.
Maar niet voor hen die een ander land kozen en met succes een nieuw leven opbouwden. Want het handje ophouden was voor velen een vernedering. Ik kon dat zien aan mijn moeder.
Ik hoop dat zij die gebleven zijn dat ook nooit zullen vergeten.
@ Just curiosity, no offense meant, heer Indorein@ :
Wel heer Piet, onderstaande ter aanvulling:
Het gezin van mijn ouders werd na aankomst in Rotterdam in een pension in Bolsward (bij Sneek) geplaatst, in 1952. Dat was toen een dorpje (het heet stad omdat het in de Elfstedentocht een van de plaatsen is) en dat is het nog steeds. Geen industriële bedrijvigheid of ontwikkelingen ofzo en dus ook geen werk. Na een jaar kregen wij een eengezinswoning in een dorpje op Het Bildt achter Franeker waar nog geen 1.000 mensen woonden. Daarbij was dat dorp totaal van de buitenwereld afgesloten. Het naastliggende dorpje lag slechts 3 km verder op maar werd als “buitenland” beschouwd. In dat dorpje was totaal geen bedrijvigheid, alleen een bakker, een slager, een kruidenier en een melkboer. In de omtrek alleen maar landbouwbedrijven (suikerbietenteelt en wat veehouderij).
De job bij het landbouwbedrijf mocht niet worden geweigerd. De baan bij de meubelfabriek in Franeker kreeg mijn vader eveneens via een ambtenaar omdat hij letterlijk lichamelijk zowat kapot ging door op het land te werken.
Pas in 1955/56 kwam de industriële opgang in Friesland en dan met name in Leeuwarden.
Via verplichte omscholing als werkloze houtbewerker ( in Leeuwarden, maar met baangarantie) kwam mijn vader in de metaalindustrie te werken en kregen wij een flat appartement in Leeuwarden.
e.m. zegt:
12 november 2019 om 15:18
@Indorein zegt: 12 november 2019 om 15:04@
— Respect voor uw ouders !
Dank u wel heer E.M. Dat doet me goed.
Ook u heer Geenen dank voor wat u schrijft over mijn ouders.
Misschien is het volgende boek iets voor U. “FROM NIKS” geschreven door het echtpaar Gouttier, woonachtig in Canada en geadverteerd in het blad De Indo. Het verhaal van de family gebaseerd op bestaande documenten. Mevrouw weduwe Niks belande o.a. in een klein gehucht in Friesland. Toen ze ziek werd werden haar 5 zonen haar afgenomen. Toen ze eindelijk uit het ziekenhuis werd ontslagen en haar kinderen terug wilde, kreeg ze een negatief antwoord van de toen betreffende instantie. Ze heeft toen 8 jaren rond gezworven. De dood maakte een einde aan haar eenzaamheid en verdriet. Twee van haar zonen wonen nu in Zoetermeer. De oudste Rudy woon vlak bij mee in SoCal. Het email adres in Canada is coby.ben@shaw.ca en het boek kost $20 plus verzendkosten.
Tja heer Indorein, als ik uw nadere toelichting zo lees, kan het lot van uw vader te maken hebben gehad met de plaats/regio waarheen hij – door het lot zullen we maar zeggen – met zijn gezin was gedirigeerd, in het onderhavige geval het duisterste van de Friese oedik.
All water under the bridge, maar het blijft tragisch. U hebt er zo te zien geen complexen van overgehouden, in ieder geval geen pemanente grudge die te pas en te onpas moet worden geventileerd.
“het heet stad omdat het in de Elfstedentocht een van de plaatsen is” Nee, omdat het stadsrechten heeft. Bolsward is een stad, Den Haag niet! Maar voor de in Nederland aankomende mensen waren het allemaal kampongs, en u weet, in Indië wordt je niet graag in een kampong gespot.
Mas vale moverse que entumecerse zeggen we hier ook. It is the other way around Sir Piet. Here we wear out working hard and there they rust out doing nothing.
I don’t know where there is….. You’ll find out yourself.
Sir Piet U heeft gelijk.Ik ben het met U eens. Ook in Nederland moesten en moeten Indos hard werken om hun dagelijkse brood te verdienen, na de koele ontvangst in het zg. vaderland. Het paradijs is hier in deze wereld nergens te vinden,
Sir Piet of Zeurpiet?
Pick your choice.