12 reacties op ‘Zij vertrokken’ op Schagen TV 

1. Loekie zegt:

   1 september 2019 om 12:00

   Nou, Beatrijs zegt het alsvolgt:

   “Het staat iedereen te allen tijde vrij om eten op z’n bord laten liggen. Om wat voor reden dan ook. Verschillende en zeer uiteenlopende redenen zijn mogelijk: vanuit een bepaalde culturele traditie, achtergrond of opvoeding, zomaar een gewoonte die iemand erop nahoudt, te veel opgeschept, een bepaalde tic, men vindt het niet lekker, men heeft genoeg. Het doet er niet toe waarom mensen hapjes laten liggen, want in de eerste plaats geldt dat niemand verplicht is om z’n bord leeg te eten. De etiquette schrijft voor om geen aandacht te besteden aan hoe veel of hoe weinig andere mensen consumeren. Het is domweg geen gespreksonderwerp. Een bord met etensresten wordt zonder commentaar afgeruimd. De enige personen die aangespoord kunnen worden om ‘hun bordje leeg te eten’ zijn kleine kinderen en de enigen die zo’n aansporing kunnen geven zijn de ouders.”

   Beantwoorden
   • R Geenen zegt:

     1 september 2019 om 17:21

     @@De enige personen die aangespoord kunnen worden om ‘hun bordje leeg te eten’ zijn kleine kinderen en de enigen die zo’n aansporing kunnen geven zijn de ouders.”@@
     Ouders en volwassenen zijn de voorbeelden voor kleine kinderen. Oma Chevalier, die in Padang voor de oorlog Hotel/restaurant Belantung beheerde, heeft ons geleerd hoe en wat over het eten. Dat gebeurde na 1945 in Cideng. Vader lag op sterven, moeder werkte voor de kost en oma zorgde voor 5 kinderen, die net uit Bangkinang jap kamp kwamen. Het eerste bordje, zeer beperkt, schepte ze op. En dat moesten we leren proeven en ook opeten. Daarna mochten als we wat meer wilden, zelf een keuze maken. Maar niks laten staan. Ik ben haar daar nog steeds dankbaar voor.

     Beantwoorden
2. Jan A. Somers zegt:

   1 september 2019 om 11:17

   “Ze eet altijd haar hele bord schoon leeg. ” Dat is bij ons thuis gewoon. We krijgen overigens wel eens bezoek die we dan ‘vuile eters’ noemen.

   Beantwoorden
3. R Geenen zegt:

   10 mei 2019 om 18:10

   In deze documentaire is mij vooral een ding opgevallen. Aan het einde zei de oude dame, dat ze arm-rijk was. En dat ze niets zo maar weggooide. Mijn vrouw heeft dat nog iedere dag. Ze eet altijd haar hele bord schoon leeg. Het eten moet toevallig bedorven zijn, wil ze het weggooien. Ook oude spullen die ze niet meer nodig heeft bewaard ze wel ergens. De erfenis van de oude ellende en de traumatische gevoelens.

   Beantwoorden
   • Anoniem zegt:

     1 september 2019 om 10:09

     Dengan hormat / respect.

     Beantwoorden
     • R Geenen zegt:

       1 september 2019 om 17:01

       Beatrijs heeft geen Indische ervaring en honger geleden. Makkelijk oordelen.
   • Bert Krontjong zegt:

     1 september 2019 om 12:40

     @Ron “” Ook oude spullen ,die ze niet meer nodig heeft bewaard ze wel ergens .De erfenis van de oude ellende en de traumatische gevoelens “” Oh oh wat herken ik dat !! Mijn Moeder had dat in grootte mate en haar Indische buurvrouw ( 1940) ook ,10 jaar voordat mijn moeder naar een verzorgingstehuis ging begon ik al met weggooien ,eerst de zolder en box ,toen de 5 slaap kamers ,dat viel haar niet zo op ,ze kwam er bijna nooit ,ladingen troep weg gedonderd maar het moeilijkste ? Haar slaapkamer ,woonkamer en vooral keuken ,daar bleef ik voorlopig uit ,het zou haar hart breken als ik iets vertrouwds weg flikkerde ,ik noemde dat “”Het kampsyndroom “” Mijn broers en zuster hebben dat ook ,die van na de oorlog ( o.a ik ) hebben daar totaal geen last van .Haar Indische buurvrouwtje nu 79 belde mij gisteren op ,of ik haar wilde helpen met opruimen ,haar huis wordt volgend jaar gerenoveerd ,ik kreeg een hart verzakking ! Heb haar in het verleden al diverse keren geholpen i.v.m dreigende huisuitzetting vanwege totale chaos in haar huis maar ja ik ben nu ook al 70 jaar en niet meer zo fief als 30 jaar geleden en ze woont 3 hoog ,gelukkig ken ik nogal wat jongere ,sterke Marokkaanse en Indonesische jongens ,die bereid zijn natuurlijk tegen vergoeding mij bij te staan ,schat dat ik zo 5 grote containers ga vullen met troep .Dat kampsyndroom komt overigens ook nog vaak voor ,alleen heeft het een andere naam n.l dwangmatig verzamelen ook hoarden genoemd ,komt veel voor in grote steden .Er is daar een leuk boekje over verschenen dat heet “”Let niet op de rommel “” auteur Henk Plenter ,inspecteur Gezondheidsdienst gem Amsterdam ,het zijn verhalen van eenzaamheid en vervuiling in de grote stad .

     Beantwoorden
     • Jan A. Somers zegt:

       1 september 2019 om 13:35

       Het is gewoon fatsoen, maar moet door de ouders wel erin worden gestampt. Eten gooi je niet weg. Teveel opscheppen is gulzig. Maar in het ziekenhuis kan ik vaak mijn bord niet leegeten. Krijg dan als reactie, niet erg, u heeft het niet zelf opgeschept. In de winkel moet ik bijvoorbeeld wel eens een zak groenten afwegen. Zeeuws meisje zegt dan zo en zoveel ons. Zij weet wat we opeten. En de potten jam of pindakas worden leeg geschraapt. Het is tenslotte eten.
     • Jan A. Somers zegt:

       1 september 2019 om 13:41

       Mijn kinderen zeiden wel eens niet lekker. Papa zei dan wat mama kookt is lekker, en als het niet lekker is, is het gezond! Eten! En wat de kleinkinderen thuis niet lekker vinden, vinden ze bij oma wel lekker.
     • Arthur Olive zegt:

       1 september 2019 om 17:10

       “Zeeuws meisje zegt dan zo en zoveel ons”
       Dat kan ik mij ook nog herinneren toen ik nog in Nederland woonde. Veel gaat per ons en je moest elke dag er op uit om inkopen te doen. In Amerika koopt men zoveel mogelijk tegelijk als er uitverkoop is omdat de meeste huishoudens twee grote ijskasten hebben, een in de keuken en een andere in de garage plus een diepvries. De keukens hebben ook een pantry waar je levensmiddelen kan opslaan. Er zijn daarom ook winkels zoals Costco, Sams Club en Winco die alles in grote hoeveelheden verkopen en dus veel voordeliger.
     • R Geenen zegt:

       1 september 2019 om 17:37

       @@heet “”Let niet op de rommel “” auteur Henk Plenter ,inspecteur Gezondheidsdienst gem Amsterdam ,het zijn verhalen van eenzaamheid en vervuiling in de grote stad .@@

       Ik kom nogal eens bij mensen om bv hun verhaal te horen. Bij Indische oudjes is het vaak een gewoonte om oude spullen te bewaren. Over eten gesproken. Mijn dame is niet groot van lengte en weegt iets meer dan 40 kg. Ongeveer 43 meen ik te weten. Daardoor is ze ook verrekte gezond. Heeft de laatste 25 jaren geen dokter gezien. Wil er ook niet naar toe.
4. Loekie zegt:

   10 mei 2019 om 16:27

   Zie hier:
   https://vimeo.com/196061918

   Beantwoorden

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.