-
Elke dag Indisch nieuws en wetenswaardigheden.
!
Heeft u tips, een foto, een oproep of wilt u een column/pikiran schrijven, jangan malu-malu.
indisch4ever@gmail.com
!
En ken je deze?:
en 
- Het archief van Indisch4ever
is best wel te filmen !!
...................
...................
.......... Bekijk ook
de archipelsite
met honderden topics.
Zoekt en gij zult vinden. ! -
Indische portretten
ingezonden door de lezers.
-
Thomson
Nassauschool Soerabaja
Depok
Wie is deze familie
Wolff
Tankbataljon Bandoeng 1939
Is de bruid Günther?
Wilde en Waldeck
Brouwer en Hagen
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXX
Kerst 1930 a/b Baloeroan naar Indië
XXXXXXXXXXXXXX
Bertha Lammerts van Bueren-de WitXXXXXXXXXX zwieten 214
Bisch
!!!!!!!!!!!
Detachement Verbruiksmagazijn,
Hollandia
van Hall
Smith
Emy Augustina
Detajongens
von Stietz
de Bar
Soerabayaschool ca 1953
Wie zijn dit ?
Damwijk
Klein
IJsselmuiden
van Braam
Zuiderkruis
Foto
Koster
Versteegh
Baume
Falck
Boutmy
Otto
oma Eugenie Henriette Smith
Meliezer-Andes
christelijk lyceum bandoeng
christelijk lyceum bandoeng
Saini Feekes
Mendes da Costa
Anthonijsz
Bromostraat
Wie?
Tambaksari/Soerabaja-1946
Ornek
van Dijk
.Haacke-von Liebenstein
Theuvenet
Sollaart
Berger-de Vries
Foto's gemaakt door Henrij Beingsick
Augustine Samson-Abels
Samson
Huygens
Hartman
Otto en Winsser
Marianne Gilles Hetarie
Constance en Pauline
Versteegh
Lotje Blanken
Charlotte Hooper
John Rhemrev
Schultze
W.A. Goutier
Otto-Winsser
Bastiaans
Verhoeff
Beisenherz
Stobbe
Wendt-van Namen
Harbord
Pillis-Reijneke
Nitalessy-Papilaja
Reijneke
Oertel-Damwijk
Bruidspaar te Semarang
Daniel
Krijgsman
van Dun
Ubbens en van der Spek
Kuhr
Oertel
Nijenhuis-Eschweiler
Wie ben je
Philippi-Hanssens
Tarenskeen-Anthonijsz
Hoorn-Dubbelman
Mendes da Costa
Palembang
Indisch4ever 
Ken 2 families die de slechte omstandigheden in Brazilie bevestigen. Een familie is terug in Nederland, Eindhoven. De ander woont nu in Californië.
Mijn zus en zwager zijn met twee kinderen vanuit Indonesie naar Brasil gegaan. Mijn zwager kon daar direct werk krijgen en is daar goed geslaagd. Zij hebben in Sao Bernardo gewoond. Ben enige keren met vakantie bij hun geweest en omgekeerd zijn ze enige keren in Nederland geweest. Ben benieuwd hoe die familie heet die nu in Eindhoven woont. Heb namelijk tijdens onze vakanties in Brasil met enige enige Indischen kennis gemaakt.Zo zie je de één faalt en de ander slaagt. Zelf ben ik in 1957 met vrouw en kind vanuit Indonesie naar Nederland vertrokken en wonen wij sindsdien in Eindhoven
Bron
@Ben benieuwd hoe die familie heet die nu in Eindhoven woont@
J. van Zwieten
Ron, bedoel je Jacqueline Lavalette ?
https://www.familysearch.org/ark:/61903/3:1:33SQ-G5B9-S9R7?i=145&cc=1932363
en Cornelis van Zwieten ?
Dat klopt. Haar broer Robby, die 2 jaar geleden in Florida is overleden, vertelde mij het verhaal. Jaqueline is een halfzus van mijn vrouw Sylvia. Moeder van Jaqueline stierf in 1939. Haar vader Juliaan Morits Lavalette werd op 19 augustus 1949 door 3 Indonesiers vermoord. Zijn tweede vrouw, de moeder van mijn vrouw, zag dat gebeuren, tezamen met Robby, die toen 12 jaar was.
Heb een paar maal contact gehad met Jaqueline en zij heeft my de Franse familie stamboom en familie wapen toegestuurd. De meisjes van Lavalette waren mooie meisjes, dacht ik.
Moeder van Juliaan Lavette was Hermina Büchel van Steenbergen, begreep ik ?
De Nederlandse of Indisch Nederlandse stamboom van Juliaan Morris Lavalette ken ik niet en heb het ook niet. Heb alleen een uitgebreide informatie van de Lavalette uit Frankrijk. Ben meer bezig geweest met de familie van de moeder van mijn vrouw en dat zijn de Weise, Kouthoofd, enz. Heb wel ontdekt dat families met Franse namen heel vaak moeilijker te vinden zijn. Vooral ook als een ambtenaar uit Padang vroeger de Franse naam te moeilijk vind en er een Hollandse draai aangeeft.
Zoals mijn grootmoeder van moederskant. Zij heette Jacqueline Beljaars, maar dat Beljaars is fout en moet eigenlijk Balleard zijn. (weet niet of ik het goed heb geschreven)
Ik hoorde net van een Willy Den Dekker hier in CA, dat de vrouw van Juliaan Lavalette een meisje Den Dekker is. Zij was de eerste vrouw, die in 1939 al was overleden.
Ja, die ken ik.Het gaat niet zo goed met haar sinds haar man is overleden.Heb vernomen dat haar zoon haar verzorgt. Wat is de wereld toch klein.!
Ik vermoede het al toen je schreef dat je in Eindhoven woonde. Niet zo leuk te et zo goed doet. Haar oudste broer Robby is, zoals ik al heb aangegeven, al overleden. Hij is aan asbest in de longen overleden. Zijn dochter leeft nog in Washington state. En hier in SoCal, bij Thousand Oaks, woont een neef met vrouw, die ook een dochter hebben.
Robby vertelde mij, dat nadat zijn vader op 19 augustus 1945 door 3 indonesiers voor hun huis werd vermoord, hij en zijn jongere broer door de baboe mee naar een kampong buiten Malang werd meegenomen. Robby was toen net 12 jaar. Onder dwang hebben ze een jaar of 6 in de sawahs moeten werken. Op een dag zijn ze beiden gevlucht en maanden later aangeklopt bij een oom in Batavia. Die oom heeft er voor kunnen zorgen, dat ze per boot naar Nederland konden gaan. Beiden hadden door hun sawah ervaring geen opleiding genoten en konden haast nergens terecht. Beiden zijn toen geëmigreerd. Robby naar Californie, waar hij lasser werd. Jongere broer is naar Nieuw Zealand. Intussen is hij ook al jaren geleden overleden.
https://www.myheritage.nl/research/collection-1/myheritage-stambomen?itemId=387506952-3-500440&indId=externalindividual-2cb84e37d83d3f54dcb0c51c840adfff&mrid=5e38e7c39d95b822c53e6f0bdcfcdbb3&action=showRecord
Moet $9.95 betalen voor toegang tot Myheritage om te kunnen lezen wat je mij stuurt. Sorry, maar dat doe ik niet. Ik zou zeggen gewoon copy/paste is voor mij genoeg.
Dank alvast.
Emigratie is inderdaad geen sinecure. Men moet opnieuw beginnen en hard werken om er iets van te maken.De habits en customs zijn anders en de taal is ook anders.Se aclimata y se aclimuere zeggen ze hier in het Spaans.Het aanpassingsproces is voor velen moeilijk en een hard proces.
Het lijkt me ook moeilijker om portugees te leren dan het engels.
Noch Canada, noch Australie, noch Nieuw-Zeeland “wensten hen op te nemen”! Ze waren waarschijnlijk niet blank genoeg. In prosperity our friends know us; in adversity we know our friends.
Se aclimata o se aclimuere, beter gezegd.
England and America are two countries separated by the same language, stated George Bernard Shaw. This seems also the case with Portugal and Brasil.
@England and America are two countries separated by the same language@
Not really the same. Curb vs Kerb; Draughting vs Drafting, Draught beer vs Draft beer. and so on.
Working in engineering is sometimes a pain in the but. Canada is often in favor to use the British form of English too.
Yes indeed not the same English that’s why the brilliant George Bernard Shaw contended
“two countries separated by the same language”. In England they try to write and speak the “King’s English”.
@In England they try to write and speak the “King’s English”.@
Wel eens een Engelsman uit Teaside, ten zuiden van Schotland, horen spreken? Klinkt haas Russisch en hebben zelf een woordenboek.
Noch Canada ,noch Australie ,noch Nieuw-Zeeland wenste hun ( De Indo,s) op te nemen ! Nou ja wat heb je als Indo ook te zoeken in dat koude Canada ? Of in dat verre van God verlaten Nieuw-Zeeland Of je vestigen in een land ,Australie waar de dienst wordt uitgemaakt door nazaten van criminelen ? De U.S.A opende wel zijn deuren en de Indo,s bleken perfecte mede burgers te zijn ! Wat wel opvalt dat die Amerindo,s een voorkeur hadden voor zonnige staten ,vooral Florida en California ,hoe zou dat nou komen ? Tegenwoordig kun je als Nederlander onbelemmerd reizen en je ook vestigen in andere EU landen ,hier wordt veel gebruik van gemaakt door Indo,s en zijn vooral Spanje en Portugal in trek ,voordelen van die landen ? Het leven in Spanje en Portugal is veel goedkoper dan in het dure Nederland en natuurlijk de zon ,Wat Canada,Nieuw-Zeeland en Australie betreft geen haar op mijn hoofd ,die er aan denkt om me daar te vestigen .
@De U.S.A opende wel zijn deuren en de Indo,s bleken perfecte mede burgers te zijn ! Wat wel opvalt dat die Amerindo,s een voorkeur hadden voor zonnige staten ,vooral Florida en California ,hoe zou dat nou komen ? @
Je hebt wel gelijk. Wij Indo’s passen perfect in Amerika. En dat komt, denk ik, omdat wij hier free enterprise politiek kennen. Weinig gezeur. Gewoon je gang gaan binnen de wetten. Je valt niemand lastig en niemand maakt je leven hier beroerd. En als je bewijst wat je kan, wordt je er voor beloond. Zo simpel is het hier. Toch is er wat klimaat betreft een groot verschil tussen Florida en Californie. Florida is zeer vochtig, net als Indonesie. Je zweet daar als een otter. California is droog, waardoor niets hier o.a. roest. Een droog klimaat voelt ook veel prettiger. Maar een van de belangrijkste dingen voor en Indo is de ruimte, net als in Indonesie. Ik zie CA als een combinatie van Nl en Indie. Welvaart, zon en gemakkelijk!
Mijn vader had ook 2 hele goede vrienden die naar Brazilië waren gegaan. De ene familie (familie Tessensohn) is denk ik begin jaren 70 naar de USA (Californa) vertrokken en de andere kennis (de heer Engel) is uiteindeljk begin jaren 80 toch ook in NL terechtgekomen.
Waarom ze niet in Brazilië zijn gebleven weet ik niet, maar als ze zich daar heel senang hadden gevoeld en daar een goede toekomst voor zich zelf haddebn gezien lijkt het mij dat ze daar wel waren gebleven, maar dat deden ze uiteindelijk dus niet!
Brazilie was niet zo vriendelijk als Californie en ook was er weinig werk.
Er zijn ook mensen geëmigreerd door te gaan werken in buitenlandse bedrijven die daar gevestigd zijn.
De Portugese taal in Brazilië is een landmeetkundige fout van de paus. In het Atlantische gebied dreigden na de ontdekkingen van Columbus in 1492 nieuwe confrontaties. Paus Alexander VI vaardigde in 1493, op verzoek van Spanje, de bul Inter caetera uit, waarin beide invloedssferen werden gescheiden ter bevordering van de vrede tussen beide katholieke vorsten. De tekst kon zodanig worden geïnterpreteerd dat de scheiding tot in Indië gold, oost- of westwaarts varend, zodat ook Spanje het recht kreeg in Indië gebieden te veroveren. Böhm twijfelt aan de geldigheid van deze bullen op grond van vermeende formele gebreken, en er bestond ook onduidelijkheid over geografische details. Die rechtsonzekerheid duurde niet lang. Op 7 juni 1494, bij het verdrag van Tordesillas, werd de scheiding vastgelegd op een meridiaan (46o W.L.) in de Atlantische Oceaan, 370 leagues (ca 2180 km) ten westen van de Kaap Verdische eilanden. De Portugese aanspraken op het door Spanje ontdekte, maar ten oosten van die lijn liggende Brazilië werden op 24 januari 1506 met Ea Quae bevestigd.
@De Portugese taal in Brazilië is een landmeetkundige fout van de paus. @
Geloof en politiek geeft altijd problemen.
De twee staten Portugal en Spanje hadden elk een halve wereld als invloedssfeer. Dat kan, Rusland en Amerika hebben tegenwoordig ook zoiets. En China en de Filippijnen (en de USA) in de Zuid-Chinese Zee. Maar doordat beide wereldhelften niet goed waren afgebakend, kwamen ze elkaar altijd ergens wel eens tegen, dat gaf gedoe. Net als Amerika en Rusland. Vandaar dat de paus (toenmalig volkenrecht!) ingreep en ergens op de Atlantische Oceaan een streep liet zetten. (zou tegenwoordig de Veiligheidsraad doen). Maar in die tijd hadden ze nog geen satellieten, theodolieten en computers, ja, dan is een rekenfoutje gauw gemaakt. Zelfs met de moderne hulpmiddelen vond ik hydrografietentamens altijd moeilijk vanwege het rekenwerk. Vandaar dat ze in Brazilië Portugees spreken, hebben ze (en verder ook niemand!) geen problemen mee. Diezelfde lijn, doorgetrokken naar de andere kant van de wereld gaf ook problemen in de Molukken (Indische geschiedenis!!!). 134o O.L. Ook dat werd in de politiek(!) door de paus (geloof!) keurig opgelost met het verdrag van 22 april 1529, verdrag van Zaragossa.
Ja en the Bandeirantes maakten Brasil geographisch groter door een groot deel van het Zuidamerikaanse continent te bezetten of te veroveren.
Brasileiro is different from Portuguese, in vele aspecten. Vele leermeesters van Brasil kwamen uit Uruguay en Chile en hebben met hun Spaans het Brasileiro beinvloed. Ook andere invloeden hebben het Brasileiro gevormd tot de taal van nu.Zoals Afrikaanse invloeden, Indiaanse invloeden , etc.,etc.
https://en.wikipedia.org/wiki/Languages_of_Brazil
Toets in Google “Indische Nederlanders Brazilie” of https://gerard1945.wordpress.com/2016/02/21/over-indische-nederlanders-en-asielzoekers/
en wat vind ik tot mijn stomme verbazing:
de meest bizarre vormen van haat-zaai uitspraken gedaan door Nederlanders, waarvoor zelfs de PVV zich zou schamen.Dus niet alleen de “Amigoe di Curacao” sprak in 1955 over het “ontmoedigingsbeleid” tegen Indische Nederlanders, met nadruk op Nederlanders. Vlak na de oorlog bestond dat probleem zeker niet , dan te bedenken dat sommige Totoks zich nu ook Indische Nederlanders noemen. Zalig zijn de Onwetenden van geest, vergeef den zondaar zijne broosheid.
Het Vrije Volk van Dindsdag 21 October 1952: “Rapport Commissie Werner: Repatriëring Indische Nederlanders afremmen”
…….De commissie is tot conclusie gekomen, dat het vertrek van Indische Nederlanders naar ons land gereglementeerd en desnoods verhinderd moet worden……
Een krant op Maandag 13 Juli 1953 “Kleurgrens voor Nederlanders”
…….Sprekend over de positie van de “Indische Nederlanders” in Indonesië zei dhr Diepenhorst (zeker een gristen) op 7 Juli j.l. in de Eerste Kamer: “Onverschillig of men het getal van de groep Indische Nederlanders overzee op 120.000 of 140.000 stelt, zij vormen een beangstigend probleem. Wanneer wij voor sommigen hunner emigratie-plannen beramen worden wij er pijnlijk op gewezen dat er een kleurgrens bestaat….
Een andere krant van 28 September 1954 “Emigratie naar Brazilië van Indische Nederlanders”
………De Indische Nederlanders vinden in Brazilië een klimaat, dat hun eigen is.
Ir. Haveman achtte het verantwoord, dat deze emigratie naar Brazilië wordt voortgezet . Havemans , de Nederlandse Hoge Commissaris voor de emigratie der Indische Nederlanders, zei: men is voornamelijk van plan het gebied langs de Amazone in cultuur te brengen!!!!!!!.
AD 30-12-1993
……..Media vandaag Binnenland (19.22 Nederland 3) besteedt aandacht aan de grootste minderheid in Nederland, de Indische Nederlanders; de eerste asielzoekers (in Nederland!!!!!!)
En onderaan het bovenstaande verhaal staat het letterlijk dat 10 bloggers het “Leuk vonden”!
Vraag aan de heer Somers betreffende: Toets in Google “Indische Nederlanders Brazilie” of https://gerard1945.wordpress.com/2016/02/21/over-indische-nederlanders-en-asielzoekers/
en wat vind ik tot mijn stomme verbazing:
de meest bizarre vormen van haat-zaai uitspraken gedaan door Nederlanders@
U bent een liefhebber van de Nederlandse Politiek en de NL wetten. Bent U niet verbaasd over bovenstaande artikel van de heer van den Broek? Of vindt u dat een normaal iets?
“U bent een liefhebber van de Nederlandse Politiek en de NL wetten.” Liefhebber is wel wat overdreven. Ik weet alleen dat politiek en wetten er zijn. Moet je gewoon rekening mee houden (zijn middelen van de democratie!) en ook gebruiken. Indische mensen houden daar niet van, die wachten liever. En wachten totdat er een soort Mw. Zegveld uit zichzelf opstaat. Zullen ze lang moeten wachten, en vergeten dat ze die Mw. (een goede advocaat overigens) gewoon kunnen inhuren. (ff sparen hoor!). Die zit niet te wachten op Indisch verdriet, ze heeft het druk genoeg. Wetten zijn wel handig. Als er geen wet was om rechts te houden in het verkeer zou het toch een zooitje worden? Nu weet je van te voren dat je tegenligger rechts zal houden, kun je op anticiperen! En ook wel handig dat diefstal strafbaar is, ook een resultaat van politiek en wetgeving!
“bovenstaande artikel ” Dat is toch van alle tijden? Toen de Indo’s, nu de Marokkanen en Polen. In die tijd stikte het in Nederland toch al van de mensen uit Indië? Hoe was het in de USA met de negers(!) en communisten? En de Mexicanen? En die commissie Werner? Ach er zijn dagelijks tientalen beleidscommissies bezig, met lange rapporten. Na lezing (of niet) gaan de meeste rechtstreeks naar het archief. Leuk voor Indische mensen die zich gekrenkt voelen. En die mensen uit Indië kwamen bleven toch gewoon komen? De bakermat van I4E! Maar met voelen alleen kom je ook niet verder, daarvoor moet je inderdaad bij de politiek zijn. En die commissie Werner heeft volgens mij de politiek nooit bereikt.
@JASomers; ‘die commissie Werner etc.’- De commissie olv. het hoofd van de Rijksarbeidsbureau van Sociale Zaken PHM Werner schreef, nav het een bezoek aan Indonesië 1952; ter bestudering van het Indo-Europese vraagstuk(!) een rapport. Het onderscheid tussen wat zij noemden sociaal gewenste en ongewenste Indo Europeanen. De laatste groep aangeduid als Oosterse Nederlanders ( volgens info het grootse deel, ca.75%). De commissie was er van overtuigd dat deze Oosterse Nederlanders het in Nederland niet zou redden. Dat zou ook gelden voor hun kinderen(!), zelfs als zij een opleiding hadden gevolgd, want zo legde de commissie uit; zij blijven kinderen van een tropisch land met daaraan inherent verbonden lage arbeidstempo(!) en ander specifieke eigenschappen en gedragingen(!), welke in het kader der verhoudingen in Nederland economisch(!) niet aanwendbaar(!) is. Zijn daar(!) wel aanwendbaar, omdat aard en arbeid en het arbeidstempo daarmee in overeenstemming is! Uit; Peter Schumacher; Ogenblikken van genezing 1996, oud journalist/ redacteur NRC
“Werner schreef, nav het een bezoek aan Indonesië 1952; ter bestudering van het Indo-Europese vraagstuk(!) een rapport.” Nou en? Daar heeft toch niemand wat mee gedaan? Wie heeft daar last van gehad? Het heeft volgens mij zelfs de Kamer niet bereikt, laat staan dat het daar op de agenda heeft gestaan. Net als zoveel andere rapporten van commissies met hotemetoten. En die ‘Indischen’ bleven toch gewoon komen? Gingen gewoon naar school, gingen werken enz. Dat ze misschien dachten niet te passen in de Nederlandse samenleving was (is!) toch hun eigen gedachte? Van mijn buren heb ik toch ook nooit iets bijzonders gemerkt? En van mijn collega’s toch ook niet? Ik was gewoon iemand net als zijzelf!
“was wel de Secretaris-Generaal,” U weet wel wat die secretarissen-generaal tijdens de oorlog allemaal hebben gedaan?
“direct na de Oorlog uit Ned. Indie migreerden, vnl totoks ” Ik zat in juli 1946 op de Sloterdijk vol Indo-families. Voor mij werk aan de winkel! En die overtocht was voor mij betaald door het Rode Kruis, niet door mij of mijn vader. En mijn ouders moesten hun herinrichting vanaf de eerste cent zelf betalen, niks voorschot. Maar wel na twee weken al een eigen huishouden, in een huis. Daar had je de heer Werner (ministerie van Maatschappelijk Werk) ook niet voor nodig, en die stond ook niet in de weg. Gewoon bij de gemeentelijke huisvesting. En niet bij een ministerie met een secretaris-generaal. En ik direct geplaatst op de RHBS, met nog een Indisch meisje. Geen probleem met de klasgenoten, zelfs hulp bij het inhalen. Maar ja, niet wachten tot de minister en de secretaris-generaal zich bewegen. In Nederland moet je laagdrempelig blijven. In Zeeland zeggen ze: hoe verder van Den Haag, des te beter.
@“Werner schreef, nav het een bezoek aan Indonesië 1952; ter bestudering van het Indo-Europese vraagstuk(!) een rapport.” Nou en? Daar heeft toch niemand wat mee gedaan? Wie heeft daar last van gehad? Het heeft volgens mij zelfs de Kamer niet bereikt, laat staan dat het daar op de agenda heeft gestaan. @
Niet alleen Werner liep met de zelfde gedachten, in het rapport geschreven, rond. U weet zelf dat er andere figuren in de toenmalige regering en kamer de zelfde gedachten hadden. Hoe kan het anders dat mijn moeder eerst wel een schrijven ontving, dat ze welkom was in nederland en een paar maanden later, dat werd ingetrokken, inclusief de vermelding dat Den Haag het beter voor moeder Geenen en haar kinderen was om een toekomst in Indonesie op te bouwen. U denkt toch niet dat de Haagse mening zo maar uit de lucht kwam vallen?
@JASomers; ‘een rapport, nou en?’- Hoezo, niet de politiek/ kamer bereikt? In een (vertrouwelijk) opdracht van de regering olv. Drees sr.; vanwege het(zijn) Ontmoedigingsbeleid! In de 2e kamer(!); reactie van JvanBaal ARP( latere gg.van Nw.Guinea); Razend, beschuldigde de commissie openlijk van racisme! Het superieure Nederlandse ras en de rassenleer van Hitler; dom, kortzichtig of was er nog iets anders aan de hand? Waren Indo Europeanen in Nederland sowieso niet welkom? * ‘in 1946 op de Sloterdijk vol Indo families etc.’- Jawel, alleen die families met Tottok(!) vaders/moeders. Want die hadden hun familie genoten in Holland. Onze Tottok oom vertrok; ‘nooit meer dit ondankbare apenland te willen bezoeken!’ ( werd tijdens bersiap gemolesteerd; kwam nl. pontificaal in Knil outfit/ was gevangenis bewaarder, in Ambarawa aan en werd door zijn voormalige gevangenen herkend- zie Javapost)
note; las eens, dat Werner later burgemeester is geworden van Den Bosch of Tilburg(?) en ijverde zich toen om vooral Indo families onder te brengen/voor huisvesting te zorgen!
Het kan verkeren. Of is het vanwege een kwaad geweten?
” In een (vertrouwelijk) opdracht van de regering” Hebben we dus niets mee te maken, is geen beleid.
“In de 2e kamer(!)” Als mensen in de Kamer wat zeggen, is dat vaak hun mening, waar verder niets uit komt. Toen waren het Indo’s, later de Surinamers. Over de Marokkanen raken we gelukkig uitgepraat, eerst waren het kutMarokkanen, even later ONZE jongens in oranje. Nu zijn de Polen aan de beurt. Allemaal krenkend, maar waaide over. Net als Wilders, DENK e.d., Is van alle tijden.
“die families met Tottok(!) vaders/moeders.” Ik,licht getint, neus pesek, kon niet met mijn ouders mee vanwege 18 j, militaire dienst (maar heb wat kunnen oeroesen).. Mijn broer was braaf, en is gewoon daar in militaire dienst gebleven. En mijn vader (en zus) konden alleen naar Nederland vanwege recuperatieverlof (via RAPWI, geen Nederlands beleid!). Totok collega’s van mijn vader die waren goedgekeurd bleven varen, en gingen naderhand vanzelf over in Indonesische dienst. Hun nieuwe werkgever, rechtsopvolger van het Indische gouvernement.
“dat Werner later burgemeester is geworden” Voor mensen die ze kwijt willen is burgemeester een ideale plek. Lekker ver weg van Den Haag.
RAPWI verdeelde de plaatsen op schepen die waren vrijgegeven voor transport naar Nederland, niet het gouvernement. Uit de boeking van mijn vader: (…) heb de eer U mede te deelen dat u geboekt zijt (…) Van de RAPWI werd bericht ontvangen dat (…) waartoe ieder een bord, beker, lepel (…) dient mede te nemen. (…). Dat is wat anders dan eerste klas op de Willem Ruys.
@Hr Somers “Over de Marokkanen raken we gelukkig uitgepraat, eerst waren het kutMarokkanen, even later ONZE jongens in oranje. ”
### Nou nee…dubbel gepaspoort trekt het land van herkomst.
*** Johan Derksen haalde onlangs in Voetbal Inside uit naar de voetballers die voor Marokko kiezen. Volgens hem hebben die jongens de „morele plicht” om voor Nederland te kiezen en is de keuze voor Marokko „bijzonder incorrect” en een „minachting” van het land waar zij van „profiteren”. Dat is precies waar Marokkaanse Nederlanders klaar mee zijn: dat hun aanwezigheid in het land waar ze geboren zijn een gunst zou zijn van de ‘oorspronkelijke’ Nederlander. Die voorwaardelijke liefde drijft ze richting de open armen van de Marokkaanse voetbalbond.
https://www.nrc.nl/nieuws/2017/11/10/marokko-en-niet-oranje-is-nu-het-hoogst-haalbare-13952701-a1580752
Kan me wel indenken van de Marokkaanse voetballers. In NL heb je 17 miljoen criticasters, die het allemaal weten en direct met hun mening klaar staan. Vooral als het een keer misloopt, niets anders dan afbreken. Op het juiste moment leren je mond te houden is ook een kunst.
@JASomers; ‘niets mee te maken, geen beleid etc.’- Ja zeker, al was het in de opmaak bekritiseerd . Maar in Jakarta een realiteit! ‘blijf hier, waar je bent opgegroeid. In Holland heb jij toch geen familie. Het is daar koud. Ze wonen daar boven/onder/tussen elkaar; woning nood etc.etc.’ Vraag het hen, die toen aldaar pogingen hebben gedaan voor een reis naar het vaderland. Niks te oeroesen; een papieren winkel, om aan te tonen, dat hij/zij ‘Neerlands bloed door de aderen vloeit'( of is het; wegvloeide?) Ook al had jij/zij een minimale idoeng pessek; ‘we zullen het bekijken etc.’ was eeuwig het antwoord. U zat toen al lekker in Holland; te recupereren van piepers en Zeeuwse mosselen. Mijn families, die naderhand hier kwamen, hadden wel andere herinneringen dan de uwe.
Van deze reactie krijg ik de dubbele hik van en dat is echt niet van de uitstekende biologische witte wijn bij het uitgebreide middageten. Het gaat hier wel over onze geschiedenis, ook Nederlandse geschiedenis, dus niet een verhaal van alle tijden.
Dhr Werner van de gelijknamige commissie was niet zo maar een ambtenaar in de jaren 50, want daar praten we toch over? Diezelfde Ph..H.M. Werner was wel de Secretaris-Generaal, de TOPambtenaar van het ministerie van Maatschappelijk Werk. Hij was niet alleen de belangrijkste beleidsmedewerker van de Minister, maar ook hoogste uitvoerder van datzelfde beleid. Want het was hijzelf die al die voorschotten aan Indische Nederlanders, tekende, zie kopie van de voorschotbrief op https://gerard1945.wordpress.com/2016/02/21/over-indische-nederlanders-en-asielzoekers/
En van de mate van invloed van een secretaries-generaal op zo’n ministerie van Maatschappelijk Werk weet ik als voormalig beleidsmedewerker wel het één en ander van af. Dat kan je niet onderschatten.
Dan mag iemand die direct na de oorlog op kosten van de Nederlandse staat en met de gouden lepel naar Nederland repatrieerde de invloed van de ambtenaar Werner NIET met een laatdunkende opmerking onder het tapijt vegen. Werners’ werk had weliswaar geen invloed op degenen, die direct na de Oorlog uit Ned. Indie migreerden, vnl totoks en daarmee gelijkgestelden. Daarentegen had zijn uitvoeringsbeleid wel degelijk invloed op Nederlanders, veelal Indo-Europeanen die in de 50er jaren uit Indonesië migreerden.
Bij de soevereiniteitsoverdracht van 1949 kwamen plotseling veel Indo-Europeanen vnl uit de middenklasse naar Nederland. Op dat soort Nederlanders hadden dienaars van het slag Werner , Klompé of Diepenhorst, natuurlijk niet gerekend. Voor hen was de kleurgrens wel bereikt. Witte Nederlanders zagen die toestroom van verkleurde Nederlanders uit de kolonie al aankomen en daartegen moest worden opgetreden. Dat is in de talloze krantenberichten van die tijd wel te merken.
In diezelfde tijd migreerden Nederlandse boeren naar Brazilië (b.v.b.Holambra) en de Nederlands Staat ondersteunden deze boeren daarentegen wel moreel en financieel.
In Indonesië ging het toch wel wat anders met die andere en Indische Nederlanders.
Nederland had talloze hindernissen gelegd voor hun eigen Rijksgenoten om naar hun Vaderland te gaan. Ik weet dat mijn vader talloze malen naar de Nederlandse diplomatieke missie in Jakarta ging om toestemming te vragen om naar Nederland te vertrekken, terwijl nu één bezoekje bij welke Nederlandse Ambassade ook wel voldoende is.
Het zal mijn vader wel verbaasd hebben, dat Ex-WaffenSSers, die ik weet niet wat voor oorlogsmisdaden hadden gepleegd in Oost-Europa, daarna dienst mochten doen in Nederlands-Indie 1946-1949 en op deze laatste manier hun Nederlanderschap konden behouden, Mijn vader uit een Indisch gezin van tenminste 5 generaties moest er heel veel voor doen om AAN TE TONEN, dat hij Nederlander was. Er werd met verschillende maten gemeten.
Aangezien mijn moeder, Binnen- en Buitenkamper, op dit moment op vakantie bij mij is in Italië, vertelt zij als ware ervaringsdeskundige over deze dingen verhalen. Wij gingen in mei 1955 met de “Johan van Oldenbarnevelt” naar Nederland, wel eerste klas benadrukt mijn moeder. De meubel-en ander voorschotten hebben mijn ouders tot de laatste cent terugbetaald.
@ Indische Nederlanders; de eerste asielzoekers (in Nederland!!!!!!)
##Onkunde dat met de vuisten werd gecorrigeerd 😠 😠 😠
Lizzy van Leeuwen
20 januari 2010
DE MYTHE VAN de geruisloze integratie van Indische Nederlanders is wijdverbreid. Sinds jaar en dag wil het verhaal dat circa driehonderdduizend Indo’s zich, na de opheffing van Nederlands-Indië, bereidwillig en soepel hebben geschikt in de vaderlandse maatschappelijke orde. De aanpassingsproblemen waar een groot deel van deze migranten – onvermijdelijk – mee te maken kreeg werden verborgen, verzwegen of gebagatelliseerd, in de eerste plaats door henzelf. Indische Nederlanders hadden geen belang bij het publiek maken van hun binnenskamerse narigheid. Op de arbeids- en huwelijksmarkt deden Indo’s het immers goed in het Nederland van de wederopbouw. De grote porties in de nieuwe Chinees-Indische restaurants en de Indorock in de feestlokalen vonden na korte tijd gretig aftrek in het nog stijve Nederland. ‘Troetelallochtonen’ werden de Indo’s later vanwege hun succesvolle integratie genoemd.
Dat ook hún inburgering gepaard is gegaan met talrijke vechtpartijen en ‘rassenrelletjes’, die de politie jaar na jaar bezighielden, lijkt dankzij de geruststellende mythe nu door iedereen vergeten.
https://www.groene.nl/artikel/met-ploertendoder-en-stiletto–2
Wat hebben Chinees-Indische restaurants met Indo,s te maken ? Volgens mij werden die alleen maar gerund door Chinezen en dan die Pentjak trainer in Amsterdam West is niet Fritz van Maarssen maar Fritz Vermaessen ,nou ja de tendens van het verhaal klopt wel een beetje maar die opstootjes in Amsterdam werden een beetje opgeklopt ,hoe het in Den Haag was weet ik helaas niet ,denk wel heftiger .
@Bert; ‘met Indo’s te maken etc.’- Sambel bij?
“De grote porties in de nieuwe Chinees-Indische restaurants en de Indorock in de feestlokalen” Die grote en goedkope porties waren een uitkomst voor mij als student. De mensa bestond nog niet. En voor Indorock had ik als werkstudent geen geld en geen tijd. Maar toch een hartstikke leuke tijd!
1952 :
I have brought here up more than once the contention that the Dutch politicians treated the Indos just like the Nazis did to the Jews and other minorities considered “Untermenschen”, whom they wanted to migrate to Madagascar. Th Indos were dispossessed, disliked and despised by the Dutch politicians who saw them as undesirable and inferior beings. The Dutch politicians “excelled” in the wrong way because of their racism and inhumanity.
@Robert;’in the wrong way’- Talking Dutch betekent toch; vloeken! Ask an Indonesiër about the Dutch. His answer; gohverdomme!
Leuk dat filmpje van si Loekie ,die Loekie is toch wel geniaal dat hij/zij elke keer weer dit soort filmpjes weet op te duiken ,er zaten nogal wat Chinees/Indischen (?) in die mensa ,lekker murahlah mas ! Ja Pak Somers wist niks van die Mensa af ,dat komt er van als je teveel op je bankje zit bij het Indisch monument ( Ja ja weet ook wel dat ,dat monument er nog niet was ) maar hij zat natuurlijk toen bij een ander monument .
Ir. Haveman had het goede voorbeeld moeten geven door de schop te hanteren om het gebied langs de Amazone in cultuur te brengen.De Piranhas zouden hem zeker in zijn dikke billen hebben gebeten na 5 minuten werk met de schop, en hij zou zeker op de vlucht zijn geslagen.
Een vroeger buurmeisje in Soerabaja is met haar man naar Brazilië vertrokken, in dienst van een Amerikaans telecombedrijf. Daarna doorgeëmigreerd naar Zwitserland. Is daar jarenlang secretaris en ook voorzitter geweest van de Verein Indonesia Schweiz. Waarom kan zoiets nou niet in Nederland?
@JASomers; ‘nou, niet in Nederland?’ _ Jawel hoor ook in Nederland is er zo’n vereind; Mevr./Iboe Joty ten Culve; de vereniging Nederland -Indonesië!
@Waarom kan zoiets nou niet in Nederland?@
Heel eenvoudig. In nederland zijn het Indische Nederlanders en geen Indonesiers.
@Ron : Spijker op de kop geslagen !!
Poesing
Klopt, het gaat mij (en de Zwitsers) ook niet over Indische Nederlanders. Maar over Indonesiërs, en die zijn er zat in Nederland. Specifieker, het gaat om banden tussen Nederland en Indonesië. Daar kunnen Indische Nederlanders ook aan mee doen. Die voorzitter in Zwitserland was zo’n Indo. Zwitser noch Indonesiër. En de Indonesische ambassade verstrekte ook hulp aan de evenementen.
Nogmaals, het is niet de keuze van de Indische Nederlander in Nederland. En ook niet van mij.
@RonGeenen; ‘niet de keuze van de Indische Nederlander etc.’- Waarom niet? Joty ten Culve is een Indische! Die het Indonesische( en Nederlandse in haar) ook behartigt en meewerkt om Nederland en Indonesië tot elkaar brengt/houdt. Juist, een gegeven voor een Indische/Indo= de link die toen ook gold/had moeten gelden!
Doe niet zo simpel. Als Nederland en Indonesië iets van en met elkaar willen, dan doen ze dat ZELF wel (of niet) en daar hebben ze echt geen hulp/advies/bijstand/medewerking/bemiddeling van een Indo voor nodig.
Al die mensen uit Ned.-Indie, voornamelijk totoks, die al in 1946 naar Nederland migreerden en daar in een gespreid bedje kwam, hebben natuurlijk niets gemerkt van dhr. Werner en zijn “ontmoediging”-beleid in de jaren 50, de krantenartikelen uit die tijd spreken toch boekdelen, als je tenminste de kranten las. Die geprivilegieerde Indiëgangers uit 1946 leefden toch in hun eigen wereld , die waren druk bezig met zichzelf, in hun eigen navelstaren. Bij hen was en is geen schijn van solidariteit te merken met het lot van degenen, die na Hen kwamen.
Dan is het voor hen wel gemakkelijk te zwetsen over de periode na 1949, louter een typisch “totok” verhaal gebouwd op veronderstellingen, maar zo’n persoon heeft dat toch niets lijfelijk meegemaakt, heeft geen “moreel” Recht van spreken, kan daarover tenminste geen verantwoord oordeel over vellen.
Het verhaal van DE Indo gaat over andere dingen. De enige, die in die tijd opstond voor de Indo, was Tjalie Robinson , niet voor niets een indo. Het is Zijn persoonlijk verhaal waarin andere Indo’s zich in kunnen herkennen. Dat maakt zijn verhaal tot Indische Geschiedenis.
Natuurlijk migreerden Indischen met scheepsladingen naar Nederland, Hadden de Indo’s in Indonesië van na 1949 een vrije keuze tijdens de Nieuw-Guinea kwestie met een volledig dolgedraaide Luns, verkleed als Minister van buitenlandse Zaken aan het stuur, want het wel degelijk hij, die de koers bepaalde?
Dat kan je toch moeilijk beweren dat Nederland een “verantwoord” beleid voerde tegen haar “Indische burgers” in den vreemde en ook in Nederland?
Voor indo’s was het natuurlijk een traumatisch ervaring, vooral voor degenen die steeds later kwamen, die hadden toch heel veel jaren rotzooi in het voormalig Nederlands-indie meegemaakt, zoals de Japanse tijd ook voor degenen die niet in het kamp waren geïnterneerd, toen de Bersiap en de dékolonisatie-oorlog. Bij de onafhankelijkheids- verklaring van 1949, liet Nederland hun duidelijk in de steek. Daarna de jaren van het Sukarnobewind, waarbij indo’s vreemdeling in eigen land werden en als zodanig behandeld. In het kort was het voor de Indo een traumatische ervaring, een langdurige periode van angst om het bestaan, grote onzekerheid over de toekomst, dreiging en bedreiging van alle kanten, een toekomst die over hen werd beslist. Dat kan en mag je toch niet vergelijken met degenen, die al in 1946 uit Indie gratis migreerden.
Ben het wel eens met uw schrijven. Er was inderdaad een groot verschil hoe de terugkomende Indiëganger tussen 1946 en 1948 door Nederland werd behandeld en zij die er na kwamen. Oom van mij, die een goede positie bij de Ombilinmijn beklede, had nog verlof te goed en de reis voor 6 man was volledig gedekt, inclusief een woning in Den Haag. Idem dito, de familie van een zwager van mij. Zijn vader was een of ander hoofd bij de Spoorwegen. Werd eerst van Sumatra naar Batavia gestuurd om het spoor ter plekke in het gareel te brengen. Daarna betaald verlof en voor goed naar Nederland en huis in Alkmaar stond klaar. De familie (weduwe) Geenen met 4 kinderen hoorde bij de groep in 1951, die in wezen zelf niet welkom was.
@Dan is het voor hen wel gemakkelijk te zwetsen over de periode na 1949, louter een typisch “totok” verhaal gebouwd op veronderstellingen,
# Wat te zeggen over deze categorie terugkerenden …
***De militairen keerden enigszins sceptisch uit Indonesië terug. De oorlogsvrijwilligers arriveerden in1948 als eersten. Vanaf eind 1949 volgden de
dienstplichtigen van l Divisie ,,7 December” ende later uitgezonden onderdelen. Hen was voorgespiegeld dat zij bij thuiskomst goed zouden worden ontvangen. Bovendien waren hun rechten vastgelegd in het Besluit Demobilisatievoorzieningen 1948. De militairen, door hun ervaringen met het breken van eerder gedane toezeggingen wijzer geworden, wilden dit echter eerst zien en pas dan zouden zij het geloven.
Het overgrote deel van de gedemobiliseerden is althans in materieel op/icht goed ontvangen, hoewel een aantal van hen tussen wal en schip is terechtgekomen.
De invaliden konden een beroep doen op aparte regelingen. Overheids- en particuliere
instanties werkten bij de opvang goed samen.
De demobilisanten werden geholpen aan werk of een opleiding. Het vinden van een passende huisvesting was in een tijd van algehele woningnood een veel groter probleem, dat niet binnen enkele jaren kon worden opgelost. Hadden de gedemobiliseerden
eenmaal een plaats in de samenleving gevonden, dan verdwenen zij „uit het zicht” van
de overheid, behalve wanneer zij voor herhalingsoefeningen werden opgeroepen, hetgeen ook door velen als een trap na werd ervaren.
Er kwam een generatie jongemannen (én -vrouwen) thuis die met zeer gemengde gevoelens terugkeek op haar Indië-tijd. Enerzijds was zij, zeker diep in het hart, ontevreden en gefrustreerd. Zij vroeg naar de zin van haar aanwezigheid daar
en klaagde over het gebrek aan erkenning voorhaar optreden in Indië.
Overigens is het maar zeer de vraag of de veteranenproblematiek ooit écht kan worden
„opgelost”. Oud zeer, onbegrip, bureaucratische structuren, het zijn muren die nooit tot de bodem zijn te slechten.
Bron
meer op google
“En ook niet van mij.” Hoeft toch helemaal niet? In Zwitserland: Geen landen, maar gewoon enkele Indonesiërs en enkele Zwitsers vonden het nodig banden aan te halen, en stichtten een vereniging, Waar ook enkele in Zwitserland woonachtige/werkzame Indo’s aan meededen. Goed toch? Zelfs een Indo-voorzitter. Voorbij, overleden. Is die club van Mw. “Mevr./Iboe Joty ten Culve; de vereniging Nederland -Indonesië” ook zoiets?
Artikel 2 der VIS Statuten: Der Verein verfolgt den Zweck der Pflege und Förderung der Sympathien zwischen Indonesien und der Schweiz auf kulturellem wie auf sozialem Gebiet unter Ausschluss der Politik. Er ist karitativ tätig.
“die waren druk bezig met zichzelf, in hun eigen navelstaren.” Ja, ik was inderdaad druk bezig. Een klas lagere school plus vijf klassen RHBS in vier jaar. Met hulp van leraren en klasgenoten. Daarvoor was ik naar Nederland gekomen.
“geen schijn van solidariteit te merken met het lot van degenen, die na Hen kwamen.” Toen mijn voormalige baas in Indië in Nederland werd geplaatst in een contractpension hebben wij ze wel wegwijs gemaakt! Elke keer op de fiets van Delft naar Leidschendam en terug. Mijn ouders in Vlissingen via de telefoon. En toen onze voormalige buren uit Soerabaja in Nederland aankwamen hebben mijn ouders de kinderen opgevangen in Vlissingen. Hoe heeft u uw solidariteit waargemaakt?
“Hadden de Indo’s in Indonesië van na 1949 een vrije keuze” De goedgekeurde collega’s van mijn vader bleven gewoon varen. Andere scheepsnaam, andere nationaliteitsvlag, andere werkgever als rechtsopvolger van de Gouvernements Marine. Zelfde salaris, de pensioenpremies werden als vanouds overgemaakt naar het ABP in Nederland.
Deze Sinjo Suroboyo had wel een vrije keus, zag het na Simpangclub, Werfstraatgevangenis en lijken bergen niet meer zitten. Kon toch naar Nederland? Een nieuw avontuur?
“heeft dat toch niets lijfelijk meegemaakt” Oei!!!! U wel?
“mag je toch niet vergelijken met degenen,” Sorry, ik vergelijk niets. Naast de vele verhalen over allerlei nare ervaringen, vertel ik gewoon over mijn eigen ervaringen. Mag toch in Nederland? En u hoeft echt niet mijn pijn te voelen, ik denk dat u dat perceptievermogen niet eens bezit.
En de gezinnen waarvan de vader ontbrak, overleden door martelingen of gewoon vermoord?
De Heer Somers heeft gemakkelijk praten, hij kwam toch in 1946 naar Nederland. Hij kan niks vergelijken want die Hij heeft zijn ervaringen van voor 1946, die respecteer ik.
Ik heb ervaringen van na 1949, lijfelijk meegemaakt. Er moet wel duidelijk een scheiding gemaakt en nog beter begrijpend gelezen worden. Mijn citaat.”….heeft dat toch niet lijfelijk meegemaakt…..” slaat wel op de repatriëring van na 1949, dat lijkt mij in het zinsverband wel duidelijk. Dat dat anders wordt geïnterpreteerd heeft veelal met “geborneerdheid” te maken
Bij die 5 of zes migratiegolven uit Ned. indie wordt gemakshalve NIET naar de samenstelling van die migratiegolven gekeken, de eerste, die van direct na de oorlog is niet vergelijkbaar met de andere golven, aangezien veelal Totoks in die eerste migratiegolf zaten, die in staat waren zelf hun opvang te regelen.
Indischen die na 1949 in Nederland kwamen waren door gebrek aan directe banden met het Vaderland op zichzelf aangewezen en moesten vaak helemaal onderaan beginnen aangezien “Indische” diploma’s niet erkend werden, laat staan dat er voor de gerepatrieerden direct werk voor het oprapen lag.
Apropos, die eerste klas op de Johan van Oldenbarnevelt hebben mijn ouders, beiden echte Indo’s, zelf geregeld en betaald, inclusief het bewijs van Nederlanderschap dus geen recuperatieverlof of een door de RAPWI-gefinancierde overtocht naar Nederland.
Ik kan mij indenken dat iemand , waarvan beide ouders niet van Indische afkomst is, heeft andere en geprivilegieerd ervaringen. Het verhaal van de repatriëring naar Nederland is de geschiedenis van de Indo, de Kleine Boeng zoals magistraal beschreven door o.a. Tjalie Robinson, daar kan de Indo zich in herkennen.
Solidariteit met je vroegere baas (Hoofd van de GouvernementsMarine of all places !!!!). of buren betuigen noem ik anders. In 1956, na de Hongaars opstand betuigden Nederlanders wel hun solidariteit. Vele voor Nederland volslagen onbekende Hongaren werden hier hartelijk en met open armen ontvangen. https://www.historischnieuwsblad.nl/nl/artikel/6848/hongaarse-vluchtelingen-in-nederland.html
citaat “:……De verontwaardiging, woede en verdriet voor de Hongaarse slachtoffers vermengden zich met het oorlogstrauma van Nederland. ‘Herinnert u zich nog de oorlogsdagen?”
En waar bleef in die periode de verontwaardiging, woede en verdriet voor de getroffenen uit het voormalig Nederlands-Indie, voor de eigen landsgenoten. De kleurgrens was nu wel bereikt.
En hoe ik mijn solidariteit betuigde is natuurlijk een andere vraag aan een andere generatie, is dus de verkeerde vraag aan de verkeerde generatie.
Kan één van de heren hierboven genoemd mij enigszins op weg helpen met:
Wat gebeurde er met – toch MINIMAAL – één bootlading (hospitaalschip ORANJE) vol met gewonden/zieken die in febr 1946 naar Nederland (via UK eerst) werden vervoerd.
Onder deze fysiek (en ook psychisch) behoeftigen zaten TOTOKS maar OOK Indo’s.
Over de Oranje… expositie op 18 september
https://www.hetscheepvaartmuseum.nl/hetSchip
@Hr Boers .”Oranje hospitaalschip”
Op 28 november 1945 vertrok de Oranje vanuit Melbourne, via Perth, Semarang en Batavia naar Engeland met aan boord 1273 mannen en vrouwen die in Japanse gevangenkampen op Java hadden gezeten. Het schip arriveerde op 5 januari 1946 in Southampton waar de passagiers door het Britse hospitaalschip Atlantis en het troepentransportschip Almanzora naar Amsterdam gebracht werden omdat de Noordzee nog niet vrijgegeven was voor schepen groter dan 15.000 ton in verband met het mijnengevaar. Hiermee had de Oranje als hospitaalschip 41 reizen gemaakt en daarbij 382.260 zeemijlen afgelegd en 32.461 patiënten vervoerd. Op 18 juli 1946 keerde het schip, dat inmiddels haar status als hospitaalschip verloren had, terug in Amsterdam na een afwezigheid van zeven jaar. Hierbij passeerde het schip de herstelde Noordersluis in IJmuiden, die bij deze gelegenheid onder grote publieke belangstelling heropend werd. In de jaren `50 hervatte het ms. Oranje haar diensten op Sumatra en Java. Eind jaren `50 liep het aantal passagiers sterk terug en vele passagiersschepen werden ingezet als cruiseschepen. Zo ook de Oranje die als cruise- en passagiersschip van 1958 tot 1964 reizen maakte naar de Middellandse Zee, Australië en Nieuw-Zeeland. In 1964 werd het schip verkocht aan de Italiaanse cruiserederij Lauro omdat het schip onder Nederlandse vlag niet meer rendabel was. Op 4 september werd de naam Oranje definitief vervangen door Angelina Lauro.
http://www.go2war2.nl/artikel/2961/Nederlandse-hospitaalschepen.htm?page=3
@ Heren Lemon en Boeroeng, dank voor uw antwoorden/bijdragen inzake mijn vraag.
De heer Lemon quote : 32.461 patienten in totaal, waarvan de eerste reis als hospitaalschip etd nov 1945 voormalig Indië eta februari 1946 Nederland: 1273 patienten.
Van deze 1273 patienten is mij bekend, dat er minimaal 2 patienten kort na de aankomst te Nederland overleden zijn en zeker NIET geprivilegieerd waren behandeld. ( Heer van den Broek !!!!).
Deze patienten kregen een maandelijkse uitkering EN waarover Vader Staat 10% belasting over hief. Op 1 mei 1946 werd de eerste uitkering uitbetaald met terugwerkende kracht 22 febr 1946. Tijdens de reis kregen de patienten een voorschot van 50 guldens voor ????
Mij is onbekend wat de vrouwelijke patienten kregen, maar de heren/jongens vanaf 16 jaar kregen:
1 Hoed, 1 overjas, 1 colbertkostuum, 1 das, 2 onderbroeken, 2 carnisoles, 1 sjawl, 1 paar schoenen, 2 overhemden, 2 paar sokken, 3 zakdoeken, 1 pyama en later werd dit aangevuld met 1 borstrok, 2 onderbroeken, 1 kitbag (onbekend wat dit is), 1 paar pantoffels en nog eens 3 zakdoeken.
Het enige geprivilegieerde wat – althans één mannelijke patient/gemigreerde kreeg – was op 14 augustus 1946 één fles Jenever. (6 maanden na aankomst dus). Zouden de dames/jonge dames een flesje “Soir de Paris” gekregen hebben?
Ik mag aannemen, dat alle 32461 patienten/gemigreerden wel gelijkelijk behandeld werden. Ik vraag me af welke privileges er dan waren.
Verder: “De Gerepatrieerden uit Indonesie – Hoe Nederland voor hen zorgt / door F. Jos. de Fraiture.”
“Ik vraag me af welke privileges er dan waren.”
Nou, belangrijkste ‘privilege’ was wellicht dat men niet meer in de brandhaard vertoefde. Dat men zich veilig voelde.
Zeker, de gezondheid was niet altijd even optimaal en materieel had men het niet breed en er waren nogal wat praktische zaken te overwinnen en er waren witten die nogal scheel keken naar die inboorlingen, maar toch, men was hoe dan ook in het beloofde land en nu maar aan de slag in het nieuwe onbekende.
In den Oost echter heerste nog volop spanning, onzekerheid, gevaar en ook daar werd scheel gekeken.
Enz Enz.
@ Loekie….Dank voor je opmerking, welke ik toch wil aanvullen.
Privilige in veilig Nederland ver van de brandhaard. Op zichzelf een juiste opmerking.
Wat was het werkelijk gebeuren met de twee gevallen die ik onderzocht had.
Geval 1: Totaal krankjorem gemept en behandeld in kamp, dan op de boot naar veilig Nederland, dan in een verzorgingstehuis c.q. gesticht voor een paar maanden, dan na een paar maanden het gesticht uit, omdat de eigenaar van het gesticht er een hotel van maakte (Tegenwoordig een soort pretpark opleidingscentrum van een grote bank) en dan losgelaten in en de maatschappij en dan de pijp uit zonder verzorging of iets dergelijks…slechts een mededeling aan familieleden: Je kunt hem daar en daar ophalen….Pensioen rechten? Nooit van gehoord, althans NIET in die bewuste periode 1946.
Geval 2: Niet in het kamp gezeten, maar tijdens de oorlogsjaren en erna als Swiebertje de zwerver gespeeld, door de RAPWI op de boot gezet en bij familie ondergebracht en aan de gevolgen van het straatleven (je maaltijd bij elkaar scharrelen en de nachten angstig doorbrengen ergens waar maar een beschutte plek was) uiteindelijk kort na aankomst ook de pijp aan St. Maarten gegeven. (Zonder medische begeleiding of iets dergelijks). De echtgenoot vlak voor de oorlog overleden en diens grafzerk is nu een keukenwastafel ergens in één of andere desa. Hij had een behoorlijke baan: chef Labo Buitenzorg Tuinen. Pensioenrechten nooit van gehoord, althans niet in die bewuste jaren 1946.)
In het algemeen:
Het onheil dat in Indië was begonnen, zette zich in Nederland in andere gedaanten voort. Voor sommigen. Misschien voor velen.
Aan het onheil dat in Indië was begonnen, kwam in Nederland (of in Amerika of waar ook) meteen of gaandeweg een einde. Voor sommigen. Misschien voor velen.
Onheil overkomt iedereen, overal en altijd. Hoe, wat, wie, waarom, in welke vorm weet je niet van te voren, maar het gebeurt. Shit happens.
De mens wil bij voorkeur iets of iemand aansprakelijk stellen voor het hem overkomen onheil. men accepteert het niet dat hem onheil overkomt. men wil ongeschonden blijven. God wordt ter verantwoording geroepen, de regering, een ander persoon, een ander volk, wie maar ook. men pikt het in ieder geval niet, men berust niet. Soms is het mogelijk die genoegdoening te krijgen. vaak echter niet.
Moeilijk is het om te aanvaarden. Erg moeilijk. Voor sommigen. Misschien voor velen.
“hoe de terugkomende Indiëganger tussen 1946 en 1948 door Nederland werd behandeld en zij die er na kwamen.” Maar vergeet ook niet dat de vroegkomers heel vaak gewoon op hun arbeidsovereenkomst naar Nederland kwamen, Europees verlof. Mijn vader met recuperatieverlof, voorafgaand aan volledige afkeuring. Wij zouden in 1940 met Europees verlof moeten zijn geweest.Dat was dus allemaal betaald, zoals in hun arbeidsvoorwaarden stond. Collega’s van mijn vader idem dito, of Europees verlof, of recuperatieverlof. Daarna weer in Indonesië aan het werk. Mijn buurvrouw kwam als kind in 1952 met Europees verlof, en in 1958 definitief vanwege overplaatsing. Er zijn Indiëgangers in soorten, niet allemaal gevoelens van ellende.
@Maar vergeet ook niet dat de vroegkomers heel vaak gewoon op hun arbeidsovereenkomst naar Nederland kwamen, Europees verlof. @
Dat Europees verlof was wel afhankelijk van o.a. je positie of rank (KNIL). Ken de situatie van een Soldaat 1st klas. Had een contract van 5 jaar met aan het eind een vrije terugkeer. Door de oorlog verbleef hij daar 12 jaren. Trouwde daar en had 2 kinderen. Wilde toen terug naar Nederland, inclusief gezin. Heeft zijn reis zelf moeten bekostigen. Een maal in NL heeft hij hemel en aarde bewogen om zijn kosten vergoed te krijgen. Niets hielp. Waarom hij geweigerd werd. De 5 jaren waren al lang verlopen! Heeft een nieuw bestaan in Ca opgebouwd.
“Pensioen rechten? Nooit van gehoord, althans NIET in die bewuste periode 1946.” Als je in Indië nooit pensioen hebt opgebouwd doordat je geen werk had met fatsoenlijke arbeidsvoorwaarden, had je in 1946 natuurlijk geen pensioen. Maar de Indisch ambtenaren kregen in Nederland gewoon hun pensioen bij SAIP. Werkend bij particuliere bedrijven kon je gewoon terecht bij de pensioenfondsen waar je premie op was betaald.
De clou is dat het leven niet altijd en niet voor iedereen alleen maar bestaat uit ordentelijke wetten regels, overeenkomsten ,afspraken enz. Voor menigeen gaat het leven heel ongecontroleerd, schiet het alle kanten uit en geeft het zelden rust.
En niet iedereen wacht braaf tot het licht op groen springt. En het gebeurt dat je wordt aangereden als je van rechts komt.
Jezus kreeg ook vaak zijn sodemieter van Schriftgeleerden en wetshandhavers. Hij zei dan altijd netjes: lazer toch op met jullie schijnheilige rechtvaardigheid
“niet voor iedereen alleen maar bestaat uit ordentelijke wetten regels, overeenkomsten ,afspraken ” Klopt helemaal. Maar begin wel met de bestaande regeltjes, dan kom je een heel eind. Daar zijn ze ook voor gemaakt. En waar uzelf vaak ook de hand in hebt kunnen hebben zoals wetten en afspraken. Zoals uzelf al schrijft als iemand zich niet aan die regeltjes houdt: “En het gebeurt dat je wordt aangereden als je van rechts komt.” Maar het kan ook zijn dat die ander op een voorrangsweg rijdt, dan heeft u zich niet aan de regeltjes gehouden. Maar het kan ook zijn dat er iets gebeurt wat buiten de regeltjes is. U kunt bijvoorbeeld een black out hebben gehad. En dat kan dan dan weer geregeld worden bij de rechter. met de regeltjes die daar gelden. U komt zo een heel eind hoor, zonder je druk over te hoeven maken. Zei Jezus ook niet zoiets als: Geef God wat hem toekomt, en de keizer wat hem toekomt?
@ de heer Somers…
Quote: Als je in Indië nooit pensioen hebt opgebouwd doordat je geen werk had met fatsoenlijke arbeidsvoorwaarden, had je in 1946 natuurlijk geen pensioen. ”
Tja heer Somers, ik zal de laatste zijn of al helemaal niet om te beweren, dat het niet goed geregeld geweest zou zijn en ik wenste dat elk slachtoffer van de oorlog en gevolgen van de oorlog een zelfde goede afwerking van de rechten heeft gekregen, zoals uw vader en indirect de gezinsleden van uw vader.
Helaas, uitzonderingen bevestigen de regel, zoals u weet. En…niet iedereen is een ambtenaar
Mijn aangehaalde gevallen hiervoor genoemd:
Geval 1) Administrateur (vanaf 1916) van een grote rubberfabriek in de Preanger en in handen van een groot concern, dat heden te dage nog steeds bestaat, weliswaar onder een andere naam. Als je krankjorum bent, dan weet je de weg niet te bewandelen en al helemaal niet in die periode vlak na de oorlog in 1946 en geen een ambtenaar die hem op weg hielp.
Geval 2) Echtgenote van de Chef van het Labo van de Plantentuin Buitenzorg. Me dunkt, toch geen klein bedrijfje die Plantentuin. Ook in dit geval werd het slachtoffer NIET door een ambtenaar op weg geholpen, ook al was in dit geval het slachtoffer ook niet meer helemaal tof wegens opgelopen ellende.
Ter extra info: Geval 3) en dan enkel betrekking hebbend op pensioenrechten. Nog geen snipper papier of letter over het feit, dat dit geval 3) nota bene administrateur (ook vanaf 1916) was van een thee onderneming, die ook al in handen was van dat grote concern genoemd onder geval 1)…Overigens geval 3) heeft voor het einde van de oorlog het leven gelaten.
Wat vreemd, dat in geval 1) en 2) slechts bij het Roode Kruis fragmenten aanwezig zijn van een stukje levensloop febr 1946 – nov 1946. Wat vreemd, dat de werkgevers en andere instanties totaal niets anders aan papierwerk hebben……
Wat vreemd, dat over geval 3) er al HELEMAAL niets te vinden, bij geen een instantie van welke aard dan ook. Niets over werkgever, niets over dienstverband, niets over het gevangenschap en slechts – via lokale Indonesische bronnen – door ondergetekende iets meer bekend was….. En al helemaal vreemd is het, als – sedert een paar jaren geleden – een betrokken instantie ineens wel bereid is om pensioenrechten aan nazaten uit te betalen…daar waar deze zelfde instantie beweerde totaal geen een letter op papier in haar dossiers heeft.
Goed het zij zo en dank voor uw bijdrage in deze en persoonlijk wil ik mijn aandeel in dit item maar als gesloten beschouwen. Ik wens u allen nog een fijne dag.
@Hr Somers. Zei Jezus ook niet zoiets als: Geef God wat hem toekomt, en de keizer wat hem toekomt?
# kira2 betul…
***Geeft dan de keizer wat des keizers is en aan God wat van God is’. Zo staat die bekende spreuk uit de mond van Jezus, bijna letterlijk vertaald uit het Grieks, in onze bijbel.
http://www.renskopmels.nl/pagetxt153.html
“slechts bij het Roode Kruis fragmenten aanwezig zijn van een stukje levensloop febr 1946 te maken– nov 1946” ad 2: Was bij de Plantentuin waarschijnlijk Indisch ambtenaar. Maar je hebt voor je pensioen niets te maken met je voormalige werkgever of Rode Kruis. De premies zijn naar het ABP overgemaakt, SAIP bellen! meer niet. Maar als het geen vaste aanstelling was, is er ook nooit premie betaald! En weet ook SAIP van niets.
ad 2: “een groot concern, dat heden te dage nog steeds bestaat, weliswaar onder een andere naam.” De naam is bekend, je hoeft daar niets te vragen over levensloop o.i.d. , alleen de naam van het pensioenfonds. Als ze dat niet weten, dan is er een website waar alle pensioenfondsen aan meewerken, alleen weet ik ff niet de naam. Daar kun je terecht. Er schijnen daar miljoenen aan niet gevorderde pensioenen te wachten. In het algemeen weet de werkgever niets meer over je bestaan, vooral als de gegevens tijdens de oorlog zoek zijn geraakt. Je moet overigens niet bij die werkgever zijn, die heeft niets met het pensioenfonds te maken behalve premie betalen, het pensioenfonds staat los van de werkgevers.
” HELEMAAL niets te vinden, bij geen een instantie van welke aard dan ook. Niets over werkgever, niets over dienstverband, niets over het gevangenschap en slechts – via lokale Indonesische bronnen – door ondergetekende iets meer bekend was” Kan helemaal kloppen, maar zij staan los van de pensioenfondsen. Als die niets hebben, dan pas is er helemaal niets. Eigen (opmerkelijke) ervaring: Een paar maanden geleden (2018) kreeg ik van het Sociaal Fonds Bouwnijverheid (pensioenfonds!) een briefje dat ik bij hun pensioengerechtigd was (nooit geweten!). Maar een klein bedrag dat volgens de regels moest worden afgekocht. Na belasting zo’n 40 Euro. Wat bleek? In mijn studietijd (jaren 50) heb ik een paar keer stage gelopen bij aannemers. De vergoeding daarbij was geen salaris, werd dus ook geen premie over betaald. Maar bij één bedrijf hadden ze een fout gemaakt, en was er wel geregistreerd als loon, dus ook pensioenpremie betaald. Ze hebben me nooit kunnen vinden. Pas sinds kort zijn de gemeentelijke basisadministraties op één hoop gegooid waarbij mijn naam/adres kwam boven drijven. En de pensioenfondsen hebben daarvoor ook inzage in dat systeem. Hetzelfde geldt ook voor erfenissen. Bij het ministerie van financiën is er een consignatiekas waarin nooit opgeëiste erfenissen zijn gestort. Maar hier kan je dikke pech hebben, na (ik dacht) tien jaar is je recht verjaard. Je moet wel de weg weten, maar daar is Pelita toch voor? Je hebt nog steeds mensen die denken dat ze voor hun pensioen bij hun (voormalige) werkgever moeten zijn. Maar daar gaan de ogen op oneindig en het verstand op nul.
“Indischen die na 1949 in Nederland kwamen waren door gebrek aan directe banden met het Vaderland op zichzelf aangewezen en moesten vaak helemaal onderaan beginnen aangezien “Indische” diploma’s niet erkend werden,” Mijn broer, in 1950 naar Nederland gekomen, had in het kamp (Tjimahi) zijn gymnasium afgemaakt plus eindexamen. Kon na aankomst in Nederland direct in Leiden studeren met dat diploma.
@Als ze dat niet weten, dan is er een website waar alle pensioenfondsen aan meewerken, alleen weet ik ff niet de naam. Daar kun je terecht.
*** Rond 25 september 2017 kwam dit zelfs groot in het nieuws: alleen al de 3 grootste pensioenfondsen hebben voor 350 miljoen euro aan vergeten pensioenen op hun balans staan. Dit roept natuurlijk veel vragen op. We behandelen er 5
4. Hoe kom ik erachter of ik een vergeten pensioen heb?
Als u een DigiD heeft, kunt u op mijnpensioenoverzicht.nl achterhalen welke pensioenen u heeft opgebouwd. U kunt ook bellen naar 020-7512870. Let wel op: deze pensioenoverzichten zijn niet altijd volledig; niet alle ‘oude’ pensioenen zijn hierin verwerkt. Denkt u iets te missen in dit overzicht, dan kunt u contact opnemen met uw werkgever van destijds (als die nog bestaat) of met het pensioenfonds zelf. Zo nodig duiken zij voor u in de papieren archieven om informatie over uw pensioen te achterhalen.
https://www.maxvandaag.nl/blogs/hoe-vind-ik-mijn-vergeten-pensioen-terug/
“achterhalen welke pensioenen u heeft opgebouwd.” Bedankt. Dat adres is vooral belangrijk voor mensen met pensioenen/lijfrentes bij particuliere verzekeringsmaatschappijen/pensioenfondsen. Indisch ambtenaren, burgerlijk dan wel militair, kunnen rechtstreeks bij SAIP terecht.
Bij buitenlandse verzekeringsmaatschappijen/pensioenfondsen ligt dat moeilijker. In Indië waren Amerikaanse/Australische/Nieuw-Zeelandse maatschappijen populair, goedkoop! Maar na de oorlog ontdekten die de kleine lettertjes: drie jaar geen premie betaald > verzekering gestopt. De Nederlandse maatschappijen waren wat dat betreft coulant. Ik dacht dat sommige wel een korting toepasten vanwege drie jaar geen premie betaald, maar daar weet ik verder niets van af.
Voor sparen/beleggingsrekeningen e.d. hebben banken hun eigen informatiepunt. Daar is alles keurig in orde. Die Nederlandse banken (buitenlandse weet ik niet) hadden een centrale kluis in Bandoeng, die de Japanse bezetting heeft overleefd. Al die rekeningen tot op de laatste cent in orde. Ik dacht dat bij spaarrekeningen zelfs de rente was doorgerekend.
Waarom “achterom kijken?”. Wat gebeurd is kun je toch niet veranderen. Kijk vooruit!
Als je oud bent zie je weinig als je vooruit kijkt…
Loekie, ben 92 en kijk nog steeds goed door mijn voorruit!
Om op die geprivilegieerd status terug te komen.
Wat heeft de Nederlandse overheid voor de evacués van 1946 tot 1949 gedaan, wat was haar beleid.
Natuurlijk werden getroffenen met een medische verklaring A,B of C als eersten geëvacueerd naar Nederland. De vraag is gerechtigd waarom naar Nederland en niet in Nederlands-Indie blijven?. Eénmaal in Nederland zou d kans klein zijn dat totoks terugkeerden naar hun geliefde Nederlands Indie of zie ik dat verkeerd?
Mensen met een medische verklaring A, B od C hadden voorrang voor evacuatie naar Nederland .
Evacués hadden recht op kostenloze overtocht en recht op overige faciliteiten:
Aan boord stonden zowel maatschappelijke werkers als artsen, en verpleegsters van het Rode Kruis klaar om evacues met raad en daad bij te staan. Bij aankomst in Nederland had het Comité “Nederland helpt Indie” een pakket klaarliggen met dekens , beddengoed, toiletartikelen en ander eerste levensbehoeften. Iedereen werd kosteloos vervoerd naar een van te voren opgegeven adres en de Rode Kruis zorgde voor de Zieken. Wie geen opvangadres had kreeg een adres. De geevacueerden hadden het gegarandeerd recht op een uitkering dvoor e eerste drie maanden. De Overheid beschouwden hen nadrukkelijk als een een bijzondere categorie oorlogsslachtoffers.
Aantijgingen van van woedende families van evacués waren , dat de helft van de eerste schepen gevuld was met mensen die hun connecties wisten uit te buiten of zelfs corruptie niet schuwden. Citaat: …..“van mensen die gerepatrieerd zijn hoor ik vreselijke dingen, als men maar met geld op de proppen kom, kan men naar Holland komen…”.
En hoe was de Nederlandse behandeling van oorlogsgetroffenen, die in Nederlands Indie terecht kwamen in diezelfde tijd om tot een betrouwbare vergelijking te komen?
Men beginne met het raadplegen van het archief van het C.B.V.O.
@ Heer Loekie, chapeau.
U stuurt mij in de goede richting. Centraal Bureau Verzorging Oorlogsslachtoffers CBVO geeft betrouwbare en verhelderende informatie, zie de Onderzoeksgids Oorlogsgetroffenen WO2, Terugkeer, Opvang, Nasleep. Daarnaast is de informatie op de site overzichtelijk gestructureerd. Dit zijn van die juweeltjes waar ik naar op zoek ben, paarlen maar niet voor de zwijnen.
De onderzoeksgids van het CBVO geeft een verhelderend overzicht over de organisatie van de informatie over “Evacuatie” en “Repatriëring” voor Indie organiseerd was, zodat ik gegevensstromen tussen de verschillende instanties zoals KDP, LOC, CEB, Nederlandse Rode Kruis niet alleen kan rangschikken maar ook verband leggen tussen hun functies ten opzichte van die van de RAPWI.
Eèn en ander is wel van belang om de verhalen die ik op deze web site lees te plaatsen. Die verhalen zijn weliswaar subjectieve belevingen, maar het gaat wel om de geloofwaardigheid, de betrouwbaarheid van die verhalen. Sommige verhalen zijn schilderachtig, maar soms klopt iets niet, zijn niet in overeenstemming met andere verhalen, die ik lees. Bijvoorbeeld het verhaal over de grote schepen die tot Southampton voeren en de passagiers overzetten op kleinere schepen vanwege het mijnengevaar op de Noordzee, maar dat klopt toch niet want die kleinere schepen liepen ook gevaar voor diezelfde mijnen. CBVO geeft een aannemelijke verklaring, dat de sluizen bij IJmuiden beschadigd waren en alleen kleine schepen de doorgang naar Amsterdam konden nemen. Wist ik al, maar ik zoek naar de bevestiging om het verhaal aannemelijk te maken.
Tevens concludeer ik uit de gegevens van het CBVO dat hier daadwerkelijk sprake was evacués, van ” echte Repatrianten” dwz Totoks, die terugkeerden naar hun Vaderland. Dat is natuurlijk niet te vergelijken met de Indische Nederlanders (dat onderscheid maakt ook het CBVO), die na de eerst migratie golf naar Nederland migreerden.
Hier dient (normstelling Heer Bert) gedekoloniseerd worden, zou dhr van Zeijl zeggen. De Indische Nederlanders waren weliswaar Migranten, maar geen Repatrianten. Ik zeg toch ook niet dat mijn zoon wegens zijn studie 5 jaar geleden naar Nederland gerepatrieerd is. Nederland is helemaal niet zijn Vaderland. Let wel dit is geen zelfhaat.
@De Indische Nederlanders waren weliswaar Migranten, maar geen Repatrianten.
# ??? Ze migreerden (verplaatsten) zich …sommige als repatriant (teruggekeerde nazaat van een europeaan of hollander) en anderen als genaturaliseerde (symbolisch) aziaat.
******In de periode 1945-1968 vond een grootschalige repatriëring van Indische Nederlanders plaats; ruim 300.000 Indische Nederlanders kwamen vanuit het voormalig Nederlands-Indië naar Nederland. Deze migratie staat bekend als ‘repatriëring’, dat neerkomt op ‘terugkeren naar het vaderland’, en moet vooral symbolisch worden opgevat.
In de jaren 1952-1955 zette de Nederlandse regering een rem op de komst van (Indische) Nederlanders, met name van Indo-Europeanen.
De leefomstandigheden van (Indische) Nederlanders in Indonesië werd zo problematisch, dat ook de Nederlandse regering in 1955 besloot de repatriëringscriteria aan te passen. Hierdoor kwamen vanaf 1955 late repatrianten en spijtoptanten naar Nederland.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Repatri%C3%ABring_van_Indische_Nederlanders
“verband leggen tussen hun functies ten opzichte van die van de RAPWI.”
Met betrekking tot Nederlandse gevangenen die buiten Indië zouden worden aangetroffen werden met de Recovered Personel Section van het hoofdkwartier van MacArthur en de Recovery of Allied Prisoners of War and Internees (RAPWI) van het hoofdkwartier van Mountbatten afspraken gemaakt inzake opvangcentra in Manilla (Filippijnen), Kandy (Ceylon) en Bangalore (India). Het was aanvankelijk echter nauwelijks mogelijk opvangteams te formeren. Het Leger Organisatie Centrum telde slechts 37 man; samenwerking met het eveneens onderbemande Kantoor Displaced Persons (burgerslachtoffers) verliep moeizaam. Op 15 augustus was in Kandy slechts één Nederlandse verbindingsofficier aanwezig, in Manilla ging het om een team van 27 man. De opvang van Nederlandse gevangenen in het Amerikaanse bevelsgebied verliep redelijk soepel, anders was het in de Britse regio. Informatie over lokaties en aantallen was daar nauwelijks beschikbaar.
De hulpverlening door de RAPWI begon na 28 augustus met het afwerpen van pamfletten waarin de Japanners werd bevolen hulp te verlenen en de gevangenen werd gevraagd in de kampen de komst van de geallieerden af te wachten. Voorkomen moest worden dat de gevangenen het recht in eigen hand namen of gingen rondzwerven. Reeds in de bezette gebieden aanwezige geheime groepen van de E-group en Force 136 moesten contact zoeken met de gevangenen. In de operatie Mastiff werden kleine groepen contactteams geparachuteerd nabij bekende interneringskampen als kwartiermakers voor de RAPWI-teams. Begin september werden vijf KDP/LOC-teams geformeerd, een voor Sumatra, drie voor Java en een voor Borneo en de Grote Oost; deze teams werden door Van Mook gesteld onder Britse RAPWI-leiding, met uitzondering van laatstgenoemde groep (Grote Oost).
De RAPWI was oorspronkelijk bedoeld als organisatie voor de eerste opvang gedurende ongeveer dertig dagen van gevangenen en vluchtelingen. In de aangetroffen chaos moest echter ook met lokale Indonesische autoriteiten worden onderhandeld en bestuursorganen worden opgezet. Net als de KDP/LOC-teams werden ook lokale Rode Kruis-comités en comités van ex-geïnterneerden onder de RAPWI-vlag gebracht. Alleen al op Java waren bij de RAPWI op haar hoogtepunt zo’n 10.000 mensen in dienst. Betroffen de eerste schattingen voor bijvoorbeeld Java de aanwezigheid van 8000 Nederlandse krijgsgevangenen en 40.000 burger geïnterneerden, half december 1945 was het aantal door de RAPWI te verzorgen personen daar al opgelopen tot 204.050! Tussen 24 januari en 15 april 1946 werden de RAPWI-afdelingen opgeheven, hun civiele taken werden ondergebracht bij de AMACAB, de Allied Military Administration Civil Affairs Branch.
Over de formatie van het onderbrengen van de Nederlandse organen in RAPWI heb ik verder geen details.
@En hoe was de Nederlandse behandeling van oorlogsgetroffenen, die in Nederlands Indie terecht kwamen in diezelfde tijd om tot een betrouwbare vergelijking te komen?@
Waarom de een wel naar Nederland vervoerd kon worden en de ander niet? Ja dat is voor mij ook een goede vraag. Mijn vader heeft het zelfde ondervonden als een mede slachtoffer, wijlen de heer Urban, door de verwennerij van de jap. De heer Urban en mijn vader lagen in Padang eerst in een ziekenhuis in de zelfde kamer. De heer Urban werd met gezin per schip naar Nederland vervoerd en mijn vader met moeder en kinderen naar Batavia, het CBZ ziekenhuis.
“Waarom de een wel naar Nederland vervoerd kon worden en de ander niet?” In die tijd, 1945-1949 (precieze data weet ik niet meer), zaten de Nederlandse schepen in een geallieerde schepenpool, waar de overwinnaars (dus niet Nederland!) over beslisten. De Amerikaanse, Engelse en Australische militairen hadden voorrang bij terugkeer. Vandaar dat RAPWI (onderdeel van SEAC) vaststelde wie wel of niet voor recovery (de R van RAPWI) in aanmerking kwamen.
Ik heb de raad van dhr Loekie opgevolgd en heb de web site geraadpleegd ,maar eerst enige uitleg over het functioneren van de geallieerde schepenpool.
De gealllieerden vorderden in de oorlog burgerschepen, deze schepen werden gemilitairiseerd, kwamen onder Brits militair commando en omgedoopt in HMS Her majesty’s Ship en werden ingezet als troepentransportschip, na de oorlog ook als evacuatieschip.
De Nederlanders vroeger schepen niet alleen als evacuatie/repatrieringsschip aan , maar ook als transportschip van troepen NAAR Nederlands Indie om de opstand van de Indonesische nationalisten neer te slaan . Eén van de eerste schepen, die de geallieerden vrijgaven voor het Nederlandse oorlogsspel in het najaar van 1945 was de ms Noordam, die de mariniersbrigade uit de VS naar Singapore transporteerden , daarbij voerden de Nederlandse Staat een niet-geautorisserde landing van een deel van de Mariniersbrigade aan de Javakust uit in de kerstdagen van 1945. Ondanks dat werden toch gemilitairiserde Nederlandse schepen vrijgegeven voor evacuatie van oorlogsgetroffenen van Indie naar Nederland.
Om een ander voorbeeld te noemen: geïnterneerden en IFTU uit Soerabaja werden met schepen van de RAPWI/SEAC naar Singapore, Batavia of een dichtbijzijnde ander veilige oorden geëvacueerd. Zo’n schip was de Her Majestyis Ship HMS Beatrix, een Nederlands schip MS Beatrix door de Britten gevorderd.
Iedereen is hopelijk weer bij de les.
Eerlijk gezegd, daar geloof ik geen bal van. Twee mannen die de zelfde martelingen hebben ondergaan en na de bevrijding in het zelfde ziekenhuis en in de zelfde kamer kwamen te liggen. De een mocht met familie wel naar Nederland en de ander niet. Heb voor de zekerheid de nu 87 jarige zoon, die in Leiden nog woont, gebeld. Die bevestigt mij dat zij van de Nederlanders toestemming kregen om naar Nederland te worden vervoerd.
“vorderden in de oorlog burgerschepen, deze schepen werden gemilitairiseerd, kwamen onder Brits militair commando en omgedoopt in HMS ” Dat waren er niet zoveel. Ik ken ze natuurlijk niet allemaal, maar wel HMS Princess Beatrix en HMS Queen Emma, speciaal ontworpen voor passagiersvervoer op de Noordzee. Snel, wendbaar, stabiel in hoge zee. Een goed verhaal in Javapost waarvan hier wat citaten:
De ´Beatrix´ was samen met haar zusterschip ´HMS Queen Emma´ misschien wel het Nederlandse schip met de meest eervolle staat van dienst in oorlogjaren.
Beide schepen waren kort voor de oorlog gebouwd in opdracht van de Stoomvaart Maatschappij Zeeland (SMZ), als veerboten voor de lijnverbinding Hoek van Holland – Harwich. De ´Koningin Emma´ werd te water gelaten op 14 januari 1939, de Prinses Beatrix korte tijd later. Na enkele proefvaarten kwam de Beatrix op 3 juli 1939 in dienst, om na twee maanden al weer uit de vaart te worden genomen. De Duitsers waren Polen binnengevallen, en alle Britse havens werden voor de burgervaart gesloten. Toen de Duitsers ook Nederland binnenvielen kon de Prinses Beatrix ternauwernood wegkomen naar Engeland.
Zowel de Emma als de Beatrix werden nu gevorderd door de Britten. De hele oorlogsperiode voeren ze onder Britse vlag, met een Britse bemanning. Het motorschip Prinses Beatrix heette van nu af aan ´Her Majesty´s Ship Princess Beatrix´. Vóór ze in gebruik konden worden genomen als oorlogsvaartuigen, moesten beide schepen echter eerst nog zwaar worden omgebouwd. Alle overbodige luxe, en praktisch de hele opbouw werd er afgehaald en ingeruild voor boordbewapening, radar en anti-zeemijnenapparatuur. En zware davits voor landingssloepen.
Tot voorjaar 1945 waren zowel de Emma als de Beatrix in gebruik voor speciale operaties (hit and run) en troepentransport. De eerste acties waarbij ze werden ingezet vonden plaats in de Noordelijke Atlantische Oceaan, bij IJsland en Noorwegen. Vervolgens, vanaf 1942, in de Middellandse Zee. De Emma zou een belangrijke rol spelen bij het overzetten van troepen tussen Engeland en Frankrijk na D-Day. Bij het beëindigen van de strijd in Europa werden de schepen naar het Verre Oosten gestuurd om nog te worden gebruikt in de strijd tegen de Japanners.
Een paar maanden later lagen de Emma en de Beatrix weer op de rede van Vlissingen. De oorlog was voorbij, de dienst zat erop. Na alle administratieve formaliteiten werden ze weer overgedragen aan de SMZ, en moesten ze opnieuw worden aangepast. Vanaf 1948 kwamen ze weer in de vaart op het traject waarvoor ze oorspronkelijk waren gebouwd: Hoek van Holland – Harwich v.v., dag in, dag uit, tot in 1968 toen beide schepen naar Antwerpen werden gesleept om te worden gesloopt. Relatief jong nog, maar dat zal ongetwijfeld het gevolg zijn geweest van de zware wissel die in de oorlogsjaren op beide schepen was getrokken. [eind aangepast citaat].
Toen de Beatrix in oorlogsuitvoering in Vlissingen bij De Schelde aankwam deed dat wat met me, herkenning van een bevrijding!. Het schip werd door onze RHBS geadopteerd, wij mochten de nieuwe proefvaart naar Hoek van Holland meevaren. Prachtig!
Ik weet verder niet van Nederlandse schepen die onder Britse vlag, Brits commando en HMS voeren. Daarbij denk ik niet alleen aan de Oranje en Nieuw-Amsterdam, maar alle schepen van de Rotterdamse Lloyd en Stoomvaart Maatschappij Nederland. Net zo min als de KPM en de GM. De GM was in het begin van de oorlog wel gemilitariseerd en : Hr. Ms. maar direct na de capitulatie van het KNIL gedemilitariseerd. Zowel de KPM als de GM werden als burgerschepen wel voor oorlogstaken ingezet. Ik heb weinig verstand van oorlogsrecht, maar ik zet hier wel vraagtekens bij. In de oorlog tegen de RMS werden KPM-schepen ingezet, waar de RMS wel een rechtszaak tegen de KPM instelde. Ook werden toen schepen van de Djawatan Pelajaran (voormalige GM) met militaire acties tegen de RMS ingezet. Dat leverde van de RMS-minister van Defensie de waarschuwing aan het Europese personeel op: “Het is gebleken dat bij de laatste aanvallen (…) de schepen van het Dep. Pelajaran hieraan actief hebben deelgenomen. (…) Tot onze spijt moeten wij U en Uw collega’s mededelen dat (…) zal worden beschouwd als zijnde leden van de ALRI, en verder geen rekening meer zal worden gehouden met Uwe Nederlandsche nationaliteit (…).”.
“Wat heeft de Nederlandse overheid voor de evacués van 1946 tot 1949 gedaan” Niet veel, dat was een taak van RAPWI. Maar de Indische overheid zorgde wel voor haar werknemers. Ik kan natuurlijk niet alles hier vermelden, maar enkele citaten:
Dienst van Scheepvaart, Batavia-C, 3 December 1945: Aan Ggm Somers, Juliana Camp, Singapore: (…) I, Personeel Scheepvaart, dat door een dokter (met R.A.P.W.I.-bevoegdheden) (…) is afgekeurd en moet evacueren naar Holland, (…) dient zich (…) te wenden tot de R.A.P.W.I. Singapore (…) . De R.A.P.W.I. zorgt er dan voor, dat (…).
II. Personeel Scheepvaart, dat is afgekeurd (dokter met R.A.P.W.I.-bevoegdheid) voor evacuatie naar Australië (…).
III. Personeel, dat is goedgekeurd, of lichten dienst mag verrichten kan door ons naar Batavia worden opgeroepen. (…). dienen hunnen keuringsbewijs (dokter met R.A.P.W.I.-bevoegdheid) alhier te overleggen. (,..).
Idem, 1 Juli 1946; Ik heb de eer UHoogedelgestrenge/UWeledelgestrenge/U mede te deelen dat U (…) geboekt zijt op het ss “SLOTERDIJK” een dezer dagen van Batavia vertrekkende. Van de RAPWI werd bericht ontvangen dat slechts een minimum bed accomodatie aanwezig is zoodat hoofdzakelijk (…). Aangezien aan dek geen banken of stoelen aanwezig zullen zijn wordt aangeraden een kussen of klapstoeltje mede te nemen.”.
“kans klein zijn dat totoks terugkeerden” Dat ziet u dus inderdaad verkeerd. Het ging om verlof. De mensen bleven in dienst en werden na herstel weer in Indië ingezet. Behalve natuurlijk na afkeuring. Net als de mensen met regulier Europees verlof.
“stonden zowel maatschappelijke werkers als artsen, en verpleegsters van het Rode Kruis klaar om evacues met raad en daad bij te staan.’ Nou nee, wel een verpleegster met de vitaminespuit. En een scheepsarts. En de corveeërs van het Rode Kruis, zoals ik.
“gegarandeerd recht op een uitkering” Was normaal invaliditeitssalaris. Arbeidsvoorwaarden! Bij totale afkeuring daarna invaliditeitspensioen en daarna normaal pensioen. Hoe het met werknemers van particuliere bedrijven ging weet ik niet allemaal. Wel goede regeling voor een oom bij de KPM, en kennissen bij Shell (heette toen nog niet zo) en Unilever. Soms beter dan bij Indisch ambtenaren.
“dat de helft van de eerste schepen gevuld was met mensen die hun connecties wisten uit te buiten” Heb ik niets van gemerkt, het was een zielige bedoening! Door RAPWI afgekeurden.
“Evacués hadden recht op kostenloze overtocht” Ik weet alleen van de Indisch ambtenaren, behoorde gewoon in hun arbeidsvoorwaarden. En voor mij (geen ambtenaar) een gage van 100 gulden. Belastingvrij. Anderen zullen het vast wel moeilijker hebben gehad, maar de ervaringen van mij en mijn ouders zijn evenzeer waar.
Ik heb als 100% zuivere Indo de raad van dhr Loekie opgevolgd en de web site geraadpleegd:
http://www.oorlogsgetroffenen.nl/thema/repatriering/02_1OrganisatieRepatrieringNederlandsIndie
Wat deed de RAPWI in Ned. Indie en Wat heeft de Nederlandse overheid voor de evacués uit Nederlands Indie van 1946 tot 1949 gedaan?
Ik citeer de relevante zinssnede uit de web site
1) Het was niet de intentie van de RAPWI om Nederlandse krijgsgevangenen en burgergeïnterneerden te “Repatriëren”. Alleen Britse, Canadese, Australische, Nieuw Zeelandse, Indiase en Amerikaanse krijgsgevangenen en burgers kwamen hiervoor in aanmerking, alsmede personen met een medische indicatie. De Nederlanders zouden naar herstellingsoorden in de hoger gelegen streken van Java en Sumatra gebracht worden, (in Nederlands Indie waar ze hun thuis hadden)
2) De RAPWI was verantwoordelijk voor het vervoer van de Indische evacués naar de havenplaatsen (IN NEDERLANDS INDIE) , waar de “Repatriëringsdienst Indië” de verantwoordelijkheid over hen overnam.
3) Door de noodsituatie die (na de proklamasie in Ned. Indie) was ontstaan was het duidelijk dat de geïnterneerden bij hun bevrijding niet in Nederlands-Indië opgevangen konden worden en dat er veel meer mensen (onder de verantwoordelijkheid en op kosten van de Nederlands Staat) naar Nederland gerepatrieerd moesten worden dan aanvankelijk werd gedacht.
4) Eind november 1945 besloot de Nederlands regering om een aparte organisatie op te richten voor de repatriëring uit Nederlands-Indië. Deze organisatie zou komen te ressorteren onder het ministerie van Overzeese Gebiedsdelen.
N.B. sommige Nederlandse bedrijven hadden van de Nederlandse staat een contingent toegewezen gekregen op de repatriëringsschepen naar Nederland, “some animals are more equal than other animals” zoals George Orwell niet toevallig in 1945 schreef
In bovenstaand verhaal dient de RAPWI vertaald te worden in het Nederlandse bureau van de RAPWi, zie ook kol. Asjes in Soerabaja
Kan iemand mij zeggen hoeveel gerepatrieerden tussen 1945 en 1949 precies uit Nederland naar Nederlands Indie terugkeerden?
Terug naar de les
“om Nederlandse krijgsgevangenen en burgergeïnterneerden” Het ging niet om “Nederlandse”, maar om de APWI, te vertalen als allied prisoners of war and Internees. En het ging ook niet om “Repatriëren”, maar om de R van RAPWI: recovery, vrij vertaald: veilig stellen. De oorspronkelijke bedoeling was eerste opvang gedurende ongeveer dertig dagen, daarna overdracht aan andere hulporganisaties. Dat ziet u onder 2).
“vertaald te worden in het Nederlandse bureau van de RAPW” Er is maar één RAPWI, met diverse plaatselijke bureaus. Allemaal SEAC. Ik dacht dat er op Java drie bureaus waren, gewoon RAPWI, niks Nederlands. Dat ze hier en daar Nederlandse medewerkers hebben ingezet lijkt mij alleen maar handig in Nederlands-Indië. Bovendien had SEAC gewoon tekort aan mankracht.
citaat: …..Dat ze “hier en daar” Nederlandse medewerkers hebben ingezet lijkt mij alleen maar handig in Nederlands-Indië. Bovendien had SEAC gewoon tekort aan mankracht……..
Even later spreekt dezelfde Heer zich tegen en ik krijg nu chronisch de hik.
citaat: ….Alleen al op Java waren bij de RAPWI op haar hoogtepunt zo’n 10.000 mensen in dienst……… toch zeker geen Japanners van het ere-escorte van Huijser en Asjes?
Dat van Nederlandse bureau RAPWI heb ik uit betrouwbare bron , iemand die toen in Soerabaja woonde!!!! zeker vergeetachtigheid.
Ik had begrepen, dat Indische Nederlanders die niet in het kamp hebben gezeten geen RAPWI maar IFTU waren, dus dhr Somers jr was er één van.
We mogen toch er wel van uitgaan dat we weten waarover we spreken.
“dat we weten waarover we spreken.” Gewoon lezen wat ik al een paar keer hier heb opgeschreven, de tijdlijn. Mijn ervaring met RAPWI was de moeilijke beginfase, 18/21 september 1945. Het kantoor Soerabaja bestond uit drie Nederlandse en vier Britse militairen! Aan die eigenlijke RAPWI-capaciteit is praktisch geen verandering gekomen. Vandaar dat in de instructie van de 49th Indian Infantery Group (25 oktober) o.a. staat te lezen: 2.(b): the protection and where appropiate, the evacuation of R.A.P.W.I..Met veel moeite en verliezen is er enige evacuatie gelukt, maar dat RAPWI-team kwam bij mij in de gevangenis terecht. Naderhand heeft Van Mook de KDP/LOC-teams, de lokale Rode-Kruis comités, en decomités van ex-geïnterneerden onder de RAPWI-vlag gebracht. Dat was eind december, met die 10.000 mensen. Dat aantal is dus niet mijn eigen waarneming, maar uit de archieven. Dat aantal betrof overigens geen organisatorische eenheid, maar gaf wel de mogelijkheid een stem te hebben binnen SEAC., dat niet alleen in Indië opereerde, maar in heel ZO-Azië! Wat vaak wordt vergeten is dat de Indische overheid niet alleen te maken had met RAPWI, dat was een Brits orgaan van SEAC. Maar al die Nederlandse gevangenen in het bevelsgebied van MacArthur vielen uiteraard daarbuiten. Daar was de de Recovered Personel Section van het hoofdkwartier van MacArthur mee bezig. Dat orgaan werkte wel beter dan RAPWI, maar had een kleiner en aaneengesloten werkgebied.
“toch zeker geen Japanners” Nee, die Japanners waren in december al lang verdwenen. Dat mocht van een hoge marine-officier (die overigens geen Huijser heette . En die zat op een ander plekje op de tijdlijn, als u die goed heeft bekeken. En met die ere-escortes wisten die Japanners heel goed dat zij met belangrijke delegaties van SEAC te maken hadden. Als in Den Haag een nieuwe ambassadeur zijn geloofsbrieven gaat aanbieden krijgt hij/zij ook een ere-escorte. Zo gaat men in internationale kringen met elkaar om, en die Japanners waren ook op school geweest. Die Engelse IFTU (Inhabitants Friendly To Us) is een vervolg-orgaan van RAPWI geweest. Zo had mijn vader in Singapore alleen te maken met een keuringsarts met RAPW- bevoegdheid, waarna hij werd overgedragen aan zijn werkgever voor verdere afhandeling.. Die zette hem op een lijst richting Nederland, waar de RAPWI weer schepen voor wist in te zetten. Was er geen werkgever beschikbaar, dan werden die mensen ondergebracht bij IFTU. Je moet met die ‘losse’ mensen toch ergens heen?
correctie “In bovenstaand verhaal dient de RAPWI vertaald te worden” is bedoeld als reactie op het vertelsel van dhr Somers. Dat betekent dat de zinssnede wordt “in bovenstaande reactie van dhr Somers dient de RAPWI vertaald te worden als het Nederlandse bureau van de RAPWI…….
Er bestaat helemaal geen Nederlandse bureau van de RAPWI. De keuringen dienden te worden verricht door een arts (Engels/ Nederlands/Brits-Indisch/ Singaporees enzenz) met RAPWI-bevoegdheid. Mijn vader kon terecht in het Julianacamp. Je krijgt op je papiertje dan een tjap: RAPWI. Met die tjap kon je naar een RAPWI–kantoor, of, zoals mijn vader, naar de Dienst Scheepvaart. Die zorgde dan verder voor je. Werknemers van een privebedrijf zouden waarschijnlijk met die tjap naar hun werkgever moeten gaan. Die kon dan in samenspraak met de Indische overheid verder gaan. Het RAPWIkantoor in Soerabaja was geen lang leven beschoren. Die kwamen bij mij in de Werfstraatgevangenis terecht, samen met de club van Huyer. Zij zijn toen overigens door de 49th Indian Infantery Group de gevangenis uitgepraat en naar Batavia gebracht.
Bovenstaand verhaaltje zijn veelal boude veronderstellingen, onbekend archiefvermeldingen en voorbarige conclusie die ook nergens op gebaseerd zijn .
Daarentegen donderen uit mijn EXCEL-sheet originele RAPWI-gegeven, niet van de National Archives in Engeland maar direct afkomstig van het NIOD, uit de Indische Collectie IC die toch ander zicht op de gebeurtenissen geven., dan van Horen-Zeggen.
Opmerkelijk is dat het NIOD al die RAPWI rapporten heeft waar mee Nederlandse historici niets mee doen, ik zie bijna nooit verwijzingen naar het NIOD archief over RAPWI en ik heb toch wel wat gelezen over de begintijd van de rekolonistieperiode 1945-1950 ……….Zie mijn archief: NIOD – Overzicht der werkzaamheden van KDP en RAPWI over de periode september 1945 tot 1 maart 1946. RIOD.Indische Collectie, 025383 en RAPWI Geschiedkundig overzicht (Schouten).
De Britse RAPWI heeft op Java gefunctioneerd tot Januari 1946, dan is die veronderstelde betrokkenheid van 10.000 Nederlandse medewerkers in een Britse organisatie in zo’n korte tijd wel een godswonder.
Het verhaal van Overste Asjes hoofd van het RAPWI-kantoor in Soerabja , met Japans ere-escorte is tekenend voor de Nederlandse vooringenomenheid i.c. bijziendheid , wanneer het over Indische Geschiedschrijving gaat en wel het vaparte ermelden waard.
Overste Asjes was aan het eind van WO2 de commandant van Squadron 18, een Nederlandse eenheid onder het commando van de Australische Luchtmacht, wat onderdeel was van SWPA dwz MacArthur. Door de commandowisseling van SWPA naar SEAC, (Mountbatten) stond Asjes op de verkeerde plaats en moet verhuizen naar SEAC-gebied. Hij kon moeilijk met zijn complete vliegeenheid Squadron 18 eenvoudigweg naar SEAC worden verplaatst met alle logistieke problemen van dien, daarom werd hij geplaatst op het KANTOOR Displaced persons KDP. Aangezien het KDP geheel afhankelijk was van de Britse logistieke steun, werd het KDP zelf geplaatst onder RAPWI op Java (hoofd de Engelse col. Dewar) en assisteerde het KDP bij de SEAC-activiteiten, overste Asjes was daardoor Nederlands hoofd van het RAPWI op Java geworden, maar had geen functie in de Britse organisatie. Toen overste Asjes naar Soerabaja werd gestuurd was dat in zijn functie van KDPer, vandaar dat gesproken wordt over “Kantoor” van de RAPWI. Hij was tenslotte verantwoordelijk voor de uitvoering van de evacuatie van louter Nederlandse krijgsgevangenen en burgergevangenen, rekening houden dat niet-Nederlandse krijgsgevangen op Java/Sumatra e.o. (Amerikanen, Engelsen, Australiers e.d.) al direct na de oorlog naar Singapore waren geevaceerd en daarna gerepatrieerd naar hun land, zie NIODbron.
In Nederlandse ogen leek het dat Overste Asjes een ere-escorte kreeg, maar door gebrek aan eigen Nederlandse militairen moest overste Asjes voor zijn eigen veiligheid geëscorteerd worden door gewapende militairen. Aangezien er geen Britse militairen voorhanden waren, kreeg hij een Japans bewakingsteam mee. Dat zal toch wel in de ogen van de Indonesische Nationalisten een grote blamage, gezichtsverlies zijn geweest, maar Nederlanders kunnen soms wel heel naïef zijn.
“maar Nederlanders kunnen soms wel heel naïef zijn.” Niet allemaal hoor. In Soerabaja was het gezag tot nader order in Japanse handen gesteld. Dat hebben ze prima gedaan, samen met de PRI. In die tijd was er nog geen bersiap in Soerabaja! Maar de Japanners hoorden toch op z’n minst die lui van het vliegveld op te halen. Totdat ze naar huis mochten, vrijgesteld door een hoge marineofficier, maar dat is verder in de tijdlijn.. De RAPWImensen en de club van Huyer waren hier de hoogste geallieerde SEACmilitairen, bovendien de overwinnaars, en werden door de Japanners ook als zodanig ontvangen. Zoals het in militaire kringen ook hoort. De RAPWImensen hoefden verder nauwelijks van Japans transport gebruik te maken. Het Oranjehotel lag centraal in hun werkgebied, alles op loopafstand (“voor zijn eigen veiligheid”???? ). Het Nederlands-Indische Rode Kruis aan de overkant, het Gouverneurshuis wat verder, op Simpang, net als de PRI. Veiligheid? Ik kwam dagelijks met mijn melk bij het Rode Kruis, en zag daar dagelijks de nieuwste informatie. En de dames die daar werkten gingen gewoon op de fiets of met de tram. Huyer moest wel van Japans transport gebruik maken, Perak en Oedjoeng liggen een eind weg. Ik wacht uw RAPWIverhaal van A tot Z af, u heeft alles toch al op schrift? Kan ik nog van leren, en u daarna hiervoor bedanken.
“een godswonder” Gewoon mensenwerk hoor. Als je ziet hoeveel organisaties in december in één klap onder RAPWIvlag werden gebracht. En door bleven werken toen RAPWI zelf zich terugtrok uit Indië, mede met het oog op de aanstaande gezagsoverdracht van SEAC aan de Nederlandse militairen.
“Ik kwam dagelijks met mijn melk bij het Rode Kruis, en zag daar dagelijks de nieuwste informatie.”
Vertel. je kwam met wat melkflessen het gebouw binnen, zei ‘goedemorgen allemaal’, zette de flessen op een vaste plek….en toen ging je allerlei papieren lezen?
Niet zo hatelijk reageren, Loekie..
Hij probeerde in oorlogstijd zo te overleven… Wat deed jij toen ?
Ben niet hatelijk. Ben werkelijk benieuwd hoe dat dan ging. Om wat voor info ging het, openbaar of vertrouwelijk, voor eenieder in te zien enz.
Wat het ook moge zijn, het is wel iets verschrikkelijks om te ervaren, dat je huwelijk binnen 3 a 4 jaren op zo’n verschrikkelijke manier te zien eindigen. Om nog maar niet te spreken van je verlies van kinderen.
U moet niet zo krenkend reageren op al dat werk wat die vrijwilligers daar deden. Constant de telex nalopen, namen over prikken en met krakkemikkige typemachines op de lijsten zetten die voor iedereen op prikborden leesbaar waren. Elke dag zag je weer bekende namen langs flitsen, zo heb ik de kampadressen van mijn vader, broer en zus gevonden. Dat deden ze (veel Indische dames) gratis! Ze kregen alleen te eten. Enkele van hen stonden op het lijstje van de huisarts die de klantjes aan mij doorgaf. Die kregen dan hun fles. Bovendien moest ik goeden middag zeggen, ’s ochtends werkte ik op de melkerij, boter maken. Maar misschien weet u niet wat vrijwilligerswerk inhoudt. Iets doen voor een ander. En niet alleen denigrerend zijn tegen die vrijwilligers.
Toen ik na evacuatie in Batavia in Struiswijk aankwam, wist ik meteen een telegram naar mijn vader in Singapore te sturen, ik wist zijn adres dank zij die dames. Per kerend telegram kreeg ik zijn veldpostadres, dat ging wat beter. Plus de mededeling dat mijn moeder en zus niet na evacuatie uit Soerabaja in Singapore waren aangekomen. Verbazend, dat toen de telegrammen en brieven al keurig van het ene kamp in het andere kamp op hun plek kwamen.
In dat RAPWI-archieven worden de verhoudingen wel anders aangegeven:
Volgens RAPWI was Col.Dewar de hoogste RAPWI-officier op Java. Overste Asjes was via het Kantoor Displaced Persons toegevoegd aan de RAPWI en louter verantwoordelijk voor de Nederlandse krijgsgevangenen en geïnterneerden op Java . Hij was ondergeschikt aan de Britse officieren van het contact-team dat op 18 September 1945 in Soerabaja werden gedropt en het eigenlijke RAPWI-team dat een paar dagen later (21 September 1945) in Soerabaja aankwam. Nederlandse bronnen geven aan dat dat RAPWI-team onder leiding stond van een Nederlandse ltnt E.Beck, maar RAPWI-teams stonden nooit o.l.v. Nederlandse officieren, althans niet in Batavia/Jakarta, Bandoeng, Semarang en Soerabaja (niet 3 maar 4 plaatsen). Let wel overste Asjes , een luchtmachtofficier kwam pas 23 Oktober in Soerabaja aan, zie ook de parlementaire enquête van 1949. Dit geeft wel de machtsverhoudingen weer.
KTZ Huijer maakte geen onderdeel uit van de RAPWI. Hij moest in Soerabaja voor de SEAC de havenfaciliteiten inspecteren, hij had niets van doen met de RAPWI. Dat hij in Soerabaja geheel andere en oliedomme dingen deed was een volledig Nederlandse zaak, moet dhr. Somers maar aan zijn baas VADM Helfrich maar vragen.
Nederland had hier zijn eigen agenda, want kijk maar naar de samenstelling van de staf van KTZ Huijer: Lt Kol Roelofsen, vertaler officier Hulseve , Resident Maassen, Gezondheidsofficier Timmers en van der Goot. Ik kan mij best indenken dat de Indonesische nationalisten SEAC beschuldigden dat deze onder dekmantel de Nederlandse invloed importeerde, want wat deed resident Maassen dan in de staf van KTZ Huijer of waarom had Huijer 2 dokters meegenomen? Om de temperatuur van die haveninstallaties te meten? Die mensen hoorden bij de RAPWI, maar bij het eerste contact team van de RAPWI zat een Nederlandse inlichtingenofficier LTNT Antonissen, die had beter bij KTZ Huijer in de staf kunnen zitten. En wat dacht U van een vertaler in de staf van KTZ Huijer, een vertaler die Engels of Maleis beheerste, gekker kan het niet bij de Nederlanders in. Ned. Indie. Met zulke incompetente mensen kan nooit een oorlog gewonnen worden en dat blijkt wel.
Nederlandse Geschiedenis over Ned. indie wordt veelal uit Nederlands koloniaal oogpunt beschreven, daarbij “selectief” gebruikmakend van veelal Nederlandse bronnen, daarbij Nederland in een zo gunstig mogelijk daglicht te zetten.
Daar kan je na een vluchtige bestudering van veelal buitenlandse ook Indonesische bronnen toch geen genoegen mee nemen.
Soerabaja is wel het standaardvoorbeeld van de vernauwende, verkokerde koloniale Nederlandse blik, want wat weten we van Soerabaja van na de Proklamasi af, er vond een serieuze sociale revolutie plaats en wij weten meer over de organisatie van de melkdistributie in Soerabaja g, dan wat er werkelijk gebeurde zoals het vlagincident bij het Oranjehotel uitgelokt door de Nederlandse m militairen in het RAPWI-contactteam, het Goebeng transport (wat deden de Britten? ) of de Werfstraataffaire. (wat deden de Britten?)
Correctie Overste Asjes kwam pas op 23 September 1945 in Soerabaja aan. Ik ben niet zo sterk in jaartallen
“Correctie Overste Asjes” U hoeft daar helemaal niet sterk in te zijn. Gewoon bij mij lezen. Dat kon al in 2005.
“op 18 September 1945 in Soerabaja werden gedropt” Dat parachuteren was nodig aangezien de radiofrequenties van de Japanse luchtverkeersleiding nog niet bekend waren, en de landingsbaan gebarricadeerd. Dat kwam in orde, drie dagen later landde het tweede team normaal. Ook bij mij te lezen.
“KTZ Huijer maakte geen onderdeel uit van de RAPWI.” Ook dit had u bij mij kunnen lezen.
“Ik kan mij best indenken dat de Indonesische nationalisten SEAC beschuldigden ” Voor mij niet nieuw, ikzelf zou zeggen: uiteraard.
“moet dhr. Somers maar aan zijn baas VADM Helfrich maar vragen.” Kunt u toch beter zelf doen? Collega marineofficieren onder elkaar? Bovendien was Helfrich (zijn baas?) niet mijn baas, zo belangrijk was ik nou ook niet. Patterson wilde informatie over de havenfaciliteiten, met het oog op de aanlanding van de 5th Indian Division ((overigens nog niet beschikbaar). Huyer is toen door Helfrich voorgedragen.
“Nederland had hier zijn eigen agenda” Helfrich wilde Nederlandse marineschepen (de Zuiderkruis van de GM?) naar Soerabaja sturen. Met het roodwitblauw fier wapperend van de achtersteven. Patterson vond dat geen goed idee, gebeurde dus ook niet.
“ook Indonesische bronnen” Goh, ik wist niet dat u BI beheerst. Scharrelt u ook rond in de archieven in Jakarta? Daar vind u ook de nodige Nederlandse stukken uit die tijd.
“want wat weten we van Soerabaja van na de Proklamasi af,” Had u toch kunnen lezen? Tot aan de move (3 oktober?) van Huyer om de Japanners naar huis te sturen was het relatief rustig. En ik kan het weten, elke middag door de stad rijdend.
“het vlagincident bij het Oranjehotel” Keurig afgehandeld door een Japans peleton.
“de Werfstraataffaire. (wat deden de Britten?)” Die waren er nog niet.
“het Goebeng transport (wat deden de Britten? ” De begeleidende Mahratta’s hebben zich dood gevochten. En de landing van de 5th Indian Division (werd naar voren gehaald): Bevrijding van Soerabaja! Was in korte tijd rustig, geen bersiap meer.
“over de organisatie van de melkdistributie in Soerabaja ” Zat erop te wachten zo’n denigrerende opmerking. terwijl u dat al had kunnen lezen. U kunt zich toch niet inleven in de situatie dat deze sinjo door een Belg de Kenpeitai is uitgepraat. (Weet u al wat dat is, de Kenpeitai?) En te werk gesteld op zijn melkerij. U had toch kunnen lezen dat een Indonesische huisarts ons de adressen gaf van mensen die dat nodig hadden. U weet toch dat er ook al RAPWI-transporten met vrouwen en kinderen uit Midden-Java in Soerabaja waren gearriveerd, waaronder mijn zus. Daar zaten echt wel wrakken tussen. Maar misschien begrijpt u dat niet. En dat ik elke middag een enorme rondrit deed op een wrakke fiets met massieve banden.
Zo u bent weer bijgepraat. Ik heb bij mezelf gegokt op uw denigrerende reacties. Vind ik niet erg hoor, ik heb het vaak goed gegokt, vind ik leuk. De volgende keer misschien weer wat RAPWI.
citaat:. “……Helfrich wilde Nederlandse marineschepen (de Zuiderkruis van de GM?) naar Soerabaja sturen. Met het roodwitblauw fier wapperend van de achtersteven…….”
Het is citaat is wat halfslachtig en is zoals gewoonlijk een gedeelte van de waarheid, want wat gebeurde er in werkelijkheid, het Hoe en Waarom.
correctie, moet zijn en vraag me niet hoe ik dat weet :
Tegen de orders van SEAC in stuurde VADM Helfrich in diezelfde tijd de Hr.Ms. Abraham Crijnsen, een Nederlandse mijnenveger, naar Soerabaja. Het schip werd voor de kust van Java gesignaleerd en de Britten verordenden het schip terug te keren naar zijn uitvalsbasis.
Let wel, de Britten hadden weliswaar Helfrich zijn zin gegeven door het vlagvertoon van de Hr. Ms. Tromp in Batavia toe te staan, maar de aanwezigheid van een Nederlands schip met de vlag hoog in top wekte groot ongenoegen bij de Indonesische Nationalisten en lokte agressie uit tegen de Indo-Europese bevolking in Jakarta. Daarom was het de bemanning van de “Tromp” niet toegestaan aan vaste wal te gaan dwz Batavia “zegevierend” te bezoeken.
Daarnaast weet ik haast zeker dat Helfrich geen toestemming vroeg aan Patterson, die lager in rang was dan hij, maar dat hij dat direct aan de SEAC-commandant op Java Gen. Christison (gelijk in rang aan Helfrich) vroeg en nul op het rekest kreeg. Zo werkt dat éénmaal bij de Marine.
Zo, nu snapt iedereen hoe de vork echt in de steel zat.
Ha ha die Loekie ,wat jij nu aan het doen bent met Pak Somers noemen wij in Mokum “” Stangen “” komt van op stang jagen ,veelvuldig toegepast in Amsterdamse kroegen maar doe het niet tegen de verkeerde ,anders lig je de volgende dag door een rietje te ademen .
Stangen vormt een belangrijk deel van de Amsterdamse volkshumor.
En dan met z’n allen lachen om een stomme opmerking. van iemand.
Een kroeggevecht kan ook het gevolg zijn. Bv. in de Kinkerbuurt in de 50/60-er jaren..
@Een kroeggevecht kan ook het gevolg zijn. @
@Bert: Jouw en Huib schrijven brengt een herinnering boven. In Noord Duitsland iets verwijdert van Hamburg is een klein plaatsje Stadesand. Eens in de 6 maanden komt er wel eens een schip. Wij hadden een lading stook-olie voor ze. Er stond een plaatselijke kroeg vlak bij de haven. Toen de plaatselijke mannenvolk na het werk binnenkwamen, waren alle barkrukken gevuld en dat zinde hun niet. Toen maakte ook nog een van onze mensen de opmerking:” Je kan van mij je barkruk terugkrijgen, als je eerst mijn gestolen fiets teruggeeft.” Jullie begrijpen wel wat er verder gebeurde.
@Ron ha ha ha ,ja dat is een standaard uitdrukking van een Hollander ,als een Duitser iets claimt ,vind ik een heel leuke opmerking ,trouwens kroeg gevechten zijn er niet zo veel meer van ,komt doordat er ook veel allochtonen in die kroegen komen en hun Nederlands is niet zo verfijnd oftewel de finesses snappen ze niet ,en dan krijg je al snel mot ,dus Hollanders en bruintjes zitten vaak gescheiden wel jammer ! Bij welke groep ik het liefst aanschuif ,ja toch wel bij de “” Bruintjes “” maar met echte Amsterdammers ga ik graag om vanwege hun humor .
@“” maar met echte Amsterdammers ga ik graag om vanwege hun humor .@
Over humor gesproken: Een professor zat in de kantine aan zijn lunch. Kwam een student bij hem aan tafel zitten. Professor was er niet zo van gediend. Professor vraagt aan student: Als hier 2 zakken staan, een gevuld met geld en se ander met verstand, welke ga je kiezen? Zegt de student: Zak met geld natuurlijk. Zegt de professor: Ik zou de zak met geld kiezen. Zegt de student: Mensen kiezen altijd wat ze niet hebben!
Ik ben lang van mening geweest dat er nooit onschuldigen in een kroeg zijn.
Het feit dat men kiest om daar te zijn zegt mij al genoeg.
@Pak Olive ha ha moet altijd lachen om uw commentaar ,lekker rechts, lekker conservatief maar wel eerlijk ,hou ik van ! Was vandaag in een cafe in Haarlem ,Indisch vrouwtje van +45 achter de bar ,ik bestel een biertje ,komen er plotseling 4 lichtgetinte Noord-Afrikanen ,verder was er niemand in de bar ,vrouwtje trilde en beefde een beetje enfin makkelijk te zien dat ze doodsbang was ,ik geef haar een seintje met mijn hand ,van”” Jangan repot !”” ,Die 4 gladviolen keken even rond en vroegen toen z.g de weg en weg waren ze ,inderdaad in een cafe komen of werken brengt enige risico met zich meemaar dat is toch het hele leven ? Kijk naar die 2 onschuldige Amerikanen ,die plotsklaps door een gestoorde Afghaan werden neergestoken in Amsterdam -Centraal .
@2 onschuldige Amerikanen ,die plotsklaps door een gestoorde Afghaan werden neergestoken in Amsterdam -Centraal .@
Maar hoe komen ze in Nederland? Met een vergunning? Wordt het niet tijd dat die binnenwandelende figuren vele strenger worden beoordeeld, voordat men ze los laat lopen?
@ Pak Bert
Wij zijn net terug uit Engeland en Nederland en om enig risico te ontlopen zijn we weg gebleven uit London en Asterdam. We lieten dat over aan de schuldigen die zich ook thuis voelen in Noord Afrika en het Midden Oosten.
In de tram in Amsterdam vraag ik aan mijn Zeeuws meisje over de in zwart gehulde zus van de Imam die even verderop zit: Is ze zwanger of heeft ze een bomgordel? Antwoord: gewoon dikke buik. Ik dacht dat die man van het Centraal Station in Amsterdam een Duitse verblijfsvergunning had. In Europa mag je dan rondreizen. In de VS mag ik (licht getint!) met mijn Nederlandse pas toch ook vrij rondreizen tussen Californië en Washington?
Heeft u wel in zowel Europa als Amerika rond gereisd? De afstand Den Haag – Florence was ongeveer een 1300km met de auto. De afstand tussen Ca en Washington plus minus 5000 km.
@Ik dacht dat die man van het Centraal Station van Amsterdam een Duitse verblijfsverguning had.@
Niet te vergelijken met de VS.
In de VS bepaald het Federale gouvernement wie wel en wie niet binnen mag komen om dan vrij rond te reizen. een Amerikaanse Staat kan dat niet bepalen. In de EU bepaalde Duitsland (Een Staat) wie naar Duitsland mocht komen met het gevolg dat de rest van de EU deze mensen met een Duits verblijfverguning ook moesten accepteren om vrij rond te reizen. Velen slagen er dan ook in om te werken zonder werkvergunning, maar dat weten jullie wel.
Vroeger noemden ze mannen die vaak naar de kroeg gingen “kroeglopers”
en uiteraard zegen Amsterdammers dat mannen die een prostituee bezoeken een “hoerenloper”
Hoe noemen ze een vogel op lange poten?
“Hagenees “……… en hoe nog meer?
@ Bert,…… wist niet dat allochtonen ook in de kroeg kwamen. Dacht altijd dat ze zich vanwege hun geloof beperken tot het koffiehuis waarin ze de godganse dag te vinden zijn. Daarom ging de voormalige Amsterdamse burgemeester Cohen toch altijd met ze koffie drinken als er problemen waren in de wijk? Komt het soms door die handgranaten die bij koffiehuizen worden gelegd dat het veiliger is om tegenwoordig naar de kroeg te gaan?
@Pak Huib ach,ach in mijn buurt gebeurt van alles en nog wat ,afgelopen 3 maanden 3 cafes gesloten en dichtgetimmerd en een paar mensen vermoord ,boeit me allemaal niet ,is eigenlijk normaal voor mij ,ja ik woon in die buurt sinds 1980 ,waar het om gaat is “” GAAT HET BETER MET DE BUURT ?”” Ja ,Ja volmondig Ja het gaat beter met de buurt en er is zelfs toenadering tussen “” Bruintjes en Echte Hollanders “” Kijk ik houd niet van het woord “”Witte Nederlanders “” Ik ken geen witte Nederlanders ,ik ken Nederlanders ,die bruin /wit/geel /zwart zijn ,als we nou allemaal zo denken ,zijn we al een stuk verder en trouwens DE PIJP is nu een van de mooiste buurten van Nederland !!!!!
@DE PIJP is nu een van de mooiste buurten van Nederland !!!!!@
Dat wil ik graag van je aannemen. Maar ik vermoed niet geschikt voor iemand, die rust zoekt en niet lastig gevallen wilt worden.
@Pak Ron “” De Pijp is nu een van de mooiste buurten van Nederland !!!!! “” Tja een beetje ( boel ) erg overdreven ,geef ik toe en iemand,die rust zoekt en niet lastig gevallen wilt worden moet toch echt een andere buurt /stad gaan uitzoeken maar de Pijp is nu met de nieuwe metrolijn 52 zeer centraal en tactisch gelegen ,buurten waar ik vroeger een uur over deed om te bereiken ,doe ik nu in 10 minuten en dan heb ik ook nog gratis O.V ,nee dat O.V staat niet voor Oorlog Vrijwilliger .De echt mooie buurten van Nederland vind je natuurlijk in Wassenaar en Aerdenhout maar daar kom ik niet vaak ( nooit ) ,ik wordt er waarschijnlijk meteen weggeschoten vanwege mijn uiterlijk ,lijk ook een beetje op een Afghaan .
@.De echt mooie buurten van Nederland vind je natuurlijk in Wassenaar en Aerdenhout @
Ach Bert, wat is mooi. Het gaat mij persoonlijk niet om mooi, maar om de rust. Ieder mens is nu eenmaal anders. In Nederland was zelf een 2 onder 1 dak niet aan mij besteed. Zelf toen ik veel jonger was en nog werkte, vond ik heerlijk gewoon thuis te komen, waar alleen mijn eega op mij wachtte. Daarbij heb ik wel het verschil ontdekt tussen het wonen in Den Haag/Zoetermeer en hier in SoCal. In Nl is het gewoon de gewoonte om met buren te bemoeien en hier laat een ieder je met rust. Het is gewoon, wat prefereer je!
@ Bert.. Slotermeer, Geuzenveld, Slotervaart… waren vroeger de buurten waar veel repatrianten woonden. Als ik er tegenwoordig per ongeluk verdwaald zou raken weet ik niet hoe gauw ik er weg moet komen. In de 50/60/70 er jaren was het altijd ribut met Indische fuifjes met Indo Rock bijna elke Zaterdag. Trouwens ook in Minerva.
Vaak was je welkom , ook als je niet persoonlijk bent uitgenodigd maar mee gaat als introduce.
Het is er nu net een kasbah als je al die mannen in hun jurken op de stoep ziet zitten.. Trouwens ook de Dapperbuurt en de buurt achter het Oosterpark en het Tropenmuseum heeft er veel van weg..
Ik mijd het als de pest want voor je het weet heb je een mes in je ribben en ben je je portemonnaie kwijt. Kijk maar naar van Gogh.
@Pak Huib ,tsja ,tsja ,ik begrijp het ,is ook zo zoals u het beschrijft ,als ik naar bepaalde buurten ga ,zorg ik ervoor dat ik tot de tanden bewapend ben ,zoals vandaag in Haarlem C.S ,ik had gewoon een blaffer bij mij ,tsja moet soms ,die 4 Marokkanen begrepen dat en zijn afgetaaid ,ja je kan je wel naief opstellen maar boeven herkennen angst ,ze ruiken het ,als het lieve Indische vrouwtje alleen was geweest was ze de pisang goreng .geweest !
Heer Bert, elk land heeft zijn eigen boeven maar die 4 Marokkanen zijn waarschijnlijk geimporteerd. U heeft voor Klaver gestemd maar is het niet Wilders die zulke boeven kwijt wil?
Morgen is er een Kamerdebat over de uitspraken van minister Blok over de mislukking van de multiculturele samenleving. Hij zal dan op zijn flikker krijgen van alles wat correct is, van de hele Kamer dus, behalve van Geert. Van Blok zal worden geëist dat hij erkent dat Nederland een multiculturele samenleving is en dat die samenleving een groot succes is.
Mind you: geëist zal worden (onder meer door Jesse Klaver) dat de multiculti wordt erkend….en dat Nederland dus geen Nederlandse samenleving meer is.
Gaat dat zien.
Wat Loekie ?
Nederland is een multiculturele samenleving en uiteraard is Nederland geen paradijs., maar mislukt is het ook niet.
Blok zat dom te kletsen over hoe slecht het is als mensen met diverse herkomsten samenleven…
Blok heeft al erkend dat hij foute dingen zei, maar dat was niet oprecht en diepgaand genoeg.
@Blok zat dom te kletsen @
Ik denk dat hij ook steun krijgt van mensen in Nederland, die het zelfde denken. Is dat geen vrije meningsuiting? Mensen ergeren zich vaak groen en geel aan het gedrag. Daarbij komt het dat men hutje mutje op elkaars lip zit.
@ Blok heeft al erkend dat hij foute dingen zei, maar dat was niet oprecht…
#tja het politieke landschap is blijkbaar veranderd en het populisme steekt de kop op en politici zoeken dan aansluiting op de trend.
Toen…
*** In 2004 was er nog een Kamercommissie die onderzoek deed naar het Nederlandse integratiebeleid. De commissieleden lazen 3,5 meter aan documentatie en voerden 287 gesprekken met wetenschappers, politici en ambtenaren. Het resulteerde in een rapport van 656 pagina’s, waarin geen steen op de andere was gelaten. De conclusie kon niet duidelijker.‘Ik kan niets anders constateren dan dat de integratie alleen maar toeneemt’, zei de voorzitter van de commissie. ‘Het opleidingsniveau van allochtonen stijgt al jaren, net als hun acceptatie van de democratie en de waarden die zij vertegenwoordigt.’De naam van die voorzitter? Stef Blok.
https://www.nieuwskoerier.nl/news/323619-in-2004-vond-stef-blok-de-multiculturele-samenleving-een-succes-de-feiten-geven-hem-nog-altijd-gelijk
Geen spijt dat u, nog jong, in Nederland bent gebleven?
“Nederland is een multiculturele samenleving en uiteraard is Nederland geen paradijs., maar mislukt is het ook niet.”
For argument’s sake : was ons Indië een multiculturele samenleving? Zo ja, was die samenleving geslaagd?
Loekie. We hebben het al genoeg over Indië… nu even bij je eigen onderwerp blijven :
jij begon over Nederland …. en dat Klaver zal eisen dat Blok erkent dat Nederland een multiculturele samenleving is .
Een minister die dat niet erkent , is een mafkees. Die moet aftreden.
Klaver zal niet beweren dat Nederland een groot succes is, maar wel eisen dat de vage suggestie van Blok dat Nederland geen vreedzaam land is , door Blok duidelijker wordt ingeslikt. Of die vage suggestie dat Nederland op weg is de autochtone bevolking te verdrijven, of op weg een failed state te worden…. een goed kamerlid moet dit soort dingen van een domkletsende minister eisen. Plus daarbij dat zijn uitspraken Nederland elders op de wereld een slechte naam geven.
Hoezo? Wat heeft Klaver of wie ook te eisen. Hij kan vragen, verzoeken, in overweging geven, dringend adviseren of wat ook, maar eisen? Zo van: ik eis dat je dit en dat niet meer zegt !!….??
Wat anders is, dat de Kamer in meerderheid kan zeggen: wat Blok heeft gezegd bevalt ons niet, wij zeggen het vertrouwen op. Dan moet hij opstappen. Maar ze kunnen niet eisen dat hij iets wel of niet zegt of vindt. .
@Loekie ,tsja Klaver ,ik heb op hem gestemd maar ik vind Baudet een veel betere politicus ,alleen ik kan natuurlijk niet op een rechtse partij stemmen,Klaver ,Paternotte en Asscher allemaal 1 pot nat ,totaal geen persoonlijkheid ,Baudet is goed heel goed zelfs was hij maar van een Linkse beweging ,dat hij veel jeugd aantrekt snap ik ,hij is rechts maar niet zo banaal rechts als Wilders en dan die aanhangers van Wilders er zitten pure fascisten /NSB ers tussen met Wilders kan ik nog leven maar Wilders is ook geen sterke persoonlijkheid ,hij heeft gewoon een stelletje gajes om zich heen en dat gajes laat hem ( Wilders) gewoon zakken en wenden zich dan tot Baudet
Ik skip over de weliswaar belangwekkende discussie over politieke situatie in Nederland en ga terug naar de Nederlandse Geschiedsschrijving over ONS Indie direct na WO2.
Ik kom vnl uit kromme verhaaltjes tegen, die niet kloppen of kloppend gemaakt worden Het is toch opmerkelijk dat alleen Nederlanders zoals KTZ Huijer en overste Asjes een JAPANS ere-escorte kregen. Dat moest dan lijken op respect, maar was het niet meer een uiting van Onmacht van het Nederlandse Gezag? Daargelaten dat de eerste en Britse RAPWI/SEAC vertegenwoordiger in Soerabaja op 18 September 1945 geen melding maakt van zijn Japanse ere-escorte. Zoiets doet toch afbreuk aan je eigen Gezag. Dat hadden de Britten wel goed begrepen.
Een ander krom verhaal is het beruchte vlagincident in Soerabaja op 19 November 1945. Nederlandse bronnen geven aan dat de Nederlandse vlag werd gehesen vanwege de aanwezigheid van een “officiele” Nederlandse missie/vertegenwoordiging in het Oranje-hotel.
De waarheid is volledig anders. Het eerste RAPWI (contact) team o.l.v. een Britse SEAC-majoor landde toen in Soerabaja, 3 Nederlanse militairen maakten weliswaar deel uit van dat team maar die waren wel in dienst van de RAPWI en aan de Britten ondergeschik , dus geen OFFICIELE Nederlandse delegatie. Eèn van de Nederlandse militairen (een vaandrig) hees toen de Nederlandse vlag in top. De volgende dag ging Abdulgani (een latere minister en Indonesische vertegenwoordiger bij de VN) naar kamer 33 , waar de Nederlanders verbleven en vertelde dat de Indonesische Nationalisten niet voor hun veiligheid konden instaan, als zij weer zulke onverantwoordelijke dingen ondernamen als het hjijsen van de Nederlandse vlag. Let wel het waren Nederlandse militairen die verantwoordelijk waren voor deze PROVOCATIE.
Pia van der Molen heeft één van de drie Nederlandse militairen nog geinterviewd, de Sergeant Bals (zie Archief van Tranen). Van der Molen vraagt niet door naar zijn rol bij die provocatie, Bals houdt wijselijk zijn mond. Hij is wel geemotioneerd, maar dat zou ik ook zijn als ik verantwoordelijk/medeplichtig voel voor het begin van de Bersiap en natuurlijk de moord op mr. Ploegman bij hetzelfde vlagincident, de voorman van het IEV en Kaoem Indo in Soerabaja.
Nu ik weet dat het RAPWI-rapport met de Britse zienswijze over die gebeurtenissen in het NIOD-archief bevindt, zal ik een volgende keer dat rapport opvragen ter bevestiging van de door mij beschreven gebeurtenissen. Eèn en ander om te BEGRIJPEN wat daar precies gebeurde, dus niet het louter op een rijtje zetten van een paar willekeurige gebeurtenissen. Geschiedschrijving is het begrijpelijk maken van Onze Geschiedenis.
Gelukkig hoef ik me niet meer druk te maken over dat vlagincident. Inderdaad een incident zoals zo vele. Daarbij door de Japanners rust en orde hersteld, dat was hun taak. Evenals een taak voor de gemeentereiniging. En de tram reed weer. En deze sinjo reed op zijn fiets naar het Rode Kruis tegenover het Oranjehotel. Gelukkig hoef ik daarvoor niet in de rapporten te kijken. Of in propagandafolders. Gewoon doorgetrapt op die rotfiets. Analoog verhaal uit Amsterdam (van zoon en dochter die daar studeerden, dus uit tweede hand!). Provo (of kabouters, dat ben ik vergeten) demonstreren op het Damrak. Delen hagelslag uit aan de daar aanwezige politieagenten. ME en Marechaussee ruimen de zaak op met de wapenstok. Rust en orde hersteld, dat was hun taak. En de tram reed weer. (na de gemeentereiniging uiteraard). Toeristen in de Kalverstraat? Hebben niks van gemerkt. Herkent u zo’n verhaal uit het huwelijk van Prinses Beatrix en haar inhuldiging? Zelfde acties van de Marechaussee, daar zijn ze voor. Wie maakt zich daar druk over? Terwijl Provo toch zorgde voor een verschuiving in het denken over gezag! Sla maar eens een ouwe krant open.
Nou, dat vlagincident – en de setting waarin dat gebeurde – is toch van een andere orde dan het uitdelen van muisjes op de Dam en wat stoeien met de pliesie.
Een analogie verschilt in details.
Een analogie misschien, maar een tang en een varken niet.
Ik krijg de hik, er wordt weer een creatieve draai aan de betekenis van woorden gegeven, voor zover ik dat als buitenlandse Nederlander kan beoordelen.
Analogie gaat over gelijke of gelijkend zaken, daarentegen zijn zaken die in het detail verschillen, niet-gelijke zaken of niet-analoge zaken. Lijk mij niet meer dan logisch.
Analogie redenering of redenering naar analogie of a simile betekent dat gelijke of gelijkende zaken op dezelfde wijze worden geïnterpreteerd.
Denk hierbij bijvoorbeeld aan het gelijkheidsbeginsel van de algemene beginselen van behoorlijk bestuur: gelijke gevallen worden gelijk behandeld, ongelijke gevallen naar de mate waarin zij verschillen. Soerabaja en Amsterdam worden behandeld naar de mate waarin zij verschillen. Punt voor de Heer Loekie
“dat gelijke of gelijkende zaken op dezelfde wijze worden geïnterpreteerd.” Ja, u kent uiteraard een stuk uit mijn afstudeerproject in Delft niet: Een elektrisch analogon voor de Wet van Darcy. Berekeningen met de Wet van Darcy met behulp van de Wet van Ohm. Geen gelijke zaken, geen gelijke interpretaties. Dat was in de overgang van analoog rekenen naar digitaal rekenen.
Ja, hoe veel jaren moeten we het nog aanhoren over dat vlagincident en wat er omheen in Soerabaja plaats vond.
Vlagincident ? Breek me de bek niet open ! 10 jaar geleden was er in Amsterdam -Oost ook een ernstig vlag incident ,ik werkte toen als vrijwilliger bij Madjoe ( Voorwaarts) voetbalclub uit de Indische buurt .De geachte heer Ali ( 60jaar) was de terreinmeester ,zoals jullie begrijpen stond de wieg van Pak Ali niet in Appingedam “” Hoi Ali wat ga je doen ?”” vroeg ik .”” ia Ali even vlag uithangen “” Ophangen Ali ,zeggen ze hier in Nederland ,eigenlijk hijsen maar dat is te moeilijk voor Ali .Na een uurtje keek ik effe naar buiten ,en zag de vlag inderdaad hangen maar er was wat vreemd aan de hand ,effe kijken ,nog een keer kijken ,weer kijken ,toen zag ik het ,de geachte heer Ali had de vlag onderste boven gehesen ,blauw boven !De hele club lag in een deuk .! Ach wat maakt dat nou uit ,het is maar een vlag .Kijk als de geachte heer Ali ,in 1945 in Soerabaja ,die Nederlandse vlag ook onderste boven had opgehangen/gehesen was er natuurlijk nooit een vlagincident geweest en lagen die Peloppers ook in een deuk ,gewoon humor vlaggetje verkeerd gehesen ( Ben bang dat de geachte heer P v/d B dit een onzin verhaal vindt ,is het ook geachte heer P v/d B )
Ik ben blij dat er meer mensen dat incident relativeren. Was gewoon een matpartij tussen wat provocerende Indische djago’s en (uiteraard) opgefokte Indonesische jongens. Was in een half uurtje opgelost. Hario Kecik, commandant van de Indonesische militaire politie in Soerabaja, had zijn hoofdkwartier op 5 minuten lopen. citaat: “Toen ik aankwam was alles al voorbij. Ik zag alleen nog maar bloed op straat.” En dat was ook snel opgeruimd.
@JASomers; ‘dat vlag incident relativeren etc.’- Met de bedoeling die 1e daad van het verzet, nb. de aanloop naar bersiap, te bagatelliseren. Zomaar de driekleur neer te halen en de blauwe baan af te scheuren. En dan fier de merah putih laten wapperen. En dat allemaal bij de Nederlandse post, die in het hotel was gevestigd. En niets deden?
Harun Zain, ex.KW III, pemoeda: ‘deze gebeurtenis veroorzaakte een schok en een uitbarsting van strijdlust. Het verspreidde zich als vuur naar alle hoeken van Java. Het was de kristallisatie van het beeld en geestdrift van het Indonesische volk. Er waren zelfs kinderen van tien jaar, die zich volwassen genoeg voelden om te strijden’.
ing.AC.BRoeshart; Dagboek bersiap in Soerabaja 1987; Boeng’s Tomo’s leuze; merdeka atau matti/ vrijheid of de dood werd daarna in het gehele Indonesische eilanden rijk beleden! Aan Nederlandse kant verloren ca. 300 personen hun leven!
Ach, het is tenslotte toch maar een vlag met wat slachtoffers daarna. Want de tram reed intussen vrolijk verder. Terwijl de pemoeda’s op jacht gingen naar wapens, reed u met de melkflessen rond, toch?
.
Na al dat geouwehoer zou ik zeggen dat het tijd is! Sla eens een ouwe hoer op haar billen!
@Don Ruwet ,juist ja moet je in mijn buurt wezen :: Ruysdaalkade tussen de eerste Jan Steenstraat ( mijn straat) en de Albert Cuypstraat ,uiteraard heet die buurt de PIJP en de stad eromheen heet Amsterdam of zo ,het wemelt daar van de ouwe hoeren ,tot straks Don .
@DonRuwet; ‘sla een ouwe …’- Dat dachten, die Belanda’s toen ook…Toen pemoeda’s met ladders omhoog klommen en de driekleur van zijn blauwe baan afscheurde. De eerste daad tegen het Nederlandse (aankomend) gezag! De gevolgen daarvan; in alle uithoeken van Indonesië trokken horden Pemoeda’s naar de aloon-aloon van hun woonplaats om; siaaaap uit te roepen! Boenoeh Belanda! In Ambarawa werd mijn totok oom, die net uit het kamp zijn vrouw kwam opzoeken, afgeranseld en zowat halfdood in de gevangenis( waar hij voor de oorlog cipier was) gegooid. Dank zij een uitval van Ghurka’s werd hij ontzet en nadien met het kamp konvooi naar Semarang vervoerd. Vandaar naar Holland. Bij zijn afscheid; ‘nooit meer naar dit ondankbare(!) apenland terug te keren’. Hij hield woord, maar…..kreeg onlangs een berichtje van zijn kleinzoon plus foto uit……Ambarawa! Roewet? Of tollol?
Je oom had gelijk en ik ben ook nooit meer naar dat land teruggekeerd waar mijn familie alles verloor en waar ik werd beschoten en bijna gestenigd. To Hell with them.
@Robert; ‘alles verloor etc.’- Inderdaad, alles verloren….- ‘bijna gestenigd’- Ook (bijna) aan het kruis genageld?
Wat mij opvalt, is dat dhr Somers, toch een ooggetuige, tot nu toe niet vertelde dat Indonesische Nationalisten toch voor zorgden dat het electriciteitsnet in Surabaya weer functioneerde na 17 Augustus 1945, heb ik uit betrouwbare Indonesische rapporten gehaald. Er was toch niet zoveel wanorde en chaos zoals menigeen veronderstelde.
Wellicht kwam hij na het donkerworden niet meer buiten, wat voor zijn eigen veiligheid wellicht begrijpelijk was, des te meer daar avonds/nachts geen melk werd gedistribueerd, veronderstel ik…….
Natuurlijk zijn er andere belangrijke feiten. De onafhankelijkheids revolutie en strijd begonnen in Surabaya, voor mij en vele anderen die dat alles van dicht bij meemaakten. Je bent niet gestenigd en beschoten door pelopors en weet daar niets van mee te vertellen.
De koeien worden in het algemeen in vroege ochtend gemolken en de melk wordt daarna gedistribueerd in de loop van de ochtend.
@George; ‘in de vroege ochtend gemolken etc.’- In die hele Jappen/Ambarawa tijd geen melk gezien, laat staan gedronken. Wel klapper melk….maar ook geen rozenstroop. Was ik maar in die tijd in Soerabaja. ( Soerabaja, oh Soerabaja, mijn gedachten zijn altijd bij jou)
In de Jappentijd waren er o.a. in Wonokromo nog boerderijen die verplicht waren, onder dwang, melk te produceren voor de Jappen en de gemeenschap.
“tot nu toe niet vertelde dat Indonesische Nationalisten toch voor zorgden dat het electriciteitsnet in Surabaya weer functioneerde na 17 Augustus 1945, heb ik uit betrouwbare Indonesische rapporten gehaald.” Dat hoefde ik toch niet te vertellen. Als u zich een beetje verdiept in de Japanse bezetting kunt u weten dat alle nutsbedrijven na 8 maart 1942 normaal functioneerden. Het Indonesische personeel was goed opgeleid! De treinen reden, het drinkwater stroomde, de lampen brandden, de ziekenhuizen waren in bedrijf. Op 17 augustus veranderde daar niets in. Men bleef gewoon aan het werk gaan. Daar heeft u geen betrouwbare Indonesische rapporten voor nodig, dat is zo ingewikkeld. In de badkamer gewoon het licht aan doen, en de waterkraan open. Dat was zo gewoon dat deze ooggetuige dat niet eens heeft opgemerkt. En die chaos is nooit in die context beschreven. Dat was een chaos in het bestuurlijk gezag. Dat kunt u ook lezen bij Hario Kecik. dat was een Indonesische militair, zoals u had kunnen weten: “grepen de sabels van de politie die stond toe te kijken en daarmee hebben zij ze afgeslacht. Allemaal.” Dat is de chaos. Met een kinderliedje als analogie: “ik stond erbij en ik keek ernaar.” Nog een datum erbij: Op en na 10 november 1945 kwam er nog steeds water uit de kraan, licht uit de lamp. Alleen de trams reden nog niet, bovenleiding en rails waren beschadigd vanwege onze bevrijding. Dat heeft enkele weken geduurd, zonder bevelen van de Nederlandse hotemetoten, die er niet waren, wisten de Indonesische monteurs alles weer draaiend te krijgen. Zonder bestuurlijke chaos (er was weer rust en orde) konden ze gewoon aan het werk blijven.Ook de ziekenhuizen waren geplunderd, maar deze sinjo deed daar gewoon zijn werk, na enkele weken draaiden die ook als te voren. En deze sinjo ging rijden op de ambulances, dat had niemand hem bevolen, dat gebeurde gewoon. Ik stond niet te wachten op de bevelen van een hoger geplaatste marineofficier. Daar had ik zelfs geen verstand van, dat heb ik pas van u geleerd.
Over mijn werk: Ik weet al lang dat u niets begrijpt van een bevrijding uit de Kenpeitai. Van mijn werk om eten op tafel te krijgen. Dat ik trots ben op hoe ik dat allemaal heb gerooid, in mijn krakkemikkigheid van de Kenpeitai. U heeft dit niet meegemaakt, en u kunt zich ook niet verplaatsen in de sores van een ander. Ben ik aan gewend hoor, dat krenkende van u.
@Ben ik aan gewend hoor, dat krenkende van u.@
Daar heeft u wel in gelijk. Het is vaak goed te merken, dat de mens van na de oorlog zich dat recht aanmatigt en zonder ervaring pijnlijke opmerkingen ten gehore brengen.
“Dat ik trots ben op hoe ik dat allemaal heb gerooid,”
In het algemeen : Bij het aanhoren van oude verhalen, al hoor je die voor de 100e keer, is de “achtergrondmuziek” van belang. Ik bedoel:
“Dat ik trots ben” geeft een ander geluid, een andere indruk dan bijvoorbeeld “Dat ik dankbaar ben”.
“in het algemeen” Ik vind het niet erg hoor dat u nooit op een melkerij hebt gewerkt. Na het ochtendmelken roomde ik die melk af. De afgeroomde melk ging naar de Japanse melkcentrale, van de room maakte ik boter. De melk van het middagmelken nam ik mee naar huis, waar mijn moeder die melk bottelde terwijl ik even onder de douche stond. Waarna ik die melk rondbracht bij de klanten, die door een Indonesische huisarts waren aangegeven. Hard werken hoor, op een oude fiets met massieve banden. Maar dat zult u waarschijnlijk nooit snappen. Ook niet dat ik door dat werken nooit honger heb geleden in de bezetting.
JASomers; ‘even onder de douche stond’- In Soerabaja 1945 onder de douche? Niet onder het sirammen met de gajong? Melk rond brengen bij de klanten, Indonesische klanten? Roomboter in de Japanse tijd? Nooit honger geleden etc. Nou, nou, bent u niet in de war met de periode na ‘de bevrijding 1945?
Het vlag incident was een belangrijk feit. Bung Tomo kwam op de voorgrond en de chaos en moordpartijen vonden kort daarna plaats zonder weerga.
En al die andere feiten, die er na gebeurden? Niet belangrijk? Is Soerabaja alleen belangrijk? Het eiland Java alleen belangrijk? Zijn de feiten in de jaren er na, die op de andere eilanden plaats vonden, niet zo belangrijk? Is de ene moordpartij belangrijker dan de ander? Sorry voor jouw, maar ik lees die feiten niet meer, want ze beginnen mij te klinken als afgezaagd. Mijn delete knop van de keyboard is daar op in gesteld.
@Robert; ‘chaos en moordpartijen etc.’- En volgens @Sommers, een echte Soerabaja, niet veel zaaks. De politie was er zo bij, de bloedspetters op straat waren al weggespoeld. De tram reed weer en de conducteur groette iedereen weer vriendelijk….maoe kemana? En die rood, witte vlag nog in top?
Gewoon even lezen. Het is nog steeds Somers. De politie was er niet bij ,die was bezig met merdeka. Een Japans peleton heeft de klus geklaard, daar waren ze ook voor zoals u weet. De gemeentereiniging deed ook gewoon zijn werk, daar maakte niemand zich druk over. U maakt zich toch ook niet druk over de straatvegers bij u in de straat? De tram reed inderdaad weer, waarom niet? En die roodwitte vlag bleef in top. Daar had niemand een probleem mee. Behalve op I4E.
@JASomers; ‘de rood-wit vlag bleef in top etc.’- Inderdaad, nog steeds zomers, sorry Somers. De vlag; het rood-wit-blauw was toch maar een vlag, niet waar.? Las ooit dat er een Ambonees, wegens weigering om die driekleur te strijken, door de Jap onthoofd werd. Zo verknocht en geïndoctrineerd werden we daar in Indië opgevoed. Nu na 70 jaar,
een bagatel, zelfs voor u. Er is tv.doc hierover; Soerabaja-Surabaja met aan het woord een overlevende van het vrouwen transport in de bersiap. Getuigenis van; Henk Wurangian (Menadonees) pemoeda; ‘nadat de blauwe baan werd afgescheurd; kwamen uit de omliggende kampongs drommen mensen opdagen. We leefde onder zeer grote spanning. In de hele stad werden buurtwachten georganiseerd. Avond wachten, waarbij wij slechts met bamboe roentjings bewapend waren. Er kwamen ook strijdgroepen met stoottroepen oa PRI Maluku(!) en PR Sulawesi(!) ca 300 man, waarvan 30% bewapend was. En de behoefte aan wapens nog meer werd gevoeld en Japanse posten/magazijnen ons doel werd’.
Iedereen heeft zo zijn eigen ervaringen opgedaan. Ik was een sector waar veel geweld was. Unfortunately for me en velen anderen near me at that time. Ik vertel mijn verhaal, dat In het grote geheel misschien van nul en gene waarde is.
Tijdens de Bersiaptijd werd de boerderij Dankmeyer in Wonokromo met de grond geljkgemaakt. Er werd daar geen melk meer geproduceerd. De uiers van de koeien warden met bamboo spietsen doorboord. De eigenaren sloegen op de vlucht omdat hun leven in gevaar was. Dit is mijn ervaring en misschien van gene waarde. Tijdens de Japanse tijd werd daar volop melk geproduceerd.
Het verhaal van dhr Somers ken ik uit mijn hoofd maar wat is de betekenis van zijn Melkwijk. Melk lijkt mij geen dagelijks voedsel voor de inlander, integendeel, het is meer iets voor de Europese bevolkingsgroep, vergeet niet dat je melk koel moet bewaren, anders bederf het snel in een warm land zoals Ons Indie, daarbij heb je bij voorkeur een koelkast nodig wat in Ons Indie toch niet voor iedereen weggelegd was. Ik neem aan dat dhr Somers in zijn melkwijk vnl Europese klanten had, dan is mijn vraag in welke wijken zaten die klanten? Wat is er met die mensen in de Bersiap gebeurt. Ik kan mij voorstellen dat er voor en na 10 November 1945 wel iets met de klantenkring aan de hand was.
Afgezien daarvan, met wat werd melk betaald? Met Japans, Indonesisch of Ned.-Indisch geld of werd “in Natura” betaald? Datgeeft ook de machtsverhoudingen weer. Dat er überhaupt melk in Soerabaja gedistribueerd werd geeft toch aan dat het niet zo’n wanorde en chaos was.
O ja, de tram reed weer in Soerabaja. Was dat een stoom- of elektrische tram? Voor dat laatste heb je wel stroom nodig en daar zorgde het Indonesisch en Nationalistisch Gemeentebestuur voor. Ook dat hadden de Pemoeda’s goed georganiseerd.
Het was een electrische tram. Ik reed veel mee in lijn 1 en 2.
Als u iets over Soerabaja weet (en volgens uzelf weet u heel erg veel), weet u dat er in Soerabaja twee tramlijnen waren. Een elektrische tram die bijvoorbeeld over de Darmoboulevard en Toendjoengan reed, en een stoomtram over de Reinierszboulevard, Pasar Toeri enz. Dat Indonesische gemeentebestuur had nergens grip op. De nutsbedrijven, elektriciteit, drinkwater, trams, ziekenhuizen, werkten op hun eigen terrein, met hun eigen goed opgeleide medewerkers, niet wachtend op de orders van boven die nooit kwamen. Ook geen orders van de PRI, die was met merdeka bezig, niet met de drinkwatervoorziening. Als in Nederland de drinkwaterbaas met vakantie is, stroomt er nog steeds water uit de kraan. En na de bevrijding van Soerabaja waren er nog steeds geen bazen van de tram in Soerabaja. Maar de voornamelijk Indonesische werknemers waren gewoon begonnen met hun dagelijkse werk, de tram weer rijdend te krijgen. Die deden niet zo moeilijk als op I4E.
Treurige gebeurtenissen van 73 jaren geleden. Nodig om die weer naar boven te brengen? Niet beter om aan leuke gebeurtenissen terug te denken?
In treurige gebeurtenissen heeft de verteller vaak een hoofdrol, als held of als slachtoffer. Zo ’n hoofdrol heeft hij voordien of nadien niet meer gehad. En men verhaalt nu eenmaal graag over hoofdrollen en niet over de bijrolletjes.
Het kan mij niet veel schelen wie de hoofdrol en wie de bijrol heeft, ook niet wie er trots is of dankbaar is. Zolang ik maar leer over mijn Indische geschiedenis, dat is het voornaamste voor mij.
Good point Arthur Olive. So very true.
@Arthur Olive; ‘leer over mijn(!) Indische geschiedenis etc.’ – Blijf I4E lezen, want we stonden toen aan de verkeerde kant van ‘onze’ geschiedenis. Want van fouten, leert men! Niet waar?
Waar was Loekie tijdens de Bersiaptijd?
@ Robert: Pls check this link and you’ll find PROPABLY the answer:
https://books.google.nl/books?id=RHVQ8-7Db2gC&pg=PA211&lpg=PA211&dq=stalking+the+milkman&source=bl&ots=2UPEzvsYUx&sig=WpHig1d0KhXuskj1pNzTvtfQH30&hl=nl&sa=X&ved=2ahUKEwjP5Krz-6bdAhWSCuwKHZ5KDzIQ6AEwAXoECAgQAQ#v=onepage&q=stalking%20the%20milkman&f=false
Toni Morrison’s Song of Solomon and something about Guitar Baines and stalking Milkman….
Typo error: PROBABLY
@Robert vroeg “” Waar zat Loekie tijdens de Bersiaptijd ?”” Ik weet het toevallig mag er eigenlijk niet over praten van si Loekie maar euh je weet Indo,s en roddelen ……. Nou vooruit si Loekie zat in de vlaggenhandel ,hij verkocht rood-wit-blauwe vlaggen en speldjes van de koningin aan voorbijgangers in Soeleboyo .Een van zijn klanten wilde uitproberen of die rood-wit-blauwe vlag wel lekker wappert en hees hem op het dak van dat hotel .Loekie had hem nog zo gezegd “” Knip voor de zekerheid die blauwe baan eraf !”” Maar nee hoor eigenwijs die fen “” Ik doe wat ik wil ,ik heb die vlag zo gekocht !”” Nou de rest is history .Lees mijn boek “” Geklojo in Soeleboyo “”
Heer Mertens, ik blijf I4E lezen maar ik filter de verhalen ook.
Al die jaren heeft u alleen een (1) verhaal met verschillende variaties van Indonesia baik, Nederland boesoek, dus die lees ik niet meer.
Een rol nadien niet meer gehad? We spelen alemaal rollen in het leven en rollen daarmee door het leven. Ik was eerst een toekang rombeng en een ketjapverkoper in Surabaya en nu ben ik in de Verenigde Staten on top of the world.
alemaal= allemaal. Dit is mijn antwoord op Loekie’s opmerkingen over hoofdrollen , teenrollen en bijrollen.
Kijk hoe het de Indo,s buiten Java is vergaan ,weten we ,Blanda of sedikit Belanda maakt niks uit ,allemaal het kamp in ,zo ook mijn Indo moeder en haar 4 kinderen gewoon het kamp in ,in Sumatera .Maar op Java lag het anders ,moeder Somers was ook een Indo-Belanda en bleef buiten het kamp ,vader Somers was een marine officier en Belanda dus het kamp in maar dan de kinderen Somers broer en zussen (?) weet niet of hij er 1 of meer had moesten ook het kamp in ,Jan eigenlijk ook maar die regelde een pendafteran ,zodat hij niet in het kamp hoefde ,heel slim trouwens maar Jan was toen 12 jaar in 1942 ,dus voor de Jap al een man net als zijn broer denk ik ,en zijn zussen zaten natuurlijk in een vrouwenkamp ,hoe oud waren die toen ? En nu kom ik op het punt waar het bij mij om draait ,hoe moet zijn moeder dit hebben ervaren ? Dit lijkt mij toch vreselijk ,echtgenoot en kinderen in het kamp en zij mocht er buiten blijven ,gelukkig voor haar was Jan zo pienter om ook buiten het kamp te blijven ,dus kon hij haar steunen ,want het salaris van haar man zal wel niet door betaald zijn en stel dat die kinderen 4,3,2 en 1jaar waren ,wat dan ? ( zoals bij mijn moeder ) mocht de Indo moeder dan buiten het kamp verblijven en de kleintjes IN het kamp ,lijkt mij toch onmogelijk ,wat Robert betreft die was toen dus ook al een opgroeiende jongen en heeft dat gedonder in Soerabaja ook meegemaakt net als Jan Somers ,had Robert soms ook een melk wijk ? of zat hij in een andere business ? Want ja je moest wel hosselen ,wilde je overleven en dat je jatte van de Jappen ? Ja kan ik toch niet echt goedvinden ( grapje) want staat er niet in de bijbel “”Gij zult niet stelen !”” maar er is een ander spreekwoord..”” NOOD BREEKT WETTEN “”
Zover ik weet werden alle Nederlands denkende mensen, ook de Indische, door de jap geïnterneerd en op dieet gezet. En wat waren het sadisten.
Niet alle Nederlands denkende mensen werden door de jap geinterneerd maar wel op diet gezet. Er waren teveel buitenkampers die daarvoor in aanmerking zouden komen en velen zoals in mijn familie wisten zich buiten het kamp te houden door een of meer Indonesiers er in te plaatsen. Dat heeft mijn oma ook gedaan.
@Niet alle Nederlands denkende mensen werden door de jap geinterneerd maar wel op diet gezet. @
Dat heb ik via de verhalen wel begrepen. In west Sumatra werden echter bijna alle Indo’s in alle vormen van bruin wel achter slot en grendel gestopt. Kampen zoals Bangkinang was totaal omringd door een hoge muur met op de hoeken een wachtpost in een toren en er was maar een poort. https://myindoworld.com/japans-concentratie-vrouwenkamp-bangkinang/
Moet zijn een of meer Indonesiers in hun asal oesoel te plaatsen.
Ik was in die tijd een toekang rombeng en een ketjap verkoper.Dit is mijn antwoord op de vraag van Bert.
“vader Somers was een marine officier” Foei, maar daarvoor zult u op uw donder krijgen van onze Italiaan.Mijn vader was inderdaad scheepsofficier, maar wel bij de Gouvernements Marine. Burger Indisch ambtenaar dus. Altijd onder de laagste marineofficiersrang.. Hij was inderdaad Belanda volgens zijn pendaftaran, en mijn moeder Belanda Indo. Mijn broer, zus en ik dus Belanda kira kira betoel (dat is geen humor hoor, dat was zwart op wit!) en moesten zich dus melden bij een kamp. Inderdaad waren mijn broer (18) en zus (17) gezagsgetrouw en gingen braaf (mijn vader zat al in Singapore). Ik vond het inderdaad zielig voor mijn moeder, zodat er wat geoeroest moest worden.
Ik vind die reacties op mijn opmerkingen over zeephandeltje, Kenpeitai en melkerij getuigen van onbegrip. Waarom zou ik van een prostituee betaling met een wip willen, ik had baar geld nodig voor het eten van mijn moeder en mijzelf. Daar is niets humoristisch aan, harde werkelijkheid. En werken op een melkerij is toch niets bijzonders? Maar ik snap wel dat reageerders ‘humoristisch’ willen doen over mijn handeltje met een prostituee. En ik snap ook dat die reageerders niet weten waar de melk vandaan komt (meestal gokken zij op Appie). Ik vind dat ook niet erg omdat ik begrijp dat deze reageerders normaal niet lezen (als ze dat al kunnen) Anders hadden ze wel mijn situatie in bezetting en bersiap gelezen bij Javapost. Bijvoorbeeld https://javapost.nl/2011/12/22/belanda-kira-kira-betoel/ en https://javapost.nl/2011/11/18/een-melkboer-in-oorlogstijd/. Een leuk vervolgartikel is https://javapost.nl/2013/06/27/een-bijzondere-werkkring/
Ik krijg wel vaker rare reacties. Zoals op mijn opmerking dat het in de Werfstraatgevangenis relatief rustig was, je werd met ruist gelaten. Nou nee, ik hoorde die situatie mensonterend te vinden, levensbedreigend. Ja, de enige lol die we hadden was bij spookverhalen van oudere celgenoten. Meestal op Peneleh, Kembang Koening was daar te nieuw voor. Ja, het eten was niet best en slapen op een betonvloer valt ook niet mee. Maar de bersiapdoden vielen buiten de gevangenis! In de gevangenis zijn er wel enkele gestorven, maar dat was vanwege verwondingen opgelopen bij de tocht naar de gevangenis, vanuit de Simpangclub. Samengevat, het was allemaal niet leuk, maar ik voel me niet zielig (zal wel weer een reactie opleveren).
@Samengevat, het was allemaal niet leuk, maar ik voel me niet zielig (zal wel weer een reactie opleveren).@
Daarom bent u niet slecht! Er zijn nu eenmaal mensen die gevoelig zijn en anderen gevoelloos.
Als iemand je in je kloten knijpt met een notenkraker dan ben je niet gevoelloos. Vele mensen worden gevoelig na een periode van extreme and unusual suffering.
Normale mensen die “gevoelloos” zijn onderdrukken hun gevoelens.
Men moet een psychopath zijn om gevoeloos te zijn en zelfs die kunnen heel soms gevoelig zijn.
Mijn schrijven over “gevoelloos” heeft te maken jegens een ander. They don’t care about anybody!
Mijn vader heeft dat o.a. ondervonden van de jap.
Wat doet meer pijn als het op je voet valt: een kilo ijzer of een kilo veren?
“en anderen gevoelloos.” Weet u hoe het voelde bij de Kenpeitai? En in de Simpangclub?
@Weet u hoe het voelde bij de Kenpeitai? En in de Simpangclub?@
Bent u vergeten dat ik reeds eerder heb vermeld dat ik van Sumatra komt. Van de ervaringen van mijn vader en een 30 tal collega’s ben ik intussen wel te weten gekomen over de martel technieken van de nips. Simpangclub? Zijn daar de Indische en totok mensen een maand of 8 a 9 ook om de beurt op wrede manier gemarteld geworden? Heb reeds eerder hier op I4E alle punten aangehaald, waarop dit jappen gajes ter dood werden veroordeeld. Maar hier toch een paar voorbeelden. Met de benen aan een touw omgekeerd hangen en de bajonet door de dijen steken. Vervolgens gewoon touw loslaten zodat de persoon met een harde klap op zijn hoofd valt. Of gewoon castreren. Wilt u nog meer weten? Want er zijn ongeveer een 30 tal op schrift gestelde feiten waarop dit lieve gezelschap nips werden veroordeeld. Werd in de Simpangclub de mens ook zo verwend als mijn vader in Sumatra?
Ach Pak Somers ,u heeft niet helemaal begrepen waarom ik dit stuk schreef ,het ging erom hoe uw moeder zich voelde ,dat was het kernpunt van mijn verhaal ,u haalt dan die Italiaanse Indo erbij ,nou die persoon interesseert mij geen bal ,en dan haalt u si Loekie erbij ,die u in de zeik neemt ( Op z,n Amsterdams ) Kijk si Loekie weet uw zwakte u bent veel te serieus en ook te eerlijk net als Pak Pierre ,ja dan ben je voer voor de kat ,Pak Pierre ergerde zich dood aan Loekie ,nou ja ! Ik heb nooit problemen met si Loekie maar Loekie weet dat ik van een ander ( Lager ) kaliber ben dan u en Pak Pierre ,tsja ik ben een gewone Indische volksjongen ,die moet je niet in de maling nemen .maar ik mag si Loekie graag in tegen stelling tot die Italiaanse Indo .Wat ook niet onvermeld mag worden is de rol van die baboe Soep ,die vrouw begreep de sfeer in Surabaya en wist van de hoed en de rand ,zij begreep meteen dat u en uw moeder gevaar liepen en gaf u het advies het Merah-Putih speldje om te doen ,die vrouw was goud waard voor u en uw moeder !!
Was na 17 Augustus in Soerabaja alles normaal, alsof er niks aan de hand was?
1) Zo ja, waarom werden daar meer dan 300 merendeels Indo-Europeanen vermoord en honderden vermist?
2) Waarom gingen de Nationalisten razzia’s houden, gewapend met personenlijsten plotseling en SYSTEMATISCH meer dan 3.500 merendeels Indo-Europeanen oppakken en sommigen via een omweg naar de Werfstraatgevangenis gedeporteerd?De pemoeda’s werden zeker mataglap??????
3) Waarom ging ene Mr. Ploegman, voorman van het IEV en Kaoem Indo zich plotseling met de nationalisten bemoeien en werd bij het vlagincident in Soerabaja gedood?
4) Waarom hielden Nederlandse militairen onderdeel van RAPWI, steeds contact met het IE, wat was de rol van het IEV in heel het gebeuren?
5a) Waarom ging een KTZ Huijer plotseling op eigen initiatief de overgave eisen aan de Japanners, die door de geallieerde juist voor de Orde en Rust verantwoordelijk werden gesteld . K
5b) TZ Huijer had een staf bij zich waarin niet alleen militairen zaten maar ook één niet onbelangrijke burger , hijzelf werd op een gegeven moment gearresteerd, waar waren de mensen van zijn staf gebleven? zeker met Sinterklaas mee?
6) Dat niet alleen, op een gegeven moment waren in Soerabaja tienduizenden Pemoeda’s toegestroom waarbij duizenden in de Slag om Soerabaja sneuvelden. Was dat louter toeval?
7) Nederlanders noemen dat wanorde en chaos,. maar is dat ook zo. Daar was toch iets meer aan de hand dan louter het distribueren van wat melk.
Om de oorzaken van het geweld tegen Indo-Europeanen enigszins te begrijpen, om te beginnen bij die gebeurtenissen in Soerabaja, moeten we toch weten wat er daar precies gebeurde. Dan heb ik niks aan die verhalen van dhr Somers hoe goed bedoeld maar louter gestoeld op zijn ervaringen, toch niks, zijn geschiedkundig dwz voor het begrijpen van de gebeurtenissen in Soerabaja niet relevant.
@PetervandenBroekveag; ‘wat er daar precies gebeurde etc.’ – Net weer de tv.doc. bekeken; Soerabaja- Surabaja met originele film beelden van het vlag incident en de strijd tegen de Britten. En gesprekken met ; oa. Vera André(moeder van de cineast) toen 17 jr.oud, Bussemaker, Henk Intzig Heine, Pah Askandar en Des Alwi; pemoeda’s. Geeft toch een ander beeld van wat hr. Somers verteld. Bv. dat bij het vrouwen Goebing transport, aldus Henk Intzig; de BKI militie een schild vormden ter bescherming tegen het gepeupel En daarna, door die bescherming de resterende transporten ongedeerd in de haven arriveerden voor de reis per schip naar veiliger oorden etc. Een aangrijpend tv. doc. met een emotionele slotwoord van Vera André( gekleed in het rood/wit!) Lees ook Willy Meelhuizen; Revolutie in Soerabaja met een voorwoord van prof.dr H.Roeslan Abdulgani; destijds pemoeda officier
Helaas heb ik “Soerabaja Surabaya” niet gezien. Maar wat de documentaire niet vertelt is dat “het ere-escorte van KTZ Huijer” bestond uit Kempeitai-militairen! M.a.w. de Kempeitai begeleidde de hoogste militaire en in de ogen van de Indonesische Nationalisten hoogste Nederlandse vertegenwoordiger in Soerabaja. Dat niet alleen, ook Overste Asjes, hoofd van het Nederlands RAPWI kantoor in Soerabaja had eenzelfde “ere-escorte”. Dat geeft wel te denken.
De Kempeitai was een Japanse elite-eenheid, weliswaar de Militaire Politie, maar haar macht, reputatie en invloed was vergelijkbaar met die van de SS van Heinrich Himmler. De Kempeitai was het symbool van de onbemerkte Japanse macht maar ook van het brute en afschrikwekkend geweld in de oorlog.
Het is daarom niet verwonderlijk dat een relatieve kleine eenheid Kempeitai militairen ingreep bij het vlagincident en de orde bij het Oranjehotel kon herstellen.
Het zijn weliswaar details maar deze historisch feiten zijn essentieel en veranderen wel grondig de betekenis van het Nederlandse verhaal. Zo zijn er meer “details”, die in het Nederlandse verhaal over Soerabaja van na de Proklamasi op 17 Augustus 1945 niet kloppen of gewoon zijn weggelaten. Die details zijn wel noodzakelijk om de Bersiap oorzaken enigszins begrijpelijk te maken.
De Kenpeitai was in beginsel militaire politie, zoals in Nederland de Marechaussee. Maar in die Kenpeitai was ook een dienst opgenomen vergelijkbaar met geheime politie of zo iets. Dat was een afzonderlijk werkend orgaan. De Kenpeitai die het zaakje bij het Oranjehotel afhandelde (en de escortes) was die gewone militaire politie, niet de Kenpeitai waar ik gelogeerd heb. Ik dacht dat die al lang in Poedjon zat. Die konden allen maar meppen, geen orde en rust handhaven. Pas zag ik in Den Haag nog de aankomst van een nieuwe ambassadeur. Onder escorte van de Marechaussee. Maar een normaal mens ziet dat verschil niet.
@Anoniem(?); ‘de betekenis van het Nederlands verhaal etc.’- Heb ook gelezen Meelhuyzen; Revolutie in Soerabaja en AC.Boeshart: Dagboek bersiap Soerabaja wat mij toch een totaal ander beeld geeft dan wat Somers aangeeft Er schijnt ook nog een ander boek verschenen te zijn nl. van Richard L.Klaesen, oud marinier en Soerabajaan;
Macaber Soerabaja 1945. Dus, al met al zijn de gebeurtenissen in Soerabaja 1945 van dusdanige importantie.
Ik heb de documentaire al eens eerder gezien zegt mijn EXCEl-sheet. In het begin van de documentaire vertelt mevr. Vera André terloops dat de Pemoeda’s in Soerabaja met lijsten met namen van vnl Indo-Europeanen langs de deur gingen. Dat houdt in dat de toch niet wat willekeurige Pemoeda’s SYSTEMATISCH en GEORGANISEERD de razzia’s ondernamen. Dat mag ook wel als meer dan 3.500 vnl Indo-Europeanen uiteindelijk in de Werftstraatgevangenis terechtkwamen met als doel vergiftigd te worden.
Als W.H Frederick ook nog een beweert dat er in Soerabaja systematisch gemoord werd, dan is mijn voorlopige conclusie wel duidelijk. Van Wanorde en Chaos was alleen bij de “Nederlanders” sprake.
De marachaussee zal het wel leuk vinden dat ze met de Kempeitai vergeleken worden. Volgende keer zal ik op Schiphol vragen wat ze daarvan vinden. Het minste wat ik dan kan voor deze haat/zaai-reactie krijg is 5 dagen preventieve hechtenis en als ik vrij kom zetten ze me meteen als ongewenste Italiaanse Indo op het vliegtuig richting Italië. Marechausse als Kempeitai, gekker kan het niet worden.
De Kempeitai was in Java georganiseerd in de Kemuhan en de Tokkohan. De
Kemuhan was de Kempeitai die hard sloeg. De Tokkohan was de Kempeitai die harder sloeg. Het onderscheid tussen de laatste twee was in de praktijk erg klein. In februari 1945 werden de laatst genoemde twee diensten samengevoegd tot “Semuhan.
De Kempeitai had zich in Soerabaja meer dan 3 jaar lang als beesten gedragen en moesten zich nu inzetten voor de handhaving van Orde en Rust. Op hun witte armband stond nu “Allied Forces Police”, de Kempeitai heeft best gevoel voor humor !!
In Nederlandse bronnen staat dat alleen de Nederlanders KTZ Huijer maar ook Overste Asjes een “ere-escorte” hadden van bovenstaande hard slaande Kempeitai. Dat is vergelijkbaar met de aankomst van Koningin Wilhelmina in Zeeuws-Vlaanderen begeleid door een ere-escorte van de Waffen-SS en Gestapo. Dat tast niet alleen het prestige maar ook de geloofwaardigheid aan. Het stond in Indonesische ogen gelijk aan gezichtsverlies van het Nederlands Gezag.
Apropos in Soerabaja kwamen stroomonderbrekingen voor. Begin Januari 1945 bombardeerden de Geallieerden de stroomvoorziening in Soerabaja en de Japanners zetten de stroom af toen zij eind-Augustus/begin September 1945 in zelfinternering gingen. N.B. alleen de beruchte Kempeitai bleef achter in Soerabaja om de Orde en Rust te handhaven en tot 1 Oktober 1945.
@ dhr Somer heeft een verhaal geschreven over het Goebeng transport daarbij het verhaal van Itzig Heine aangehaald. Dan had hij kunnen lezen, dat het eerste RAPWI-team op 18 en niet op 19 September 1945 in Soerabaja aankwam, zoals hij laatstelijk beweert en mij corrigeerde.
Over de datum van de aankomst van het eerste RAPWI contactteam bestaat onenigheid. Alleen het RAPWI-rapport van dit team dat ook bij het NIOD ligt kan daar uitsluitsel over geven, daargelaten dat dit RAPWI team niet het eerste geallieerde team was dat bij Soerabaja landde.
“dat het eerste RAPWI-team op 18 en niet op 19 September 1945 in Soerabaja aankwam, zoals hij laatstelijk beweert” Ik kan een fout hebben gemaakt, ik ben ook maar een mens en geen marineofficier, maar waar stond mijn 19, behalve dan bij het vlagincident? Ik heb op 3 september j.l. geschreven: “de moeilijke beginfase, 18/21 september 1945.” Dat zijn het eerste en tweede team. Op 4 september j.l.: ““op 18 September 1945 in Soerabaja werden gedropt” Dat parachuteren was nodig aangezien de radiofrequenties van de Japanse luchtverkeersleiding nog niet bekend waren” Leest u niet of kunt u niet lezen? Afgezien van begrijpend lezen. U mag zelf kiezen. (tenzij ik me tocht ergens heb vergist.)
U schreef op 3 september: “De Britse RAPWI heeft op Java gefunctioneerd tot Januari 1946, Hoe kan het dan dat in een brief aan mijn vader (in mijn bezit), gedateerd 1 juli 1946 staat: “geboekt zijt op het ss “SLOTERDIJK” een dezer dagen van Batavia vertrekkende. Van de RAPWI werd bericht ontvangen dat slechts” Maar wel ondertekend door de Luitenant ter Zee 2de kl. K.M.N.vsd (…). Bij de Dienst Scheepvaart gedropt, waarschijnlijk vanwege de afwezigheid van marineschepen, en een verkeerde kalender meegekregen?
“daarbij het verhaal van Itzig Heine aangehaald.” In mijn verhaal over het Goebengtransport in Javapost heb ik niets vermeld over het RAPWI-team in Soerabaja, Dat was ook niet relevant in dat verhaal. Ik loop overigens achter in mijn reacties over uw vreemde opmerkingen over Soerabaja, Ik doe mijn best, maar eigenlijk zou u eerst bij mij kunnen nagaan wat ik in werkelijkheid heb vermeld over Soerabaja (niet veel hoor, Soerabaja p 223 tot 230 van in totaal 320 pagina’s. Er waren belangrijkere zaken dan alleen in Soerabaja.
“Apropos in Soerabaja kwamen stroomonderbrekingen voor”. Dat is toch geen nieuws, komt overal en altijd voor. En alleen in een getroffen netdistrict. Daar zijn monteurs voor. Ik heb die (zeldzame) bombardementen niet in mijn hoofd, maar het zal wel Ngagel of het havengebied zijn geweest. (een van de aanklachten tegen mij bij de Kenpeitai betrof de machinefabriek Braat in Ngagel, zie Javapost). Als door het bombardement de spanning in de wijk niet wegvalt, doet de brandweer dat wel om veilig te kunnen blussen. Als er in onze wijk een spanningsdipje is, valt onze lift uit. Wordt Somers gebeld. Hobbelt op stramme benen vier trappen af, plus afrit naar de garage. Doet deur machinekamer open. Doet deur installatiekast open, drukt op knopje fase, waarna de relais met een hoop lawaai gereset worden. Dan knopje besturing en deze monteur kan met de lift weer naar huis. Allemaal niet zo spannend! In Soerabaja deed de ANIEM dat, zowel tijdens de bezetting als in de bersiap.
“e Japanners zetten de stroom af toen zij eind-Augustus/begin September 1945″” Even uw tijdlijn resetten: Dit was op 23 september, als gevolg van de actie Huyer. Misschien bij het verlaten van de kazerne op het verkeerde knopje gedrukt, maar daar was een monteur voor. Heb er zelf niets van gemerkt. Maar er bleven nog genoeg Japanse militairen over. Tussen 29 september en 2 oktober arriveerden per trein vrouwen en kinderen uit de kampen op Midden-Java, Zij werden door die militairen opgevangen, mensen die een adres hadden werden daar naar toe gebracht (zoals mijn zus) en mensen zonder adres samengebracht in het voormalige Darmokamp. Dat leverde via de huisarts weer melkklantjes op, maar daar blijkt u weinig van te snappen.
“de Kempeitai heeft best gevoel voor humor !!” Nee hoor, dat hadden ze niet (weet ik alles van) zij voerden gewoon de hun door SEAC opgedragen taak uit.
“zal het wel leuk vinden dat ze met de Kempeitai vergeleken worden.” Waar heb ik dat geschreven? Beide militaire onderdelen voeren de hun opgedragen taken gewoon uit. Wel in verschillend uniform. De meppers waren al lang verhuisd naar Poedjon. Die waren nu niet bruikbaar meer.
“Kempeitai bleef achter in Soerabaja om de Orde en Rust te handhaven en tot 1 Oktober 1945.” Nee hoor, deze jongens hebben mijn zus keurig thuis afgeleverd. En daarna het Darmokamp bescherming gegeven. En zijn later voor een deel in de Boeboetangevangenis vermoord.