Is de backpayschuld nooit gedumpt bij Indonesië ?

Geplaatst op 8 december 2017 door Indisch4ever
Dit bericht werd geplaatst in diversen. Bookmark de permalink .

48 reacties op Is de backpayschuld nooit gedumpt bij Indonesië ?

  1. Boeroeng zegt:
    8 december 2017 om 21:47

    Dit lijkt een compromis te zijn tussen onderhandelaars. Maar is dit standpunt ook opgenomen in het uiteindelijke verdrag van 27 december 1949 of in bijlages daaraan gekoppeld ?
    Beschouwde Indonesië dit in commisie geformuleerde compromis als definitieve afspraak ?
    Beschouwde Nederland dit als definitieve afspraak. Of wilde men het niet weten, of als Indonesie maar denkt dat dit de afspraak was

    De backpayvonnissen van 60 jaar geleden voor de Nederlandse rechters erkennen blijkbaar deze afspraak niet als definitief geldend. Waarom niet? Kenden de rechters dit document niet of erkenden ze het niet als behorend bij de boedelscheiding van 27 december 1949?
    Valt aan te tonen dat deze afspraak geldend was dan kan het een breekijzer zijn in een nieuw proces.
    In dat geval lijkt het me logisch dat een rechter de vonnissen van 60 jaar terug moet overrulen.
    Maar ja…..
    Wat weet ik nou van juridische toestanden…

    ok nazaten……. met juridische scholing en praktijk…. dit is jullie thing.
    Goed voor de Indische groep, ook goed voor ‘decolonizing the history’ ( wat dat ook moge wezen, deze nieuwe term? )

    Beantwoorden
    • Loekie zegt:
      8 december 2017 om 22:28

      Boeroeng vertel, wat voor document is dit? Welke subcommissie is hier bezig?

      Beantwoorden
      • Boeroeng zegt:
        8 december 2017 om 23:10

        Loekie,
        Griselda Molemans weet meer en komt met meer informatie op een geschikt moment.
        Ik denk dat het een commissie was in de RTC=onderhandelingen, die het verdrag van 27 december 1949 moest voorbereiden.
        Maar is deze kennelijke afspraak overgenomen in dat verdrag… en waar staat het ?

        Beantwoorden
  2. e.m. zegt:
    9 december 2017 om 00:00

    Dit is eerder een selectieve blik op een ‘samenvattend verslag’ van voorbereidend Commissiewerk, dan op “”@een fragment uit een geheime notitie die de sluwheid van de Nederlandse onderhandelingsdelegatie in een notendop weergeeft:@””

    Het gaat er inderdaad om, waar het Nederlands Parlement uiteindelijk ‘voor’ of ‘tegen’ heeft gestemd.

    Het rapport van Cie Werner zal binnenkort ook wel weer opduiken … ?

    Tja, . . .

    Beantwoorden
  3. Loekie zegt:
    9 december 2017 om 00:17

    “Onderzoeksjournalist Griselda Molemans wist de waarheid boven water te halen door middel van interviews met betrokkenen en doortastend archiefonderzoek. Opgevangen in andijvielucht geeft een waarheidsgetrouw beeld van een zwarte bladzijde uit de Nederlandse geschiedenis. Daarnaast ontdekte ze dat de Indische gemeenschap tot op de dag van vandaag zeven financiële claims jegens de Nederlandse overheid heeft en twee jegens verzekeringsmaatschappijen en banken.” Aldus de (door mw. Molemans zelf geschreven?) aanbeveling op bol.com van het boek Opgevangen in andijvielucht.

    Andijvie is alweer 3 jaar geleden verschenen. Bij mijn weten is er op basis van dit boek of naar aanleiding van dit boek niks concreets gebeurd. Geen Kamerdebat, geen parlementaire enquete, geen onderzoekscommissie, geen proces, niks. Misschien heeft mw. Molemans niks. Of heeft ze niet voldoende. Ik bedoel: het boek van Limpach was amper verschenen of op hoog politiek niveau werd er van alles geregeld en besloten. Limpach had blijkbaar wel wat.

    Ofwel, zoals een buurman altijd zei tegen iemand in de deuropening: je komt binnen of je gaat weg, maar niet zo blijven hangen op de drempel.

    Beantwoorden
    • Boeroeng zegt:
      9 december 2017 om 10:36

      Het boek ‘Opgevangen in andijvlelucht’ had bij lange na niet zo’n grote impact als het boek ‘Brandende kampongs’ . Dat is jammer, het is maar net wat de interesses zijn in de publieke opinie.
      Het is toch die publieke opinie die het boek en de Indische kwestie over de drempel van aandacht moet slepen. Hoe dat te bereiken ?
      Mijn idee is: een diplomatiek incident forceren tussen Indonesië en Nederland oa door een serie processen.
      Maar ja… wie zal dat betalen ?

      Beantwoorden
    • Loekie zegt:
      9 december 2017 om 11:09

      De publieke opinie doet er in dit geval niet toe. Gaat erom dat een onderwerp indringend en vooral ook overtuigend wordt neergezet. Hoe vaak zie je niet in praatprogramma’s gesproken worden over een pas verschenen boek. Onderdeel is dan altijd dat een politicus om een reactie wordt gevraagd. Kranten nemen het over en de bal gaat rollen. Maar het begint met overtuigende argumenten. Dus geen ratjetoe van knipsels, aannames, beweringen, vermoedens, losse pols berekeningen, emoties enz.
      Heel die titel is ook verkeerd: Opgevangen in andijvielucht…Zo armetierig, zo achterhaald, zo slachtofferig. Zoiets als “Hoe de Nederlandse overheid sjoemelde met mensen, geld en verplichtingen’ is beter. Men wil dan wel even luisteren en bladeren.

      Beantwoorden
    • Jan A. Somers zegt:
      11 december 2017 om 15:45

      “niks concreets gebeurd” Als je niets op de agenda zet, gebeurt er ook niets.

      Beantwoorden
  4. Jan A. Somers zegt:
    9 december 2017 om 12:09

    Let op de datum. De RTC is op 23 augustus 1949 begonnen. Maar al daarvoor (na Linggadjati) waren gemengde Indonesisch/Nederlandse ambtelijke commissies bezig die RTC voor te bereiden. Het is een onderhandelingsstuk, met standpunten. Net als altijd waren dit geheime stukken om de voortgang niet te verhinderen en de onderhandelaars niet te belasten. Zoals heer Boeroeng zich al afvroeg of dit ook was opgenomen in de definitieve akte van 27 december. Ik heb het niet paraat, maar in mijn herinnering: In een bij het Uniestatuut behorende overeenkomst inzake de positie van de Nederlands-Indische burgerlijke ambtenaren waren dezen overgedragen aan de regering van de Verenigde Staten van Indonesië, een buitenlandse mogendheid! In juridische zin was dit correct, Indonesië nam immers alle plichten en rechten over van de Indische regering, zo ook alle verplichtingen en rechten ten aanzien van de Indisch ambtenaren. De Indonesische regering zag in deze regeling echter een aspect van een ‘zware’ Unie en ging al spoedig over tot ‘herschikking en selectie’. Op de RTC werd (in mijn herinnering) overeengekomen dat de regering van de Republiek der Verenigde Staten van Indonesië alle burgerambtenaren zou overnemen en in de eerste twee jaren t.a.v. hen geen ongunstige maatregelen zou nemen. En wat mijn vader betrof: Bij besluit van de minister van Perhubungan, Tenaga dan Perdjaän van 28 januari 1950 werd het volgende bepaald:
    1e Alle aangelegenheden behorende tot de werkkring van het voormalige Dept. van Scheepvaart (,,,) zullen behoren tot de werkkring van het Dep. Pel.;
    2e Alle wettelijke en contractuele bevoegdheden van de voormalige Secretaris van Staat zullen (…) onder de bevelen en het oppertoezicht van genoemde Minister, worden uitgeoefend door Kepala Dep. Pel.
    Het was dan ook niet te verwonderen dat nagenoeg het gehele korps Europese officieren van de Federale Schependienst in de Indonesische staatsdienst overging.
    Terug naar mijn vader: Natuurlijk heeft hij net als alle andere Indisch ambtenaren geen achterstallig salaris ontvangen. Maar zijn naoorlogse salaris werd, ook in Nederland keurig op tijd uitbetaald door de RIS. Ook het overmaken van de pensioenpremies naar Nederland ging op gewone voet verder. En bij zijn pensionering ontving hij van de Komisaris Agung een keurige afrekening over de voorbije jaren.
    De RIS heeft wel de Indische staatsschuld overgenomen, was die wel in het belang van Indonesië aangewend?

    Beantwoorden
    • PLemon zegt:
      9 december 2017 om 12:50

      @De RIS heeft wel de Indische staatsschuld overgenomen, was die wel in het belang van Indonesië aangewend?

      ###Zo te zien is aan de mogelijke Indonesische backpay ‘verplichting’ bij de schuldvereffening ws voor een deel of helemaal voldaan. Hield de Nederlandse overheid dit voor eigen gebruik achter?

      ***IN DE COLLECTIEVE herinnering van ons, Nederlanders, is bewaard gebleven dat het Indonesië van Soekarno weigerde zijn schulden te betalen. In deze herinnering is iets verdrongen. Toen Indonesië in 1956 zijn schulden aan Nederland opzegde was het restant van de schuld nog 650 miljoen gulden. Dit betekent dat Indonesië tussen 1950 en 1956 bijna vier miljard gulden heeft afgelost. Het belang van dit bedrag kan worden afgemeten aan de Marshallhulp. Nederland heeft over de periode 1948-1953 1,127 miljard dollar Marshallhulp gekregen – als lening wel te verstaan. Bij de toenmalige koers van de dollar van 3,80 gulden is deze hulp niet veel meer geweest dan wat Indonesië tussen 1950 en 1956 heeft betaald. Menigeen meent dat Nederland zijn naoorlogse wederopbouw louter aan de Marshallhulp te danken heeft, de Indonesische bijdrage pleegt men over het hoofd te zien.

      Deel van het collectieve nationale geheugen is ook dat het Indonesië van Soekarno Nederlandse aandeelhouders van cultuurmaatschappijen van hun rechtmatig bezit heeft beroofd. Weinig bekend is dat kapitaalopbrengsten, pensioenen, spaargelden die vanuit Indonesië naar Nederland werden overgemaakt, plus alle inkomsten die het Nederlandse bedrijfsleven in Indonesië genereerde, in die schrale jaren vijftig een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan ons nationale inkomen. In de beginjaren vijftig was deze bijdrage jaarlijks rond acht procent; in het laatste jaar voordat de Nieuw-Guinea-kwestie aan alles een einde maakte bedroeg de gekapitaliseerde waarde van de Nederlandse inkomsten nog bijna een miljard gulden. Het lijkt dat de Indonesische injectie in onze economie tussen 1950 en 1957 niet zonder effect is geweest op de snelle naoorlogse industrialisatie van ons land, die le miracle hollandais werd genoemd.

      Kortom, Indië verloren betekende niet rampspoed geboren, doordat Nederland in die cruciale naoorlogse fase waarin de grondslag werd gelegd voor onze huidige welvaart, nog aardig heeft kunnen profiteren van zijn voormalige koloniale bezit.
      https://www.groene.nl/artikel/de-indonesische-injectie

      Beantwoorden
      • Jan A. Somers zegt:
        9 december 2017 om 16:11

        Die Indische staatsschuld heeft niets met backpay e.d. te maken. Het is in de staatshuishoudkundige balans te vergelijken met de tegenwaarde van alle (nog niet afbetaalde) activa die door Nederlands-Indië zijn opgebouwd, wegen, bruggen, havens, irrigatiewerken, gebouwen enz. enz. Die aan de RIS zijn overgedragen. Voor een eigen huis, auto enz. wordt door velen toch ook een schuld aangegaan? Die Indische staatsobligaties waren, net als de Nederlandse staatsobligaties, gewild bij spaarders, beleggers, pensioenfondsen (ook de uwe!) terwijl ze nou net geen hoge rendementen opleverden. Ze waren betrouwbaar. En die in Indië gegenereerde inkomsten? Wat is daar mis mee? Die hebben bijgedragen aan uw pensioenuitkering! Werkgelegenheid en belastinginkomsten in Indië! Wat denkt u van de huidige inkomsten via Unilever, Shell, e.d.? Heeft u al daartegen geprotesteerd? Bij uw pensioenfonds?

        Beantwoorden
  5. Loekie zegt:
    9 december 2017 om 12:19

    Men beginne met het bestuderen van de Garantiewet ;
    http://wetten.overheid.nl/BWBR0002060/2013-01-01

    Beantwoorden
    • Jan A. Somers zegt:
      9 december 2017 om 16:21

      Was dit niet de garantieregeling voor door Indonesië niet overgenomen overheidspersoneel voortvloeiend uit de soevereiniteitsoverdracht? Daar hebben meerdere Indisch ambtenaren gebruik van gemaakt. Die zagen er best wel wat in.

      Beantwoorden
  6. Peter van den Broek van een andere generatie zegt:
    9 december 2017 om 17:17

    Leden van de GouvernemenstsMarine, die overgingen naar de VSI hebben nooit hun Backpay-vorderingen gedumpt bij Indonesië, dus waar praten we over.

    Beantwoorden
    • Jan A. Somers zegt:
      10 december 2017 om 16:13

      Klopt, net als alle andere Indisch ambtenaren, KNIL. Er viel ook niets te dumpen, gewoon een net briefje schrijven. Kon zelfs in het Nederlands. Mijn vadert kreeg van de RIS ook zijn salarisafrekening in keurig Nederlands. Die garantieregeling was heel wat anders.

      Beantwoorden
  7. Boeroeng zegt:
    10 december 2017 om 13:43

    Hans Meijer schrijft in de Indische rekening dat de salarisschuld KNIL 1942-1945 niet besproken werd in de RTC-besprekingen .
    Gezien de nauwkeurige formulering in dit document werd het wel besproken. Misschien indirect en niet met name. Zeker moeten beide partijen geweten hebben dat het ook over de backpay 42-45 gaat.

    scan van Indisch Verdriet H. Bussemaker

    Beantwoorden
  8. Peter van den Broek van een andere generatie zegt:
    11 december 2017 om 09:59

    Dat de Backpay niet alleen bij de RTC-besprekingen (in een subcommissie) maar nu ook nu blijkt bij het Tractaat van Wassenaar (1967) DOOR Nederland ter tafel weer gebracht is wel duidelijk. Dat de Nederlandse Staat dat nooit in een proces ter sprake heeft gebracht geeft wel de GOEDERTROUW aan van dezelfde Staat tegenover haar Indische en StaatsBurgers. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat ook hier sprake is van discriminatie.

    Het is louter aan de noeste arbeid en doorzettingsvermogen van Mevr. Griselda Molemans te danken dat wij ueberhaupt weten hoe de zaak precies in de steel zit.

    Probleem is dat diezelfde Staat dat al lang wist, maar dat alleen in een proces gaat erkennen.
    Of is hier sprake van een onverplichte Schuld?

    Beantwoorden
  9. Loekie zegt:
    11 december 2017 om 10:20

    Da’s toch oud nieuws. Lees het arrest van het Gerechtshof d.d. december 1955:
    “In tegenstelling tot hetgeen een andere kamer van het Hof de vorige week besliste in een gelijksoortige zaak van oud-KNIL militairen tegen de Nederlandse staat, erkende het Hof in een uitvoerig principieel vonnis het recht van de voormalige Nederlands-Indische ambtenaren op het salaris ten laste van de vroegere rechtspersoon Nederlands-Indie. Het Hof is echter van oordeel, dat ook deze onrechtmatige niet-betaling van de salarissen door de vroegere Nederlands-Indische bestuursorganen niet kan worden toegerekend aan de staat der Nederlanden, op grond van de in artikel 4 van de RTC van 1949 aanvaarde overgansovereenkomst, krachtens welke bepaling alle rechten en verplichtingen, zowel van privaat als, van publiekrechtelijke aard werden erkend en aanvaard door de nieuwe Indonesische staat. Het Hof brengt in zijn overwegingen tevens tot uitdrukking’, dat het dientengevolge ten aanzien van de vroegere Nederlands-Indische ambtenaren berokkende nadeel niet geacht kan worden een onrechtmatige daad te zijn, gepleegd door de uitvoerende macht, doch het gevolg is van een daad van de wetgever, die de RTC-overeenkomsten goedkeurde en vaststelde.”

    Beantwoorden
    • Boeroeng zegt:
      11 december 2017 om 10:50

      wat is je bron, Loekie ? Linkje ?

      Beantwoorden
      • PLemon zegt:
        11 december 2017 om 13:25

        Aanvullende bron afwijzing…

        *** In een volgende overweging wijst de rechtbank op enkele regelingen die getroffen zijn in het verleden, maar die geen enkele verband houden met de backpay-kwestie. Deze overweging gaat volledig voorbij aan de eis om betaling van soldij en salaris. Het “Gebaar” wordt genoemd en de “Wet uitkering Indisch Geïnterneerden” die niets met de backpay-kwestie te maken hebben.

        Vervolgens wijst de rechtbank in de derde overweging dat er jarenlang overleg is gevoerd met onder meer het Indisch Platform. Echter “door een combinatie van morele, juridische en budgettaire overwegingen is een integrale en voor alle betrokkenen bevredigende oplossing voor de Indische kwestie niet mogelijk“. Het komt er op neer dat er gewoon geen geld voor is. Dit laatste is nu juist een politieke kwestie waar de rechtbank de oplossing daarvan ook op het bordje van de politieke moet leggen.

        Bovenstaande drie overwegingen zijn de belangrijkste redenen waarom het beroep ongegrond wordt verklaard. Een zeer schamele verzameling als we met de gehele geschiedenis rekening houden die met de Indische Kwestie te maken heeft. Nota bene zegt de rechtbank zelf dat de uitkeringsregeling Backpay een lange geschiedenis kent. De rechtbank belicht slechts een heel klein stukje van de parlementair geschiedenis, namelijk dat gedeelte waarin de Nederlandse regering Nederlands-Indië als apart gebiedsdeel benoemt en daarmee ook de verantwoordelijkheid voor de Backpay legt bij het Nederlands-Indisch Gouvernement. Maar er zijn meer ontwikkelingen geweest in de daarop volgende decennia.
        Hoever reikt het historisch besef van de rechtbank? https://peterflohr.blog/2017/09/01/backpay-een-teleurstellende-uitspraak/

        Beantwoorden
    • Peter van den Broek van een andere generatie zegt:
      11 december 2017 om 11:11

      Alle Rechten en Plichten.? Voor zover bij het Hof bekend.

      Nu is duidelijk dat Indonesië NIET de Nederlands Indische Staatsschuld en de kosten van de politionele acties wilde overnemen, maar ook NIET de Backpay-verplichtingen. Anders waarom brak Nederland en NIET Indonesia bij het Tractaat van Wassenaar weer de discussie open. Het gaat dan om 1966 om de tijdlijn aan te houden.

      Het gaat er niet om wat er wel of niet besproken/besloten werd op de RTC maar het gaat om het verweer van de Nederlandse Staat aangaande de Rechtspersoon en de Rechtsopvolger. Daar heeft het Gerechtshof niet over want dat werd hun ook niet gevraagd. Het Gerechtshof is bij een civiele procedure de afwachtend partij: Wat hun niet gevraagd wordt, daarop geven ze geen antwoord. Zo functioneert dat in het Nederlands Recht.

      Het is een daad van de wetgever, de Nederlandse Staat die gaat bepalen wat een andere Staat, een kolonie dient te betalen. Dat kan ter discussie gesteld worden en wil men voor het Gerecht gaan, dan dient dat een Internationaal hof te zijn. Die Aanwijzing geeft het Hof ook. Nederland heeft die weg nooit gevolgd, want zij wist bij voorbaat dat zij zou verliezen en daarom dienen Burgers dat wel te doen om hun gelijk te krijgen.

      Ik zie de uitspraak van het Hof niet in tegenspraak met mijn redenering

      Beantwoorden
      • Jan A. Somers zegt:
        11 december 2017 om 15:52

        “Daar heeft het Gerechtshof niet over want dat werd hun ook niet gevraagd. ” Ergens las ik: “alle rechten en verplichtingen, zowel van privaat als, van publiekrechtelijke aard werden erkend en aanvaard door de nieuwe Indonesische staat.”

        Beantwoorden
        • Peter van den Broek van een andere generatie zegt:
          11 december 2017 om 16:08

          Bovenstaand bewering wordt wel ontkracht door het artikel in het topic. Was het niet Karl Popper die het had over het falsificatie-beginsel, moet toch wel bekend in de oren klinken

  10. Huib zegt:
    12 december 2017 om 12:44

    Hoe is het mogelijk dat je als ex KNIL militair of Indisch Ambtenaar een claim had moeten indienen
    bij de nieuwe Indonesische Staat? Welke Indonesische Staat?
    Had die Staat en trouwens ook de Nederlandse dan niet uit zichzelf het initiatief moeten nemen om de rechthebbenden op te sporen of het recht op Backpay bij de RI(S) in de publiciteit te brengen.
    En wat hadden al die weduwes en wezen moeten doen? Mijn vader heeft wel de hele bezettingstijd in het Jappenkamp gezeten maar werd in September/ November 1945 door bersiappers ontvoerd en uiteindelijk beestachtig afgemaakt samen met ruim 34 lotgenoten uit de Bandoengse wijk Indisch Bronbeek. Mijn moeder kwam in 1960 pas naar Nederland. Na de Zwarte Sinterklaas werd ze samen met alle resterende Nederlanders het land uitgetrapt met achterlating van bijna al haar bezittingen. Een paar maanden na aankomst in Holland en opvang in een kontraktpension in Breda
    werd ze ziek en werd longkanker gediagnosticeerd. Nog geen jaar later overleed ze. Haar oudste dochter was toen net volwassen en ook mijn persoontje vervulde nog zijn militaire dienstplicht en lag dus nog niet wakker van het feit hoe wij de oorlog waren doorgekomen zonder salaris van Pa.
    Een broer van mijn moeder Jan Winsser overleed in het Jappenkamp in April 1945 en ligt op het ereveld in Semarang. Zijn weduwe met zoon en twee dochters emigreerden naar sCal. en hadden ook totaal geen weet welke weg zij moesten bewandelen om het achterstallig salaris te claimen en zo ja bij wie. Misschien dacht men dat Nederland die verplichting had. Uiteindelijk heeft Nederland de oorlog aan Japan verklaard.
    Ik ga er van uit dat de meeste nabestaande geen universitaire scholing hebben gevolgd om uit te vinden dat ze bij Indonesia moeten zijn. En bij welk departement dan wel? Blijkbaar weet de heer Jan A.Somers dat en kan hij op deze site mogelijk het kontaktadres melden van die Indonesische instantie waar zijn vader met succes zijn claim neerlegde.
    Als de claimtermijn nog niet is verlopen kan een ieder als de wiedweerga aan de slag om achter die Backpay van de Knil en ambtenarensalarissen aan te gaan. Zou Nederland trouwens ook sieren als ze de konkrete data al in 1946 aan betrokkenen en nabestaanden bekend hebben gemaakt.

    Beantwoorden
    • Jan A. Somers zegt:
      12 december 2017 om 16:02

      “Blijkbaar weet de heer Jan A.Somers dat en kan hij op deze site mogelijk het kontaktadres melden van die Indonesische instantie waar zijn vader met succes zijn claim neerlegde.” In ieder geval bij Pelita proberen de weg te vinden. Lijkt mij nu zinloos gezien de verjaring. Mijn vader heeft twee claims met succes neergelegd, via de daarvoor bestemde formulieren. 1. September 1947, Dienst Scheepvaart. Batavia (zijn oorspronkelijke werkgever), inzake ‘Verloren gegane eigendommen in Nederlandsch-Indië (dat deze deel uitmaakten van zijn uitrusting). Het ging om eigendommen aan boord van zijn tot zinken gebrachte schip. Afgehandeld door het Ministerie van Mariene, 8 september 1947. 2. Ministerie van Buitenlandse Zaken, Afd. Rehabilitatie Indische Oorlogsslachtoffers. (toekenning van tegemoetkomingen op grond van). Afgehandeld 10 november 1954. Zijn nog lopende salarissen werden in Nederland uitgekeerd via de Komisaris Agung in Den Haag van de Republik Indonesia Serikat. Verder weet ik niets. Maar ik denk dat een vordering van achterstallig salaris (ambtenaren en KNIL) neergelegd hadden kunnen worden bij die genoemde Hoge Commissaris van de RIS in Den Haag. Maar net zoals alle andere Indisch ambtenaren heeft mijn vader dat nooit gedaan. Hij was het een beetje zat en had er rust bij. Alle post uit Nederland naar Indonesië kon via die Komisaris Agung worden verzonden naar de juiste adressen. Zo ook die van mijn vader van/naar de rechtsopvolger van die Dienst (later Departement) Scheepvaart, Djawatan Pelajaran, Jakarta. Voor nu kan voor een adres natuurlijk worden geïnformeerd bij de Indonesische ambassade. De enkele keer dat ik een adres zocht voor toezending van dissertaties is dat goed gegaan. Uiteindelijk verzonden via diplomatieke post, was het goedkoopst (koste niets).
      “Misschien dacht men dat Nederland die verplichting had.” Ja, dat was inderdaad zo. Maar ook bij Nederland werden door de rechthebbenden die claims nooit neergelegd. Behalve via die twee rechtszaken in de jaren vijftig waarbij door het Hof verwezen werd naar de RIS. Nu kan het alleen nog gaan om uitkeringen vanuit een morele verplichting, niet als recht.

      Beantwoorden
      • Loekie zegt:
        12 december 2017 om 16:47

        ” Maar net zoals alle andere Indisch ambtenaren heeft mijn vader dat nooit gedaan. Hij was het een beetje zat en had er rust bij.”
        Met alle respect: dit verbaast toch enigszins. U beschrijft uw vader altijd als een nauwgezet man, ook op het gebied van administratieve zaken. Waarom zou hij een aantal zaken wel (met succes) hebben gedeclareerd en zou hij het achterstallig salaris hebben laten lopen?

        Beantwoorden
        • Jan A. Somers zegt:
          12 december 2017 om 17:15

          Hij was een nuchter man, beter een half ei dan een lege dop. Maar ook pragmatisch. Hij zag de bui allang hangen met de afspraken van de RTC. Beter niks krijgen door niets doen, dan niks krijgen door alles doen. 7500 vond hij goed. Plus de oorlogsschaderegeling.

        • Loekie zegt:
          12 december 2017 om 18:33

          Duidelijk. Hij besefte dat er niks te eisen viel en later stelde hij zich tevreden met de Uitkering Indische Geïnterneerden (het werk van ‘de club’ van Ir. A. Vrijburg).
          Mag ik opmerken: wat dat betreft lijkt u niet op hem. Immers, u roept op deze site regelmatig op om claims in te dienen bij de Nederlandse en de Indonesische overheid c.q. rechter..

        • Jan A. Somers zegt:
          13 december 2017 om 12:04

          “Immers, u roept op deze site regelmatig op om claims in te dienen” Dan heeft u mij altijd verkeerd begrepen. Iedereen wil maar naar de rechter. Maar die rechter komt pas in actie als een vordering van de rechthebbende op zijn werkgever is afgewezen. En volgens mij heeft nog niemand een vordering gestuurd naar Indonesië. Mogelijk via de Komisaris Agung in Den Haag (die er uiteraard niet meer is!). Vandaar mijn opmerking over die vordering op Indonesië: Als u uw achterstallig salaris wilt krijgen van uw voormalige werkgever of diens rechtsopvolger Indonesië, eerst vorderen en wachten op het antwoord. Volgens mij overigens te laat, vorderingen kennen een verjaringstermijn.

      • Ron Geenen zegt:
        12 december 2017 om 17:10

        @Uiteindelijk verzonden via diplomatieke post, was het goedkoopst (koste niets).@

        Ook diplomatieke post kost geld. Wordt door de gemeenschap betaald. Alleen de zon komt op en kost niets.

        Beantwoorden
        • Jan A. Somers zegt:
          12 december 2017 om 17:17

          Klopt, maar iets erbij in de postzakken die toch al werden meegenomen door een diplomaat in het vliegtuig kost niets extra. Diplomatieke post gaat niet met de post, maar als bagage.

      • Boeroeng zegt:
        12 december 2017 om 20:46

        http://resources.huygens.knaw.nl/bwn1880-2000/lemmata/bwn3/lemmata/bwn5/bwn6/vrijburg

        In mijn herinnering was de club Madjoe de drijvende kracht achter de 7.500 gld afkoopsom van 1981

        Beantwoorden
  11. bokeller zegt:
    12 december 2017 om 22:57

    ### beheer over het Amerikaanse militaire goederendepot op Nieuw-Guinea,
    het grootste in de gehele regio. ##

    Mss,is het nog te achterhalen hoe of de immens ”Achter gelaten”
    Amerikaanse militaire oorlogs opslag werd over genomen/gekocht (?).
    Ik heb die immense voorraden gezien,maar niet in goede staat.
    siBo

    Beantwoorden
    • Arthur Olive zegt:
      13 december 2017 om 01:51

      ‘Ik heb die immense voorraden gezien, maar niet in goede staat”.

      Pak Bo, ik herriner me dat Nederland de Amerikaanse oorlogs opslag voor een prikje konden kopen maar ze wilden het liever gratis krijgen en de Amerikanen hebben toen veel vernield. Dit volgens het verhaal die mijn ouders kregen van HPB Eibrinck Jansen uit Manokwari in 1951.

      Beantwoorden
      • bokeller zegt:
        13 december 2017 om 08:18

        Pak Arthur,
        Ik zag kogels en granaat inslagen in de
        opgestelde vliegtuigen.
        Wij sleepten het staaldraad van de
        staartroeren eruit om zwijnen strikken te maken.
        siBo

        Beantwoorden
      • Jan A. Somers zegt:
        13 december 2017 om 12:09

        De mensen van de GM struinden in die tijd op eigen houtje heel de Grote Oost door, overal was wel wat te vinden. Zo werd weer een aantal schepen bij elkaar gescharreld en in bedrijf kunnen nemen. Allemaal in de nare tijd van de bersiap op Java en Sumatra.

        Beantwoorden
        • bokeller zegt:
          13 december 2017 om 12:50

          Pak Somers,
          Ook de KPM had er veel profijt van de
          achter gelaten en verstopte Japanse/Amerikaanse
          Olie voorraden op de eilanden in Nw.Guinea.
          Voor ons als dek passagiers ’n buitenkansje
          om van de boot af de heerlijke koele zee in
          te duiken en mee te helpen de volle oliedrums
          naar het schip al zwemmend te transporteren.
          Tsja in deze Nw.Guinea periode liepen de
          uit het binnenland komende Papoea’s in
          tjawat klederdracht,maar wel met een modern
          Amerikaans M1geweer op hun rug rond in
          Manokwarie.
          siBo

        • Loekie zegt:
          13 december 2017 om 15:53

          Not yet, not yet…

        • Jan A. Somers zegt:
          13 december 2017 om 16:31

          Na de acties van de Amerikanen op Nieuw-Guinea, 1943(?), begonnen Indonesische schepelingen al met hun verzamelingen. Na de capitulatie van Japan druppelden ook GM-ers uit gevangenschap weer binnen, officieren, werktuigkundigen, havenmeesters, loodsen, opzichters, commiezen bouwden op eigen initiatief en op eigen manier weer een dienst op, of struinden in groepjes havens af op zoek naar mogelijk te bergen schepen. En dat in de chaotische en uiterst gevaarlijke bersiaptijd op Java/Sumatra. In baaien in de Grote Oost werden kleine achtergelaten Amerikaanse schepen gevonden en ´buitgemaakt´. In de Filippijnen werden enkele overtollige Amerikaanse landingsschepen gekocht en omgebouwd. Een buitgemaakt Japans schip werd omgebouwd tot bebakeningsschip. Er werd flink langs elkaar heen gepraat en gewerkt, maar in korte tijd werd een redelijk opererende vloot opgebouwd. Een soort anarchie, niemand was echt de baas, maar er werd wel gewerkt aan één zaak: wederopbouw. In Batavia werd de personeelsbezetting van de Dienst Scheepvaart versterkt met enkele marine-officieren, die bij afwezigheid van oorlogsschepen kennelijk zonder werk zaten. Van belang was de plaats in Indië waar dit alles gebeurde. De gebieden buiten Java en Sumatra! Ver weg van het revolutionaire geweld. Af en toe natuurlijk wel geknetter tussen nationalisten en het Indonesische bestuur, maar er werd bestuurd! En de politie deed wat politie moet doen.

  12. bokeller zegt:
    13 december 2017 om 21:15

    Heel bijzonder ,dat de Knil afdeling waar
    ik in 1948 aan toegevoegd werd in de
    Riouw-archipel ,de ”Tongkang” als zeevervoer
    gebruikt werd.
    Zeeziek door de deining van deze houten
    schepen en over de relingtoilet (?) om je
    behoefte te doen.
    Als hele Chinese gezinnen mee reisden had
    je als soldadoe sadja ,het voordeel dat de
    meegebrachte lekkernijen ook jouw kant
    uit gingen.
    siBo

    Beantwoorden

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

Gravatar
WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit /  Bijwerken )

Twitter-afbeelding

Je reageert onder je Twitter account. ( Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit /  Bijwerken )

Annuleren

Verbinden met %s

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.