De Indische genen van Alex en mij waren muzikaal gevoed door de Indo Rock van de Tielman Brothers en tijdgenoten, wij wilden de volgende weg inslaan. Middelbare scholieren op het kantelpunt van Rock & Roll naar het Pop tijdperk. Samen met onze schoolkameraad Peter vormden we een bandje, The Lazybones en we wilden beroemd worden, Alex, Peter en ik.

Luilakken waren we niet. In de schuur van mijn ouderlijk huis oefenden we tot de blaren op onze vingers stonden. Peter speelde bas op een kleine gitaar die vanuit de verte leek op de “vioolbas” van Paul McCartney. Ik speelde ritmegitaar. Alex zong en speelde sologitaar. Van zijn ouders had hij een postordergitaar gekregen. Eenvoudig maar doeltreffend. Hij was de beste gitarist van ons drieën. Zelfs op een afgedankte Spaanse gitaar klonk het goed als Lex speelde.

The Lazybones, Peter, Ferry, Alex, 1965  (foto: Th.L. Pang)

De grote Philipsradio sleepte ik van de woonkamer naar de schuur en we plugden alle drie onze gitaren erin. Het arme ding kraakte onder het geweld van de elektrische gitaren. De radio werd opgevolgd door een met hulp van Pa zelfgemaakte versterker en twee kleine goedkope gitaarversterkers. We waren compleet toen we op school een drummer en een zanger vonden.

De songs die we uitkozen werden door Lex van akkoorden voorzien en hij speelde de bijbehorende solo’s.  Gitaarspelen had hij zichzelf aangeleerd. Zijn gehoor en gevoel voor muziek zorgden ervoor dat nieuwe songs binnen de kortste keren door ons konden worden nagespeeld.
Maar hij had moeite met opstaan, een echte Lazybone. Op zondagmiddag fietste ik naar zijn huis om samen te oefenen maar dan moest hij vaak nog wakker gemaakt worden.
Pas jaren later bleek dat hij aan een nierziekte leed die zijn hele stofwisseling beïnvloedde.
Zijn favoriete songs waren “Someone” en “Donna”, die liedjes speelde en zong hij met extra elan. Favoriet gitaardeuntje van hem was “Mr. Chang from Chinatown”.
Dat speelden we dan ook talloze keren als tussendoortje.
Roem hebben we niet geoogst, ik herinner me slechts een paar onbetaalde optredens voor weinig publiek. Gigantisch veel plezier hebben we daarentegen wel gehad. Het publiek fantaseerden we er gewoon bij. Ik heb nog een bandrecordertape met enkele opnames van ons fietsenschuurbandje.

Na de middelbare school zijn we elkaar uit het oog verloren maar via familie hoorde ik nog wel eens iets. Lex was met zijn ouders, broers en zusters naar Canada geëmigreerd, daar getrouwd en had inmiddels zelf ook kinderen. In 1979 kwam hij voor vakantie naar Nederland en we hebben toen een hele dag gevuld met heel veel gitaarplezier.
De sluimerende nierziekte verhevigde in Canada en hij moest aan de dialyse. In 1991 kwam het bericht dat hij was bezweken aan de ziekte.
Het uitslapen op zondag, de postordergitaar, Donna, Someone en Mr. Chang flitsten weer aan me voorbij en de tekst voor een song rolde als vanzelf uit mijn toetsenbord:

auteur: F.G. Geuther © 2015
noot: Heb je een pakkende eigen rockmelodie voor deze tekst, let me know!