Japanse burgerkampen schrijft :
Let op: tijdstip is 22:45 volgens deVPRO website
TV vertoning van “Buitenkampers – boekan main, boekan main!”. Deze documentairefilm van Hetty Naaijkens – Retel Helmrich trok al 10’000+ bioscoopbezoekers, en zal op dinsdag 12 augustus worden vertoond op NPO-2 (= Nederland 2). Aanvang 22:45 uur.
dvd Buitenkampers bestellen dvd Het jaar 2602 bestellen
-
Elke dag Indisch nieuws en wetenswaardigheden.
!
Heeft u tips, een foto, een oproep of wilt u een column/pikiran schrijven, jangan malu-malu.
indisch4ever@gmail.com
!
En ken je deze?:
en 
- Het archief van Indisch4ever
is best wel te filmen !!
...................
...................
.......... Bekijk ook
de archipelsite
met honderden topics.
Zoekt en gij zult vinden. ! -
Indische portretten
ingezonden door de lezers.
-
Thomson
Nassauschool Soerabaja
Depok
Wie is deze familie
Wolff
Tankbataljon Bandoeng 1939
Is de bruid Günther?
Wilde en Waldeck
Brouwer en Hagen
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXX
Kerst 1930 a/b Baloeroan naar Indië
XXXXXXXXXXXXXX
Bertha Lammerts van Bueren-de WitXXXXXXXXXX zwieten 214
Bisch
!!!!!!!!!!!
Detachement Verbruiksmagazijn,
Hollandia
van Hall
Smith
Emy Augustina
Detajongens
von Stietz
de Bar
Soerabayaschool ca 1953
Wie zijn dit ?
Damwijk
Klein
IJsselmuiden
van Braam
Zuiderkruis
Foto
Koster
Versteegh
Baume
Falck
Boutmy
Otto
oma Eugenie Henriette Smith
Meliezer-Andes
christelijk lyceum bandoeng
christelijk lyceum bandoeng
Saini Feekes
Mendes da Costa
Anthonijsz
Bromostraat
Wie?
Tambaksari/Soerabaja-1946
Ornek
van Dijk
.Haacke-von Liebenstein
Theuvenet
Sollaart
Berger-de Vries
Foto's gemaakt door Henrij Beingsick
Augustine Samson-Abels
Samson
Huygens
Hartman
Otto en Winsser
Marianne Gilles Hetarie
Constance en Pauline
Versteegh
Lotje Blanken
Charlotte Hooper
John Rhemrev
Schultze
W.A. Goutier
Otto-Winsser
Bastiaans
Verhoeff
Beisenherz
Stobbe
Wendt-van Namen
Harbord
Pillis-Reijneke
Nitalessy-Papilaja
Reijneke
Oertel-Damwijk
Bruidspaar te Semarang
Daniel
Krijgsman
van Dun
Ubbens en van der Spek
Kuhr
Oertel
Nijenhuis-Eschweiler
Wie ben je
Philippi-Hanssens
Tarenskeen-Anthonijsz
Hoorn-Dubbelman
Mendes da Costa
Palembang
Indisch4ever 
Zoals reeds vermeld is de film te zien op NTR-2Doc: Buitenkampers, en begint om 22.45.
Het betreft een ingekorte versie (71 min. 30 sec) van de oorspronkelijke film die 90 minuten duurt.
Via Facebook kwam het bericht dat de DVD op dit moment ook bij Blokker te krijgen is voor slechts Euro 6,99. Dus voor de liefhebbers….een spurt naar Blokker vanmiddag.
Klinkt aardig van Blokker, maar als je op hun website kijkt, dus op http://www.blokker.nl/nl/blknl/buitenkampers-dvd
Dan staat er in kleine letters onder de titel: Het artikel is momenteel niet voorradig.
Vermoedelijk moesten ze van hun voorraad af en hebben inmiddels voldoende mensen gespurt.
Dus wie die volledige 90 minuten wil kan altijd de instructies van de link volgen of mailen naar vjb4245@gmail.com
Ik wist niet dat Blokker ook kwaliteitsprodukten verkoopt en nogwel kunst, Indische Kunst wel te verstaan. Ze hebben wel wat verlaat het gat in de markt ontdekt, maar dat heeft heel Nederland.
Mijn moeder zit vanavond ook voor de buis, het zal wel stil zijn op straat, zoiets als op 4 Mei, maar dan later. Ik heb helaas de DVD Buitenkampers als cadeautje voor haar gekocht. Ach dan kijken we er samen naar als ik in Nederland ben en kan zij deskundig commentaar geven, ze was tenslotte Binnen-als Buitenkamper, valt dus overal buiten en zal dus geen slachtofferschap claimen.
Ik ben benieuwd naar de kijkcijfers vanavond. Wedden dat het meer dan 560.000 kijkers zijn, alle Indische Nederlanders, sympathisanten en allen die zich Indisch voelen. Met trots kan ik morgen zeggen: ich bin ein Indischer Niederlaender. en met mij alle kijkers
Met dank aan dhr HilleRislambers
Nou …. morgen zal het wel gonzen van de recensies op I4E.
Pak Pierre
Eerder deze week meldde ik al dat mijn dochter me Zaterdagmiddag een kadotje kwam brengen gekocht bij Blokker.
Toen ik het uitpakte bleek het een DVD Buitenkampers te zijn.
Zei nog dat had je toch niet moeten doen zoveel geld uitgeven. Maar ze zei het valt wel mee. En zoals het hoort heb ik verder niet naar de prijs gevraagd.
Die film heb ik Zondagmorgen bekeken. Vond het meer een soort docudrama.
Maar wel veel herkenningspunten. En dat het aantal bersiapdoden toch wel op ruim 30 duizend moet liggen volgens sommige onderzoekers kwam ook niet erg uit de verf en leek erg afgezwakt. doordat ze kennelijk de versie van Lou de Jong volgde.
Huib
Pak Huib,
eerlijk gezegd heb ik meer vragen dan antwoorden gekregen.
Mijn Indische vriend (oud Semaranger , ook Binnen en Buitenkamper) had ik gevraagd om naar die film te kijken .
Was toen ziek, zijn reactie is , een beetje flauw.
@ Pak Surya
Ach vragen of antwoorden hoef je in de film niet te zoeken. Het vertelt op niet al te indringende wijze in een zgn vraag en antwoordspel de ervaringen van enkele mensen die die periode vnl. als kind hebben ondergaan. Afgewisseld met historische filmbeelden. Voor mij zitten er wel herkenbare dingen in. Maar ja ik heb die periode ook als klein kind ervaren en niet als volwassene.
Kennelijk waren er geen mensen meer te vinden die die periode als volwassene hebben ondergaan. Dat ligt kennelijk merkwaardig genoeg anders bij de Indonesische oorlogsslachtoffers en -weduwes.
Maar voor mij blijft bij de dagelijkse zoektocht met mijn oudere zusje naar eetbare zaken als antanan, bayem, ledjet, ketella . Maar af en toe ook proberen een kip te verschalken in de kampong, een vis of een aal en zelfs kodok te vangen in de omringende sawahs en ga zo maar door.
Af en toe werd een of twee kinderen voor een poosje uitbesteed bij een tante als moeder het kennelijk even te veel werd en het aantal adressen waar we gewoond hebben waren er volgens mij wel meer dan 5 totdat we tenslotte in Bronbeek belandden met nauwelijks nog spullen en totaal berooid. Maar moesten voor de Jap toch nog in het voortuintje oliehoudende djarak planten. De omringende horden Indonesiers die steeds vijandiger en kwaadaardiger werden en met rode vlaggen en bamboe roentjings en kapmessen zwaaiden.
De haatzaaiende teksten van hun politieke leiders luid en duidelijk door luidsprekers en het door merg en been gaande gegil van hun strijdkreet Allah Akbarrrr!
En tenslotte de massale afslachting, niet alleen in Bronbeek maar overal in Bandoeng. Het moeten er vele duizenden zijn geweest die zijn afgeslacht. Er dreven lijken gewoon in de kali. Hoofdzakelijk oudere mannen, vrouwen en kinderen en geen een was bewapend of kon zich verweren. Maar ook vele Inlanders, Chinezen en Molukkers trof dit lot.
En er waren echt nog geen Nederlandse troepen geland toen deze orgie van geweld uitbrak ergens v.a.17-8-1945 of zo.
In de film worden enkele beelden getoond van de pemoeda’s die door de Jappen en hun leiders werden getraind en opgejut.
Vond ik niet flauw, maar zeer gruwelijke realiteit.
Huib.
Ik belde vanochtend mijn moeder op over de documentaire. Ik lette wel op dat ik door mijn vraag haar herinneringen niet ging sturen, haar niet in een bepaalde richting ging duwen, en natuurlijk een open maar kort en krachtige vraag stellen..
Denkend aan de vraag “Hoe indisch ben jij” vroeg ik “Hoe vond U de documentaire”? “Hoe” in de synctactische betekenis van het woord maar dat had mijn moedel al lang begrepen
Het was wel verschrikkelijk zei ze …..Ze vertelde dat Indischen werden afgeslacht maar niet haar familie. Mijn oma is zelf inlandse en daarvoor hadden de Indonesiers toch wel respekt. Dat is wel iets anders dan datgene waarmee ik wel om de oren wordt geslagen. Mijn oma zei tegen mijn oom, die toen 4 was op te passen want hij was nogal wit en dan moet je niet een paar pemoeda’s tegenkomen. Dat getjingtjang hield pas op toen de Engelsen kwamen en plotseling begreep ik dat ik in de Bersiaptijd zat. Dat betekent dat voor mijn moeders bewustwording de oorlog zonder onderbreken overging in de Bersiap. Daar moet ene Heer Wiebenga maar eens een verklaring voor geven want die beweert dat op 15 Augustus de oorlog ten einde was, de grapjurk zou mijn moeder zeggen. Mijn laatste vraag aan mijn moeder was; “en wat zeiden je vriendinnen (allemaal Indischen, dus een lotgemeenschap)…heb ik nog niet gesproken antwoordde ze. Ze wil nog meer vertellen maar dat bewaar ik als ik in Nederland ben.
Ik vind het wel opvallend dat het Indisch Herinnerings Centrum zoveel hartverwarmende belangstelling aan de dag legt voor de Buitenkampers in het algemeen en de documentaire in het bijzonder. De tentoonstelling erover was bvb in het Museon. Er was iets in de strip De Terugkeer, nee dat kan niet, die ging niet over Indische Nederlanders.
Misschien heeft de postkoloniale vergeetachtigheid, niet-verwerkte koloniale Nederlandse Geschiedenis er mee te maken en dan heb je als Herinneringscentrum (what’s in a name) wel een existentieel probleem!!!Dat wil niet zeggen dat ik voor onmiddelijke sluiting van het Centrum ben bij gebrek aan bestaansrecht.
“Wij hebben de documentaire Buitenkampers gisteren bekeken en vonden hem erg interessant. Zo kwam – een deel van – jouw boek met bewegend beeld tot leven. Ontroerend om te zien hoe de Indo’s aan het woord nog steeds moesten huilen als ze aan veel gebeurtenissen uit die tijd terugdachten. En wat een gruweldaden van de Japanners en later ook van de inlandse bevolking!”
Dit mailde vanmorgen de (Limburgse) vaste vriendin en partner van mijn jongste Indo-zoon (derde generatie). Zij heeft als kunstenares – vorig jaar afgestudeerd als grafisch ontwerper aan de KABK (Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten) te Den Haag – mijn kroniek (bedoeld voor de naaste familie), Van soldaten en planters over de Indische familiegeschiedenis, vorm gegeven. De uitvoering in zwart, wit en rood (letters) lijkt erg op de kleuren van een batikdoek. De zwarte kaft is een zeefdruk met batikmotief.
“Ontroerend om te zien hoe de Indo’s aan het woord nog steeds moesten huilen als ze aan veel gebeurtenissen uit die tijd terugdachten”.
Precies daarom is het een matige productie geworden. Kijkers moeten huilen (of lachen of zwijgen of zappen) om een overtuigende film, het sterke verhaal, omdat dat bijzonder is. Maar als de geïnterviewden of acteurs steeds huilen, dan huilen ze wel, maar dat betekent nog geen aangrijpend verhaal. Er is maar één mogelijkheid om de intensiteit van de Indische geschiedenis (o.a. oorlog en bersiap) visueel en voelbaar te maken: een speelfilm, maar dan zoals de BBC die maakt.
Dus een Toneel voorstelling met de geijkte Japanse tronies
en wild ogende Indonesiërs .
Dan een heel moeilijk punt ,wie speelt de Indo hierin.
Maar wel toe te staan in de zaal je zakdoek te voorschijn te halen.
siBo
Sorry aan alle andere reageerders, maar ik leef met heer Bo mee. Afgezien van een paar maanden Kenteitai was ik ook buitenkamper. Maar dan wel met een andere eigen kleine oorlog. Waar je geen emo-TV van kunt maken, en geen zakdoek nodig hebt. Ik moest mijn moeder en mijzelf in leven zien houden, en dat was voor een jonge jongen toch wel een spannende tijd. Niet altijd even leuk hoor.
Was natuurlijk heel benieuwd naar de beelden en verhalen omdat je als kleuter van 2 er toen geen weet van hebt en alleen later als tiener enigszins door familie en uit de de kennissenkring over die ellendige tijd mondeling werd geinformeerd. Was toen nog te jong om de gruwelijkheid van het geheel te beseffen, omdat ook al in de beginjaren vijftig het dagelijks leven werd beheersd door de vrees voor de kleine misdaad(inbrekers) en grote criminaliteit ( rondtrekkkende roverbendes). Het gebouwencomplex waar we de woning hadden werd op een gegeven moment met prikkeldraad omheind en ‘s-nachts door een djaga(bewaker) beveiligd.
Inmiddels heb ik zoals velen door de literatuur en media wel met een andere invalshoek naar het geboorteland leren kijken.
De geinterviewden waren, door emoties overmand en hun kleine vertelkunst, alleen in staat die gruwelen minder plastisch te beschrijven. Terloops kwam bv alleen het beeld van een kali vol met slachtoffers voorbij.
Schokkend was nu te zien dat de bezetter door georganiseerde indoctrinatie vooral bij jongeren de moordlust heeft opgewekt.
Diep tragisch is het voor ‘onze bevolkingsgroep’ dat juist die buiten proportionele haat ervoor heeft gezorgd dat we er ons niet meer thuisvoelden en later ‘ noodgedwongen’ uit het land zijn vertrokken
Hoe het ook zit voor mij is 15 Augustus nog nooit en nimmer een bevrijdingsdag geweest. En als ik die Bobo’s hun best zie doen met woorden in de overtreffende trap de vrijheid te bejubelen tijdens de officiele herdenking, schiet me doorgaans altijd nog wel een brok in mijn keel. Voor zoveel ongevoeligheid en onverschilligheid.
Voor zover mij bekend is er nog nooit een woord vuil gemaakt aan de Bersiap slachtoffers. Ze ware gewoon letterlijk en figuurlijk Ausradiert.
En krijgen nog steeds door hele hordes politieke korrektelingen de schuld voor het hele gebeuren zelf in de schoenen geschoven.
Morgen is het dan weer zover en de NOS kondigt het al weer aan. Maar deze keer ook “OVER HET GROTE ZWIJGEN”. Zou het dan toch? Eindelijk? Te mooi om waar te zijn denk ik.
Ja , nu over de vergelijkbare wandaden van wederom een horde van God of Allah losgeslagen ISIS horden, komt men schoorvoetend op het idee om die arme bedreigde sloebers wat te helpen
Huib
Zo’n dag is per definitie vastgesteld. Mijn Zeeuws meisje is al in november 1944 bevrijd (met drie dagen slag om Vlissingen), maar viert toch 4/5 mei. Haar moeder kon het niet meer vieren.
Ik doe wel mee op 15 augustus. Niet voor de algemene herdenking. Wel voor al die slachtoffers die geen naam hebben en/of nooit gevonden zijn. Onbekenden. Zij krijgen nooit bezoek.
Een ode aan Loekie
Ik sluit me aan bij de Heren Keller en Somers.
Ik vind de preoccupatie van Loekie opmerkelijk, want hij is het huilen op de Nederlandse TV toch wel gewend of niet soms.
-Wat Loekie misschien niet weet dat na meer dan 70 jaar het verhaal van degenen die buiten de kampen verbleven eindelijk in een documentaire verteld wordt, opmerkelijk dat het bijna allemaal Indo’s zijn.
-Wat Loekie misschien niet weet dat er i.t.t het stereotype bij Nederlanders ook buiten de kampen geleden werd en vooral in de Bersiap, er werden toch wel veel mensen, zeker meer dan 3.500 Nederlanders , Indo en niet-Indo als saté aan de bamboesperen geregen.
-Wat Loekie misschien niet weet dat de veel Indo’s het verhaal pas voor de eerste keer vertellen en dan komen er wel emoties los zou ik zeggen, trauma soms
-Wat Loekie misschien niet weet is dat Indo’s hun emoties niet zo snel tonen en als ze dat wel doen dan is er toch iets aan de hand en dat nog wel voor de camera
Overwegend bovenstaande vraag ik me ten stelligste af waarvan Loekie zich eigenlijk bewust was bij het zien van de documentaire, hij vond de Bersiap geen aangrijpend verhaal, is er geen sprake van bewustzijnsvernauwing, maar ik ben geen psychiater. Ik maak mij nu best zorgen om hem. Ik denk dat een BBC-documentaire voor Loekie toch wel een probaat geneesmiddel is
Dank voor de ode.
Loekie weet best wel wat. Meer dan u kunt vermoeden. Maar dat betekent niet dat Loekie alles bejubelt wat een Indo zegt of doet.
Loekie is ook iemand die beseft dat er 70 (!) jaren liggen tussen toen en nu. Hij weet ook dat er mensen zijn die hun dagen vullen met het voortdurend turen naar (eigen) foto’s van 70 jaar en langer geleden. Loekie is ook iemand die intens meeleeft met hen die verschrikkingen hebben doorstaan, maar hij weet ook dat als je een documentaire maakt over gebeurtenissen die werden meegemaakt door kinderen van (toen) gemiddeld 5 jaar oud (!) , je weliswaar een beeld zou kunnen krijgen, maar geen indringend beeld van leven en lijden buiten de kampen. Loekie heeft daarom een suggestie gedaan om zo’n beeld wel te kunnen oproepen. Dat sommigen menen dat Loekie daarom van niets weet, een onbenul is, geeft enkel aan dat dezulken niet in staat zijn tot een kritische beschouwing, omdat hun denkraam te beperkt is. Maar dat is iets wat Loekie al wist.
Loekie lijkt mij een intelleigente vrouw/man met gevoel voor verhoudingen die met zijn opmerkingen de mensen doet nadenken en hen met beide benen op de grond plaatst.
Een vreemde eend in de indische bijt misschien. Nu nog iemand zien te vinden die met zijn cynische opmerkingen je haren ten berge doet rijzen of je doet lachen, gieren en brullen. Anders wordt het zo eenvormig, monotoon en saai.
Roy Vink
De anonieme inbreng van deze of gene kan ik nou niet bepaald van grote genialiteit getuigen, maar eerder voer voor psychologen.
Maar de geschiedenis is zich aan het herhalen want het moorden door moorddadig tuig van onschuldigen of laten we zeggen anders gelovigen begint ongelooflijke proporties aan te nemen. Luid toegejuicht en nagevolgd door soortgenoten in Nederland en gedoogd door burgemeesters en hoge ambtenaren.
En als je er wat van vind dan ben je een racist want niet politiek correct. Je mag er niet eens een traan om laten.
Huib
Ik heb natuurlijk ook naar die film op het buisje gekeken. Verplichte kost zullen we maar zeggen.
Toen Pearl Harbor op 7 december 1941 werd overvallen was ik 3, toen de Bersiap uitbrak was ik 7 en daarna heb ik eigenlijk geen vredige omgeving gekend, geen veilig gevoel gehad, tot mijn vertrek naar Holland in mijn 14de levensjaar.
Ik behoorde in bezettingstijd tot de “buitenkampers” omdat mijn moeder tot “Buitenkamper” werd verklaard, alhoewel het een haar had gescheeld of ze was met haar Europese uiterlijk en haar precies 50 – 50 asal-oesoel, achter de kawat gedirigeerd.
Ik ben dus “ervaringsdeskundige”, zij het dat ik van het begin van de bezettingstijd, zeg tot mijn 5de in 1943, geen samenhangende herinneringen heb. Ik heb uit die tijd allerlei afzonderlijke beelden op mijn netvlies. Prettige en minder prettige.
Des te meer weet ik van overlevering, “right from the horse’s mouth”, oftewel direct van de generaties vóór mij die het allemaal als volwassene meemaakten. Als “vrije” burger, burgergeïnterneerde of krijgsgevangene, Ngawiganger, gevangene van de beruchte Kempei Tai, gevangene van de Indonesiërs in de Boeloegevangenis voor en tijdens “de slag om Semarang”, october 1945.
Met die gemengde lading op mijn harde schijf heb ik naar de film gekeken. Ik heb begrepen dat de TV-versie met 20 minuten is bekort. Misschien heb ik dus iets belangrijks gemist. Het zij dan zo. Ik wil toch opschrijven wat ik van de film van eergisteren heb gevonden.
Mijn eerste gedachte na afloop van de film was: Ik heb niets nieuws gezien of gehoord.
Weer even dat akelige gevoel gekregen bij het zien van die fanatieke Indonesische jongelui met hun pentungs, bamboe roentjings en kale koppen, vol overgave exercerend onder Japans toezicht, “mata mendelik-mendelik” zoals mijn grootmoeder placht te zeggen.
En natuurlijk de herkenning van:
Awaslah Ingris dan Amerika
Moesoeh seloeroeh Asia
met dreigend refrein
Amerika, di strika
Ingris, di linggis
en als toetje gescandeerd
Belanda djoega, Belanda djoega
Ik zag die mata mendelik-mendelik weer richting mijn moeder en mij kijken.
Maar niets nieuws dus, zo vond ik. Met respect voor die mensen die huilend of bijna huilend hun eigen verhaal deden.
Wat had ik dan verwacht of gehoopt, wat had ik gemist?
In de eerste plaats had ik in “Buitenkampers” een (veel) prominentere belichting verwacht van de heldinnen uit die groep, de moeders, tante’s en grootmoeders die hele gezinnen in leven moesten zien te houden en beschermen tegen omringend kwaad, terwijl hun manvolk achter de kawat zat.
De heldinnen, wier rol na de oorlog ten onrechte werd ondergeschoffeld, omdat de teruggekeerde mannen de touwtjes weer in handen namen en met de eer gingen strijken, want ZIJ hadden immers “knijp” gezeten en waren weggevoerd naar verre oorden.
Toegegeven, uit die categorie zijn er zeer weinig overgebleven om te interviewen. Met een lantaarntje te zoeken. Maar de makers van de film hadden naar andere mogelijkheden kunnen zoeken om deze heldinnen hun welverdiende plaats in de geschiedenis te geven.
Ik heb nog maar eens gekeken wat de makers zelf voor ogen heeft gestaan. Dan lees ik bij “Doel van het project” het navolgende:
Quote
Ons doel is de Nederlanders van nu een invoelbaar beeld te geven van de ervaringen van de Nederlanders tijdens en direct na de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië.
Waar het de Japanse burgerkampen betreft (“Het jaar 2602”) wilden we laten zien hoe in de Japanse burgerkampen de vrouwen met succes probeerden om lichamelijk maar ook geestelijk overeind te blijven, en hun kinderen toch een “normaal” en menswaardig bestaan te geven – en hoe de Nederlanders buiten de kampen zich fysiek, en als Nederlanders moesten handhaven.
Bij de “Buitenkampers” in de gelijknamige film wilden we laten zien hoe de, meest Indische, Nederlandse vrouwen en kinderen die buiten de kampen bleven niet alleen zelf in hun onderhoud moesten voorzien, maar zich ook geestelijk als Nederlander staande hielden in een jegens alles wat Nederlands was, steeds vijandiger wordende omgeving.
Unquote
Tja … ik ben vooral benieuwd of “de Nederlanders van nu” door die docu – als ze überhaupt hebben gekeken – inderdaad een “INVOELBAAR” beeld hebben gekregen van wat bruine en witte landgenoten daar ginder in den oost hebben doorgemaakt.
Ik denk van niet. Ik heb ook geprobeerd als buitenstaander naar die docu te kijken. In die rol miste ik begeleiding en duidelijke context. Het waren allemaal losse flodders die voor mijn ogen werden afgevuurd, zonder duidelijke samenhang.
Liefelijke beelden van bergen en sawahs, afgewisseld door beelden van binnentrekkende Japanners op fietsjes, ijselijker beelden van die jongens met hun pentoengs en roentjings, een kali waar de verminkte lijken in zouden hebben gedreven, Boeng Karno die zijn volk toesprak.
Dan die interviews van mensen die in de tijd waar het allemaal gebeurde, kinderen waren. Zij wisten naar mijn mening onvoldoende voor het voetlicht te brengen wat die heldinnen hebben gepresteerd, welke offers zij hebben gebracht, welke angsten zij hebben doorstaan, welke vernederingen zij moesten slikken, hoe de onzekerheid aan ze heeft gevreten. Daar konden zij – de ondervraagden – niets aan doen, maar de professionele makers hadden meer uit de interviews moeten kunnen halen.
Ik had dus, juist met het oog op “het invoelbare beeld” bij de buitenwacht, een samenhangender en indringender verhaal verwacht, binnen heldere context.
Tot slot nogmaals die HELDINNEN van het Buitenkamp. Zwaar onderbelicht in de film. Jammer.
Pak Pierre
Hartelijk dank voor uw leerzame zienswijze!
e.m.
Pierre de la Croix, on 15 augustus 2014 at 00:02 said:
1.Ik heb natuurlijk ook naar die film op het buisje gekeken. Verplichte kost zullen we maar zeggen.
2Mijn eerste gedachte na afloop van de film was: Ik heb niets nieuws gezien of gehoord.
=======================================
1Saya juga .
Speciaal gekeken omdat ik toen het film vertoond werd niet kan kijken , lagi sakit.
2.Heb daarom mijn sobat uit Semarang (out of record , hij beweerde Pak P te kennen , mogelijk klasgenoot) gevraagd om naar die film te kijken.
Hij vond een beetje flauw , mss niets nieuws ?
Hij was een binnen en buitenkamper , moeder Indisch en vader ook (donker van kleur).
Ik zelf krijg meer vragen dan antwoorden , heb ergens geschreven.
Wat wel goed is dat Nederland nu weet over de Buitenkampers (niet te verwarren met “Bersiapkampen”en Bersiap periode na 17-08-1945).
En de rol van de alleenstaande moeders die hun kinderen zo goed mogelijk hadden verzorgd om de moeilijke periode te kunnen overleven.Een standbeeld voor hun.
Tja Pak Surya … en ik nog maar steeds raden wie die Sobat X uit Semarang is die zegt mij te kennen.
Zo lang hij – ik neem aan een “hij”, in geval van een “zij” kan ik het allemaal beter begrijpen 🙂 – de karoeng niet van z’n hoofd wil trekken weet ik niet of hij “mogelijk klasgenoot” was of werkelijk eentje.
U schrijft dat het goed is dat Nederland “nu weet over de Buitenkampers”.
Tja … het zou goed zijn, maar de hamvragen zijn hoeveel Nederlanders die film (bij het buisje of elders) hebben gezien en hoe “invoelbaar” de boodschap is overgekomen.
Kleine steekproef bij 3 witte buren leert, dat ze van niets wisten. Geen film gezien, geen oordeel.
Daags na de film op TV heb ik gekeken of mijn krantje, de NRC, “slijpsteen van de geest”, er iets over had geschreven. Tevergeefs, of ik heb met mijn neus gekeken. Ik ben benieuwd of er in andere landelijke bladen aandacht is besteed, maar vrees het ergste.
Het verhaal van de buitenkampers en de bersiapslachtoffers is m.i. ook te tam gebracht om te kunnen opboksen tegen de bloedige kost die we dagelijks krijgen voorgeschoteld: Duizenden doden in Syrië, duizenden in Irak, duizenden in de Sahelgebieden, honderden ontvoerde meisjes in Nigeria, duizenden op de vlucht. Overal buitenkampers en bersiapjes ….. wie maalt er nog om wat ruim 70 jaar geleden gebeurde, alhoewel staatkundig gezien op eigen territoir, maar altijd zo ver van het Nederlandse bed?
Door die dagelijkse beelden van verschrikkelijke ellende raken we murw gebeukt.
Pak Pierre
Dus toch maar een BBC-documentaire (Loekie) met de nadruk op de heldinnen en minder op effectbejag.
Hier op Bali staan de umbel-umbel (vlaggetjes) vrolijk langs de kant van de weg te wapperen. Vandaag 15 augustus zal in Nederland de driekleur deprimerend halfstok hangen. Ik kijk al reikhalzend uit naar de festiviteiten en activiteiten na de officiele 17 augustusviering. Tijdens je vakantie denk je niet aan oorlog en aan buitenkampers.
Zo zitt leven nu eenmaal in elkaar.
Roy
Umbel is snot.Umbol-umbol zijn vlagetjes