Boeroeng en ik, en enkele andere belangstellenden hebben vandaag nog een laatste bezoekje gebracht aan Museum Nusantara in Delft. Raar, en naar, idee dat het gaat sluiten. Wij hoorden dat er nog niets definitiefs is besloten qua bestemming, het blijft nog zeker een half jaar bestaan eer duidelijk is wat er gaat gebeuren met alle spullen en het pand. Al een tijdje was er uitverkoop in de Nusantara winkel en ook wij hebben een mooie herinnering mee kunnen nemen uit het museum.
Na afloop zijn we met een stel richting “rumah nelly” gelopen en hebben wij ons tegoed gedaan aan oliebol, lemper, pangsit en pastei, en geproost op een voorspoedig 2013 voor allemaal.
Weliswaar een beetje een treurige aanleiding, sluiting van Nusantara, maar wij hebben het toch af kunnen sluiten met een zeer gezellige spontane mini-kumpulan.
en….song for pak P. de la C.
...................
Indisch4ever 
beauty and the beast
maar wel 2 blondjes
Ik zat even lekker te trommelen op de gamelans.
Ik wil thuis verder rammelen…………….
……………. maar de buren hebben het niet zo graag .
En…….. nog iets gekocht?
Zag wel lege vitrinekastjes….
Hans… meerdere mensen van onze groep kochten kleine dingetjes.
Nelly en ik kochten die maskers.
Klik op de foto in dit topic.
We ontmoetten ook 2 mensen die niet van te voren hadden gezegd dat ze zouden komen, maar wel op onze oproep reageerden.
Ook leuk…..
Dus… een keertje de bijbehorende dans gaan doen met z’n tweetjes?
Ik wil niks zeggen maar die maskers komen zeer waarschijnlijk uit Ubud of Sukowati. Heb ik ook aan de muur hangen 😉
Zeer waarschijnlijk niet ingewijd
ja was idd zo leuk dat vooral pak P de la C het benzinegeld bijelkaar heeft weten te sprokkelen om naar delft te tuffen 🙂
Delft. Stad van koningsgraven. Ik was er niet meer geweest sinds die ijs en ijskoude dag in december 1962, toen de oude koningin Wilhelmina in haar tombe werd bijgezet. De laatste koningin die over Nederlands Indië regeerde.
Ik stond met vele andere jongelui ergens langs de kant van de weg te kleumen, helm op, UZI pistoolmitrailleur krijgshaftig voor de borst, legergroene wanten aan, koude tenen in legerkistjes. Nerveuze sergeant ijsberend langs de rij, hier een jasje rechttrekkend, daar iemand vermanend kaarsrecht te staan (en niet als een zoutzak).
Na een eeuwigheid kwam die stoet. Witte koetsen, wit toegedekte paarden. In de 2de of 3de koets Trix, de huidige koningin. We waren toen allebei 24 jaar. Mooie Trix. Even oogcontact, misschien maar 2 seconden. Wat moet zij in die 2 seconden hebben gedacht? “Kijk, daar staat een Indo, nu eens blauw van de kou”?.
Delft ruim 50 jaar later. In de auto onderweg naar Nusantara. Voor de oude botjah doesoen achter het stuur volslagen bouwchaos in de binnenstad. De juffrouw van de navigatie wist het soms ook niet meer. Eindelijk, op een naargeestig stukje weg (Foenixlaan of straat geloof ik, dus het komt wel weer goed), rechts met gazen hekken afgesloten, linksboven een somber viaduct, toch het verlossende woord: “U hebt uw bestemming bereikt”.
Gauw een open plek onder het viaduct ingeschoten. Overal om mij heen tekenen van werk aan de weg. Links lelijke oude huizen, rechts aan de andere kant, achter het gaas ook, zij het iets minder lelijk. Niets dat leek op het mooie witte gebouw dat ik kende van de foto en waar ik wilde zijn. In wilde stress uitgestapt. Loslopende inboorling gevraagd naar het St. Agaatplein. Oversteken, achter het gaas rechts af , poortje door. Simpel.
Nusantara. Bij het winkeltje verwelkomd door I4E delegatie.
Dialoog:
– Waar staat je auto?
– Oh, ongeveer daar en daar.
– Weet je dat je moet betalen voor parkeren?
– Eh, neen, niets gezien. Bovendien, het is toch zondag?
– Neen, je moet betalen.
Oeps ….. dan toch maar weer gauw terug. Ons bent zuunig. Nog even poseren voor de foto. Even naar het winkeltje. Even nog wat gekocht voor half geld. Toen maar gauw terug gestrompeld richting auto.
Bonnetje onder de ruitenwisser van de Gemeente Delft, Naheffingsaanslag Parkeergelden.
Specificatie:
Parkeerbelasting 2,80
Reeds betaald 0,00
Kosten naheffing 54,00
Te betalen 56,80
Welkom in Delft …………..
Gelukkig wachtte mij elders, niet ver van de Plaats Delict, wel een warm welkom met kopi toebroek, lemper, pastei, pangsit en plezierig gezelschap. Twee lieftallige dames zongen zelfs “Bengawan Solo”, tweestemmig, speciaal voor mij.
De Heer neemt en de Heer geeft, zullen we maar zeggen.
In ieder geval dank ik mijn Delftse gastvrouw en gastheer nogmaals zeer hartelijk voor de troost en de liefdevolle ontvangst.
YOU MADE MY DAY!
Pak Pierre
@Pierre de la Croix, op 6 januari 2013 om 22:49 zei:
Delft. Stad van koningsgraven. Ik was er niet meer geweest sinds die ijs en ijskoude dag in december 1962, toen de oude koningin Wilhelmina in haar tombe werd bijgezet. De laatste koningin die over Nederlands Indië regeerde.
Ik stond met vele andere jongelui ergens langs de kant van de weg te kleumen, helm op, UZI pistoolmitrailleur krijgshaftig voor de borst, legergroene wanten aan, koude tenen in legerkistjes. Nerveuze sergeant ijsberend langs de rij, hier een jasje rechttrekkend, daar iemand vermanend kaarsrecht te staan (en niet als een zoutzak).
Na een eeuwigheid kwam die stoet. Witte koetsen, wit toegedekte paarden. In de 2de of 3de koets Trix, de huidige koningin. We waren toen allebei 24 jaar. Mooie Trix. Even oogcontact, misschien maar 2 seconden. Wat moet zij in die 2 seconden hebben gedacht? “Kijk, daar staat een Indo, nu eens blauw van de kou”?@
SENTIMENTAL JOURNEY
Gonna take a Sentimental Journey,
Gonna set my heart at ease.
Gonna make a Sentimental Journey,
to renew old memories.
Got my bags, I got my reservations,
SPENT EACH DIME I COULD AFFORD.
Like a child in wild anticipation,
I Long to hear that, “All aboard!”
Seven…that’s the time we leave at seven.
I’ll be waitin’ up at heaven,
Countin’ every mile of railroad
track, that takes me back.
Never thought my heart could be so yearny.
Why did I decide to roam?
Gotta take that Sentimental Journey,
Sentimental Journey home.
short instrumental intermezzo
Never thought my heart could be so yearny.
Why did I decide to roam?
Gotta take that Sentimental Journey,
Sentimental Journey home.
Nu weet ik ook waar “blauwe” vandaan komt: Indo in de winter!
nog niet gaan tidur pak P, heb nog een update 🙂
Adoeh … ik dacht even dat jullie voor mij met de pet wilden rondgaan.
Maar deze aubade in plaats daarvan is ruimschoots compensatie. Ik ga nu tevreden tidoer …..
Pak Pierre
waahhhhhhhhhhhh die singende indosisters tohh…
Pech… van die parkeerbon.
Ze waren er wel snel bij.
Shit happens too ……
Pak P.
Delft heeft geld nodig, Pak P heeft zijn steentje bijgedragen om de bouwchaos te verkleinen. Jammer dat ik er niet bij kon zijn, maar mijn familie was goed vertegenwoordigd. Hebben jullie voor mij wel een pasteitjes, pangsit en lemper bewaarde?
Was de kumpulan in de stierstraat?
@ Hans, neen op de Westvest
En Elmi, wat dacht jij nou tsss die gasten leken wel uitgehongerd seh 🙂 neehoor ister nog pangsit maar de rest sudah habis. Ben m’n lemper-skills aant verbeteren en oefenen rempejek dus binnenkort….
Boeroeng, natuurlijk is iedereen uitgehongerd bij het zien van zoveel lekkere snacks, ik zou ook opeens een enorme lekkere trek krijgen……..
Eh, lemper ayam?
😀
Ik spreek hierbij mijn waardering uit over de uitnodiging van Nelly om na afloop van het bezoek aan Nusantara om naar haar huis te gaan om lekkere hapjes te nuttigen. ik zou het graag willen, maar ik kan dat niet en heb iets over mijn vrouw gezegd en niet erbij vertelt dat mijn vrouw ziek is.Door mijn afwezigheid bij mijn vrouw zijn mijn kinderen bij haar aanwezig.
Dag Ton, leuk u even gesproken te hebben en wens u sterkte met uw vrouw, misschien tot ziens weer.
Ik vond het leuk dat ik erbij mocht zijn, ik heb genoten. En ik vond het helemaal leuk dat pak Pierre zich Primavera, dat tegenover ons huis in Bandoeng was, nog kon herinneren.
jatoch? was ff gezellig zo, zie je de 17e Eric
Für Eric:
Van 1948 t/m 1950 gingen mijn zusje en ik ieder jaar in de grote en kerstvacantie van Semarang naar onze vader in Bandoeng, die daar met zijn nieuwe gezinnetje woonde. Eerst met de trein, maar toen het te gevaarlijk werd per vliegtuig, een DC-3 Dakota en op het laatst nog Convair. Semarang – Bandoeng was zo’n 400 km reizen, door oorlogsgebied.
Leve de omgangsregeling voor kindertjes van gescheiden ouders! Ik bewaar aan Bandoeng en omgeving de beste herinneringen.
Mijn vader woonde in de Tjitaroemstraat, vlakbij de kruising met de Keizerlaan Noord. Op de hoek was een pension met een Europese naam, dat later werd omgedoopt tot “Pension Soetie”. Vanaf die hoek was “Gedung Saté” in volle glorie zichtbaar, een markant overheidsgebouw met een lange spits op het dak.
Aan de andere kant kwam de Van Neckstraat in de Tjitaroemstraat uit. Daar was Prima Vera, waar wij heerlijke ijsjes haalden, maar het was meen ik ook een banketbakkerswinkel. Soms, als ik ergens bij een goede banketbakker sta, ruik ik Prima Vera. In een zijstraat van de Van Neckstraat, de Van Noortstraat, woonden mijn grootouders De la Croix – Hendriks.
Ik speelde als “gastjongetje” uit Semarang bijna van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat met leeftijdgenoten uit de buurt. Daar moet jij in je tjelana monjet misschien ook hebben gelopen. Jammer Eric, je was nog te klein om mee te doen met onze wilde spelletjes. Misschien heb je wel een ketak gehad van een van ons, als je in de weg liep. I don’t plead guilty; kleine jongetjes gaf ik nooit een ketak (ook wel “djitak” genoemd).
Verderop eindigde de Tjitaroemstraat als ik mij niet vergis in de Houtmanstraat en van daar begon het einde van onze wereld. Vanaf de Houtmanstraat onbeperkt zicht op de bergen Tangkuban Prahu en Boerangrang.
Als ik ergens naar verlang, dan zijn het de bergen, de bergen van Java. Mogen zij herleven, weer groen worden, heldere rivieren doen ontspringen en weer een tehuis bieden voor de vele prachtige dieren die er nu niet of nauwelijks meer zijn.
Pak Pierre
Hallo Pak Pierre, bedankt voor het delen van de herinneringen. ik heb ook zo mijn herinneringen aan die tijd, ik kan me o.a. nog herinneren dat het zoontje van de familie Ong van Primavera door een betjak ondersteboven gereden werd en dat oom Willie Ong ontzettend kwaad werd op de betjakrijder, die er waarschijnlijk ook niets aan kon doen. Mijn ouders woonden tegenover Primavera, waar ik dus regelmatig via de achterdeur snoep ging halen.
Ik ben in Januari 2011 voor het laatst in Bandoeng geweest en ik hoop daar in September weer naar toe te kunnen gaan, het voornemen is dan om 2 weken in Bandoeng te blijven, daarna met de Lodaya naar Jogya te gaan. Ik ben ook van plan dit jaar naar Semarang te gaan om de 2 erevelden, Candi en Kalibanteng van de OGS, te bezoeken. Door mijn vrijwilligerswerk bij de OGS heb al de nodige foto’s gezien, maar ik wil het toch in werkelijkheid zien.
Op Faceboek heb ik een album gemaakt met foto’s die ik uit het foto-album van mijn ouders heb gehaald en die ik gescanned heb. Dit is de link: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10200127300174843.2188123.1520780545&type=3
Ook heb ik op die site foto’s van mijn recente reizen naar Indonesie gezet. Misschien ook wel interessant.
Ik geniet op Java altijd van de natuur en de bergen. Ik ben en blijf een kind van de Preanger, ik voel me daar gewoon thuis.
Ik vond het leuk kennis gemaakt te hebben en hoop tot ziens
Eric
Wu van IAF ging ook naar Nusantara afgelopen week
http://indonesie.actieforum.com/t7774-delft-nusantara-over-en-sluiten-03-01-2013?highlight=nusantara
En deze:
Foto’s van Eric op facebook
Vanwege mijn (mindere) gezondheid ben ik gebonden aan een verplicht rustuurtje. Toen ik om half drie in Nusantara kwam waren de vogels al gevlogen. Jammer dat ik niet met jullie kennis heb kunnen maken. Ik heb genoten van de diavoorstelling. Wat heeft Nelly toch uitgepakt. En Boeroeng als een tevreden vader des I4Eland!
Zelf heb ik nog hormat kunnen brengen in treurnis. Er waren wat meer mensen dan anders (meestal was je er alleen), maar ja, het was gratis. Wie blieven zuunig!
Jammer dat we u hebben gemist
Ai Jan… Je ziet het.
Meer mensen waren nieuwsgierig naar je: ‘wie is toch die Jan Somers ?’
Het was een klein museum, dus in een uur waren we er door heen gewandeld.
Op Twitter tweette iemand dat ze ons zag.
Maar indo toh….. malu ons aan te spreken.
“‘wie is toch die Jan Somers ?” Gewoon even kijken hiernaast op Indische portretten, ik geloof nr. 22 van boven. Als je me dan tegenkomt in Delft hoef je niet malu te zijn. En mijn Zeeuws Greetje is nog aardiger. Alleen niet Indisch, mag dus niet meedoen. (verstandig!)
Over Nusantara heb ik nog iets. Vóór de laatste verbouwing vond ik het veel leuker. Hier en daar was het een zooitje. Bakken vol met van alles en nog wat. Weggegooid toen het moest worden herschapen in een design-opstelling? Er is nu nog niet de helft te zien van wat er toen was. Je kon je kont niet keren. Al die kleine dingen waren een feest van herkenning. Behalve Indonesisch was het ook nog een klein beetje Indisch.
@ Pak Somers: “Toen ik om half drie in Nusantara kwam waren de vogels al gevlogen”.
U zou iemand rond dat tijdstip op zo’n 100 m afstand van het museum, nog heel hard in vele talen hebben kunnen horen vloeken en tieren.
Pak Pierre
1962… Pierre blauw van de kou.. ietsje verderop stond een adelborst, belanda en ook blauw, hadden jullie toch éven dezelfde kleur…
Kasian van de bekeuring, Elmi heeft gelijk, Delft heeft geld nodig.
Jammer dat we Pak Somers niet persoonlijk ontmoet hebben.
Nelly en Jan nog heel hartelijk bedankt voor het hartelijke indisch onthaal! Het was supergezellig o.a. ook -zoals het indischen betaamt- met: seh.. kèn je die? en die ook? en die… en die…
En dat allemaal als troost voor exit Nusantara.
Geheim bericht voor de aangehuwde nicht van J.
Nu weet ik het weer. De zus van mijn overgrootmoeder had een schoonmoeder Caroline van N.
Zo zijn we gerelateerd.
@ Noor.
Volgens mij stond die adelborst ook op de foto’s bij Nusantara en in Warung Nelly, en is hij al jaren geleden stiekem in de kring van mijn ex familie geslopen. Het kan verkeren in het leven.
@ Nelly en Boeroeng
Als er in zo’n klein gezelschap, spontaan bijeen geroepen, al zoveel opwindende “links” met oude buurten, scholen en avonturen konden worden opgepakt, hoe zou het dan zijn wanneer I4E lezertjes – jong en oud – op een mooie warme zomerdag, in groteren getale bijeen zouden komen voor een geanimeerde chat, uitwisseling van herinneringen en meningen, een leerzaam voordrachtje, natuurlijk wat muziek (maar wat mij betreft niet dominant aanwezig), poco-poco op blote voeten in het gras en ….. VRETERIJ?
Misschien een vraag om verder te laten rondwervelen.
Financiën is van later zorg. Gotong-royong systeem, alle deelnemers een duit in het zakje. Tegen de tijd dat we in het gras van de saté smullen is mijn parkeerboete al betaald en een nieuwe reserve gevormd. Ons bent spaarzaam.
Pak Pierre
Lieve Nelly, heel hartelijk bedankt voor jouw spontane uitnodiging om bij jullie thuis te komen, na het laatste bezoek bij museum Nusantara. Dankzij Jan heb ik persoonlijk met je kennis kunnen maken. (Heb met Jan lekker kunnen napraten over het werk vroeger etc etc). De snacks waren heerlijk en wilde bij mijn vertrek nog wat meenemen, maar dat is zo “serakah”…”rakus”…. Ik hoop jou en Jan nog eens te ontmoeten.
Groetjes, Ben
We’ll meet again Ben, zeker weten! ja lachen was dat he, die verbaasde blik van hem toen je binnenkwam
Wat vinden jullie, gewaardeerde I4E-lezers?
De foto in het topic als nieuwe weblogfoto boven in de linkerkolom nemen ?
——————
En zal ik onderstaande foto naar de Moesson sturen.
Voor als coverfoto ?
Tja … ik was de hele ochtend bij de bank om een lening los te krijgen ter voldoening van de Delftse parkeerboete. Vroeg de directeur om een onderpand. “Moeilijke tijden” zei hij, “ook voor een bankier”.
“Muulek, muulek”, antwoordde ik. Verstond hij niet. Petjok is duidelijk een stervende taal, heel langzaam op weg naar het kerkhof achter de laatste “natural native” Petjokspre(e)k(st)er, niet te verwarren met types als Tante Lien en meneer Risolles (met dubbel “l”). Die hebben van het Petjok een “vermaakstaal” gemaakt, een taal waar de mensen in zaaltjes om kunnen lachen, net zoals je vroeger in het circus of op de kermis mocht lachen om curiosa als het kind met de twee hoofden en de vrouw met de baard.
Maar goed Pak Boeroeng, je legt ons lezertjes en dus ook mij serieus een tweetal moeilijke keuzes voor.
Net als Johan Cruijff heb ik overal een mening over. Dus:
ad 1: Wellicht is het I4E “cover” aan een facelift toe. Maar ik zou het wel houden bij iets met herkenbare conterfeitsels van Nelly en jou, dus geen Boeroengs achter topèngs verstoppen, zoals op de voorbeeldfoto.
Op die foto kijkt Nelly lieftallig naar de Boeroeng achter de topèngs. Houden zo. Nu al fotoshoppend de topèngs naar de achtergrond verplaatsen en de Boeroeng vol in beeld brengen. Boeroeng mag wel een beetje mringis-mringis (verlegen lachend). Mag wel naast een mooie vrouw. Zou ik ook doen.
ad 2: Waarom niet? Moet je tante Marjolijn lief aankijken (mringis-mringis erbij mag ook).
Aallllll.
Pak Pierre
Moesson van deze maand had Sandra Reemer op de cover .
Ze staan daar niet te springen voor een gemankeerde gemaskeerde Boeroeng.
Too bad…
Kasian mij.
Tja …. tegen het kroepoekje van wijlen Jos Brink valt niet op te concurreren.
Kom dus maar achter die topèng vandaan op je eigen weblog en smile, smile, smile ….
Pak Pierre
Als een vader des Indisch(4E)lands. Als tegenwicht voor de man in de tuin tegenover Nusantara.
Doeh Pak Somers, ik heb die toean in de tuin t.o. Nusantara in mijn stress gemist.
Wie en wat was hij?
Pak Pierre
Het is een schande dat een museum wordt gesloten. En daar komt ook nog een uitverkoop? Het lijkt wel op een beeldenstorm.
Cap.
De uitverkoop van Nusantara ging om spulletjes die toch altijd in het winkeltje lagen om te kunnen kopen.
Nu was er 50% korting.
Maar de echte museumstukken werden niet zo verkocht.
Door de toevoegingen van Pak Cap en Boeroeng van vanavond werd ik teruggevoerd naar dit topic over die gedenkwaardige middag van 6 januari in Delft.
Zo werd ik ineens gewaar dat ik Pak Eppeson nog niet had bedankt voor zijn muzikale omlijsting van mijn verslag over het weerzien met Delft.
“Sentimental journey” toepasselijk? Nou ja, meer “Delft revisited” zou ik denken en gelukkig niet in het holst van de nacht met de militaire trein en vervolgens per militaire drietonner verkleumd naar de plaatsen des onheils, voor een gebeurtenis die ons altijd zou bijblijven, zoals onze pelotons sergeant ons als troost zei. Daarin heeft hij overigens gelijk gekregen.
Maar dus toch bedankt voor het liedje dat mij op een werkelijke “sentimental journey” terugbracht naar de tijd van vlak na de oorlog. De Amerikaanse songs kwamen ons huis binnen, onder meer via het dagelijkse verzoekprogramma “voor de strijdkrachten” van Radio Semarang. Mijn oudere zuster zat al op de HBS en leerde Engels, ik botjah doesoen zong op gehoor alles na, maar soms wel heel erg loepoet, waarmee ik mij voor mijn zusje en haar vriendinnetjes onsterfelijk belachelijk maakte.
Overigens Pak Eppeson, waar zijt gij? Ik mis u in het serieuze debat en het slaan van kwink. Misschien dobbert u in uw privé kora-kora op de kalme zee rond Banda, turend naar de Goenoeng Api en dromend van Walcheren.
O wel, neem uw tijd, maar kom weder.
Pak Pierre
testing
Hee … ’t giet (weer) oan zien ik. Kon vanaf 12 januari ongeveer plotsklaps geen reacties meer plaatsen.
:”Thank you” … 😉
:”You’re welcome” … 🙂
Fijn weekend allemaal!!!
e.m.
Wat een opluchting …. Loulou’s back in town.
Pak Pierre
Driewerf hoera!!!
Het hagelt, het hagelt …
Venz, Venz, Venz ……
Grote korrels kwinksslag
Fans, Fans, Fans
e.m.
Was al bang dat je de griep had, e.m. Welcome back!
Dank u wel. Over griep gesproken; was van de week bij de(her)opening van een Chinese wokrestaurant in de Betuwe. Loop binnen, word ik ontvangen door een man, die, terwijl hij zijn hand uitsteekt, niest. Ik zeg ‘gezondheid’. Nee, nee, nee … zo heet ik, zegtie.
e.m.
Doet me denken aan die Amerikaan en die Fransman die tijdens een zeecruise bij het eten tegenover elkaar kwamen te zitten.
Iedere keer begint de Fransman met “Bon appetit” en antwoordt de Amerikaan “Goldfinger”.
Dat gaat zo een week door tot de tafelsteward die het ritueel met gekromde tenen heeft aangehoord het niet meer kan houden en de Amerikaan discreet uitlegt dat “Bon appetit” “smakelijk eten” betekent.
Aan het begin van de volgende maaltijd heft de Amerikaan zijn glas en zegt “Bon appetit”, waarop de Fransman antwoordt “Goldfinger”.
Háááá -Tsjiiiiiiiii.
Pak Pierre