Donderdag 28 maart nam minister-president Mark Rutte in het Torentje in Den Haag het boek Wieteke van Dort – Kind van twee culturen – Schetsen uit een Nederlands-Indische familie in ontvangst. Vijf maanden en een week na de presentatie in De Blinkerd in Schoorl, waarbij de MP verstek moest laten gaan ivm een overvolle agenda. www.conserve.nl/
Prachtige impressie gemaakt door Armando Ello van de eerste Tracing Your Roots middag op zaterdag 2 maart 2019. Jongeren (15 – 35 jaar) met Indisch-Molukse wortels gaan op zoek naar hun familiegeschiedenis en naar de verborgen geschiedenissen die daarin besloten liggen. Stichting Zieraad
Onze interesse voor onze Indische roots begon veel eerder dan deze droom en werd al op jonge leeftijd gewekt. Ik herinner mij hoe ik vroeger regelmatig met onze oudtante in de keuken stond om tjendol te maken en lemper te eten. Mijn broer Max koestert herinneringen aan de jaarlijkse kumpulans met de familie. Aanvankelijk werden deze kumpulans door de oudtantes georganiseerd, maar na hun overlijden van deze tantes zetten hun kinderen deze traditie voort. Tijdens deze get-togethers werden herinneringen uitgewisseld en familiegerechten bijeengebracht. Boekoe Banda: gebundelde familierecepten
Kies het soort en aantal tickets en daarna de betaalwijze. Na de betaling worden de tickets naar het e-mailadres gestuurd dat je hebt opgegeven. Dat gebeurt meteen. Heb je geen tickets ontvangen? Kijk dan in je spambox. Tong Tong Fair
Het kerkhof Soekoen te Malang – deel 5
Het kerkhof Soekoen te Malang – deel 6
Zie verder .
Het kerkhof van Padang/ Sawah Lunto, West Sumatra, :
Het kerkhof Bojonegoro
Rienk Spekman, boekhouder van beroep
En een update van de pagina Lonthoir Banda .
Frontpage: https://www.imexbo.nl/
Een geschiedenis verteld door Vilan van de Loo op sleutelstad.nl
Hoor alle 12 afleveringen via deze pagina… of klik deze linkjes:
aflevering 1, aflevering 2, aflevering 3, aflevering 4, aflevering 5, aflevering 6, aflevering 7, aflevering 8, aflevering 9, aflevering 10, aflevering 11, aflevering 12 .
Mail: Francois Frederick Deux is van 8-10-1831, zijn zoon naast hem is Tobi Patrice Adolphe 18-04-1862, daarnaast oudste zoon van Tobi, Emile Francois geboorte datum onbekend.
Mail : Ik heb nog een foto waarop Tobi Patrice Adolphe met zijn zonen op staan.
Van links naar rechts, Tobi Patrice Adolphe, helemaal rechts is Emile Francois, links van hem zijn broertje, Adolphe Peter.
Helemaal links bij Tobi staat Louis Bertrand Peter, 02-12-1916 (mijn vader) en in het midden de jongste, Charl Francois Peter 16-03-1922.
Peter Flohr van Stop Gaswinning Loon op Zand
“Het zit in mijn genen. Mijn familie kwam in 1954 vanuit Indonesië naar Nederland. Het verhaal gaat dat mijn moeder twee dagen na aankomst in Den Haag ging pleiten voor een beter onderkomen. Zelf ben ik vanaf mijn studententijd al actief, sinds 2006 zit ik in de gemeenteraad. Het protest tegen de gaswinning is een strijd van burgers en kleine gemeenten tegen een machtige landelijke overheid en een grote onderneming als Vermilion.
De Rus die op vrijdagavond (22/3/2019) op de luchthaven van Bali werd gearresteerd omdat hij een orang-oetan het land probeerde uit te smokkelen, is door de politie aangemerkt als verdachte. Hij riskeert een gevangenisstraf van vijf jaar en een geldboete. IndonesieNU Bron van de foto.
Banda the dark forgotten trail
datum: 14 april 2019 aanvang: 19:30 locatie: LUX Nijmegen kaartverkoop: via LUX
De documentaire laat de geschiedenis en het heden zien van Banda, één van de specerij-eilanden.
De kandidaten voor de presidentsverkiezingen in Indonesië van 2019 zijn deze week bekendgemaakt. Het zal in april 2019 gaan tussen de huidige president Jokowi met running mate Ma’ruf Amin, en het koppel van Prabowo en Sandiaga Uno. In de Archipel
Ieder teken van leven van zijn kinderen ontbreekt sinds eind oktober.Toen stond hij voor het huis van zijn ex-vrouw om volgens afspraak zijn kinderen op te halen. Maar hij treft in Apeldoorn een dichte deur en een leeg huis aan. Bij de politie doet hij aangifte van onttrekking aan het ouderlijk gezag. Hij heeft aanwijzingen dat zijn ex-vrouw met hun kinderen naar Indonesië is vertrokken, het land waar de roots van het gebroken gezin liggen en waar ze eens in de twee jaar op vakantie gingen. Een maand eerder verschenen Aipassa en zijn ex voor de rechter, die over het verzoek van zijn ex om met de kinderen naar Indonesië te verhuizen moest beslissen. Het verzoek werd afgewezen. AD.nl
Boekpresentatie Alfred Birney Donderdag 11 april 18.00 – 19.30 uur
Op donderdag 11 april presenteert Alfred Birney zijn nieuwe boek Niemand bleef, Dagboek van Meneer B. 2005-2011 bij De Vries Van Stockum Den Haag. Met bijdragen van auteurs Gustaaf Peek en Kees ’t Hart en redacteur Ad van den Kieboom. Met muzikale omlijsting door Michael Birney. Inclusief borrel, hapjes en de mogelijkheid een exemplaar te laten signeren. vanstockum.nl/
Schaduwen over smaragd
Het verhaal van een gewone jongen met een niet geheel onbezorgde jeugd in het Nederlands-Indië van voor de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de oorlog gaat hij van kamp naar kamp om door de Japanse bezetter uiteindelijk aan het werk te worden gezet aan de Pakan Baroe-spoorlijn, de relatief onbekende ‘dodenspoorweg’. En alsof hij nog niet genoeg op de proef is gesteld, moet hij ook nog de verschrikkingen van de Bersiap-periode doormaken Kaleida.nl
Commando in Indië verteld het verhaal van Willem den Engelsman, die op 93-jarige leeftijd besloot om zijn levensverhaal op papier te zetten. Het gezin waar hij in opgroeide kende grote armoede door ziekte van twee kleine kinderen. Al op jonge leeftijd is hij gedwongen om bij een boer te gaan werken zodat de dokters rekeningen betaald kunnen worden. Tijdens zijn werk op de boerderij ziet hij hoe arme Amsterdammers die geen eten meer hebben door zijn werkgever hardhandig van het erf verjaagd worden. Deze mensen hadden gewoon geen geld meer om eten te kunnen komen. Willem besluit daarop deze mensen te helpen door aardappels onder zijn jas mee te smokkelen.
Het familiegraf Stokhuijzen-Lugt.
Hier liggen de ouders en hun 2 dochters. Nonnie en Jeannette.
Johanna Catharina Lugt (1844 Amsterdam -1912 Den Haag ) dochter van de Amsterdamse assuradeur Pieter Lugt en de Leidse Anna Stokhuijzen, zus van haar schoonvader, had zes kinderen waarvan 4 overleden als kind in 1872-1884 De eerste in 1872 overleed te Semarang, toen haar man daar marine-gezagvoerder was . Ze kwam uit een gezin van 13 kinderen en 3 overleden jong. Een broer Pieter werd jurist en was meer dan 20 jaar te Indië. Een andere broer ging als luitenant en stierf onderweg bij Mauritius.
Ook neven van haar verbleven te Indië Johanna had een nicht met dezelfde naam, moeder van de dichter Herman Gorter.
Ze huwde te Amsterdam in 1869 met Frederik Jan Stokhuijzen, (1842-1930) toen luitenant ter zee 2e klasse en klom op naar vice admiraal . Hij onderwees prinses Wilhelmina over de Marine vlak voor haar troonsbestijging in 1898. En op haar 18de verjaardag benoemde ze hem tot haar adjudant in buitengewone dienst. Maar toen was hij al weer te Indie als commandant van de zeemacht. ( biografie 1922) Frederik en zijn gezin reisden meerdere malen heen en weer naar Indië. Zijn vader Frederik was een militaire arts en later directeur van de gevangenis te Leeuwarden, ook voorvader van Kick Stokhuijzen.
De eerste die begraven werd was dochter Nonnie (1873-1904, doopnaam Anna, naar haar oma) Volgens haar overlijdensacte was ze 31 jaar, geboren te Semarang, zonder beroep , ongehuwd en woonde in Den Haag.
Vermoedelijk inwonend bij haar ouders ? Het zou best kunnen dat dit grafzerk de originele zerk was van 1904.
Zie de rouwadvertentie voor Nonnie. Zuster Jeannette woonde toen in Batavia.
Jeannette Stokhuijzen, geboren 1880 in Amsterdam, was de laatste die bijgezet werd in 1972. In 1901 huwde ze te Batavia met Franciscus Ulesius Clement Gori, employee Nederlandsche Handel Maatschappij, geboren in 1873 te Amsterdam. Hun scheiding was in 1912 te Soerabaja.
Jeannette hertrouwde in 1913 te Den Haag met Joan Hendrik Tobias, makelaar te Soerabaja, geboren 1876 te Cheribon, overleden 1950 te Soerabaja.
Dit huwelijk was een handschoenhuwelijk. Jeannette was in Den Haag, haar vader was de gemachtigde en Joan Hendrik Tobias verbleef in Soerabaja
Na de scheiding met Jeannette huwde hij een achternicht van haar.
Zijn voorouders hebben Indische namen als ten Cate, Persijn, van Stralendorff.van Gumster. Zijn opa Joan Hendrik uit Zwolle was de stamvader van deze Indische familie Tobias. Hij werd in 1856-1873 resident van Ternate, Riouw, Madoera, Rembang en Soerakarta.
Dochter van Jeannette was Maria Tobias die ooit vertelde dat Louis Couperus zou overnachten bij haar grootouders Stokhuijzen te Batavia, maar dat dit niet doorging.
Mensen die terugkeerden uit Indië vestigden zich in Den Haag.
Ook veel Indische mensen die in Nederland gingen wonen kozen voor deze stad en overleden er. Dat is te zien aan de grafstenen. Bijvoorbeeld deze foto van de begraafplaats Nieuw Eykenduynen te Den Haag.
Zoek naar foto’s en namen .
Per 15 augustus 2011 had het Nationaal Archief de kaarten van Japanse krijgsgevangenen online gezet. Men begon toen met 26.600 kaarten .
Die overige kaarten werden niet online gezet omdat de geboortedatum nog niet 100 jaar geleden was. Dit is een overheidsvoorschrift voor de privacy .
Sinds kort is er een update en nu zijn er bijna 39.000 kaarten beschikbaar.
De kaarten van pows die aantoonbaar de internering niet overleefden werden wel direct in het bestand opgenomen.
Zie het zoekscherm
Vrienden van Bronbeek:
In het Herinneringscentrum Kamp Westerbork werd 11 maart het boek Het zwijgen verbroken. Memoires van een oorlogsveteraan van Felix C. Bakker gepresenteerd.
Felix Bakker is op 16 oktober 1925 in Batavia (hedendaags Jakarta) geboren. Geboren als zoon van een Nederlandse vader en een Indo-Chinese moeder brengt Felix Constantijn Bakker, als halfwees, vanaf zijn 4e levensjaar zijn jeugd door in een kindertehuis in Soekaboemi. De strenge Hollandse opvoeding die hij daar krijgt, staat in schril contrast met het vrije leventje bij zijn moeder in Batavia.
Op de foto Felix Bakker, marinier 3e klasse, januari 1942, ernaast een foto van Felix Bakker en Bronbeek bewoners Bol Kerrebijn en Maurits Baal. alledrie uit hetzelfde kindertehuis in Soekaboemi. Alle drie jong in dienst van het KNIL of in geval van Felix Bakker marinier.
Lody Pieters, samensteller en redacteur van zijn boek en Eva Bakker, zijn vrouw , zorgden voor een onvergetelijke boek presentatie. De eerste exemplaren van zijn boek werden door Felix zelf uitgereikt aan Schout bij nacht bd Jacques Brandt en Schout bij nacht bd Henk Itzig Heine. Organisator van deze onvergetelijke dag Lody Pieters.
Het zwijgen verbroken kost 17,50 euro en is te koop bij Herinneringscentrum Kamp Westerbork.
Of: Het boek kan besteld worden per e-mail.
Mail rechtstreeks naar Felix Bakker, mailadres: fcbakker5@gmail.com. Het boek kost €17,50 excl. portokosten.
RKC-speler Ezra Walian is een van de populairste voetballers van Indonesië maar mag niet spelen voor dat land>
De FIFA heeft Ezra Walian verboden om nog langer voor vertegenwoordigende teams van Indonesië uit te komen. De 21-jarige voetballer, die door RKC Waalwijk gehuurd is van Almere City, beschikt volgens de wereldvoetbalbond nog over de Nederlandse voetbalnationaliteit. bd.nl
De eerste metrolijn van Indonesië is op zondagochtend (24/3/2019) officieel ingewijd door president Joko ‘Jokowi’ Widodo. Het gaat om het eerste deel van de metrolijn (MRT) tussen Zuid-Jakarta en Centraal Jakarta. IndonesieNU
Help, ben opzoek naar
DEKKER : Cornelis Hans Amadeus 13-07-1934 geboren in Djakarta/ of zijn kinderen
DEKKER : James Karel Carrol Josef 19-01-1937 geboren in Djakarta/ of zijn kinderen
Mevr.van der Bijl – Schröder
ellyvanderbijl650@gmail.com
Groetjes
———
Goedendag,
al jaren loop ik met een Indische uitdrukking “…… i doenia” in mijn hoofd.
“Doenia / dunia” als Maleis / Bahasa voor “wereld, verre oevers / stranden, ginds” was en is bekend Maar een zin met “i” er voor helemaal niet (tenminste niet bekend onder de hedendaagse Indonesische jongeren)
Nu zou deze zin “…… i doenia” eventueel iets van doen kunnen hebben met een gezegde onder de Javaanse militairen van het KNIL, toendertijd (wo 2) aanwezig in Australie ?!
Wie kan mij hier nu verder op weg helpen ?
Alvast bij voorbaat een hartelijk dank, Henk
Dewi Wanders (43) is in het Sint Elisabeths Gasthuis in Arnhem geboren. ,,Ik ben opgegroeid in Duiven, helaas. Het was niet het meest tolerante dorp als je van Indische komaf bent.’’ gelderlander.nl
Museum Bronbeek in Arnhem bezit honderden objecten die in de koloniale tijd geroofd zijn uit Nederlands Indië, het huidige Indonesië. De gestolen waren teruggeven is niet het eerste waar museumdirecteur Pauljac Verhoeven (foto) aan denkt.
Een schrijftafel van de Sultan van Atjeh, buitgemaakt op 23 januari 1874. Eendrietandwapen, afkomstig van de westkust van Borneo, buit gemaakt bij Montrado. Een ‘klewang’, een zwaard, buitgemaakt in het ‘Palembangsche gebied’ in 1872.
Geroofd
Zomaar drie objecten die Museum Bronbeek, verteller van de koloniale geschiedenis van Nederlands-Indië, in haar bezit heeft. Ze zijn overzee geroofd. Van de 85.000 items van Museum Bronbeek is onduidelijk hoeveel precies onrechtmatig is verkregen. Bij 102 items staat vast dat ze zijn geroofd, maar vermoedelijk is het veel meer gelderlander.nl
Bij het Plein 1813 zat ik eens lange tijd op een bankje, omdat ik veel te vroeg was voor een afspraak. Ik keek omhoog het boomgebladerte in, de zon scheen zacht, en ik werd overstroomd met herinneringen aan gebeurtenissen die ik nooit had meegemaakt.Dat is het rare als je veel oude Indische romans leest. Je raakt verzeild in een wereld zonder uitgang. Den Haag is niet meer de stad van nu, maar het decor voor wat er eens plaats vond. Het was op Plein 1813, dat ooit Yvo Sterna door wind en regens even stil moest staan. Hij was te voet, op weg naar de vrouw die hij zou trouwen, namens zijn vriend in de Oost. Zo ging dat toen. Column van Vilan van de Loo
Zondag 7 april Café Riboet: ms Oranje in Het Scheepvaartmuseum!Verhalen over het passagiersschip ‘Oranje’ staan centraal tijdens Café Riboet – ms Oranje op zondagmiddag 7 april 2019. Met als speciale gasten dichteres Ellen Deckwitz, schrijfster Inez van Loon en Miss Riboet. Café Riboet is een samenwerking tussen het Indisch Herinneringscentrum en Riboet Verhalenkunst. Deze editie vindt plaats in Het Scheepvaartmuseum Amsterdam. Indisch Herinneringscentrum
In Baru Belanda gaat sterrenchef Pascal Jalhay terug naar zijn roots en het land van zijn vader. De Indische keuken is naar zijn mening toe aan vernieuwing. Aan de hand van verhalen uit zijn jeugd en gerechten van gastchefs slaat hij een brug: met behoud van het goede van toen en gebruikmakend van de creativiteit en kennis van nu wil hij de Indische keuken weer modern maken. Baru Belanda is een culinaire ode aan de Indische keuken van toen én nu.. Zie ook dit.
Voor den Oost- Indiën en Batavia getekend, Het vergeten verhaal van de mennekes
De historie der 23.400 Belgische vrijwilligers in het Koninklijk Nederlands Indisch Leger 1816 -1930 Jaak Henri Poortman.
Veel tastbaars is er van de Belgen die tussen 1816 en 1930 gediend hebben in het Koninklijk Nederland Indische leger KNIL niet overgebleven, in België. In eigen land waren ze al lang vergeten! De families die eventueel nog iets weten van een oud familielid die ooit naar Nederlands Indië vertrok, zijn gerust op één hand te tellen. En nochtans ze waren met véél meer dan een handjevol. Ongeveer 23400 man, en daar weet men in België niets meer van. Bedroevend en beschamend vond de schrijver, die hun verhaal besloot te delen.
Bij Uitgeverij Just Publishers verschijnt half juni:
De man die Nagasaki overleefde
Het ongelooflijke verhaal van soldaat Dick Büchel van Steenbergen , van auteur Gregor Vincent
“‘Fat Man’ was maar één voorval, verschrikkelijk natuurlijk, maar een van de vele die ik heb overleefd” – Dick Büchel van Steenbergen
In dit waargebeurde verhaal vertelt Dick Büchel van Steenbergen voor het eerst hoe hij als KNIL-soldaat en krijgsgevangene WO II én de hel van Nagasaki heeft overleefd. Hij is een van de allerlaatste getuigen, geboren in Nederlands-Indië en is inmiddels 98 jaar oud. In dit boek vertelt hij hoe hij de Japanse overheerser analyseerde, zes concentratiekampen, twee helse tochten over zee en de atoombom van zeer nabij (1500 meter) overleefde. Dick bleef rotsvast vertrouwen dat een krachtige geest hem erbovenop zou houden. Ook toen zijn lichaam het bijna opgaf. Hoe deed hij dit? Waarom gaf hij niet op en wist hij te overleven? Een pakkend verhaal van een bijzonder positief en veerkrachtig mens. Een inspirerend voorbeeld van een man die elke tegenslag als mogelijkheid ziet, niet als bedreiging. Zelfs de atoombom.
Lees verder
Zat u bij het KNIL of bent u een (klein)kind van een KNIL-militair? Laat het mij weten, dan kan ik er met u iets over schrijven. Doet u onderzoek en heeft u advies nodig? Ik denk graag even mee. Zo kunnen we samen recht doen aan de geschiedenis.Vilan van de Loo. Koloniale Zaken.nl
Mensen die terugkeerden uit Indië vestigden zich in Den Haag.
Ook veel Indische mensen die in Nederland gingen wonen kozen voor deze stad en overleden er. Dat is te zien aan de grafstenen. Bijvoorbeeld deze foto van de begraafplaats Nieuw Eykenduynen te Den Haag. Zoek naar foto’s en namen .
Asta was 17 jaar (1955-1975) toen ze oktober 1973 door een verkeersongeluk in een coma terechtkwam. Ze kwam niet meer bij en maart 1975 overleed ze.
Reed ze een bromfiets zonder helm, wat toen nog niet verplicht was? Wel per 1 februari 1975 . Maar voor die datum droegen vele bromfietsers al een helm .
Vermoedelijk was ze geboren in Rijswijk en overleden in Den Haag.
Haar moeder was de Haagse Corrie Arendse en haar vader was Paul Victor Emil Weynschenk, geboren 1930 in Djombang , overleden 2013 te Den Haag.
Paul kwam met zijn familie in 1948 te Nederland met de Johan van Oldenbarnevelt. Zijn stamouders waren Maria Christina Franke ( geboren ca 1780 te Soerakarta) en Leopold Weynschenk geboren Sankt Polten, Oostenrijk ca 1772 en overleden 1819 te Soerakarta. Hij werd daar luitenant van de cavalerie.
Zijn zoons werden belangrijke planters . Zijn kinderen huwden in bij andere oude Indische families zoals Baumgarten, Dom, van Bronckhorst, van Stralendorff.
Een nazaat was de rijswijkse burgemeester Archibal Bogaardt.
Leo Lucassen in de Volkskrant:
Omdat ze het mikpunt werden van agressieve nationalistische krachten besloot Drees doelbewust draagvlak te creëren door hen niet als vluchtelingen of immigranten aan te duiden maar als ‘repatrianten’, hoewel de meesten van hen nog nooit voet op Nederlandse bodem gezet hadden. De boodschap aan de bevolking luidde: ‘Dit zijn Nederlanders’. Velen mochten er dan wat vreemd uitzien, er andere eetgewoonten op nahouden en een vreemd soort Nederlands spreken, maar het waren wel degelijk landgenoten waarvoor iedereen een beetje moest inschikken. Dat veel Indische Nederlanders in het dagelijks leven geconfronteerd werden met allerlei vormen van racisme en discriminatie, bevestigt hoe essentieel het creëren van dat draagvlak was.
Voor vs. achter de schermen
De inclusieve ‘frontstage’ strategie van Drees vormde overigens de keerzijde van een achter de schermen (‘backstage’) zo restrictief mogelijk gevoerd beleid, met als doel de groep repatrianten zo klein en zo blank mogelijk te houden. Alleen hield men die demografische en racistische overtuigingen doelbewust verborgen voor het grote publiek teneinde het wankele draagvlak niet in gevaar te brengen.
In verband met stamboomonderzoek ben ik op zoek naar nakomelingen van Frans Johannes van der Linden, geboren Malang 18-5-1877, overleden Amsterdam 11-8-1952, trouwt te Batavia 17-3-1910 Eleonora Nicolette Wijchgel (geb 1893). Zij hadden ten minste drie kinderen, te weten
– Meta Ernestina van der Linden, geboren Batavia 2-4-1911, trouwt Soerabaja 5-11-1930 Charles Richard Paul Sleebos
– Erna Helena van der Linden, geboren Batavia 31-8-1912, overleden Zaanstad 9-3-1998, gehuwd met Dirk van Houten, twee kinderen bekend, Walther Nico van Houten en Ilse Eleonora van Houten.
– Servaas Edu van der Linden (1920-1942).
Ik wil graag in contact komen met de nakomelingen in verband met een mogelijk eerder geboren zoon van Frans Johannes van der Linden, waar mijn kinderen via hun moeder weer van afstammen.
André Sijnesael andresijnesael@gmail.com
Voor deze uitdagende functie zoeken we kandidaten met WO werk- en denkniveau. Je hebt ruime bestuurlijke/management ervaring opgedaan in een organisatie binnen de intramurale zorg (bij voorkeur de ouderenzorg) waar je integraal verantwoordelijk was. Je hebt de potentie en ambitie om nu een eindverantwoordelijke positie in te vullen. Je hebt een moderne visie op ouderenzorg en je bent in staat om je te conformeren aan de route die recent is ingezet. Je bent een zichtbare en toegankelijke bestuurder die echt de verbinding maakt met bewoners/cliënten en medewerkers. Nusantara
Mevrouw Marietje Gräber-Jans mocht donderdag 100 kaarsjes uitblazen op haar verjaarstaart. De eeuwelinge kreeg bezoek van loco-burgemeester Rotgans die een mooi boeket bloemen meebracht voor de jarige.Marietje is geboren in Indonesië in provincie Buitenzorg in het dorp Depok. Ze is in 1948 getrouwd in Indonesië, met een Nederlandse man. Gezinsblad
Wouter Neuhaus is een van de gastsprekers in het programma van Tracing your Roots. Een aantal jaren geleden nam Wouter Neuhaus het stokje over van zijn grootvader, Daniël Cordus, voorman van de Indo-Afrikaanse gemeenschap, met het doel om middels de Stichting Indo-Afrikaans Kontakt aandacht te vragen voor de vergeten geschiedenis van de Indo-Afrikanen. Tijdens de gastles ‘De vergeten geschiedenis van de Indo-Afrikanen in Voormalig Nederlands-Indië’ zal Wouter ingaan op zijn unieke familiegeschiedenis en de manier waarop hij deze levend probeert te houden. Wat weet je van jouw voorouders?Mijn opa, Daniël Cordus, en oma, Evelien Klink, zijn geboren in Indonesië, maar hebben beide een Afrikaanse stamvader en een Indonesische stammoeder. De vader van mijn opa was Johannes Cordus. Hij was de zoon was van de Afrikaanse soldaat Cordus, die in West-Afrika gerekruteerd was. In 1837 werd hij naar Batavia verscheept. Eenmaal in Indië trouwde hij met mijn Indonesische stammoeder, Siam geheten. De vader van mijn oma was de Indo-Afrikaanse David Klink, die de kleinzoon was van de Afrikaanse soldaat Klink die in West-Afrika geworven was. Mijn oma had een Indo-Europese moeder, Maria van Bellen geheten Stichting Zieraad
Zaterdag 30 maart 13.00 – 14.00 uur Toegang: Gratis
Laat tijdens de Boekenweek bij De Vries Van Stockum in Den Haag het Basisboek Indonesisch van Francis Kuijk signeren. Onmisbaar voor liefhebbers van de Indonesische keuken. Francis neemt natuurlijk ook iets lekkers mee om te proeven, mis dit niet! Met Basisboek Indonesisch haal je 130 recepten met stap-voor-stap fotografie en -uitleg in huis. De lezer wordt door Francis Kuijk aan de hand genomen en leert de Indonesische keuken kennen. Met soepen & sajoers, vlees, vis & schaaldiergerechten, rijst & noedles, ei- & groentegerechten, hartige snacks en zoete afsluiters.
vanstockum.nl
Het lukt de eigenaar van het bekende Haagse restaurant Soeboer niet om met de gemeente in gesprek te gaan. ‘Het is nu wachten tot de deurwaarder komt’, verzucht hij dinsdagmiddag tegenover Omroep West. Twee weken geleden verloor eigenaar Ragner Flink een kort geding tegen de gemeente. De rechter bevestigde toen dat het Indonesische restaurant aan de Assumburgweg ontruimd mag worden. Omroep West
Lezingenmiddag Indische Letteren
Vrijdag 8 maart 2019 had de Werkgroep Indisch-Nederlandse Letterkunde weer een lezingenmiddag georganiseerd aan de Universiteit van Leiden.
Verslag en camera: Ellen.
Om 14.00 uur opende Peter van Zonneveld de middag, met de mededeling dat het programma iets gewijzigd was. Marijke Roukens zou een lezing houden over Menno van Meeteren Brouwer, maar wegens ziekte kwam dit onderdeel te vervallen.
Dirk Hulst hield een voordracht over Toneel op transport. De transfer van theater tussen Batavia en de Republiek, circa 1755-1765.
Het Chinese straattoneel neemt daar een prominente rol in. Blijkbaar keken Nederlanders er graag naar. Op straat wordt een stellage gebouwd en je betaalde om te mogen kijken. Zo werd er geld opgehaald voor ‘goede doelen’. Verbinding toneel binnen Europa en Batavia was slechts sporadisch aanwezig.
Op 8 maart 1757 is er het eerste bewijs van een schouwburg in Batavia. Er wordt dan een Romeinse tragedie opgevoerd. Het 2e bewijs is op 29 maart van dat jaar. Dan wordt, dus pas 3 weken later, de vergunning afgegeven. Zie verder de foto’s en filmpjes voor meer info.
Ruben van den Berghe hield een lezing over De stille kracht,
Maar een spookhistorie. Contemporaine recensenten over Louis Couperus
Hij hield een interessant betoog over hoe de verschillende recensenten over De stille kracht dachten. Van Deysel bijv. kon alleen goedkeuring geven aan Leonie van Oudijck, terwijl de anderen er juist geen goedkeuring aan konden geven. Couperus zelf had aan zijn uitgever geschreven, dat de personage van Leonie niet overdreven was, in tegendeel!
Ook hier geldt, bekijk de foto’s en filmpjes.
Janneke van der Veer, Onrustig is ons hart. Een Indische roman van Diet Kramer.
Diet Kramer voelde zich niet de persoon om een Indische roman te schrijven. Zij vond, dat zij daarvoor te kort aanwezig was in Nederlands Indië.
Tijdens een vakantie in Valkenburg in 1929 kwam Kramer haar toekomstige echtgenoot tegen, Wim Muller. Muller was daar met zijn gezin op vakantie. In 1933 ging Kramer naar Nederlands Indië en kwam Muller daar weer tegen. Zijn vrouw en 1 kind waren al terug naar Nederland gegaan. 7 weken na zijn scheiding trouwden ze. Kramer had gezegd, een boek met kinderen in de hoofdrol te schrijven en geen Indische roman. Echter, toen Onrustig is ons hart uitkwam, was de hoofdpersoon een zelfstandige Indische vrouw van midden dertig, Henriëtte, en was het wel degelijk een Indische roman. Hoofdthema van het boek is het moederschap, in Indische setting. Haar boek Thuiswaarts gaat over haar kampervaringen en de repatriëring naar Nederland. Na de oorlog was zij niet meer in staat om te schrijven. Op 12 augustus 1956 is zij overleden.
Op de vraag van Adrienne Zuiderweg of de hoofdpersoon Henriëtte een afspiegeling van Diet Kramer zelf is, antwoord van der Veer, dat Joop van den Berg heeft gezegd, dat dit personage het dichts bij Kramer komt. Maar van der Veer heeft er zelf niets over kunnen vinden, maar raakvlakken zijn er zeker.
Na de pauze was het de beurt aan Reggie Baay. Hij werd door Peter van Zonneveld geïnterviewd over o.a. zijn laatste boek, Het kind met de Japanse ogen.
Maar eerst wordt verhaald dat ze elkaar al vanaf begin jaren 80 kennen en over hun ontmoetingen met Rob Nieuwenhuys, godfather van de Indische Letteren volgens van Zonneveld. Dit jaar is het alweer 20 jaar geleden dat Nieuwenhuys is overleden.
In vogelvlucht worden de boeken van Baay doorgenomen. De slavernij in de oost valt niet meer weg te denken. De nazaten van slaafgemaakten die Baay heeft ontmoet zijn blanker dan ‘wij’!
Dankzij de negatieven die Baay na de dood van zijn moeder heeft gevonden, kon hij de oorlogsjaren en de tijd van de politionele acties van zijn vader reconstrueren. De foto op het omslag van Het kind met de Japanse ogen komt ook uit die collectie. Het negatief was echter erg beschadigd, dus de foto is wel bewerkt. Baay zag deze foto, en heel veel andere foto’s, voor het eerst. Het boek is opgedragen aan zijn broer E, Bestebroer genaamd in het boek. Zie de filmpjes voor meer achtergrondverhalen. Helaas was er geen tijd meer om meer te horen over de 5-daagse oorlog, voorafgaand aan de 1e Politionele actie. In Nederland is er heel weinig over terug te vinden.
Klik hier voor alle foto’s en filmpjes: https://photos.app.goo.gl/43pjfRiJxJnDEYRW6
De volgende lezing in Leiden is op vrijdag 14 juni 2019 met als thema het Indisch Verzet, o.a. met Herman Keppy en Victor Laurentius.
Op dinsdag 12 maart 2019 is in Jakarta de eerste metrolijn van Indonesië in gebruik genomen (de eerste twee weken als test). Er wordt met veel enthousiasme en verwachting gekeken naar de MRT Jakarta, die een bijdrage moet gaan leveren aan het oplossen van het enorme fileprobleem in de Indonesische hoofdstad. De eerste lijn die nu gaat rijden is een 15 kilometer lang traject van Zuid-Jakarta naar het centrum. In de Archipel
Jakarta Post: MRT Jakarta gears up for passenger safety
Foto: A passenger walks inside an MRT train car during a trial run on Feb. 12. The first phase connects Lebak Bulus in South Jakarta to Hotel Indonesia traffic circle in Central Jakarta. (Antara/Rivan Awal Lingga)
8e Indiëlezing; thema: Migratie en Aanpassen
OBA Amsterdam, 9 Maart 2019
Verslag: Edu
Camera: Ellen
Het 4/5 Mei Comité Amsterdam Zuidoost en het Indisch Herinneringscentrum (IHC) organiseerden weer de jaarlijkse Indiëlezing in het kader van de dag waarop in 1942 Nederlandsch-Indië capituleerde voor Japan en de Internationale Vrouwendag (8 Maart).
Voor hun bijdrage werd aan de sprekers vooraf de volgende stelling meegegeven:
‘De Indische gemeenschap is een schoolvoorbeeld van een succesvolle integratie’.
Het programma startte met een filmpje met interviews gemaakt tijdens Gepeperd Verleden in o.a. Amsterdam. O.a. Ernst Kraft van Ermel en Edu van Naerssen kwamen hierin aan het woord.
Gastvrouw Conchita Willems gaf eerst Janneke Roos (voorzitter 4/5 Mei Comité) en Yvonne van Genugten (voorzitter IHC) gelegenheid voor een inleidend woord van welkom.
Tot 1968 kwamen 350.000 repatrianten uit het voormalige Nederlands Indië naar Nederland. (Nu spreken velen liever over migranten hoewel dan opmerkelijke verschillen met de latere niet-Nederlandse migrantenstromen mogelijk onder de oppervlakte blijven.)
Een heterogene groep wat betreft huidskleur en opleidingsniveau; door oorlog en bersiap getraumatiseerd, berooid en ontdaan van status. Ondanks een kille ontvangst en weinig tegemoetkomen aan hun verliezen hield zij zich gedeisd en ging zij ogenschijnlijk probleemloos op in de Nederlandse maatschappij.
Assimilatie, verdergaand dan inburgeren en integreren. Wat betekent dit voor de volgende generaties? Hoe kijken de inmiddels tegen de 2 miljoen nazaten naar het thema van hun ouders en grootouders?
Deze geschiedenis hoort in de collectieve herinnering en verdient een zichtbare plaats.
Het IHC heeft daarom een project ‘350.000 mensen kwamen’ opgestart.
Als eerste spreker kwam Leo Lucassen, directeur Onderzoek van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis (Amsterdam) en hoogleraar Sociale Geschiedenis (Leiden) aan bod.
Migratie is voor de betrokkenen een ingrijpend veranderingsproces, maar voor de ontvangende regio ook: hoe is Nederland daardoor veranderd?
Migratie van Nederland naar Indië en vice versa is al een eeuwenoud verschijnsel.
Niet alleen lager opgeleiden en gelukszoekers trokken naar de Oost; ook expats (organisationele migranten, gestuurd door bedrijf of organisatie) die na enkele jaren terugkeerden. Rond 1900 waren er 80.000 burgermigranten in Indië en had 1 op de 40 Nederlandse ingezetenen een verleden in Indië (in den Haag 1 op de 10).
Tussen 1920 en 1940 bestond de jaarlijkse instroom vanuit Nederland soms wel voor een kwart uit Delftse en Wageningse ingenieurs. Eens in de 6 jaar hadden Nederlandse werknemers recht op groot verlof; ook deze verlofgangers hadden invloed op een Indisch leven in Nederland. Voorts zorgden ook de duizenden Nederlandse militairen die in de dekolonisatieoorlog werden ingezet voor een Indische beïnvloeding.
Ook wordt bijvoorbeeld bestudeerd hoe de beïnvloeding door de migratie uit Suriname zich hiermee verhoudt.
De naoorlogse migratie uit Indië verschilt van die van de komst van grote groepen Surinamers en gastarbeiders, maar er zijn natuurlijk ook overeenkomsten.
Identificeert de Indische gemeenschap zich met andere migranten of kunnen zij juist geen sympathie opbrengen. En verschilt dat van de houding van de overige Nederlanders?
De 2e spreker was Siem Boon, vooral bekend als directeur van de Tong Tong Fair. Zij behoort tot de zo genoemde tweede generatie.
De wijze van integratie van de Indische gemeenschap veranderde in de loop der tijd.
De eerste generatie had geleden onder oorlog, bersiap, migratie en inpassing in werk en leven in Nederland. Mensen van middelbare leeftijd hadden naast de zorg voor kinderen ook vaak die voor (groot)ouders. Zij gaven geen overlast, accepteerden discriminatie en konden kennelijk incasseren.
Dat er nog steeds zoveel misverstand en onbegrip in de Nederlandse samenleving is, is soms ontmoedigend. Meer overlast (grotere mond, slaan op tafel?) zou misschien beter zijn geweest.
Aan de tweede generatie zou je moeten aflezen of de integratie succesvol is verlopen. Dat is zeker niet het geval wanneer het Indië in je verloren gaat. Volgende generaties zouden zich meer moeten verdiepen in hun afkomst, dan gaan onze Indische waarden niet verloren. Je kunt pas van een succesvolle integratie spreken wanneer die waarden ook onderdeel van het Nederlandse erfgoed zijn. Zij staan daar niet buiten of tegenover.
Het duo Young Released verzorgt een muzikaal intermezzo voorafgaand aan de pauze (o.a. Olé sio sayangé en Blue Bayou) en later ook als afsluiting van de middag (o.a. natuurlijk We’ll meet again).
De derde spreker, Lara Mariëtte Nuberg, historica en blogger van Gewoon een Indisch meisje, is van de derde generatie.
Integratie betekent elkaar opnemen in een groter geheel; een samensmelting van beide kanten uit. Assimilatie daarentegen is eenzijdig opgaan in.
Het antwoord op de vraag wat de Indische identiteit is of Indische waarden nu zijn is niet eenduidig. Wat wil je behouden?
Zij vertelt het verhaal van haar familie. Van de voorvader die eind 19e eeuw bij een eerste njai kinderen verwekte en haar mogelijk wegstuurde. Een volgende njai kreeg ook kinderen en voedde alle erkende kinderen op volgens Europese standaard. Een nu algemeen gekend verhaal over de gemengde afkomst dat de eerste generatie toch moeilijk kon doorgeven.
Met name de tweede generatie is geruisloos geïntegreerd en is daarmee de Indische identiteit grotendeels verdwenen?
In ieder geval lijkt het er op dat steeds meer indo’s van de derde generatie op zoek gaan.
Nederlanders lijken zich niet in indo’s te willen verdiepen; steeds weer moet je toch je gemengd zijn uitleggen.
Verzwijg je achtergrond niet; wanneer je je eigen cultuur ondergeschikt maakt aan de Nederlandse neigt dat al naar assimilatie.
Panel onder leiding van Conchita Willems, met de sprekers als deelnemer
Onder Drees werd de term repatrianten gemunt om draagvlak te creëren bij de Nederlandse bevolking (de migranten zijn Nederlandse staatsburgers). Volgens Lucassen en de feiten “Frontstage”; “Backstage” werd migratie voor de indo’s bemoeilijkt en ook de kille ontvangst gaf niet de indruk dat het staatsburgers betrof.
[Vanuit de zaal werd gewezen op zelfs een onderzoek naar de relatie tussen ‘vreemd’ bloed en de kans op een succesvolle integratie!]
Boon vertelt dat zij soms moedeloos wordt wanneer zij alweer op onbegrip stuit. Zij kan nu beter invoelen dat de eerste generatie eenvoudigweg de ruimte niet kreeg om te verklaren dat indo’s een onderdeel zijn en toch anders.
Het stoort haar ook dat de TTF bedoeld is voor iedereen (onderdeel Nederlandse cultuur) en dan toch soms wordt bestempeld als een doelgroep-evenement.
Voor geschiedschrijving is naast het Groepsniveau (de Indo’s bijvoorbeeld) ook de ervaringsgeschiedenis van personen (Individuele niveau) belangrijk. Er ligt al veel, maar het beklijft kennelijk niet.
Volgens Lucassen komt dat (mede?) omdat het vak geschiedenis ontstaan is met als doel de legitimatie van de natiestaat. Wat daar minder aan bijdraagt behoeft minder aandacht.
Toch is massamigratie een belangrijk onderdeel van de Nederlandse geschiedenis. Rond 1700 was 40 % van de bevolking migrant; nu is dat 30 %!
De vraag wanneer je niet meer kunt spreken van (de zoveelste generatie) Indische Nederlanders (Indo’s) is ook al niet eenduidig te beantwoorden. Hoe sterk is het groepsgevoel en hoe indringend zijn de waarden?
Objectief – beschouwen anderen dat zo? – is dat al na 2 à 3 generaties het geval.
Subjectief – hoe voel je dat zelf – is dat een persoonlijke keuze.
Die overigens per groep sterk kan verschillen (gewezen werd op de Joodse gemeenschap).
Alle foto’s en filmpjes zijn hier te zien: https://photos.app.goo.gl/BEYzXWrxwFuk5iy68
Mensen die terugkeerden uit Indië vestigden zich in Den Haag.
Ook veel Indische mensen die in Nederland gingen wonen kozen voor deze stad en overleden er. Dat is te zien aan de grafstenen. Bijvoorbeeld deze foto van de begraafplaats Nieuw Eykenduynen te Den Haag.
Zoek naar foto’s en namen .
Agatha van Renesse van Duivenbode (1896 Menado-1972 Den Haag) verloor in 1932 haar oudste kind Sidonia, een kleuter van 5 jaar. De 3 zoons overleefden haar. Agatha had 11 broers en zusters, die allen geboren werden vóór het huwelijk in 1908 van hun ouders Sidonia Catharina Engelen en Maarten Dirk van Renesse van Duivenbode, eigenaar van een steenkooltransportbedrijf te Kema bij Menado. 7 van die 11 overleden voor haar tijd .
De burgerlijke stand meldde geen kinderen Engelen geboren te Kema of Menado, en gelijkstellingslijsten kennen wel de naam Engelen uit Menado van tussen 1903 en 1919. O.a. Hendrik Wladimir.
Daarom is te vermoeden dat Sidonia Engelen van gemengde afkomst was.
De overgrootvader van Agatha was Maarten Dirk van Duivenbode, geboren in 1804 te Ternate , reder, handelaar in vogelveren en natuurhistorische specimens , tevens honorair gezagsdrager op Ternate . Hij en zijn zoons hielpen natuuronderzoeker Alfred Wallace. Die een aantal ontdekte vogels vernoemde naar iemand uit de familie van Duivenbode. Hij beschreef dat Maarten Dirk erg rijk was en tientallen slaven bezat.
In 1861 liet Maarten Dirk de achternaam wijzigen in van Renesse van Duivenbode. Zijn oma van Renesse, beviel in Ternate van zijn moeder, later gehuwd met de koopman Dirk van Duivenbode, komend uit Katwijk aan Zee.
Agatha huwde in 1926 met Victor Hugo Goldman, die bij de staatsspoorwegen werkte en in 1943 te Soerabaja overleed. Of hij overleed in internering is niet bekend.
In het graf werden twee zonen van Agatha bijgezet.
Johan Willem Gerard, geboren 1931 in Soerabaja, overleden in 2000 te Den Haag.
Hij was de oprichter van Technisch Handelsbureau Epe-Goldman B.V., een bedrijf wat nog bestaat.
De tweede zoon was Jan Hugo Rudolf (1933-2002), employé United Airlines te Los Angeles.
De stamvader Johan Christiaan Goldman, in Dresden luthers gedoopt, kwam als soldaat in 1785 in Indië aan en stapte over naar een civiele functie in de VOC. Onder het Indisch gouvernement bleef hij ambtenaar en was met zijn pensioen in 1838 vice-president van de Raad van Indië . In 1838 werd hij en zijn nazaten in de adelstand verheven.
Elke dag Indisch nieuws en wetenswaardigheden. Verslagen van kumpulans, verwijzing naar nieuwe boeken, updates van Indische sites, expo’s.
Van pasars tot en met het Indisch Platform .
Wat onze Indische gemeenschap aangaat, vindt u hier op indisch4ever.nu
