Indisch4ever

https://www.ind45-50.org/onderzoekers-de-media :
Met enige regelmaat verschijnen er bijdragen in de media van onderzoekers die betrokken zijn bij het programma Onafhankelijkheid, dekolonisatie, geweld en oorlog in Indonesië.
Hieronder een chronologisch overzicht van publicaties en andere media-uitingen waaraan onderzoekers (al dan niet op persoonlijke titel) sinds de start van het onderzoek op 1 september 2017 hebben meegewerkt:

—–Rutger van der Hoeven, ‘Vernieuwend onderzoek naar kolonialisme. Een integraal verbonden rijk’, in De Groene Amsterdammer   7 oktober 2020 (mmv Remco Raben).
—-Eric Brassem, ‘Veteranen woedend over nazi-link in film ‘De Oost’’, in Trouw,
1 oktober 2020 (mmv Gert Oostindie).
— Eén Vandaag Radio, Radio 1,  28 september 2020 (16.30-16.37 uur), Pieter Jan Hagens in gesprek met Hein Scheffer over de trailer van speelfilm De Oost (met fragmenten uit een eerder opgenomen interview met Frank van Vree).
—–‘Indië-veteranen niet blij met nieuwe speelfilm onafhankelijkheidsoorlog’, Eén Vandaag,   26 september 2020 (mmv Frank van Vree)

Jakarta is uitgeroepen tot winnaar van de Sustainable Transport Award 2021. De Indonesische hoofdstad krijgt de prijs voor haar ambitieuze programma’s met betrekking tot geïntegreerd openbaar vervoer. indonesienu.nl

De bewijzen zijn onloochenbaar. Het verhaal is evident. Niet alleen in de koloniën in de West (Suriname en het Caribische gebied), maar ook in de Oost (voormalig Nederlands-Indië) hebben Nederlanders slaven gehouden. Er waren grote verschillen tussen de slavernij in het ene en het andere gebied, maar er doet zich ook een opmerkelijk verschil voor in de manier waarop we er anno 2020 mee omgaan. Terwijl onder druk van academici en vooral jonge activisten steeds meer openlijke aandacht komt voor de geschiedenis in de West, blijft het ten aanzien van de Oost angstwekkend stil.
Dat is ook de ervaring van schrijver en onderzoeker Reggie Baay.
In januari 2015 publiceerde hij Daar werd wat gruwelijks verricht, een bondige studie over de slavernij in Nederlands-Indië. Het is uitstekend geschreven, helder en toegankelijk, en met een zekere afstand; de feiten moeten voor zichzelf spreken, vindt de auteur. En die zijn inderdaad vaak gruwelijk genoeg.    De Correspondent

Verslag en foto’s van Ellen en Edu

Lezing door Herman Keppy over het Indisch verzet tijdens WOII, 30 oktober 2020, Haags Historisch Museum
Op de FB-pagina van het HHM staat onderstaande tekst:
“Den Haag heeft al eeuwenlang een multicultureel karakter. Een grote groep inwoners heeft een Indische achtergrond. Velen woonden hier al voordat de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Toch zijn er maar weinig verhalen bekend van Nederlanders met een Indische achtergrond uit de oorlog. Zouden er onder hen jongens zijn gemobiliseerd? Ja, natuurlijk. Zouden de mensen uit Indië in Rotterdam op 14 mei 1940 ook zijn gebombardeerd? Ja, natuurlijk. Zou de Indische gemeenschap in het westen van het land honger hebben geleden tijdens de Hongerwinter? Ja, natuurlijk. Zouden zij in het verzet hebben gezeten? Ja, natuurlijk. Leer de verhalen van deze verzetshelden kennen.
Onlangs publiceerde Herman Keppy het boek ‘Zijn jullie kerels of lafaards? De Indische en Indonesische strijd tegen de nazi’s 1940 – ‘45’. Deze publicatie poogt voor de eerste keer een overzicht te geven van de strijd en het verzet tegen de Duitse bezetter door mensen afkomstig uit Nederlands-Indië, het huidige Indonesië: Indonesiërs, Indo’s en totoks. Van intellectueel tot gewone arbeider, mannen en vrouwen, politiek gezien van zeer links tot zeer rechts. Het is voor velen, inclusief de Indische gemeenschap, een tot nog toe onzichtbaar verhaal. Dit boek is de geschiedenis van de Duitse bezetting opnieuw verteld, maar nu ingekleurd, ook letterlijk, door mensen uit Nederlands-Indië.”

De lezing van vandaag ging expliciet over Den Haag. In zijn boek komen ook Indische Nederlanders uit andere plaatsen voor. Behalve Indische Nederlanders (Indo-Europeanen en Totoks in Indië geboren) waren er ook vele Molukkers bij het verzet. Hier is weinig over terug te vinden in de geschiedschrijving.
Wat opvalt is dat, relatief gezien, er een oververtegenwoordiging van Indische jongens waren in het verzet, bij de luchtmacht, de RAF. Zo gingen bijvoorbeeld veel Indische rekruten in de eerste oorlogsjaren als piloot de lucht in, om het op te nemen tegen de Duitse overmacht. Waar waren de ervaren Hollandse piloten? Waren zij te laf?
Tijdens, maar ook na de oorlog, is er weinig aandacht en waardering geweest voor deze Indische jongens. Er is weinig over hun te vinden in de kranten en de archieven. Na de oorlog werden deze mannen zelfs terug gezet in rang en beloning, omdat ze de officiële opleiding niet hadden gevolgd. Vele betrokkenen hebben de oorlog niet overleefd, en van degenen die het wel overleefd hebben zijn een groot aantal, teleurgesteld, geëmigreerd en namen hun verhalen mee. Gevolg daarvan is, dat er in Nederland weinig documentatie te vinden is.
Herman Keppy heeft heel wat speurwerk moeten doen, zowel in binnen- als buitenland, om de verhalen boven water te krijgen.

In de bibliotheek in Ypenburg is de tentoonstelling “Indisch Den Haag contra de Nazi’s” nog de hele maand november te zien.

Mijn oma is nu 81, ze dementeert en vertelt keer op keer over haar jeugd in het kamp. Steeds dezelfde dingen op dezelfde opgewekte trotse toon. Maar klopt die toon wel? Kan het zijn dat het toch iets anders verlopen is dan zij nu zegt?

Bron: Het kamp van mijn oma Podcast – NPO Radio 1

© familieBudding

De herinneringen van To en Aris Budding aan hun leven in Indië staan centraal in het boek ‘Voor altijd Indië’. Hun schoondochter Janneke Budding uit Meppel schreef het boek, mede op basis van hun notities, foto’s en documenten
—
To en Aris Budding vertrekken in 1939, beiden begin twintig, verliefd en avontuurlijk aangelegd naar voormalig Nederlands-Indië. Met de MS Oranje naar Java. Aris Budding ging er werken voor Ons Belang. Een verzekeringsmaatschappij met een kantoor in Bandung. Negen jaar later keren ze terug naar Holland. In die periode brak de Tweede Wereldoorlog uit, en zaten To en Aris Budding in verschillende Jappenkampen opgesloten.  RTV Drenthe

Een bedrag van 5000 euro als je vader tussen 1945 en 1950 standrechtelijk in Nederlands-Indië is geëxecuteerd. Buitenlandse Zaken en Defensie maakten deze regeling zondag bekend. Nu blijkt dat er maar drie kinderen voor in aanmerking komen.”” En: “Een trucje waardoor er wederom geen sprake is van werkelijke erkenning.” Advocaat Liesbeth Zegveld werd kwaad toen ze las aan welke voorwaarden kinderen moeten voldoen om voor de 5000 euro schadevergoeding in aanmerking te komen. In de voorwaarden staat dat ‘binnen een redelijk termijn nadat de claimant bekend is geworden met de mogelijkheid om de Staat aan te spreken’ de claim moet zijn ingediend. Zegveld: “Die ‘redelijke termijn’ is in de jurisprudentie 1 tot 2 jaar. Overschrijdt een eiser in een rechtszaak deze termijn, dan is hij alsnog niet-ontvankelijk bij de rechter.  EenVandaag

De Stichting Oorlogsverhalen  heeft zich achter het initiatief geschaard om te komen tot een monument voor de mazelenkinderen, die aan boord van de Nieuw-Amsterdam en de Oranje bij de repatriëring uit Nederlands-Indië eind 1945 slachtoffer werden van de op de schepen uitgebroken mazelenepidemie.
Als kind kreeg Henriëtte van Raalte-Geel zelf ook mazelen aan boord van de Nieuw Amsterdam. Ze overleefde het, anderen niet. Ze heeft het initiatief genomen om, ter nagedachtenis van de kinderen die aan de mazelen stierven bij en na de repatriëring uit Indië, een monument op te richten

Anies Pattiasina was een van de laatste telgen van de ‘Nederhawaii’ – een muziekstroming die na de oorlog floreerde met meer dan zeshonderd bands. Zij brachten in de tijden van wederopbouw met ukeleles, steelgitaren, heupwiegende hoelameisjes en bloemenkransen vrolijkheid en kleur in de samenleving. De bekendste groep was de Kilima Hawaiians die een nummer 1-hit had met Es hängt ein Pferdenhalfter an der Wand (Er hangt een paardenhoofdstel aan de muur).De popmuziek verdreef de Nederhawaii in de jaren zestig naar de marge.

Anies Pattiasina gaf met zijn ukelele, hawaii- of batikhemd nooit op. Op 5 oktober overleed hij aan een hartstilstand in zijn woonplaats Den Haag. Else en Hans Groskamp, die goed bevriend met hem waren, noemen zijn dood totaal onverwacht.   De Volkskrant