De paardenjongen was soms een jongen, soms een man.
Hij zorgde voor het paard van de officier en daardoor ook een beetje voor de officier.
Hij was dus de militaire paardenoppasser. Dat kon goed gaan, zo’n contact. Misschien verliep het zelfs harmonieus, want er bestond een zekere wederzijdse afhankelijkheid tussen de officier en de paardenjongen. Dan moet je elkaar kennen en idealiter vertrouwen.
Maar iets als geldgebrek maakt veel lelijk, en dat gebeurde ook hier.
In de oude Indische pers vond ik heel wat klachten van officieren – aan hoor en wederhoor deed men niet zo – en rekenvoorbeelden.  Indische Schrijfschool