Foto en vertoonlijst: https://mokumfilm.nl/als-ik-mijn-ogen-sluit/

Groene Amsterdammer :‘Ja, maar’, zegt een van de vrouwen in de documentaire Als ik mijn ogen sluit. ‘Er was altijd een ja, maar…’ Als haar moeder iets over haar oorlogservaringen probeerde te vertellen, werd ze steevast in de rede gevallen. ‘Ja maar, bij ons…’ En dan zweeg ze weer. Er was geen ruimte voor haar verhaal, want het was elders altijd erger. ‘Niemand deed dat, erover spreken’, zegt een andere vrouw. ‘Je werd hier de mond gesnoerd.’ Weer een ander geeft aan dat ze nu voor het eerst iets over haar verleden vertelt, ze was altijd in de zwijgende massa ondergedoken. Er is ook zo veel leed in de wereld, nu bijvoorbeeld met de vluchtelingen. Wat is mijn verhaal nu waard, had ze altijd gedacht.

In Als ik mijn ogen sluit van Pieter van Huystee praten ze wel, de vrouwen die als kind of tiener tijdens de Tweede Wereldoorlog in een jappenkamp zaten. Ze zijn inmiddels rond de negentig, maar ondanks decennialang zwijgen staat de oorlogstijd in hun geheugen gegrift.