Indies Tijdschrift: Saparua, meisje. Molukse verhalen van vroeger tot nu biedt een frisse blik op de Molukse geschiedenis. Die wordt in Nederland slechts beperkt verteld en, zoals Herman Keppy meent, ‘vaak vol van voor waar aangenomen misvattingen en zelfs leugens die tot cliché zijn geworden. Naar hoe het precies zat, hoe dingen werkelijk zijn gebeurd, talen slechts weinigen’.

Nuri & Nino, kinderboek
Nuri en haar broertje Nino zijn op de honderdste verjaardag van hun overgrootmoeder. Ze vinden het maar saai en sprinten naar opa’s zolder, waar ze achter een groot, rood gordijn een schatkist vinden. Het blijkt de scheepskist van hun overgrootvader te zijn. Dé kist die hij met zijn vrouw meenam toen zij in 1951 noodgedwongen van Indonesië naar Nederland verhuisden. “Doe ’m maar eens open”, moedigt papa aan. Nino tilt de deksel omhoog en opent een wereld vol spannende verhalen…

Geketend en Getekend.
Een autobiografie van Joseph Henri Lejeune, geboren in 1939 te Fort de Kock.
Als driejarig werd hij met zijn moeder en oudere broers en zussen gëinterneerd te Padang en verplaatst eind 1943 naar een kamp te Bangkinang.
Zijn vader werd krijgsgevangene en overleed in 1944 bij het zinken van de Harugiku Maru die voer naar de Pakanbaroespoorweg.
Praten over de oorlog was een taboe in het gezin en pas op latere leeftijd kon hij de jarenlang meegedragen beklemmingen van zich afzetten

Proloog Geketend en Getekend.
Na de totstandkoming van mijn psychologische roman ‘Fortuna, eiland van rust’ en mijn literaire thriller ‘Donkere Wolken, heb ik me afgevraagd of het zinvol zou zijn om mijn levensverhaal aan het papier toe te vertrouwen en de confrontatie met mijn verleden aan te gaan. Je innerlijk als zetel van jouw geestelijk welzijn delen met anderen vraagt veel van jezelf. Ik wilde liever een sciencefiction verhaal schrijven.
Op latere leeftijd heb ik na diepgaande overwegingen besloten alsnog mijn biografie te gaan schrijven, al kon ik over de periode van mijn vroege kinderjaren niet veel in mijn geheugen terugroepen. Tot mijn zevende levenjaar heb ik slechts flarden van bewuste herinneringen. Ik was te jong om een nauwkeurige weergave te geven van feitelijke gebeurtenissen en ik heb vaak gebruik moeten maken van objectieve waarnemingen van mijn oudere broers en mijn oudere zussen.

De titel van mijn autobiografie is: ‘Geketend en Getekend’. Mijn intentie is het schrijven van een vertelling die niet alleen bestaat uit tekst en verhaal, maar ook de geschiedenis weergeeft van historische feiten, aangevuld met beeldmateriaal.
Wat mij bij het schrijven innerlijk diep raakt kan ik voor mezelf houden. Kinderen en kleinkinderen, ook die van mijn broers en zussen, kunnen met deze vertelling een inkijk krijgen in ons verleden, waar zij zich geen voorstelling van kunnen maken.

Anderen zullen in dit verhaal parallellen ontdekken met hun eigen ervaringen, ook al zijn ze niet identiek; vaak zijn er emotionele overeenkomsten die diep ingrijpen in het leven.
Het is een bekend gegeven dat verschillende personen die hetzelfde hebben meegemaakt het op een andere manier hebben ervaren en beleefd.
Mensen die getuige zijn geweest van een auto­ ongeluk kunnen verschillen van mening in hun objectieve beoordeling over hoe het voorval heeft plaatsgevonden. Dit gegeven is mogelijk ook van toepassing op mijn levensverhaal.
Bij het schrijven ontdekte ik dat een vergelijking met de getijden eb en vloed een beeldspraak is die goed paste in mijn belevingen in het leven. Een rustige zachte golfslag van het water, gevolgd door een opkomende rijzing van de waterspiegel tot een vloedgolf. En een enkele keer zelfs uitgroeiend tot een tsunami. Gedurende de periode van internering ben ik getuige geweest van gruwelijk oorlogsgeweld. Ik heb onder grote psychische druk gestaan. Pijnlijke gevoelens heb ik onbewust weggedrukt, omdat ik probeerde te overleven.
Op vijftigjarige leeftijd heb ik met behulp van een zeer goede psychotherapeut moeten ervaren dat ik was getekend voor het leven door akeligeoorlogservaringen uit het verleden en door het gevoel van onrecht dat mijn ouders, mijn twee oudere broers, mijn vier oudere zussen en mij was aangedaan. Jarenlang is mijn levensloop beïnvloed door het gegeven dat ik niet deed wat voor mij het beste was. Bij het nemen van een besluit was overleven het belangrijkst.

Gedurende een lange periode heb ik met behulp van medische hypnose en paramedische regressietherapie zeer moeilijke momenten moeten beleven door herbeleving van ervaringen. Het was heel zwaar, maar achteraf heeft deze therapie zijn vruchten afgeworpen. Ik ben er gesterkt uitgekomen en mijn leven had weer zin gekregen.
Mijn ervaringen tijdens deze therapie waren zeer verrassend. Gedurende het schrijven van mijn verhaal over deze periode liepen vaak bewuste, onbewuste en vertelde herinneringen van anderen door elkaar. Soms wist ik zelf niet meer wat voor herinneringen het waren en wat precies had plaatsgevonden.

Af en toe vertel ik in flashbacks over ingrijpende gebeurtenissen en de problematiek die terug te voeren is tot de vervolging in mijn jeugd, die niet uit te wissen sporen heeft achtergelaten.
Jaren later bleek dat alles wat ik in mijn leven had meegemaakt in mijn eigen rugzak was terechtgekomen en dat ik het altijd met me mee zou blijven dragen, waarbij persoonlijke gevoelens een belangrijke rol speelden. Het zou me nooit meer loslaten. Opmerkelijk is het grote aantal verblijfplaatsen in mijn leven.
In mijn verhaal heb ik deze domicilies van het begin af aan een nummer gegeven, te beginnen met (1). Daarna (2) enzovoort. Op deze manier heb ik geprobeerd om een chronologische volgorde te scheppen.

Ik ben nu 83 jaar.