Mail 1
Ik ben op zoek naar de volgende gegevens:
Hoe was de toestand in 1950 om over de weg te reizen van Soekaboemi naar Jakarta/Tandjok Priok?
Kon dit ook (weer) per trein?
Hoe werd de mee te nemen hutkoffer vervoerd?
Hoe (on)veilig was het reizen toen voor de (Indische) Nederlanders?
Werd gereisd onder (politie)begeleiding?
Alvast dank voor de antwoorden!
D.J. Sigmond
Mail 2
Een blandah kennis die graag Aziatisch kookt ,
zei tegen mij dat INDO’s altijd de ketjap kopen met de groene dop
Hebt U dit ooit geweten
Dit is de eerste groene ‘dopper’ , die ik heb gekocht :
Mail 3
Zondag 12 februari 2023 beleeft “Gong en de vier neuzen” zijn première in Het Muziekgebouw aan ‘t IJ in Amsterdam
...................
Indisch4ever 
Oeps… ik kijken in mijn keukenkast.
Rode knop, hoor
Dit zegt mij eigenlijk niets. Hebben we het over kecap manis? Is de groene dop een andere soort soya saus of gewoon een bepaald merk?
Ons ‘huismerk’, maar ik gebruik ook wel eens Kecap Benteng uit Tangerang omdat vele in onze familie dat lekkerder vinden, voor de kecap asin is dat Cap Menjangan:
🤔 Neen, ik heb er nog nooit van gehoord. Als ik de wat bizarre mengeling van Bahasa Indonesia en Maleis op het label zie, lijkt me dat het product in bulk wordt ingevoerd en dan in Nederland wordt (her)verpakt?
Het is waarschijnlijk een beetje zoals bij het bier waar een grote (relatief onbekende) brouwerij aan de supermarkten levert of de Wijsman boter die hier dé referentie is maar in Nederland semi onbekend blijkt te zijn.
Natuurlijk zijn er in Kudus wel een aantal kecap fabrieken. De bekendste is THG (Tan Hwie Gong), die is opgericht in de jaren 50.
Nu, het logo met de drie benen en de naam Cap Kaki Tiga kwam me wel bekend voor. Voornamelijk door een rechtszaak. Het ging om een productlogo van een Singaporese firma -met een Indonesische branch- die zogezegd het symbool op de vlag van het eiland Man onrechtmatig gebruikte.
De firma verloor de rechtszaak en mocht de naam en de afbeelding dus niet meer gebruiken. De uitspraak gold voor de Indonesische markt omdat dit het enige land was waar het bestond (wat nu blijkbaar dus niet correct is). Ondanks het verbod komt dit logo raar genoeg jaren later nog steeds voor in Indonesië, maar op een bepaalde soort fris- en energiedranken.
Ook heeft de fabrikant, de PT Kino Indonesia, helemaal geen kecap in het gamma.
Nu heb ik hier thuis een Hollander rondlopen en die zei toen ik hem vroeg of hij het kende en wat het was: “ah, dat is een andere soort dat is kecap meja!”
🤦🏽♀️ Kecap meja? Dat bestaat helemaal niet!
Volgens hem dus wel en we hebben gewed.
We keken naar diverse websites en natuurlijk bestond het niet. We hebben het hier niet over (tafel)wijn of (tafel)bier of margarine hé.
Alhoewel, toen gingen we naar de Nederlandse versie van Wikipedia en zagen dit:
Volgens mij heb ik nog steeds gewonnen. 👩🏽💼
Mevr. Bernadette, ik moet u een compliment geven met betrekking tot uw bijdragen (over Indonesia en aanverwante zaken) waar menig bezoeker van deze website wel iets aan zal hebben/iets van kan opsteken, denk ik, mits men er voor open staat.
Ook uw intonatie is vriendelijk en beschaafd en dit alles bij elkaar is een zeer grote bijdrage voor de sfeer op dit forum, gelet op het feit, dat er wel eens figuren hier ronddarren die en/of grijsgedraaide gramofoon (78 toeren) tot toerens aan toe de plaat aftoeren en/of koste wat kost het gelijk willen halen en niet schroomt om een eventuele tegenpartij maar meteen de grond in te boren in hoogdravende bewoordingen en zich daarbij – gelijk een bronstige gorilla – flink op de borst slaat.
Persoonlijk heb ik elke dag contact met mijn netwerken zowel te Jatim, Jateng, Jabar alsmede Minahasa, maar desondanks leer ik toch er ook van en mijn dank aan u.
Verder spijt het me dat Mr. B. zich niet meer laat zien, want ik mis zijn bijdragen. Maar zijn afwezigheid kan ik ten volle begrijpen.
Nogmaals mijn dank en een fijne zondag nog. En morgen staat voor mij op het kook rooster/agenda rawon met telor asin en tempe goreng niet te vergeten.
Afgelopen donderdag voor een vriend van me soto Lamongan gemaakt. Ik kreeg – ’s avonds toen hij al het avondeten had geniutigd, een stil verwijt n.l.dat de rantang die hij meekreeg een beetje te klein was 😉
geniutigd moet natuurlijk zijn: genuttigd
Dank u mijnheer Hans. Een mooi compliment.
Vandaag is het hier een siomai brunch. We eten dan wel de versie zonder pindasaus (die op tafel wordt aangemaakt met kecap naar eigen smaak) maar meer zoals dim sum.
Voor dit soort voedsel heeft men wel sterke voorkeuren; in Bandung, de hoofdstad van de siomay, wordt bijna altijd een lokale kecap zoals Borobudur geserveerd. In Semarang is Mirama redelijk populair.
Ik las ooit dat er meer dan 300 merken kecap in het land zijn.
Indrukwekkende Bergrede, Hans en met de lofzang op Bernadette S. (geen Soubirou neem ik aan) kan ik mij ook zeer wel verenigen.
Nu maar weer gauw in mijn fox hole.
Pak Pierre
Mvr. Bernadette is zeer zeker een aanwinst voor ons op I4E met haar articulate informatieve bijdragen over Indonesia en vooral de Chinese invloed.
Als haar reacties in het Engels waren dan zou ik het hebben doorgestuurd naar onze Chinese schoondochter uit Bandung die nu in San Antonio woont.