‘The idea of making ourselves into a vocal orchestra came to us when songs were difficult to remember, and we longed to hear again some of the wonderful melodies and harmonies that uplifted our souls in days gone by.’
Singing to Survive.
Wat er in dit vrouwenkamp bij Palembang gebeurde is de basis voor de film Paradise Road.
Een van de boeken, De Kracht van een Lied, overleven in een vrouwenkamp, waarop Paradise Road is gebaseerd, is geschreven door Helen Colijn. Zij is van Nederlandse afkomst, kleindochter van de politicus dr. H. Colijn, Wikipedia
...................
Indisch4ever 
Margaret Dryburgh (1890-1945) werd geboren in Sunderland, Engeland en opgeleid tot lerares.
Later werkte zij als zendelinge in Singapore.
Het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog maakte een einde aan haar missionaire werk. Toen Singapore viel in 1942 probeerde zij te ontsnappen maar werd met andere zendelingen gevangen genomen. De vrouwen werden overgebracht naar het Japans interneringskamp in Palembang op Sumatra.
Enkele dagen na aankomst in het kamp begon Margaret met het regelen van kerkdiensten voor haar medegevangenen, het organiseren van hymne zingen en het geven van schrijflessen en poëzie sessies. Vooral bekend is de door haar gecomponeerde en geschreven hymne, The Captives Hymn, een lied over vergevingsgezindheid en liefde voor onze naasten, dat iedere zondag tijdens de kerkdienst gezongen werd . Dit lied wordt ook op de herdenking van 15 augustus bij het Indiëmonument in Den Haag gezongen. Prachtig. Ik vind het mooier dan het altijd ook gezongen “Indische” Onze Vader.
Eigenlijk vind ik de song “Going Home ” door Antonin Dvorak mooier.
https://www,youtube.com/watch?v=ek-zRmGmpqc
Sorry, did moet het zijn.
O.K. Maar The Captives Hymn is gecomponeerd en gebracht door een ‘lotgenoot’ in het kamp. Niet door een hoge, verre klassieke componist. Iemand van ons, zogezegd. In de kampen is naast ellende ook veel moois gebeurd. Zie Nadet Somers en Frans Schreuder, Gestrand in Indië. Muziek en cabaret in gevangenschap. ISBN 90.5730.359.0. En ook de collectie in het Museon.
De Hollanders moeten niet zo anstiel doen omdat ze eerder begonnen zijn dan de Jap. met hun toostmeisjes. Op 7 November 1873 vetokken 250 troostmeisjes per boot naar Atjeh om de KNIL troepen daar seksueel te bediennen. Wegens hun aantal moesten ze zelf harder “werken” dan de Japanse. Zie Piet Hagen in “Oorlogen in Indonesie”.