Johannes Sigmond (45) is bekend onder zijn artiestennaam Blaudzun. Zijn opa zat in een werkkamp in Japan en zijn oma in een jappenkamp in Indonesië. In 2016 zong hij een lied tijdens de Nationale Indiëherdenking.“Toen mijn oma tegen de negentig liep, ben ik met haar naar Auschwitz geweest. Tijdens die reis begon ze opeens over haar eigen kampverleden in Nederlands-Indië te praten. Dat had ze daarvoor nauwelijks gedaan. Ze vertelde over de meiden die er verkracht werden en over de zuster van het Rode Kruis die als een engel voor hen was. Zij zorgde ervoor dat de mooiste meisjes luizen hadden, zodat de Japanners van ze af zouden blijven. Zo’n detail maakt in één klap duidelijk hoe verschrikkelijk het daar was.
vrijheid.nl
De moeder van snowboarder Bibian Mentel kwam in een jappenkamp ter wereld. Door ondervoeding kon ze later geen kruimel meer weggooien. Dankzij haar koestert Bibian de vrijheid die zij heeft. Bibians moeder werd in 1942 in een jappenkamp in Indonesië geboren onder een ziekenhuisbed. De eerste anderhalf jaar van haar leven was ze zwaar ondervoed. “Ze heeft het gered omdat mijn grootmoeder met een pipetje melk in haar mondje druppelde.” vrijheid.nl
Monni Woearbanaran (71) is de dochter van een Molukse KNIL-militair. In 1951 kwamen 12.500 van hen naar Nederland. Daar werden ze ontslagen toen het KNIL opgeheven werd. Wat een tijdelijke oplossing zou zijn, werd een permanent verblijf.“Als het over Molukkers gaat, denken de meeste Nederlanders meteen aan de kapingen in de jaren zeventig. Zelfs mijn nichtjes, die al van de vierde generatie zijn, krijgen er nog opmerkingen over. Toch weten maar weinig mensen waar die kapingen eigenlijk over gingen. vrijheid.nl
Ziva Henry (15) voetbalt en zit bij de landelijke selectie meisjes onder 16. Haar opa zat als jonge jongen gescheiden van zijn familie in een jappenkamp. Haar moeder, Nicolette Goldsman, legde samen met haar opa een krans tijdens de herdenking van 2019.“Het was nooit een vraag of ik als meisje wel mocht voetballen. Onvrijheid ken ik niet. Ik kan doen wat ik het liefste wil en aantrekken waar ik zin in heb. Mijn opa zat in de oorlog in een jappenkamp. Eerst met zijn moeder en zusje, later in zijn eentje in een mannenkamp. Zijn vader zat weer ergens anders. Hij was 12 en wist niet hoe het met zijn familie ging. Als je nu 12 bent, dan woon je bij je gezin en heb je je moeder nodig, maar hij was helemaal alleen. vrijheid.nl
Peter van Dongen (53) gebruikte de verhalen van zijn Chinees-Indische moeder als basis voor zijn beeldroman Rampokan. Zij maakte als klein meisje het bombardement op de havenstad Makassar van dichtbij mee.“Tijdens de Japanse inval is mijn opa als indo en KNIL-militair gevangengenomen. Mijn Chinees-Indische oma is met twee kinderen en zwanger van de derde de bergen ingevlucht en heeft daar de oorlog doorgebracht. Mijn opa is een dag na de Japanse capitulatie onthoofd. Het nieuws dat ze bevrijd waren, had het kamp nog niet bereikt. vrijheid.nl
Schrijfster Marion Bloem (67) brak door met haar romandebuut Geen gewoon Indisch meisje. Maart 2020 verscheen haar boek Indo over de geschiedenis van de Indische Nederlander. Haar gedicht ‘Vrijheid’, in 1997 geschreven in opdracht van het Nationaal Comité 4 en 5 mei, is vertaald in meer dan honderd talen.“Mijn Indische achtergrond heeft mijn leven volkomen bepaald. Alleen al doordat ik van jongs af aan voelde dat er geen ruimte was voor mijn ouders om te herdenken en te delen wat zij hadden moeten doorstaan tijdens de Japanse bezetting in Nederlands-Indië en de revolutietijd erna. Toen ze naar Nederland kwamen, werd er tegen ze gezegd dat zij de oorlog niet hadden meegemaakt. Ook in de schoolboeken ging het alleen maar over wat er in Nederland en Europa was gebeurd. vrijheid.nl
Wouter Hamel (42) is jazz-zanger. In interviews sprak hij wel over het verleden van zijn opa als Japans krijgsgevangene en zijn oma die in een jappenkamp zat, maar nooit over zijn eigen vrijheidsstrijd. Dat is veranderd. “Ik zie het als mijn taak om op te komen voor de queers.”“Mijn opa overleed precies vijftig jaar na de bevrijding. Ik kende hem als een stugge man die weinig sprak. Op 4 mei 1995, vlak na de twee minuten stilte om 8 uur, begon hij opeens te vertellen. Toen heeft hij ook voor het eerst heel hard gehuild. De volgende dag, Bevrijdingsdag, is hij niet meer wakker geworden.” vrijheid.nl
Op 4 mei sloot mijn vader zich meestal op in zijn kamer, het was een dag waarop hij zich in stilte verschanste.Vlak na de oorlog zijn mijn ouders getrouwd. Het was een dag zonder feestelijkheden en ze waren donker gekleed, wegens het verlies van zijn broers. Ook was het nog onzeker of zijn ouders de kampen in Nederlands-Indië hadden overleefd. vrijheid.nl
Cheryl Bartelings (59) is de dochter van Engelandvaarder Charles Bartelings . Hij zat in het verzet in Nederland. Na een arrestatie vluchtte hij naar Engeland. Daar werd hij ingezet als paracommando en hielp hij mee met de bevrijding van drieduizend Chinezen op West-Java.“Mijn vader was mijn grote voorbeeld, mijn Soldaat van Oranje. Je moet het maar durven om als 21-jarige alles achter je te laten om je in te zetten voor de vrijheid van anderen. Vrijheid kan je zomaar worden afgenomen. Ik heb van hem meegekregen dat het belangrijk is niet bang te zijn en om door te zetten om je doel te bereiken. vrijheid.nl
De moeder van Frans Everts (54) zat van haar 3de tot haar 7de jaar met haar broertje en moeder in Jappenkampen in voormalig Nederlands-Indië. Haar vader, die als assistent-resident op Borneo werkte, werd doodgeschoten.“In een van de kampen bepaalde de mood van de kampcommandant hoe de dag verliep. Als hij met het verkeerde been uit bed gestapt was, had iedereen daar last van. Doordat de kampjaren voor mijn moeder zo onvoorspelbaar en onveilig waren, houdt ze graag de regie. Het is heel belangrijk voor haar om te weten wat haar te wachten staat vrijheid.nl
Benamin Urich werkte drie jaar aan de Birma-spoorlijn, maar sprak nooit over de ontberingen uit die periode. Pas toen hij een serieuze operatie had ondergaan, kreeg hij de behoefte zijn verhaal aan zijn familie te vertellen. Zijn kleindochter Claire Poppelaars-Monnereau (34) legde in 2018 samen met hem een krans tijdens de Nationale Indiëherdenking.“Mijn opa had heel lang gespaard voor een nieuwe fiets. Toen hij eindelijk geld genoeg had om er een te kopen, ging hij er na de capitulatie mee naar het stadhuis van Surabaya om zich daar als ex-militair te melden. Hij is meteen in een vrachtwagen afgevoerd naar een kamp. Die fiets heeft hij nooit meer teruggezien. vrijheid.nl
...................
Indisch4ever 
Forgotten Stories; door Ethan Mark; Over Anton de Kom en de Indische beeldhouwer;Frits van Hal; https://video.leidenuniv.nl/embed/secure/iframe/entryId/1_hemqn7vl/uiConfId/44110401?fbclid=IwAR3OMykZ86F5UCXY-4maCNJUgcHiL55xJTe8k1o5YHivaMUhpCeNTQUwF0w
Allemaal Indische verhalen t.g.v. 5 mei!
@JanAsomers; ‘nog meer Indische verhalen etc.’
https://www.oneworld.nl/lezen/discriminatie/racisme/waarom-ik-niet-achter-deze-dodenherdenking-sta/?fbclid=IwAR0VUUirfEaUBFI0DhzLquC2vAMf5NaCYcxS8TDTImTl2fgRXrSbUUzG8UI
Ik lees in dit oneworldartikel :
en wat te denken van deze
Wat is dit… een soort postkoloniale preutsheid.
Verkrampt racisme en apartheid willen zien ?
Het is heel normaal dat mensen rouwen en herdenken over hun naasten. Dat riekt naar racisme, volgens de schrijver ?
Het is ook normaal dat een Nederlands herdenkingscomité vooral de Nederlanders herdenken en hun geschiedenis vertellen.. met bijv het noemen van aantallen totoks en indo’s in de Nederlandse gemeenschap te Indië . Die cijfers noemen is apartheid ?
@ ..dat een Nederlands herdenkingscomité vooral de Nederlanders herdenken
# Vergelijkbare problematiek mbt de Duitse bezetter…
*** “In Nederland komt die inclusieve benadering schoorvoetend op: sinds kort staat in het Limburgse Haelen een oorlogsmonument waarmee alle soldaten worden herdacht die tijdens de Tweede Wereldoorlog in het Leudal sneuvelden.
En als we kiezen voor gezamenlijk herdenken hoort daar nog iets bij -het eren van de goede voorbeelden in het kamp van de voormalige vijand. Ook dat doen we nauwelijks. Terwijl zeker de laatste vijftien jaar veel historische studies zijn verschenen over Duitsers die in de Nazi-tijd bereid bleken het gezag te ondermijnen.
https://www.trouw.nl/nieuws/duitsers-zijn-welkom-4-en-5-mei~bbfe1544/
Nou nou apartheid ,racisme er wordt ook van alles en nog wat bijgehaald ! MAAR ,die Inlanders .Chinesen ,Arabieren ,die het onschuldige slachtoffer waren van die wrede Jap herdenken ? Ja waarom niet ? Een aparte herdenking voor die niet Europeanen ,die toen leefden in wat toen nog officieel Nederlands Indie heette ,dus je herdenkt eerst de Europeanen ( Incluis de Indo,s ) en daarna de Inlanders ,laten we niet vergeten Menadonnesen ,Ambonesen ,Timoresen etc etc hebben ook zwaar geleden ,ik zie er geen kwaad in .In weze waren dat OOK inwoners van het Koningrijk der Nederlanden .
Ethan Mark zegt: WO2 is een conflict tussen fascistische en democratische , van vredelievend tegen agressieve staten, zo gaat het verhaal. Het ging om de verdediging van democratie, vrijheid en gelijke rechten. Het zij zo.
Maar het tegengestelde gebeurde na de beëindiging van de Wereldoorlog in Nederlands-Indie. Wat vieren we en herdenken we dan? We slaan gemakshalve een periode van dekolonisatie over en vieren en herdenken 27 december 1949!!!!! Ik heb dan wel wat vragen over deze periode en zoek tegen de mainstream van Nederlandse historici naar antwoorden.
@ Wat vieren we en herdenken we dan? We slaan gemakshalve een periode van dekolonisatie over…
# We ‘vieren’ het afscheid vd kolonie en herdenken de gevallenen.
( zie: https://www.geschiedenis.nl/nieuws/artikel/2883/de-koloniale-relatie-tussen-nederlandsers-en-nederlands-indie )
*** ” Op 17 augustus 1945 riepen Indonesische nationalisten de onafhankelijke Republiek Indonesië uit. De Nederlandse regering zag echter meer in een geleidelijke dekolonisatie onder haar leiding. In de strijd die volgde, zette Nederland meer dan 200.000 Nederlandse en inheemse militairen in. Ongeveer 6.000 van hen kwamen daarbij door gevechtshandelingen, ongevallen en ziekte om het leven.
Op 27 december 1949 eindigde het gewapende conflict met de Nederlandse erkenning van de Indonesische onafhankelijkheid. Het westelijk deel van Nieuw-Guinea bleef buiten de soevereiniteitsoverdracht. Het conflict rondom dit gebied duurde tot 1962 voort.
Ook nu nog bezoeken jaarlijks ruim 15.000 veteranen, familieleden, nabestaanden en belangstellenden de herdenking. Vertegenwoordigers van verschillende veteranenorganisaties en de toenmalige krijgsmachtdelen leggen kransen bij het monument. Elk jaar vertegenwoordigt een minister of staatssecretaris de Nederlandse regering bij de plechtigheid
https://www.veteraneninstituut.nl/herdenking-roermond/
@@Maar het tegengestelde gebeurde na de beëindiging van de Wereldoorlog in Nederlands-Indie. Wat vieren we en herdenken we dan? We slaan gemakshalve een periode van dekolonisatie over en vieren en herdenken 27 december 1949!!!!! Ik heb dan wel wat vragen over deze periode en zoek tegen de mainstream van Nederlandse historici naar antwoorden.@@
Wat valt er te vieren als je meer dan 20 familieleden heb verloren? Wat valt er te vieren als je als wees uit het land wordt geschopt? In stilte herdenken kan. Proberen het verleden te vergeten, moeilijk. Het enige is er even bij stilstaan en denken en weer vooruit kijken.
“verdediging van democratie, vrijheid en gelijke rechten.” Prachtige bla bla. Eerste duidelijke antwoord uit Europa was de oprichting van de Europese gemeenschap voor kolen en staal. Daar was ook Nederland bij betrokken.
@ Zoek tegen de mainstream etc. Ik sluit me daar graag bij aan, vide ” je ne suis pas d’accord avec ce que vous dites, mais je me battrai jusqu’au bout pour que vous puissiez le dire” (Voltaire). Onderzoeken, bevragen en waarheidsvinding, zonder last van rigide vooroordelen en stereotyperende (mainstream) beeldvorming. In een omgeving waar vragen stellen inspireert, stimuleert en kennis vergroot. Dat vraagt inderdaad een zekere onthechting.