Telegraaf:
Marion Bloem dacht dat ze het allemaal al had uitgelegd in haar debuutroman Geen gewoon Indisch meisje uit 1983 en dat ze veel had bereikt met haar documentairefilms zoals Het land van mijn ouders. Maar de vragen en het onbegrip over haar Indische achtergrond en de Nederlandse koloniale geschiedenis bleven. Dus nam ze opnieuw haar pen op en schreef ze Indo, een lijvig boek vol persoonlijke herinneringen. „Mijn familiestamboom vertelt het hele verhaal van de complexe koloniale samenleving tot nu.”
-
Elke dag Indisch nieuws en wetenswaardigheden.
!
Heeft u tips, een foto, een oproep of wilt u een column/pikiran schrijven, jangan malu-malu.
indisch4ever@gmail.com
!
En ken je deze?:
en 
- Het archief van Indisch4ever
is best wel te filmen !!
...................
...................
.......... Bekijk ook
de archipelsite
met honderden topics.
Zoekt en gij zult vinden. ! -
Indische portretten
ingezonden door de lezers.
-
Thomson
Nassauschool Soerabaja
Depok
Wie is deze familie
Wolff
Tankbataljon Bandoeng 1939
Is de bruid Günther?
Wilde en Waldeck
Brouwer en Hagen
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXX
Kerst 1930 a/b Baloeroan naar Indië
XXXXXXXXXXXXXX
Bertha Lammerts van Bueren-de WitXXXXXXXXXX zwieten 214
Bisch
!!!!!!!!!!!
Detachement Verbruiksmagazijn,
Hollandia
van Hall
Smith
Emy Augustina
Detajongens
von Stietz
de Bar
Soerabayaschool ca 1953
Wie zijn dit ?
Damwijk
Klein
IJsselmuiden
van Braam
Zuiderkruis
Foto
Koster
Versteegh
Baume
Falck
Boutmy
Otto
oma Eugenie Henriette Smith
Meliezer-Andes
christelijk lyceum bandoeng
christelijk lyceum bandoeng
Saini Feekes
Mendes da Costa
Anthonijsz
Bromostraat
Wie?
Tambaksari/Soerabaja-1946
Ornek
van Dijk
.Haacke-von Liebenstein
Theuvenet
Sollaart
Berger-de Vries
Foto's gemaakt door Henrij Beingsick
Augustine Samson-Abels
Samson
Huygens
Hartman
Otto en Winsser
Marianne Gilles Hetarie
Constance en Pauline
Versteegh
Lotje Blanken
Charlotte Hooper
John Rhemrev
Schultze
W.A. Goutier
Otto-Winsser
Bastiaans
Verhoeff
Beisenherz
Stobbe
Wendt-van Namen
Harbord
Pillis-Reijneke
Nitalessy-Papilaja
Reijneke
Oertel-Damwijk
Bruidspaar te Semarang
Daniel
Krijgsman
van Dun
Ubbens en van der Spek
Kuhr
Oertel
Nijenhuis-Eschweiler
Wie ben je
Philippi-Hanssens
Tarenskeen-Anthonijsz
Hoorn-Dubbelman
Mendes da Costa
Palembang
Indisch4ever 
12 maart 2020 presenteerde Marion Bloem haar boek ‘Indo’ in het Museum Sophiahof te Den Haag. Gespreksleider was Ricci Scheldwacht en het geheel werd muzikaal omlijst door Jef Hofmeister en Kees Scholten. Brecht Russchen, boekhandelaar en publicist, gaf een kort commentaar. Een exemplaar (het eerste exemplaar was al aan Adriaan van Dis uitgereikt) werd overhandigd aan Mei Li Vos.
foto’s zijn hier te zien: https://photos.app.goo.gl/HziYsnZw24ngVU6n8
Een impressie van deze dag is te zien op YouTube
Heb dat hele YouTube filmpje gevolgd. Persoonlijke mening: Rommelige presentatie en die 2 “zangers” konden beter thuis blijven.
“Waarom zijn Indische mensen sinds hun komst naar Nederland zo genegeerd??gaat ze verder. “Waarom hebben ze hun traumatische ervaringen niet kunnen verwerken? Er was te weinig reflectie in de media, er is hen onrecht aangedaan, dat nooit werd rechtgezet. Anno 2020 lijkt het er nog altijd op dat er geen open discussie is over de toenmalige koloniale oorlog en de politionele acties vanaf eind jaren veertig.?Het gaat over schaamte, schuld, er niet bij mogen horen. Je had al geluk als je werd erkend want dan kreeg je de Indo Europese identiteit. Het gaat me erom dat we elkaar geen etiket opplakken.”
——
De Posthoorn
Wie is Esther Wils?
Esther Wils en Herman Keppy zijn de oprichters van Indies Tijdschrift
https://www.perfectmanage.eu/sites/14/3104/0/publicaties
Esther schrijft en leest al jaren over indische zaken
Het doel van het tijdschrift is: “dus als u belangstelling heeft en een deskundig, internationaal georiënteerd, kritisch en onafhankelijk geluid in de discussie over (post)koloniale geschiedenis en cultuur toejuicht: van harte welkom!”
Maar wat zij schrijft is iemand afbreken: “Mijd dit boek, U wordt het bos ingestuurd”
@Boeroeng; ‘recensie etc.’- KvanKol,2e kamerlid; Uit onze koloniën 1901(!); ‘het concubinaat in het Indische leger is een kwaad, en de noodlottige gevallen daarvan zijn niet gering te schatten. Door die wilden(!) werd een treurig soort proletariaat geschapen; paupers door onze schuld, inboorlingen van ons bloed. Hun stamvaders; de Europese soldaten van het Indische leger. Met honderden huizen deze afstammelingen van het blanke ras in de achter buurten onze Indische steden en in de verpeste kampongs bij de kazernes. Ongeschikt of onwillig tot eerlijk arbeid, leven ze daar werkeloos in krotten. Hun leven rekkende door enig clandestien bedrijf; in het geheim dobbelen, opium smokkelen of trekt winsten uit bordelen, dan wel verkoopt de eer van zijn eigen dochter(!). Men hoeft maar de registers van het toevlucht huis van de heer Van der Steur te Magelang in te kijken; A…heeft zijn kind verlaten en leeft in dronkenschap- C…heeft zijn 6 kinderen verlaten, toen zijn drank verkoop niet meer liep- D..verkocht al het meubilair en de klederen van moeder en kinderen en is spoorloos verdwenen- E-…is in een dronken mans vechtpartij gedood.- F…werd krankzinnig etc. – Een eentonig relaas met naamloze ellende en dierlijke verbastering; – Het hele gezin leed aan geslachtsziekten.- Leefde met veel vrouwen…pleegde ontucht met zijn eigen dochters. Vaders, die hun kinderen weg schenken als jonge honden, laten de meisjes opgroeien in ontucht. Paria’s van eigen bodem. Met scheldnamen als; blauwe, lekker pieper, zwart mormel, klipsteen, zwarte aap, blauw lijk zijn er schering en inslag. En de beledigde moet al dat krenking stilzwijgend verkroppen, om erger te voorkomen’.
Als je echt een hekel aan iemand hebt ,geef je hem/haar een boek van Marion Bloem cadeau ,weet je zeker dat de vijandigheid blijft bestaan .Wat Lin Scholte betreft “” Anak Kompenie “” vond/vind ik een geweldig boek ,gewoon een kijkje van binnen in de tangsi .
@ Maar wat zij schrijft is iemand afbreken:
# Zij is belezen en legt de lat daarom wat hoog…
*** Alle berichten van Esther Wils
http://indisch-anders.nl/author/esther-wils/
U bent belezen en wij zijn ook belezen. Alleen op een ander vlak. Dat geeft haar nog niet het recht om anderen te adviseren het boek niet te kopen. Dat is iets dat U en ik het zelf bepalen. Daarbij zijn het ook inkomsten voor het werk van de schrijfster. Of is het standaard in Ned.?
@ Dat geeft haar nog niet het recht om anderen te adviseren het boek niet te kopen.@
— Natuurlijk wel! Ik laat me leiden door recensies. Sommige recensenten geven tegenwoordig tweeërlei adviezen: 1)waarom je boek wel zou moeten kopen, en 2)waarom je het boek niet moet kopen
Neem het DWDD-boek van de maand februari: Jeroen Brouwers – ‘Cliënt E. Busken’. Het oordeel van Trouw-recensent Rob Schouten luidt: “Virtuoos monument van taal, dat je af en toe weg moet leggen”. Maar in zijn recensie meldt hij ook: “Aan lezers die hopen meer inzicht te krijgen in de demente geest heeft dit boek weinig te bieden.”
@ Daarbij zijn het ook inkomsten voor het werk van de schrijfster. Of is het standaard in Ned.?@
— Heeft niets met de al dan niet kopende lezer te maken; risico van het vak. Omdat Nederland nog steeds ‘de vaste boekenprijs’ handhaaft, heeft udus wel een punt als het boek snel in de ramsj verdwijnt.
“risico van het vak.” In de prijs van een boek heeft de uitgever een ‘ramsjpremie’ verwerkt. Afhankelijk van zijn idee over de verkoopbaarheid. Boeken over Indische zaken gaan volgens mij snel in de ramsj. Dat doet een verkoper van mode=artikelen ook. Als Appie iets in de bonus gooit, is de normale prijs voor mij te hoog. De winst moet ergens vandaan komen.
@Als Appie iets in de bonus gooit,@
— “”We hebben deze week geen communicatie over bonusaanbiedingen op radio en tv”, laat Anoesjka Aspeslagh, woordvoerder van Albert Heijn, /…/ weten.””
@@Heeft niets met de al dan niet kopende lezer te maken; risico van het vak@@
Dat is uw mening en dat mag. Ik koop, lees en oordeel zelf. Kennis is belangrijker dan het geld, dat ik er voor neer legt. Na mijn pensionering is dat mijn goal.
@ … heeft u dus wel een punt als het boek snel in de ramsj verdwijnt.
# Voor de prijskopers… https://www.boekenkraam.nl/
“Voor de prijskopers” Ja, zo heb ik mijn uitgebreide Indische bibliotheek ook opgebouwd. Zaken als V&D waren daar goed in, naast De Slegte.. En uitverkoop bij de gemeentelijke bibliotheek. Wat Indische mensen allemaal niet lezen staat nu in mijn boekenkast.
@@Wat Indische mensen allemaal niet lezen staat nu in mijn boekenkast.@@
Rene Creutzburg die in Walnut, SoCal woont en het boekje “De Indo” al meer dan een halve eeuw uitbrengt en vandaag in 17 landen in de wereld wordt gelezen, is een tiental jaren geleden ook een bibliotheek begonnen. Hij bewoont een 2 etage huis. Boven zijn er 4 slaapkamers. Nu zijn er 2 grote kamers ingericht als bibliotheek. Langs de wanden staan van hoek tot hoek en van vloer tot plafond boekenkasten tamelijk vol met boeken. In het midden van de kamers staat een grote “etenstafel” met een 6 tal stoelen. Nog meer boeken op de tafels. Bijna alle boeken zijn in het Nederlands geschreven en van Indische leden die hun boeken aan hem afstaan. Vaak krijgt hij ook boeken die hij al in zijn kasten heeft staan. Dus dubbele uitgaven. Zo heb ik van hem een hele serie van Dr. L de Jong gekregen. Hij woont een 15km van mij vandaan en af en toe ga ik bij hem langs om wat te spitten. Als hij er niet meer is gaan de boeken naar de universiteit UCLA.
Wat dat betreft is hier de Indische gemeenschap still going strong. Daarom schrijf ik ook Indische verhalen, die in de Indo worden geplaatst. De emails die ik erna ontvang is het bewijs dat de Indische gemeenschap er blij mee is. De Indische gemeenschap, voornamelijk in het buitenland, toont meer een eenheid.
Er is altijd de zoete inval bij Rene en Chen Creutzburg.
Hier een foto met mijn vrouw nadat we een nachtje hadden gelogeerd bij hun.
Ze hadden ook een betjak in hun achtertuin.
Een leuke foto en ik herken uw lady van Creutz zijn verjaardag een jaar of wat geleden. Tijden vliegen. Hij had in die achtertuin ook een poosje nogal wat djeruk nipis planten in potten staan, die hij voor een ander hielp verkopen. Een bijzonder fijne man die zijn leven vaak ondergeschikt heeft gemaakt aan de Indo gemeenschap. Mist u SoCal niet?
citaat
Waarom INDO van Marion Bloem raakt en aanzet tot denken
Het nieuwste boek van Marion Bloem draagt de titel INDO – een persoonlijke geschiedenis over identiteit, telt 461 pagina’s en 149 hoofdstukken. Had het korter gekund en hier en daar scherper? Wellicht. Maar dat was ook ten koste gegaan van hoe ik het boek heb gelezen: als een lange, eerlijke overpeinzing van een schrijfster die zich al ruim zestig jaar afvraagt wat het betekent om een familiegeschiedenis te hebben in voormalig Nederlands-Indië, in bezet Indonesië.
———-
https://www.gewooneenindischmeisje.nl/blog/2020/3/27/waarom-indo-mij-heeft-geraakt-en-aanzet-tot-denken
Alle identiteit is veranderlijk en dus vitaal, incl. gemengde identiteit en niet-gemengde identiteit, wat dit ook moge betekenen.
De NSB-er M, Rost van Tonningen kon vanwege diens ‘Indische bloedmenging’ geen lid worden van de SS*.
*schutzstaffel
Moet eigenlijk zijn VERMEENDE Indische bloedmenging ,die Duitsers waren niet zeker of Rost wel of niet Indonesisch bloed had ,later hadden die Duitsers zoveel mankracht tekort ,dat ze zowat iedereen aannamen dus ook Rost .
Wat Bert zei: Vermeende ‘bloedmenging’
Alweer 15 jaar geleden kon ik via het internet een kwartierstaat maken van Meinoud RvT.
Ik kon geen niet-blanke voorouders vinden.
Die nazi’s maakten zich indertijd te druk over een mogelijk niet-blanke voorouder van RvT
Toen Japan de baas werd in Indië werd het mogelijk meer informatie uit Batavia te verkrijgen wbt diens voorouders en zodoende werd hij ‘vrijgesproken’ van bloedgemengdheid.
Schade…. schade…. Ik gunde de nazi wel die schande
@Schade…. schade…. Ik gunde de nazi wel die schande@
Heb zelf nooit interesse in Duitsers gehad. Mijn stiefvader noemde ze rot moffen. Dat is eigenlijk alles wat ik van hun wist.
De Nazis wisten niet dat dat hun ras even gemengd is als al de andere omdat het merendeel van de “raszuivere” “germaanse” Duitsers oorsprornkelijk afkomstig is uit wat nu Turkije is.
“noemde ze rot moffen” Maar Duitsland is in Europa wel de sterkste economie. Profiteren we in Nederland ook van.
Maar wat mijn stiefvader meegemaakt heeft daar niets mee te maken.
Marion Bloem: “”Mijn moeder duldde beslist geen tegenspraak. Ze was heel streng. Als we te laat thuiskwamen, sloeg ze ons met een pollepel. Zo had ze dat in het Jappenkamp geleerd: wie zich niet aan de regels hield, werd geslagen.””
IV Eer uw vader en uw moeder
“”Mijn vader was met twee ooms, een neef, vrienden en vele andere krijgsgevangenen en dwangarbeiders op weg naar Sumatra om daar aan een spoorweg te werken, toen hun schip op 18 september 1944 werd getorpedeerd. Mijn vader overleefde de ramp, terwijl hij niet eens kon zwemmen, maar zijn ooms en zijn neef verdronken. Een vriend die voor mijn vader een sloep probeerde te bemachtigen, werd voor zijn ogen met een bijl doodgeslagen.
“Hij vertelde over de oorlog, maar niet vaak. Je moest het verleden laten rusten, vond hij. Toen ik in 1983 de documentaire (‘Het land van mijn ouders’, AV) ging maken, kreeg ik, zonder er om gevraagd te hebben, de kans om meer over die jaren te weten te komen. Ik had eigenlijk een ándere documentaire voor ogen, maar de producent wist me ervan te overtuigen dat ik een grotere kans had om subsidie te krijgen als ik een persoonlijke insteek zou gebruiken. Dus ging ik mijn ouders interviewen.
“Mijn vader, die altijd zo terughoudend was geweest, opende zich als een bloemknop; hij begon steeds meer te vertellen, kwam zelfs na de opnames naar me toe als hij het idee had nog iets te zijn vergeten. In die tijd ben ik gaan begrijpen waar zijn slapeloosheid vandaan kwam, hoe hij zich bijna schuldig had gevoeld door te overleven. Ik was blij verrast over zijn groeiende openheid. Vroeger durfde ik niet door te vragen, als ik het met hem oneens was ergens over, schreef ik het op. Soms schreef hij een briefje terug. Soms gaf hij me een stuk witte chocola en wist ik dat hij me wel begrepen had.
“Mijn moeder duldde beslist geen tegenspraak. Ze was heel streng. Als we te laat thuiskwamen, sloeg ze ons met een pollepel. Zo had ze dat in het Jappenkamp geleerd: wie zich niet aan de regels hield, werd geslagen. Joyce, mijn anderhalf jaar oudere zus, was opstandig. Ik koos ervoor mijn mond te houden omdat ik wist dat er alleen maar méér slaag zou volgen en het allemaal nog langer zou duren. Ik wilde vrede in huis. Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar mijn moeder was in die jaren ook heel liefdevol. Ze hield heel veel van ons, dat wist ik wel. Toen ik een jaar of vijftien was, zei ik tegen haar dat ze ons niet meer mocht slaan. Dat het verkeerd was om je kinderen te slaan. Ze moest dat letterlijk afleren, en dat is haar uiteindelijk ook gelukt. Mijn moeder had er ook geen moeite mee om ons te vertellen wat haar was overkomen. Ze werkte aan mijn documentaire mee omdat ze wist hoe belangrijk het voor mij was. Ze had er een hekel aan als Indische mensen in ‘die goede, oude tijd’ bleven hangen. ‘Ik leer van mijn kinderen’. Dat heb ik haar heel vaak horen zeggen.
/………./
V Gij zult niet doden
“Voor ‘Het land van mijn ouders’ had ik notities gemaakt, feiten gebruikt, maar de emotie niet toegelaten. Tijdens de montage zag ik de editor iedere keer naar het beeld buigen om nauwkeurig te kunnen registeren wat mijn vader nou precies zei. Als hij dat deed liep ik weg, zonder precies te begrijpen waarom. Tot ik de documentaire, die oorspronkelijk zes uur zou duren, in mijn eentje moest gaan terugbrengen naar een film van zesentachtig minuten… ik zat urenlang achter die grote montagetafel en als dat moment met mijn vader kwam, had ik de neiging om even door te spoelen. Ineens wist ik dat ik een fout maakte: ik móest luisteren, bracht mijn oor naar de geluidsbox, precies zoals ik het de editor had zien doen. En toen hoorde ik het pas… mijn vader vertelde dat hij als Knil-soldaat waarschijnlijk iemand had gedood. Ik had naar hem geluisterd, maar het was gewoon niet tot me doorgedrongen.
“Ik ben naar hem toegegaan en heb hem ter verantwoording geroepen: ‘Hebt u echt een mens gedood?’ ‘Ja, maar wat denk jij? Het was hij of ik.’ Dat vond ik geen argument. ‘Dan bent u dus een moordenaar’, zei ik. Ik móest het zeggen. Het was een cerebrale kennisname, op een emotionele manier zou ik het jaren later pas begrijpen, bijvoorbeeld op die ene dag, de zestigste verjaardag van mijn moeder, in de achtertuin, toen mijn vaders ex-collega en zijn Indonesische vriend, een ex-vrijheidsstrijder, erachter kwamen dat ze tijdens de oorlog op elkaar hadden geschoten. Het was alsof ze ontdekten op dezelfde lagere school te hebben gezeten, alsof ze vriendjes waren geweest. Ze omhelsden elkaar. Ze boden elkaar excuses aan. Een onvergetelijk, mooi moment.”
VI Gij zult geen onkuisheid doen
“Mijn moeder had meegekregen hoe in de koloniale tijd de mooiste Indo-Europese meisjes, met medewerking van de nonnen, maar dat lees je niet in de geschiedenisboeken, uit weeshuizen werden weggehaald om in bordelen te gaan werken. Ze was zó bang dat haar dochters iets zou overkomen dat kuisheid haast een obsessie werd. Onze rokken waren langer dan die van onze vriendinnetjes, we droegen kniekousen, ook als het lekker weer was, en leuke jurkjes wist ze altijd te verpesten door die met een of andere broche tot aan de nek toe gesloten te houden. Ik had als kind geen idee waar dit allemaal mee te maken had. Toen ik hoorde hoe zondig het was om geil te zijn, dacht ik dat ze geel bedoelden. Ik kon maar beter geen gele kleren dragen! Straks zeggen ze nog dat ik geel ben!””
/…/
verder lezen:
tiengeboden-intervieuw: trouw.nl. de verdieping pagina 38 | zaterdag 21 maart 2020
Dank u wel voor het plaatsen. Zo ken ik de moeder van Marion niet. Ben vaak bij de familie in A’dam op bezoek geweest. Maar Marion en ouders woonden toen dacht ik in Gelderland en dus minder ontmoet. Daarentegen kan ik haar zusters en moeder nog goed voor de geest halen.
Tja waarom koop je een boek ? Om te lezen natuurlijk ! Maar ik ( En vele anderen ) hebben weleens een boek gekocht om het na 10 bladzijden opzij te zetten en het nooit meer in te kijken ,zonde van het geld ! Laatst vond ik een heel dik boek bij de vuilnisbak ,heet “” De Ontsnapping “” van de Amerikaanse schrijver David Baldacci geboren in Virginia ,van zijn boeken zijn er wereldwijd 100 miljoen stuks verkocht .Het boek telde 448 pagina,s heb het in 1 ruk uitgelezen ! WOH wat een boek ! wat een stijl ! Hetzelfde had ik bij Leon Uris ( o.a Exodus en Mila 18 ) .Heb geprobeerd dat boek van Marion “” Een gewoon Indisch meisje “” te lezen is mij niet gelukt ,terwijl “”Anak Kompenie “” van Lin Scholte wel goed te lezen was .Ook voor het boek van Marion “” De Indo “” zal er wel een publiek zijn ,hoop het voor haar maar ik laat mijn beurt voorbij gaan .
@Bert Krontjong zegt: 28 maart 2020 om 13:53 @”Anak Kompenie “” van Lin Scholte@
— Op zondag 1 september 2019 heeft dr. Vilan van de Loo op Bronbeek in de Commandantswoning de lezing ‘KNILvrouwen in de tangsi’ -met fotopresentatie- gehouden over het leven van Lin Scholte. Ik weet niet of het ook op internet (nog) is terug te vinden.
De verzamelde werken van Lin Scholte, Maria Dermôut en Vincent Mahieu zijn mij ooit door Pak Pierre de la Croix warm aanbevolen. Nimmer spijt van gehad!
Maar als ik zonder enkelband nog langer binnenskamer verstoppertje moet spelen voor corona, dan denk ik dat ik “IK JAN CREMER 1 & 2” maar weer eens uit kast haal. Mijn PC begint trouwens ook al kuchneigingtjes te vertonen. Terwijl PC-eend toevallig op.
@@boek van Marion “” De Indo “” zal er wel een publiek zijn ,hoop het voor haar maar ik laat mijn beurt voorbij gaan @@
Mij maakt het wel erg nieuwsgierig. Niet alleen omdat ze fam. is van mijn vrouw. Maar omdat ik, heb eerder geschreven, mij als Indo beschouw en onderscheid maak tussen aan de ene kant Indonesier en de andere kant Nederlander.
wat een nare reactie van die Esther Wils van wie ik overigens nog nooit gehoord heb. Als het boek “Indo” van Marion Bloem net zo boeiend en interessant is als haar vorige “Haar goede hand”, ga ik het beslist lezen. Ik ben benieuwd naar reakties van personen die het al gelezen hebben.
“van wie ik overigens nog nooit gehoord heb” Heeft o.a.het mooie fotoboek Wonen in Indië samengesteld.
ik woon al jaren in het buitenland Jan Somers
Kon ik niet weten.
Vroeger had je een bekende recensent genaamd Johannes van Dam expert op horeca gebied .Soms prees hij een restaurant de hemel in ,soms brandde hij een zaak helemaal af maar 1 ding deed hij nooit ,een advies geven om bij deze zaken te eten of ze te vermijden ,dat vond hij niet professioneel ,luister zegt hij dan ,ik geef mijn mening en wat de lezer ermee doet is de lezer zijn zaak ! Juist ja Mw Wils ging een klein bruggetje te ver ,door de lezer het advies te geven ,het boek niet te kopen en het te mijden .Ze had gewoon kunnen zeggen “” Ik vind het een klote boek maar misschien vind u het wel leuk !””
@Bert Krontjong zegt: 28 maart 2020 om 15:11 Ze had gewoon kunnen zeggen “” Ik vind het een klote boek maar misschien vind u het wel leuk !””@
— “Socrates op de fiets” -Guillaume Martin – Balans, 208 blz., € 19,99
Oordeel (Tanny Dobbelaar)
Redenen om dit boek niet te lezen:
Het moet heel vervelend zijn om als topsporter voor dom versleten te worden. Miskenning van je intelligentie mag echter geen reden zijn voor een boek als dit. Socrates op de fiets is gebaseerd op een aantal misvattingen waarvan ik er drie zal noemen. Ten eerste: Een centraal onderwerp ontbreekt. Socrates op de fiets is een vuilnisbak vol losjes met elkaar in verband gebrachte aspecten van zowel wielrennen als filosofie. Van beide steek je daardoor weinig op. Ten tweede: het boek presenteert filosofie als een fusie van fictieve karakters en ideeën uit een zeer selecte, ahistorische Europese canon. Dat levert uit de duim gezogen fragmenten op, zoals een fanmail van Plotinus aan ploegleider Plato met de hashtag #symboolvandetransitietussendeantiekeendejoodschristelijkewereld. Elke uitleg ontbreekt, waardoor je als leek niets over die zogenaamde transitie leert. Ten derde: sport en filosofie kun je uitstekend met elkaar in verband brengen door te rade te gaan bij filosofen als Maurice Merleau-Ponty, Daniel Dennett of Shaun Gallagher met zijn ‘How the Body Shapes the Mind’. Hun ideeën komen in dit boek niet voor. Al deze omissies maken Socrates op de fiets flinterdun.
Redenen om dit boek wel te lezen:
Echte fans van Guillaume Martin willen vast alles van hem lezen.
Tanny Dobbelaar (Trouw-recensent)
Marion Bloem heeft meer dan 200.000 exemplaren van haar boek “Niet gewoon een Indisch meisje” verkocht!!! Dat was toch wel heel veel voor een jonge schrijfster van allochtone afkomst. Ik ken maar weinig Indo’s, die het boek NIET hebben gelezen. Opvallend is dat op dit blog de eerste generatie-Indo’s, die zich roeren, het boek niet hebben gelezen of niet uit hebben gelezen. Algemene ontwikkeling kan altijd worden verbeterd.
Voor de 2de generatie was het boek een soort uit de kast komen, een Eye-opener. Naar mijn ervaring in begin 80er jaren was het boek HET onderwerp van gesprek. Het heeft mensen geïnspireerd wat concreets met het Indo-zijn te doen. Indo was in beweging het is niet voor niets dat in die tijd het Indisch monument er kwam en Ralph Boekholt ageerde tegen het boek van L. de Jong over WO2. Het is daarna om het Indo-zijn nooit meer stil geweest.
Ik heb na “Niet gewoon een Indisch meisje” toch wel wat van Marion Bloem gelezen, maar die boeken hebben nooit het niveau gehaald van “Niet gewoon…..”. Hopelijk brengt haar nieuwe boek “Indo” daar verandering in.
De naam Esther Wils hoor ik voor de eerste keer, maar dat kan gebeuren, ik woon niet in Nederland. Haar kritiek kan ik toch niet als opbouwend beschrijven, wordt hier niet karaktermoord gepleegd of is het gewoon Indische afgunst? Maar haar kritiek motiveert me des te meer in de toekomst het boek van Bloem te kopen, ook al ligt het in de ramsj. Trouwens ik heb wat op de ramsj gekocht, laatst “Regional Dynamics of the Indonesian Revolution” van de Amerikaanse historicus R. Kahin, best lezenswaardig.
Ik heb een paar boeken van Marion Bloem gelezen. Het boek over haar moeder (Haar goede hand) vond ik erg goed en ontroerend. Dit is ook het geval met het boek Een teken van leven. Zij schrijft ook met humor. Hoewel ik mij niet herken in de problematiek van Marion Bloem. Daarom heb ik haar debuutroman niet uitgelezen. Volgens mij heeft de eerste generatie Indische Nederlanders de kolonie met zich meegenomen naar Nederland. Ik ben geboren in Nederlands-Indie (nog net), maar ben opgegroeid in Indonesie (tot mijn twaalfde jaar, 1958), waarbij wij hebben geleerd de kolonie los te laten. Huidskleur of koloniaal standensysteem waren niet belangrijk. In Nederland was ik verbaasd dat deze items nog heersten binnen de Indische gemeenschap. Als het boek Indo uitleenbaar wordt in de bibliotheek, zal ik dat boek zeker willen lezen.
” heeft de eerste generatie Indische Nederlanders de kolonie met zich meegenomen naar Nederland.” Daar kan ik me best wat bij voorstellen. Mijn ouders hadden hun hele spaargeld gestoken in een huis in Poedjon. Na het laatste Europees verlof zouden ze daar voor goed in willen wonen. Weg huis, weg spaargeld en door afkeuring weg carrière.
@@en door afkeuring weg carrière.@@
Dat begrijp ik niet goed. Wie bepaald dat je niet meer mag werken. De persoon zelf toch.
Bij afkeuring kan je er behoorlijk erg aan toe zijn. Kan je niet meer werken in je baan. Vandaar het recuperatieverlof. Mijn vader kreeg wekenlang elke dag de wijkverpleegster aan de deur met haar spuiten. En door die afkeuring hoef je ook niet meer te werken. Ik zie hem al als halfblinde gezagvoerder op de brug! Maar is meteen de basis voor de invaliditeitsuitkering tot aan het normale pensioen.
Maar wel kritiek en commentaar geven over anderen die ook iets ervaren hebben.
@Wie bepaald dat je niet meer mag werken. De persoon zelf toch.@
— Een reageerder op Javapost zegt: ””@5 juni 2013 om 10:40 pm /…/ In 1958, wij waren toen pas in Holland aangekomen, heb ik me ook opgegeven voor emigratie naar de USA. Al medisch goedgekeurd! Wachten was op een “sponsor”.
Maar mijn vrouw kreeg teleurstellende berichten uit de USA van een geemigreerde kennis en toen hebben we de boel maar afgeblazen en ben ik hier aan der slag gegaan! Me opgewerkt – achteraf toch geen spijt. Het was hard werken. Helaas kreeg ik “oorloigstrauma’s”en ik werd in 1983 afgekeurd, niet in staat meer om te werken.Gelukkig dat ik toen in aanmerking kwam voor de z.g. WUV. Wet Uitkering Vervolgingsslachtoffers.
Bij het kantoor waar ik gewerkt had, had ik ook een pensioen opgebouwd en ik hoef gelukkiug financieel niet te klagfen. /…/@””
Meneer e.m., Uw verhaal is niet nieuw voor mij. Ken genoeg voorbeelden van zowel in Ned. als in USA. Soms hele trieste. En dan wil ik nog niet eens de Indo mens, die in Indonesie in de steek is gelaten, aanhalen. Al jaren gepensioneerd probeer ik een paar oudjes hier te helpen met wisselend succes. Maar daar ging het niet om.
Meneer e.m.: vervolg: Als voorbeeld om wat te doen is de heer Brijl een goed voorbeeld.
Mijn jongere zus is nog niet gepensioneerd en al jaren vanwege haar leeftijd en een ziekte, ontslagen. Zij doet al jaren aangepaste vrijwilligerswerk. Een mens kan en mag toch bepalen of hij/zij nog met de mogelijkheden die hij/zij heeft, werken zonder door de wet belemmerd te worden?
Zo ook gebeurde dat bij vele andere mensen. Bijv. de familie Dankmeyer in Wonokromo die hun hele boerderij met 200 melkkoeien verloor en daarna in 1956 geosir werd uit Indonesie dankzij de Ned. Nieuw-Guinea politiek waardoor zij ook hun huis in de Lombokstraat in Soerabaja verloren.
@Maar daar ging het niet om.@
— Ah, u maakt geen onderscheid tussen afgekeurd voor ‘betaald’ werk met uitkering en ‘onbetaald’ vrijwilligerswerk!
Spijkers op laag water zoeken.
Er zijn allerlei mogelijkheden om wat te presteren in het leven. Maar velen spelen het liefst als potato couch. Als iemand altijd staand of lopend werk heeft gedaan en daar voor wordt afgekeurd, kan zo’n persoon ook nog zittend werk verrichten. De hersens werken dan toch nog. Of zijn die dan alleen op de afkeuring gericht? Zielig toch, niet waar.
Ik lees alleen dat hij afgekeurd werd om te werken. Daar komt geen uitleg van. Daarom mijn reactie. Want dat niets doen kan ik mij niet voorstellen.
Heer e.m.: Ter voorkoming van een eeuwige discussie zoals dat elders al gebeurd, heb ik weer het woord recuperatie-verlof opgezocht. Er werd namelijk het volgende geschreven: “Bij afkeuring kan je er behoorlijk erg aan toe zijn. Kan je niet meer werken in je baan. Vandaar het recuperatieverlof. Mijn vader kreeg wekenlang elke dag de wijkverpleegster aan de deur met haar spuiten. En door die afkeuring hoef je ook niet meer te werken. Ik zie hem al als halfblinde gezagvoerder op de brug! Maar is meteen de basis voor de invaliditeitsuitkering tot aan het normale pensioen”.
Hier beneden is volgens een encyclopedie:
Recuperatie-verlof
werd na de Japanse capitulatie vanaf 1945 verleend aan voornamelijk bestuursambtenaren die tijdens de Japanse periode in de kampen hadden gezeten; om weer op krachten te komen gingen zij vooral naar Nederland en Australië.
Zie ook de volgende website, die ik niet eerder had gezien, maar ook informatie verstrekt.
https://www.bbtv.nl/nieuws/bbtv-nieuws/397-recuperatie-en-ontschepingsverlof.html
“vanaf 1945 verleend aan voornamelijk bestuursambtenaren die tijdens de Japanse periode in de kampen hadden gezeten; om weer op krachten te komen gingen zij vooral naar Nederland en Australië. Klopt helemaal. Mijn vader was er niet best aan toe. Recuperatieverlof naar Nederland. Daar werd geprobeerd hem op te peppen. Lukte niet > afgekeurd. Eervol ontslag (door de RIS verleend!!!) > pensioen. Maar daarmee stopte ook de paar periodieke salarisverhogingen (of promoties) waar hij nog recht op had.
Sukarno en zelf Sutomo hadden de Nederlanders nooit gehaat maar wel hun koloniale politiek. Sukarno heeft nu een dochter die met een Hollander is getrouwtt en zal misschien Hollandse tjutu’s kregen.En Sutomo die ooit in een voorhuis in Jl.Gondangdia Lama, heeft gewoont met mijn Indo nicht met veel kinderen , had altijd oleh-oleh als hij terugkomt van zijn dienstreisen.
@WSuparmo; ‘Soetomo etc.’- Mijn kennis woonde achter hem in jl.Gondandia Lama. Hij is zelfs met zijn vrouw in Holland geweest. JAA van Doorn; Orde opstand Orde; in gesprek met de vijand, heeft zijn ontmoeting beschreven. Ik heb dit geciteerd in de @Somers verhalen over Soerabaja op deze site.
Late reaksi. BUNG TOMO is naar Mecca gegaan op eigen inisatif via Bangkok en om zij doorboeking teregelen kwam hij op de GARUDA kantoor waar hij ontvagen werdt door WIM BARRETY de zoon van Indo millioener en kranten en schriften magnaat.Toen het kantoor al sloten was om 0600 waren ze nog in gesrek wan BUNG TOMO proffessie was journalist.Over Bung Karno die een Hollandse Tjutju heeft met de naam KIRAN was bij de crematie van zin Vader in Bali aanwezig.
Geslagen met een pollepel? Ik werd door mijn moeder vaak geslagen met een matten klopper,, dat is wel wat anders. Ik kreeg niet veel klappen omdat ik via een djamboe boom vlug het dak op vluchtte.
@@Geslagen met een pollepel? Ik werd door mijn moeder vaak geslagen met een matten klopper@@
In 1977 woonde ik net in Zoetermeer. Mijn vrouw maakte ons bed in de voorslaapkamer op. Haar dekens hingen tijdelijk over het raamkozijn. Het was winter en had net gesneeuwd. Overbuur jongen van een jaar of 12 vond het nodig een vieze sneeuwbal bij ons naar binnen te gooien, die ook op het bed terecht kwam. Zag het hem doen en ben naar buiten gegaan en heb hem een draai om de oren verkocht. Een uurtje later kreeg ik de politie op het dak. Kon hun nog het bewijs van het vuil nog laten zien. Kreeg een waarschuwing dat ik het niet mocht doen. Heeft mijn emigratie uit Ned. vervroegd.
@Robert; ‘met een pollepel etc.’- Ik kreeg wel eens een vler, of is het een fler? Dat is tenminste Indische! Een pollepel?
Hier is het een flare.