Een groot Indonesisch mijnencomplex uit de koloniale periode is opgenomen op de Werelderfgoedlijst van Unesco. De Ombilin-mijnen waren ooit de grootste en meest productieve van heel Nederlands-Indië.Eind negentiende eeuw werd er boven Padang een bijzonder aantrekkelijke steenkoolader ontdekt. Dicht onder de oppervlakte bleek een grote hoeveelheid kool van hoge kwaliteit te vinden. Wel leek het onbegonnen werk om de delfstof uit de bergen van Sumatra te krijgen.Om dat mogelijk te maken werd er door het gebied een spoorlijn van 150 kilometer aangelegd en een diepe kolenhaven, de Emmahaven. Bij de mijn verrees een ‘company town’ met huizen voor arbeiders, een hospitaal en een mijnbouwschool. Ook verrees er een gevangeniscomplex, omdat er ook gedetineerden te werk werden gesteld.
De mijn sloot pas in 1998. Sinds 2004 werken Indonesië en Nederland samen aan het behoud van het stadje. Indonesië hoopt dat de combinatie van natuur en industrieel erfgoed een nieuwe toeristische trekpleister zal worden. NOS
...................
Indisch4ever 
In het artikel noemt men Emmahaven, een nieuwe haven bij Padang, aangelegd als eindpunt van de spoorlijn voor de aanvoer van kolen uit de mijn
Mijn vader is daar geboren als zoon van een treinconducteur .
Een andere treinconducteur op de genoemde spoorlijn was de vader van mijn moeder.
@@In het artikel noemt men Emmahaven, een nieuwe haven bij Padang@@
Vlak bij dat zelfde strand werden o.a. diverse lijken van de moordpartij aan de Olo 27 gevonden. Ook de vermoorde 2 Engelse officieren en 2 dagen later 2 engelse matrozen.
The Ombilin Coal Mining Heritage in Sawahlunto, West Sumatra, was designated as a world cultural heritage during the 43rd session of UNESCO World Heritage Committee in Baku, Azerbaijan.”Ombilin was designated as a world cultural heritage today,”
ANTARA News
Filmpies :
Bedank voor de films.
De Ombilin mijnen (West Sumatra)Signatuur: BG C15/992’Dwangarbeiders leveren in hoofdzaak de werkkrachten. Ofschoon in de laatste jaren het aantal vrije arbeiders [= contract-arbeiders] is gestegen, werden in 1900 van de 827.000 dagdiensten er 585.000 door veroordeelden verricht… In 1899 was de desertie buitengewoon, soms meer dan 100 per maand. Ook de cijfers van ziekten en sterfte waren zeer groot… Opiumschuiven, diefstal, moord en pederastie zijn moeilijk te loochenen, noch gemakkelijk tegen te gaan. Diefstal komt blijkbaar niet zoo veel voor als men zou verwachten in dit ballingsoord van misdadigers van allerlei allooi. Moorden echter des te veelvuldiger: nu eens is afgunst, dan weer het oprakelen der oude veeten, dan weer jalouzie op vrouwen of op jeugdige dwangarbeiders er de reden van… In 1901 kwamen zelfs 16 moorden voor bij een gemiddelde sterkte van 2400 dwangarbeiders.’ (Uit Onze Koloniën pp 32-34)
Bron: De Ombilin mijnen (West Sumatra)
Die dwangarbeiders, zwaargestraften kon je als werkvolk inhuren. Bij goed gedrag verkorting van de straf of gratie. Kettingberen of strapans. Mijn vader had ze vaak aan boord als drager voor expedities in Nieuw-Guinea. In de tuin waar mijn tante Jans Kloppenburg-Versteegh woonde werkten zij ook. Daar heeft ze veel recepten geleerd over geneeskrachtige planten. Het waren zware misdrijven, moorden e.d. via vergiftiging. Maar veel van die dodelijke recepten verschilden soms niet zoveel van geneeskrachtige werking. Die moorden waren vaak in opdracht vanwege eerwraak waarvoor ze ingehuurd waren.
Oeps…. helemaal vergeten dat een overgrootvader betrokken was bij de bouw van de spoorweg ca 1890-1895. Oa de brug over de aneikloof.
Heb in mijn bezit een boek met de titel Batubara = Coal en ben begonnen met een artikel over Sawahlunto en de Ombilin mijnen. De foto’s daarin zijn waard om ingescanned te worden en na mijn bewerking te publiceren. In Sawahlunto woonden een 50 Europese en Indische Nederlanders, die allemaal een betrekking bij de Ombilin hadden. Ook mijn vader Eddie Geenen. De meeste vaders zijn door de jappen maanden lang gemarteld geworden op verdenking van sabotage. O.a. reed er een treintje naar het hoog gelegen Fort de Kock, die van een tandrad was voorzien. Trein kon niet meer naar boven wegens slijtage, maar de groep Ombilin mensen kregen daar de schuld van.
De dwangarbeiders leefden in grote barakken en de werkomstandigheden waren navenant. Men werkte blootvoets en droeg geen helm. De opzichters waren als regel van hetzelfde milieu en spaarden de roede niet. Na 1914 verbeterde de reputatie van de Ombilin. Er kwamen steeds meer betaalde koelies die, gescheiden van de dwangarbeiders, niet in koeliebarakken maar in kleine gezinswoningen werden gehuisvest. Gaandeweg raakte Ombilin de naam kwijt een oord van verbanning te zijn.
Indische Navorscher 1997 pagina 145
Veel personeel werd van Java gehaald en overgebracht. De Minangkabau mensen wilden namelijk niet voor christenen werken vanwege hun mohammedaans geloof.
Kettingberen of dwangarbeiders (romusha’s) blijkt toch iets kenmerkends te zijn voor Nederlands-Indie, althans in Nederland komt dit verschijnsel niet voor. Uit de verhalen kan ik alleen maar opmaken dat die mensen veelal rechteloos waren en ingezet konden worden waar de koloniale heerser wilde, ook in oorlogen. In de Atjeh-oorlog stierven ze bij bosjes.
Ombilin Coal Mining Heritage and History of Sawahlunto. The total population in 1930 was 43,576 consisting of 564 Europeans and little more than 50 families.
https://myindoworld.com/ombilin-coal-mining-heritage-and-history-of-sawahlunto/
(For your information, the pictures were in a small book en via a scanner copied into the computer. Then they have been edited, modified and pixels increased by 200 times. To match the page of the website the pictures were sized to the right width. Just click at each picture to see it larger)
Ik vergat te vertellen, dat de foto van het gecostumeerde Ombilin bal vlak voor de oorlog was genomen. Toen was nog een ieder blij en vrolijk. Goed kijken. Hoeveel van deze mensen op de foto uit Sawahlunto waren na de oorlog en na de bersiap nog in leven?
Dat Sawahlunto dreef op de meest onvrije en ontmenselijkte vormen van arbeid, verricht onder erbarmelijke en gruwelijke omstandigheden, blijft zeer onderbelicht.
Bron: https://carolinedrieenhuizen.wordpress.com/2019/07/11/sawahlunto-werelderfgoed-en-hel-op-aarde/?fbclid=IwAR0mCjij5ALeoAqsKpVchmLc36XKRk4XnnwVoyp35Chcqqi8-IKNqRkO3qs
Jawel, maar wat moet men hiermee?
Ik bedoel: je hebt de anti-koloniale stroming en die verkondigt overal en nergens dat Nederlandse handen druipen van het koloniale bloed.
Dan had je de (bijna uitgestorven) koloniale stroming met heimwee naar tempo doeloe.
En, last but not least, heb je de kinderkens die zijn ontstaan door en in een koloniale situatie. Die kinderekens…enz enz….herhaal herhaal.
De taj mahal, de piramiden, de hagia sofia, de chinese muur, kastelen, tunnels, sporwegen, turfstekers, kanalengravers….hoeveel doden zouden daarbij gevallen zijn? Hoe waren de arbeidsomstandigheden? Kreeg men vakantiegeld? Waren er mensenrechten?
Ofwel: vroeger was het anders, heel anders. Niet alleen in ons Indië maar op heel de wereld. Er waren toen geen machines en apparaten. Het enige gereedschap was menskracht. En tanden trekken gebeurde zonder verdoving. En pijn aan de blindedarm leidde tot de dood.
Dat hakken, dat eenzijdige hakken,in dit geval van een dame aan een open universiteit, op vroeger is zo simpel.
Ja voor misstanden en zware arbeidsomstandigheden hoef je niet eens zo ver te gaan ,kijk eens naar het Amsterdamse bos oftewel Bosplan aangelegd door steuntrekkers uit alle lagen van de bevolking met alleen een schop en een kruiwagen .Die grote roeibaan is met de hand uitgegraven ,terwijl men in die tijd best wel grote graafmachines had maar ja het idee was ,die steuntrekkers moesten wat voor hun ( weinige) geld doen ,ze moesten ook soms 2x per dag stempelen .Wat Sawahlunto betreft misstanden toen mogen best wel genoemd worden waarom niet ? werken op je blote voeten in een kolenmijn ,hoe verzin je het ? Dus kritiek mag die dame van die universiteit best wel hebben maar laat ze ook eens in eigen huis ( Nederland ) kijken ,hier was in de jaren voor de oorlog ook veel uitbuiting van de arbeiders .In Suriname voor de oorlog was het ook armoe troef wat de klok sloeg ,tot dat die Amerikanen op het toneel verschenen .De Nederlandse koloniale bestuurders verwonderden zich over het feit dat de Surinamers plotseling wel hard konden werken ,ja zeiden die Amerikanen “” Als je met pinda,s betaalt krijg je apenwerk “” Wij betalen ze goed en zo was het vanaf toen ging de economie van Suriname omhoog .
@@tot dat die Amerikanen op het toneel verschenen .De Nederlandse koloniale bestuurders verwonderden zich over het feit dat de Surinamers plotseling wel hard konden werken ,ja zeiden die Amerikanen “” Als je met pinda,s betaalt krijg je apenwerk “” Wij betalen ze goed en zo was het vanaf toen ging de economie van Suriname omhoog .@@
En dat is vandaag in Amerika nog zo. Toen de Indo uit Ned-Indie vertrok en voet in NL deed, kreeg hij/zij het stempel van lui en hun diploma’s werden vaak gedegradeerd of afgekeurd. Ongeveer 25% nam dat niet en vertrok, vooral naar de VS. Ik sprak net een Indische dame van 90 jaar uit Semarang. Had haast geen scholing gehad. Werd bij JPL (aerospace) te werk als beginnend niets aangesteld. JPL had echter in huis cursussen en zei volgde de ene na de andere opleiding. In totaal haalde ze 12 diploma’s en certificaten. Ze ging met pensioen als een praktijk Engineer. Ik heb haar gevraagd haar verhaal op papier te zetten, zodat ik er een verhaal over kan schrijven.
Wat deden die Amerikanen eigenlijk in Suriname vraag je je af ,nou simpel Suriname had rijke bauxiet mijnen effe belangrijker nog dan kolen ,want uit bauxiet haal je aluminium ,70% van alle aluminium ,die de Amerikanen gebruikten voor hun vliegtuigen kwam uit Suriname ,nou stelde de militaire verdediging van Suriname niet veel voor en Amerika wilde koste wat koste die belangrijke bauxiet mijnen verdedigen dus ze stuurden enige duizenden soldaten met allerlei groot materiaal naar Suriname en legden wegen aan en ook breiden ze het vliegveld Zanderij uit ,Zanderij was van groot belang ,daar het de snelste vliegverbinding had met Afrika .Die Amerikanen stuwden de economie van Suriname hogerop en de Surinamers spiegelden zich steeds meer naar hun in plaats van naar die krenterige Nederlanders .Suriname had tot 1980 een gezonde economie ,totdat een in Nederland opgeleide sergeant de macht overnam en heden nog heeft en ja als je je land door een militair laat LEIDEN moet het volk alsnog LIJDEN !
Ja Bert, wat weet een militair nu van de burger maatschappij af. En met geld kunnen ze helemaal niet omgaan. Alleen uitgeven. Waar het vandaan komt, interesseren ze ook niet. Kijk nu maar naar het Afrika en Azië van vandaag.
Tja militairen ,laat ze maar met hun geweertjes spelen en geef ze een tankje zijn ze lekker van straat af wat Sawahlunto betreft ,toch een slimme zet om van die mijnen een toeristische aangelegenheid te maken want kolen delven is er niet meer bij ,kolen hebben hun tijd gehad ,kijk naar de Limburgse mijnen en ook die Engelse mijnen allemaal op slot .Hoop dat die kolenmijn annex museum in Sawahlunto een groot succes wordt en die droogstoppel ,die die mijnen in een slecht daglicht wilt stellen ,moet eens ophouden dat was het verleden kijk naar de toekomst en laat de huidige bevolking van Sawahlunto meeprofiteren van die nominatie voor Sawahlunto .
Zo is het Bert. Men kan lang en breed over de Ombilin praten. Mijn nicht Meity en haar man Daniel, beiden 91 jaar vliegen op 24 September naar Sumatra, naar Padang en Sawahlunto. Ze zijn o.a. bevriend met de huidige burgemeester. Een paar jaren geleden waren ze al daar geweest en hebben al de totale opknapbeurten van de gebouwen en de mijn ingang gezien. Mijn nicht haar vader oom Andre Uyleman Anthonijs was hoofd opzichter bij de Ombilin. Mijn vader was werkzaam in het magazijn. De mensen konden vlak voor de oorlog goed met elkaar vinden. Was iemand van je familie ook werkzaam bij de Ombilin?