Officiële opening Museum Sophiahof
Op 27 juni werd Museum Sophiahof officieel geopend door Koning Willem Alexander.
Zijn aankomst was om 10.00 uur. Een uur eerder verzamelden zich een groep demonstranten bij Hotel Carlton Ambassador Hotel, om vandaaruit gezamenlijk naar Museum Sophiahof te lopen.
Voor genodigden en pers was een strikt protocol uitgevaardigd. Indisch4ever mocht bij de opening aanwezig zijn, maar mocht geen beeldmateriaal maken, alleen een verslag schrijven was toegestaan. Helaas.
(foto is van Omroep West. Koning Willem Alexander en Yvonne van Genugten, directeur van het Indisch Herinneringscentrum)
Elsbeth Vernout, van Riboet Verhalenkunst, was de presentator van de ochtend. De Koning werd buiten ontvangen door commissaris van de Koning Jaap Smit en burgemeester van Den Haag Pauline Krikke. Vervolgens werd hij verwelkomt door Yvonne van Genugten, Nanneke Wigard, Gusti Agung Wesaka Puja (ambassadeur van Indonesië) en staatssecretaris van VWS Paul Blokhuis.
Het 1e welkomstwoord en inleiding over de totstandkoming van Sophiahof werd gehouden door Silfraire Delhaye, voorzitter van het Indisch Platform. Delhaye is blij en trots dat het museum officieel wordt geopend. Om tot zover te komen, was er eerst Indisch verdriet nodig, zoals door zijn voorganger Herman Bussemaker beschreef in zijn boek. Uitsluiting, achterstallige uitbetalingen, oorlogsschade etc. Regeringen hadden zich altijd formalistisch opgesteld. Maar in 2012 hadden m.p. Rutte en staatssecretaris Van Rijn veel gesprekken met het IP en op 3 november 2015 is er overeenstemming gekomen met het IP over de collectieve erkenning voor de gehele Indische en Molukse gemeenschap. Museum Sophiahof is een pleisterplaats, een plaats voor gevoel van tempo doeloe……..
Jan Willem Kelder, voorzitter Stichting Indisch Herinneringscentrum, sprak namens alle organisaties. Hij moest van Van Rijn op zoek gaan naar een pand, dat geschikt zou zijn als pleisterplaats; voor educatie, kumpulans, vergaderingen, herdenken, delen, ontmoeten maar ook plek voor een museum moest er zijn. Dankzij een tip van de gemeente Den Haag kon dit pand worden gehuurd.
Vervolgens kregen we 2 korte filmpjes te zien, de eerste over de organisaties die in het pand zitten en de 2e film over een aantal projecten die voortgekomen zijn uit de Collectieve Erkenning. Eén van de projecten die tot stand kwam vanuit deze regeling is de theatervoorstelling Senang, over vragen als: hoe bepalend is je afkomst voor wie je bent, of wie je wordt. Wat geef je door aan de volgende generaties. Nynke Heeg en Klemens Patijn van theatergroep Goed Gezelschap speelden een deel uit deze voorstelling.
Staatssecretaris Paul Blokhuis zei blij te zijn om op deze bijzondere dag op deze bijzondere plek te zijn. Minister van koloniale zaken Baud heeft dit pand laten bouwen en nu is de cirkel rond. Museum Sophiahof zit nu op deze plek, om te herinneren, bijeen te komen. Iedereen heeft andere herinneringen, maar er is een gedeeld verdriet. De oorlog, bersiap, berooid naar Nederland komen, de kille ontvangst, het onbegrip van de bevolking alhier. Er is een lange weg afgelegd om te komen tot waar we nu zijn. Blokhuis hoopt, dat deze plek een woning is, waar samen gebouwd kan worden aan een gedeelde toekomst.
Elsbeth Vernout ging in gesprek met een aantal mensen die gebruik hebben gemaakt van de collectieve erkenning fondsen. In-Soo Radstake en Julie Ng vertelden over hun project ‘Meer dan Babi Pangang’. Zij willen laten zien hoe divers de Chinees-Indische populatie is. Vanaf 1 augustus is hun website online. Steffi en Wendy de Haan hebben meegedaan aan het project Tracing your Roots, waarin jongeren 4 middagen lang hun familiegeschiedenis onderzochten. Na het overlijden van hun oma vonden ze in de kelder mappen (samengesteld door hun tante) en naar aanleiding daarvan zijn ze op zoek gegaan. Jair Pattipeilohy, Atef Sitanala en Lesli Taihutu vertelden over hun fototentoonstelling Mahina – een ode aan de vrouw. Zj willen de diversiteit laten zien in de Molukse gemeenschap.
Tijd voor een muzikaal intermezzo uitgevoerd door Erwin van Ligten, Shunya Deva (vroeger bekend onder de naam Julya Lo’ko) Sequoyah en Gino-Cochise.
En dan is het tijd om, d.m.v. het toevoegen van een bloemblad aan een kunstobject, Sophiahof officieel te openen. De voorzitters van de 5 organisaties die op deze locatie zijn gehuisvest voegen elk een bloemblad toe. Het 6e en laatste bloemblad wordt door de koning geplaatst, zodat de Melati compleet is en de organisaties symbolisch zijn verbonden.
Nadat de koning de tentoonstelling heeft bezocht en nog met een aantal korte gesprekken heeft gevoerd wordt het tijd voor hem om te vertrekken. Voordat hij in de auto stapt, loopt hij nog richting de demonstranten en luistert geïnteresseerd naar een aantal verhalen.
Om 16.00 uur was de laatste viering van de opening. Jeftha Pattikawa was de host van de middag. Na het welkomstwoord van de directeuren van het IHC en MHM, het bekijken van de 2 filmpjes vertelde Onno Sinke over zijn familie, zijn opa Victor Bijns, 1e luitenant van het KNIL en onthoofd door de Japanners, en over het verzet in Nederlands-Indië.
Foto’s van deze dag zijn hier te zien:
https://photos.app.goo.gl/RBbFDAkyoMgjjjko7
En van de demonstratie: https://photos.app.goo.gl/iXP3ky7qrt4Kgyx9A
Camera en verslag: Ellen, ook wel eens op deze site bekend als Elmi
...................
Indisch4ever 
Hoe vaak moet ik GVD niet zeggen dat die klootzak Silfraire Delhaye niet voor de Indische
Gemeenschap spreekt en dat zijn Indisch Platform niet meer bestaat, dit gezien het feit dat hij maanden niets van zich heeft laten horen, zijn achterban niet heeft gewaarschuwd over wat hij heeft afgesproken met de STAS en daarna na herhaaldelijke verzoeken nog niets van zich liet horen. Hij heeft onze ouderen laten stikken en verraden. Het is zo jammer dat ik hem niet tegenkwam daar bij dat museum
“Het is zo jammer dat ik hem niet tegenkwam daar bij dat museum”.
En dan wat?
[CITAAT]
“Ik zie blijdschap”, zegt Silfraire Delhaye, voorzitter van het Indisch Platform, dat samenwerkt met het museum. “Maar daar is veel Indisch verdriet aan voorafgegaan.” Dat verdriet is nog niet over, zegt hij tussen de regels door. Hij noemt militairen die tijdens de Japanse bezetting in Nederlands-Indië vochten, maar nooit salaris en pensioen kregen. “De kern van het Indisch verdriet is dat geen enkele regering het diepgewortelde gevoel van onrechtvaardigheid heeft weggenomen.”
Na die kritische noot volgt snel weer blijdschap. Delhaye bedankt Martin van Rijn, die in 2015 als staatssecretaris van volksgezondheid, welzijn en sport geld uitkeerde aan oud-militairen en ambtenaren uit Nederlands-Indië, en de huidige staatssecretaris Blokhuis, die ruim drie miljoen euro gaf voor projecten die bijdragen aan de ‘collectieve erkenning van Indisch en Moluks Nederland’. Zoals dit museum. Er komen tentoonstellingen, theater- en muziekvoorstellingen.
/………./
Buiten de poort van het museum houden zo’n vijftien demonstranten een spandoek omhoog, voornamelijk kinderen van Nederlands-Indische militairen en ambtenaren. “Erkenning!”, scandeert Peggy Stein. “Excuses!” De groep roept het na.
Stein, voorzitter van Indisch Platform 2.0, noemt de opening van het museum symboolpolitiek. Ze pleit voor compensatie van oorlogsschade en meer compensatie voor de uitgebleven salarissen in de vorige eeuw. Het is pas tijd voor een herinneringscentrum, vindt ze, als de Indische kwestie is opgelost.
[EINDE citaat]
BRON: trouw.nl Nederland pagina 8 | vrijdag 28 juni 2019
Zie ik Lex met Pieter de Kock praten ?
”’Koloniaal verleden indonesië
De vaders van Andi Monji en van Talle uit Indonesië werden in 1947 door Nederlandse militairen om het leven gebracht. De kinderen eisen gerechtigheid en schadevergoeding. Daarom zijn ze nu in Den Haag.”’
HARRIËT SALM, REDACTIE BINNENLAND
[CITAAT]
/………./
Advocaat Liesbeth Zegveld verdedigt de Indonesiërs. Zij heeft geen enkele aanwijzing dat er veel zaken zullen komen, zoals de staat vreest, zegt ze. En bovendien: ja, soms is het lastig bewijs te vinden voor iets wat lang geleden gebeurde, maar soms ook niet. Dat kan toch geen goede reden zijn om voor verjaring te pleiten? “Het gaat in deze zaken om zaken waarvan de staat geen kennis wíl hebben. Toen niet. Nu niet”, stelt zij.
/…/
Op 1 oktober doet het gerechtshof uitspraak.
[EINDE citaat]
BRON: trouw.nl Nederland pagina 8 | vrijdag 28 juni 2019
Nou ik snappie snappie waarom die P v/d A plotseling zo goed gaat bij de peilingen ! Die si Lodewijk knuffelt elke vrouw ,die toevallig ( ?) langsloopt ,zie die brasa van si Peg met Lody ( Bron ?)
Later meer ‘nu’Nanneke Wigard, directeur van het Moluks Historisch Museum, dat samen met het Indisch Herinneringscentrum het museale deel van Museum Sophiahof voor zijn rekening neemt, meldt voor de zekerheid: “Nu is het een thema-tentoonstelling, maar later komt ook het ‘nu’ uit onze naam aan bod.Bijvoorbeeld: hoe zijn mensen zelf de gaten in hun perceptie van ‘van Indië tot nu’ gaan vullen?” Dan komen ongetwijfeld ook belangrijke zaken als de ‘collectieve erkenning van Indisch en Moluks Nederland’ aan bod, en de laatste groepen en personen die onvermoeibaar doorgaan met hun strijd voor nog meer erkenning, excuses en compensatie voor het leed en niet ontvangen salaris tijdens en na de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië en de onvriendelijke ontvangst in Nederland.
denhaagcentraal.net/
Enkel afgaande op de paar foto’s bij het artikel vind ik het maar een saaie tentoonstelling. Een paar foto’s met bijschrift. Dat is het dan. Kun je thuis ook een boek met plaatjes lezen.