Op 27 april 2012 organiseerde Museum Bronbeek van 14.00 tot 16.00 uur een minisymposium over het verzet tegen de Japanse bezetting van Nederlands-Indië. Pierre D. Hagenbeek was erbij
Aanleiding en hoogtepunt was de herpositionering in het museum van de vlag van de verzetsgroep rond sergeant M. Chr. Kokkelink, onderscheiden door Hare Majesteit Koningin Wilhelmina van de Militaire Willems Orde. (foto).
.
Oud-strijders, familie, vrienden en belangstellenden waren als speciale gasten aanwezig in de commandantswoning van landgoed Bronbeek. Kolonel G.H.J. Noordanus hield een korte inleiding over de beide genoemde verzetsgroepen waarna de bezoekers zich in het congrescentrum “Kumpulan” zetelde. Daar werd ook een presentatie gehouden door drs. P.M. (Esther) Zwinkels, historica en auteur van ‘Het overgangscomplot’ en drs.S.J. (Esther) Captain, historica, onderzoeker en co-auteur van o.a. ‘Oorlogserfgoed overzee’.
Het verhaal(tje) van de Vogelkopgroep o.l.v. sgt Kokkelink werd door Kolonel Noordanus zelf verteld. In de belevenis van ondergetekende werd de sergeant jammer genoeg niet echt goed uitgebeeld aan de toehoorders. Hij had beter verdiend!. Door de jaren heen heb ik veel over hem mogen horen en lezen. Voor een onwetende bezoeker zou het een prachtig “avonturenverhaal” zijn geweest welke gevechten en gevaren sgt Kokkelink met zijn strijders hadden mee gemaakt. Een inleiding hoe deze groep tot stand kwam en hoe hij “ineens” commandant van deze groep werd, zou een goede inleiding zijn geweest. Vervolgens kon worden ingegaan op hoe hij zijn team leidde, welke gevaren, ontberingen, honger, dorst, ziekte, verraad in zijn groep moest ondermijnen, etc. Ook was belangrijk om toe te lichten hoe hij de vijand continue moest ontlopen of juist opzocht om hen schade toe te brengen voor het belang van de Nederlandse vlag. Het was jammer dat daar niet meer en vooral langer stil werd bij gestaan. Ondanks dat ik begrijp dat sgt Kokkelink voor een ieder in een ander daglicht staat, was dit het goede moment om duidelijkheid te verschaffen wat hij voor Nederland heeft betekend. Voor mijzelf ben ik blij dat er mensen zijn zoals hij, wetende dat ook hij soms beslissingen moest nemen die niet altijd gewaardeerd werden maar wel van belang waren voor het welzijn van de Vogelgroep in het algemeen en voor de toekomst van Nederland in het bijzonder. (Net als de huidige politiek).
Door initiatief van veteraan Bo Keller is de vitrine met de vlag van de verzetsgroep Kokkelink in ere hersteld. Hij heeft een meer zichtbare plek in het museum van Bronbeek gekregen. Ondanks de toch emotionele bijeenkomst was het voor mij een waar genoegen om de heer Keller en de twee enige overlevenden van de groep, te weten mevrouw Koos Ayal en de heer Piet de Kock te ontmoeten.
Vlnr: Toon Kokkelink (zoon van); Piet de Kock, Koos Ayal, Margot Coenraad (dochter van); Bo Keller Archieftopic 1, Archieftopic 2, Meer foto’s van J.Mossink
...................
Indisch4ever 
De reden dat de naam Kokklink vaak achter wordt gehouden is omdat hij een milicien was en geen beroepssoldaat. Alleen beroepssodaten kunnen kunnen vier en dapper zijn. De meeste beroepssodaten van die tijd (1942) waren nergens te vinden. Ik geef die beroeps mensen geen schuld. Wie wil nu de pijp uit terwijl de officieren er vandoor gaan?
Cap.
Mooi verteld Pierre. Ik ben in mijn dienstplichtijd (die bestond toen nog in NL) in 1986 met ons verbindingspeloton uit Apeldoorn (Ockmar) – Willem III Kazerne op Bronbeek op dienst excusrie geweest. Onze adjudant noemde het altijd mooi …..”van Rijkswege Verplicht”…… Het was een gedenkwaardig bezoek. Zoals je weet heeft mijn opa in Indie gediend als sergeant en heeft de exercities naar Atjeh en Borneo meegemaakt. Hij is de trots van onze familie. Ik zou deze helden ook wel willen ontmoeten die jij beschrijft. Wie weet als ik weer in NL ben. Hoe denkt men op Bronbeek eigenlijk over de ordinaire landsverrader Poncke Princen die hier in Jakarta nog steeds vrijloopt.
Is meneer de Kock nog in leven? Zou graag contact met hem zoeken.
Even ter herinnering.
siBo
bedankt voor deze video
Zijn er mensen die informatie kunnen verschaffen over Camp Oransbari op Nederlands Nieuw Guinea waar vele vrouwen en kinderen van de verzetstrijders werden vastgehouden door de Japanse bezetters? Ik heb al veel informatie hierover maar ben op zoek naar meer…. zijn er nog familieleden over die hier over kunnen vertellen?
De familie Beyon o.a. en ook een Franse familie waren in Camp Oransbari vastgehouden.
Ik ging met de kinderen Beyon, Carla en Olga, naar school in Manokwari maar wist toen niet eens dat ze in Oransbari in een kamp hebben gezeten.
De Alamo Scouits, een onderdeel van de U.S. Army heeft hun bevrijd.
http://www.alamoscouts.org
De historian Lance Zedric moet een boek hebben geschreven over de Alamo Scouts waar in ook de bevrijding van Oransbari.
Zijn mail adres is lzedric@gmail.com
Arthur, ja dat is mij bekend. Ben met Loes Beynon getrouwd en weet dat verhaal ook. Ik heb zelfs in het boek van Lance een stukje aangeleverd over het kamp. Ik zoek naar andere familieleden die in dit kamp hebben gezeten. Naast de familie Beynon en de Fransen waren er ook anderen en daar zoek ik informative van. bedankt. Groeten,
Bas Opdenkelder