De IGV heeft via de regeling Collectieve erkenning Indisch en Moluks Nederland een subsidie gekregen voor een ambitieus oral-history project dat als doel heeft het vastleggen van de herinneringen en documentatie van de eerste generatie Indische Nederlanders die naar onze mening moet worden gekoesterd. Deze generatie die nog bewust herinneringen heeft aan hun leven in […] IGV
...................
Thomson
Nassauschool Soerabaja
Depok
Wie is deze familie
Wolff
Tankbataljon Bandoeng 1939
Is de bruid Günther?
Wilde en Waldeck
Brouwer en Hagen
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXX
Kerst 1930 a/b Baloeroan naar Indië
Bertha Lammerts van Bueren-de Wit
XXXXXXXXXX zwieten 214
Bisch
Detachement Verbruiksmagazijn,
Hollandia
Indisch4ever 
@Ron zegt “” Want wie betaald bepaald “” Ja een waarheid als een koe ! Het IHC moet natuurlijk behoedzaam manouvreren want anders komt de subsidie in gevaar ,kun je ze moeilijk kwalijk nemen ,het IP 1 was ook zo,n club afhankelijk van de overheid en ze kropen die overheid ook in de kont veel waardering heb ik niet voor Silvraire Delhaye .Ja IP 2 is onafhankelijk en Peggy Stein is een kanjer ! IP2 gaat door roeien en ruiten ,wat de nette oudere Indische generatie helaas een beetje tegenstaat .
@Peggy Stein is een kanjer ! IP2 gaat door roeien en ruiten ,wat de nette oudere Indische generatie helaas een beetje tegenstaat @
Heb persoonlijk meer respect voor de mens die met eigen riemen durft te roeien en desnoods tegen de stroom in. Ik ben blijkbaar niet de persoon die bij die oude nette generatie past.
Again the Indos and Moluccans are screwed,blued and tattoed with “subsidies”.Een afgekloven bot.
Bent erg benieuwd of vanwege de subsidie alleen verhalen met een positieve inslag naar de toenmalige Nederlandse beleid en regering, gepubliceerd mogen worden.
Zo werkt dat niet, Ron.
Nederland is geen dictatuur die vrije meningsuiting beknot in dit soort projecten.
Vreemd dan toch dat het IHC niet wil reageren op mijn schrijven.
Vreemd …. nee hoor.
En dat heeft niks te maken met overheidscensuur.
Ben benieuwd of het volgende, slechts klein en beknopt gedeelte, van mijn verhaal wel zal worden geaccepteerd. Heb alle gruwel passages maar weggelaten.
Dat vader vanaf Juni 1943 tot september 1945 als politieke gevangene onmenselijke mishandelingen heeft doorstaan.
Dat medische behandeling niet meer hielp
Dat hij bij zijn overlijden postuum 19 jaren overheidsdienst had
Dat mijn vader is overleden als politieke gevangene in en door de dienst
Dat moeder en wij kinderen 3 ½ jaar in diverse jappenkampen hebben doorgebracht
Dat moeder Juli 1950 een verzoek voor vrije overtocht voor haar en kinderen heeft ingediend
Dat het verzoek gunstig werd beoordeeld en dat het vertrek was vastgesteld op 17 October 1950 per SS Asturias.
Dat de vrije overtocht naar Nederland op 29 September 1950 werd geannuleerd. Immers als alleen staande vrouw kan ze in Nederland toch niet slagen
Dat een verzoek tot een renteloze voorschot werd geweigerd
Dat haar schrijven aan de toenmalige koningin ook geen gunstig resultaat had
Dat nog een verzoek mondeling werd afgewezen
Dat moeder Nederlandse scholing heeft gehad en in het bezit was van het MULO-B
Dat moeder op dat moment ook in het bezit was van een Nederlands paspoort.
Dat het bedrijf waar moeder werkte haar al heeft laten weten dat het per 1 january werd opgedoekt
Dat de kwestie Nieuw Guinea allerlei spanningen in Djakarta veroorzaakten.
De opzet van dit project is persoonlijk mensen interviewen over herinneringen en daarnaast een stamboom en kwartierstaat maken.
Dit laatste is wat een genealogische club graag wilt stimuleren.
Dus de vragen zijn dan ook veel familiegericht, neem ik aan.
Men vraagt geen schriftelijke verhalen, tenzij die het interview en familieonderzoek ondersteunen, neem ik aan.
Heb persoonlijk al diverse keren gemerkt, in het recente verleden, dat ze het recht toe-eigenen om “correcties” aan te brengen. En dat accepteer ik beslist niet.
Ron,
Wie is “ze” ?
Jij kent die mensen niet van het IGV. Zij hebben je nooit iets aangedaan.
@Jij kent die mensen niet van het IGV. Zij hebben je nooit iets aangedaan.@
Heb ook niet IGV genoemd in mijn laatste schrijven. In het algemeen heb ik bij diverse Indo websites en/of Indische organisaties die een verhaal van je willen, daarbij het recht toe-eigenen om je tekst aan te passen. Omdat ik veel verhalen, die echt gebeurd zijn, schrijft, heb ik ook verzoeken gehad. Maar zodra ik vermeld dat het dan ook 100% geplaatst moet worden en geen editing toegepast wordt, wordt er teruggetrokken. Alleen het Indisch blad De Indo dat vanuit CA naar 18 andere landen, plaats al mijn artikelen, zoals ik het schrijft. De Gravenstichting laat me ook plaatsen zoals ik het wil.
Ron, kennelijk heb je het over andere mensen dus.
En niet meer over dit oral history project.
Daar is op het ogenblik een trend gaande om over bepaalde Indische tijd artikelen te vragen/schrijven/ of te krijgen en te plaatsen op een site. Ik ben met deze mensen heel voorzichtig.
Ben extra voorzichtig met organisaties die subsidies ontvangen. Want wie betaald, bepaald. Zo denk ik ook over het IHC. Op het ogenblik hecht ik meer waarde aan de groep IP 2.0
“en daarnaast een stamboom en kwartierstaat maken.” Ik heb geen verstand van dit soort zaken, daar weet ik een zekere Boeroeng voor te porren. Maar de mensen die in de SMGI zijn geïnterviewd zijn met naam en geboortedatum bekend, en vaak ook geboorteplaats. Die zijn toch naderhand ook in te passen in de stambomen? Of zie ik het te simpel?
“Dat vader vanaf Juni 1943 tot september 1945” Heeft u uw verhaal verteld bij de SMGI? Zo nee, waarom niet? Hier op I4E zet het geen zoden aan de dijk! Ik ben er toentertijd ook bij toeval ingerold terwijl ik mij toch weinig bemoei met oud-Indische zaken. En heeft u wat gedaan met de oproep van ‘Dekolonisatie, geweld en oorlog in Indonesië, 1945-1950’. Is hier op I4E toch aan de orde geweest?
Ik weet niet of u het nog niet weet, maar ik woon in Californie, een 10000km ver van NL vandaan.
Weet niet wie SMGI is. Maar als Mevrouw Griselda Molemans met haar schrijven in NL tot nu toe niets heeft kunnen bereiken, wat kan ik hier vandaan dan verwachten.
Dat is een behoorlijk naïeve opvatting. Het Nationaal Archief weigerde de epiloog van ‘Opgevangen in andijvielucht’ te publiceren (met de basisfeiten betreffende het uitgebleven rechtsherstel) aangezien het naar eigen zeggen “onder ministeriele verantwoording valt”. En check zelf hoe de hazen lopen: iedere Indische dan wel Molukse organisatie die overheidsgeld ontvangt, houdt zich puur en alleen bezig met thema’s als identiteit, culturele overdracht, recepten, het Indisch Zwijgen en nog meer culturele overdracht. Geen enkele instelling c.q. organisatie richt haar pijlen op het grootste financiële bedrog uit de 20ste eeuw, behalve de TFIR.
Dank voor uw input. Begrijp niet dat anderen het niet zo zien. Dat subsidie sijsteem werkt als een verkapt koloniaal principe.
Hoe komt het toch dat de meesten op I4E en Javapost dat niet willen (in)zien?
Griselda,
Met ‘dit soort projecten’ had ik het over burgers die eenmalig een kleine subsidie ontvangen. Er is geen ambtenaar die meekijkt naar wat men publiceert aan ongewenste meningen, die niet in de visie van een heersende regering passen. En al doende een ontvanger op de vingers tikt
In je voorbeeld van het nationaal archief lijkt het me ook dat er geen censor-ambtenaar gluurde De muur waar jij tegenaan liep was de muur van directeuren van het nationaal archief zelf ?
Wat anders is dat ambtenaren en kabinetsleden vooraf een aanvraag niet honoreren, vanwege een verwachte ongewenste mening.
Ik heb Fridus Steijlen zijn mening gevraagd, en weet nu genoeg:
Is Fridus Steijlen een alwetende god van u?
Een afgekloven bot voor botvangers
Misschien aardig voor de meeste mensen van Indisch of Molukse afkomst. Denk dat – dankzij het ontbreken in de Nederlandse geschiedenisboekjes – helaas weinig Nederlanders daar interesse in zullen hebben.
Het unieke van dit project is de combinatie van herinneringen met stambomen.
Het is vastleggen van Indische geschiedenis.
Hoe meer zielen , hoe meer vreugde.
Overigens Jan, ik heb jouw naam doorgegeven als mogelijke geïntereseerde.
En let wel…. het budget is een afkoopsom
Koloniale mentaliteit voor een paar miljoen een doekje voor het bloeden… bespaart honderden miljoenen backpay en vergoeding oorlogsschade.
“het budget is een afkoopsom” De Indische gemeenschap moet rustig worden gehouden. Af en toe een fooi toegeworpen. En het werkt! Ook mijn boek is zo betaald.
M.a.w. de Indo wordt met open ogen belazerd.
@En let wel…. het budget is een afkoopsom
Koloniale mentaliteit voor een paar miljoen een doekje voor het bloeden… bespaart honderden miljoenen backpay en vergoeding oorlogsschade@
Het zelfde is het geval met het Indisch Herinneringscentrum in Den Haag.
Daarnaast is het een soort mosterd na de maaltijd. Hoeveel verhalen zijn er al niet geschreven en op websites geplaatst. Het blad de Indo in SoCal heeft al ongeveer 60 jaren verhalen gepubliceerd. Wie houdt wie voor de gek!
Nou, in de toekomst is er nog heel veel meer belastinggeld nodig voor het vastleggen van onder meer de oral history van : Afghaanse, Somalische, Iraakse, Iraanse Ethiopische, Palestijnse, Sierraleoonse, Kameroense, Servische, Kroatische, Bosnische, Turkse, Marokkaanse, Rwandese, Armeense enz enz Nederlanders.
@Nieuwe Nederlanders. ..
# Hr Loekie , denk dat als hetzelfde proces zich zou afspelen als in vml Indië dwz dat de Europese gemeenschap er werd weggejaagd en weer terugkeerde naar het vaderland. De generaties nieuwkomers eerder in hun thuisland ook een project oral history zullen opzetten. Om hier iets over Marokko, Turkije, Somalië enz. te vertellen …daar hebben we de ANWB reisgidsen voor.😉
Armeense subsidie???? Wa’s dat? Om die twee vluchtelingen kindertjes van een paar weken geleden te onderhouden? Niet nodig, want die kosten kunnen in mindering gebracht worden op een nog steeds uitstaande lening ter grootte van 930.000 guldens uit 1822 (door Nederl. Indië schuldig aan Armeniërs) 😉
En de oral history van de Armeniërs wordt al genoeg rondgebazuind op de Armeense groeperingen. Etchmiazin en Hayastan hebben Nederland daar niet voor nodig …lekker puh.
En de Amerindo’s dan? Tellen die niet mee? Ook typisch Nederlands.
Zijn ze de SMGI vergeten? Die archieven, incl.geluid, zijn in Leiden nog steeds beschikbaar. 720 interviews, met ca, 2800 uren gesproken tekst. Uit 2000-2001, dus ook mensen die al dood zijn. Toch zonde om weer zoveel belastinggeld uit te geven voor al beschikbaar materiaal, dat overigens nauwelijks geraadpleegd wordt.
Het archief van de SMGI is alleen toegankelijk voor researchers op basis van een overeenkomst met het KITLV en conform de bepalingen van de AVG.
Mijn dochter was zelf ook interviewer. Zelf ben ik niet door haar geïnterviewd! Zelf heb ik toegang, met de gegevens die eerder ook voor het KITLV golden (nu universiteitsbibliotheek.). Toepassing van de AVG-bepalingen vind ik wel nuttig. Het is geen speelgoed. Van mijn gegevens kan iedereen (die dit netjes vraagt) mijn gegevens zien. Niet zielig, geen heldendaden). Gewoon een sinjo uit Soerabaja. Z zijn demeste interviews!
Sorry voor de typefouten, het gaat vaker een beetje een beetje fout met mijn vingers en ogen.
Het lijkt mij dat je met de data van die nieuwe oral history ook niet in het wilde weg kunt stelen! Maar daar heb ik geen verstand van. Dat zal dan wel in de overeenkomst met het departement zijn vastgelegd.
@ die nieuwe oral history ook niet in het wilde weg kunt stellen!
*** In 1997 begon de SMGI met haar werk. De geschiedkundigen vormden het bestuur, geld werd gekregen van verschillende fondsen Het was hun taak de levensgeschiedenissen van de veelal bejaarde getuigen op te nemen. Maar dat wil niet zeggen dat iedereen die zich aanmeldde, ook werd geïnterviewd. De selectie, zegt Steijlen, vond plaats op basis van de informatie die mensen vooraf over hun leven hadden gegeven.
Want de SMGI zocht gericht.
Voor het te laat was, ondervroegen Leidse onderzoekers zevenhonderd ouderen uit voormalig Nederlands-Indië. Om vast te leggen hoe het in de oorlog bijvoorbeeld buiten het Jappenkamp was.. De laatste pijler in het interview-project vormde het sociaal-economische leven in Nederlands-Indië, Indonesië en Nieuw-Guinea. Velen werkten daar voor kleine en grote Nederlandse bedrijven als BPM en Hagemeijer, ook na de souvereiniteitsoverdracht in 1949. Pas in 1958 werden veel van deze ondernemingen genationaliseerd, en in 1962 kwam Nieuw-Guinea pas in handen van Indonesië. Ook over dit dagelijkse leven in de particuliere sector is nog weinig bekend.
Al met al was het een hele speurtocht om de mensen te vinden, zegt Steijlen. Er werden oproepen geplaatst in kranten en tijdschriften van de Indonesische gemeenschap in Nederland, toko’s werden aangeschreven, net als de pensioenbladen van Nederlandse bedrijven die in Indonesië hadden geopereerd. De respons was groot.
Zo groot zelfs, dat soms bepaalde dagelijkse belevenissen vanuit verschillende perspectieven konden worden belicht. Zo werd een vrouw gevonden die lerares was bij een bepaald bedrijf. Maar ook een van haar leerlingen werd opgespoord. In dergelijke gevallen werd altijd dezelfde interviewer naar deze mensen gestuurd, zegt Steijlen.
De gesprekken, die nu allemaal digitaal beschikbaar zijn, moeten een zo breed mogelijk beeld geven van het dagelijks leven in de nadagen van Nederlands-Indië, zegt de coördinator. De geïnterviewden komen van zo veel mogelijk verschillende plaatsen en hebben allerlei plekken op de maatschappelijke ladder bezet. Ze zijn machinist geweest, radiomedewerker, bankemployé, secretaresse, militair, planter, houthandelaar, onderwijzeres, archivaris en huisvrouw. Tweederde van hen is man.
https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/drieduizend-uur-indie-naar-eigen-zeggen~b9a42ce5/
Veel succes, maarre…is dit project niet meer van hetzelfde?