Tempo Doeloe, een omhelzing . Kester Freriks
Singeluitgeverijen omschrijft het boek:
Nederlanders met een band met Nederlands-Indië hebben hun wereld in de tropen nooit kunnen vergeten. Het land leeft voort als paradijselijke tropische archipel, maar ook als land waar koloniaal geweld heerste. Toch is voor veel mensen, uit diverse bevolkingsgroepen, de eerste herinnering aan Indonesië die van een mooie tijd, de tijd van vroeger, van tempo doeloe. Velen van hen hebben het gevoel dat de geschiedenis hun het verleden heeft ontnomen.
Kester Freriks schrijft zelf:
In Het Parool (22 oktober 2015) schetst John Jansen van Galen een geschakeerd beeld van de geschiedenis van Nederlands-Indië en Indonesië. Hij schrijft: “Kolonialisme is gewelddadige verovering en uitbuiting, maar het is óók avontuurzin en ondernemingslust. Paternalisme maar ook idealisme. Onderdrukking maar ook gezondheidszorg. Neerzien op inheemse cultuur, maar die ook ophemelen.” Zijn visie, waarin veel nuance ligt, geschreven naar aanleiding van mijn boek. “Echo’s van Indië. De onafhankelijkheid van Indonesië in verhalen en herinneringen” (2015), heeft me mede tot dit pamflet geïnspireerd. Een andere motivatie komt voort uit het vierjarige onderzoek Dekolonisatie, geweld en oorlog in Indonesië,1945-1950,
Radio-interview , Kester Freriks. in eigen gesproken woorden.
Begin op 10.00 u en 18.40 minuten
– dat is precies waar het pamflet over gaat: (…)
– Het koloniale verleden, mag je dat wel een tijd vinden waarin ook misschien iets goeds is gebeurd ?
-dat is mijn punt eigenlijk: wat doe je met die persoonlijke herinneringen van mensen in die grote zwarte koloniale geschiedenis .
...................
Indisch4ever 
Vele honderdduizenden Nederlanders ontlenen hun identiteit aan hun geboorte en jeugd in Indië, hun verblijf daar, een binding met ouders en voorouders ginds. Als je het koloniale verleden in het licht van hedendaags schuldgevoel beziet, dan vernietig je dat verleden. Dan draag je bij aan identiteitsverlies. Tal van Nederlanders en Indische Nederlanders is het tropenland dierbaar. De ‘obsessie’ voor het eilandenrijk van vroeger valt daaruit te verklaren. We zouden eerst de opvattingen van toen moeten doorgronden, daarna volgt het oordeel. Pas dan brengen we het verleden op een ander plan.
Indië en tempo doeloe vallen nu ten prooi aan een moreel oordeel, schuldbekentenis en boetedoening, en hoe verder Indië achter de horizon verdwijnt, des te hardvochtiger wordt die beschuldiging. Zullen we het gevaarlijke boek dat Indië heet dan maar dichtdoen?
Bron=NRC
Hear, Hear
@Ten prooi aan een moreel oordeelIndië en tempo doeloe vallen nu ten prooi aan een moreel oordeel, schuldbekentenis en boetedoening, en hoe verder Indië achter de horizon verdwijnt, des te hardvochtiger wordt die beschuldiging.@
Zij die dat doen hebben vaak totaal geen kennis van het voormalig Ned-Indie. Een Nederlander is niet gelukkig als hij/zij niet kan kankeren.
Zij die zo makkelijk vandaag oordelen, zullen eerst met kennis van zaken op tafel moeten komen.
En dan zullen ze vooral ook naar het huidige Indonesie moeten reizen en daar onderzoek plegen.
Ben nu 92 jaar. Was 32 toen ik met mijn vrouw en dochter in Nederland kwam
Denk vaak terug aan de jaren in Indië.. Lagere school in Malang, Lagere en middelbare scholen in Bandoeng. Het waren onbezorgde jaren. Ik vraag me steeds af waar zijn al de vrienden/vriendinnen gebleven? Christelijke lagere in Malang, St Augustinus Lagere school en IEV Muloschool in Bandoeng Ben ze kwijtgeraakt. Helaas.
@Ben nu 92 jaar. Was 32 toen ik met mijn vrouw en dochter in Nederland kwam
Denk vaak terug aan de jaren in Indië.. @
En dat is het grote verschil tussen u en mij. Ik ben 10 jaren jonger en was 14 toen ik naar NL kwam.
Over Bandung gesproken, daar woonde ook de familie Waardenburg, o.a. Hugo en Meta. Meta was getrouwd met oom Chevalier. Ze zijn, het hele gezin, door Indonesiers op afschuwelijke manier afgemaakt. In Malang woonde de familie De Lavalette en ook familie Weise. Zegt dat u iets?
In mijn herinnering is tempo doeloe al in de jaren 30 verdwenen. Ik heb die term pas in Nederland leren kenen. Volgens de vóór-dertigers een prachtige tijd, in je eigen bubbel. Ieder in zijn/haar eigen stand.
januari 1853 :
https://www.delpher.nl/nl/kranten/view?query=tempo+doeloe&coll=ddd&page=1&facets%5Bperiode%5D%5B%5D=1%7C19e_eeuw%7C1850-1859%7C&identifier=ddd%3A011059855%3Ampeg21%3Aa0002&resultsidentifier=ddd%3A011059855%3Ampeg21%3Aa0002
Kolonialisme is tegelijk een zegen en vloek geweest en daarmee een complexe en ambivalente geschiedenis. Kester Freriksis houdt een pleidooi om de mooie herinneringen en geschiedenissen over het Nederlands Indië van weleer niet uit te wissen vanwege een obsessief schuldgevoel. Ik heb er op zich geen bezwaar tegen. Maar van zijn pleidooi gaat te veel de foutieve suggestie uit dat de balans zou zijn doorgeslagen naar de negatieve kant en dat Nederland actueel volop oog zou hebben voor de vele wandaden van de Nederlandse aanwezigheid in Indonesië. Dat klopt niet: schoorvoetend, veel te laat en nog heel onvolledig ontstaat er aandacht voor de vele oorlogsmisdaden begaan door de Nederlandse krijgsmacht tijdens de onafhankelijkheidsoorlog in Indonesië. Ik leerde als kind op school hoe wreed en abject in de tweede wereldoorlog de wegvoering van de Puttense mannen was die bij wijze van wraakneming voor een aanslag op een hoge nazi-generaal opgepakt werden door de Duitse bezetter. Slechts enkelen keerden levend terug uit gevangenschap. Het Nederlandse bezettingsleger deed in Indonesië precies hetzelfde, en vaak erger, met bijvoorbeeld meedogenloze moordpartijen in Sulawesi, waarbij ter intimidatie van mogelijk nationalistische verzet alle mannen in een heel aantal dorpen zonder proces en zonder pardon standrechtelijk werden geëxecuteerd. Kinderen en vrouwen moesten toekijken. Klachten hierover van militairen met een slecht geweten werden niet in behandeling genomen en de moordenaars kregen lintjes. Het ging niet om incidenten, maar om structureel mensenrechten-schendend geweld, afgedekt door de hoogste politieke autoriteiten in Nederland.
Het is waar dat Nederland doorgaans niet slecht ligt in het huidige Indonesië, zo is mij gebleken uit vele gesprekken met oude Indonesiërs. Maar dat is niet het enige verhaal: bij de oudere generatie gaan naast goede herinneringen ook verhalen rond over angst voor het geweld van de Nederlanders. Nederland heeft een lange doofpotgeschiedenis van ontkennen en minimaliseren van eigen misdaden. Het is bijna potsierlijk om te zien hoe de nationale politiek wel alle mogelijke mensenrechten schendingen elders in de wereld veroordeelde, maar niet de moed had om de hand in een eigen boezem te steken over de talloze in Indonesië begane oorlogsmisdaden. Nederlandse politieke partijen nemen Turkije op hoge toon de maat omdat het land de moord op de Armeniërs in het begin van de 20e eeuw onvoldoende zou toegeven. Het zijn dezelfde politieke partijen die decennia lang onderzoek naar Nederlandse oorlogsmisdaden in Indonesië hebben tegengehouden of afgezwakt en ook nu nog nauwelijks geld over hebben voor grondig Nederlands zelf-onderzoek.
Freriksis pamflet draagt de titel “Tempo doeloe, een omhelzing”. In Tilburg staat een monument voor in Indonesië gevallen Nederlandse militairen. Ook daar is sprake van een omhelzing. Ik citeer de toelichtende plaquette bij het gedenkteken: “Dit monument met de contouren van een Indisch huis is gebogen als symbool van omarming en neigt naar voren als bescherming. Na WO II moest het Japanse leger ontwapend worden en ontstond er chaos en een gevaar voor grote delen van de bevolking. Daarom besloot Nederland als gezagsdrager de orde en rust te gaan herstellen. Helaas zijn er 60 Tilburgers niet teruggekomen”. De Tilburgse politiek heeft dit monument niet zo lang geleden laten verplaatsen naar een locatie waar ook het bevrijdingsmonument staat en het blijkbaar toegestaan dat deze leugenachtige tekst naast het monument is geplaatst. Een bordje ter herdenking van de vele onschuldige slachtoffers van het Nederlandse militaire optreden, eveneens burgers van het toenmalige koninkrijk der Nederlanden, ontbreekt. Een land dat dit soort geschiedvervalsing in stand houdt is nog lang niet toe aan een volwassen en evenwichtig omgaan met het eigen Indonesië-verleden.
@ Het Nederlandse bezettingsleger deed in Indonesië precies hetzelfde, en vaak erger, met bijvoorbeeld meedogenloze moordpartijen in Sulawesi, waarbij ter intimidatie van mogelijk nationalistische verzet alle mannen in een heel aantal dorpen zonder proces en zonder pardon standrechtelijk werden geëxecuteerd.
#Bezettingsleger? Getalsmatig overschat …afgezet tegen een miljoenenbevolking en een gebied met de afmetingen van Europa. Bovendien in de perceptie van die tijd voerden de nationalisten een wrede niets ontziende guerrilla waarin ook eigen inheemsen geslachtofferd werden.
*** Als na de Japanse bezetting in Nederlands-Indië een bloedige onafhankelijkheidsstrijd losbarst, legt de regering van het pas bevrijdde Nederland zich daar niet bij neer. De kolonie moet en zal behouden blijven. Men besluit eerst het centraal gelegen eiland Celebes (Sulawesi) weer onder controle te krijgen. Dat wordt een klus voor het Depot Speciale Troepen (DST). Het DST is een geïmproviseerde elite eenheid, samengesteld uit Nederlandse en inlandse vrijwilligers.
https://historiek.net/soldaat-onder-kapitein-westerling/60791/amp/
Dembuis schrijft:
Man is a dangerous creature, and power whether vested in many or a few is ever grasping.