Om het zestigjarig bestaan van de Tong Tong Fair te vieren organiseert het radioprogramma Haagse Ochtendradio deze week de Indoweek. Iedere ochtend spreken Justin en Rogier met opmerkelijke gasten met een mooi verhaal over de band tussen Den Haag en voormalig Indië. Maandagochtend ging de Indoweek van start met Lode Simons, de jongste Indorocker van Den Haag. “
Luister hier naar het interview met Lode Simons op Den Haag FM.
Advertenties
De tijd van bijvoorbeeld de Big Bands, de charleston, de smartlap is voorbij. Natuurlijk zingt iemand nog wel eens een levenslied, maar de tijden van Willy Derby, Bob Scholte en Johnny Jordaan zijn allang voorbij. Daar was nog even Manke Nelis, maar dat was al namaak. Ik bedoel: de tijd van de Indorock is ook allang voorbij. Er zijn nog twee of drie bejaarde authentieke Indorockers die zichzelf op de bühne nog voor paal zetten, maar ook dat zal spoedig afgelopen zijn.
Maar goed, dan zijn er een paar jongerenbands die pretenderen Indorock te spelen en Indorockers te zijn en dan begint het vervelend te worden. Zo’n bandje kan wel een nummer spelen uit de oude Indorocktijd, maar dat maakt het nog geen Indorock. Een paar Brabanders kunnen best Bengawan Solo spelen, maar dat is dan nog geen krontjong.
Voorstel: Indorock is verleden tijd en de ouderen bewaren mooie herinneringen aan die tijd. En naar de oude platen zal nog vaak worden geluisterd. Als Indische jongeren nu de nummers van toen in de stijl van toen willen spelen, dan is dat zeker leuk, maar ze moeten dat dan geen Indorock noemen en zichzelf al helemaal geen Indorockers. Ze kunnen bijvoorbeeld wel zeggen: a tribute to….remembering Indorock, of verzin maar wat, maar geen Indorock. En waarom niet? Omdat het niet netjes is om op namaak het etiket van het origineel te plakken. Een tweede reden: de jongeren van nu moeten zelf iets origineels bedenken, een nieuwe Indo-sound.
@de jongeren van nu moeten zelf iets origineels bedenken, een nieuwe Indo-sound.@
Daar heb ik persoonlijk een hardhoofd in. Het zelfde is het met de Nashville country muziek. Ik hou er ook van de oude style zoals Merle Haggert en Hank Williams. Niet de nieuwe sound, die ook James Intveld speelt. De stad die mij in mijn zeemanstijd het meest heeft bekoord was New Orleans en speciaal Bourbon Street. Die paar weken vergeet ik nooit. Nu ben ik een liefhebber van jazz van de swing periode. In Socal is er een FM zender, 88.1, die de hele dag Jazz & Blues spelen. Mijn auto radio met 8 speakers staan er permanent op. Als wij een uurtje Indo rock willen horen, roep ik gewoon You-tube op.
Ja, New Orleans en Chicago. Dat ik dus achter loop is waar!
Bij het noemen van New Orleans en Chigago vooral niet vergeten een plaats er ergens tussenin te noemen: Kansas City met eigen swing style.
Ik schreef het enige jaren geleden ook al op dezer site: Indorock hoort thuis in het museum van de Nederpop. Ik vind echt, dat de godfathers van deze muziek een ereplaatsje mogen hebben. Niet alleen op een wall of remembrance op de TTF, maar in een nationaal muziekmuseum van de Nederpop zo men wil.
Ikzelf heb mijn 1e muzikale schreden geleerd van een van deze godfathers: Jimmy van der Hoeven van de Rollers uit Zaandam. Ben hem er nog steeds dankbaar voor.
Ik ben het wel eens met Loekie, dat je de indorock niet moet “vertalen” naar hedendaagse stylen en muzikale trucjes die in de 50-ger en 60-ger jaren nog niet bestonden.
Die ouwe indorockers speelden puur op een Fender of Vox amplifier met een aparte echo en Hoffner gitaren (of als ze wat hadden verdiend: echte Fenders).
Geen digitaal geweld dus.
Hedendaagse Indo gitaristen zijn natuurlijk veel verder ontwikkeld dan hun godfather. Dat moet ook. Net zoals in de USA menige gitarist werd geïnspireerd door Chet Atkins of Les Paul, maar nu zelf op een technisch veel hoger niveau speelt (bijv. Lee Ritenour).
Ik zou het wel interessant vinden om bijvoorbeeld Arnold van Dongen op de TTF te horen spelen naast een van de godfathers.
Mooi interview met Lode Simons. Zelf ben ik groot liefhebber van Indo-Rock en vind het eigenlijk tijd loze muziek. Ook in deze tijd zijn er oren en ogen naar Indo- Rock. Niet alleen in Den Haag maar ook hier in het Noorden van Nederland. Oud bollig of gekopieerd na doen? Het is maar net hoe je het bekijkt. De ene heeft er moeite mee de andere niet. Het is onschuldig. In het artikel las en hoorde ik Lode Simons zeggen…….“Ik ben niet de jongste van Nederland”, vertelt de dertigjarige Lode. “In het oosten van het land woont een jongetje van elf die met Indorock is begonnen.
Het zou kunnen zijn dat hij mijn zoontje bedoeld. Met een knipoog. Onze zoon(tje) is 12 jaar en komt uit het noorden en is net als ik helemaal gek van Indo – Rock. Nu heeft hij sinds 2 jaar een gitaar en lessen. Dit gaat zo goed zo dat hij meerdere keren live opgestreden heeft met Lode. Zonder uitleg maar zelf uitzoeken en op school een spreekbeurt vertellen over Indo-rock van vroeger 50/60 en nu….eindcijfer 10. Indo-Rock en onze zoon(tje) hij hoort muziek en maakt muziek en zegt ik wil net als Lode de volgende 4e generatie Indo-rocker worden. Hij heeft veel te danken aan Lode en kijkt erg tegen hem op en voelt zich verplicht ook naar de oude Indo – Rockers (levend of overleden) om deze muziek op te pakken en blijven spelen. En als er mensen zijn die moeite hebben met de naam Indo-Rock onze zoon(tje) twaalf jaar interesseert hem niets. He keeps Indo-Rock Alive,,,,Lets play Indo-Rock!
@He keeps Indo-Rock Alive,,,,Lets play Indo-Rock!@
Geweldig, just keep doing it. Maar aub niet zoals de nieuwe uitprobeersel van dat nummer “Once”. Probeer het zoals de man die het heeft gecomponeerd, te spelen. De melody is te mooi om het anders te doen. In dit geval is verandering geen verbetering.
Klopt helemaal Ron Geenen. Hij speelt het zo origineel mogelijk na van Rob Boekholt.
En inderdaad verandering geen verbetering.
Da’s mooi wat Denis zegt, nog waar ook.
In het algemeen nog even dit: Indorock is ooit ontstaan, zomaar ontstaan. Dat is de kracht: origineel, spontaan en een oprechte muzikale uiting.
Tegenwoordig heb je Kids got talent e.d. Inderdaad hoor je de talenten, maar pas daarbij op dat het geen muzieklaboratorium wordt, geen lopende band, geen gedoe om het effect. Simpel houden, spontaan en de invloeden van de na-Indorocktijd negeren. Blijf bij het origineel. En dat is moeilijk. Daarom zei ik: noem het (anders) geen Indorock.
@ noem het anders geen Indorock…
# rock was toen een stroming die met Bill Haley and the Comets en Elvis begon .,.en als je de ontwikkeling vd popmuziek terugvolgt zou het een anachronisme zijn.
Maar zijn de nieuwe generatie Indo’s ahw geen levende ‘anachronen’ ?
*** Elvis Presley zou uitgroeien tot het eerste echte popidool. In Nederland was er in die tijd de indorock, een muziekstroming die zich concentreerde in de regio Den Haag-Rotterdam en werd gemaakt door Indische en Molukse muzikanten afkomstig uit voormalig Nederlands-Indië (Indonesië). De Tielman Brothers uit Breda waren vanaf 1958 de trendsetters. Verder waren er succesvolle bands als The Real Room Rockers, Oety & his Real Rockers, The Black Dynamites, The Hot Jumpers, Electric Johnny and his Skyrockets, The Rollers, The Fire Devils. Andere Nederlandse gitaargroepen, zoals Willy and his Giants, René and The Alligators en The Jumping Jewels, waren vooral geïnspireerd door de instrumentale rockmuziek van de Engelse Shadows en de Amerikaanse Ventures. Zij waren de inspiratiebron voor de latere beatgroepen (bijv. The Haigs, Golden Earring(s) en The Motions). Andere voor Nederlandse begrippen bekende en beroemde beatgroepen waren onder andere The Ro-d-ys, The Buffoons, The Cats, The Shoes, The Hunters, The Outsiders, Brainbox, Shocking Blue, Sandy Coast, Rob Hoeke’s R&B Group, Ekseption, de Bintangs, Time Bandits en Tee Set. Shocking Blue kreeg zelfs een wereldhit met ‘Venus’, terwijl Golden Earring er ook een had met ‘Radar Love’.
http://www.60jaarnederpop.nl/nederpop.html
“In Nederland was er in die tijd de indorock”.
Onjuist! In die tijd waren er Indische en Molukse bandjes.
De term ‘Indorock’ is pas begin jaren 80 uitgevonden en voor het eerst gebezigd. En het werd gebezigd om het tijdperk van Indische en Molukse bandjes aan te duiden. Dat tijdperk liep, grofweg, van 1958 tot 1965.
Wat u zegt Loekie, Het doel is inderdaad dat het origineel blijft, en dat het voor ons nog steeds indo – rock heet. Wat ik al eerder schreef alleen al is het voor de levende en overleden rockers ter eren daar van. Het is ook niet de bedoeling om alleen maar Indo – Rock te spelen. Zie het maar als bij gelegenheden.
De basis is er, en heeft er geen belang bij talent show, hij blijft dicht bij zich zelf. Moet wel leuk blijven.