Inspecteur-Generaal der Krijgsmacht:
Op 12 mei ontving ik op De Zwaluwenberg drie bijzondere veteranen, aan wie ik onderscheidingen mocht uitreiken voor hun inzet als militair meer dan 65 jaar geleden. Drie mensen die een verschillende levensloop hebben gehad. Maar van wie de levensloop wel een aantal paralellen kent. Paralellen, met name in de jaren ’40 van de vorige eeuw.
Jacq Brijl mailt:
Het is me eindelijk gelukt, om ook mijn eerste “klant” in Suid-Africa gelukkig te maken.
Michael Hubertus Van Zeyl, behoorde tot de groep vrijwilligers, die bij het
uitbreken van de oorlog met Japan, zich meldde voor dienstneming bij het
KNIL; hij overleed indertijd in Birma/Thailand en ligt nu begraven op het
War Cementery te Kanchanaburi, Thailand.
—–
Foto onder: De zuster van Michael van Zeyl ontving het Oorlogskruis
...................
Indisch4ever 
Het Nationaal Comité Handhaving Rijkseenheid werd in december 1946 opgericht om actie te voeren tegen het beleid van de Nederlandse regering ten aanzien van de onafhankelijkheidsstrijd van de Indonesiërs, in het bijzonder de overeenkomst van Linggadjati. Met dit akkoord zou Nederland de Republik Indonesia erkennen onder enkele voorwaarden. De republiek zou onderdeel worden van de Verenigde Staten van Indonesië en deel uitmaken van een Nederlands-Indonesische Unie. De organisatie pleitte voor het behoud van Nederlands-Indië en dus het behoud van de rijkseenheid. De affiches uitgegeven door het Comité, zijn naast de vermelding van de naam, vaak te herkennen aan de kleurstelling, het gebruik van oranje en groen. De teksten en afbeeldingen op de posters zijn overtuigend: een in tweeën gebroken kroon op een oranje-groene achtergrond met daaronder de tekst: “Het Indië Beleid!”; of een Nederlandse man die gemoedelijk de handen van een Indonesische vrouw vasthoudt met tussen hen in een zandloper, waarboven de tekst is gedrukt: “Holland en Indië hooren bij elkaar”. Onderaan de poster staat : “Wat eeuwen verbonden zal de Jap niet scheiden”.
De boodschap van de organisatie was duidelijk: het officiële Nederlandse beleid tegenover Nederlands-Indië zou leiden tot het einde van de verbintenis tussen Nederland en Indië en zou slechte gevolgen hebben voor beide landen. (Bron: Kon. Bibliotheek. Onze jongens in Indie: de Indonesische kwestie).
@Ellen; ‘zou leiden tot het einde van de verbintenis etc.’ – Klopt, zo was het. Echter, ik vraag mij nog steeds af, waarom een Van Mook, ex.Stuw, voorstander van een blijvende verbintenis met Indonesië, kon het goed vinden met Sharir, zich ‘leende’ voor een politiek van verdeel en heers’; de federale staten?
Hij was het, die nb. tegen het dictaat in; niet praten met Soekarno, het toch deed op
1-11-’45. (na vdPlas-Hatta op 4/10’45) wat hem bijna zijn positie als lt.gg koste. En waarom, na de fiattering van de Linggadjatti overeenkomst toch overstag gaan om de ‘1e politionele actie’aan te kondigen ipv. tegen te stemmen? Of zelfs aftreden, zoals zijn secretaris prof.Sanders het deed? Want….naderhand werd hij uiteindelijk (op onheuse wijze) toch de laan uit gestuurd. Om plaats te maken voor Beel, die zijn eigen bedachte functie Hoofd Vertegenwoordiger van de Kroon(= onderkoning?) uitoefende. (en hoe!) . Van Mook stierf verbitterd in Frankrijk. Volgens de Indonesische pers; het lot van een Indisch man, die zich met hart en ziel aan het Koninkrijk heeft verpand. (en door diens politiek werd misbruikt)
“1-11-’45. (na vdPlas-Hatta op 4/10’45)” Nuancering lijkt mij wel geboden. U moet onderscheid maken tussen de posities van Van der Plas en Van Mook. Van der Plas (voormalig gouverneur van Oost-Java?) had als vertegenwoordiger van de Nederlandse regering, aangekomen in Batavia op 15 september 1945, een lagere (ambtelijke) status dan Van Mook, aangekomen op 2 oktober. Van Mook was in het gebiedsdeel Nederlands-Indië als luitenant-gouverneur-generaal de hoogste politieke bestuursfunctionaris. Van der Plas kon in Nederland vanuit zijn ambtelijke top een verbod worden opgelegd, onwelgevallige zaken van Van Mook konden hooguit naderhand worden betreurd. Afgezien van dat ze naderhand in Den Haag zijn bloed wel konden drinken.
“niet praten met Soekarno, het toch deed op 1-11-’45.” Ook hier moet de verantwoordelijkheid voor dat gesprek worden genoemd, die lag niet bij Van Mook. Die datum van 1 november zit niet in mijn geheugen (ik zat toen in de gevangenis). Ik kan me natuurlijk wel omdraaien naar mijn boekenkast, maar daar heb ik even geen zin in. Daar staat mijn geschiedenis in, net als bijvoorbeeld het twaalfjarig bestand dat voor onze Indische geschiedenis ook zo belangrijk is geweest. Hoef ik niet elke dag te gaan zoeken. Wel weet ik in mijn hoofd (met misschien wat foutjes in de data) wat gebeurtenissen rond die door u genoemde datum.
Eind september zag Mountbatten op grond van informatie van de RAPWI de situatie dusdanig ernstig in dat hij na overleg met Londen moest besluiten zijn taak in Indië sterk te beperken. Wat tot een protest van Van Mook leidde, maar luitenant-generaal Christison kon hier ook niet aan voldoen.
In oktober was SEAC door de ontwikkelingen in Soerabaja in verlegenheid gebracht. De moordpartijen waren vanaf 15 oktober 1945, ‘bloody Monday’, enorm toegenomen. Van SEAC werd ingrijpen verwacht, maar in Batavia had Christison veel te weinig mogelijkheden. Hij zocht naar een politieke oplossing, maar conform de Japanse capitulatievoorwaarden was contact met een Indonesische regering (die overigens nog niet eens bestond) niet mogelijk. Hij zocht contact met een groep hem bekende Indonesische nationalisten voor een ontmoeting waarbij hij hen de keus liet wie erbij zou zijn. Ook Van Mook werd als hoogste bestuursfunctionaris uitgenodigd. Die informele ontmoeting vond op 23 oktober 1945 plaats in een daartoe vrijgemaakt paviljoen van de woning van Christison. Ook Soekarno was aanwezig! Uit de sfeerbeschrijving van Van Mook: ‘Ir. Soekarno verscheen inderdaad en ook bij deze eerste ontmoeting, die overigens niet anders was dan een algemene verkenning, deed zich die voor buitenstaanders altijd paradoxale omstandigheid voor, dat over de gehele bespreking een sfeer van gemoedelijkheid en oude relatie lag. (…) een gezamenlijke grondslag voor waardering en begrip, die geen oorlog en geen revolutie weg kunnen vagen.’ U kunt zich de reactie uit Den Haag voorstellen! Maar er was resultaat: Twee dagen later kreeg de humanitaire actie van de 49th Indian Infantery Brigade Group in Soerabaja, met instemming van de Indonesische autoriteiten, een begin. Later (25 oktober?) had Christison weer een ontmoeting met Soekarno waarbij Soekarno en Hatta zich lieten overhalen daar eind oktober te bemiddelen voor een wapenstilstand. Die mislukte, maar dat was het gevolg van het nalaten van het Indonesische gezagsapparaat. Op 14 november werd in Batavia het eerste Indonesische kabinet onder Sjahrir gevormd. En over de eerste ontmoeting op 17 november met dit kabinet zou Van Mook schrijven: ‘Ik ontmoette toen de krachtige en aantrekkelijke persoonlijkheid van Soetan Sjahrir voor het eerst in mijn leven’. Het begin van een vruchtbare samenwerking.
En Beel was later geen ‘Hoofd’, maar Hoge Vertegenwoordiger van de Kroon. Een functie gelijk aan gouverneur van een staat binnen het Britse gemenebest. De naam ‘gouverneur’ was in Indië echter teveel besmet. En over Linggadjati later misschien eens, maar veel zin heb ik er niet in. Ik moet die zaken overschrijven uit geschriften die iedereen zelf kan lezen. En ik voel al de priemende blik van onze kepala kampong omdat ik me weer eens heb laten verleiden tot veel off topic.
@Dhr. J. A. Somers zegt: 17 juni 2016 om 12:11 Ik moet die zaken overschrijven uit geschriften die iedereen zelf kan lezen.@
Whooooh . . . meneer Somers, uw bovenstaande bijdrage is inderdaad heel wat anders dan door eigen narrowminded interpretatie de geschiedenis naar je eigen hand zetten. Ik heb overigens ontdekt hoe je dit laatste in de vingers krijgt:
Alzo sprak de toenmalige Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken (aug. 2005):
[CITAAT]
“Dames en heren,
Pas wanneer men op de top van de berg staat kan men zien wat de eenvoudigste en kortste weg naar boven zou zijn geweest. Zoiets geldt ook voor diegenen die betrokken waren bij de besluiten die in de jaren veertig werden genomen.
Pas achteraf is te zien dat de scheiding tussen Indonesië en Nederland langer heeft geduurd en met meer militair geweld gepaard is gegaan dan nodig was geweest.
Door de grootschalige inzet van militaire middelen kwam ons land als het ware aan de verkeerde kant van de geschiedenis te staan. Dit is buitengewoon wrang voor alle betrokkenen: voor de Nederlands-Indische gemeenschap, voor de Nederlandse militairen, maar in de eerste plaats voor de Indonesische bevolking zelf.”
[EINDE citaat]
LES 1:
• Nu gaan we selectief historisch winkelen en doen net alsof de ex-minister BuZa alinea 1 en 2 nooit heeft uitgesproken en laten die twee alinea’s dus achterwege. Dan heeft Ben Bot dus alleen dit gezegd:
[CITAAT]
Door de grootschalige inzet van militaire middelen kwam ons land als het ware aan de verkeerde kant van de geschiedenis te staan. Dit is buitengewoon wrang voor alle betrokkenen: voor de Nederlands-Indische gemeenschap, voor de Nederlandse militairen, maar in de eerste plaats voor de Indonesische bevolking zelf.
[EINDE citaat]
LES 2:
• Vervolgens gaan we nog ‘selectiever’ historisch winkelen en schrappen we alles na de eerste zin van de 3e alinea. Dan zegt Ben Bot:
[CITAAT]
Door de grootschalige inzet van militaire middelen kwam ons land als het ware aan de verkeerde kant van de geschiedenis te staan.
[EINDE citaat]
LES 3:
• Nu nog even onbehouwen fine-tunen en ‘als het ware’** deleten, dan zegt Ben Bot:
[CITAAT]
ons land aan de verkeerde kant van de geschiedenis
[EINDE citaat]
LES 4:
Resumerend:
— Ben Bot’s @Pas wanneer men op de top van de berg staat kan men zien wat de eenvoudigste en kortste weg naar boven zou zijn geweest. Zoiets geldt ook voor diegenen die betrokken waren bij de besluiten die in de jaren veertig werden genomen.@ wordt dan opeens:
@die foute oorlog is geïnitieerd door onze politici; Beel, Drees sr. ea@
— En Ben Bot’s @/…/ kwam ons land als het ware** aan de verkeerde kant van de geschiedenis te staan.@ wordt plotsklaps:
@Min.Bot ‘we stonden aan de verkeerde kant van de geschiedenis’.@
FIN DE LEÇON
Voor een enkele Nederlandse Indo(m/v) is dit naar je eigen hand zetten van de geschiedenis legitiem en zij/hij noemt dit manipulerend selectief historisch winkelen dan ook de ultieme vorm van: ‘WAARHEIDSVINDING’. In het Jiddisch bestaat hier een toepasselijke ‘tjap’ voor; later maar. Want vanaf nu: SCHOOL’S OUT (4summer)***
**bij wijze van spreken
***©Alice Cooper©
Fijne vakantie semoea allemaal y’all !!!
e.m.
@em. ‘selectief historisch winkelen’ – ‘Wanneer op de top van de berg staat etc’. is simpele logica om de onkunde van bv. regeerders te verklaren/te verbloemen. Regeren is nl. vooruit zien. En dat hadden de hr.Beel en Drees sr. in dit conflict niet. Wel enkele (voor mij) prominenten in die periode(!); JdeKadt,HMvRandwijk ea. Dat de wereldopinie/VN zich toen al tegen ons keerden was een teken aan de wand. Het resultaat van een oorlog/conflict geeft aan waar men ‘staat in de geschiedenis’! En daar helpt zelfs selectief historisch winkelen niet om zo’n conclusie te temperen.
@Somers; ‘onderscheid maken tussen de posities van Van der Plas en Van Mook’. – Klopt. Echter ik – zie zijn boek; Indonesië, Nederland en de wereld 1949/ idem door u geciteerd aangaande gesprek 23/10’45 op dezelfde pagina 104- gesprek met Mountbattan, Singapore 10/10’45; ‘als voorwaarde, dat wij niet afwijzend zouden blijven staan tegenover politiek overleg met de Republiek'(!). Aangezien ik zelf met mijn naaste medewerkers(vdPlas)(!) al tot de conclusie was gekomen(!), dat zulk een overleg noodzakelijk(!) zou zijn om tot de Indonesische te kunnen door dringen, kon ik daarentegen moeilijk bezwaar maken en richtte ik dienovereenkomstig een voorstel tot de regering. Vandaar de ontmoeting, van Plas, die eerder in Batavia arriveerde, (mi. zeker in zijn opdracht/instemming) met Hatta 4/10’45. De ontmoeting 1/11-’45- zie Chronologisch documentatie overzicht van mr.J.A. Mommersteeg van 28/7’47. Uiteraard gedesavoueerd. (Is dus eigenlijk-uw citaat- het 2e gesprek) met Soekarno. Beel was razend en wilde hem ontslaan- zie zijn reis naar Indië etc.
@Somers; zin ‘op dezelfde pagina 104’; moet zijn pagina 98-gesprek met Mountbattan 10/10’45!
“de posters zijn overtuigend: een in tweeën gebroken kroon ” Maar toen deed men in Nederland niet zo zuur als nu. Posters werden overgeplakt met: Velpon lijmt alles.
@Somer; ‘wat eeuwen verbonden is, zal de Jap niet scheiden’. – Dat doen we zelf wel.
Klopte helemaal. In die tijd was men niet zo zuur, doe-het-zelf met de Velpon-stickers. Hartstikke leuk toch?
Over respect gesproken. Mijn vader was geen lezer. Hij was ook geen beroepsmilitair, maar een jager en hij had de belangrijkste code van de jacht moeten leren. Namelijk, dat je de prooi of het aangejaagde dier niet onnodig mocht laten lijden. Mijn opa was planter in Pekalongan en had zeven zonen die hij allemaal – op spartaanse wijze – trainde voor de jacht. Niemand mocht naar huis terugkeren, en het aangejaagde dier laten liggen en laten lijden. Desnoods werd er een dag en nacht langer in het oerwoud doorgebracht. Mijn vader had sympathie voor het vrijheidsstreven van het Indonesische volk, maar de manier waarop dat gebeurde (met de bloedige moordpartijen), zinde hem niet. Al een paar keer was hij door koelies aangevallen die met hun kapmessen op hem afkwamen. Hij wist instinctief dat zij erop uit waren hem te laten lijden in een vreselijke afslachting, hetgeen druiste tegen de principes die hij geleerd had van zijn vader over de jacht. Dit had niets te maken met een “nobele vrijheidsstrijd”.
@ellen; ‘over respect gesproken’ – Min.Bot sprak op 17/8-2005, hari Merdeka te Jakarta namens onze regering een spijtbetuiging over 1945-1949; ‘we stonden aan de verkeerde kant van de geschiedenis’. Waarom dan anno heden diegenen die daar gediend hebben nu nog een ereteken opspelden; voor orde en vrede? Een ereteken voor een foute oorlog? Hen nog steeds in de waan laten.? Is dat respectvol? Een ereteken voor trouwe dienst lijkt mij toepasselijker. @ Somers; ‘ze liggen verloren etc’ – Inderdaad de slachtoffers van die foute oorlog. Voor de duidelijkheid; die foute oorlog is geïnitieerd door onze politici; Beel, Drees sr. ea waarvoor wij, nog levenden en de gesneuvelden, geslachtofferd werden! (om Indië te behouden)
Die overledenen respectvol herdenken lijkt mij een eervoller taak!
note; dan laat ik nog buiten beschouwing; hoe wij bemoeilijkt werden om naar Nederland te vertrekken en de ontvangst alhier.
Waarom toch steeds die politici? Het Comité Handhaving Rijkseenheid dat onder de burgerij een grote aanhang kreeg met ruim 500.000 handtekeningen! Daar waren heel veel mensen (niet-politici) uit Indië bij. Daar kun je als politicus in een democratie niet omheen.
@Somers; ‘waarom toch steeds die politici?’- Waarom niet? Zij fiatteerden toch resp. ‘de 1e en 2e politionele actie’. Zij gaven toch leiding aan het politiek beleid? Hun propaganda via de Rijksvoorlichtingsdienst etc.; ‘Indië bevrijden, ‘meldt u aan als oorlogsvrijwiller’ etc zorgde er toch voor, dat er publieke aanhang ontstond. Met oa voormannen als Romme, Gerbrandy ea.; Een week der schande, Comité Handhaving Rijkseenheid etc. De regeringsdictaten; niet praten met collaborateur Soekarno, handlanger van Japan, zorgden toch voor een gespannen sfeer in 1945. En wat denkt u, dat het bij de Indonesische aanhang teweeg bracht? Bersiaaap!
Uw opmerking; ‘daar kun je als politicus niet omheen’- Dat is nou precies die propaganda stunt/misleiding, die wij voorgeschoteld kregen. Door bersiap te veroorzaken met een confronterend provocatief beleid. Waardoor slachtoffers vielen, vooral bij de buitenkampers(!) verscheen er in Holland; ‘Landgenoten! Indië verkeert in nood. Hier rust een zware verantwoordelijkheid op het Nederlandse volk’. Alsof de politici zich de wil van het volk aantrokken.
http://www.npo.nl/nederland-valt-aan/21-07-2012/NPS_1206040
@Loeki; ‘Nederland valt aan’ – Dank voor deze link. Heb indertijd de uitzending gemist.
-Beel; Er komt een moment dat lankmoedigheid=toegevend(!) ophoudt een deugd=goede eigenschap(!) te zijn. -Van Mook; Actie is niet gericht tegen het Indonesische vrijheid streven(!). Wel tegen die machthebbers (opgestookt door Japan), die de vrijheid van dit land in de weg staan. -Gen.Spoor; Alle ogen van de wereld zijn op u gericht. Gedraagt u als brenger van recht en vrijheid(!) – Indonesische min.Tamzil; Nederland negeerde ons verzoek tot arbitrage, conform Lingadjatti. (art.17-2)
– HM kon.Wilhelmina; ons volk heeft kortgeleden onnoemelijk leed met fierheid en moed ondergaan. Ik ben er overtuigd dat men deze nieuwe beproeving(!) opnieuw evenzo zal doorstaan; Het is, alsof Nederland wordt aangevallen. -HMvRandwijk; Een politionele actie met tanks en vliegtuigen is een oorlog. Waarom dit schijnheilig getwist over een woord.Toen klonk het Wilhelmus voor mij als een vloek.
– Eufemisme en hypocrisie ten top! Over volksmisleiding gesproken.
note; Uiteraard werd toen de verloochening van het zelfbeschikkingsrecht/het weglaten, toen vurig bepleit door Soejono van het Londen kabinet, in de 7 dec.1942 HM rede niet genoemd/vermeld.
Jan A. Somers. “Orde en vrede?” Klopt, mede vanwege die ontspoorde bersiappers, Waartegen door de regering van de RI niet werd opgetreden, moesten wijzelf het maar doen.
Zo dacht mijn vader er ook over, toen hij de medaille (ereteken voor orde en vrede) aan zijn kinderen liet zien. Hij heeft zich altijd gedragen als een beschermende vader, een waker. Hadden wij zelf niets gedaan, dan was het helemaal uit de hand gelopen. Net gekomen uit Japans krijgsgevangenschap (o.a. dodenspoorweg Pakan Baroe op Sumatra) had hij gehoor gegeven aan een oproep van het Knil. Hij was geen beroepsmilitair, en werd – volgens zijn interneringskaart – door de Japanners als burger geinterneerd. Maar hij was een geoefende jager, en werd als scherpschutter bij de Infanterie van het Knil ingedeeld. Hij werd eerder in 1933 op 19-jarige leeftijd ingelijfd bij het Knil (motorbrigade Batavia) vanwege de dienstplicht. En had kennelijk af en toe bijgetekend.
‘Respect’ voor uw vader !
e.m.
@Ellen; ‘zo dacht mijn vader er ook over, toen etc’. – Dat was ook bij mijn vader(idem Pakan Baroe) adj.oo.Knil. Tot hij de boeken van dr.L.de Jong las en met mij er over jr.’80 discussieerde. Toen ook nog ‘de nog levenden uit dat tijdperk’ zich roerden; Comité geschiedkundig eerherstel tegen de staat der Nederlanden-en door de rechter werd afgewezen! ‘Indië; het had niet zo mogen eindigen’ was zijn conclusie! Over respect gesproken!
Waarom toch zo moeilijk. Ik ben bevrijd door Brits-Indische troepen. Waarna het leven in Soerabaja eindelijk normaliseerde. Waarvoor mijn dank en respect. Bij de overdracht van het gezag aan Nederland namen Nederlandse troepen hun taak over. Zo eenvoudig is dat. Van die Nederlandse jongens zijn er nogal wat gesneuveld. Herdenken? Zij liggen verloren o.a. op Kembang Kuning. Is dat het respect dat hun toekomt? Het aantal Nederlandse militairen in Indië wordt hoog genoemd. Is dat zo? Ca. 120.000 man in een land zo groot als heel Europa, van Ierland tot de Oeral. Waar het volgens sommigen oorlog was. In mijn diensttijd in Nederland, vredestijd, ca. 100.000 man in een land zo groot als een kwart van Java. Met veel zwaarder materieel.
‘Het ereteken voor Orde en Vrede, in de periode 1945-1950’- Orde en vrede? In die ontspoorde dekolonisatie?
@Hr Mertens. ‘ In die ontspoorde dekolonisatie’ ?
Las dat het om de verdienste ging de militaire afbouw bij de kolonie (orde en vrede) in goede banen te leiden.
***Oorspronkelijk liep de toekenningsdatum tot 27 december 1949. Dat is de datum van de soevereiniteitsoverdracht. 40 jaar later is deze periode verruimd tot 4 juni 1951. Nederlandse troepen hielpen namelijk nog tot die tijd bij het overdragen van bestuurlijke en politionele functies aan Indonesische vertegenwoordigers. En ook bij het evacueren van duizenden Nederlandse onderdanen die de nieuwe Republiek Indonesië uit wilden
https://www.defensie.nl/onderwerpen/onderscheidingen/inhoud/ereteken-voor-orde-en-vrede
@Lemon; ‘de militaire afbouw(orde en vrede) in goede banen te leiden’- In goede banen geleid? Ook bij het evacueren? Nou ja, na het echec moest inderdaad alles overgedragen worden. En dat ging; tot ene Westerling…., RMS…. Nw.Guinea. Einde RIS.
“Orde en vrede?” Klopt, mede vanwege die ontspoorde bersiappers. Waartegen door de regering van de RI niet werd opgetreden, moesten wijzelf het maar doen. Op 27 december 1949 tot een goed einde gebracht. En gezien alle handtekeningen ook tot volle tevredenheid van de RIS.
@Somers; ‘vanwege die (zomaar?) ontspoorde bersiappers’ – Werd toen een complete ‘politionele oorlog’ gevoerd. Niet om het behoud van Indië maar om…’het tot goed einde te brengen’. En ook nog vooral.. ‘tot volle tevredenheid van de RIS’! Die na nog geen 1 jaar al ter ziele was.
Een mooie toespraak en eerbetoon aan deze mannen. Prachtig dat ze dit nog mogen meemaken. Voor hun familieleden moet dit ook heel bijzonder zijn. Van harte gefeliciteerd heren Julius Eduard Ernst, Ulrich van Kempen en Teddy Ernest Kouthoofd.
Toch een toevallig iets. Bij het doornemen van de Facebook pagina zag ik dat de uitreiking op Vrijdag de 13de Mei, 2016 gebeurde.
Dat is wel erg lang geleden.
Cap
“Vrijdag de 13de Mei” Daar horen mensen uit Indië toch rekening mee te houden. Of is dat niet Indisch, maar typisch Nederlands? Mij Zeeuws meisje wist dat ook al. Typisch Indisch is de combinatie van vrijdag met (pasardatum) legi. Komt dus elke 35ste dag voor.
“”””””””“Vrijdag de 13de Mei” Daar horen mensen uit Indië toch rekening mee te houden. “””””””””
In 1958, Vrijdag de 13de aangemonsterd bij Van Ommeren op de ms Papendrecht, een tanker van voor de oorlog. Olie halen uit Batumi, Zwarte zee, en brengen naar Wismar in Oost-Duitsland. Kwamen in de Noord zee in een vliegende storm terecht. In 24 uren maakte het schip slechts 1 mijl. Dagen later voeren we door het Nord-Ost kanaal naar Oost Duitsland. Halverwege liep het schip in dichte mist aan de grond. Gat in de neus.
Weet iemand tot welke tak Kouthoofd boven genoemde toe behoord?
Kwartierstaat van Teddy Ernst Kouthoofd
Generatie 1 (proband)
1 Teddy Ernst Kouthoofd, geboren in 01-1923 in Bandoeng.
Generatie 2 (ouders)
2 Hippolytus Caesar Kouthoofd,
3 Emilia Catharina Josephine Manuel
Generatie 3 (grootouders)
4 Willem Frederik Kouthoofd,
5 Florentina Hereman,
Generatie 4 (overgrootouders)
8 Pieter Franciscus Kouthoofd
9 Sadirah.
Generatie 5 (betovergrootouders)
16 Philippus Jodocus Kouthoofd,
17 Anns Jelixa Domingo,
Generatie 6 (oudouders)
32 Philippus Judocus Kouthoofd, geboren omstreeks 1750 in Brussel
33 Francina Delphina Florus.
http://www.krul.org/Genealogie/kouthoofd_ted_1070926535.html
Sorry, dat ik met mijn eigenlijke vraag kwam, want ik bezit het boek van Het geslacht Kouthoofd dat werd uitgezocht en geschreven door vader en dochter Krancher.
Intussen kan ik er bij vermelden dat de generatie 6 en 5 kloppen. Generatie 4 staat in het boek iets anders. De vrouw Sadira is blijkbaar niet helemaal goed. Er was een vrouw met de naam Satira en zij was de vrouw van Johannes Philippus Kouthoofd, een broer. De vrouw van Pieter Franciscus Kouthoofd was Ngadira. Zij waren ook niet getrouwd. Hij had 5 kinderen waarvan 4 van Ngadira.
Generatie 3 klopt ook en die kregen 9 kinderen.
Maar dan houd het boek op. Heb contact gehad met de dochter Ish Krancher en zij denkt dat er een tweede boek nodig is om de stamboom Kouthoofd verder af te maken.
Toch bedankt voor je gegevens. De gegevens geven aan, dat deze man ook gerelateerd is met de familie van mijn vrouw.