Twee schilderijen van het arresteren van Diponogoro op 28 maart 1830. Het zal wel zijn dat de schilderijen bekender zijn in Indonesië dan in Nederland. Het verhaal is ook dat hem beloofd was gewoon vrij te vertrekken na de bespreking.
Maar wie zijn die mensen die uitgebeeld worden ?
Klik op de kleine plaatjes voor de namen ( bron )
De schilders waren respectievelijk Raden Saleh en Nicolaas Pieneman.
...................
Thomson
Nassauschool Soerabaja
Depok
Wie is deze familie
Wolff
Tankbataljon Bandoeng 1939
Is de bruid Günther?
Wilde en Waldeck
Brouwer en Hagen
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXX
Kerst 1930 a/b Baloeroan naar Indië
Bertha Lammerts van Bueren-de Wit
XXXXXXXXXX zwieten 214
Bisch
Detachement Verbruiksmagazijn,
Hollandia
Indisch4ever 
Mas , iki lho
http://www.trouw.nl/tr/nl/5009/Archief/article/detail/3751336/2014/09/20/Boekrecensie-Destiny-The-Life-of-Prince-Diponegoro-van-Peter-Carey.dhtml
Daarna de Cultuurstelsel.
Makasih Mas Surya…. Maar er staat niet in WIE het allemaal betaalde.
(Ik weet het antwoord wel. Het was geld in Indië particulier verdiend, werd gebracht naar Calcutta en kwam terug van Calcutta via Semarang weer Indië binnen om door te gaan naar Batavia alwaar de legerleiding zat, die het spendeerde. Documentatie in bezit sedert eind juli 2015 verkregen van de nazaten van de “gulle” gevers uit Calcutta.)
Wat bedoel je Hans? Een lening van iemand (en) in Calcutta aan Nederland om de java-oorlog te betalen ?
Jawel Boeroeng. Het was dezelfde financier die de Engelsen financierde in 1811 tegen de Nederlanders/Fransen en die onder andere zijn handeslhuis(-zen) had te Calcutta, Basra, Julfa, Constantinopel en deze uitbreidde in Semarang 1808. Obligatie leningen in 1822 zijn nooit terugbetaald door Nederland.
De Engelsen betaalden de lening in 1811 wel terug aan deze financier en gaven als rente tevens de Johannesberg (Goenoeng Mlaya, Land van Simongan.) Zie voor dit stuk land Goenoeng Mlaya /Johannes berg onder andere de documentatie van Bl.Tr.Prins. Op de Johannesberg was het Armeens kerkhof opgericht in eerste instantie als kerkhof voor de financier en later voor alle andere Armeniërs. Dit kerkhof werd later door de directe familie verkocht aan de Chinese gemeenschap te Semarang met de clausule dat het Armeens gedeelte zou blijven bestaan en onderhouden zou worden (en het onderhouden gebeurde natuurlijk niet in de praktijk). In 1934 was er niet veel meer over van het Armeens gedeelte.
Misschien is dit wel iets om over na te denken.
1) Nederlands Indië was in 1815 weer in handen van Nederland, nadat de Engelsen er het beheer hadden gehad. De kassa van Nederland was leeg, toen de Fransen uit Nederland vertrokken, dus geen scheepjes met geld onderweg naar Indië.
2) De kassa van Nederlandsch Indië was leeg, nadat de Engelsen vertrokken. Er werd nogal her en der wat achter de financiele schermen gerommeld en zakken gevuld.
3) Oogsten mislukten en het cultuurstelsel had veel investeringen nodig.
4) De Kock liet een rijtje bentengs bouwen om de strijd tegen Dipanegara succesvol te laten verlopen. Waar kwam dat geld vandaan?
5) Het leger had geld nodig om strijd te voeren. Waar kwam dat geld vandaan?
Was zomaar een overpeinzing.
3 Mislukte oogsten ?
Had het iets te maken met de tambora-erupties ?
Of deTambora er iets mee te maken had, is mij onbekend. Wel weet ik dat dat er over en weer oogsten de fik in gingen. Png. Dipa deed het omdat ie dacht dat het NIL rijst nodig had en NIL dacht dat ze daarmee de bevolking trof en daardoor eventuele “overlopers” afschrikten. Later werden eventuele en bestaande volgelingen omgekocht met presentjes en dat gaf beter resultaat voor het NIL.
Taking inspiration from a painting by the first indigenous fine art painter Raden Saleh, who painted Penangkapan Diponegoro (the Capture of Diponegoro, 1857) in an act of protest against a painting on the same theme by a Dutch painter, Heri Dono brings to canvas the imaginary capture of Soeharto made by a police officer in uniform. It is titled Salah Tangkap Pangeran Diponegoro (Wrongful Arrest of Prince Diponegoro, 2007). – See more at: http://www.thejakartapost.com/news/2008/02/09/heri-dono-king-dead-long-live-puppet.html#sthash.uBZSLg6Z.dpuf
Neen, mijn oma (van vaders kant) is geen Lawick-nazaat. Zij is een Van Rooijen. Haar overgrootvader was Cornelis Johannes Dominicus (C.J.D.) van Rooijen (geboren in Haarlem in 1796, overleden in Benkoelen in 1842). Hij kwam uit een schippersfamilie. Hij was – toentertijd – een van de weinigen die in het bezit was van een radicaal (groot-ambtenaarsexamen), dat toegang gaf tot de wat hogere functies in Ned. Indie. Hij had een loopbaan opgebouwd op Borneo en Sumatra, als o.a. commies, vendumeester, notaris. Hij overleed op 45-jarige leeftijd in Benkoelen, en eindigde als ‘tweeden commies in de afdeeling Benkoelen op het kantoor van de assistent-resident van Benkoelen’. Hij had twee kinderen (een zoon en een dochter) bij een onbekende njai. Via hem kan er een connectie bestaan met de dochter van de vrouw van Nias. Het fotootje dat mijn oma koesterde, was de afbeelding van een jonge vrouw. En mijn oma kwam met het summiere verhaal: “dat de jonge vrouw op de foto de dochter van de vrouw van Nias was, een onecht kind van een Nederlandse resident met de naam Van Pabst, dat het kind geadopteerd werd door een ondergeschikte medewerker van de resident”. Mijn oma heeft nooit aangegeven dat het om haar moeder of grootmoeder gaat. En wij hadden vroeger nog niet de nodige interesse voor dit verhaal. De ouders van mijn oma hadden vier – (zeer) jonge – kinderen, toen de scheiding kwam. En misschien werd “de dochter van de vrouw van Nias” (deze moet dan een stuk ouder geweest zijn dan op de foto?) hun kindermeisje. Carla van Wamelen (Family life onder de VOC) heeft in haar boek een stukje over deze P.H. van Lawick van Pabst en het residentschap geschreven. “Zo tegen het einde van de VOC-tijd was het niet ongewoon, dat hun concubines mee op dienstreis of op oorlogspad gingen.”
Ellen, dan werk je samen met Chantal Kr. aan de genealogie van Rooijen. Zij is ook een vR-nazaat
Andreas Victor Michel staat op beide schilderijen.
Samen met een andere officier infanterie Louis du Perron.
Het toeval is dat beide heren onder hun nazaten bekende schrijvers hebben: respectievelijk Remco Campert en Edgar du Perron
http://nl.wikipedia.org/wiki/Andreas_Victor_Michiels
http://www.langomatic.nl/gweb/pan/Diponegoro.html
Met dank aan Bo Keller voor deze tip
bron
Nicolaas Pieneman schilderde in 1860 te Amsterdam dit schilderij.
Twee zonen van Henry James Willem Lawick van Pabst assistent-resident te Rembang en toen hij terugkeerde te Indië werd hij ontslagen wegens malversaties met tabak-licenties.
Ook de resident werd ontslagen hiervoor . Hij was Henry Charles Bekking, vriend van Jan Douwes Dekker en hij kreeg ruzie met Eduard DD. Diezelfde Eduard die eerder door Andreas Michiels, toen gouverneur in 1841, op non-actief werd gezet.
Schoonvader Henri Bousquet van Jan DD was de broer van de schoonmoeder van Henry C Bekking.
De schoonvader is ook een voorvader van Rein de Vries , onlangs besproken op de site.
En zie dit: http://www.imexbo.nl/rembang.html
Deze link niet vergeten.
De opa van de afgebeelde jongetjes, en de vader van H.J.W. van Lawick van Pabst, is Pieter Herbert van Lawick-van Pabst (geboren Geldermalsen, 1780, overleden Semarang, 1846), van Pruisisch-Nederlandse adellijke afkomst. Hij was ambtenaar, koopman en resident van verschillende gebiedsdelen in Nederlands-Indie geweest. Bijzonder is, dat er volgens mondelinge overlevering in onze familie, deze resident binnenschuift, met het verhaal van een weggemoffeld kind (een dochter) bij een vrouw van Nias (eilandje bij de westkust van Sumatra). Waarschijnlijk is het meisje door een ondergeschikte, bijvoorbeeld de assistent-resident geadopteerd. De resident was getrouwd, maar had diverse buitenechtelijke relaties. “Het ene concubinaat was het andere niet en bij het oordeel erover werd met twee maten gemeten, want hoe hoger de functie van de overtreder des te blinder en dover de buitenwacht voor diens overtreding was. Voor hoge functionarissen was er dan ook weinig reden tot geheimhouding van hun concubinaat of het bestaan van een onecht kind. En menigeen deed dat ook niet.” Mijn grootmoeder aan vaders kant bezat een klein fotootje van dat weggemoffeld kind. Een foto die zij haar hele leven lang koesterde. Dat is vreemd, omdat onbekend is of dat meisje ergens in de familielijn is opgenomen. Het kan ook een kindermeisje zijn geweest van mijn grootmoeder. Niemand heeft er goed naar gevraagd. iedereen kan zich wel het fotootje herinneren, dat ingelijst op een lage kast in de woonkamer stond. Interessant is ook wat uitzoekwerk toont.
Er was een onderscheid tussen speelkinderen (ongehuwde biologische vader en moeder) en overwonnen of overspelige kinderen (gehuwde biologische vader en ongehuwde moeder). Omdat de ouders van speelkinderen per definitie ongehuwd waren, en ook aan de overige huwelijkseisen voldeden, behoorde een huwelijk tussen hen tot de mogelijkheden. Dit was ook de meest aangewezen weg om hun kind te wettigen, dus alsnog de staat van wettig kind te geven. Van alle onwettige kinderen hadden speelkinderen dus het beste voor dan die van een overwonnen kind. Zo waren niet alleen de wettige kinderen van edel-luiden ‘edel-boortig’, dus van adel, maar ook hun speel- en overwonnen kinderen. ‘Graven en Baronnen-kind’ren alwaart dat die uit ongetrouwde personen of By-sitten verwekt zijn, werden mede onder Edel-lieden gerekent’. Maar deze bepaling van Rooms (d.i. Romeins)-Hollands recht ging niet op voor Indo-Europese speel- of overwonnen kinderen. Voor hen gold het afstammingsrecht en het erfrecht van de adel niet. Dit houdt verband met het feit, dat Indie werd beschouwd als een wingewest, waarbij de bevolking van patria en de Oost zoveel mogelijk gescheiden diende te worden gehouden. (Bron: Family life onder de VOC. geschreven door Carla van Wamelen, 2014.)
Inmiddels gaat het familie-onderzoek door, maar veel hoop op een antwoord is er niet. Het blijft een – Indisch – raadsel. De vraag is ook, of iemand het fotootje heeft weten te redden uit de nalatenschap na het overlijden van mijn oma.
Pieter Herbert vLvP https://nl.wikipedia.org/wiki/Pieter_Herbert_van_Lawick_van_Pabst
Hij huwde in 1811 met Lambertina Persijn. Zij zijn de stamouders van de Indische familie van Lawick van Pabst
http://blog.seniorennet.be/renepersijn2006/archief.php?ID=54
De andere oma van de broertjes was ook een Persijn De beide oma’s waren halfzus.
Opa van Pieter Herbertus was Pieter van Reede van Oudtshoorn,
https://en.wikipedia.org/wiki/Pieter_van_Reede_van_Oudtshoorn
Op een zeker moment was hij gouverneur van Kaap de Goede Hoop.
Pieter Herbertus had een broer Carel die de voorvader werd van Hugo van Lawick, ooit gehuwd met Jane Goodall, the chimpanseelady
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hugo_van_Lawick
https://nl.wikipedia.org/wiki/Jane_Goodall
Maar Indische kinderen konden ook een adellijke titel krijgen, mits hun ouders huwden. Dat huwelijk kon ook na de geboorte zijn.
Erkende kinderen door de vader met titel, maar niet gehuwd met de moeder kregen niet de titel overgeërfd. Dat was de regel , ook in Nederland.
Dank je wel voor de informatie Boeroeng. Ik had ook al het een en ander gevonden. De jongere generatie van de familie vindt het een grappig amusant verhaal, dat goed gedocumenteerd moet worden. Nuchter. De generatie die zich het fotootje nog herinnert, vindt dat de geschreven en ongeschreven wetten van de kolonie destijds toch voor veel conflict, onrecht en leed hebben geleid. Ik hou het toch bij het kindermeisje van mijn oma. De ouders van mijn oma waren gescheiden, toen mijn oma nog een jong kind was. Maar zeker weten, dat doe ik (nog) niet.
Ellen, ja…. het mysterie van het fotootje zal wel nooit opgelost kunnen worden.
Maar was je oma een Lawick-nazaat ?