Jonge vrouw: Wil een mandje vol afrekenen en zegt “tweede artikel is toch gratis?”
Kassadame (Indische looks, Amsterdams accent): “Ja, als het twee dezelfde zijn, anders krijgt u 50% korting over de twee artikelen samen.”
Jonge vrouw: “mmm, dat klopt toch niet?” Ze kijkt bedenkelijk heen-en-weer van kassa naar winkelrek en zegt “Daar staat tweede gratis!”
Kassadame: “Ja als het twee dezelfde zijn. Als een artikel 3 euro kost en het andere 6 euro dan krijgt u niet het goedkoopste gratis maar 50% korting op allebei.”
Jonge vrouw: “mmm, ik snap dat niet, er staat toch 2e gratis?”
De discussie herhaalt zich.
De kassadame is zeer geduldig, blijft beleefd en legt meerdere keren uit hoe het wordt berekend.
Uiteindelijk gaat de jonge vrouw met zichtbare argwaan accoord.
De kassadame scant de artikelen en merkt op dat het een oneven aantal is waardoor de jonge vrouw 50% korting misloopt op het laatste artikel.
Jonge vrouw: “Maar dat is niet goed, ik dacht over alles korting te krijgen”.
Kassadame: “Als u nog een zo’n artikel pakt, precies hetzelfde, dan is die gratis.”
Jonge vrouw: Oh ja?
Ze denkt na en komt tot het vermoeden dat dat misschien wel klopt.
Wij (twee dames, een man en ik) staan tandenknarsend al minutenlang te wachten, hoe lang duurt dit nog?
De jonge vrouw loopt eindelijk naar het rek en pakt een tandenborstel, identiek aan een van de artikelen in haar mandje.
De kassadame moet nu alles opnieuw scannen want de kortingen worden per twee stuks berekend. Ze maakt duidelijk dat ze de kortingen zo gunstig mogelijk toepast voor de jonge vrouw. Die blijft echter argwanend kijken.
Ik sta als laatste in de rij achter de man en we kijken elkaar grijnslachend aan ondanks het lange wachten. Mannen staan altijd achter in de rij!. “Als wij aan de beurt zijn”, zeg ik, “dan is het kassarolletje op, kunnen we nog langer wachten”.
Nadat de jonge vrouw alles heeft afgerekend en in haar tas gedaan loopt ze met een bedenkelijk gezicht de winkel uit. Ze vertrouwt het toch niet helemaal.
Wachten bij een kassa is soms vermakelijk.
Ferry Geuther, 24 juni 2015
...................
Indisch4ever 
@: Jonge vrouw: “mmm, ik snap dat niet:
Dat zegt eigenlijk al alles. Heeft te maken met de tegenwoordige manier van onderwijs geven op de basisschool. De “leraar” (in mijn tijd nog gewoon “onderwijzer” genoemd) weet zelf niet hoe ie iets moet uitrekenen. Het vak rekenen is praktisch afgeschaft met alle gevolgen van dien, zoals o.a. dit relaas weergeeft.
Ik heb medelijden met deze jonge vrouw, ze is een slachtoffer van de hedendaagse maatschappij.
Gelukkig, dat de kassière zo geduldig is!
Tja … maar een beetje kassière kan ook niet hoofdrekenen. Alles wordt voorgekauwd door de kompeuter en staat op het bonnetje: Prijs zoveel, betaald zoveel, soesoek zoveel. Het laatste hoeft ze alleen uit een laadje te vissen en aan de klant uit te betalen. Komt er een kink in de kabel en moet de soesoek uit het hoofd worden berekend, dan gaat dat tien-tegen-een niet goed.
Vorige week moest ik in A’dam zijn bij mijn tandarts, voor de halfjaarlijkse APK. Dichtbij is een parkeergarage, onder de Vomar. “Klanten van Vomar 2 uur gratis parkeren” staat in grote letters boven de ingang. Lopen naar en van de tandarts 2 x 5 minuten, bezoek tandarts inclusief wachten half uur. Bonanza!
Of ik daadwerkelijk iets bij de Vomar koop maakt niets uit, maar ik haal uit dankbaarheid toch wel een paar dingetjes die we so-wie-so nodig hebben. Deze keer stapte ik een totaal vernieuwde Vomar binnen. Nieuwe kleuren, iedereen liep fris en fruitig en klantvriendelijk rond, allemaal blijkbaar naar cursus geweest. Bij de kassa wachtte ik tot de kassière mij mijn soesoek gaf. Ik hield mijn hand al bereidwillig op. Zij wees naar een bakje naast het pinapparaat. Daar lag mijn soesoek al klaar, precies uitgeteld.
Dit verhaal niet “Indisch gerelateerd”? Toch wel. Een beetje. Naar mijn smaak heeft Vomar van alle supermarkten de beste bami en nasi gorèng uit het pak. Naturel al best te eten, verrijkt met ketjap manis, mango chutney of een augurkje, sambal, rauwe ui en een tjeplok of dadar, hemels. Ik heb altijd een oorlogsvoorraad van die pakjes in de diepvries. Voor het geval de Japanner weer komt, of de pemoeda’s mij beletten te belandja. .
Pak Pierre
En uiteraard gratis parkeren!!!
“Ik heb altijd een oorlogsvoorraad ” En mijn Zeeuws meisje heeft een evacuatietas klaar staan. Was vorige week nuttig toen ze tettot tettot naar het ziekenhuis moest. Later terug naar huis met taxi zonder tettot tettot.
Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid.
Gelukkig liep het dus goed af met het Zeeuwse meisje.
Pak Pierre
elk nadeel heb zijn voordeel: zei dacht ik een voetballer. mij gaat het hoofdrekenen gemakkelijk af en dat heb wel zijn voordelen. in mijn werk ik zie dan mensen zwoegen met zo’ ’n zakjapanner en ik doe het uit het hoofd. een kwestie van oefenen: bij het boodschappen doen reken ik van te voren het bedrag uit of ik ga een wedstrijdje met de kassa aan. Tegen een machines is het moeilijk winnen en vergissen blijft menselijk. hoeveel is 24X25????
Hoofdrekenen gaat/ging mij ook gemakkelijk af maar kort geleden zei ik vriendelijk tegen een kassameisje “je hebt me teveel terug gegeven”. (Zielig als ze een kastekort heeft aan het eind van de dag). “Nee hoor zei ze” en inderdaad ze had gelijk. Beetje tolol van mij en een eerlijk meisje!
tip voor uitrekenen 24×25 = 12×50 = 6×100 = 600
tip voor gevorderden: 24×25 = 25×25 – 25 = 625-25 = 600
Gelukkig bleek bij de laatste MRI dat mijn hersens een beetje waren gekrompen. Hoef ik die ezelsbruggetjes niet meer op te slaan.
Op de lagere school in Semarang (voor mij “met den Bijbel”) was “hoofdrekenen” een apart vak. Ik weet niet meer vanaf welke klas, maar ik heb er nu nog profijt van. Ik weet meestal sneller dan de vrouw of man achter de kassa wat mijn soesoek moet zijn.
Aan een MRI waag ik mij liever niet. Leve de illusie.
Pak Pierre