Kinderen
Het waren nog kinderen deze meisjes van 10, 11, 12 jaar, toen hun levens totaal overhoop werden gegooid door de Tweede Wereldoorlog. Hun vaders en oudere broers werden opgeroepen voor militaire dienst in het KNIL voor de strijd tegen de bezetters. Ze zagen hen pas jaren later terug, sommigen nooit meer. Hun moeders moesten de gezinnen draaiende houden zonder inkomen, zonder echtgenoot, zonder een beschermende overheid. Nederlanders werden geïnterneerd in kampen, de bestuurslaag van overheid en bedrijfsleven verdween achter prikkeldraad. De bezetters bepaalden wat mocht en niet mocht. Er was gebrek aan voedsel, brandstof, medicijnen, artsen en leerkrachten. Ze konden niet meer naar school maar zagen de verschrikkingen van de oorlog. Een onmenselijke leerschool. Soms zagen ze van dichtbij hoe mensen werden beroofd, mishandeld, uitgehongerd, vernederd of vermoord. Ze zagen hoe mensen stierven door gebrek aan voedsel en medicijnen. Ze leerden te overleven.
Na de capitulatie van Japan duurde het nog tot in 1946 voordat de vaders en broers die de krijgsgevangenschap hadden overleefd naar huis terug konden keren. De vreugde van het weerzien was groot maar van korte duur.
Pubers
In 1945 waren de meisjes pubers geworden van 15, 16, 17 jaar, met de fysieke en emotionele bagage van een wereldoorlog. Helaas waren ze nog steeds niet vrij, want een nieuwe oorlog begon, de vrijheidsstrijd van de nationalisten. Een strijd zonder regels. Een vijand zonder uniform. Alles wat westers was werd doelwit. Diefstal, plunderingen, straatgevechten en woningroof waren aan de orde van de dag. Het voetvolk van de nationalisten kende niet de discipline van een regulier leger. Dat duurde nog eens vier jaar. Nederland kon dit militair niet bolwerken en moest bovendien de puinhopen van de Tweede Wereldoorlog in eigen huis opruimen.
Jonge vrouwen
Toen in 1949 de soevereiniteitsoverdracht plaatsvond waren de meisjes jonge vrouwen geworden, 19, 20, 21 jaar oud. In een land waar de bevolking hen niet goedgezind was. Hun geboorteland nota bene. Ze trouwden en kozen voor de toekomst van hun gezin. Weg uit hun vertrouwde omgeving, op reis naar het verre Nederland met een ongewisse toekomst. Het klimaat, het voedsel, de bevolking, de samenleving, ze kenden het alleen uit schoolboeken, tijdschriften, uit brieven van correspondentie-vriendinnen en verhalen van familieleden. Alles moesten ze achterlaten, bezittingen, vrienden en familieleden. Met een paar koffers per gezin kwamen ze na een wekenlange zeereis aan in Nederland. Brachten een jaar of langer door in opvangpensions, één kamer per gezin. Gelukkig was er veel te doen in het na-oorlogse Nederland en vonden velen al snel een plek.
Moeders
Ze waren gelukkig in hun flatjes en huisjes in de jaren vijftig. Jonge moeders met één doel: een gelukkig en vreedzaam leven. Een periode van hard werken, sober leven met weinig inkomen en een koude oorlog met atoombomdreiging op de achtergrond. Maar ze waren dankbaar, tevreden en gelukkig. Ze pasten zich aan de omstandigheden aan, de oorlog in Indië was een harde leerschool. Hun kinderen leerden ze eerlijk en bescheiden te zijn, anderen te respecteren en ze gaven zelf het goede voorbeeld. Ze stimuleerden hen te studeren en te werken aan hun toekomst en cijferden zichzelf weg in het belang van hun gezin. In de jaren zestig kregen ze de eerste luxe zoals televisie, koelkast, telefoon en soms zelfs een auto. Dat deelden ze natuurlijk. Hun huizen stonden altijd open voor familie, buren, vrienden, jong en oud. Er was altijd gezelligheid, geklets, muziek van krontjong tot rock & roll, samen zingen, samen eten. Er was altijd eten voor iedereen ook als er te weinig was. Op verjaardagen waren er lekkere Indische hapjes in overvloed, dagen van te voren gemaakt. Ook voor buren en collega’s.
Grootmoeders
Hun huizen, tafels, tijd en harten bleven open voor de volgende generaties. Hun ervaringen, aandacht en liefde deelden ze met hen met dezelfde intensiteit. Ze waren intelligent, sociaal en sterk, deze dochters, deze moeders, deze oma’s.
Familie of niet we noemden hen Tante, een Indische eretitel.
Zij hebben ons toekomst gegeven. Onze Indische Tantes.
auteur: F.G. Geuther © 2015
Dit verhaal is een verkorte versie van een tekst bij een uitvaartplechtigheid.
...................
Indisch4ever 
Thank you for sharing this, Boeroeng. When I read this piece, I thought of my sisters, especially my oldest sister Maud. I was born in 1949 and only know stories about WWII… but these girls actually had to survive the war. To all mothers, sisters and tantes, this is in honor of those who not only survived but through tenacity, thrived. .
Een heel bijzonder mooi verhaal over deze hele speciale Tantes, waarvan een mijn moeder is. Mijn complimenten aan de auteur F.G. Geuther aan wie ik, indien mogelijk, via deze weg ook mijn hartelijke groeten wil doen. Patty Jankewitz-Hoogwoud
Dag Patty,
Wat leuk van je te horen! Jouw moeder hoort natuurlijk bij deze groep sterke vrouwen.
Hartelijk dank voor je compliment.
Ferry
p.s. Bij de “Oproep: Belevenissen op de MS Johan van Oldenbarnevelt” vind je een link om een e-mail rechtstreeks naar mij te sturen.
Hallo Ferry, het is me niet gelukt, maar ik zou het wel leuk vinden om per e-mail in contact te komen met je. Groet, Patty
Dag Patty,
Mail Ferry : klik hier
Bijzonder en rakend verhaal. Wat heb ik een bewondering voor die “tantes” en hun familie. Waar was de Nederlandse regering om hun op te vangen (fatsoenlijk?). Tot heden ten dage kan ik nog boos worden op de eeuwige herinneringsbijeenkomsten m.b.t. de Joden en geen woord of dag wordt aan deze “Indische tantes” gedacht. Schandalig zelfs dat mijn moeder met 2 lege koffers, 1 kind en in verwachting in Rotterdam aankwam en zij het maar moest uitzoeken aangezien mijn pa een Hollander was. Ga maar naar familie. Uiteindelijk kregen zij een huisje in Blerick toegewezen, maar mijn vaders soldij was minimaal. Wat zegt de regering: jullie kunnen een meubelvoorschot krijgen, maar moeten die wel terugbetalen. En dat terwijl mijn vader gedurende krijgsgevangene geen soldij had ontvangen. Ik heb hierdoor zelfs een aversie tegen die hele verafgoding van die Joden gekregen. Treurig maar wel waar. Ik heb de naweeën bij mijn vader en moeder gezien. Ik heb ze nooit horen mopperen. Beschaafdheid!!! Vechters waren het, helden!!! In mijn gedachten memoreer ik mijn ouders en grootouders als helden.
Nou…. nu moet je niet ‘de schuld’ aan de joden geven.
En de terugkerende herdenkingen op 4 mei dat meer dan honderdduizend Joodse Nederlanders doelbewust vermoord werden is prima. Dat is geen verafgoding.
Mee eens. Denk er ook om dat de Joodse slachtoffers alleen worden herdacht omdat er een organisatie zich mee bezig houdt. Als je iets wilt bereiken voor de Indische slachtoffers, moet je daar wat aan doen. Wachten op paatje gouvernement duurt erg lang!!!
Helemaal met Paatje Somers eens.
Verder mag niet worden vergeten dat de Joden die de holocaust overleefden en terugkeerden ook geen warm welkom kregen. Noch van de overheid, noch van hun buurtgenoten, die soms in hun huizen waren getrokken en/of hun spullen hadden ingepikt.
Laten de boze gedachten het mooie verhaal van Ferry G. niet overschaduwen. Het staat symbool voor de geschiedenis van zoveel jonge meisjes wier jeugd door oorlog en geweld werd gesmoord en die zich dapper door het verdere leven sloegen. Ik heb die meisjes ook gekend ….
Pak Pierre
die Joden blijven teren op verleden en mijn mening blijft. Als je goed onderzoek pleegt, blijkt dat het merendeel een hekel heeft (gekregen) aan die Joden. Zij blijven dramatiseren. De gedupeerden uit Indonesie moeten het zelf maar uitzoeken. De Overheid doet niks. Een herdenkingsmonument…. hahahaha, moesten wij zelf regelen en betalen. En daarom vind ik het gewoon schandalig dat die Joden maar blijven hangen en dramatiseren.
Joyce….. je bent niet tolerant.
72 % van de Nederlandse joden zijn vermoord en de overlevenden zijn natuurlijk getraumatiseerd. Die grote moordpartij is het schandaal
Dat geschiedenisdoorvertellen komt vooral door de niet-joden . Die vertellen dat uitroeiingsverhaal het meest in de media. Zo hoort het ook.
En Joden en Nederlanders uit Indië probeerden het allemaal achter zich te laten en logischerwijs dat sommigen het niet zo lukten of men kreeg nachtmerries of ineens vele jaren later stortte men in .
Ook joden die terugkwamen uit de vernietigingskampen kregen een kille ontvangst.
Het is niet allemaal hun schuld wat er gebeurde rond de exodus van Indische Nederlanders. Je haat is niet goed
Vraag me af hoe dat werkt, als iemand opeens reageert op een topic van 1 jaar of langer geleden. Zat men zomaar in het archief te scrollen en bedacht men opeens: kom, laat ik hier eens op reageren? Of gaat dat anders?
“Of gaat dat anders?” Als je interesse hebt in Indische geschiedenis, dan ben je bij I4E aan het goede adres. Dan wandel je af en toe even door al die zin en onzin, en dan ben je weer even thuis. Nuchter in Nederland, of complottheorieën smedend in het oude Indië.
http://www.parool.nl/parool/nl/4/AMSTERDAM/article/detail/3418015/2013/03/30/Gemeente-eiste-erfpacht-op-van-teruggekeerde-Joden.dhtml
e.m.
@Joyce Tostrams “de eeuwige herinneringsbijeenkomsten m.b.t. de Joden”
Misschien dat uw boosheid minder of niet meer opspeelt als u hiervan weet …
***Op15 augustus 1945 kwam er, met de capitulatie van Japan, een einde aan de Tweede Wereldoorlog (zie ook het kader). Onder de circa 120.000 hoofdzakelijk Nederlandse gevangenen in de Japanse kampen in Nederlands-Indië bevonden zich ook circa 9 à 10.000 joodse gevangenen. Evenals hun niet-joodse lotgenoten verkeerden ze in een miserabele positie. Uitgehongerd, vaak ziek en veelal onwetend van de gebeurtenissen in de buitenwereld. In sommige kampen was er een aparte blok voor de Joden, waar ze een nog slechter behandeling kregen dan de andere gevangenen. Ook was er discriminatie door niet-joodse medegevangenen.
Na de oorlog gingen de meeste al dan niet-joodse overlevenden van de kampen naar Nederland. Daar kregen ze een vaak onverwachte extra knauw.
Freelance journalist Willem Dercksen sprak met een tiental joodse ingezetenen van voormalig Nederlands-Indië over hun leven voor, tijdens en na de Japanse bezetting van dit eilandenrijk.
http://www.dutch-forum.com/viewtopic.php?f=59&t=2199
hummmm
*ca 100.000 burgers ware geïnterneerd , schat men
* en 42.000 knillers waren geïnterneerd.
9 á 10.000 joden van die 142.000 lijkt me te hoog ingeschat. Van wie komt dat cijfer?
In Nederland schat men het aantal joden in 1940 op 140.000. Dat is 1,5% van de 9 miljoen inwoners. 1,5% van 142.000 geinterneerden is 2100..
@Boeroeng 10.000 …’Van wie komt dat cijfer?”
Journalist Dercksen vermeldt geen bron(nen), maar uit deze referenties blijkt dat hij veel te hoog zit cq het aantal niet heeft gecheckt en dus de dikke duim enz.
***Java werd regelmatig bezocht door Joodse kooplieden afkomstig uit Soeratte. Maar vanuit Nederland in eerste instantie niet. Zolang de Oost-Indische Compagnie de scepter in Indië zwaaide waren er niet veel Joden die vanuit Nederland in Indië terecht kwamen. Dat lijkt vreemd want het kapitaal van de Sefardische Joden in Nederland speelde een belangrijke rol bij de West-Indische Compagnie (en daarmee de verovering van Brazilië) en ook bij de ontwikkeling van de Oost-Indische Compagnie.
Vanaf de jaren ’20 van de vorige eeuw kwam er een omslag in het Joodse leven in Nederlands-Indië. Het aantal Joden was sterk toegenomen en het saamhorigheidsgevoel werd groter. Dat was vooral het werk van de heren mr. I Hen en S I van Creveld.
Rond 1932 woonden er 2000 Joden in Nederlands-Indië, van wie er 1500 op Java. Ze werken in de klein- en groothandel, in particuliere beroepen, bij culturele instellingen of bij de overheid. Er waren maar weinig Joden bij het leger werkzaam, wel hadden een aantal zitting in de Volksraad en waren de vicepresidenten van het Hooggerechtshof en de Raad van Nederlands-Indië van Joodse afkomst.
http://joodsamsterdam.nl/gesindonesie.htm
***Onmiddellijk nadat Tjarda van Starkenborgh, de gouverneur-generaal van Nederlands-Indië, in Batavia op de hoogte was gebracht van de Duitse inval in Nederland, werden in de gehele Indische archipel alle burgers van Duitse afkomst gearresteerd en in interneringskampen opgesloten, in totaal ruim 2.800 mannen en vrouwen, waarbij geen onderscheid gemaakt werd tussen ‘arische’ Duitsers, Indo’s met een Duitse achternamen en uit Duitsland en Oostenrijk afkomstige Joden. Dat ook deze Joodse vluchtelingen, die zich juist in Indië veilig waanden, werden gearresteerd en opgesloten – en dan ook nog op vrijdagavond bij het begin van de Sjabbat – is onbegrijpelijk.
http://christenenvoorisrael.nl/2014/01/duitse-joden-achter-indisch-prikkeldraad/
Geachte mevr. Joyce Tostrams,
N.a.v. uw tekst over de mensen die vanuit Indonesië naar Nederland kwamen, en hoe ze ontvangen werden, zou ik u graag wat willen vragen. Is het mogelijk dat u een dochter bent van Leo Gerardus Tostrams en Martha Paulina Kailola, getrouwd te Batavia 16 juni 1948?
Mocht dat zo zijn, mag ik u dan een volgend mailtje sturen?
E.e.a. heeft te maken met een tekst die een stukje geschiedenis van het dorp Steyl betreft.
Mogelijk was het uw grootvader Johannes Bernardus Tostrams, die een autobusonder- neming oprichtte, samen met mijn oudoom Henri Driessen.
Hopelijk mag ik een reactie van u krijgen.
Met vriendelijke groeten,
Hans Cremers (jaargang 1939)
http://javapost.nl/2011/12/12/een-joods-tempoe-doeloe/
http://javapost.nl/2011/12/16/joden-achter-het-kawat/
e.m.
Beste lezers,
Het verhaal is een eerbetoon aan Indische Tantes, het zou leuk zijn als jullie hier de voornamen willen noemen van de Indische Tantes die voor jullie belangrijk zijn/waren. Doen jullie mee?
Al vast bedankt!
Ferry
p.s. alleen de voornamen i.v.m. privacy
Ik heb een tante gehad – zij werd exact 101,5 jaar – die heel veel voor mij heeft betekend. Vrijgezellen tante, moeder’s zuster, 2de moeder voor mij. Leerde mij in oorlogstijd lezen en schrijven zodat ik in 1946, toen ik op mijn 8ste werkelijk naar school ging, geen achterstand had. Haar voornaam? Zij heette Johanna Jacoba, “Jo” voor haar vrienden. Geboren in 1900 in Singaradja, Boelèlèng, Bali, waar haar vader havenmeester was.
Maar voor mijn zuster en mij was zij gewoon “tante”. The one and only, verdere aanduiding overbodig.
Tantes mèt voornamen waren tante Dick (Leonie), Pop (Jet), Dee (Hermine). Van tantes Dick en Pop heb ik nog meubeltjes in huis. Poesakas van djatihout uit een ver verleden.
Pak Pierre
Hallo Pierre,
Bedankt voor de namen van jouw tantes en de bijzondere tante Jo die zo belangrijk was dat haar voornaam niet eens nodig was!
Prachtig ook die koosnamen Dick, Pop en Dee.
groeten,
Ferry
Tja … koosnamen? Velen gingen niet met hun “echte” voornaam door het Indische leven. Leonie, Jet en Hermine werden door alles en iedereen Dick, Pop en Dee genoemd. Dick hoorde wel bij Leonie, ze was altijd “mollig” geweest. Maar de anderen?
De mooiste bijnaam voor een tante (niet mijn tante) die ik hoorde van een van haar neefjes was tante “Sèrrr-Keteplèk”. Zij sleepte met een been en als ze op haar tèklèks over de betegelde èmpèr liep wist iedereen wie er aankwam: Sèrrrr-Keteplèk”.
Pak Pierre
Prachtig zo’n naam klanknabootsende naam “Sèrrr-Keteplèk”. Ik vraag me af of er een woordenlijst is van Indische klanknabootsende woorden (onomatopeeën).
Mijn moeder had het altijd over de Bledorr-Bledorr (2x) als ze een Harley motor bedoelde.
En dankzij Guus Meeuw is kedeng-kedeng tot ABN verheven 😉
pardon Guus Meeuwis
Ik zette dit topic op facebook vrijdagavond en spontaan namen 56 mensen het over en zette het op de eigen tijdlijn. Zo openden zaterdag 1135 mensen deze link. Zeg maar, 15x zoveel als normaal.
Leuk te horen dat er zoveel belangstelling voor is. Hopelijk sturen ze ook reacties en namen van IT’s hierheen. Wie weet neemt kan er ooit een soort Hall of Fame van IT’s ontstaan!
Aanvullend nog wat ‘theorie’ op deze ‘humoristische’ indische gewoonte…
Uit eigen familiekring :Olga werd Ollie , Margaretha > Meetje en Louise.> Wietie.
***Lolo – In het Indisch-Nederlands werden de Europese voornamen vaak afgekort of verbasterd. Zo is Lo een afkorting van Lodewijk, Wie een afkorting van Louis, Do van Dora. Omdat die afkortingsnaampjes weer te kort werden gevonden ontstonden verdubbelingen als Lolo, Wiewie, Dodo, Non Non voor Non. Tjalie is een verbastering van Charley of Charles.
http://www.dbnl.org/tekst/robi009verz01_01/robi009verz01_01_0053.php
Pang= Indische afkortingsvorm, (meest) van Frans Zie verder: Pèh, Ping, Pong. We mogen welaannemen, dat het (in de 19e eeuw) de kinder-baboes zijn geweest, die deze kindertaal-vormingen het eerst gebruikten. Inheemsen op Java hadden immers moeite met de f-klank. Onontwikkelde Indo’smogelijk ook, voor 1870. Na 1900 zou je de Indo-Europeaan beledigd hebben indien je suggereerde dat hij de f niet kon zeggen… Maar de P’s voor bovengenoemde voornamen waren zo ingeburgerd, dat iedereen ze bleef hanteren
Klik om toegang te krijgen tot Glossarium_compleet.pdf
Tja …. en dan niet te vergeten “Oom Djing” uit Tjalie’s “Piekerans van een Straatslijper”.
“Djing” was weer en afkorting van “badjing” (=eekhoorn) vanwege zijn vooruitstekende voortanden, totdat hij met zijn gezicht op een – als ik mij goed herinner – marmeren tafelblad viel.
“Wah …. rontok al zijn tanden ….”.
Pak Pierre
Pierre de la Croix zegt:
12 april 2015 om 23:31
“Wah …. rontok al zijn tanden ….”.
=====================================
Daarom heet hij daarna Om Pong (ompong) , niet te verwarren met de andere Om Pong( Oom Alfons)
Dan woonden op Sompok in Semarang nog de broers Leo en Henk K., die door het leven gingen als “Ting” en “Tong”.
Jan Dezentjé die onlangs op deze site als “Jan-Frans” van zich deed spreken, was op school in Semarang natuurlijk Jan-Kepala-Matjan (don’t sue me, Jan) en zijn geachte opponent in het titanengevecht dat Jan uitlokte maar verloor – als ik mij goed herinner ergens bij het bandjirkanaal Oost, ik was een van Ferry’s secundanten- was (wijlen) Ferry Albinus, bijgenaamd “Pèrèk Djendol”, omdat hij een puntig achterhoofd had.
Verder kende ik een Ontjom, Garèng, Tongol, Mijn bijnaam? “Pak Tjèr”. Toen ik mij om defensieve redenen “Piet” ging noemen was het al gauw “Si Pitik” (Javaans voor “kip”).
In het goede oude Indië viel aan een bijnaam haast niet te ontkomen.
Pak Pierre
“(don’t sue me, Jan)” kiepiet, kiepiet, boentoet ajam. Zo werd ik geroepen door mijn tante Alice Versteegh. Ik was haar lievelingsneefje, als vervanger van haar vroeg overleden zoontje. Zij heeft bij dopen nog ruzie gemaakt met de pastoor. Jan kwam van mijn moeder, Albert van haar vader. Maar de pastoor maakte er Johannes Albertus van, en dat was niet haar bedoeling. Tja, in Indië had men daar tijd voor.
Uit de Moesson van 1978
http://moesson.pictura-dp.nl/
1978! Waar haal je dit vandaan. Mooi artikel. Een Gakook voor de fiets zou nu best wel cool zijn, zeker op een Babboe (?!) kinderbakfiets. De spekkoek fl 16,50 was toen behoorlijk duur want nu zijn ze nog ongeveer 7 Euro.
Ferry zegt:
13 april 2015 om 08:40
De spekkoek fl 16,50 was toen behoorlijk duur want nu zijn ze nog ongeveer 7 Euro.
===============================================================
Spekkoek wasfroeher in NOI een echte lekkernij, gemaakt met veel eieren , goede boter en zeer arbeidsintensief.
Men moet het bereiden/bakken met 2 lagen arang , bovenkant en onderkant ,
Een moeilijk en tijdrovende procers , vooral de temperatuur moet goed in gaten gehouden.
Dit in verband met de dunne lapisan)layers ?) , die snel verbrand.
Daarom was het duur.
Je krijgt thuis als ister echte feestdagen.
De huidige kue(h) lapis/spekkoek die je in Ollanda vaak vindt ( toko, pasar malams etc) is fabriekspekkoek, tidak enak , niet lekker.
Oud kenners van NOI, de generasi 1,5 (satu stengah) zullen het verschil wel weten.
De spekkoek/ kueh lapis legit (Thousand layers ….) in de huidige Jakarta (grote steden van Java) is ook niet goedkoop!.
Ze kosten tot bijna ongeveer 400.000 , zag ooit iets meer in Plaza Senayan Indonesia zelfs tot Rp 750.000 voor de vierkante kueh(huidige koers ongeveer 50 eurie).
http://www-lapislegit.com/produk/
Sementara itu, di Ny. Gouw tersedia lapis legit bulat berdiameter 20 cm dan persegi ukuran 20×20 cm. Lapis legit original dijual dengan harga Rp 350.000 (bulat) dan Rp 700.000 (persegi), sementara rasa keju, plum, dan cokelat dijual dengan harga Rp 375.000 (bulat) dan Rp 750.000 (persegi).
De rasa keju(kaas) , plum (pruim) vind ik persoonlijk niet lekker.
Meestal neem ik de Holland Bakkerij versie en vroeger bij de Bakeri MONAMI in Jakarta, de prijzen zijn nog redelijk democratisch.
Pak Surya noemt bedragen tussen Rp 375.000 en Rp 750.000 voor een spekkoekje.
Snap die Indonesiërs nog steeds niet dat ze hun valuta niet met minstens 5 nullen terug brengen. Lijkt me veel efficienter en doelmatiger. Want dan krijg je prijzen van Rp 3,75 tot Rp 7,50.
Deden de Duitsers in het verre verleden ook al. Scheelt veel werk en inkt al die nullen niet telkens op te hoeven schrijven
Huib
Spekkoek is altijd een traktatie en ik ben dus heel benieuwd naar die originele spekkoek. Voor een zakenrelatie heb ik eens in plaats van een taart en grote taartdoos meegenomen gevuld met spekkoek, kwe/kue mangkok en kleine rotti koekoesjes. Dat was een groot succes waar ik nog vaak aan herinnerd wordt.
Uit de Moesson van 1978
http://moesson.pictura-dp.nl/
Ik had drie tantes in mijn aangetrouwde familie. Tietiek, Deddek en Poppok.
Hoe ze eigenlijk heten is verloren gegaan in de familie geschiedenis.
Arthur,
wat betekenen die namen? Tietiek = titik? = punt? poppok = popok? = luiers?
Ik weet het niet Ferry, ik dacht dat ik het geschreven had zoals het klonk.
Huib zegt:
13 april 2015 om 10:58
Pak Surya noemt bedragen tussen Rp 375.000 en Rp 750.000 voor een spekkoekje.
Snap die Indonesiërs nog steeds niet dat ze hun valuta niet met minstens 5 nullen terug brengen. Lijkt me veel efficienter en doelmatiger. Want dan krijg je prijzen van Rp 3,75 tot Rp 7,50.
===============================================
Ma’af Pak , staat gewoon te koop in diverse luxe mall in Jakarta en speciale bakeri( bakkerij).
Een fabriekspekkoek is ongeveer 50.000-70.000 rupiah , dus tussen 3 eurie tot ongeveer 4,50 eurie.
Zie valutakoers , van vandaag, kan je zo van internet plukken.
Die lapislegit van pabrik (niet verder vertellen) , is qua smaak kwaliteit zelfs beter dan spekkoek die ik ooit geproefd heb in diverse pasar malams ( tot de 7.50 eurie).
Over het laten verdwijnen met die nullen, dat wil de Bank Indonesia ook.
Het heet redenominatie(of zoiets)
“dat ze hun valuta niet met minstens 5 nullen terug brengen” Dat hebben de Duitsers in de enorme inflatie na WO1 ook gedaan. Nadat op de postzegels geen plaats meer was voor overdrukken. Die inflatie is voor de Duitsers nog steeds een trauma, en werkt door in de huidige politiek over de geldcrisis.
Beste lezers en reageerders,
Met dit verhaal is deze korte serie van vijf EigenZinnig Indische verhalen afgerond.
Hartelijk dank voor jullie interesse en reacties op de vijf verhalen én de (koos)namen van jullie Indische Tantes: Dick, Pop, Dee, Sèrrr-Keteplèk, Ollie, Meetje, Wietie, Tietiek, Deddek en Poppok.
Wil je rechtstreeks naar mij reageren: bovenaan bij de 5e reactie heeft Boeroeng een e-mail-link geplaatst.
Met vriendelijke groet,
Ferry
p.s. binnenkort volgt er nog een (lang) avontuurlijk Indisch verhaal uit mijn toetsenbord
Veel dank Ferry !
Mail Ferry : klik hier
Wat een hoop blabla