Plus dat Indische Nederlanders al Nederlanders waren bij aankomst en zich richten op assimilatie in die Nederlandse samenleving.
Ik denk dat onze ouderen die assimilatie ook stimuleerden, opdat de nazaten betere kansen hadden als verwitzijnde .
En dan nog een reden (zelden expliciet uitgesproken) niet een aparte kleine groep blijven vormen, om verdrukking te voorkomen.
Een hard les te Indonesië geleerd na 1942.
Soms noemde men dat rasverbetering. Die kreet dook wel eens op in Indische kringen.
Dit was een reactie die ik schreef in een MH17-topic .
Was het een overweging bij ouderen? Niet meer de nazaten laten samenhokken in eigen kring in Nederland om opnieuw een situatie van ongewenstheid en achterstelling te voorkomen?
Het waren nogal forse tikken wat men kreeg na 1942.
...................
Indisch4ever 
We moeten het stimuleren van assimilatie niet verwarren met aanmoediging van onze ouderen om “wit” te trouwen, voor ras- en/of positieverbetering.
Bij zijn aankomst in Nederland in 1950 moet mijn goede vader hebben gezegd : “Ik heb gekozen voor Nederland en niet voor Indonesië, ik ga nu dus als Nederlander leven”. Dat betekende niet dat hij tahoe en tempeh en de tjèbokfles uit zijn leven bande, wel dat hij zich volop in het Nederlandse beroeps- en maatschappelijke leven stortte. Hij en zijn vrouw koesterden een uitgebreide kennissenkring “uit Indië”, maar zij sloten zich geenszins af voor nieuwe contacten en vriendschappen met de autochtonen.
Toen mijn vader zijn uitspraak deed woonde ik nog bij mijn moeder in Semarang. Ik kon mij geheel achter zijn visie scharen toen ik later “door omstandigheden” deel ging uitmaken van zijn nieuwe gezinnetje in Den Haag.
Nooit werd ik door mijn vader – of door mijn moeder, nadat zij in Nederland was gearriveerd – geadjak om een witneus tot vrouw te nemen. Zo ver ging hun beider wens tot opgaan in de Nederlandse samenleving niet.
Voor zover ik weet heeft ook niemand anders uit de eerste generatie die ik heb leren kennen haar/zijn kinderen gestimuleerd om toch vooral “wit” te trouwen. Het ging allemaal vanzelf. In mijn Haagse jeugd voelden de Hollandse meisjes zich aangetrokken tot de Indische jongens en de Hollandse jongens tot de Indische meisjes. Les extrèmes se touchent (et se couchent).
Het succes van de Indische jongens bij de Hollandse meisjes was zo groot, dat in Den Haag eind vijftiger, begin zestiger jaren v.d.v.e. hele veldslagen werden uitgevochten tussen Indische en Hollandse jongens, omdat laatstgenoemden de maagdenroof van eerstgenoemden niet konden verkroppen. Die tijd heb ik net niet meegemaakt, want toen zat ik al “met mijn gat op zee”.
Over “rasverbetering” werd door ons jongeren en de ouderen alleen gekscherend gesproken.
Pak Pierre
Nederlanders die emigreerden naar Amerika…. die zeiden ook tegen de kinderen : doe mee aan deze samenleving.. wordt Amerikaan.
En ze wisten al dat hun kleinkinderen zich vooral Amerikaans zouden voelen en velen zouden geen Nederlands meer kunnen spreken.
Als je kiest voor een toekomst voor jezelf en je nazaten in een new country dan zijn dit de konsekwensies … op den duur verdwijnen die identiteit, kennis, taal, gewoontes van de ol’ country.
Maar in de situatie van Indische Nederlanders zat er wellicht ook een soort schrik van voor nazaten die nog te Indisch waren, ook in uiterlijk en zo extra kwetsbaar zouden zijn.
Men had het zelf toch meegemaakt.. wat het was beschouwd te worden als een cultuurvreemde minderheid.
Het is een verhaal apart: in hoeverre was die vervolging van 1942-1962 mede bepalend voor de zogenoemde ‘geruisloze assimilatie ?
@gekscherend@
Распутін – ras Putin
e.m.
@Pak Pierre: “We moeten het stimuleren van assimilatie niet verwarren met aanmoediging van onze ouderen om “wit” te trouwen, voor ras- en/of positieverbetering.”
De wens van onze ouders om “in het wit” te trouwen had meer met maagdelijkheid te maken dan met rasverbetering.
Ik bedoelde met “wit” trouwen iets anders dan “trouwen in het wit”.
Pak Pierre
‘Vervolging van 1942-1962’?
vervolging…
Eerst de Japanse onderdrukking van al wat Nederlands was
Daarna de vijandige Indonesische bevolking
En na 1949 was het nog steeds belandaatje achteruitstellen met als dieptepunt de verbanning van 50.000 Nederlanders in 1957
@Buitenzorg “in hoeverre was die vervolging van 1942-1962 mede bepalend voor de zogenoemde ‘geruisloze assimilatie ?
Als je de gebeurtenissen na de japanse inval de revue laat passeren kwam toen het onderhuidse ‘inheemse’ nationalisme pas echt boven drijven en werd een vijandbeeld gecreëerd van de daar generaties (!) lang levende europeanen.Dat deze nazaten van de oorspronkelijke kolonisatoren zich aan het land gebonden voelen en na de machtswisseling een ieder mogelijk een kans zou moeten krijgen om op een faire manier z’n maatschappelijke positie te herschikken, kwam door ongelukkig politiek manoeuvreren van beide landen nooit (meer)uit de verf.
***Na de Indonesische onafhankelijkheid in 1949 begint een uittocht van Nederlanders. Zeker als eind 1957 de anti-Nederlandse stemming zijn hoogtepunt bereikt door de Indonesische aanspraken op Nieuw Guinea, dan nog in Nederlandse handen. Nederlandse bedrijven worden genationaliseerd en Nederlanders tot ongewenst vreemdeling verklaard. De regering in Den Haag besluit tot een grootscheepse evacuatie. Tienduizenden Nederlanders worden naar huis gehaald. Maar duizenden ‘spijtoptanten’, Indische Nederlanders en pro-Nederlandse Molukkers willen ook weg. Ze hebben geen Nederlands paspoort maar voelen zich wel Nederlands. Ze zijn naar Nederlandse scholen geweest en hun ouders werkten voor het Nederlandse bestuur, bedrijfsleven of het KNIL. Ook zij voelen zich bedreigd en zien geen toekomst meer in eigen land.
http://www.npogeschiedenis.nl/andere-tijden/afleveringen/2011-2012/Tussen-wal-en-schip.html
@Buitenzorg: “Vervolging van 1942-1962?”
In die periode vormden de Indo’s een probleem voor de respectievelijke overheden van Japan, Indonesië en van Nederland. Wij voelden ons nooit op ons gemak en konden in die periode alleen denken aan overleven zonder toekomstig perspectief om aan te werken.
We hebben het overleefd en we hebben onder leiding van Tjalie Robinson onze Pasar Malamcultuur ontwikkeld tot grote hoogte. En met onze 2de generatie Indo Wouter Muller en onze 3de generatie Ricky Risolles is onze Indocultuur voorlopig verzekerd.
Er is een heel oud Spaans gezegde:” Donde fueres, haz lo que vieres”. Waar je ook komt, doe precies hetzelfde wat je anderen ziet doen. Ik pas dat altijd toe en ben nu aan de grens met Mexico en eet hier burritos en tamales de carne asada. Beter kan het niet.
Van je ras, ras, ras
rijdt Ras Poetin door de plas …
Pak Pierre
Oeps … dit “ras, ras, ras” hoort eigenlijk onder de bijdrage van Pak Eppeson.
Ik was al in gedachten bij u, heer George, want ik wilde opmerken dat die Spanjaarden hun wijsheid weer hebben van, als ik mij goed herinner van de School met den Bijbel in Semarang, de Heere Jezus himself. Hij zei desgevraagd zoiets als dat je je als de Romeinen diende te gedragen als je in Rome was en zoals we allen weten was de Heere Jezus een heel wijs man. Nog wijzer dan de heer Van den Broek, en die is toch al behoorlijk wijs.
Voorzichtig met het eten down in Mexicoe. Montezuma is wraakzuchtig. En zo u nog vrijgezel bent, voorzichtig (cuidado) met de Mexicaanse meisjes. Antes que te cases, mira lo que haces.
Nu gauw naar Pauw en de avondlemper.
Pak Pierre
Heer George, het Spaanse gezegde: “Donde fueres, haz lo que vieres” geldt alleen voor de Amerikaan (Gringo, Cabacho). De meeste Mexikanen houden zich daar niet aan.
Ga maar eens naar een kumpulan van hun en u zult gauw merken dat ze gewoon Spaans blijven praten onder elkaar in uw gezelschap, terwijl ze even goed voor de beleefdheid Engels kunnen praten.
Het meeste wat ze doen is anders, vooral onder de illegalen, die gooien hun gebruikte toilet papier gewoon op de vloer in publieke wc’s.
Op mijn werk moesten ze aangemaand worden om dat niet te doen.
Sorry, ik hou me daaraan, want ik ben getrouwd met een Guatemalteekse, nu al bijna 38 jaren, en ik heb veel geleerd in die tijd. Ik spreek Spaans in bed en schrijf Spaans onder kolong.
Lijkt mij handig. Je ziet ze in Nederland rechts rijden en dat doe je natuurlijk ook. Weet u nog dat in Indië links werd gereden?
@carne asada@
Sagt mir wo die Studenten sind …
e.m.
Tot sateh verwerkt dus.
Ajajajajaiiiiii …. canta y no llores ….
Pak Pierre
bovenstaande lijkt me meer een milde vorm van culturele groepseuthenasie
Hoe is de Indo überhaupt eigenlijk ontstaan. Deze groep of soort is toch per definitie ontstaan uitvermenging van verschillende rassen nl. het blanke Kaukasische ras en het bruine of Mongoolse ras nl. de Zuid-Oost Aziatische oosterling.
Door onderlinge vermenging is er een mengkultuur ontstaan waarbij weliswaar door de meer lichtgekleurde individuen kon worden neergekeken op de meer donker exemplaren. Vaak ook als gevolg van juist die donkere Indo’s de zgn petjohs door een gebrekkige opleiding of andere sociale factoren doorgaans “lager” op de sociale ladder zijn terecht gekomen.
De school met de Bijbel uit die jaren waaraan Pak Pierre vaak genoeg naar verwezen heeft zorgde er voor dat de opleiding op lagere schoolnivo meer toegankelijk werd gemaakt voor ieder Indokind.
Mijn moeder ook afkomstig uit Semarang en opgeleid als onderwijzeres heeft in 1946 in Bandoeng om als oorlogsweduwe het hoofd boven water te kunnen houden een privé school met de Bijbel opgericht die zich richtte op ouders die het schoolgeld konden betalen en hun kinderen een betere schoolopleiding gunden. Met haar 5 jonge kinderen en 3 oudere stiefkinderen zag ze ondanks de bittere oorlogservaringen kans later samen met een aantal onderwijs medewerksters een grote groep kinderen waaronder heel veel peranakan Chineesjes en Indonesiers klaar te stomen voor een vervolgopleiding en een betere positie in de post-koloniale maatschappy. Wat toen in Indonesie ongebruikelijk was had ze zelfs ook middaglessen.
Omgang met andere rassen/soorten was nooit een punt maar ze was er altijd op gebrand dat je niet omging met straatschuimertjes die niet naar school gingen of so wie so een wat lossere opvatting van huis meekregen over scholing.
Twee van haar stiefdochtersen haar zoon zijn met zgn. witneuzen getrouwd. Een zelfs al in 1946 met een AAT-er in Bandoeng. Haar oudste dochter is later met een Spaanse straaljager piloot getrouwd want ze woonde in Spanje. Ze werd vroeg weduwe en keerde terug naar Holland. Nu heeft ze een relatie met een Afro-Suri. De oudste zoon van mijn halfzus werd beroepsmilitair en vanwege de koude oorlog jaren gestationeerd in Duitsland waar hij met een Duitse trouwde. Hij is nu gepensioneerd als sgt majoor.Een zoon van hem ging naar de KMA en trouwde met een collega KMA-er. Witneusje. Tenslotte trouwde haar jongste zoon (van mijn halfzus) met een witneusje.
Dus het is alleen al in onze familie een tjampoer adoek van je welste want mijn jongere zusje is met een Arubaan getrouwd en woont vanaf begin 60-er jaren in Aruba. Mijn oudere zus is met een Amerindo getrouwd en woont in sCal terwijl hun zoon weer in ‘sGraveland woont en met een witneusje is getrouwd en twee kinderen heeft. Hun dochter woont en werkt in Italie en trouwt binnenkort met een Italiaan.
Zal er maar mee ophouden. Ik wacht nu met angst en beven af of er weer gekef komt vanaf achter de pagar van de kampong gladakker.
Huib
@Huib: “….de kampong gladakker.”
Elk jaar als ik een maand in Indonesië ben, is mijn belangstelling daar net zo onbenullig als hier: kijken naar wat je voor de voeten komt. Vanachter de geraniums hier kijk ik op een hondenuitlaatgebied. Wat mij opvalt is dat er alleen rashonden rondlopen. Mijn conclusie is, Nederlanders houden niet van “kampong gladakkers”.
In Indonesië zie je veel “kampong gladakkers”. Ik maak er soms foto’s van, omdat die mengrashonden veel op elkaar lijken of je ze in Bengkulu zie of in Lombok. Ze maken op me een nogal niet-aaibare indruk.
@Loekie, dank voor de YouTube video over meute “kampung gladakkers” die onder sadistische aanmoedigingen van kampongbewoners een wild zwijn te grazen nemen. Ik kon slechts 2 minuten de video van 11 minuten aanzien. Dat zijn inderdaad de gladakkers die je overal in Indonesië ziet.
dhr Huib
Maar wat wil Uw bovenstaande verhaal eigenlijk zeggen, er wordt weinig verklaard
Op een ander topic had dhr van Beek iets interessants gezegd, dat op neer komt dat niet alle Indo’s trouwen met blanken, het is geen voor de hand liggende zaak, misschien hangt het af van welke generatie we praten . Dat viel mij ook op bij mijn derde generatie waar het blanke geslacht ondervertegenwoordigd is en dat is wel opmerkelijk in een blanke omgeving. Ze zijn allemaal hoog of hoger opgeleid dus daar ligt het niet aan, is het een reactie op de keuze van hun ouders of voelen ze zich meer happy in een andere sfeer (?)
Wel weet ik van mijn familie dat in het voormalig Nederlands Indie de Indischen met veelal Indischen trouwden. Maar in Nederland veranderde dat. Toen ik aan Nederlands toneel deed, viel mij plotseling op dat ik als wat oudere de enige was die in Indonesie geboren was en 2 Indische ouders had. Dus er is een omslagpunt. Het wijk ook af van andere migranten die meer bij zichzelf hokken.
En wat de tweede generatie betreft, valt het me op dat veel Indischen met (blonde) Hollandse vrouwen getrouwd of bevriend zijn maar dat hoeft niet specifiek representatief te zijn. Met Indische meisjes had je geen relatie, die beschouwde je als een soort zusje, lees dat maar na in het boek van Marion Bloem, geen gewoon Indisch meisje. Maar is de keuze op een Indische partner niet gewild of ligt niet de voorkeur?
Dus er zit wel wat in de keuze van een Indo voor een partner, zou die geconditioneerd door de generaties heen zijn door het verleden, ik heb de indruk van wel.
Ikzelf ben veilig getrouwd met een Italiaanse, die ik op vakantie in Zwitserland ontmoet heb, dus niet in de ijssalon in Nederland
De laatste regels van bovenstaande schrijver begrijp ik niet maar hebben zeker niks met het onderwerp te maken.
Er is niemand die mij heeft voorgehouden te integreren of te assimileren. Toen ik uit Indië vertrok vond ik het spannend. In Nederland zag ik ongeveer een lijn om te volgen, heeft niemand mij iets voorgeschreven. Het was toch mijn nieuwe toekomst, en daar moest ikzelf aan werken. Natuurlijk bleven huidskleur en neus onveranderd, maar daar heeft niemand iets van gezegd. Alleen als er op TV een licht getinte figuur wordt gezocht zegt mijn Zeeuws meisje: Oh!
Wij repatrieerden in 1952 naar Nederland, waarom?: De onderneming waar mijn vader werkte werd “overgenomen” door de Indonesische overheid. Gevolg?: Mijn vader (Indische Nederlander) werd onmiddellijk ontslagen. Hij zag geen toekomst meer in de voormalige kolonie en besloot om naar zijn “vaderland” terug te keren, waar hij nog nooit was geweest. Had alleen verhalen gehoord en gelezen over dat landje aan de andere kant van de aardbol.
Aangekomen in zijn vaderland, zagen de inwoners hem liever gaan dan komen: “wat mot die zwartjoekel met zijn gezin hier?” Werd ook letterlijk tegen ons gezegd, jarenlang. We werden behoorlijk gediscrimineerd door de plaatselijke dorpelingen. Reden voor mijn ouders om tegen hun kinderen te zeggen, dat ze zich maar beter niet konden vermengen met de kaaskoppen. 3 kinderen hebben dat ter harte genomen en huwden binnen de eigen Indische gemeenschap, ze zijn alle drie erg gelukkig! 3 huwden met kaaskoppen. Alle drie gescheiden.
Conclusie?: nee, heb ik niet. Zal wel toeval zijn.
Wel zeiden wij Indische jongens vroeger altijd tegen Indische jongens en meisjes die met kaaskoppen omgingen: Zo, doe jij aan rasverbetering? Ook kende ik veel Indische ouders, die hun dochters vooral op het hart bonden om met Hollandse jongens te trouwen, was beter voor ze, werd er dan gezegd. Als zo’n dochter dan toch met een Indische jongen thuiskwam dan zag je de teleurstelling op hun gezichten.
En ik geloof inderdaad ook, dat “wit trouwen” meer te maken had met de oude moraal, dat meisjes als maagd het huwelijk ingingen.
Voor mij hoeft de Indische gemeenschap niet in de eeuwigheid voort te bestaan, als ons eten maar blijft, want wij hebben de beste keuken van de wereld, toch?
Net als de Hugenoten, die lang geleden naar Nederland zijn gevlucht, zal op den duur de Indo niet meer te herkennen zijn in de gemeenschap. Toch zie je in Brabant nog heel veel getinte gezichten met donkere ogen en een Franse (achter)naam. De dragers zelf zijn zich echter al lang niet meer bewust van hun verleden (de komst van hun voorouders naar NL): ze spreken een Brabants dialect, doen aan carnaval op een boertige manier enz.
Dat Indische ouders (=moeders) liever zagen dat de dochters met Hollanders trouwden, was misschien omdat ze maar al te goed wisten hoe Indische jongens waren: lief, aardig maar een beetje (erg) slap. Binnenshuis de grootste praat, maar buiten…..
Dat zie je overigens regelmatig terug bij sommigen op deze site…
Loekie,
Je bent te veel bezig mensen persoonlijk aan te vallen.
Dan krijg je een ruzie-achtige sfeer op de site en dat is niet wat ik wil.
Je kunt best wel zoiets schrijven als “Indische jongens hebben buitenshuis niet zo’n grote mond”
Dat klopt ook… maar zoals je vingerwijst naar andere lezers is niet sympathiek.
Wat mij betreft: inderdaad .. ik heb niet zo’n grote mond.
Loh ! Sommigen noemen mij kampong keffer, kamponghond enz en jij zegt niks…
Loekie… jij lokt die reacties uit. Kijk jij eerst naar jezelf en overdenk wat jij fout doet.
siBo
Ik wou het te mooi doen.
Mss. is dit beter
siBo
“Indisch4ever zegt:
13 november 2014 om 19:17
Loekie… jij lokt die reacties uit. Kijk jij eerst naar jezelf en overdenk wat jij fout doet.”
Djago Boeroeng, jouw democratie is echt Indisch.
Ja … leuk toch? Echt Indisch. Boleh !!
Als je het niet aanstaat dat iemand zich te pleuris werkt voor deze weblog en jou
het recht ontzegt ruzie te zoeken , dan vertrek je toch ?
Wat let je ?
Volgens mij heeft mijn Zeeuws meisje genen van Spanjaarden, Engelsen, en nog meer van de zeerovers.
En de dorpelingen van Westkapelle – ook op Walcheren – zeggen dat ze afstammelingen zijn van de vikingen. De plaatselijke voetbalclub heet De Noormannen….
Ja, maar ook van de Spanjaarden! Zwarte haren en blauwe ogen. Vooral de meisjes zijn dan ook zo mooi!
@Ja, maar ook van de Spanjaarden!@
— Beroemde atau bekende Zeeuwse ‘zwartharigen’*** :
@Het gaat om de bal@
– De Zwarte Panter, Frans de Munck (Goes, 20-08-1922);
– De Kromme, Willem van Hanegem (Breskens, 20-02-1944);
– Het Scholletje, Danny Blind (Oost-Souburg, 01-08- 961);
– Gemini, Dennis & Gerard de Nooijer (Oost-Souburg, 04- 04-1969)
***nog wel meer hoor, maar die komen van pulau Ceram. 🙂
e.m.
@Jan A. Somers, Napoleon voerde destijds ook oorlog in Spanje, waar zijn tegenstander een Brit (Marlborough) de guerrilla uitvond. Desondanks maakten de Fransen vele krijgsgevangenen, die ze lieten marcheren naar Vlaanderen. Daar moesten ze het kanaal Brugge – Damme (kanon gericht op Engeland) graven. Toen Napoleon de oorlogen verloor verkozen ex-krijgsgevangenen in Vlaanderen te blijven, liever dan terug te moeten lopen naar huis.
Als Indo heb ik al een rasvermenging ondergaan. In de familie werd er nooit over gesproken. Elke Indo was een mengelmoesje. Of je er trots op was, of niet. Het was net een cocktailbeker, met een grote scheut hiervan, en een kleine scheut daarvan. En dan goed schudden. Dat was niet anders.
Een andere zaak was de kwestie van zeden en gewoonten (cultuur). Mijn vader maakte zich wel zorgen om de toekomst van zijn dochters toen wij nog in Indonesie woonden en nog niet dachten om naar Nederland te gaan. Hij vreesde, dat zijn dochter zou trouwen met een Indonesier, niet vanwege de rasvermenging of kleurlijn, maar vanwege de islam en de veelwijverij, zoals mijn vader dat aangaf. Mijn vader werkte in Nederlandse overheidsdienst voor de Indonesiers, en dat wilde hij zo houden. Dat liep toen vast met Zwarte Sinterklaas in 1957. In Nederland kwam het zoals het kwam. De dochters werden verliefd op een autochtoon (omgevingsfactor), een Nederlander dus (blond haar, blauwe ogen). En trouwden met hem. Lang en gelukkig. En zo gaat het “witwassen” verder. Ook mijn kinderen kwamen thuis met autochtonen, die flinke scheuten in de coctailbeker deden. Niet met opzet. En het maakt mij niet uit. Maar het was toen toch een zorg minder voor mijn vader.
“Daar er in de Indische samenleving steeds naar gestreefd wordt zooveel mogelijk Europeesch te zijn en te doen, valt het bijv. niet in goede aarde wanneer een bezoekster van de baby zegt, dat het zoo’n ‘lief echt Indisch kindje is’… Men kan dit beter niet zeggen. Alle toespelingen direct of indirect op indisch uiterlijk, indische spraak e.d. kunnen beter achterwege blijven”.
( Amy Groskamp-Ten Have, Hoe hoort het eigenlijk?. H.J.W. Becht, Amsterdam 1939.)
@Loekie “. Alle toespelingen direct of indirect op indisch uiterlijk, indische spraak e.d. kunnen beter achterwege blijven”.
Achteraf kun je deze vooroorlogse omgangsvorm-regel als triest bestempelen, vooral omdat men zichzelf zo maar wat wijsmaakte om dit na de repatriëring bevestigt te zien dat men getinte overzeese landgenoten niet zag zitten en in doorsnee niet besefte dat Insulinde een fors stuk nederlands grondgebied was.
*Identiteit en sociale interactie
Berooid en ontheemd kwamen ze hier aan, uit een zeer traumatische, gewelddadige en chaotische periode in Nederlands-Indië. De mensen die niet bij familie of kennissen terecht konden, de meerderheid, werden verspreid over het hele land en opgevangen in bijvoorbeeld oude kazernes, kloosters, barakken in voormalig concentratiekampen en contractpensions. De assimilatiepolitiek ging van start, mensen moesten zich zo snel mogelijk volledig aanpassen aan de op dat moment heersende Nederlandse normen, waarden en gewoonten. Om dit te bevorderen worden ze op van alles gecontroleerd en aan regels onderworpen. Zij hadden in Indië de Nederlandse nationaliteit gehad, nu werden ze ineens gezien als anders. Ze kregen constant het gevoel vooral maar dankbaar te moeten zijn.
MwXx: “We kregen altijd het gevoel en ook te horen dat we zo dankbaar moesten zijn dat we hier mochten komen en konden blijven. Maar we waren gewoon Nederlands staatsburger, we hadden allemaal de Nederlandse nationaliteit. Er werd heel vaak vergeten dat wij de taal goed spraken, grotendeels een Nederlandse opvoeding hadden gehad, veelal goed opgeleid waren en gedeeltelijk de Nederlandse cultuur hadden meegekregen. Ook de overheid maakte deze misvatting.” In sociale interacties wordt een identiteit of een ‘zelf’ gevormd. Voor hun komst naar Nederland zagen de Indische Nederlanders zichzelf gewoon als Nederlands. De reacties die zij na hun aankomst in Nederland kregen, hebben bijgedragen aan het gevoel dat zij toch anders waren.
Dhr. S: “(…) ik kreeg wel vaak van die stomme vragen: hoe kan het dat je zo goed Nederlands spreekt en wat eten jullie? Ik weet nog heel goed dat ik ze één keer heel erg aan het lachen heb gemaakt, want dat is me altijd bijgebleven, ze vroegen toen ook wat wij dan aten en toen zei ik: nou rijst. O rijst, met boter en suiker vroegen ze. Nee met een kippenkluif. Een kippenkluif, ze vielen van hun stoel van het lachen. Hij eet rijst met een kippenkluif!
http://www.indischhistorisch.nl/tweede/sociale-geschiedenis/sociale-geschiedenis-de-bindende-kracht-van-herinneringen-over-indische-ouderen-en-hun-specifieke-wensen-en-zorgbehoeften-deel-1/
Over mijn kinderen zeiden ze: lijkt op de vader. Dat vond ik niet altijd een compliment, zo’n schreeuwende, poepende garnaal in de wieg.
Maar Oma* zei natuurlijk als ‘ervaringsdeskundige: “Komt wel goed. komt wel goed!”
*op de foto rechts, links …;)
e.m.
“Amy Groskamp-Ten Have” Volgens mij zeer goed geassimileerd!
Ik denk dat er meer sprake is van reflexieve conditionering en dat hangt van de generatie af.
Een goed voorbeeld was een paar dagen/weken geleden op deze blog te zien toen iemand een foto toonde van zijn kleindochter en er bij schreef als ik mij goed herinner: blond en blauwe ogen. Ik moest wel glimlachen omdat iemand bij de geboorte van mijn neefje zei: kijk eens hij heeft blauwe ogen.
Ik denk niet dat bij Indischen aandacht gevraagd zal worden voor zwart haar en bruine ogen. Omgevingsfactor of toeval? ik denk het niet
@van den Broek: “Een goed voorbeeld was een paar dagen/weken geleden op deze blog te zien toen iemand een foto toonde van zijn kleindochter en er bij schreef als ik mij goed herinner: blond en blauwe ogen.”
Die foto heb ik toevallig ook gezien. Dat lieve kind had een Indisch neusje en op haar linker pols de onmiskenbare Archipelvlek.
Ach ja, met omgevingsfactor bedoelde ik simpel, dat wanneer men in het westen (o.a. Europa) woont, er veel meer kans is, dat je kind tegen een westerse (c.q. westers uitziende) partner aanloopt, dan wanneer je in Azie leeft. Voor wat betreft de erfelijkheidsfactor was ik enigszins verbaasd over het blond en blauwe ogen, omdat het donker meestal dominant is. Trouwens, volgens de vroedvrouw, hebben alle pasgeboren baby’s blauwe ogen. Dat verandert later in de definitieve kleur. De archipelvlek (leuk gevonden) op de pols is een plakplaatje.
wij zijn allemaal leden van het kosmische ras( La Raza Cosmica).
Heer George,
Ik zou in een milde bui eerder denken aan “La raza comica”.
Over “raza” en Guatemalteekse echtgenoten en Montezuma gesproken: Wordt ergens in Spaanstalig Zuid- en Midden Amerika op 12 october nog “El dia de la raza” gevierd, c.q. de dag van de “hispaniteit” oftewel de dag van de Spaanse stam?
Wellicht een voorbeeld om na te volgen voor wie nog enige hindernissen op de weg naar assimilatie van de Indische Nederlander wil opwerpen: Het invoeren en vieren van een “Dag van de Indo”.
Zoals de Javanen in Suriname hun hoogtijdag zagen omgezet in nationale feestdag (zie onder het topic “Indonesia actueel” van 10 nov, regel “Eigenlijk Surinaams nieuws”), zo zou de overheid ook kunnen worden bewogen (via het EEIG natuurlijk) de Indo-dag als nationale feestdag in te voeren.
Een Indovaantje ligt al klaar. Paatje Pffff heeft nog voorraad.
Pak Pierre
met alle respect….hebben jullie nou nooit zoiets van…'”hier hebben we t al vaker over gehad….en ook al vaker hetzelfde hier op i4e geschreven…” 😉
Tja Pak Ronaldo, nu je het zegt ……
Pak Pierre
Pak R. We hebben het er al vaker over gehad…
Natuurlijk blijft het thema telkens weer terugkeren omdat ons inzicht erover met/in de tijd meeverandert , zoals wij bv enigzins worden verrast hoe onze cucu’s zich manifesteren. Is indisch zijn alleen een gevoel, is het cultureel zodat ook totoks in het plaatje passen, verdwijnt het door ‘rasverbetering’ of is het ooit een indo altijd een indo enz enz.
Onder het genot van een lemper:
Veel indo’s voelen – nog steeds – een verbondenheid met elkaar. Er is een gevoelde gedeelde identiteit. Die gevoelde identiteit is een kluwen van culturele verschillen met Nederland, een Indisch ‘gevoel’ dat de ratio ontstijgt, Aziatische trekken en een gezamenlijke – min of meer – geschiedenis van repatriëring en aanpassing.
Binnen deze grote lijnen legt een ieder zijn eigen accent. Die accentverschillen worden in discussies op internet als ware onder de microscoop gelegd. In wezen kleine verschillen worden uitvergroot, tot in den treure bediscusseerd en – vaker dan mij lief is – onderwerp van vrij barse meningsverschillen.
In het echte leven is de roep ‘makan dulu’ genoeg om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen (namelijk die van de geurige lekkernijen). Helaas werkt internet anders en kunnen ruzies tot vervelens toe doorgaan.
Makan Dulu!
citaat: Zal er maar mee ophouden. Ik wacht nu met angst en beven af of er weer gekef komt vanaf achter de pagar van de kampong gladakker.
Huib
Kan dhr Huib en hij alleen uitleggen wat hij bedoelt met name wie hij bedoelt met de door hem geschreven zin, dan kan deze onverkwikkelijke zaak uit de wereld geholpen worden want met deze voor ingewijden begrijpelijke zin begon de zaak
Hij bedoelde niet jou, Peter.
Maar laten we ontopic gaan.. deze offtopiclijn gaat nergens heen.
——————
Mijn idee was dat het de ervaringen van onze ouderen als vervolgde minderheid wel een factor was tot assimilatiedrang in het nieuwe land.
En dan dacht men eerder aan de nazaten van generatie 3,4, etc, dan aan zichzelf.
Dat die nazaten niet meer als aparte groep herkenbaar zou zijn .
Men paste zich aan natuurlijk, maar men bleef Indisch. Het stereotype van men ging Hollandser dan Hollands willen zijn, klopt niet.
Ik zie niet veel bijval van de andere lezers.
Dan moet het wel zijn, dat het meer mijn indruk was.
Toh?
@Boeroeng ” men ging Hollandser dan Hollands willen zijn,”
Ongetwijfeld zal er in de indische gemeenschap die niet bepaald homogeen was en uit personen bestond van allerlei kleur, rang en stand, mensen/families zijn die op het assimilatieproces vooruitliepen en hun mengcultuur snel inruilden vd dominante nederlandse. Spottend worden ze ook indo kesasar (verdwaalde en misschien wel verdwaasde) genoemd. Het is natuurlijk een zwaktebod om zo je roots pogen te verdonkeremanen. Het is hilarisch want aan uiterlijk, tongval, meegekregen normen en waarden, eetcultuur ed is de herkomst voor de buitenstaander zo klaar als een klontje.
… en thans gaan al die Indo’s op Indische koempoelans en pasar malams als een kudde Amerikaanse buffels in een rij staan line-dansen. Zelfs op de Bengawan Solo. Hoe tocht dit? Zijn wij helemaal Indowar?
De weledelgeleerde heer Peter vd Broek schijnt te denken in zijn enorme denkraam dat alles om zijn vaak wonderlijke gedachtenspinsels draait.
En is daarom vaak geneigd een soort Comedia dell árte in zijn onwetende alwijsheid.op te voeren.
Omdat hij blijkbaar desondanks nog steeds niet snapt wat ik heb proberen duidelijk te maken zonder hanteren van Wikipedia wijsheden is speciaal voor U heer vd Broek:
DE INDO IS IN DE KERN EEN MENGRAS.
Als hij of zij in Nederland, Indonesia, USA, Canada, Australie, Spanje , Italie woont of werkt, is het niet zo verwonderlijk dat de liefdesvonk met een ingezetene van de overheersende cultuur eerder overspringt omdat hij/zij daar nu eenmaal meer mee in aanraking komt dan met Indo’s van de andere kunne.
In onze familie is daarop nooit een embargo gelegd door mijn moeder of wie dan ook en mijn vader kon het niet want die was al gekilld door lieden die her en der blijkbaar veel bijval hebben.
Capiche? Wedelgeleerde heer vd Broek
en bewaar die sommaties voor Uw gezin, kollega’s of werknemers en mss klanten of leveranciers of….. vrienden.
Huib
Ach ja heer Huib …. de heer Van den Broek verlangt van anderen op hoge toon verklaringen en argumenten bij alles wat ze in het kader van de vrije meningsuiting menen te moeten zeggen, maar verwacht van die zelfde anderen wel dat zij zijn vertogen kunnen volgen en volledig ondersteunen, hoe warrig die ook zijn.
Misschien heeft de heer Van den Broek last van “reflexieve conditionering”, wat dat ook moge betekenen.
Ik gok er in mijn eenvoud op dat de heer Van den Broek door geldingsdrang wordt gekweld.
Pak Pierre
Gaat goed, Heer Huib? ik wil in Uw tirade (van het Italiaans tirata) alleen één van de vele storende fouten naar voren halen, het Italiaans van U laat wel zeer te wensen over. Ik heb het ook even geverifieerd bij mijn vrouw en die mag het weten want die is lerares Italiaans op een middelbare school.
Even terug naar het topic.
@Mevr.Ellen over de omgevingsfactor. In Indie waren in de jaren 30 van de vorige eeuw ongeveer 200.000 Indischen en 50 miljoen of zo Inlanders (was toch dominant aanwezig) . Volgens Uw redenering zou de kans groot dienen te zijn dat indischen met Inlanders trouwden, dat was niet zo, natuurlijk met uitzondering van mijn grootvader. Hoe kan U dat verklaren?
Als Indischen toch in hun groep trouwden vòòr de oorlog (ik kijk maar op wat trouwfoto’s en leg mijn oor te luister bij ervaringsdeskundigen, waarom gebeurde dat dan niet na de oorlog en dan vooral niet in de tweede generatie, dat is mijn bevinding.
In een ander blog memoreerde dhr van Beek dat in zijn omgeving de derde generatie zich niet tot de dominante cultuur keren maar met andere niet-autochtonen mengen. Dat viel mij ook op op een verjaardag bij mijn neefjes .
Dus ik geef hier een opeenvolging van drie generaties als argument.
Mijn bescheiden veronderstelling is , dit dient een goede verstaander in de oren te knopen , maar deze heeft maar een half woord nodig , dat voor hen, de derde generatie dus , de dominante Nederlandse cultuur weinig tot geen aantrekkelijke identificatiepunten (hierachter schuilt de identiteit) biedt en dat andere culturen die beter aansluiten bij hun eigen vertrouwde Indische cultuur, de minder dominante dus, maar ook beter bij een multi-culturele samenleving , een ruimer leven als perspectief zoals Tjalie Robinson dat aanduidt. Dat vind ik toch een prettig vooruitzicht dat het Indische zodoende nooit uitsterft. De Indische als emigrant heeft bij uitstek de kenmerken in zich die keuze te maken , het betere van alle werelden.
Dat heeft dus niets met dat “Mengras” te maken , een woord als overblijfsel uit de koloniale tijd ,toch ook door Nazis gebruikt en als inferieur werd beschouwd, Indischen dienen dubbel op te passen wat voor woorden ze gebruiken willen ze niet voor Neo-Nazis uitgemaakt worden. Denk aan die hele geschiedenis over de Indische NSB, daarvan heb ik nog steeds buikloop.
Sommigen gebruiken als beeld voor Indischen wel het kopje koffie waarbij steeds meer melk bij wordt gedaan, maar zodoende proef je op een gegeven moment geen koffie meer en dan gaat je toch terug naar de koffie
Nog iets voor de omgevingsfactor van Mevr. Ellen: Als ik in een dierentuin werk, dan ga ik toch niet met een olifant trouwen, dominante cultuur in de dierentuin. want dat is de redering die U gebruikt??? Ik vind Uw redenatie wat te simplistisch en generaliserend
Mensen, niet op de persoon spelen.
Het gaat om de bal
En fair play is belangrijker dan scoren.
ps… het is mogelijk soms op deze site alleen het adres van een plaatje in een reactie te plakken en dan wordt het hele plaatje zichtbaar voor de lezers.
Boeroeng moet je weer optreden omdat er herrie in de Indo-tent is?
Verschrikkelijk gewoon;het komt door de te vele campuran culturen bij de Indo.
Misschien daarom dat onze prof.dr.Frits nu pas uit z’n kast gekropen is.
En die andere prominenten zich op de vlakte houden: Geef mij maar nasi goreng en een boel krupuk erbij.
Sambal erbij?
Mvg Jos H Crawfurd.
Boeroeng zegt 14 november 2014 om 12:05 uur (oder meer): Mensen, niet op de persoon spelen. Het gaat om de bal.
Tja … als de bal irritant aanmatigend, blaaskakerig en zelfgenoegzaam zou zijn, dan zou ik die met genoegen een rotschop geven.
Pak Pierre
Sorry. Dat was mijn reflexieve conditionering. Pavlov, u weet wel. Niets aan te doen.
Pak Pierre
Pak Boeroeng
Ook ik schijn regelmatig onder een reflexieve conditionering gebukt te gaan blijkens de herhaaldelijke verwijzingen naar een Pavlov reactie van de heer weledelgeleerde heer. Zou ik niet in therapie gaan dan vrees ik er inderdaad onderdoor te moeten gaan.
De oproep om de bal te spelen meen ik al herhaaldelijk te hebben opgevolgd indachtelijk de huidige speelwijze van het Nederlands Elftal, nl…. Tikkie terug.
Moest ik een ander beeld kiezen dan dringt zich het beeld op van een opgestoken middelvingertje of die van Jan met de afhangende oren. Om van een erger beeld nog maar te zwijggen. Maar daarbij staat mijn opvoeding me toch in de weg.
Ook met de punt van een schoen of en kluit aarde zou ik aan je beeldvorming waarschijnlijk kunnen voldoen. Nu dus aan de slag om deze attributen te googelen voor onverhoopt toekomstige noodzaak.
Huib
Ik zie dat de weledelgeleerde heer van de Broek wederom een argumentatie heeft opgebouwd waar de honden geen brood van lusten. Maar het blijft een stukje Comedia de l’Arte in mijn ogen.
Of nee het begint ook steeds meer op Stamboel te lijken. Hilarisch verwarrende betogen gelardeerd met semi wetenschappelijke Wikipedia wetenswaardigheden.
Nu het zulke komische vormen begint aan te nemen dat Ibu Ellen zelfs een huwelijk met een olifant als mogelijkheid wordt ingewreven als hij in een dierentuin zou werken dan lig ik wel in een deuk over zoveel onbenulligheid. Hier worden dieren misbruik naar voren gehaald waar schapenherders in Italie en nu nog in Berberland vroeger van werden verdacht. Dus blijkbaar om in het denkraam van de weledelgeleerde te blijven, omdat de schapen ter plekke in de bergweiden een overheersende cultuur vormen. schapencultuur dus.
Geef mijn portie maar aan Fikkie.
Huib
Dag Pak Huib, even tussendoor; het hondje van onze Brandweercommandant heet Fikkie en z’n vouw Fiffy. Ze zijn overigens alle drie vanwege een overdraagbare aandoening behandeld geworden. Dat ging als een lopend vuurtje door de plaatselijke gemeenschap.
Back ‘on topic’.
Goed weekend !
e.m.
Dag Pak Eppeson,
Dat krijg je er nou van als je de overheersende dieren cultuur als maatstaf neemt bij de partnerkeuze. Arme Fiffy slachtoffer van een Pavlov aberatie..
Maar terzake, Ook ik moet Ibu Ellen een groot compliment maken voor haar, ook voor een eenvoudige ziel als mijn persoontje, zeer begrijpelijke uiteenzetting. Hiermee staat ze duidelijk ver boven de laag bij de grondse Fikkie.
Huib
PS. Ook goed weekend !
Huib
Heer Van den Broek: In Indie waren in de jaren 30 van de vorige eeuw ongeveer 200.000 Indischen en 50 miljoen of zo Inlanders (was toch dominant aanwezig) . Volgens Uw redenering zou de kans groot dienen te zijn dat indischen met Inlanders trouwden,
De dominante cultuur in de jaren 30 in Nederlands-Indie was de Nederlandse cultuur. De Indo’s moesten zich wel – uit zelfbehoud – aan conformeren.
Een kleine Europese minderheid vormde in Indie de heersende klasse. Maar ze was meer dan dat. Bij alle overheidsdiensten en -bedrijven, bij alle particuliere ondernemingen van enig belang, in het onderwijs en de gezondheidszorg en bij missie en zending waren op een fractie na alle leidinggevende posities in Europese handen. De Nederlanders waren in Indie inderdaad wat men sociologisch aanduidt als een maatschappelijke en culturele elite. Het betrof echter een eigenaardige soort van elite, typerend voor een kolonie. Ze was niet uit de inheemse bevolking voortgekomen, maar ze was, van buiten af, door de kolonisator ingeplant. Daaruit ontwikkelde zich de koloniale samenleving, deels bestaande uit ‘blijvers’of ‘hiergeborenen’ (hier = Indie), deels uit ‘trekkers’ of ‘daargeborenen’ (daar = Nederland), beide groepen dienstbaar aan de belangen van het moederland (Nederland) maar niet zelden geneigd de belangen van de kolonie te laten voorgaan: de spanning tussen exploitatiekolonie en volksplanting.
(Bron: De laatste eeuw van Indie, door J.A.A. van Doorn).
U weet, dat deze koloniale tijd niet te vergelijken is met de huidige tijd. Soekarno wilde elk spoor van de Nederlandse overheersing wissen en dat heeft ook de Indo-groep geraakt. Zo erg zelfs, dat wij de vraagtekens bij de Indische geschiedenis en cultuur nog moeilijk kunnen invullen.
Hè, een intellectuele verademing deze weloverwogen bijdrage. Dank u wel Ibu Ellen. U bent en blijft een dame.
e.m.
Intellectueel en tevens uitblinkend in wellevendheid. Dat “we” (geen pluralis majestatis) nog veel van vrouwe Ellen mogen lezen op I4E.
Pak Pierre
Ach, het is een kwestie van liever 1 goed boek lezen, dan 10 slechte boeken. Aanrader is De laatste eeuw van Indie, geschreven door de socioloog J.A.A. van Doorn. Het is een sociologisch onderzoek over de samenleving van het toenmalig Nederlands-Indie. Compleet met (enkele) cijfers en tabellen. Te leen in elke openbare bibliotheek.
Als maar niet te muulek ….
Pak Pierre
Geachte Mevr Ellen. Ik heb het over Indischen als sociale groep in Indie die ik naar ik aanneem verhalen hoofdzakelijk binnen hun groep Indischen of Indo-Eurpeanen trouwden. Ik kan niet aannemelijk maken dat er veel indischen in de koloniale elite trouwden maar dat lijkt mij niet gebruikelijk noch geaccepteerd in een koloniale maatschappij. Wel lees ik dat het boek “Smeltkroes Batavia” van Jean Gelman Taylor aangeeft dat de invloed van de Indische vrouw in de koloniale maatschappij afneemt omdat door de import van Hollandse vrouwen als bruid hun kansen om te trouwen met een blanke afnemen. ,Of U beschikt over cijfers die mijn stelling ontkrachten. Het ligt voor de hand dat meer naar de Inlandse richting werd getrouwd, weet ik uit eigen ervaring. Dat er later buiten de groep werd getrouwd lijkt mij een uitzondering, ik ken geen kampboek die daarover rept. Dit is wat de conditionering in Indie betreft
Wat de tweede generatie betreft ben ik in sneltreinvaart boeken aan het herlezen geschreven door de 2de generatie maar ook door schrijvers zoals Wim Willems te lezen ter bevestiging ook wel verificatie genoemd van mijn stelling.
Reflexieve conditionering is een ander woord voor Pavlov-reactie. Ik wilde dat woord vermijden , aangezien daar nogal spastisch op wordt gereageerd maar helaas. Dus als ik de volgende keer het woord kwijlende honden zoals Fikkie gebruikt (onderdeel van het experiment van Pavlov) dan weet U waarover ik het heb.
Er waren meer barrières bij huwelijken in Nederlands-Indië
siBo
document/27984 – UvA-DARE – Universiteit van Amsterdam
dare.uva.nl/document/27984
•In cache
Wetgeving bij gemengde huwelijken in Nederlands-Indië. Bachelorscriptie van: … beide staatkundige categorieën der Nederlandsch-Indische bevolking (die der.
http://dare.uva.nl/cgi/arno/show.cgi?fid=27984
Ik pik er wat uit
siBo
Waar eene Inlandsche vrouw trouwt met een Europeaan, wordt zij altijd min of meer ingelijfd in de Europeesche maatschappij. De kinderen uit zoodanig huwelijk worden opgevoed als Europeanen. In zulk een geval bestaat er geen bezwaar om de Inlandsche vrouw den staat van haren Europeeschen man te verleenen.
Geheel anders is het als eene Europeesche vrouw trouwt met een Inlander. Zij geeft in maatschappelijken zin haren Europeeschen staat, hare voorrechten en hare beschaving prijs…. M.i. is de meest praktische regeling deze, dat de vrouw zoowel den publiek- als den privaatrechtelijken staat van den man volgt en dat de kinderen dien van den vader volgen. (Taco Henny in Handelingen 1887, deel 2: 27).
Een van de andere sprekers was pastoor Van Santen. Hij was voor de vergadering uitgenodigd vanwege zijn religieuze achtergrond. Van Santen was het met Taco Henny eens en zei dat dergelijke huwelijken zoveel mogelijk moesten worden tegengewerkt:
“De Europeesche vrouw, die zulk een huwelijk wil aangaan is te voren reeds altijd hetzij maatschappelijk, hetzij zedelijk, meestal in beide opzichten, diep gezonken, en het huwelijk heeft niet tot gevolg dat het haar òf voor haar zelve òf voor het oog der maatschappij uit dien toestand van vervallenheid opricht”. (Van Santen in Handelingen 1887, deel 2: 36).
24
“Waar eene Inlandsche vrouw trouwt met een Europeaan, wordt zij altijd min of meer ingelijfd in de Europeesche maatschappij.”
Wat de vraag opwerpt wat dat “min of meer’ inhoudt.
In zijn “Controleur B.B.; Herinneringen van een jong bestuursambtenaar in Nederlands-Indië” schreef de oud-bestuursambtenaar W.Ph. Coolhaas over een voorval dat plaats vond toen hij gestationeerd was in Zuid-Tapanoeli (nabij Sibolga op Sumatra). Een veerarts van Batakse afkomst had tijdens zijn studie in Utrecht kennis gemaakt met een “Nederlands meisje van goede huize”. Hij nam zijn bruid mee terug naar Indië en daar, in de woorden van Coolhaas, “was het mis gegaan”. Op Java voldeed hij niet, althans zo verteld Coolhaas, en zou gedegradeerd worden tot adjunct-veearts. Op voorspraak van zij vrouw werd hiervan afgezien en werd hij overgeplaatst naar zijn streek van herkomst.
Volgens Coolhaas ging het toen echt mis. De persoon in kwestie zou aan de drank zijn geraakt en afgegleden. De Batakse veearts voelde zich miskend: hij wilde, gezien zijn Nederlandse diploma en Nederlandse vrouw een betere positie op een hoofdplaats in Java. Coolhaas was zéér negatief: “Er was geen sprake van, dat daar aan kon worden voldaan.” Achter de regels proef ik de benepen koloniale mores, de moeilijkheden en teleurstellingen van een westers opgeleide en denkende inheemse intellectueel en de onmogelijkheid van de gemengde relatie tussen een Nederlandse vrouw met een Inlander.
Het liep uit op een drama:
“Hij (d.i. de Batakse veearts) werd geschorst en vertrok met zijn gezin naar zijn dorp (…). Daar liet hij zijn vrouw met de Batakse vrouwen op de sawahs werken, zó dat het vanuit passerende auto’s goed gezien kon worden. Enige malen.. (werd)… ik gewaarschuwd door Europeanen, dat zij een blanke vrouw op de sawah hadden zien werken, iets wat in de toenmalige omstandigheden ongehoord was. ER was voor ons geen reden om direct op te treden, maar ik liet de vrouw door een tussenpersoon weten dat zij, als ze onze hulp inriep, daarop dadelijk kon rekenen.”
Murw gebeukt wilde de vrouw vertrekken, maar haar man stond erop dat de kinderen die er intussen waren bij hem bleven. Daarop weigerde zij te vertrekken. Coolhaas besluit: “Ruim een maand later kwam (de veearts) mij melden dat zij was overleden, naar hij vermoedde aan malaria. Hij verzocht om vaststelling van de doodsoorzaak door de Indische arts Azir, opdat niet gezegd zou worden dat zij vergiftigd was. (…) Met een paar andere Europeanen ben ik de laatste eer aan de overledene gaan bewijzen”.
“wat dat “min of meer’ inhoudt.” Bij mijn grootmoeder meer min dan meer. Maar die lui uit Madoera staan daar boven! Mijn moeder werd weer wat ‘meer’ vanwege haar huwelijk met een officier van de Gouvernements Marine. Maar zij was een goede dochter van haar Madoerese moeder!
Ik hoopte een Indisch meisje te ontmoeten toen ik mijn toekomstige vrouw voor het eerst zag.
In mijn ogen was zij de mooiste vrouw die ik ooit gezien had, ze was niet alleen mooi, ze was stunning.
Stunning omdat mijn hersens een oplawaai kregen toen ik haar voor het eerst zag, alles om haar heen werdt wazig net als de foto.
In mijn geval heeft deze ontmoeting veel te maken met waar ik woonde, er waren weinig Indische vrouwen in een metropolis zoals Los Angeles.
Zeer geachte Heer Keller,
ik heb de bachelorscriptie over gemengde huwelijken met zeer veel aandacht gelezen, de periode omstreeks de eeuwwisseling is mij weinig bekend. Ik dien wel uitdrukkelijk te vermelden dat gemengde huwelijken in die tijd betekende, huwelijk tussen personen behorend tot de Europese en die tot de inlandse categorie. Gewettigde kinderenen erkende kinderen of wel Indo-Europeanen behoren JURIDISCH tot de Europese bevolkingscategorie. Omstreeks de eeuwwisseling verandert de samenstelling van de Europese bevolkingsgroep. Er komt een grote instroom van Totoks, uit de Nederlanden, die de dominante groep wordt. Deze groep ook wel elite gaat zich steeds meer naar binengericht dus Nederlands gedragen en de Indo-Europese groep als intermediair gaat steeds meer aan en invloed boeten. Met dien gevolge dat steeds minder Nederlanders met Indo-Europeanen danwel Inlandsen trouwen.
@Mevr. Ellen.
Bij mij zit de bibliotheek niet om de hoek maar ik heb Uw zinsnede wel in het boek van Prof. van Doorn teruggevonden (p.23).
Mij gaat het om de Indo-Europese bevolkingsgroep. Haar invloed was niet alleen betrekkelijk klein , maar ook omdat die groep in meerderheid weinig ontwikkeling, sociale status en economisch gewicht had. De latere verruiming van de maatschappelijke kansen leidde alleen maar tot een sterkere orientatie op de Nederlandse importcultuur. Als ik de foto’s uit die tijd bekijkt dan trouwde de meerderheid deze groep tussen elkaar Indo’s tussen Indo’s en waren er weinig mogelijkheden in de Hollandse elite te trouwen.
Tijdens het in 1990 georganiseerd symposium door Wim Willems hield Paul van de Veur een lezing over “Groepsverband van Indo-Europeanen en hun sociale stijgingskansen. Hij had een vragenlijst gegeven aan vooraanstaande Indo-Europeanen en Indie-kenners over Indo-Europeanen die in de Indische maatschappij een belangrijke positie in de Indische maatschappij innamen. Daaruit kwam toch een redelijke lijst naar voren. Ik kan dit alleen maar verklaren dat ,als men deel uitmaakt van de elite men toch altijd een leuke baan in het gouvernement kan krijgen. Zij naar Nederland gaan en daar studeerden, hadden de mogelijkheid buiten de groep te trouwen, alhoewel dat niet zo geaccepteerd werd (Zie de eerste echtgenoot van de moeder van Adriaan van Dis)
Voorlopige conclusie.
Het overgrote gedeelte van de leden van de Indo-europese groep (kleine Boeng) zijn in de vooroorlogse periode veelal binnen de groep heen getrouwd
De vraag wat er gebeurde met de tweede generatie? volgen zij hun ouders of gaan zij een andere weg. Dat voor de volgende keer.
Aha, heer van den Broek, U heeft het boek van prof. Van Doorn erbij gehaald. Plus de goede bachelorscriptie over de wetgeving bij gemengde huwelijken in Nederlands-Indie. Dank aan heer Bokeller. Best taaie, moeilijke stof, goed voor een tiental keer overlezen. Te uitgebreid, om er een uittrekseltje van te maken.
In elk geval, is het een wonderlijke geschiedenis die gebeurd is. Germanen (een mengras van Kelten, Balten en Lappen) trokken uit met hun schepen. Zij namen met de gevaarlijke zeereis al risico’s, en hebben daarna allerlei wilde avonturen beleefd en geworsteld op het verre vasteland. Uit noodzaak van Europese burgers verleenden zij – als koloniale bovenlaag – privileges aan een – groter wordende – menggroep en brachten deze onder bij de groep van Europeanen en gelijkgestelden. Ter onderscheiding van de groep van Inlanders en gelijkgestelden. Van een religieuze naar een raciale scheiding. Op basis van een verschillend rechtssysteem. Die onderscheiding moest leiden tot een wederzijdse integratie en ethische politiek. Maar een integratie leidt ook tot de andere zijde van de medaille: tot zelfbewustzijn. En tot het – vermoede – inzicht van ongelijkheid. Dat is ook nu het geval in Nederland (o.a. de Zwartepietendiscussie). Men vond bepaalde elementen niet meer te passen in de eigen cultuur en identiteit. Er volgt een uitstoting ervan (in Nederland nu: kick out Zwarte Piet). Als ik naar mijn tjoetjoes kijk (vierde generatie), dan zie ik de Germaanse gedaante terugkomen (blank en blond, met als enige kenmerk misschien nog het Indisch neusje), maar tevens omgeven met een andere vreemde, maar verfijnde oosterse cultuur. Terug van weggeweest, maar toch anders. En dankzij (niet denigrerend bedoeld) de derde generatie nu tijdelijk websiteloos, omdat de derde generatie het te druk heeft met de drie l’s van het bestaan: liefde, leven en loopbaan. Andere tijden en wonderlijk.
Liefde, leven en loopbaan, zoals het elke normale jongere in een betaamt.
Germanen (een mengras van Kelten, Balten en Lappen) trokken uit met hun schepen.
Werden die geen Indo-Europanen genoemd?
Geachte Mevr. Ellen.
Dat de tweede generatie bij de partnerkeuze onbewust/bewust beinvloed is door de wijze waarop hun ouders in het voormalig Ned.Indie geleefd hebben is een gecompliceerde te achterhalen zaak, maar ik ben er toch aan begonnen:
citaat 1: “Elke Indischjongen, laat staan elke volbloed Aziaat, was bij voorbaat als minnaar en echtgenoot uitgesloten, alsof het om incest ging”(blz 9)
citaat 2: “we hadden liever Hollandse Jongens” Sonja gelooft wat ze zegt. (blz 41).
Het zijn weliswaar citaten uit een roman maar zijnntoch de eerste tekenen van zelfbewustzijn van de tweede generatie. Ik verklap het maar. De citaten komen uit “Niet gewoon een Indisch meisje” van Marion Bloem, hoe is zij eigenlijk getrouwd?? Het kost me wat dagen om het boek uit te lezen en dan komt mijn commentaar.
““we hadden liever Hollandse Jongens” ” Zo langzamerhand begint de kennis over discriminatie binnen de Indische bevolkingsgroep naar buiten te komen. Bij mij was het andersom. Door mijn huwelijk met mijn Zeeuws meisje was ik verloren voor rasverbetering (en vanwege mijn studie: standsverbetering?) bij Indische meisjes die iets donkerder waren getint dan ik.
Marion Bloem is getrouwd met Ivan Wolffers. http://www.ivanwolffers.nl/
Getrouwd met een witneus en dat al vele jaren …. al die tijd zelfs “in eerste echt”, geloof ik ……
Maar haar debuutroman “Geen gewoon Indisch meisje” beschouw ik niet als standaardwerk voor wie zich wil verdiepen in de sociale verhoudingen in voormalig NOI.
Men keek op elkander neer, jawel, maar overal elders, dus ook in moederland Nederland zelve, waren er grote standsverschillen die nauwgezet in acht werden genomen en verdedigd. Een “volksjongen” in Nederland was in de betere kringen ook niet reçu, ondanks behaalde diploma’s.
In NOI kwamen zichtbare raciale verschillen als een welkom extraatje om het onderscheid te markeren tussen bovenbaas, baas, baasje en onderknuppel. Verder eigenlijk niets bijzonders onder de tropenzon. Allemaal mensjes. Bezoek de Apenheul (niet die in Almere maar de echte bij Apeldoorn) of de andere club bij Arnhem van de Van Hoofs en zie hoe het daar bij onze naaste familieleden, de aapjes, toegaat.
Pak Pierre
In sommige Nederlandse kringen wordt ook op een bijzondere wijze gedacht over de bilspleet van de bouwvakker. Niet ons soort volk.
In #Volkskrant Magazine van 15 & 16 NOVEMBER 2014 -papieren versie- een zeven pagina’s-lang (incl. pics) interview met schrijver-arts Ivan Wolffers* en zijn partner Marion Bloem**.
*Hij: ‘/…/Maar voor het interview moet je zeggen: ‘iemand die ik ken.’
**Zij: ‘Welnee, dat vindt mijn zus niet erg. Toen zij bij haar man haar eerste /…/.’
Tekst: Evelien van Veen
Foto’s: Robin de Puy
# http://www.volkskrant.nl/leven/ik-ben-er-altijd-vanuit-gegaan-dat-niets-sterker-is-dan-onze-liefde~a3789404/
e.m.
Iwan Wolffers en Marion Bloem zijn de ouders van Kaja Wolffers, ex van Birgit Schuurman, zus van Katja, echtgenote van Thijs Römer, vader van Sammie, achterachterkleindochter van Dirk, zoon van Pa Stiefbeen …;)
e.m.
U begint gevaarlijk te worden, u weet zo veel!
Heer Eppeson,ik wist niet dat Kaya getrouwd is geweest met Birgit.
Het is nieuw voor mij; de rest weet ik, omdat ik veel tv 📺 kijk.
Mvg Jos H Crawfurd.
Dhr de la Croix, U zegt zelf dat U het boek van Marion Bloem na een paar bladzijden ter zijde heeft geschoven. Hoe kunt U uit U zelfgenoegzaamheid bijna na een paar bladzijden het boek beoordelen als een niet-standaardwerk, ik vraag maar niet wat U als standaardwerk beschouwt obv drie bladzijden want dan dien ik U weer te corrigeren,. Ik weet dat U snel kan oordelen maar na drie bladzijden lijkt mij het wel wat veel. Het boek gaat niet over de sociale verhoudingen in NOI (daaruit blijkt wel Uw gebrek aan inhoudelijke beschouwing) maar over hoe de tweede generatie hun leven beoordelen. daargelaten dat meer dan 200.000 personen het boek hebben gekocht en veelal tot de Indische groep in Nederland behoren dwz meer dan 200.000 Indischen kochten het boek, kan U nagaan hoeveel het gelezen hebben op de meer dan 530.000 Indischen in Nederland. na aftrek van oude-van-dagen, kinderen etc heeft dus iedereen behalve dhr de la Croix natuurlijk het boek gelezen. Vind ik wel een prestatie
En persoonlijke ervaring van dhr de la Croix wil niet zeggen dat ieder Indo het beleeft zoals hij want daar komt zijn exclusieve verlichte redenatie wel op neer. daarom begrijp ik dat hij vaak in de wij-vorm spreekt maar hij vertegenwoordigt alleen zichzelf , zo ik alleen mijzelf vertegenwoordigt. Dhr de la Croix heeft over dhr Bolkestein gezegd dat die zich minder bekakt (het lijkt wel een studentenvereniging) dient te gedragen. Aan deze aanmatigende woorden kan hijzelf beter een voorbeeld nemen. Goed voorbeeld doet goed volgen.
Laat dhr de la Croix eens wat boeken over Indie lezen , dit kan aan zijn inhoudelijke en concrete beoordeling der onderwerpen bijdragen, zoals bovenstaande blijkt.
Alhoewel ik niet twijfel aan de goede trouw van Marion Bloem, ik heb haar gezien het aantal boeken dat ik van haar bezit altijd trouw gevolgd maar dat wil niet zeggen dat ik altijd eens ben met haar was.
Natuurlijk kan aan dhr de la Croix een SWOT-analyses geen weggegooid geld zijn. Dit bedoel ik natuurlijk niet persoonlijk, maar draagt bij aan de ontwikkelingsgang die iedere Indo maakt, dus ook aan mij.
Waar het om gaat zoals Tjalie Robinson zegt is het Ruime Leven en dat we bewust zijn van de dingen die ons beinvloeden maar ook motiveren.
Peter, svp. De bal spelen , niet de persoon
Het spijt me Boeroeng, ik liet me even gaan. Ik zal volgende keer beter opletten
Ach meneer Van den Broek, u laat zich zo vaak gaan. Jaar in, jaar uit, zo lang ik u via I4E ken laat u zich gaan. U kleineert anderen, uw bijdragen zijn als regel agressief en aanmatigend van toon. U vindt zich geweldig, althans u laat aan alle kanten merken dat u zich geweldig vindt. Een geleerd man en iedereen zal dat weten.
Ik geloof niet dat u zich kunt veranderen. En ik wens mij niet meer aan u en uw geblaas te ergeren. Ik stop dus met I4E, want voor ik het weet schop ik niet de bal, maar u, vooralsnog virtueel.
Ik hoop niet dat Boeroeng dit bericht onmiddellijk wegblaast. Ik had het nog niet zo lang geleden over het “zelfreinigend vermogen” van I4E. Welnu, dat bewijs lever ik nu. Hij hoeft niets te doen. Ik trek me terug. Toetoep perkara.
Pak Pierre
Erg jammer!
Niet doen, pak Pierre….laten we maar gewoon verder gaan met hele gezellige dingen want sommigen, zijn zo pententengan, iets overschrijven uit een of ander historisch boek en zich dan tot de in knappe koppies denkenden te behoren, ze blijven bestaan en de interessant zijn, raken ze moeilijk kwijt…ik heb al eerder aangegeven dat bij onderwerpen als dit, die vaak terug komen, meestal ruzies ontstaan, omdat er altijd lieden zijn die overal wel een beter antwoord hebben….laten we eerst beginnen alles in je eigen woorden te schrijven en hoe je dit allemaal beleeft hebt, ipv heel de wikepedia uit te pluizen….lijk me ook veel gezelliger als je alles simpel houdt, zodat iedereen het begrijpt…en u doet dat pak Pierre, want, deze simpele taxicahuffeur begrijpt uw schrijven en ik lees uw berichten ook heel graag en altijd met een glimlach….en als iemand toe geeft dat hij zich liet gaan tegen iemand van hier, maar zich verontschuldigt aan de moderator en niet tegen die persoon, in dit geval u, Pak Pierre….dan is hij geen man….maar ja, ik had altijd al mijn twijfels, bij bepaalde indo’s uit italie, of dat wel echte mannen zijn…;)
Pak Pierre, als ik het goed lees dan wilt u stoppen met 14E.
U bent iemand die 14E interresant maakt en 14E heeft u nodig.
Mijn persoon en ik neem aan nog vele anderen, nemen uw ontslag niet aan. Laat het zelfreinigend vermogen maar aan de ongewensten over die anderen proberen te vernederen.
Sommige onder ons hebben verkeerde woordenkeuzen met opzet of onbedacht.
U hebt ons altijd laten zien dat “Fair Play” uw motto was.
Het beste is om niet meer te reageren op personen die ons kleineren en below de belt vechten.
Uw ontslag wordt niet aangenomen op14E.
Time to say goodbye
Paesi che non ho mai
Veduto e vissuto con te
Adesso si li vivro
Con te partiro
Su navi per mari
Che io lo so
No no non esistono piu
It’s time to say goodbye
Terima Kasih Pak Pierre … vóór Koning Baâboe en de veertig jongelingen; vóór de Ambonese kalongjager Wattimena; vóór ‘In plaats van de bullepees had hij nu een mooie, zwarte gekronkelde stok van akarbahar.’; vóór uw respect … vóór ALLES.
Al !
Tikke-tikke-plóng-è …
e.m.
Foei meneer E.M.! Hij komt immers toch terug, even een time out! Dat gebeurt bij alle sport als je even moe bent.
Sorry meneer Somers, dat ik mij zo ‘formeel’ opstelde. We (geen pluralis majestatis) maken er een ‘litotes’ van en doen ‘neffer kambek’ bij het oud papier …;)
e.m.
Pak Pierre,
Eerlijk gezegd las ik uw reacties altijd als eerste als ik I4E opzocht. Soms was ik het met u hartgrondig eens, vaak gruwelijk oneens – zelfs tot hoofdschuddends toe – maar altijd geboeid door de pareltjes die u uit uw keyboard toverde. In de regel waren ze ‘tongue-in-cheek’- uw stukjes nodigden uit tot een glimlach, maar helaas werd dit door een enkele minder goede verstaander niet begrepen.
Het mag gezegd worden: u bent een groot stylist. Daarbij leerde ik u kennen als iemand die met fair play en open vizier het toernooiveld van de meningenstrijd inging. Het EEIG zal uw bijdragen node missen.
Maar nu begint het wel erg op een I.M. te lijken. U bent gelukkig nog onder ons en ik zou u willen vragen om toch uw beslissing te herzien. U doet mij en gezien de reacties ook vele anderen er een groot plezier mee.
Ik heb zo’n idee dat onze kruisridder af en toe nog last heeft van een parkeerbon toen hij zich met Indische zaken in Delft wilde bemoeien. Gaat wel over, poekoel teroes! Dit waren wel oude koeien in de sloot, maar die waren er toch ook uitgehaald?
@Pak P “Ik stop dus met I4E, want voor ik het weet schop ik niet de bal, maar u, vooralsnog virtueel.”
Welnee, u bent niet de man de versaeght of in het germaans ‘Versagt.’
* Versa(e)ghen : ‘vrees aanjagen; bang zijn’
*1) •de moed opgeven.
2) – 1) Bang worden 2) Blode 3) De moed verliezen 4) Moedeloos worden 5) Vrees aanjagen 6) Vrezen
En toetoep perkara lijkt dan weer op verzaken : ; “Met verzaken wordt bedoeld dat men zijn of haar plicht niet nakomt. ” Dat is dan weer te sterk uitgedrukt.
Aan de andere kant, u neemt uzelf in bescherming, want die inwendige vulkaan stond op het punt van … maar liet zich temperen door uw relativerende ironie/humor.
Dus ga door volgens de bekende Indo Leus ….Pukul terus !!!
Als ik zo vrij mag zijn ook een bescheiden bijdrage te leveren en hoop dat de ballotagecommisie het daar mee eens kan zijn dan zou ik in alle bescheidenheid Pak Pierre willen voordragen tot het nobele erelid van het EEIG. In alle bescheidenheid en met verschuldigde eerbied.
Huib
Hear, hear…
PS Een domme boer.
Huib
De uitgangspunten voor een discussie voeren zijn m.i. wederzijds respect en sans rancune.
Ik zou beide heren willen toeroepen: neem samen een biertje aan de bar en schudt elkaar de hand.
Verschillen van mening en inzicht blijven altijd bestaan, dat is juist het leuke van discussie voeren.
Dus geachte heren De la Croix en Van den Broek (niet in volgorde van belangrijkheid maar gewoon alfabetisch): blijf vooral uw mening, kennis, ervaring en inzichten spuien in de diverse discussies op deze site: met wederzijds respect en sans rancune. Er zijn ook nog andere deelnemers aan de discussies.
Heer of Mevr. Indorein
Ik zou beide heren willen toeroepen:neem samen een biertje aan de bar en schudt elkaar de hand.
Is dit zoiets wat u bedoelt?
http://www.boston.com/news/polotics/gallery/073009_beer_summit_obama/
Indorein, misschien werkt dit beter.
http://www.google.com/?gws_rd=ssl#q=obama+beer+summit+boston+pictures
Werkt niet op mijn computer, kan dus geen antwoord op geven.
Pak Indorein,
Het wordt met zelfingenomen heren die menen de wijsheid in pacht te hebben wel erg moeilijk kersen eten laat staan een pintje pakken. Zoals vaak blijkt wordt de wijsheid ontleend aan cherry-picking uit wickipedia en gegoogel en daarnaast schijnen de schrijvers Boon en Bloem een belangrijke inspiratiebron voor bepaalde kromme uitspraken te zijn waar de honden geen brood van lusten.
Als je aangeeft dat Indische Nederlanders eigenlijk een mengras zijn en blijven worden Hitler, NSB en de Neuernberger rassen theorieën er bij gehaald. Maar Mussolini blijft merkwaardig genoeg tot op heden buiten schot.
Maar zoals pas nog zelfs twee dames op een onheuse manier zonder enige aanleiding werden geschoffeerd gaat toch eigenlijk wel alle perken te buiten. De weledelgeleerde heer vd Broek zou zich daarvoor best kunnen verontschuldigen als hij een heer van stand zou zijn.
Het voert te ver om dit allemaal terug te voeren tot verschillen van inzichten en Pak Pierre heeft zijn motivering reeds glashelder verwoord op de van hem bekende wijze. Dat hij uiteindelijk zo djengkel is geworden valt te begrijpen. Maar tutup mulut is mss wel zo verstandig om het niet te laten ontaarden.
Toch hoop ik ook dat Boeroeng of anderen er in slagen hem tot andere gedachten te brengen.
Al was het alleen maar om I4e interessant te houden voor eenvoudige zielen zoals mijn persoontje
die normaal gesproken niet zoveel tijd steken in internetdiscussies en al helemaal niet over het onderwerp Indische zaken.
Huib.
Bovenstaande reacties op mijn aankondiging van gisteren, 2348 uur, lezende (moment van zwakte, ik kon het toch niet laten), werd het mij te moede dat ik inderdaad al in mijn kist lag, opgebaard in de aula van een of ander kerkhof. Na de laatste tonen van “Bengawan Solo” (Akhirnya di laut …) hoor ik de sprekers, een voor een, een lofzang over mij uitspreken. Over de doden dus toch niets dan goeds. Wist niet dat ik zo werd gewaardeerd. Een enkele spreker waagt een kritische noot, maar zo dat ook hij een dankbare glimlach aan mijn lippen weet te ontlokken.
Tja … what more is there to say. Lezertjes die mij een beetje hebben leren doorgronden zullen weten dat ik een man van principes ben. Van consequent zijn en rug recht houden. Ik heb NIET geschreven wat ik heb geschreven om uit de menigte “encore, encore” te horen roepen voor nog een voorstelling, om dan als Heintje Davids (wie kent haar nog?) als een blij duveltje uit de coulissen te springen.
Inderdaad, ik heb ermee willen ophouden omdat ik mij steeds meer begon te ergeren aan de horkerigheid en lompheid van bepaalde lezertjes en van 1 lezertje in het bijzonder, omdat die stelselmatig horkerigheid aan gesnoef wist te paren. Een hele grote minderheid uit de I4E populatie gelukkig, maar toch.
Wie zich ergert aan iets moet de schuld bij zichzelf zoeken, zegt ene Deepak Chopra. Ik dus ook. Ik hoef mij niet te ergeren en deed het toch, in toenemende mate. En voor dat ik het zou weten zou ik mij aan de zelfde horkerigheid bezondigen als aan die waaraan ik mij steeds meer ergerde. Daartoe zou ik mij niet willen verlagen.
De consequentie is voor mij duidelijk geworden: Afstand nemen.
Adieu dus, lieve lezertjes (m/v). It was good while it lasted. Time to say goodbye.
Vaarwel, tot betere tijden. Het ga u allen goed.
Pak Pierre
e.m.
Grüß Gott
Aan Pak Piere die misschien de verleiding niet kon weerstaan om toch nog even hier te mampir…
Het volgen van principes is meer dan loffelijk, maar het is geen Draconische wet dat een eens genomen besluit niet mag worden herzien.
Daarom, hopende dat die betere tijden in de afzienbare toekomst liggen, geen vaarwel, maar een Tot Wederziens….. Semoga kita cepat ketemu lagi di dunia maya…
“Van consequent zijn en rug recht houden.” Kan gevaarlijk zijn hoor. Heb je dat in Harderwijk in de Smeepoortstraat, in de tempel van het KNIL niet geleerd? Even bukken als ze schieten? Mijn Zeeuws meisje zegt wel eens: even niet mee bemoeien! En bij de Japanners was rug recht houden inderdaad levensgevaarlijk. Ik heb ook netjes leren buigen, en leef nog. Beweeg me zelfs nog op I4E. Overigens niet met alles!