Indorock in Amsterdam

Geplaatst op 12 september 2012 door Boeroeng

In het blad Ons Amsterdam was er in september een artikel over Indorock te Amsterdam. De schrijver is Herman Keppy.
..

..

Dit bericht werd geplaatst in diversen. Bookmark de permalink .

35 Responses to Indorock in Amsterdam

  1. Arthur Olive schreef:
    24 oktober 2012 om 07:25

    Even terug over Lydia en de melody strings.
    Volgens Google is Lydia voor goed naar Amerika gegaan in november 1960, Dat kan de tweede keer zijn geweest, want ik kan me nog goed herinneren dat ze met de Nieuw Amsterdam op 17 mei 1960 naar Amerika ging. Ik was ook op die overtocht en Lydia deed ons allen een genoegen met haar songs.
    Later hoorde ik dat ze is opgehouden met zingen vanwege haar geloof.

    Beantwoorden
    • eppeson marawasin schreef:
      24 oktober 2012 om 10:12

      Tja … en als je dan vanwege het geloof moet gaan evangeliseren of langs de deur moet, blijft er inderdaad niet veel tijd over om er daarnaast nog hobby’s i.c. muzikale op na te houden. Gelukkig hebben we de ‘plaatjes’ nog zullen we maar zeggen.

      e.m.

      Beantwoorden
      • Pierre de la Croix schreef:
        24 oktober 2012 om 11:06

        Tja … en dan vraag je je af waarom een mens (m/v) niet meer mag/kan zingen als hij/zij gelovig is geworden. Misschien vond Lydia dat ze niet meer de lichtzinnige songs kon zingen die zij voorheen had gezongen, over liefde en zo …..
        Eeuwig zonde, om in geloofstermen te blijven.

        Schiet me ineens te binnen een stukje van een lied, of was het een psalm of gezang, dat wij kindertjes zongen op de School met den Bijbel in Semarang: ” ‘k heb geloofd en daarom zing ik, daarom zing ik van genâ …”. Het was, zo denk ik nu, een Paaslied, want na die beginregel kwam iets dat eindigde met “Golgotha”.

        Ik heb de Molukkers altijd beschouwd als bondgenoten en nooit tegen ze gevochten, al was het alleen maar uit eigen belang. Een paar Ambonese vriendjes in Semarang zorgden er voor dat ik niet al te veel werd belaagd door Indonesische jongeren, o.m. van de Tentara Peladjar die zich erg agressief jegens Chinezen en Indo’s gedroegen. Ik was voor mijn leeftijd nogal groot van stuk en werd regelmatig uitgedaagd, zoals daar de gewoonte was.

        Molukkers en Indische jongens op de schepen waar ik werkte hadden ook een speciale band met elkaar, ongeacht rang en functie, overigens zonder een kliek te vormen tegen “de rest” op de boot. Ik heb nog 16 maanden aan-een-stuk gevaren met Anton Thenu, ook uit Semarang, kleinzoon van de bekende Atjeh-dominee Thenu, als ik mij niet vergis vertrouweling van Pan Heutsz himself. We zijn lang met elkaar opgetrokken totdat Anton huwde en naar Canada vertrok …..

        Pak Pierre

      • Marjoleine Bosma schreef:
        14 december 2017 om 21:30

        Lydia & her Melody Strings
        Lydia Tuinenburg (geb. Cilacap, Indonesië 1940, overleden 2016) uit Apeldoorn met begeleidingsband The Melody Strings. Later begeleid door The Rollers uit Zaandam.

        1959
        – Send me the pillow / Heartbeat
        (Imperial HI 1015)
        – Lipstick on your collar / Your cheatin’ heart
        (Imperial HI 1016)
        – Have I told you lately that I love you / Take these chains from my heart
        (Imperial HI 1018)
        – EP Don’t stop kissin’ me goodnight – Send me the pillow / Heartbeat – It’s a sin
        (Imperial IPE 5025)

        1960
        – Careless hands / Let me go lover
        (Imperial HI 1023)
        – Half as much / Just a queen for a day
        (Imperial HI 1036)
        – Send me the pillow / Take these chains from my heart
        (Capitol 4336)
        – You belong to my heart / Each time you leave I die a little
        (Imperial HI 1037)
        – Ik blijf van Laura houden / Ik zal Tommy missen
        (Imperial HI 1045) [A: Charles / B: Lydia]
        – Never on sunday / Everybody’s somebody’s fool
        (Imperial HI 1053 [Lydia & The Rollers]
        – EP Voice with a beat: Have I told you lately that I love you – Take these chains from my heart / Careless hands – Let me go lover
        (Imperial IPE 5033)
        – EP Half as much – Just a queen for a day / You belong to my heart – Each time you leave I die a little
        (Imperial IPE 5034)

        1961
        – Please help me I’m falling / Changing partners
        (Imperial HI 1054) [Lydia & The Rollers]
        – Jealous heart / You’re fooling someone
        (Imperial HI 1073) [Lydia & The Rollers]
        – Just out of reach / I forgot to remember to forget
        (Imperial HI 1078) [Lydia & The Rollers]

        1971
        – Kom van dat dak af / Send me the pillow
        (Imperial 5C 006-24466) [A: Peter & zijn Rockets / B: Lydia & her Melody Strings]

        1978
        – Send me the pillow / Heartbeat
        (Philips nr. gezocht)

        1980
        Ik bewonder jou / Send me the pillow
        (Bovema-Negram 1A 006-26404) [A: John Lamers / B: Lydia]

        1981
        – Send me the pillow / Heartbeat
        (EMI 1A 006-26721) [Lydia & De Melodiestrings]

  2. eppeson marawasin schreef:
    24 oktober 2012 om 01:39

    @van den Broek, 23 oktober 2012 om 20:09 zei:
    /…/ik was toch iets te jong om gezellig met de Indo’s tegen Molukkers te knokken.@

    Of ik was ook nog te jong, of leefde te geïsoleerd op het barakkenkamp, maar ik was niet eerder op de hoogte van die onderlinge rivaliteit. Integendeel! Ik weet me nog te herinneren dat rond 1958/59 we vaak een al wat grotere Indo-jongen te logeren kregen, omdat hij thuis vaak ruzie had. Het was een vriend van mijn oudere broers. Ik bewaar prettige herinneringen aan zijn aanwezigheid. Wat wil je ook, iemand die bereid is om voor langere tijd met je te ravotten en te stoeien. Na zijn laatste logeerpartij heeft hij ons nog een paar van die ouderwetse bokshandschoenen nagelaten. Ik zal nog eens navraag doen. Nee, niet naar die handschoenen natuurlijk. Dat was trouwens in Middelburg. Mijn eerste kennismaking met een Indo überhaupt 😉 was een Indo mevrouw in West-Souburg, 1956.

    Ze woonde aan de Vlissingse of Middelburgse weg langs het kanaal door Walcheren, ongeveer halverwege Ambonezenkamp West-Souburg en de Marnixschool. Wat een allerliefst en -vriendelijkst mens. We mochten van thuis geen Tante zeggen, dus altijd ‘dag mevrouw’.

    Nadat we naar het midden van het land waren verhuisd, twee Indo schoolmeesters, waarvan één het hoofd der school. En zoals meneer Somers en Pak Pierre toch ook wel een streepje voor hadden bij hun Molukse militaire instructeurs, zo hadden wij Molukse kinderen een streepje voor bij die twee Indo meesters. De andere leerlingen zagen soms ‘wit’ van angst :>)

    Toen ik rond de eeuwwisseling tijdens een overbruggingsperiode zwaar lichamelijk magazijnwerk moest verrichten, was mijn reddende engel een 19-jarige Indo jongen met een gemankeerd verleden. Zal z’n naam niet noemen. Vader Indo, moeder Hollands. Strenge Indo opa was gevechtspiloot geweest. Vader, kleine zelfstandige verlaat moeder voor secretaresse. Vader op zijn beurt ook gemankeerd vanwege zelfdoding van een oudere broer.

    Mijn reddende engel, laat ik ‘m uit respect de naam ‘Lefty’ geven uit dat nummer van Townes van Zandt, was een HAVO-fail en wilde alleen maar hard, veel en lang werken en dat ook nog eens met ‘kei’ er voor. Mind you … 19 jaar! De enige keer dat ik me door een beduidend jonger iemand gaarne heb laten tutoyeren. Die zware Ford auto-onderdelen waren voor mij een ondragelijke last en voor hem ‘spielerei’. Overigens had hij overdag ook al een fysiek zware baan. Zijn opofferingsgezindheid jegens mij ‘onbetaalbaar’. Een jonge Indo die een oude(re) Molukker ongevraagd steeds te hulp schiet.

    Toen mijn overbruggingsperiode er na enkele maanden op zat, gaf Lefty aan dat hij speciaal voor mij langer was gebleven. Hij had daartoe een lucratievere job erbij in Arnhem afgeslagen. What a guy! En inderdaad nadat ik weg was, is hij ook weggegaan. Ik ben heel veel dank verschudigd aan deze Indo jongen, deze geweldenaar. De andere magazijnmedewerkers, dat vernam ik achteraf, had hij blijkbaar duidelijk gemaakt om geen geintjes met Eppeson uit te halen, dat zou hij niet accepteren. En waar ik nu Lefty’s steun en loyaliteit aan heb verdiend??? Geen idee, want zelf gaf hij aan dat in zijn Betuwe-domicilie het niet altijd pais en vree was tussen Indo’s en Molukkers. Ben Lefty nadien nooit meer tegengekomen. En waarom ik dit nu allemaal heb opgeschreven. Geen idee; voer voor psychologen waarschijnlijk. Wat was het topic ook alweer? Had met muziek te maken toch? Okay …

    Dedicated to my young Indo guardian ‘Lefty’

    e.m.

    Beantwoorden
    • eppeson marawasin schreef:
      24 oktober 2012 om 02:25

      PANCHO and LEFTY

      Living on the road my friend
      Was gonna keep you free and clean
      Now you wear your skin like iron
      Your breath’s as hard as kerosene
      You weren’t your mama’s only son
      But her favorite one it seems
      She began to cry when you said goodbye
      And sank into your dreams

      Pancho was a bandit boys
      His horse was fast as polished steel
      Wore his gun outside his pants
      For all the honest world to feel
      Pancho met his match you know
      On the borders down in Mexico
      Nobody heard his dying words
      That’s the way it goes

      All the federales say
      They could have had him any day
      They only let him hang around
      Out of kindness I suppose

      Lefty he can’t sing the blues
      All night long like he used to
      The dust that Pancho bit down south
      Ended up in Lefty’s mouth
      The day they laid poor Pancho low
      Lefty left for Ohio
      Where he got the bread to go
      There ain’t nobody knows

      All the federales say
      We could have had him any day
      They only let him slip away
      Out of kindness I suppose

      The poets tell how Pancho fell
      Lefty’s livin’ in a cheap hotel
      The borders quiet and Cleveland’s cold
      So the story ends we’re told
      Pancho needs your prayers it’s true,
      But save a few for Lefty too
      He just did what he had to do
      Now he’s growing old

      All the federales say
      They could have had him any day
      They only let him go so wrong
      Out of kindness I suppose

      A few gray federales say
      They could have had him any day
      They only let him go so wrong
      Out of kindness I suppose

      By Townes Van Zandt

      Beantwoorden
  3. CJ Lentze schreef:
    23 oktober 2012 om 22:09

    Was inderdaad een mooie + ook leerzame avond. En de heren speelden nog als de beste. Die twee zangers die onder andere Everly’s zongen waren nog goed bij stem.

    Beantwoorden
  4. van den Broek schreef:
    23 oktober 2012 om 20:09

    Ik was dus ook bij het Indorock en ik vond het een verademing. De muziek is wel iets voor mijn tijd, ik was toch iets te jong om gezellig met de Indo’s tegen Molukkers te knokken. De muziek kwam wel uit hele duistere lagen van mijn geheugen, maar het kwam.

    Ik vond het genoegen de wat bejaarde maar nog levenslustige Indo’s op hun guitaren te horen. De levendige muziek werd afgewisseld door verhalen uit de jaren 60, door muziek van grammofoonplaten en foto’s uit die jaren.
    Dit alles onder de bezielende presentatie van Keppy, ik heb niets anders dan lof voor hem en hoop dat het voor herhaling vatbaar is met andere steden. want er werd niet alleen in Amsterdam aan Indorock gedaan.

    Ik vond één vraag wel kenmerkend. Er werd aan de muziekanten gevraagd hoe de deutsche Maedeln waren, want ze speelden veel in Duitsland) maar ze hielden hun kaken stijf, want over zoiets praat je als Indo niet, dat is niet netjes t.o. deze dames en vooral niet als je dochter in de zaal zit. Geen enkele had een smeuig verhaal, maar op de foto’s zag je de jongens in Duitsland omringd door een stoet Maedeln en ik denk niet dat de boys netjes de handjes boven de dekens hielden. Maar daar praat je als Indo natuurlijk niet over. Ik niet tenminste maar ik heb ook niet in Duitsland gespeeld.

    Beantwoorden
    • Pierre de la Croix schreef:
      23 oktober 2012 om 21:49

      Indo jongens en blonde Deutsche Gretchen in de vijftiger jaren v.d.v.e. geen probleem. Deutsche Vati’s evenwel vonden het doorgaans geen goede pasangan.

      Pak Pierre (ervaringsdeskundige)

      Beantwoorden
  5. eppeson marawasin schreef:
    28 september 2012 om 16:57

    @Bintang, op 28 september 2012 om 15:34 zei:@

    ‘Violetta’ Bintang, natuurlijk (Hör mein Lied) Violetta. Petje af voor de Indorock-kenner Bintang. The Skyrockets doen helaas nu even geen belletje rinkelen, maar de titel ‘Guitar Humoresque’ weer wel. Je inbreng roept overigens meteen weer herinneringen op aan Rene & his Alligators, Willy and his Giants en The Explosions. Maar of dit ook Indorock bands waren. (?)

    Ik weet wel dat Guitar Boogie van Rene and The Alligators is grijs gedraaid, maar ik ben weer in twijfel of op de B-kant ‘In The Mood’ of ‘Chattanooga choo choo’ stond. Maar dit terzijde.

    Want alvast excuses aan fans van Rene, toen ik voor het eerst ‘Andy’s Boogie’ hoorde ….! Wat was hij toch een geweldenaar op de guitaar en óók nog eens heel mooi kunnen zingen.

    Indo’s, Indische Nederlanders, Molukkers moeten toch op z’n minst de LP/CD ‘East and West’ in de kast hebben staan. Of overdijf c.q. overvraag ik nu?

    e.m.

    Beantwoorden
    • Bintang schreef:
      28 september 2012 om 23:11

      De Rotterdamse Skyrockets van Electric Johnny (o.a. Johnny On His Strings/Black Eyes Rock) werden bekend met hun Zuid Amerikaanse stijltje.
      Rene and the Alligators zijn blanda’s maar Rene wordt door de meeste Indo’s toch gewoon als Indo beschouwd hoor.
      Hij speelt ook gitaar als een echte Indorocker (Guitar Boogie met op de andere kant het veel mindere In The Mood) en deed dat zelfs aan de zijde van Andy Tielman.
      East and West is inderdaad een mooie LP, maar beter nog is om die 3cd van de Tielman Brothers in huis te hebben met al hun singles erop (Java Guitars!).

      Beantwoorden
  6. Jan A.Somers schreef:
    28 september 2012 om 16:44

    Even offtopic (sorry Boeroeng), maar krijgen we nu ook een verhaaltje over de Haagse Indorock? In ‘De Indische zomer in Den Haag’ 2005, KITLV, ISBN 90 6718 250 8, een aardig verhaal: De Indische muze: Tussen kratondans en jive, tussen gamelan en indo-rock. Het gaat in dat verhaal niet om de indo-rock zelf, maar om overgangen. Maar er zal best wat te vinden zijn over die Haagse Indorock?

    Beantwoorden
  7. Bintang schreef:
    27 september 2012 om 21:12

    @e.m. The Rollers met La Golondrina?

    Beantwoorden
    • eppeson marawasin schreef:
      28 september 2012 om 03:00

      ’t Is lang geleden Bintang, maar ik wil graag gecorrigeerd worden. In mijn herinnering stond het op ’n singeltje, waarvan ik de B-kant niet mooi vond en daarom bijna zeker weet dat de B-kant Rollers Express heette. Het kan zijn dat ik me heb laten leiden door een titel als La Comparsa van De Maskers. Ik hoor het nog wel van je.

      e.m.

      Beantwoorden
      • Bintang schreef:
        28 september 2012 om 15:34

        Het is inderdaad lang geleden en daarom zal niemand het je ooit kwalijk nemen.
        Maar ere wie ere toekomt, ook hier op Indisch4ever!
        Het singletje The Rollers Express had op de andere kant de populaire track Violetta.
        Zelf vind ik beide nummers erg goed uitgevoerd door The Rollers.
        Het nummer La Golondrina (met op de andere kant het populaire Guitar Humoresque) werd op single gebracht door bekende Rotterdamse Indo formatie The Skyrockets.
        De Maskers waren natuurlijk Blanda’s, maar de bandleden, met in het bijzonder gitarist Jan De Hont, waren grote liefhebbers van Indorock bands als The Tielman Brothers en traden ook wel op in dezelfde gelegenheden.

  8. Boeroeng schreef:
    27 september 2012 om 00:44

    voor e.m.

    Lydia was voor mijn tijd. Ik ben meer van de late Beatlesjaren, underground.
    Ik herinner me haar ook niet en pas op de indische sites leerde ik haar kennen.
    Ik dacht dat ze naar Amerika ging? Net als Wanda de Fretes

    Beantwoorden
  9. Bintang schreef:
    24 september 2012 om 15:03

    Mooie post.
    Ook heel erg bedankt voor die link Boeroeng!
    En over dat dansen: in mijn familie danst iedereen, zowel voor de lol op fuifjes als professioneel.
    Als kleintje leerde je dansen door op de voeten van moes te staan die dan begon te swingen!
    De Indische Jive (soepel rock & roll dansen met swing en zonder het hedendaagse springen en stampen) is een must voor elke Indo(rocker).

    Beantwoorden
  10. CJ Lentze schreef:
    23 september 2012 om 07:43

    Ik ben een absoluut vreselijke danser. Nul komma nul gevoel voor ritme. Maar ben dan ook nooit het uitgaanstype geweest. (Welke twintiger is er nou wakker om half acht op zondagochtend? Ik dus.)

    Ik mag wel graag toekijken hoe anderen het doen, maar blijf zelf ver van de dansvloer verwijderd.

    Beantwoorden
    • Pierre de la Croix schreef:
      24 september 2012 om 19:19

      In mijn ontluikende jaren, de mid-fifties v.d.v.e., bood dans voor mij als verlegen en bovendien streng opgevoed Haags Indisch jongetje de enige gelegenheid om met goed fatsoen een meisje vast te houden.
      Ik hield dan ook niet van het gooi-en-smijtwerk, maar van “close dancing”, als ik bofte ook nog “cheek-to-cheek”.

      Mijn belangstelling voor dans taande ras toen ik, groter geworden, had ontdekt dat ik een aardig meisje ook kon bekoren zonder ingewikkelde balstbewegingen uit te voeren.

      Tja … in mijn geval wel ritmegevoel, maar liever lui dan moe. Van wie ik dat heb? Misschien wel van Lucy, ons aller voormoeder uit Afrika.

      Pak Pierre

      Beantwoorden
      • eppeson marawasin schreef:
        24 september 2012 om 21:16

        Dag meneer De la Croix, u had inmiddels op de HBS ‘Cyrano de Bergerac’ van Edmond Rostand onder ogen gekregen:

        [CITAAT] ‘Naar mijn idee bestaat er niemand
        Die zich zo sprankelend kan uitdrukken als hij.
        Soms is hij wat verstrooid en zijn z’n Muzen even
        Afwezig; maar dan zegt hij plotseling weer iets
        Briljants! [EINDE citaat]***

        ***Roxane

        e.m. 😉

      • Pierre de la Croix schreef:
        24 september 2012 om 21:55

        Ach ja Pak Eppeson,

        Aandachtige lezertjes op I4E weten inmiddels dat ik die HBS niet heb afgemaakt, want met het overgangsrapport van 3 naar 4 in de zak en na een moeilijk gesprek met Pa ijlings vertrokken naar de zeevaartschool in Amsterdam, alwaar Cyrano de Bergerac niet werd onderwezen.

        Vergeef het mij als ik in een senior momentje de verleiding toch niet heb weerstaan om een stukkie op I4E te schrijven dat niet goed valt. Verzucht in voorkomend geval dan maar: “He’s a real nowhere man, stating his nowhere point of view ….”.

        Pak Pierre

      • eppeson marawasin schreef:
        25 september 2012 om 00:48

        @/…/vertrokken naar de zeevaartschool/…/@

        “Nowhere man, the wo…rld is at your command”

        e.m.

      • CJ Lentze schreef:
        25 september 2012 om 14:28

        Ja, Pak De La X, maar ook fietsen verleer je nooit.

      • Jan A.Somers schreef:
        25 september 2012 om 16:00

        Ik heb ook dansles op school gehad, dat hoorde bij je opvoeding. Netjes, de leraar controleerde of hij zijn hand tussen ons kon steken zonder ons aan te raken! Ik had geleerd mij te excuseren als ik mijn dame op de tenen trapte. Al de eerste keer kreeg ik als antwoord: dat hoeft niet, je moet gewoon niet op mijn tenen staan.

      • eppeson marawasin schreef:
        26 september 2012 om 03:17

        Voor u dus ‘No more Boleros’ meneer De la Croix. Maar als ik CJ Lentze mag geloven, dan weet deze jonge talentvolle vertegenwoordiger van de derde generatie in elk geval welke ‘moves’ je op de hieronder (k)linkende muziek kunt dansen. Weet u het nog? Of andere liefhebbers?

        e.m.

      • Pierre de la Croix schreef:
        26 september 2012 om 21:27

        @ Pak Eppeson: “Voor u dus ‘No more Boleros’ meneer De la Croix.

        Helaas, de Bolero heb ik nooit leren dansen. Die was voor de “ver gevorderden”.

        Ik ging als 14 of 15 jarige op dansles (bij Ruby Dorani in het Haagse Statenkwartier), net als Pak Somers omdat mijn vader vond dat het bij de opvoeding hoorde.

        Quick-quick-slow, de eerste dansles …… We mochten elkaar nog niet vastpakken maar moesten de handen op elkaar’s schouders leggen. Zo gingen we op de maat van ik-weet-niet-meer-welk foxtrotje de zaal door, stapje voorwaarts, stapje achterwaarts, stapje zijwaarts, als suffe kepitings. De dansleraar hoefde ter controle op de zedigheid zijn hand dus niet tussen de meisjes- en jongenslichamen te steken.

        Zoals eerder geschreven begon ik na verloop van tijd het praktische nut van het dansen wel in te zien: Meisjes vasthouden op schoolfeestjes. Ik ging dus nog naar een cursus voor gevorderden en leerde de woeste dansen van die tijd, samba, rumba en jive, geen bolero. Daarna achtte ik mij v.w.b. het dansen “volleerd”.

        De Bolero wekt bij mij alleen prettige associaties met de film “Ten”, wegens de opwindende rol van hoodrolspeelster Bo Derek.

        De opkomst van de Indorock is geheel aan mij voorbijgegaan. Ik zat in de betreffende periode “met mijn gat op zee” zoals ruwe zeebonken het varen op de Grote Handelsvaart of “de lange deining” plachten uit te drukken. Met verlof aan wal vermaakte ik mij als rijk zeeman in de dancings van Den Haag, Scheveningen en Amsterdam, waar de Italiaanse bandjes toen zeer populair waren.

        Speciaal voor Mas Lentze: In de loop der tijden ben ik het dansen verleerd. Fietsen kan ik nog wel.

        Pak Pierre

      • eppeson marawasin schreef:
        27 september 2012 om 00:39

        Ja …. dit zijn de verhalen waar we op zitten te wachten meneer De la Croix.

        Terug in de tijd waar hoeperdepoep het troittoir nog als voetpad gebruikte en zoiets simpels als beleefdheid als fatsoensnorm nog vanzelfsprekend was. Kom daar nu eens om, om over het moderne dansen maar te zwijgen.

        Dan liever: @ De Bolero wekt bij mij alleen prettige associaties met de film “Ten”, wegens de opwindende rol van hoodrolspeelster Bo Derek.@ Altijd eerzaam gezelschap, mannen die hun klassiekers kennen. 😉

        Moeder had een collectie o.a. 78-toerenplaten met vooral Hawaiiaanse muziek. De ‘saudade’ werd vooral gevoed door en met LongPlays van George de Fretes en Rudi Wairata.

        Mijn eerste Engelstalige muzikale herinneringen -vanaf mijn zesde levensjaar- zijn te danken aan een varende Boeng (?) uit Vlissingen, die plaatjes meebracht uit Amerika en Engeland. Vaya con Dios, Yellow Bird en Goodbye Jimmy goodbye heb ik als vroegste herinnering. Van Elvis hoorde ik voor het eerst via het nummer ‘One night with you’. Van de echte Rock&Roll heb ik in het begin niet veel meegekregen, wel de ‘gepolijste blanke versie’ met Pat Boone, Connie Francis, Ricky Nelson enzo.

        Later begreep ik pas waarom de ruigere echte versie van R&R werd gediscrimineerd: It was Black! Chuck Berry en Little Richard onder anderen.

        Een andere bron vormden volgens mij de Arbeidsvitaminen, maar dat weet niet heel zeker. Op de radio kwamen in elk geval ‘Happy days are here again’ en ‘The River Kwai March’ heel vaak langs. Het kan ook zijn, dat het begin- of eindtunes waren. Moeder’s favorieten waren The Everly Brothers. Dat was nog in Zeeland.

        De Indorock heb ik via mijn oudere broers doorgekregen. Vooral de instrumentale guitaarnummers waren zeer populair o.a. The Rollers met La Golondrina. Bij moeder viel de uitvoering van Billy Vaughn meer in de smaak. Maar bij de Tielman Brothers was ze chauvinistischer. Ja … en de uitvoering van ‘Send me the pillow that you dream on’ door Lydia & The Melody Strings was in haar oren natuurlijk vele malen beter dan de versie van Hank Lockling.

        Op de MULO, begin 60-er jaren spoelde The British Wave over de polder. The Blue Diamonds en Anneke Grönloh deden op de achtergrond nog wel mee, maar telden eigenlijk niet meer mee in de strijd tussen de fans van Cliff en Elvis of die tussen The Beatles en The Rolling Stones of tussen die van Puch en Tomos.

        De Indorockers moesten het zelfs afleggen tegen Dusty Springfield en The Seekers. Je zou je haast afvragen, wat heben die Britten toch tegen Indo’s.

        En dan opeens, niet eens een Indian Summer gegund, maar patsboem ‘tis weer voorbij die mooie zomer’ en je hebt niet in de gaten dat je in de weer bent zoals nowhereman ‘making all his nowhere plans for nobody’. The Canival Is Over, maar DIE zestiger jaren van de vorige eeuw pakken ze je niet meer af.

        Oeps … wat was de aanleiding ook al weer? Oh ja, toen u al op dansles ging meneer De la Croix was ik nog de verpersoonlijking van de ‘Trappelzak Boogie’! 🙂

        e.m.

      • Pierre de la Croix schreef:
        27 september 2012 om 22:27

        Tja Pak Eppeson,

        Duitse tegeltjeswijsheid:

        “Die Erinnerung ist das einzige Paradies auf Erden,
        aus dem wir nicht vertrieben werden”

        Hoewel ….. dadelijk komt Pak Alzheimer met een grote fluit, en die blaast alle herinneringen onbarmhartig het geheugen uit.

        Maar goed, zo lang het geheugen enigszins functioneert moeten we ervan genieten.

        In de dagen dat u uit de trappelzak probeerde te klimmen waren AVRO’s Arbeidsvitaminen zo’n beetje de enige leverancier van populaire muziek (de kreet “pop” moest nog worden uitgevonden).
        Ik ben vergeten welke deun die als herkenningsmelodie hadden. Misschien wel een mars. De keuze uit beluisterbare radiozenders was zeer beperkt, menig huisje had slechts distributieradio van de PTT (via de kabel, eigenlijk heel modern). Als ik mij niet vergis had die 4 zenders in het pakket, H’sum 1 en 2 plus België Vlaams en Frans, maar dan wel glashelder, zonder atmosferisch gepiep en geknor. Verder was het onder jongelui als ik “in” om naar de Amerikaanse militaire zender AFN Frankfurt te luisteren en Radio Luxemburg. Overdag waren die vaak niet te horen of niet om aan te horen van de storing.

        Edoch, wij wisten niet beter en waren tevreden. Wij hadden een pickupje, als het kon met 10-platen wisselaar en we sprokkelden van ons armoedje de plaatjes bij elkaar. Op huisfuifjes bracht iedereen zijn eigen discotheekje mee. Menigeen was bovendien in staat om met wat buizen een versterker in elkaar te knutselen. Die produceerden gelukkig niet zoveel decibellen, zodat je nog iets aardigs in het oor van je danspartner kon fluisteren.

        Tot slot een ode aan Lydia Tuinenburg. Haar vertolking van “Send me the pillow” vind ik toch de beste, ik zou ongaarne zo door een man worden toegezongen. Voor mij ging Lydia te vroeg naar Amerika om aldaar in vergetelheid te raken. Wat is er van haar geworden?

        Boeroeng, in ieder geval bedankt voor het plaatje!

        Pak Pierre

  11. Loekie Lemper schreef:
    23 september 2012 om 01:04

    Simpel: soepele schouders en soepele heupen. Kwestie dus van anatomie. En ritmegevoel natuurlijk.

    Beantwoorden
  12. Peter schreef:
    22 september 2012 om 21:17

    lijkt me toch wel interessant, Indorock. Maar ik il eigenlijk meer weten van de Roll. Bij Indorrock staat de muziek voorop maar wordt niks gezegd over het dansen en dat vind ik wel jammer. En dan heb ik het natuurlijk niet over line-dansen want daar kan ik mijn individualiteit niet in kwijt, het is zo’n 16-tellen dans in een 4-kwart maat en eentonig!!

    Want Indischen houden niet alleen van dansen maar kunnen ook goed dansen. Ik was laatst op een Indisch jubileumfeest en zag daar wat oudere jongeren 70 en 80+ een combinatie van jive en Rock&Roll dansen. Er was een echtpaar en ik zag dat de man er echt plezier in had, die een shuffle uitvoerde, niet rechtuit maar van opzij, links en rechts , op zo’n manier alsof hij aan het schuiven was. Ik keek met een open mond van verbazing er naar, en hij maar schuiven. Ik weet weinig van dansen af maar die man had er verstand van en heeft een techniek waar ik jaloers van word..

    Donderdag 18 Oktober zal ik eens een vraagje opwerpen.

    En ik vraag me af of Indischen meer als Totoks van dansen houden en of ze ook beter dansen. Nou moet er niet een deskundige met dat dansgevoel aankomen, of het zit in het gemengd of halfbloed want dat vind ik meer dan flauwe kul.

    Beantwoorden

Laat een reactie achter op Ed Vos Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *