In ons land bestaat al meer dan zestig jaar een Indische gemeenschap. Daar hoort de gemiddelde Nederlander meestal maar weinig van, want de meeste Indische Nederlanders zijn hoffelijke en bescheiden mensen, die het liefst zo min mogelijk opvallen. Ze hebben veelal een verleden dat ze niet kunnen delen met landgenoten die het voormalige Nederlands-Indië nooit gekend hebben.
Net als onze Joodse gemeenschap zijn ze getraumatiseerde slachtoffers van de geschiedenis. In dit geval de historie van onze gigantische Indische kolonie die 300 jaar door Nederlanders is beheerd. Het is sinds 1945 een zelfstandig land onder de naam Indonesië. Veel Nederlanders denken dat dit een natuurlijk verlopend politiek proces was van een volk dat drie eeuwen lang door een buitenlandse mogendheid, namelijk Nederland, was geregeerd, maar dat ten slotte zelf zijn eigen zaken wilde regelen. Dat klinkt ook geheel redelijk en onze toenmalige koningin Wilhelmina heeft tijdens de Tweede Wereldoorlog reeds daarover een veelbelovende rede gehouden.
Evenwel werden die idealistische plannen in 1942 doorkruist door Japan, dat al vele tientallen jaren bezig was grote delen van Azië onder Japans bestuur te brengen, middels nietsontziende militaire acties. Het toenmalige Koninklijk Nederlands-Indisch Leger, het KNIL, was daar onvoldoende op voorbereid, net als Nederland zelf, dat reeds in mei 1940 door de Duitsers was overmeesterd.
In Indië begonnen de Japanners met een terreurbewind tegen alles wat nietAziatisch was. De meeste Nederlanders en Indische Nederlanders werden opgesloten in concentratiekampen. Dat kostte minstens tien- à vijftienduizend Nederlanders het leven. In begin augustus 1945 vielen Amerikaanse atoombommen op Hiroshima en Nagasaki. Die veroorzaakten zo veel doden en verwoestingen dat Japan op 15 augustus 1945 capituleerde. Dat was het einde van de Tweede Wereldoorlog. Alle Nederlandse gevangenen kwamen toen vrij, maar hun vreugde was van korte duur.
Klewangs
Geïndoctrineerd door de Japanners hadden grote groepen Indonesiërs een diepe haat ontwikkeld tegen de Nederlanders. In het bijzonder waren Indische jongeren voor die indoctrinatie gevoelig geweest. Zo hadden de Japanners een soort gemilitariseerd jeugdkorps opgericht van meer dan 300.000 Indonesische jongens en meisjes van 15 tot 23 jaar. Die organisatie, die enigszins leek op de Duitse Hitlerjugend, heette Seinendan. Alleen al op Java had die organisatie ruim 73.000 leden. Hun leuze was ’merdeka’, hetgeen ’vrijheid’ betekent. Ze bewapenden zich aanvankelijk met klassieke Indische krissen en klewangs, en met zelfgemaakte vlijmscherpe speren van bamboe, de zogenaamde roetjings. Later kregen ze moderne wapens uit Japanse arsenalen.
Alle details hierover zijn te vinden in het voortreffelijke boek van dr. H. Th. Bussemaker, getiteld ’Bersiap!’, met als ondertitel: ’Opstand in het paradijs’. Toen op 17 augustus 1945 de Indonesische politicus Soekarno de onafhankelijkheidsverklaring voorlas vanaf de veranda van zijn woonhuis in Batavia (thans Jakarta), brak de hel los. Duizenden gehersenspoelde jongeren vergrepen zich aan Nederlandse burgers, die juist bevrijd waren uit Japanse concentratiekampen en nog ernstig verzwakt waren.
Die jongeren, die ’pemoeda’s’ of ’peloppers’ werden genoemd, richtten massaslachtingen aan waarvan de wreedheid ieder verstand te boven gaat. Tussen de pemoeda’s waren ook veel jonge meisjes, de pemoedi’s, die nog fanatieker waren dan de jongens. De eerste twee jaar van de Republik Indonesia wordt de Bersiap-periode genoemd, naar het Maleise woord voor ’paraat’. Er zijn meer dan 20.000 Nederlandse burgers, inclusief vrouwen en kinderen afgeslacht. Van velen is nooit meer iets teruggevonden.
De documentairemakers Pia van der Molen en Michiel Praal hebben getracht de vreselijke gebeurtenissen in beeld en geluid vast te leggen. Daar was haast bij geboden, want de getuigen en de overlevende slachtoffers zijn thans allen boven de 70 en 80 jaar oud.
Zorgvuldig
Maar het is Pia en Michiel gelukt een belangrijk stuk geschiedenis voor het nageslacht vast te leggen. Ze hebben dat niet alleen technischhistorisch uiterst zorgvuldig gedaan, maar ook is hun tweedelige documentaire een uniek psychologisch document geworden. Dat maakt op soms ijzingwekkende wijze duidelijk hoe ernstig psychotraumata bij jonge mensen en kinderen een geheel mensenleven kunnen beschadigen.
Het is zowel ontroerend als schokkend om mensen van 70 en 80 jaar oud geluidloos te zien huilen als ze bijvoorbeeld vertellen hoe ze als kind van nog geen tien jaar oud gedwongen werden het bloed van de bamboesperen te vegen of afgehouwen hoofden in een toilet op te stapelen. Heel bijzonder is daarbij een geheim archief met de officiële en originele rapporten en brieven over de moordpartijen. Dat ’archief van tranen’ heeft Pia van der Molen gekregen van de weduwe van de voormalige KNIL-officier Jack Boer, die in november 1945 kans had gezien met een tiental Britse Gurkha-soldaten 2384 Nederlandse burgers die door de Indonesische vrijheidstrijders ter dood waren veroordeeld, te bevrijden uit de beruchte Kalisosok-gevangenis te Soerabaja.
Pia van der Molen en Michiel Praal hebben met simpele middelen een unieke documentaire gemaakt en daarmee de geschiedschrijving van ons land een grote dienst bewezen. Ze hebben met hun film, die emotioneel vaak zeer beladen is, een blijvend ereteken opgericht voor al die vermoorde onschuldige Indische Nederlanders voor wie de kreet ’merdeka’ (vrijheid) in feite de dood betekende. De documentaire wordt in twee delen door MAX uitgezonden, namelijk a.s. zondag op Nederland 2 om 18.53 en op zondag 19 augustus eveneens op Nederland 2 om 19.00 uur.
overgenomen van deze site
...................
Indisch4ever 
Ondanks de verschrikkingen, die de Indische Nederlanders hebben moeten ondergaan Is de huidige regering te beroerd al de slachtoffers
die nu nog in leven zijn ,ter kompensatie uit te betalen. Ze moeten bewijzen dat ze daarvoor in aanmerking komen .Wat valt er te bewijzen na 75 jaar De geschiedenis dat geschreven staat is het bewijs.!
@David. Naast meer spirituele stromingen in de islam bestaan er vanouds ook andere. Zoals elders beschreven: “Vanuit de Medinese traditie bestaan er 2 stromingen w.o.De agressieve stroming
Deze stroming bepleit de daadwerkelijke oorlog tegen de ongelovigen.
Aanhangers van deze stroming vinden dat de teksten die oproepen tot verdraagzaamheid en zachtmoedigheid buiten werking gesteld moeten worden (“abrogeren”) en voorzien de overige teksten van een agressieve interpretatie. Sommige willen terug naar de begintijd van de Islam (Salafisten) omdat toen de Islam in de meest zuivere vorm aanwezig geweest zou zijn. Een romantisch en van iedere realiteit gespeend denkbeeld.Het is een hele kleine maar toch beeldbepalende stroming, mede dank zij de inspanningen van Al Qaida en Osama Bin Laden.
De stromingen kunnen elkaar overlappen en om het nog ingewikkelder te maken spelen ook nog het land van afkomst inclusief de tegenstellingen daarbinnen, een grote rol.
http://www.humanbeing.demon.nl/humanbeingsweb/Bibliotheek/islam_en_moderniteit.htm
In de documentaire was een paar keer sprake van extremistische moslims als zijnde daders van wreedheden. Zou dat zo zijn geweest, dan kan het hedendaagse gepraat over hetzelfde extremisme worden voorzien van meer wortels, gelegen in een relatief recent verleden.
Dit sober gehouden beeldverslag die bij de meesten van de 2e generatie eerder als met een niet doorleefd gevoel gehouden vertelling werd aanvaard, heeft m.i. nu wel die emotie losgemaakt.
Onvoorstelbaar dat volksmenners om politieke/religieuze reden of gewoon wraak- of roofzucht de geesten van jongeren zo konden manipuleren.
Het heeft er alle schijn van dat de massa in het algemeen ‘als de tijd er voor rijp is’ een bewustzijnvernauwing ondergaat en hun ware of vermeende onderdrukkers met onmenselijke wreedheid kan behandelen.
Het wordt een kip/ei verhaal of deze wreedheden mede tot de excessen in de politionele acties hebben geleid. Nu blijft de vraag hangen of een bovenliggende partij die zich niet aan oorlogsethische normen houdt automatisch ‘de mensenrechten’ schendt.
Al met al heeft de bersiap onderstreept dat vooral de 1e generatie getraumatiseerde ‘halfbloedjes’ (sic) in het geboorteland geen toekomst meer zou hebben.
Kijk er nuchter tegen aan,dat is gebeurd. Meer dan 60 jaren hebben we het volgehouden om ’t nmi te verwerken.
En nu door jongeren naar voren gebracht,die ’t uit boeken(ed.) moeten vernemen over deze ”optaters”.
’t Gaat niet over rampokkers,die tyd hadden we gehad in 1942/43.
’t Gaat nu over waanzinnige moorden op duizenden totaal onschuldige mensen .Niet in een gewapende strijd, ook niet stiekem door ongure elementen in een achteraf buurtje, maar midden in de samenleving ten aanschouwe van vele weldenkende personen.
Duizenden afgeslachtte mensen waar weinig of geen bekendheid aan werd gegeven waarvan velen nog gewoon zoek zijn, worden nu door jongeren (nuchter) in beeld gebracht.
Net vertelde een indonesische vriend van me over een oude nederlandse man – die naar zijn geboortestad Salatiga ging na zoveel jaren – dat deze bang was dat de indonesiers wraak op hem wilden nemen, of omdat hij christen was hem daar iets wilden aandoen. Dat liet hij vooral ook blijken toen hij naar Jogya ging.
Nou vraag ik je….Waar zijn we in godsnaam hier in Nederland mee bezig…
Die Indonesiers hebben wel andere dingen aan hun hoofd..
Sommigen mensen hebben een fikse optater gehad van die bedreigende toestanden. Je kunt wel zeggen: zo moet dat niet.
Kijk er nuchter tegenaan. Dat is wel juist.
Maar zo gaat het met geweld.
Mei Li Vos vertelde ooit het verhaal dat ze met haar moeder in een taxi zat in Jakarta. Voor het eerst was haar moeder weer in Indonesië terug en ze was angstig. …..
Optater gehad indertijd en nooit goed verwerkt.
Salatiga is de meest christelijke stad op Java. Er is zelfs een christelijke universiteit. En een christelijke kerk koor zingen in een moskee is heel gewoon.
alinea 1: 10 tegen 1 dat niemand “ja” zegt..
ps’je.
Voorts het tijdstip waarop de uitzending werd verzorgd. Op een andere net studiosport. Vraag ik morgen mijn collega’s of ze de uitzending hebben gezien, 10 tegen 1 dat niemand “nee” zegt. Zo wordt de bersiap weer een zaak voor ingewijden en later weer voor jongeren die het maar van horen zeggen hebben.
Ik zou zeggen, lees de boeken maar die ik net heb vermeld en waar op een rustige manier erover wordt geschreven. Hopelijk komt er nog op een beschouwende manier een documentaire van, naar het hoe en het waarom. Naar wie de pemoeda’s waren. Japans geindoctrineerde jeugd?. Gefrustreerde armoedige kampongjongeren? Was het een politieke strijd, of een etnische?. Is de indonesische cultuur nou een rampokcultuur?
De bersiap duurde in haar hevigheid slechts kort.
Natuurlijk mogen de betrokken hun verhaal kwijt, stel je voor zeg dat zij dat niet zouden kunnen. Maar wanneer ik me laat leiden door emoties begrijp ik er geen sikkepit meer van waarom in hier in Nederland zit. Dat kwam niet door de bersiap- die fase van de onafhankelijkheidstrijd der Indonesiers die nog langer duurde…
1. Voorts heb ik de film niet bekeken, mijn bezwaar gaat niet zo zeer over de inhoud – was me bekend – maar over de vorm.
2. Voorts wordt de bijkomende vraag gesteld waarom de nederlandse regering zich niet bekommerd heeft over de bersiapslachtoffers. Hoe zou ze het dan na zoveel jaar moeten doen?. Moeten er kamervragen worden gesteld?
3. Eindelijk door de film werd het leed van de slachtoffers erkend, althans zo proef ik het.
4. Voorts gaan stemmen op om de bersiap te betrekken in het historisch onderzoek naar misdragingen door nederlandse militairen.
Dit overziende denk ik , daar gaan we weer,stof voor (venijnige)discussies in de komende tientallen jaren.
Ik wil niet beweren dat je alles moet vergeten, maar geniet ook nog eens van het leven, en de Indonesiers zijn onze vijanden niet.
Op bij leven en welzijn naar de dodenstad Surabaya waar ik geboren ben, wat me betreft, Hopelijk stort mijn vliegtuig niet neer tijdens de vlucht.,
In 1997 ging ik van Bali met Merpati naar Surabaya. We haddenn twee uur vertraging, ons vliegtuig was verongelukt!!!! Goede reis!
Het boek van Klaessen (hierboven genoemd) bevat ook opmerkelijke passages.
Uit het verhaal van Bernard Slope, blz 367
Vrede?
1. Eens werd ik door ’n Indonesier aangehouden, die me iets vroeg wat ik niet verstond. De ene vraag volgde op de andere, en ik begreep maar niet wat hij van me moest. Ik volstond dan ook maar met een “tida taoe (ik weet het niet) en”Saja tida ngerti (ik versta het niet).
De vent werd zo woedend dat hij zijn mes trok.
Ten laatste vroeg hij tot welk ras ik behoorde. Ik antwoordde “Indo Blanda (Indisch Nederlander).
“O!”, zei hij, en ging verder. Ik ging toen ook maar verder….”
2. Voorts (blz 367) maakt de schrijver melding van het dragen van rood-witte speldjes. Zonder het dragen van zo’n speldje werd je opgepakt.
wadoehhhh.. sufkop deze..
helemaal vergeten wat Smalhout zei:
Dit is een stereotypering.
De meesten overleefden buiten de kampen. !
Meer dan 220.000 vnl Indische Nederlanders
Uit een rapport van de 49th Indian Infantry Brigade:
De Britse inname van Soerabaja
´November 9. Ultimatum delivered by General Mansergh to Indonesians. Not accepted with very good grace. Brigade Commander held conference at 1600 hrs for all unit commanders in which plan of attack was discussed.
November 10. Attack opened at 0600 hrs. Went quietly until 0900 hrs when gunfire on certain targets was called down. Interception of Indonesian radio in which certain orders were given out. The two important items being (1) scorched earth policy, (2) any British or Indian taken prisoner was to be killed.
11.00 hrs Concentration brought down on area Court of Justice, Government building used as Headquarters. Field Regiment, two destroyers, and all (…) mortars used. Air strike by 8 Thunderbolts and one Mosquito on same target. (…) Second air strike Simpang area 15.15 hrs. Our casualties by 1900 hrs 1 BO wounded, one VCO seriously wounded, all of 123 Brigade. Estimated enemy casualties 1500. 3500 Dutchmen released from Kalisosok goal and evacuated to Port area.´ (NA 2.22.21/162
(heb ik gehaald uit Javapost van 7 februari 2011)
Merkwaardig dat weer het verhaal over Jack Boer wordt opgedist. Daar zijn al genoeg twijfels over geuit, zie o.a. ook op javapost.
De Engelsen wisten allang af van de gevangenen in de Werfstraatgevangenis op redelijk korte afstand van hun basis in Tandjoeng Perak, daar hadden ze Jack Boer niet voor nodig. Maar in mijn reconstructie klopt er ook veel niet. Volgens het verhaal van Jack Boer is zijn actie bij de gevangenis om ca. 03.45 uur begonnen. Ik vraag mij af hoe in een stad die in afwachting was van een grote Britse aanval, midden in de nacht, militairen met een tank (niet direct geluidloos) de ca. 6 km, ruim een uur lopen, van Tandjoeng Perak naar de gevangenis ongestoord wisten af te leggen. Lagen die pemuda’s allemaal te pitten? Ook was het rond zes uur (we stonden bij het eten te wachten!) in en om de gevangenis nog rustig, het schieten in de directe omgeving begon pas veel later in de ochtend. Ik heb ook zo’n idee dat de Engelsen nooit een actie vóór het einde van het ultimatum om 06.00 uur zouden toelaten. En hoe komt Jack Boer aan dat prachtige aantal van 2384 gevangenen? Wij zijn nooit geteld, er is geen administratie van. En ter dood veroordeeld? Volgens mij was het eten niet vergiftigd, het was gewoon bedorven, oneetbaar. De aangetroffen brandstoffen waren volgens mij voor gebruik in voertuigen, elke pemuda-groep moest voor zichzelf zorgen.
Mijn ervaringen met mijn bevrijding wijken sterk af van de verhalen die ik later hoorde, zo hoorde ik pas vele jaren later in Nederland het verhaal over Jack Boer. In mijn herinnering kan ik geen Jack Boer terug vinden. Dat is overigens niet zo vreemd, onder deze chaotische toestanden mis je wel eens wat.
Het kan best zijn dat Jack Boer als tolk/gids de Engelsen behulpzaam is geweest, maar dat was heel gewoon. Ik ben voor de Sikh’s ook tolk/gids geweest voor hun ambulances. Er zijn meer Indische jongens die dit soort klusjes voor de militairen deden, pas later komt het bij je op hoe gevaarlijk je soms bezig bent geweest.
Wanneer ik me niet vergis zijn dit de geheime documenten
http://www.archiefvantranen.nl/dossier/
Wie niet genoeg kan krijgen over de bersiap, is er nog het boek
“Macaber Soerabaja 1945, de Werfstraatgevangenis” door Richard. L. Klaessen.
Bekloeg ik me over het feit dat zijn boek moeilijk te volgen was vanwege die krantenknipsels en vele ook handgeschreven en getypte documenten, op pagina 349 lees ik opeens een getuigenverslag van iemand die die 2 vragen stelde:
“Wat het verhaal van J.L. Boer betreft, de man van de Werfstraat!!
1e Hoe kan J. Boer de gevangenen tellen die – blij als ze waren bevrijd te zijn – als een dichte menigte de gevangenis uitstroomden?
2e. Met geen woord heeft deze man van de Werfstraat het over de vrouwen en 6 kinderen die op het laatste nippertje bevrijd werden…….
Een door mij uit het verband gerukte passage, dat wel, maar ook deze mevrouw had haar twijfels over J. Boer.
Nogmaals: Richard L. Klaessen – “Macaber Soerabaja 1945, de Werfstraatgevangenis”.
Geen makkelijke kost….
Er zijn nog andere mini slordigheden .
Seinendan was een poging van Japan geweest om de Indonesische jeugd ( padvinderij- later Pramuka genoemd) in te lijven.
Voor de komst van de Japanners (1942) kende men 2 soorten Padvinderij organisaties in Indonesia, de Nederlands georienteerden en Indonesische .
Gebaseerd op Baden Powel gedachte .
Veel pemudi’s met Nederlandse opleiding en vorming waren actief in de padvinderij die als n speerpunt was gekozen na de Sumpah Pemuda.
Ik dacht dat ik een foto van mijn moeder of tante had gezien als “akela”.
In mijn jonge jaren was ik ook welp geweest .
Jammer dat die Menir S zo maar dingen schrijf om de de gekaapte Indonesische padvinderij min of meer te vergelijken met Hitlerjugend.
Men was in 1916 al begonnen met de oprichting van Javaanse Padvinderij ( Mankunegoro VII)
Over de kleine verschrijving dat ploppers( de rampokkers) met keris en klewang rondlopen is hem bij deze vergeven.
Ja, we weten wat de duitsers allemal hebben uitgespookt ttv WOII. Dat valt niet goed te praten, en het zou in dat geval ook heel dom zijn om nog partij te kiezen ook voor Hitler die een racistische (met nadruk op racistisch) ideologie had en daarover een boek schreef.
Maar om hen dat telkens weer onder de neus te wrijven gaat me te ver.
En de daden van de nederlanders waren ook niet zo heroisch als die ons werden voorgespiegeld, en men verhinderde de transporten naar de gaskamers ook niet; de NS reed op tijd….
Ze hebben in ieder geval met prima hockeyspel van ons gewonnen. Treurig, maar bepaalde politiek gevoelens spelen bij mij geen rol om dat verlies te verwerken. Nou heb ik weinig affiniteit met hockey en dat viel dus makkelijk ;–)
Hier een link naar een review van dat boek van Meelhuijsen.
http://www.google.nl/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&frm=1&source=web&cd=5&ved=0CFAQFjAE&url=http%3A%2F%2Fwww.knhg.nl%2Fbmgn2%2FM%2FMeelhuijsen__W._-_Revolutie_in_Soerabaja._17_Augustus-1_dece.pdf&ei=YrknUL-4Jqqx0AX7soGoCg&usg=AFQjCNFj9xANTXAxePSOl5Ubd642V5bHLA&sig2=m6EUViOsa_2ULh1joYNXXg
Heb het verhaal van Menir Smalhout ook gelezen( lees meer dan 30 jaar de Telegraaf) .
Het is hem vergeven over dat kleine typfoutje.
Laten we de film afwachten .
En dan onze mening los laten , welke toegevoegde waarde dat gaf .
Het lijkt op een klacht richting de Nederlandse regering .
Over verantwoordelijkheden etc .
Zoals die Pia zeide : Wie durft ?
Ja de Telegraaf. Uit mijn middelbare schooltijd weet ik me daar iets van te herinneren. Wat wanneer we die krant nou eens dit onder ogen hielden (even uit wikipedia geplukt)
“Tijdens de Tweede Wereldoorlog drukte de drukkerij van De Telegraaf pro-Duitse bladen, waaronder de Deutsche Zeitung in den Niederlanden. Hiermee vertoonde De Telegraaf hetzelfde gedrag als het genazificeerde concern van drukkerij/uitgeverij De Arbeiderspers, die de vervaardiging van veel nationaalsocialistisch drukwerk (onder meer Storm, Groot Nederland en De Waag) ter hand nam tijdens de Tweede Wereldoorlog.”
Indonesiers herdenken alleen maar hun eigen helden,dat weet je toch. al het andere past niet binnen de gedachte, maar daar hebben we SA voor om dat ons exact uit te leggen. Tijdens upacara houd je vlaggenparades e.d.
Overigens hoorde ik pas later in Nederland over de bersiap i.e de slachtpartijen veroorzaakte door extremistische jongeren.
Ik vond het altijd vreemd dat wij daarvan bespaard bleven terwijl de familie in Surabaya zat.
Was er sprake van willekeur, hing eea af of men je kende, dus de “goeden en bekenden” werden met rust gelaten, de anderen kregen het zwaar te verduren.
Wie deden er mee aan die strooptochten, de buurtjongens of die van buiten, ja die kenden je sowieso al niet…
Smalhout: “Geïndoctrineerd door de Japanners hadden grote groepen Indonesiërs een diepe haat ontwikkeld tegen de Nederlanders. In het bijzonder waren Indische jongeren voor die indoctrinatie gevoelig geweest.”
Ik heb altijd een groot wantrouwen, misschien is het genetisch overgeleverd, voor totoks die het zo goed met ons voor hebben…
Ed, ik heb je quote van Smalhout wat afgebakend, voordat iemand denkt dat het jouw tekst is.
Toch had ik vroeger waardering voor hem (arts) hoe hij medische wantoestanden aan de kaak stelde en gewoon zei dat doktoren elkaar te veel in bescherming namen.
Dát hij aandacht heeft voor Nederlanders te Indië is op zich prima natuurlijk, maar hij moet er geen rechts-linksstrijd van maken (columns. speeches) en zeker niet in een herdenkingstijd
Over slordigheden gesproken…
* Er zijn meer mensen overleden in de jappenkampen volgens L de Jong: nl 25.000
Smalhout neemt maximaal 15.000 . Andere historici komen ook tot meer dan 15.000
* Smalhout schrijft: meer dan 20.000 Nederlandse doden in de bersiap, bewust vermoord.
Herman Bussemaker had het laatst over 3.500 doden, goed gedocumenteerd en 14.000 vermisten
25 jaar geleden schreef L. de Jong dat 3.500 vermoedelijk te laag was en dat 2.500 mensen eind 1948 nog vermist waren.
http://www.niod.knaw.nl/nl/CijfermateriaalJapanseBezetting.htm
https://indisch4ever.nu/2012/08/10/presentatie-archief-van-tranen/
Nu dacht ik altijd dat men met bersiap de periode augustus 1945 t/m december 1945 bedoelde. En niet de eerste 2 jaar na augustus 1945, zoals Smalhout zei.
Btw .. de gebeurtenissen rond de simpangsoos en de werfstraat verdienen een eigen documentaire of speelfilm.
Herdenken ze in Surabaya dit ook op Heldendag ?
Herdenken ze ook de Nederlandse doden, de Chinese doden, de Molukse etc. vermoord door de extremisten ?
Over die Jack Boer:
Een prima boek over Soerabaja is ‘Revolutie in Soerabaja’, Willy Meelhuysen
“. In het bijzonder waren Indische jongeren voor die indoctrinatie gevoelig geweest” . ….wat slordig meneer Smalhout.
@
@nelly; ‘wat slordig meneer Smalhout etc.’ – Typische nationalistische geschiedschrijving; bepaalde historische feiten weglaten; het door Nederland dd.24/9-1941 ondertekende Atlantisch Handvest(voorloper VN); elk volk heeft het zelfbeschikkingsrecht! De enige Indonesische minister Soejono in het Londen kabinet pleitte vurig dit zelfbeschikkingsrecht in de 7 dec.HM 1942 rede op te nemen. Het werd slechts; ‘een mate van zelfstandigheid binnen het Koningsrijksverband’ Alsof de Soekarno ea. daarop zaten te wachten. Vandaar ook de Proklamasi op 17/8-1945. Want van Nederland was niets meer te verwachten. Geen zelfbeschikkingsrecht= geen merdeka! Dus amok=bersiap!
ronmertens