Ontvangst

Geplaatst op 29 juli 2012 door Boeroeng

Toen Herman Bussemaker (nu 77) eind november 1950 als jongen in Nederland aankwam, was de ontvangst koel en vijandig. “We werden in bussen geladen en naar een contractpension in Vlissingen gebracht. Toen we daar uitstapten, werden we uitgejouwd. We hadden te maken met discriminatie en werden niet geaccepteerd als volwaardige Nederlanders.”       indonesie.actieforum.

Dit bericht werd geplaatst in diversen. Bookmark de permalink .

18 Responses to Ontvangst

  1. Ed Vos schreef:
    3 augustus 2012 om 16:32

    Surya Atmadja, op 3 augustus 2012 om 16:26 zei:

    Ik denk dat er een groot verschil is in welke periode men kwam en wat hun achtergrond vroeger was in den Oost.
    Heb je daar goed , dan heb je in Ollanda ook (redelijk) goed

    Nederland voerde alweer een strijd, nu om NG. Vijandelijker sfeertje kan niet.

    Beantwoorden
    • Jan A. Somers schreef:
      5 augustus 2012 om 11:09

      Het kan inderdaad (gedeeltelijk) de periode en achtergrond zijn. In 1946 waren nog niet veel mensen naar Nederland gekomen, in 1950 wel. Men is bang dat het uit de hand loopt en gaat regeltjes maken. Regeltjes die ook uit de hand lopen. Zie de huidige regeltjes voor de IND. Nu gebeurt met asielzoekers hetzelfde als vanaf ca. 1950. Maar misschien ook de instelling van veel mensen. Wachten op vadertje staat. Kan je lang wachten. Waren mensen uit Indië toen niet een beetje te netjes? Zowel mijn vader als ik namen met succes het heft in eigen handen (en hadden natuurlijk ook een beetje geluk).
      Maar in 1946 waren het meestal nog echte repatrianten. Mensen die door hun werkgever met (ziekte)verlof werden gestuurd. Daarna gaat het al in de richting van de ‘asielzoeker’. Je ziet nu ook het verschil tussen immigranten die gewenst zijn (leveren geld op) en asielzoekers die je kwijt wilt. Zowel in de contractpensions als nu in de AZC vielen/vallen nogal wat mensen tussen wal en schip.

      Beantwoorden
      • Surya Atmadja schreef:
        5 augustus 2012 om 12:24

        Het is logisch dat mensen met “goede achtergrond” (goede baan opleiding) meer kansen krijgen.
        Ook de uitgezonden krachten uit Nederland (de zgn “baren”).
        Veel komen naar Indonesia na 1950.

        De rest en zeker de zgn” Oosters georienteerden”( Commissie Werner) werd als het kan ontmoedig .
        Alleen had Werner fout gedacht (was paniekvoetbal geweest), gelukkig maar .

  2. Peter schreef:
    3 augustus 2012 om 16:05

    Maar hebben bovenstaande heren niet wat last van subjectieve waarneming of datgene wat je in de provincie ziet betekent nog niet dat het algemene geldigheid heeft. Datzelfde geldt natuurlijk ook voor mijn waarneming..

    Op muren las je wel “Indo Go Home” of werd je nageschreeuwd “rot op naar je apenland” of “Jullie horen in de klapperboom thuis”, afgezien. Indischen hebben toch last van het Verneinen van de werkelijkheid.

    Maar het toppunt is wel het rapport van de commissie Werner van 1952 . Toen Dr. W. Drees het las moest hij terugdenken aan de in de Nazitijd (geen Nasi Gorengtijd dus) gehanteerde termen. Hij heeft het rapport dus gelijk in het nachtkastje gedaan en nooit meer opengeslagen.

    Ik wil de aandacht niet richten op het ontvangst maar het vertrek uit Indie/Indonesie en de rol van de Nederlandse overheid erin. Het rapport Werner vn 1952 spreekt boekdelen. Werner had best voor rassendiscriminatie veroordeeld kunnen worden.

    Rapport Werner
    Van de groep der nog in Indonesië verblijvende Indo-Europeanen, door Werner cs. aangeduidt als zgn. “Oosterse Nederlanders” (pag. 32) werd verwacht, dat zij in Nederland zou verpauperen en zou criminaliseren vanwege een slechte aanpassing aan de Nederlandse normen en waarden. Deze mensen hoorden thuis in de tropen. (Pag. 42)

    Het overheidsbeleid was erop gericht de emigratie van Indische Nedrlanders te belemmeren. Het kwam erop neer dat ze niet GEWENST waren in Nederland. Dit leidde er toe dat er vele bureaucratische hindernissen werden opgeworpen om de toegang van Indische Nederlanders tot Nederland te belemmeren
    .

    Wat voor betekenis dit had heb ik lijvelijk ondervonden. Toen ik in 1989 naar het buitenland vertrok overhandigde mijn vader een papier alsof het goud was. Het was het bewijs van mijn Nederlanderschap opgesteld door de Indonesische overheid . Ik heb pas later begrepen nadat ik de geschiedenis van Indie gelezen had, waarom mijn vader zoveel waarde hechtte aan dit stuk . mijn vader had ondanks alle tegenwerking van Nederlandse zijde en het ongewenstzijn toch de papieren kunnen bemachtigen om naar Nederland te gaan.

    Aan die gelegenheid denk ik als gevraagd wordt of ik niet de Italiaanse nationaliteit wil hebben. Dat wat mijn vader heeft beleeft laat een heel vieze smaak achter. Maar omdat hij voor mijn Nederlanderschap zoveel moeite heeft gedaan kan ik niet anders als bij die nationaliteit blijven. Tenslotte heb ik als officier en hoofdambtenaar ook de eed van trouw gezworen.

    Een koele en vijandige ontvangst kan ik billijken Maar ongewenst zijn is kan ik gezien de offers die de Indische gemeenschap in en buiten de kampen hebben gebracht voor Koningin en Vaderland niet accepteren.

    Excuses van de Koningin, die zelf in het veilige en verre Canada zat lijken mij misplaatst. 15 Augustus zal ik denken aan al die ongewensten, die gebleven zijn

    On topics: Ik heb zelf in Gorredijk (Friesland) en daarna op Scheveningen (Seinpost) in het pension gezeten. Als k mijn familie aan het schrikken wil maken roep ik hard: DMZ of “meubelvoorschot”

    Beantwoorden
  3. Ed Vos schreef:
    31 juli 2012 om 16:04

    het zal er van afhangen
    hij moet ze eerst nogvangen

    Beantwoorden
  4. eppeson marawasin schreef:
    31 juli 2012 om 12:26

    Al zijn de ‘nakals’ nog zo snel
    de Meester achterhaalt ze wel

    Beantwoorden
  5. Jan A. Somers schreef:
    31 juli 2012 om 11:44

    Alles heel erg leuk, maar het gaat toch te veel offtopic. Of zijn er geen mensen meer die de contractpensions hebben overleefd?” Of zijn we met belangrijker dingen bezig?

    Beantwoorden
    • Pierre de la Croix schreef:
      31 juli 2012 om 22:45

      Gij hebt gelijk, Pak Somers.

      Vergeef mij dat ook ik wel eens uit de band spring, de kwajongen in mij is nooit ver weg geweest. Uw voorgaande stukje is zeer lezenswaard en zoals altijd mild relativerend.

      Back on topic dan: Ik kan niet meepraten over de ontvangst en het leven in contractpensions. Ik kwam van de boot als knaap in het huis mijns vaders in Den Haag terecht waar het voor mij – naar mijn eigen subjectieve gevoel – ook geen pretje was, maar het was geen contractpension.

      Ik heb in kampong Den Haag niets gemerkt van een vijandige stemming jegens de bruine nieuwkomers, maar kan mij voorstellen dat het elders, en zeker in relatief kleine, tot dusverre gesloten en homogeen witte gemeenschappen op het platte land, anders moet zijn geweest.

      Gelukkig is het allemaal geleidelijk aan goed gekomen. De rijstepikkers hebben zich uitstekend aangepast en de aardappeleters pikken vrolijk een hapje “nasi” mee, met kroepoek en sambalbij.
      Bij tijd en wijle zijn we zelfs SAMEN tégen die andere nieuwkomers met hun vreemde manieren en rare kleren ………

      Pak Pierre

      Beantwoorden
      • Surya Atmadja schreef:
        3 augustus 2012 om 16:26

        Ik denk dat er een groot verschil is in welke periode men kwam en wat hun achtergrond vroeger was in den Oost.
        Heb je daar goed , dan heb je in Ollanda ook (redelijk) goed.

        Zie de film : Contract Pension Djangan Loepa(H).
        Heb ik gezien , hoe het bij vele Indische Nederlanders overkwam ,over die orang Londho die gekke vragen stelden.

        Heb ook de zelfde vragen gekregen van orang cupat pikiran( narrow minded) .Waarom ik in Ollanda ben etc .
        Soms gaf ik me toe aan mijn sadistische neigingen.
        Ja menir of meprau er zijn in Indie veel arme mensen (in 1968)
        En toch woon ik met mijn ouders in een grote rumah belanda in Weltevreden Batavia , met dienstsupir,en huishoudelijk personeel.
        En in Amsterdam wonen we in de Beethovenstraat – Amsterdam, een klein huurwoning voor 3 jaren , met een klein achtertuintje zo groot als een postzegel.
        Mijn oude heer had wel een dienstsupir , maar geen huishoudelijk personeel

  6. Arthur Olive schreef:
    31 juli 2012 om 00:43

    Daarom heet het VISSEN en niet VANGEN.

    Beantwoorden
  7. David schreef:
    30 juli 2012 om 19:17

    Jammer dat je de tijd blijkbaar hebt gebruikt met wachten op vis. Da’s juist niet de bedoeling van vissen. Vissen is een alibi voor het zoeken van (innerlijke) rust.

    Beantwoorden
  8. Jan A. Somers schreef:
    30 juli 2012 om 11:50

    Ik moet steeds denken aan het boek van Louis Paul Boon: Mijn kleine oorlog. Geen goed boek hoor, maar wel passend bij de ervaringen van de aankomst in Nederland. Iedereen heeft een ander verhaaltje, echt waar gebeurd, maar verschillend van alle andere verhaaltjes. Met daarin ook alle emoties. Ik ben in 1946 in Vlissingen fantastisch opgevangen, zowel met huisvesting, spullen, alsook met school. Het kleurtje deed er niet toe, ook niet bij het andere Indisch meisje in mijn klas. Ik heb er zelfs mijn Zeeuws meisje aan overgehouden.
    Vanuit de opvang in Warmond is mijn vader zelf direct naar het gemeentehuis in Vlissingen gegaan. Werd geregeld. Ik ging direct naar de directeur van de HBS. Werd geregeld. In de strenge winter was het wel koud op de fiets vanuit Havendorp naar school. In Warmond heb ik vissen geleerd, daar ben ik nooit liefhebber van geworden: wachten op niets!

    Beantwoorden
    • Ed Vos schreef:
      3 augustus 2012 om 14:17

      Twee verschillende ervaringen bij de ontvangst in Vlissingen. Ik leef, en heb het dus overleefd. Geen wonder, ik kwam vanuit Lombok en at daar vaak wat ik tegenkwam en me werd aangeboden, van kikkers, bandeng, belalang goreng tot kalong.
      Ik vraag me af hoe Bussemaker zou reageren wanneer hem dat werd voorgeschoteld.
      Delicatessen uit Indie.

      Beantwoorden
      • Ed Vos schreef:
        3 augustus 2012 om 14:29

        Wel wat klachten van mijn moeder gehoord: groenten vaak niet goed schoongewassen (zand in de sla), soms wat eenzijdig, maar OK dan.
        Bij controle door maatschappelijk werk werd een goedgevulde koelkast geopend met daarin vers voedsel dat we nooit op tafel kregen.
        Opeenvolgende contractpensions: Vue des Montagnes (Houthem – St. Gerlah bij Valkenburg), eentje tegen over de basiliek te Meersen en als laatste pension Broekman te Maastricht bij het station

        Indo’s zijn wel wat gewend toch? Hebben de kampen meegemaakt, hongersnood, Maar toch was het die houding van, die arme lui weten toch niet wat lekker eten is, wat weten ze nou, dat veel mensen stak.

      • Ed Vos schreef:
        3 augustus 2012 om 14:30

        Overigens: niks geen vijandigheid, wel veel bekijks 😉

Laat een reactie achter op Arthur Olive Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *