Ik ben niet aan Indië blijven hangen

Geplaatst op 5 juli 2012 door Boeroeng

“Ik heb me na het behalen van het HBS-diploma beraden op mijn toekomst. Ik wilde verder studeren, heb nog even overwogen in Bandung te gaan studeren, maar mijn vader, leraar aan de SSV HBS en ULO, voorzag dat er voor het gezin geen toekomst in Indonesië zou zijn en vond het beter dat ik in Nederland ging studeren. Mettertijd zou het hele gezin naar Nederland gaan.   Indische verhalen.

Dit bericht werd geplaatst in diversen. Bookmark de permalink .

16 Responses to Ik ben niet aan Indië blijven hangen

  1. Peter schreef:
    9 juli 2012 om 11:56

    @Marawasin

    Ik denk dat David de spijker op de kop slaat, er zit een andere boodschap dan louter dat “vooruitkijken”, Uw opmerking lijkt me een beetje teveel ins Blau hinein, is niet onderbouwd
    Ook het verhaal sterft in zijn algemeenheden, want op welke Delftse studentenvereniging heeft hij eigenlijk gezeten, dat gegeven kan wel wat achtergrondmuziek geven, op het Delftse Corps soms, en op welke wijze heeft dat de INTEGRATIE bevorderd, hoe was zijn ontgroeningstijd??.
    ….. en dan de opmerkelijke woorden…….. Ik heb mijn Indische tijd daarmee als het ware afgesloten. Uit het verhaal haal ik eruit dat hij zijn Indisch-zijn volledig heeft afgesloten. Hij heeft letterlijk en figuurlijk een streep gezet achjter zijn Indisch-zijn. Dit als sluitstuk op zijn volledige (des)integratie.
    Ik vind het wel knap dat hij vaak met Singapore vliegt. Ik als kleine Boeng, maar hangend in Ned-Indie waar ik mijn roots heb, kom niet verder dan 10 dagen Montenegro of een korte vakantie in Albanie. Maar ik kijk wel veel vooruit.

    Beantwoorden
    • eppeson marawasin schreef:
      9 juli 2012 om 14:17

      Anders dan u en heer David heer Peter, heeft Ir. Theo Stücken geen enkele frustratie aan zijn ‘Indisch zijn’ overgehouden. Integendeel, in mijn optiek is hij daar zelfs heel succesvol mee omgegaan. Ik gun de goede man het wél van harte!

      e.m.

      Beantwoorden
  2. Ed Vos schreef:
    6 juli 2012 om 18:40

    Om terug te komen op dit topic.
    Ik zou niet weten wat het probleem is om in Indie te blijven hangen.
    Wanneer ik op facebook kijk, en ik beperk me tot Salatiga, merk ik op dat veel Indonesiers langzamerhand geinteresserd zijn in het koloniaal verleden van de stad. Er was er eentje die me vroeg om het boekje “Bersiapkampen in Salatiga” van Eddy van der Wal.

    Zo lang er geen tegenstellingen worden geschapen, verwijten en beschuldigingen over en weer naar elkaar worden geslingerd, of kleine oorlogjes gevoerd zijn Indonesiers best geinteresseerd in hun koloniale geschiedenis. Maar je moet niet overdrijven met het vertellen van gruwelijke verhalen.
    Het blijven eenvoudigweg Indonesiers van het slag:It’s my home, its my country”.

    Er was er eentje die speciaal voor mij een t-shirtje had vervaardigd met daarop “Het wapen van Salatiga”, het embleem van Salatiga ttv de Nederlanders. Ook wilde hij voor mij een t-shirt maken met daarop de jago (het ontwerp dat de Tilburgse kunstenaar Rob van Trier voor mij heeft gemaakt).

    Hoe je het ook wendt of keert, voor indo’s zou ik geen beter symbool kennen dan de jago (Batavia) en de buaya (Surabaya).
    Al het andere is later in Nederland verzonnen, en voor mij (voor mij dus) van weinig emotionele (gevoels)inhoud 😉

    Beantwoorden
  3. David schreef:
    6 juli 2012 om 07:33

    Ik ga straks naar de Aldi om boodschappen te doen, heer e.m. Ik ben niet gestudeerd, heb geen spannende baan gehad, heb geen netwerken en praat niet met beroemde schrijvers. Ik moet op de kleintjes letten. Maar verder, als ik al een boodschap zou hebben, luidt die: geen onzin verkopen en je baseren op zuivere motieven.

    Beantwoorden
    • Ed Vos schreef:
      6 juli 2012 om 11:13

      Het word tijd dat jij wat indische verhalen schrijft David, dat geeft de kleine boeng moed 😉
      Ach ja, ik doe mijn inkopen bij de Lidl (en ook de Plus) reis met de Singapore Airlines, een kombinatie van op de kleintes letten en het zoeken naar reiscomfort .
      Van Reggy Baay kun je bij de Slegte voor nog geen tientje het boek Portret van een oermoeder krijgen. Daarin las ik overigens dat verindischen betekende dat de Nederlanders die uit Nederland naar Indie kwamen de gewoontes van de Hollanders die daar reeds woonden overnamen (dus niet de gewoontes van de inlanders!). Ja wat waren die gewoontes dan behalve neerkijken op de inheemsen en zuipen en vloeken en van die dingen meer 😉 Wist ik niet. Vandaar die voortdurende betekenisverwarringen 😉

      Beantwoorden
      • Boeroeng schreef:
        6 juli 2012 om 11:51

        Vanuit Hollands standpunt gezien was het rijst eten en sarong dragen verinlandsen.(werd ook wel verindischen genoemd) En dit waren inlandse gewoontes die de Nederlandse gemeenschap van eind 19e eeuw had overgenomen.
        Dat zuipen en vloeken was meer iets voor sommige stoere zeebonken en soldaten.

      • Jan A. Somers schreef:
        6 juli 2012 om 16:13

        Even de jaartallen in de gaten houden, ik hoor hier veel tempo doeloe en dat is heel erg lang geleden. Volgens mij waren het vooral de in Indië gewortelde Europese dames die sarong kebaja droegen. Dat ging volgens mij van moeder op dochter over. (de blijvers?) Na de eerste wereldoorlog was de sinds de eeuwwisseling al tanende tempo doeloe definitief voorbij. Deze verandering in levensstijl met een accentuering van Europese aspecten was het gevolg van de grote toestroom uit Nederland van ambtenaren, zakenlieden, technici en onderwijzers. Vroeger hadden de Nederlandse mannen in Indië gezinnen gesticht en waren daardoor ook geassimileerd in de Indo-Europese samenleving. Nu brachten nieuwelingen hun Nederlandse vrouwen en gezinnen mee of lieten hun vrouw als handschoentje overkomen. Zo groeide een heel andere Europese bevolkingsgroep (de trekkers?). Die vrouwen droegen geen sarong kebaja meer. Zou hierdoor ook de aanwas van buiten van de Indische bevolkingsgroep zijn gestopt? Dat zuipen en vloeken heb ik niet meegemaakt.

  4. David schreef:
    6 juli 2012 om 00:21

    Gefeliciteerd dat je niet bent blijven hangen. Maar waarom meld je je nu dan? Om te laten weten dat een jago bent? Dat je netwerken hebt? Dat je op de TTF met een schrijver hebt gesproken? Ik bedoel: wat is je boodschap?

    Beantwoorden
    • eppeson marawasin schreef:
      6 juli 2012 om 00:45

      Zijn boodschap is ‘niet omzien, maar vooruit kijken’ heer David. Wat is de uwe?

      e.m.

      Beantwoorden
    • Anoniem schreef:
      6 juli 2012 om 12:42

      Vroeger kennen ze ayam hutan( boskip), ayam potong( slachtkip), ayam rias(sierkip -praalkip) en ayam jago .

      Beantwoorden
      • Surya Atmadja schreef:
        6 juli 2012 om 12:45

        Anoniem is saya(ikke) .
        Verheten mijn naam te vermelden, lijkt wel op ayam zonder kepala(kip zonder kop)

      • anoni e.m. schreef:
        6 juli 2012 om 13:34

        Dag collega, ik wist niet dat Indo’s zo genoemd werden vroeger. Gôh, wat erg zeg. Gelukkig zijn alleen de ‘jago ‘s’ naar Nederland gekomen.

        anoni e.m. 😉

      • bokeller schreef:
        6 juli 2012 om 14:04

        En ister ook ayam belado naar golland ,so lekkér je weet!
        siBo

      • Jan A. Somers schreef:
        6 juli 2012 om 15:43

        Maar als die ajam gepotongt is blijft die nog even kakelen.

    • Pierre de la Croix schreef:
      7 juli 2012 om 23:46

      Succesverhalen mogen ook best worden verteld. Ik lees graag over succesverhalen, kan ik veel van leren.

      Mijn complimenten dus aan de heer Theo Stücken, in wiens verhaal ik geen enkele vorm van opschepperij bespeur.

      Hij heeft, pas aangekomen in NL, op zijn studentenkamertje in Delft niet om willen zien, een toekomst voor zichzelf uitgestippeld en die ook weten te verwezenlijken.
      Kennelijk heeft hij geen energie willen verspillen aan gejammer over discriminatie, miskenning, een ijskoude ontvangst in Nederland en ereschulden die maar niet worden afgelost, noch door Nederland, noch door Japan, noch door wie dan ook.

      De “Indische gemeenschap” (zo die bestaat) mag trots zijn op mensen zoals Theo Stücken.

      Wie wij niet kunnen gebruiken zijn negativisten die als een kip zonder kop hun ongefundeerde kritiek op alles en nog wat spuien, te minder als zij kakelen onder pseudoniem of slechts voornaam.

      Pak Pierre

      Beantwoorden

Laat een reactie achter op eppeson marawasin Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *