In Nieuw Guinea bleef een groep uit handen van het Japanse leger . Onder leiding van Willemsz Geeroms en Kokkelink overleefden ze in de bossen. Het grootste deel van de groep kwam om. Men bewaarde de hele oorlog door de Nederlandse vlag en schonken het aan Koningin Wilhelmina die Museum Bronbeek een betere bewaarplaats vond. De vlag hing daar ergens op een minder duidelijke plaats en de bronbeekgidsen Bo Keller en Margot Coenraad (dochter van een van de groepsleden ) deden moeite voor een geschiktere setting. Deze werd onlangs onthuld, met een lezing en een herdenking. Aanwezig waren de twee laatsten overlevenden van de Kokkelinkgroep, meneer de Kock en mevrouw Ayal.
L: P. de Kock en K.Ayal
R: Margot Coenraad en Bo Keller
De foto’s zijn van J. Mossink.
...................
Indisch4ever 
Eindelijk dus een beetje gerechtigheid.
En ……. gagah Bo! Bescheidenheid siert de mens. Nu ontwaar ik het combat rifle (Koreavrijwilliger dus) en een hele hoop bintangs. Kan ik niet aan tippen als Koudeoorlog Veteraan.
Mijn respect. Ik neem de houding aan en breng eregroet (heweerrrr isterrr niet, dus ook niet “Presenteerrrrrr Heweerrrr”).
Pak Pierre
Dag meneer De la Croix, ik heb net even door een drietal zwart-witfotoboeken van Kolonel bd C.A. Heshusius gebladerd, maar ik kan niet zo snel het prachtige uniform traceren. Kunt daar misschien iets meer over mededelen.
e.m.
Dag Pak Eppeson, je was weer tot laat (vroeg?) bezig vannacht. Nu uitslapen zeker. Voor mijn antwoord op je vraag, zie mijn reactie op Pak Bo’s bijdrage.
Pak Pierre
Dank u voor uw quick response meneer De la Croix. Zelfs de zelfstandige naamwoorden die bij het uniform horen klinken oorstrelend.
Mag ik even inhaken op de laatste alinea van uw bijdrage aan meneer Keller. Ik herinner mij van meneer J.A. Somers, dat zijn naaste omgeving nogal opkeek dat hij voor een ‘Zeeuws meisje’ viel en koos. Heeft dat in uw naaste omgeving ook tot fronsende wenkbrauwen geleid toen u voor uw Monica koos. Just asking. No offence! Wel ‘off topic’?
e.m.
Doeh … Pak Eppeson, nu al wakker? Come hell or high water, 0600 uur reveille zeker, in de goede traditie van je vader.
Over die blonde blauwogige meisjes gesproken …. Monica was niet de eerste, wel de laatste (misschien omdat zij ook een kuiltje in haar linkerwang kreeg als ze lachte).
Mijn ouders zouden iedere door mij uitverkorene hebben geaccepteerd, maar ik denk dat zij als goede ouderwetse Indo ouders zich zeer hebben verheugd over mijn feitelijke voorkeuren. In het goede oude Indië gold t.a.v. partnerkeuze immers in het algemeen “hoe blanker hoe beter”.
Oeps … de laatste observatie zal wellicht weer heftige discussies uitlokken; moet Pak Boeroeng andermaal met de brandslang uitrukken om de belligerenten uit elkaar te spuiten.
Indisch of niet Indisch, ik denk dat in het algemeen toch geldt “les extrèmes se couchent ….”. Goed tegen het kwaad van de inteelt.
Ik heb in ieder geval niet bewust die mooie Indische meisjes uitgesloten. Gewoon geen kans, want die zaten achter de witte kerels aan, die met die melkflesjes onder hun pèndèkje.
Pak Pierre
Wil hier toch even op reageren. Dat mooie uniform van Bo Keller staat natuurlijk symbool voor zijn enorme staat van dienst. Deze bescheiden mensen hebben vaak een leven achter de rug waar wij simpele burgers geen vermoeden van hebben en ook welke rol ze hebben gespeeld in die moeilijke historische periode. Daar kunnen we met recht trots op zijn.
Ik ben goed bevriend met de dochter van Kokkelink, die zelfs getuige was op mijn huwelijk. Het heeft mij jaren gekost om te weten wat haar vader allemaal voor het vaderland heeft gedaan. Die stille bescheidenheid en de gebrachte offers hebben me altijd getroffen.
Het moet wel een bepaald soort mensen zijn. Kan niet anders.
Juist deze dagen laten zien welke functie “herdenking” heeft; naast hommage aan deze dappere personen die langzaam uit het zicht verdwijnen, ook een mate van dankbaarheid door even stil te staan bij dit moment uit ons collectieve geheugen.
Djempol voor deze 4 mensen, ya !
Wadoehhh die Bo….. hij heuse toean in mooi uniform.
( Indische taalvorm of 21e eeuwse post-Indische gekunstelde restauratieve bektoroetsfundamentalisme )
De aandacht streelt me wel ,maar pakkie weer in de kast en kassie dicht.
Waar ’t mij om ging was de onmetelijke trouw aan hun gegeven woord. Deze overlevenden,Blanda-Blanda Indo-Manado-Jawa-Ambon-Papoea en één meisje [KOOS]een combinatie vh. KNIL dienstplichtigen- beroepsmilitairen en burgers hadden zonder enig contacten ,in een totaal vijandelijke omgeving van kutu²-papua-Jepang en vele andere hun Strijd voort gezet.
Persoonlijk vind ik, dat we heel attent moeten blijven op de verhalen en beeltenissen [officieel],die regematig opduiken en bij instellingen vertoond. Zie de val van Nederlands-Indië en andere vertoningen.
Mvg siBo
OK Bo, bescheidenheid siert de mens, zeide ik al.
Maar ik mag misschien toch nog even desgevraagd aan Pak Eppeson verklappen dat het uniform dat je aanhad – voor zover ik kan zien – het gala uniform is van het Regiment Grenadiers, een oud keurkorps van de KL dat ook de zogenaamde koningscompagnie leverde en misschien nog levert (voor erewachten en dito escortes).
JOUW uniform, waar je trots op mag zijn, met al je bintangs en het Amerikaanse “combat rifle”, als ik mij niet vergis voor tenminste 100 dagen onafgebroken frontdienst, ik vermoed in jouw geval Korea.
Die mensen van de groep Kokkelink kunnen niet genoeg in het zonnetje worden gezet, juist nu we vandaag en morgen, naast 15 augustus, de gebeurtenissen van WO II gedenken. Is er van de hoge toeans van Bronbeek nog een persbericht uitgegaan over de herpositionering van de Kokkelingvlag en de onderliggende geschiedenis, al dan niet via de voorlichtingsclub van Defensie?
Zo neen, dan hebben ze weer een unieke kans voorbij laten gaan om Nederland te laten zien wie haar ware helden zijn. Niet André Hazes, niet Pim Fortuin, niet Johan Cruijff, niet …………
Ach ja, ik begin mij op mijn oude dag nog op te winden ook. Zo juist de bendèra halfstok gehesen. Wanhoopsdaad. We gaan toch verder met bezuinigen op defensie.
Wann wird man je verstehen …… om het maar eens in de taal van de vroegere vijand te zingen, de moedertaal van mijn vrouw, in 1942 als “vijand” geboren, nog net voor de slag om Stalingrad begon.
Pak Pierre
“Gala uniform” – Sorry Bo, dat moet geloof ik zijn “CT”, oftewel “Ceremonieel Tenue”.
Het is voor mij ook al weer zo lang geleden dat ik mijn heldendaden beging op de Grote Stille Lüneburger Heide (waar een filler eenzaam ronddwaalde, wachtend op Godot).
Pak Pierre
Doeh … nu moet ik weer wat corrigeren.
Ik heb uit bescheiden doch zeer betrouwbare bron vernomen dat het “CT” dat Pak Bo op de foto aan had niet dat van de roemruchte Grenadiers is, maar van het even roemruchte Regiment Pan Heutsz, dat binnen de KL de tradities van het KNIL hoog houdt.
Korea vrijwilligers vochten onder vlag en vaandel van dat regiment en ook vaandel en vaandelwacht (met klèwang) op de 15 augustus herdenkingen in Den Haag zijn natuurlijk van Pan Heutsz.
In mijn diensttijd bij de “parate troepen” op de legerplaats De Wittenberg, thans Generaal Koot Kazerne, liepen de sergeanten van de week van de aldaar gestationeerde Pan Heutsz compagnie rond met een klèwang aan de koppel, als bijzonder teken van hun “afkomst”.
Hopelijk heb ik nu alles goed gezegd.
Pak Pierre
Hoe het in een mensenleven kan gaan:
Op 15 april 1926 wordt op het kleinste Lease eiland Nusalaut Costavina Ayal, roepnaam Coosje, geboren. Ze is de kleindochter van een Portugese handelaar en zijn inheemse vrouw van Ambon. De Portugese naam Ayalo wordt afgekort tot Ayal. Haar onbezorgde jeugd op Nusalaut verandert als haar ouders toestemming verlenen aan haar oom en tante, het Moluks echtpaar Zeth en Tina Nahuwae om Coosje te adopteren. Een nieuw leven lonkt voor Coosje op de eerste Nederlandse gouvernementspost op Nieuw-Guinea in Manokwari.
Een gevolg van de adoptie is dat Coosje in het paspoort van oom wordt ingeschreven als ‘dochter van een gelijkgestelde Molukse ambtenaar’. Hierdoor mag ze naar de Hollands-Indische school. Op school gaat ze om met kinderen van verschillende komaf. De Indische kinderen vormden een aparte groep.
Half maart 1942 bereikt hen het bericht van de Japanse invasie op Java.
Samengevat uit ‘Dochters van de Archipel’ van Griselda Molemans.
Lang leve Coosje ….
Pak Pierre
Maar toen men eenmaal terug wilde keren naar Manokwari om hun bestaan aldaar weer op te bouwen werd men op allerlei manieren tegengewerkt.
Een oom van mijn moeder heeft zulks verwoord in volgende brief.
Afschrift.
Aan de Kolonisatie Commissie Manokwari, 8 juli 1947
v/h Departement van Sociale Zaken
M a n o k w a r i.
WelEd.Gestrenge Heeren,
Beleefd verzoekt ondergeteekende, J. Zeelt, mede namens den Heer M.C. Kokkelink,
beiden kolonisten der S.I.K.N.G. (Stichting Immigratie en Kolonisatie Nieuw Guinea), thans
nog onder de wapenen zijnde resp. als Serg.maj.adm. 1e Bat. Hulptroepen en Adj.O.O. Nefis te
Manokwari, Uwe commissie wel haar aandacht te willen schenken met het ondervolgende.
De kolonisatie der S.I.K.N.G. bestond voor het uitbreken van den oorlog uit circa 60 perceelen
welke waren gelegen in de omstreken van Manokwari. Het zielenaantal bedroeg 214. De meeste mannelijke kolonisten werden met spoed onder de wapenen geroepen, waaraan een ieder onmiddellijk gevolg gaf.
Op 9 December 1941 vormden wij 4 brigades inf., ingedeeld bij het Oorlogsdetachement Manokwari onder commando van wijlen Kapt.J.H. Willems Geerooms. Het verdere verloop van den oorlog zal ik stilzwijgend voorbijgaan, aannemende dat e.e.a. bekend genoeg zal zijn. Slechts wil ik memoreeren, dat thans blijkt, dat van de 214 zielen welke de kolonie voor het uitbreken van de oorlog telde, thans nog in leven zijn 13 mannen, 10 vrouwen en 27 kinderen, totaal uitmakende 50 zielen.
164 menschen zijn gesneuveld, vermoord of hebben door ontberingen, uithongering en uitputting het leven gelaten. (vide bijgaande lijsten)
Toen ik in Mei 1946 met een kort verlof te Manokwari vertoefde nam ik de gelegenheid te baat om te zien, wat er van onze perceelen, huizen en andere bezittingen was overgebleven. Ik constateerde, dat er op 2 na, alle huizen waren verdwenen, alle perceelen door de Jap waren geoccupeerd en van onze overige bezittingen geen spoor meer te bekennen was. De Meeste perceelen waren deerlijk gehavend, vele vruchtdragende vruchtboomen omgekapt, zoomede ander overjarig gewas zoals klapper en kapok. Vele perceelen waren echter door de Jap beplant met cassave, bataten en diverse groenten, terwijl ook een voldoend aantal Jap hutten en loodsen aanwezig waren om er later onze woningen van op te bouwen. Materialen, die de Jap had achtergelaten werden in eenige goedangs te Manokwari opgeslagen.
Van de toenmalige hoofden van militair en civiel gezag, resp. de wd.Kapt. Smalink en de Controleur BB, Dr.Noordlander, kreeg ik schriftelijk vergunning om uit de Jap. voorraden eenig materiaal te verzamelen ten behoeve van de nog in leven zijnde kolonisten der S.I.K.N.G. Deze materialen, vermeld op een lijst bekrachtigd door de handteekeningen van bovengenoemde autoriteiten, waarvan een afschrift hierbij wordt overgelegd, werden in bewaring gegeven aan den Heer v.d.Knaap, voormalig Adm.Rubber Ondern.”Ransiki”, die mij zulks aanbood en welke vriendelijkheid dankbaar door mij werd aanvaard.
Op het landbouwperceel van den kolonist R.Jacquard hadden de Japs een 3kw dieselmotor, gekoppeld aan een dynamo en zuig-en perspomp gemonteerd, welke installatie alle perceelen op het Mangoapi-plateau van licht en water voorzag. Mijn verzoek om deze installatie te laten staan en later te mogen aanwenden ten behoeve van de kolonisten perceelen te Mangoapi, werd door de Heeren Smalink en Noordlander toegestaan. Deze installatie is dan ook na het vertrek van de Jap blijven staan in Mangoapi.
Eind Mei 1946 was mijn verlof om en moest ik naar Hollandia terug. Ik was verheugd dit alles voor de kameraden te hebben kunnen bereiken en was er van verzekerd dat wij na de demobilisatie dadelijk weer met nieuwen moed aan den slag zouden kunnen gaan. Ik berichtte zulks aan de nog in leven zijnde S.I.K.N.G. kolonisten. Ook vroeg ik groot verlof aan, doch mijn verzoek daartoe werd van de hand gewezen. De te Hollandia zijnde S.I.K.N.G. kolonisten o.a. Th.Beynon, Mevr.Maas, Mevr.Ang deden het verzoek bij den Resident om naar Manokwari te mogen terug gaan, doch werd hun daartoe niet de gelegenheid gegeven.
In December 1946 werd ik naar Manokwari overgeplaatst. Spoedig had ik de gelegenheid met den A.R. den Heer Visser die Hr. Noordlander intusschen had vervangen, van gedachten te wisselen over kolonisatie aangelegenheden. Tijdens dat onderhoud verzocht ik de eenige maanden geleden verzamelde goederen uit de woning waar zij opgeslagen waren te mogen weghalen, aangezien ik thans zelf voor de bewaring kon zorgdragen. Tot mijn grootste verbazing kreeg ik ten antwoord, dat daarvan niets kon komen, aangezien hij, de A.R., weigerde daarvoor toestemming te verleenen. Op mijn weerlegging, dat de inzameling der materialen t/b van der nog in leven zijnde S.I.K.N.G. kolonisten toch was geschied met volledige schriftelijke toestemming en goedkeuring der Heeren Smalink en Noordlander en onder toezicht der militairen (peleton stoottroepen) en dat zij uiteraard niet meer voorkomen in de later opgemaakte inventarislijsten, antwoorde de Hr. Visser, dat hij niets te maken had met gedane toezeggingen van zijn voorganger en niet van zins was de goederen aan mij af te geven. Het stond mij vrij mij hoogerop te wenden. Aangezien het geen zin had om, gezien de vreemde opvatting van den A.R., verder op deze kwestie in te gaan, zeidde ik, dat ik zeer zeker t.g.t. mij hoogerop zou wenden.
Van de verzamelde materialen waren echter, zooals later bleek, verscheidene reeds uitgegeven, volgens zeggen door den Heer v.d. Knaap, die intusschen met verlof naar Holland was vertrokken, aan menschen die daar niets mee te maken hadden en voor wie de goederen niet bestemd waren.
In de afgeloopen maanden hebben de Adj.Kokkelink en ik tot onze grootste verbazing, ergenis en verontwaardiging geconstateerd dat de perceelen en bezittingen der nog in leven zijnde S.I.K.N.G. kolonisten niet in het minst werden gerespecteerd, laat staan beschermd. Ter illustratie dient het volgende :
1. Van de meergenoemde Jap. installatie te Mangoapi was de motorkop weggehaald en aangewend voor herstelling van een lichtmotor in het militaire kampement te Manokwari.
2. Een ijzerhouten woning, toebehoord hebbende aan den door de Jap vermoorde kolonist G.Th.Steiginga te Fanindi werd zonder ons ermede in kennis te stellen, tot den grond toe afgebroken en het houtwerk gebezigd voor woningbouw elders. (Wijlen Steiginga heeft een zoon, thans te Tjimahi en is de oom van Adj.Kokkelink)
De circa 300m. lange harmonicagaas omheining werd afgebroken, vermoedelijk door het boschwezen.
Op een ander perceel van genoemde kolonist Steiginga eveneens te Fanindi hadden de Japs een woning gebouwd. Dit huis werd op last van de Nica (BB) verfraaid door de Jap en toen ter beschikking gesteld aan den Gouv.Arts Dr.Soedarsono. Na diens vertrek werd de woning betrokken door den Bosch-Architect, den Heer van Tielmet toestemming van het B.B. Dit alles geschiedde weer zonder ons er in te kennen. Wij hebben er tegen geprotesteerd bij het H.P.B. doch tot nog toe zonder resultaat.
3. Over het vruchtgebruik der tuinen ontfermde zich naast de Papoea’s ook het B.B. en de L.V.D.
Bij truckladingen werden cassave en andere voedselgewassen, pisang, djeroeks en andere vruchten uit de tuinen gehaald en aan den man gebracht, met totale negatie van ons beiden. Nimmer werd ons eenige mededeeling daarover gedaan laat staan een verzoek daartoe. Nimmer gewerd ons eenige financieele afrekening. Vele vruchtboomen werden beschadigd doordat men gemakshalve heele takken afhakte teneinde het plukken te vergemakkelijken. Toch werd door mij tot twee malen toe het B.B. een schetskaart overhandigd waarop alle S.I.K.N.G. perceelen waren opgenomen onder vermelding van de namen der bezitters, benevens een volledige naamlijst der nog in leven zijnde kolonisten en van hen die tijdens de oorlogsjaren om het leven zijn gekomen.
Ook de L.V.D., de Hr.Simmerlinck werd door mij terzake ingelicht. Het is begrijpelijk, dat Papoea’s zich schuldig maken aan schending en roof van onbeschermde perceelen, doch het verwonderd en grieft ons ten zeerste, dat wetkennende gezagsdragers zulks tolereeren en zelfs daar de hand in hebben.
4. Een paar maanden geleden werden op het Mangoapi plateau door den Landb.Consulent den Hr.Brantjes en den L.V.D. ambtenaar den Hr.Simmerlinck opmetingen gedaan, voornamelijk op de perceelen van de kolonisten Jacquard, Herklots en Kraaijenoord, ten behoeve van eventueele terreinuitgifte aan de in November 1946 aangekomen nieuwe kolonisten. Ook in dit geval werd ik volkomen genegeerd.
Niettemin bracht ik het H.P.B., de Heer Verkerke, en den L.V.D. ambtenaar, de Hr.Simmerlinck beleefd in herinnering, dat er in Mangoapi verscheidene S.I.K.N.G. kolonisten perceelen gelegen waren, waarvan de eigenaren nog in leven zijn, zoodat bij eventueele gronduitgifte daarmede rekening gehouden dient te worden. Ook de nieuwe kolonisten stelde ik hiermede in kennis.
Desniettegenstaande ontvingen deze nieuwkomers op den 24sten Mei jl, een schriftelijke aanzegging van den Hr. Simmerlinck, dat zij op de aangewezen terreinen te Mangoapi huizen konden gaan bouwen en bijbehoorend erf in orde maken (vide bijgaand afschrift van deze aanzegging). Ook hiervan, het wordt eentonig, werd ik onkundig gelaten. Aangezien onze terreinen hiermede gemoeid zijn, meenen wij ons deze poging tot onwettige occupatie niet zoo maar te moeten laten welgevallen doch daartegen krachtig protest te moeten aanteekenen.
5. In November 1945 zetten voet aan wal te Manokwari een detachement Papoea Hulptroepen mitsgaders de Nica. Van de Jappen werden onmiddelijk alle aanwezige vee, zooals koeien, paarden, varkens en kippen in beslag genomen. De Nica verkreeg de beschikking over een twintigtal varkens en een hoeveelheid kippen. Deze dieren werden in bruikleen gegeven aan de toenmalige civiele bevolking, hoofdzakelijk bestaande uit Papoea’s en eenige Amboneesche kantoorpersoneel. Het leger behield het vee en begon een fokkerij. Daarvoor was nodig kippengaas, harmonicagaas en een groot aantal zinken bladen. Al dat materiaal werd eveneens van de perceelen weggehaald.
Bij het uitbreken van den oorlog telde de veestapel der S.I.K.N.G. kolonisten ongeveer 200 koeien, 180 varkens (Duitsche landvarkens) 150 geiten en schapen en circa 3000 kippen, meest basterds leghorns en R.I.Reds. De in beslag genomne dieren bestaan hoofdzakelijk uit bovengenoemde diersoorten, zoodat de herkomst hiervan niet nader behoft uiteengezet te worden. De situatie is thans zoo, dat nu de demobilisatie voor de deur staat, dus ook de terugkomst der nog in leven zijnde S.I.K.N.G. kolonisten (3 onzer zijn reeds hier), de vroegere eigenaren van het vee niet de beschikking kunnen hebben over maar 1 beest, terwijl buitenstaanders er vroolijk mooi weer mee spelen. Zoo is het ook gesteld met ons materiaal, kippen- en harmonicagaas. Overal op de perceelen van de nog niet teruggekomen kolonisten worden thans de Jap hutten afgebroken door V. & W. op last van het H.P.B., voorzoover de hutten niet geoccupeerd worden door Papoea’s. Als straks de jongens terugkomen vinden zij zelfs geen Jap hut op hun perceel om voorloopig er hun tenten in op te slaan.
Het spreekwoord “wie het eerst komt, het eerst maalt” wordt hier wel bewaarheid, doch op een voor ons eenigzins grievende wijze.
Wij kregen geen kans om te profiteren van de “Oorlogsbuit” (niet weer afnemen van de Japs van hetgeen deze ons hadden ontstolen).
Wij moesten Vorstin en Vaderland dienen ver van onze haardsteden.
Wij hebben het gedaan en doen het nog, omdat het onze plicht is, maar de wetenschap, dat voor de schamele resten onzer bezittingen niet in het minst wordt zorggedragen, integendeel, dat men nog steeds bezig is met roof en afbraak, doet het volharden in die plicht uitermate zwaar vallen en het gemoed bitter stemmen, want op welke wijze moeten wij straks op nieuw beginnen, nu de aanschaf van materiaal en vee schier mogelijk is voor particulieren.
Van gezagsmedewerking valt weinig te bespeuren, dat hebben wij thans ondervonden, integendeel, het woord tegenwerking is hier meer op zijn plaats. Men schijnt al het mogelijke te willen doen om ons het weder opbouwen van onze farms onmogelijk te maken. Men handelt bij ons, over ons doch zonder ons!
Men schijnt ons liever te zien gaan dan komen, waarom ? Is het omdat wij blijven aan ons doel de S.I.K.N.G. kolonisatie weer op te bouwen te Manokwari ?Is het omdat Manokwari coûte que coûte klein moet blijven, doch Hollandia een wereldstad ? Waarom worden ons al deze moeilijkheden en plagerijen en den weg gelegd ?
Moeilijkheden die er niet zijn, plagerijen die geprovoceerd worden.
Waarom zijn wij in het oog van het BB zoo ongewenscht ?
Zie Mijne Heeren, dit zijn vragen die wij niet kunnen beantwoorden. Wel weten wij, dat de bejegening die wij, S.I.K.N.G. kolonisten thans ondergaan, onrechtvaardig is, dat wij zulks niet verdiend hebben en dat stemt ons bitter.
Wij weten, dat wij tot het einde toe onzen plicht hebben gedaan. Aan de 4 brigades landstorm en militie (kolonisten) is het te danken dat het “Rood Wit en Blauw” tot het einde toe heeft blijven wapperen in de Vogelkop, zoodat Ned.Nieuw Guinea door de Jap nimmer geheel veroverd is geworden. Het heeft Hare Majesteit de Koningin behaagd ons hiervoor te onderscheiden en ook het Legerbestuur is hierin niet achtergebleven. Groot zijn de offers die wij hebben moeten brengen. 75% van ons hebben het leven gelaten in den straijd, liggen in eenzame graven in het oerwoud. Onze familieleden zijn omgekomen, deels vermoord, deels gestorven door ontberingen, verhongering en uitputting. Wij hebben dit alles gelaten gedragen, sterkte puttende uit de gedachte en daarop vertrouwende, dat onze plichtsbetrachting wel gewaardeerd zou worden.
En thans dit ?
Mijne Heeren
– – Vervolg – –
Mijne Heeren, ik wil voorop stellen dat dit schrijven niet het doel heeft medelijden te wekken of een verzoek om steun is. Wij wenschen slechts dat ons recht worde gedaan, dat wij verkrijgen wat ons werd toegezegd. Dat onze aanspraken op onze perceelen geeerbiedigd worden.
Zijne Excellentie, de Luit.Gouverneur Generaal, zoomede Excellentie van der Plas hebben indertijd den Adj.O.O. Kokkelink toegezegd, dat aan de S.I.K.N.G. kolonisten later de meest mogelijke medewerking zal worden verleend in de wederopbouw van hunne landbouwbedrijven. Ook Hare Majesteit heeft Adjudant Kokkelink in dien geest toegesproken.
Laat men thans deze beloften gestand doen !
Uwe geachte Heer Soesman verzocht mij onze bevindingen op schrift te stellen. Ik hoop aan dit verzoek hiermede naar wensch te hebben voldaan.
Onder aanbieding mijner verschuldigde gevoelens van hoogachting en de hoop uitsprekende, dat het Uwe Commissie moge behagen het daarheen te leiden, dat aan onze bovenomschreven, o.i. alleszins billijke wenschen worde tegemoet gekomen, teeken ik,
J.Zeelt.
S.M.A
Kolonist S.I.K.N.G.
Pingback: De vlag die de Kokkelinkgroep bewaarde 2 «
Pingback: De vlag die de Kokkelinkgroep bewaarde 3 «