EINDHOVEN – Iedere Nederlands-Indische familie heeft er wel een paar op de zolder liggen: de reiskoffers waarmee de reis naar Nederland werd gemaakt. ‘ Ze vormen een deel van ons gezamenlijk geheugen’ .
-
- en
Indische Soos -
- Het archief van Indisch4ever
is best wel te filmen !!
...................
...................
.......... Bekijk ook
de archipelsite
met honderden topics.
Zoekt en gij zult vinden. ! -
Indische portretten
ingezonden door de lezers.
-
Thomson
Nassauschool Soerabaja
Depok
Wie is deze familie
Wolff
Tankbataljon Bandoeng 1939
Is de bruid Günther?
Wilde en Waldeck
Brouwer en Hagen
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXX
Kerst 1930 a/b Baloeroan naar Indië
XXXXXXXXXXXXXX
Bertha Lammerts van Bueren-de WitXXXXXXXXXX zwieten 214
Bisch
!!!!!!!!!!!
Detachement Verbruiksmagazijn,
Hollandia
van Hall
Smith
Emy Augustina
Detajongens
von Stietz
de Bar
Soerabayaschool ca 1953
Wie zijn dit ?
Damwijk
Klein
IJsselmuiden
van Braam
Zuiderkruis
Foto
Koster
Versteegh
Baume
Falck
Boutmy
Otto
oma Eugenie Henriette Smith
Meliezer-Andes
christelijk lyceum bandoeng
christelijk lyceum bandoeng
Saini Feekes
Mendes da Costa
Anthonijsz
Bromostraat
Wie?
Tambaksari/Soerabaja-1946
Ornek
van Dijk
.Haacke-von Liebenstein
Theuvenet
Sollaart
Berger-de Vries
Foto's gemaakt door Henrij Beingsick
Augustine Samson-Abels
Samson
Huygens
Hartman
Otto en Winsser
Marianne Gilles Hetarie
Constance en Pauline
Versteegh
Lotje Blanken
Charlotte Hooper
John Rhemrev
Schultze
W.A. Goutier
Otto-Winsser
Bastiaans
Verhoeff
Beisenherz
Stobbe
Wendt-van Namen
Harbord
Pillis-Reijneke
Nitalessy-Papilaja
Reijneke
Oertel-Damwijk
Bruidspaar te Semarang
Daniel
Krijgsman
van Dun
Ubbens en van der Spek
Kuhr
Oertel
Nijenhuis-Eschweiler
Wie ben je
Philippi-Hanssens
Tarenskeen-Anthonijsz
Hoorn-Dubbelman
Mendes da Costa
Palembang
Indisch4ever 
Wat kan een koffer met herinneringen toch zwaar zijn. Ik was in 1946 corveeër op de Sloterdijk naar Nederland. Dat betekende bij het aan boord gaan van de passagiers een hoop gesjouw met koffers. Nooit begrepen dat er nog mensen waren met hutkoffers. Was er dan geen oorlog geweest, geen bersiap? Zelf had ik alleen een schoudertas, gemilikt bij het doorzoeken van geplunderde huizen, met wat kleren van de RAPWI en Rode Kruis.
Trossen los, vanaf de kade klinkt het Wilhelmus. Iedereen, ook ik, onder de indruk. Behalve één mevrouw, moest van haar per direct nog een hutkoffer in het ruim omruilen voor een die nog op dek stond. Heb dat natuurlijk niet gedaan, het moment wilde ik niet missen, misschien zou ik nooit meer terug komen. Kreeg daar nog soesah over, zo’n …wijf!
Hoi Jan, ontroerend verhaal het doet je nog steeds wat zoals je erover schrijft en helemaal als je zelf alleen een tas bij je had… ja dan is een koffer sjouwen voor een ander erg zwaar! Heb je nog wel wat foto’s, documenten, brieven of helemaal niks meer uit Indie?
Mijn ouders hebben gelukkig vóór de oorlog (tot mei 1940) af en toe wat foto’s opgestuurd naar de familie in Nederland. De meeste zijn in 1944 bij de gevechten om Vlissingen verloren gegaan. Een deel is gelukkig bewaard gebleven, dat is het enige wat ik aan gedrukte herinnering heb. Eentje siert rechtsboven deze pagina. Het is ook de enige foto van mijn moeder en mij (1930) in Indië. Wel heb ik nog opsporingsformulieren van het Rode Kruis uit de bersiaptijd.
ja een mooie vrouw jou moeder, maar het lijkt ook wel alsof ze weet wat haar te wachten staat in de toekomst. Die weemoedige anstige blik in haar ogen, ik zie het ook op de foto in de ogen van mijn overgrootmoeder en oma !
Ja Pak Pierre, wij allen hebben zo’n virtuele koffer in Indie, zelfs zij die daar niet geboren zijn want die hebben een koffer van hun ouders gekregen.
Dit doet me denken aan een gezegde van Virginia Woolf: We hebben een uitgebreide emotie over het verleden omdat onze emoties zich pas later voltooien.
Volgens mij zei Virginia Woolf:
“Het verleden is mooi omdat op het moment dat het gebeurt niemand zich bewust is van enige emoties. Dat bewustzijn komt later. En daarom voelen we geen emoties in het heden. Alleen maar over het verleden”.
Ja Wil
Daarom kunnen wij nog steeds leren van het Verleden naar Heden en Toekomst.
Van pijnlijk Verleden naar Liefdevol Zelfbewustzijn in het Nu … Om verder te gaan….je leven lang…♡
Yep. Maar nu het bijzondere. Ik werk momenteel aan een roman; fictie maar aangekleed met anekdotes uit de Indie tijd van mijn familie.
In de roman citeert de hoofdpersoon Woolf als hij in 1995 op het terras voor het paviljoen van de v.m. Batavische Zeilclub staat en over de zee kijkt. Hij heeft net het nabij liggende huis bezocht waar hij rond 1947 een jaar met zijn familie woonde.
Ik had de quote zelf vertaald uit het Engels en zocht via Google bevestiging. Waar kom ik uit? Hier.
Toeval bestaat niet…
Mooi Wil dat betekent er iets mee doen 🙂
Mijn koffer gaat op Indisch4ever regelmatig open en ook
op spontane (on topic)reacties van lezers.
Neem de mooie natuurfilm, van een paar dagen terug
door Pak Marawasin zo maar ”Boem” geplaatst.
Dan gaat bij deze ouwe soldaat een Koffer open
met prachtige herinneringen.
Midden in het oerwoud ,reeds dagen met de hele
reutemeteut op je bult ,je reeds dagen niet gewassen
en dan opeens op een klein open plekje baltsende
Paradijsvogels met hun veren elkaar de loef afstekend
en krijsend de dames verleiden.
En nu in mijn van alle gemakken voorziene lig-hang en
zit stoel dat alles weer te herbeleven.
Eigenlijk moet ik de hele dag Terima Kasih zeggen,
aan de web-master Pak Boeroeng.
siBo
Prachtig Bo 🙂
Hartelijk dank voor je reactie
Tot ziens
Groet Shelly
Hear, hear…
Salam dari jawa….
Bo,
Je koffer meenemen naar deze site en die af en toe openen in een reactie of pikirans is een mooi terima kasih
Salam dari Nederland Mas Rob; neem straks maar veel mooie herinneringen mee aan uw vakantie op Java.
@ Lance
Dank je wel! Maar ik wou dat ik vakantie had. Maandag is het weer druk….
“Ich habe noch einen Koffer in Berlin”. Dat zong wijlen Hildegard Kneff om van het heimwee naar haar geboortestad te getuigen.
Ik heb een paar hutkoffers op mijn zolder/werkkamer, djatihout van buiten, kamferhout van binnen, met opschrift “Passagiersgoed” en heel vaag de naam van mijn grootvader. Dus zeker 100 jaar oud en veteranen van tenminste 3 retours en één enkeltje Indië – Holland, per boot.
Die koffers zijn volgestopt met aardse zaken die niet weg mogen: Poesaka’s, oude familiedocumenten, fotoalbums uit een ver verleden, tropenuniformen uit de zeemanstijd en spulletjes in legergroen, ooit verstrekt door de Majesteit, toen het haar behaagde mij op te roepen ter verdediging van haar Koninkrijk tegen de aanstormende Sowjets.
Eén virtuele koffer heb ik achtergelaten op Java, op een plek die mij dierbaar is. Daar reis ik heen vanaf mijn zolder/werkkamer wanneer ik wil, om de koffer te openen en de goede herinneringen die er zijn opgeborgen diep op te snuiven. Die koffer staat er al bijna 60 jaar, geheel intact. De rampokkers en rajaps durven er pas aan te komen als ik er niet meer ben.
Pak Pierre
Loh Pak Pierre,wel errég groot Uw pusakakoffer gevuld met her-
inneringen byv, verbandzakje-onderbroek lang wit/legergroen-hemd met lange mouwen-naaizakje [?]-wanten NBC met trekkervinger en als laatste verdediging tegen de Iwans,zakmes model KL. met koord.
Sorry ,dat kwam even boven dryven
Van m’n dienstkist Knil,vogelnestkastjes getimmerd,onverwoestbaar.
siBo
Tja Pak Bo … wat er al niet komt boven drijven als je mijn hutkoffer “Nostalgia 3” met militaria laat tjemploeng in de kali.
Inderdaad, noodverband en naaizakje met diverse garens kleur legergroen, busje “Oefenpoeder Huidontsmetting NSN 6910-17-022-2827”, lange onderbroeken, buitenjas en mutsdas die zo nuttig waren bij het schaatsen. Veel is gerampas door een neefje, toen die er nog van droomde held te worden, thans jonge veertiger en anesthesist in Berlijn.
Maar goed, komt ooit de vijand nakend en de Majesteit roept mij weer, dan zit er nog voldoende in de koffer om direct uit te rukken, ook die voor het uitrukken onontbeerlijke wanten met trekkervinger.
Onward Indo soldiers ……
Pak Pierre
Haha heb je de vogelkastjes nog? want ook dit hoort bij het verwerken van onze geschiedenis, Ik kan iets moois ervan maken samen met jou Sibo?
Mooi verhaal Pierre! Met al die authentieke spullen kan jij een mooi symbolisch verhaal maken op beeldendende manier! zou jij mee willen doen met mijn workshop?
JaJa net als wij ,komende vanuit Indië her en der gevlogen ,zodat nu na ± 25j’n , drie hiervan nog te achter halen zijn tw. Horst -Zeeland-Arnhem waarin vele generaties koolmeesjes een goede start kregen.
veel succes siBo
Aha Horst en Zeeland dat is hier in de buurt ! Mijn atelier is in de oude huishoudschool in de Kruisstraat te Deurne! We kunnen daar een mooie herinnerings kunstkoffer van Indie maken, doe je mee samen met familie?
JaJa ,Ik ben al te tué om nog uit te vliegen maar weet ’t zeker,dat vele Indo-jongeren komen opdagen nu schijnbaar” onbenullige ” artikelen onze geschiedenis kunnen vormen. veel succes .Mvg. siBo
Beste Shelly,
Dank voor je complimenten. Ik kaats deze gaarne terug voor je vondst om oude koffers van oude mensen op te sieren met tastbare herinneringen en voor het feit dat je initiatief op I4E heel wat heeft losgemaakt bij de “oudjes”.
Dank ook voor je uitnodiging om mee te doen aan je workshop met één van mijn koffers en nostalgische inhoud. Maar … ik houd mijn koffertjes liever zoals ik ze heb gekend als kind in Semarang, toen ze in de goedang van ons huis lagen te verstoffen door alle stormen van Japanse bezetting, bersiap en rampok heen en zoals ik ze vervolgens heb terug gezien als jong volwassene, bij mijn moeder in de kelderbox van haar flatje in Den Haag.
Stukjes stickers met daarop nog zichtbaar “Koninklijke Rotterdamsche Lloyd”, “Willem Ruys” en “Hutbagage” herinneren aan de laatste enkele reis van mijn moeder en stiefvader naar Holland in 1956, waar zij berooid aankwamen en v.w.b. mijn stiefvader ook gedesillusioneerd en gedesoriënteerd.
Veel succes en genoegen met de workshops.
Pak Pierre
dag Pierre
ja dat begrijp ik heel goed, jou koffer is een kostbaar museumstuk met een heel mooi ontroerend verhaal. Die stickers en andere sporen die herinneren aan die vroegere reis zijn prachtig en moeten juist zo blijven , dat heb ik ook zo gelaten op de hutkoffer van mijn vader. Hij had een lijstje getypt van meegenomen spullen en in de koffer-deksel geplakt, daaromheen heb ik geschilderd en gewerkt als een soort eerbetoon.
Ik heb zijn eerste wollen jasje die hij kreeg toen hij in Holland aankwam en bewaar ik in de koffer.
Mijn vader komt ook uit Semarang, eerst gewoond aan de JL. Daret en later na de oorlog aan de Jalang Barusari Satu nr.9. Dit huis hebben wij vorig jaar met mijn ouders bezocht en er kwamen prachtige verhalen naar boven toen hij daar rondliep. Nu is het een secretariaats kantoor van Megawati Soekarno Putri in de kleur rood en stier als symbool van daadkracht en volharding zoals haar partij. Een heel mooi teken voor mij is dat ik 9 mei jarig ben dus Stier.. en dat inspireerd mij weer extra als beeldend kunstenaar om mijn ervaringen en verhalen van dit huis om te zetten in kunst zoals ik gedaan heb in de koffers van mijn vader. Zie mijn website.
Daarom ben ik begonnen met dit project en kijk uit naar andere familieverhalen die we beeldend kunnen maken in koffers, kisten, dozen of oude meubelstukjes!
Dag Shelly,
Semarang zat vol Lapré’s, allemaal Indo’s. Als ik mij goed herinner waren er hele deftige bij die in de duurdere wijken van de Semarangse benedenstad woonden (einde Bodjong, Genielaan), onder wie een Mr. Lapré. Ik was te klein om te weten wat hij precies deed met zijn meesterstitel, maar hij zal héél bekwaam zijn geweest.
De beroemde (wijlen) Sjoerd Lapré, Ridder MWO, zal je ook wel kennen en weten te plaatsen in de stamboom. Een jaar geleden kreeg ik uit een boedeltje van een Indië veteraan zijn boek over de geschiedenis van het KNIL Bataljon Andjing NICA te pakken.
Morgen ben je dus jarig. Ik wens je een heel pretige dag toe en natuurlijk nog vele gelukkige jaren na morgen.
Pak Pierre
hallo Pak Pierre
Thanks! ja de Lapré’s zitten overal, wonen zelfs bij mij in de buurt, nog niet ontmoet , jammer maar komt misschien nog wel. Sjoerd is een neef van mijn vader, ze lijken ook op elkaar ja ik heb hem gekend een hele aardige man. jazeker ken ik zijn indrukwekkend boek Andjing NICA!
Mijn opa en zijn vader werkten allebei voor justitie, dus mensenrechten is een familietraditie , mijn vader heeft veel respect dat het huis waar hij gewoond heeft in Semarang nu kantoor is van Megawati!
De reisbagage van mijn ouders bestond uit één koffer(tje) met een stel kleding van de RAPWI. In Ataka uitgebreid met nog een setje. Zelf had ik nog minder dan een koffer. Wel moest ik als corveeër op de Sloterdijk loeizware koffers van anderen versjouwen. Kon nog geen bedankje van af.
Ja die koffers symboliseren zoveel, eigenlijk de hele geschiedenis van levensverhalen uit Nederlands-Indië! En daarom wil ik deze koffers opnieuw tot leven brengen in een modern jasje! zodat ze niet vergeten worden door volgende generaties! Heb je de koffer nog Jan? doe je een keer mee met deze actie, zoals in het krantebericht beschreven staat?
Heel leuk Shelly, ik ben trots op mijn nicht
thxs neef Arthur!
Ik vond de schilderijen hier ook mooi
http://www.shellylapre.nl/dia/index.html
De videofilmpjes (youtube) met dat dansoptreden vond ik een verrassing. Laat ik maar zeggen openbaring (hier in Nederland). Misschien iets voor David om naar te kijken:”je noemt jezelf indisch maar wat doe je ermee. laat wat zien”.
Nou hier zijn een aantal voorbeelden. Overigens vind ik het verwijt van bepaalde personen dat het niet indisch is om je met Indonesische dingen bezig te houden maar kul.
En dan wijst men op het dragen van een garuda-speldje of het dragen van de Merah Putih (die werd vergeleken met attributen van de nazi’s, zoals een hakenkruis)
Maar bvb een wayang tattoo mag opeens weer wel.
Dat binnen enge grenzen denken (wij-zij de vijand) waarin bijvoorbeeld de leden van de DK uit Tilburg zo uitblonken is gelukkig verleden tijd.
Het leidde alleen maar tot logische inconsistenties
Dan zou je ook geen bahasa Indonesia (de taal van de Indonesische nationalisten) mogen spreken omdat het besmet is, zoals het Duits het een tijdlang was.
In Tilburg wonen ook een aantal Lapre’s zag ik op hun familie-website.
Bedankt voor je reactie Ed, sorry zie je bericht nu pas staan.
De Lapré ’s komen door heel Nederland veel voor.
Er zijn zelfs verschillende clans, generaties terug waren 2 broers vanuit Frankrijk naar leiden gekomen en van daaruit naar Indie. Toen begon de mix van huwelijken!
De fam. Lapré uit Tilburg ken ik niet, maar mijn vader zegt altijd Lapre is gewoon een grote familie! En ik zou ze graag eens ontmoeten.
Ik denk 25 jaar geleden was er een Lapré reünie, dat was geweldig!
Nu laatst contact met een andere Lapré, dan is het leuk om uit te zoeken hoe de verbinding met onze voorouders is.
TROTS op mijn zuster……
dank je broertje!
waahhhh ik ben ook trots op indosister Shelly
en ik ben niet eens haar broertje..
maar wel trots dus..