In Een open zenuw komen, aan de hand van 48 bijdragen, de belangrijkste nationale en internationale sociale en politieke ontwikkelingen aan bod die de Nederlandse herinnering aan de Tweede Wereldoorlog sinds 1989 hebben benvloed. Elf van deze bijdragen gaan over de Japanse bezetting van Nederlands-Indi. lees verder op Historiek.net.
Wij waren afgelopen maandag aanwezig bij de presentatie van het boek in het Internationaal Perscentrum Nieuwspoort te Den Haag. 
Na de toespraak van NIOD directeur Marjan Schwegman (foto re)nam een panel, olv Doeko Bosscher het woord en gaven zij toelichting op hun bijdrage aan het boek “Een Open Zenuw” waar men vanaf ’89 aan heeft gewerkt. Op welke wijze, herinneren wij ons in Nederland de Tweede Wereldoorlog? Er zijn in Nederland ongeveer 3500 oorlogsmonumenten, plaatsen van herinnering waar de oorlogsgetroffenen worden herdacht. Naast de grote nationale herdenkingsplaatsen, zijn er tal van kleinere in bijna elke stad. Herdenkt men in grote getale bij de Nationale Monumenten of toch liever dichter bij huis, regionaal? En wat bezielt mensen toch om deze plaatsen te vernielen, bekladden en onteren? Het panel bestond uit: Esther Captain, Madelon de Keizer, Marije Plomp en Silvia Rottenberg
Film 1 — Film 2 (filmpjes zijn hier en daar schokkerig, maar ’t gaat natuurlijk om ’t geluid en een impressie)
Marjan Schwegman vertelde over Annick van Hardeveld, de laatste koerierster uit het verzet, het monument staat in Amsterdam. Madelon de Keizer heeft als onderwerp het beeld van de weduwe te Putten, waar in ’44 ruim 600 mannen werden gedeporteerd. Vervolgens sprak Marije Plomp over het Indisch verzet en Erebegraafplaats Ancol met de hemelboom als stille getuige. Esther Captain over twee vrij nieuwe Indi monumenten in Den Bosch, waaronder het Honi monument. Tot slot Silvia Rottenberg en het monument Joods Jongensweeshuis te Amsterdam.
Het eerste boek zou uitgereikt worden aan dhr. Mohamed Achaboun, deze was echter niet aanwezig, dus viel die eer te beurt aan de dochter van Madelon de Keizer.
Tevens is een foto tentoonstelling Een Open Zenuw, Kunst van het Herdenken te bezichtigen in Nieuwspoort n de Openbare Bibliotheek in Den Haag tot 7 mei. Meer foto’s hier op Picasa en van Ellen M.
...................
Indisch4ever 
Je hebt gelijk, uit eerbied en respect zouden zij die het hebben meegemaakt , als gebaar, teminste een gratis stoel op de eerste rijen + busvervoer van het Congresgebouw naar het Monument moeten krijgen.
Misschien creert dat een Ons-Monumentgevoel. Anders ben ik bang dat als zij, die het hebben meegemaakt, uisterven, er niemand meer is bij het Monument. Hebben alle Bobo’s inclusief de Koningin vrij spel.
Misschien ga ik dit jaar voor de eerste keer met mijn pas 80-jarige moeder naar die herdenking. Neem ik wel een opklapstoel voor mijn moeder mee.
Ik vind het vreemd dat de Koningin er niet elk jaar is, alsof dit een tweederangs herdenking is. Of ze heeft het zeker te druk. Maar de slachtoffers gingen wel eersterangs dood in Indie.
De bobo’s op de eerste rij, de Koningin 1 op 5, de slachtoffers op afstand . Het is in de ware zin des woords een treurig schouwspel.
Nederlanders zijn niet goed in herdenken, wel in vergeten.
hallo Peter, maar wanneer er geen ministers of de koningin, en andere VIP’s aanwezig zijn, zal men dat ook niet waarderen, zij horen er toch wel te zijn hoor, en naar mijn mening niet alleen elke 5 jaar( Beatrix) maar lk jaar, net zoals op 4 mei.
Maar ze zouden bijv. die paar ouderen die er nog zijn (waaronder mijn broer, 94 jr) , die de japans bezetting hebben meegemaakt, inderdaad op de eerste rij moeten laten zitten!!!
Indisch Monument: Bij de presentatie van het boek kwam er wel een zeer interessante vraag: is de onthulling van vele Indische monumenten niet een uitvloesiel van het feit dat het Indisch Monument in Den Haag (ons Nationaal Monument) niet haar aantrekkingskracht verliest: op 15 Augustus is het meer een eliteaangelegenheid van Bobo’s geworden en Indische mensen voelen zich niet meer thuis bij het monument (oeps) Esther Kaptein komt deze antwoorden wel tegen en beaamt de stelling.
De Stichting die e.e.a. organiseert zou dit toch wel ter harte moeten nemen. Ikzelf ben nooit bij een 15 Augustus herdenking geweest maar wel bij het monument. In mijn uppie kan ik wel tot een bezinning komen, maar als ik dat opgefokte stelletje op TV of foto’s zie, vergaat me de lust om er op 15 Augustus bij aanwezig te zijn.
Die Stichting zou ook het verschil tussen Indo’s en Indonesiers niet duidelijk zien maar dat probleem heb ik ook na 5 bier.
In filmpje 1 op het eind wordt Adriaan van Dis geciteerd. Uit zijn speech van 15 augustus 2006 bij het Indi-monument Den Haag
citaat
——
Ik herdenk het gevecht van mijn moeder om haar eerste man te rehabiliteren, een luitenant die buiten het kamp bleef en een verzetsgroep hielp oprichten. Na de oorlog, in de verwarrende jaren van de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd, konden de Nederlandse autoriteiten maar moeilijk geloven dat een bruine man die zo van zijn land hield toch voor Koningin en Vaderland had gekozen. Zou hij niet als zoveel anderen met de nationalisten hebben geheuld? De bewijzen van zijn moed kwamen toch boven water. De medailles werden postuum alsnog toegekend. Maar voor mijn moeder was na alle beledigingen de lol er af om ooit bij een officile staatsherdenking aan te schuiven
———–
einde citaat
Lees de hele speech
De eerste man van moeder van Dis werd 12 december 1944 onthoofd. Zie hier
Ik weet niet of ze nog leeft maar dan wordt ze 100 jaar in oktober aanstaande.