Ik heb er genoeg van iedere keer de vriendelijke beleefde Molukker uit te hangen Begin van deze week heb ik tot laat in de avonduurtjes gewerkt aan twee schilderijtjes voor mijn collega. Zakelijk vraagt ze: Wat wil je er voor hebben? Dus ik de-A-zakelijke-Molukker zeg: Wat je er voor wilt geven ondertussen denk ik: Minstens twintig euro en geloof me, dat is nog steeds een koopje! Voor elke kleur tien euro, zegt mijn collega. Nice, denk ik. Dertig euro in the pocket! Beter dan dat ik in gedachte had
lees verder op BukaMulu.
Moeten we de RMS loslaten of niet?
Laatst was ik bij een concert van Stryper, een Christelijke hardrock formatie die in de jaren 80 populair was. Vooral doordat zij in harmonie zingen en vaak in harmonie gitaar spelen, raken ze bij mij een gevoelige snaar. Ik weet vrijwel zeker met mij, veel Molukkers die hetzelfde ervaren
...................
Indisch4ever 
Buka mulut betekent letterlijk: ” Doe je mond open!”. Wederom een schreeuw om erkenning en identiteit, zoals bij ons. Molukkers, ervaren net als wij die ontheemding aan den lijve: Wat moet ik overdragen? Ons verleden loslaten? Onze (voor)ouders verloochenen? Wie ben ik nu eigenlijk? Dat zijn zondermeer identiteitsvragen. Dat is essentieel in je bestaan en persoonlijkheid. De z.g. keuze die je dan hebt is dan schijn; je losmaken van je culturele groep wreekt zich op enig moment en zorgt voor trauma en onbalans in je emotionele leven. Een schip dat van zijn ankers is gerukt strandt. Natuurlijk, de historie bepaalt het dramatische verloop van vele levens, maar loslaten is in mijn ogen geen optie. Je hoeft niet in sarong kebaya te lopen of als gedemobiliseerde soldaat rond te stappen om je identiteit te tonen. Culturele overdracht zit in je hoofd en hart. En die vrijheid kun je koesteren terwijl je voor een nieuwe toekomst kiest.
Je bent cultureel een prachtexemplaar uit een verloren wereld. Dat is de tragiek van ons “verhuisde” zielen.