!Nora Dijkgraaf-Lokkers verbleef in het jappenkamp Struiswijk bij Batavia.Eerder publiceerden we haar gastpikiransen Struiswijk deel I, Struiswijk [II] en Struiswijk [III]

Hierbij een leuke anekdote.
De kleintjes moesten zich maar zien te vernaken. Speelgoed kenden ze niet. Althans de driejarigen geboren in het kamp wisten niet beter.
Een van de moeders had een paspoortfoto op de muur geplakt van haar man en elke avond gaf het kind Pappieeen kusje voor het slapen gaan.
Op een dag zat ik naar een groepje te kijken die vader en moedertjezaten te spelen.
Ik hoorde er n zeggen: Dan ben k moeder en jij vader.
Waarop de ander verontwaardigd antwoordde: Nee! Ik wl geen portrt zijn! en liep boos weg.
Wie dacht dat kleine kinderen niets mee kregen van de situatie, komt hier wel tot de ontdekking dat hoe klein ze ook zijn lles meekrijgen wat in hun directe omgeving gebeurt.
Vooral de kleintjes voelen een sfeer het beste aan en daarom zijn de daardoor opgelopen traumas zo moeilijk te verhelpen. Ze kunnen immers niets concreets aanwijzen.

 Elk kamp had een Jan de Mepper. Dit hoorden we jaren later toen de verhalen los kwamen.
Onze Jan was een Koreaan en vals als een adder..
Hij genoot van de ranselpartijen.
Hij haatte de vrouwen, aangezien hij daar geen vat op kreeg. Vooral de langere en blonde vrouwen waren zijn doelwit.  Dit gold voor elke Hollander, aangezien deze nu eenmaal langer was dan de doorsnee Jap.
En een Japanner kijkt nooit OP naar zijn medemens. Buigend hoeven zij zodoende geen aanstoot te nemen aan wie langer is. In Japan heeft de vrouw amper betekenis, zoals wij dat in het Westen gewend zijn. Het zijn slaven en hebben geen eigen mening. Zo was het vr de oorlog.
Om dus op een horde vrouwen te moeten passen was in hun ogen een degradatie!  Maar om 1300 vrouwen eronder te krijgen, daar kwam meer voor kijken

Na een paar maanden de kat uit de boom te hebben gekeken, werd er hier een daar danig gesaboteerd.
We zaten als een rat in de val en de dood was het enig zekere in die situatie.
Dus werden de vrouwen steeds baldadiger. Het begon met smokkelen vanuit de moestuin. Ik was heus de enige niet, blijkt achteraf.. Maar de riooldienst had er iets op gevonden.
Deze meisjes moesten elke dag de tussengang langs om bij iedere barak de beerput te lichten.
Met een blikje En de inhoud werd overgeheveld in een giertank, die op twee wielen door de meisjes werd voortgeduwd.  Aan de onderkant van de tank zat een klep, waar ze de inhoud buiten moesten legen.

Op een dag hadden ze het plan de bewaking hierop te trakteren.
Ze maakten de klep onklaar en liepen met hun kiepkar langs de buitenste wacht.
Natuurlijk moest er eerst gebogen worden. Dus de kar kwam stil te staan.
Na de  plechtige begroeting trok de stoet verder, maar liet de klep achterin los en kregen de bewakers de stront over hun voeten
Behoeft dit enige uitleg??
Gillend en tierend vlogen ze overeind achter de meisjes aan. Maar die keken heel onschuldig en zeiden: H? Hoe kan dat nou??
Intussen deden ze het haast in hun broek van het lachen, ondanks de straf die ze zouden moeten ondergaan voor zon daad. Japanners lijken ergens een smetvrees te hebben en dit voorval was voor hen een dodelijke Maarde opzet was gelukt.
Het hele kamp schudde van het lachen! En deze meisjes werden op handen gedragen voor zoveel moed.
Gek genoeg kwamen er geen represailles. De giertank was immers al oud?

Het volgende verhaal heb ik van ooggetuigen, want ik lag nog ziek van het ongeluk.

Na verloop van tijd deden de gekste geruchten de ronde en vroeg iedereen zich af waar die vandaan konden komen. Niemand die enig contact met de buitenwereld had.
Maar, de berichten hielde de moraal hoog. Of het waar was of niet.
De kaartlegster vierden hoogtij. Aan alles kwam een eind, cht waar!

Op een dag was het hele kamp in rep en roer.
Een barak werd totaal uitgekamd. De vrouwen moesten in de barak toekijken hoe al hun spullen eruit werden gesmeten. NIETS bleef er over.
Het leek wel een aardbeving.
De rest van het kamp hield zich wijselijk stil, maar keken hun ogen uit.
Onder veel gekrijs en geschreeuw werden deze vrouwen naar de applplaats gejaagd en werden in het openbaar ondervraagd.
Kindertjes werden niet ontzien!

Op een gegeven moment na een half uur gebrul en geschreeuw trok onze Jan twee vrouwen naar voren en begon op hen in te hakken.
Het was een pezig en getraind mannetje en vierde nu zijn woede en haat op de twee vrouwen uit.
De ranselpartij duurde 45 minuten. Men bleek naar een radio te zoeken
Niemand die daar iets van afwist natuurlijk.
Terwijl hij aan het meppen was, kreeg hij een druppel bloed op zijn witte hemd.
Als door een adder gebeten sneed hij het stuk met de bajonet uit zn hemd en gooide het op de grond, om er als een waanzinnige op te staan trappen. Alsof hij de persoon in kwestie de grond in kon stampen.
Na dit voorval kregen ze er nog meer van langs. Uiteindelijk lagen beiden bewusteloos op de grond en draaide hij zich om en vertrok, de vrouwen in hoogste paniek achter latend.

Toen de rest wederom gebogen hadden, werden de twee vrouwen haastig naar de ziekenboeg gebracht.
De anderen konden hun cel weer inruimen, zij het met knikkende knien
Vele jaren later hoorde ik van mijn vriendin, die ook in die barak zat, wat er precies aan de hand was.

Zoals iedereen wist was het houden van een radio de grootste wandaad.
Ook in Tjihapit waren ze hier zeer streng in.
Hier stond nl. de doodstraf op..

Echterde Jap had buiten de moed van de Hollandse vrouw gerekend..
Zoals mijn vriendin mij vertelde, was er n dappere vrouw die haar radio in haar gondhhad verstopt en meegesmokkeld Struiswijk in.
Ze was een Indische met een licht Chinees uiterlijk. Voor de Jap sowieso al een reden om haar in elkaar te slaan.
Maar ze had haar lange zwarte haar  creatief gebruikt als opbergplaats voor haar zwaar bewaakte radio. Zo liep ze dagelijks rond met haar bezit in het haar verborgen. Niemand was immers te vertrouwen?/
Ook zij sliep met vier anderen in n cel.
Dus? Moest hier wel verraad in het spel geweest zijn.
Zonder positieve uitkomst. Want deze radio is nooit gevonden. Vandaar de berichten Hoe kn iemand zoiets doen!

Gelukkig kregen we geen represailles na dit voorval.
In sommige andere kampen kregen de vrouwen drie dagen eten noch drinken..
Maar, men was gewaarschuwd.

Toen de moraal tot het diepste punt gezakt was, vond er plotseling een ommekeer plaats. Op een dag zagen we geen bewakers meer rondlopen.
Eerst dachten we aan een vrije dag of zo. Hoewel de soldaten nooit ontbraken.
Maar de tweede dag bleven ze ook weg en toen ging men toch even verder nadenken. Wat was er aan de hand? Wr op transport.
De sfeer was om te snijden. De angst zat er goed in. Niemand wist wat er aan de hand was. Na een tijd kregen we te horen wat hun absentie betekende.
We bleken reeds drie weken vrij te zijn. De capitulatie was getekend. Japan had de oorlog verloren!
Het Nederlandse bestuur riep ons bijeen en vertelde dat er een eind was gekomen aan ons mensonterend bestaan.
Zij begon zacht het Wilhelmus te zingen. Wij stonden met open mond te kijken.
Er heerste doodse stilte en iedereen keek elkaar aan. Knden het nog steeds niet geloven. Maar na de eerste apathie, begonnen de vrouwen mee te zingen, om daarna in huilen uit te barsten.
Het was dus wr! Het was voorbij!
Het onmogelijk geschiedde.  Voor sommigen helaas alsnog te laat.

De MENS verandert in hoge mate wanneer men opeen geperst moet leven.
Was men in normale doen een vredelievend en altrustisch persoon, zou men ook in dergelijke omstandigheden de weldoener zijn en zijn naaste helpen.
Was men reeds een egost, dan kwam deze aard in volle hevigheid naar buiten.
Zulke mensen gingen over lijken.  Soms in de meest letterlijke zin..
Lag iemand op sterven, aasden ze op hun portie eten na de laatste ademtocht.
Honger haalde het beest in de mens naar boven..

Ik heb een paar begrippen op een rij gezet.
Aan de hand hiervan vele karaktereigenschappen zien ontwikkelen.

ONTHECHTING
Tijdens de eerste uithuis zettingen (vrijwillig of niet) is het loslaten van je liefste bezittingen een feit.
Niet alleen de mooie inrichting, het eventueel bezit op de bank. Maar ook de levende have, zoals huisdieren.
Deze achter te moeten laten is vreselijk!

AANPASSING
Dit geldt voor alle kampen waar men met duizenden anderen in een klein hok moest leren leven en wonen. Met elke verandering zoals transporten zou hier een beroep op worden gedaan.

LOYALITEIT
Het leren omgaan met wildvreemden en normen en waarden te handhaven.
Naarmate de situatie moeilijker wordt, zal dit het uiterste vragen.
Overal zaten verklikkers, die iemand aanbrachten om er zelf beter van te worden, cq. Heulden met de Jap.

VERDRAAGZAAMHEID
Onder elke omstandigheid de normen en waarden te handhaven.

INVENTIVITEIT
De kunst om van niets toch nog iets te maken.
Fotootjes werden met een paar korrels rijst aan de muur geplakt.
Kunststukjes schilderen op een steen.

ACCEPTATIE
Berusting in de omstandigheden zonder het eigen IK te verliezen.
De ZEN theorie geeft hier duidelijkheid in.

VERWERKING
Opgedane traumas te accepteren en naar de bron terug te keren.
Het opnieuw beleven, maar dan van een afstand en bewust staan in het NU.
Zie het verschil!  De geest heeft uiteindelijk gewonnen!

Een en ander heeft mij geholpen het van me af te schrijven en te verwerken in het creatieve. Zolang ik mezelf blokkeerde, kreeg het creatieve geen kans.
Traumas zijn het best op te heffen door bv. te schilderen of een andere creatieve uiting te vinden.
Ik heb dit aan de lijve ondervonden en ben nu een gelukkig mens.

Wij allen hebben een collectief karma moeten verwerken en daaruit moeten leren. Het was niet anders. Maar deze unieke ervaring n de verwerking daarvan, moeten we een ander niet onthouden. Ik hoop daarom dat er iemand wat aan heeft gehad. Al is dat er maar n!

Met DANK voor uw aandacht!