Een werkdag van Lili, huishoudelijk werker in Indonesië

Als ik begin te werken in de huishouding ben ik 15 jaar, vertelt Lili uit Jogjakarta. ’s Nachts om 2 uur moet ik opstaan. Tot 4 uur ben ik bezig eten te koken. Dat is voor het cateringbedrijf van mijn baas. Van 4 tot 9 uur was ik de kleren van de 11 gezinsleden. Dan geef ik de kinderen eten….Dit is het verhaal van Lili.
Veel van de 2,6 miljoen huishoudelijk werkers in Indonesie kunnen net zo’n verhaal vertellen. 35% van hen is nog kind. De Indonesische vakcentrale SBSI trekt zich hun lot aan. In 2007 gaat de SBSI in 3 grote steden op Java, Jakarta, Surabaya en Bandung, huishoudelijk werkers organiseren,

Dit bericht werd geplaatst in Indonesia actueel. Bookmark de permalink .

6 Responses to Een werkdag van Lili, huishoudelijk werker in Indonesië

  1. Geertjan schreef:

    Sigeblek je steelt mijn hart met jouw betoog voor de boe, zijn de kerels dan aan aan de kretek?

  2. sigeblek schreef:

    Even als anvulling :
    Hong kong , Singapura , zelfs niet lang geleden in Amerika , waar een TKIsters mishandeld etc werd door haar Midden Oostense werkgeefsters.
    In het begin zijn ze vaaklaag opgeleide vrouwen uit de dorpen .
    Tegenwoordig is het big bisnis , de ” export” van TKI werd ook als een buitenlandse inkomen gezien.
    In de laatste kwartaal van 2006 hebben ze 2 triljoen rupiah(hoeveel nullen en euri is het ??)naar huis gestuurd.
    Werd ook als pahlawan devisa genoemd.
    Logisch dat er veel illegale TKI- sters met valse papieren naar het buitenland gingen , de gevaren trotserend (uitbuiting,verkrachting etc).
    En die zijn dan de potentiele slachtoffers.
    Dat was ook 1 van de redenen bij hun zusters die in indonesia blijven en van de platteland naar de grote stad moeten trekken.
    Vaak zijn ze ook illegaal , dus chantabel.
    Je kan niet zo maar van een dorp naar de stad verhuizen , laat staan dat je fatsoenlijk werk kan vinden.
    Je heb nog geluk dat je als PRT kan werken, soms ben je gedwongen de ” oudste” beroep te gaan uitoefenen of werd bedelares.(gelandangan)
    Moet je eens gaan zien in sommige plaatsen in West Java (zal ook bij andere plaatsen zo zijn ), midden in the nowhere zie je dan een echte villa (mijn amsterdamse woningkje is nog kleiner en eenvoudiger) .
    En dat zijn dan villa’ s van de TKIsters die in de midden oosten etc hebben gewerkt(en nog steeds werken).
    In de toekomst zal de inkomsten mss hoger zijn dan de oude export producten zoals olie.
    Moet je gaan uitrekenen wat voor economische injecties dat kan leveren op de plaatselijke economie , huizebouwers , dienstverleners , scholen etc.
    Maar alles heeft ook zijn prijs.
    Sommige huwelijken zijn stuk gegaan , manlief ging vreemd of nemen stiekem een 2de vrouw.
    Het is toch wat .

  3. Blauwvogeltje schreef:

    Ik heb wel vreselijke verhalen gelezen over Indonesische pembantu2 in Maleisie en de golfstaten.
    Mishandeling, moord, zelfmoorden..
    De meeste schrijnende uitbuiting in Indonesie zal wel zijn bij de internwonenden.

  4. sigeblek schreef:

    Dat zouje toch niet geloven als je het niet zelf gelezen hebt.
    In 2007 en dan nog middeleeuwsw toestanden, uitbuiting ,niet betalen van loon , slavenwerk ?
    Terwijl men zogenaamd een wettelijk minimumloon hebben , gespecificeerd als min.loon van de grote steden(o.a Jakarta) , en provincies.
    Kennelijk is er nog steeds misbruik gemaakt door veel mensen .
    De vraag is of het voor de hele “branche” van huishoudelijk hulp geldt of alleen maar de zgn intern PRT er/sters.
    Zulke lange werkuren kon alleen maar gebeuren bij de inwonende PRT er.
    Voorzover ik weet (van 30-40 jr geleden )hebben ze meestal 10-12 uren per dag .In de praktijk is het vaak niet echt tot 12 uren doorbuffelen .Meestal is het afgewisseld en onderbroken door “niet productieve”uren.
    Wel moeten ze “standby”blijven.
    Bij de uitwonende PRT er/sters zitten ze gemiddeld ook 8 uren perdag , daarna gaan ze naar huis.De misbruik gebeurt in de meeste gevallen bij de intern wonende PRT er. Intern betekent dan wel gratis kost en inwoning.
    Tegenwoordig hebben ze ook vaak taakverdeling , meestal heeft men 2 of 3 werkkrachten , voor huishoudelijkwerk , kinderen verzorgen/wegbrengen-ophalen v.d school etc.
    In de kleine huishouding gaat het vaak mis omdat er alleen maar 1 of 2 personeel aanwezig zijn , dus ze moeten daardoor langer en harder gaan werken.
    In de grote(re) steden verdienen ze meestal tussen 3/400.000 rupiah /maand als ongeschoolde nieuwkomers.
    Meestal komen ze dan in de buurt van 15 of 16 jaar.
    Een “ervaren”huishoudhulpje” kan meer verdienen , en omdat ze intern wonen kunnen ze ook gaan sparen.
    Vaak na 2 of 3 jr werken gaan ze dan trouwen met een dorpsgenoot.Hebben ze al een paar juta rupiah gespaard.
    Voor de externe huishoudhulpje geldt andere salarisniveau(min. loon).
    Voordeel is dat ze alleen maar ong. 8 uren werken.De weekenden hebben ze natuurlijk vrij.

  5. Indo Inside schreef:

    Amnesty International houdt zich ook bezig met de uitbuiting van Indonesische hulpen (zie ‘Indonesische overheid faalt bij de uitbuiting van huishoudelijke hulpen’ op mijn website [23/3]). In 2005 had Human Rights Watch ook al de uitbuiting van honderdduizenden minderjarige dienstmeisjes in Indonesi aan de kaak gesteld. De toenmalige minister van Sociale Zaken had daarop gezegd dat de meisjes maar moeten weglopen als zij zich slecht behandeld voelen! En dat was al in het Yudhoyono-tijdperk.

  6. Blauwvogeltje schreef:

    Het woord ‘baboe’ is afgeschaft, want het was te denigrerend en te koloniaal.
    Maar …. in hoeverre zijn de pembantu2 van nu beter beschermd tegen misbruik ? cq verkapte slavernij ?
    Was er een vakbond mogelijk in het Suharto-tijdperk ?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *