Als ze 2 dagen later op gesprek gaat en jij gezellig met je man aan de Vinkeveense plassen koffie drinkt, denk je : ” Leuk, goede sollicitatietraining”.
Maar als je een halve week later naar Den Haag scheurt, begin je toch  te twijfelen. En wanneer er na 2 weken gebeld wordt en je hoort dat ze echt gaat denk je : “Slik…..dus toch!”
Dan heb je nog 3 weken om kleren te kopen, schoenen, cadeautjes, telefoon, enz enz.
Ben je op de ambassade geweest en heb je de andere leerlingen gezien. Andere ouders ontmoet.
Heb je allerlei formulieren ingevuld en vragen beantwoord: ” Hoe reageert uw kind op diciplinaire maatregelen?”  Nou gewoon,we schreeuwen heel hard tegen elkaar en wie het hardst schreeuwt heeft gewonnen.
Nee onzin. Je beseft dat je kind een unieke kans krijgt om een ander land en een andere cultuur te zien. Een enorme buitenkans die niet zomaar voorkomt. Ook een kans om op een andere manier naar Japan te kijken. De geschiedenis heeft ons daarin  gekleurd.En het is jammer dat je vader dit niet meer meemaakt.
Je bent als ouders blij, trots en ook gespannen. Als ze het maar volhoudt. Als er maar niets gebeurt.
Moeders laat je kinderen los werd er gezegd op de ambassade.
Oke, snij die navelstreng maar door.
Maar hij is verdraaid taai.
 
Teunie