Augustus, de maand van de herdenkingen, sloft naar zijn laatste dag. Vandaag is het de sterfdag van mijn vader. Daarom dit gedicht van Kantjil.
Stille Schreeuw
De herinnering aan het Japanse kamp
zwerft door zijn gedachten
als een loodzware, verstikkende damp
Elke knippering van zijn ogen
vertelt een hoofdstuk over zijn
kleine gastheren zonder mededogen
Zijn tranen zijn onzichtbaar
in de zachte glimlach
die glinstert onder zijn grijze haar
Geen gehoor voor zijn verhaal,
slechts voor hun die kunnen lezen
zijn zwijgende indische taal.
...................
Indisch4ever 
Merci voor jullie aandacht, maar het is alweer 17 jaar geleden.
Ieder jaar denk ik nog wel even aan hem op zijn sterfdag
Pa was een moeilijk mens, ook voor zichzelf.
Ik heb hem in zijn laatste jaren milder zien worden.
En dat is een innerlijke rijkdom.
De getekende kampbeulen in het plaatje hebben echt bestaan.
Het waren de kampbeulen van kamp Haroekoe, waar mijn vader maar 3 maanden was.
Dus hij heeft ze echt meegemaakt.
Hij zal zijn herinneringen wel gehad hebben, maar hij zweeg…
Ook tegen mijn moeder.
Blauwvogeltje………sterkte.
buring biru ook van mij, sterkte vandaag.. zag t niet eerder dan vanavond en al ochtend de volgende dag in NL.. zal n kaarsje voor je aansteken.. keep up that chin, old friend.. know that there are many who are thinking of you. pb
Ik wil je veel sterkte toewensen, ook voor de rest van de familie.
En het doet mij veel dat “De Stille Schreeuw” ook jouw Vaders schreeuw was, en van nog zovele anderen.
Moge Pa in vrede rusten en glimlachend genieten van zijn nieuwe leven aan de andere kant.