Een tropisch feestje in winters Ede Door MARGREET TERPSTRA 25 januari 2005 EDE – Music for Asia. Tientallen muzikanten met de wortels in het oostelijke werelddeel speelden gisteren in Cultura om harde euro’s te verzamelen voor de door de zeebeving getroffen landen. “Molukkers zijn altijd te laat”, grapt presentator Rocky Tuhuteru als van de aangekondigde band Triba alleen de gitarist op zijn plek blijkt te staan. Het gejoel dat vanuit de zaal van Cultura volgt tekent de sfeer: intiem, familiair. En heel gezellig. Binnen een week waren de kaarten voor Music for Asia uitverkocht. Terecht. Waar tref je nu Marlayne, de legendarische zanger van Massada Johnny Manuhutu en Jan Akkerman op één concert? De in Indonesië geboren Edese muzikant Jimmy Glasmacher kreeg hen, en nog tientallen anderen, bij elkaar. Wie echter alleen voor de muziek komt, wordt direct met de neus op de feiten gedrukt met een filmpje over de zeebeving die vooral door het geluid van de golven erg indringend is. Het kaartje was met 12,50 euro spotgoedkoop om zoveel mogelijk geld naar het goede doel te krijgen. Dus: koop de loten waarmee je een door Akkerman gesigneerde gitaar kunt winnen, betaal twee keer zoveel voor de consumpties en koop gedragen sportpetten.

En: geniet van de muziek. Want het gezelschap dat optreedt is in alle opzichten zo divers dat er voor ieder wat wils is. Volksmelodieën worden afgewisseld door jazz of funk, rauwe gitaarklanken door lieflijke zang. Het publiek kijkt, luistert, wordt ondergedompeld in warme tropische klanken, reageert. Na het Maleisisch ‘Onze Vader’, door Aïs Lawalata gezongen, is het stil. Maar als hij Siang Malam (dag en nacht) inzet, raken de toeschouwers los en begint een man op het balkon in zijn eentje staand te swingen. Johnny Manuhutu van de band Massada, die in de jaren zeventig furore maakte, maakt er een feest van. Gebruikt donderende bassen en snerpende trompetten in zijn liedjes. Trekt een vrouw uit haar stoel om mee te dansen en wenkt een ander, die zojuist toegegeven heeft wel fan te zijn, maar nooit een concert te hebben bijgewoond. Hoe hij danst? “Wauw”, is het kernachtige antwoord. De artiesten spelen niet alleen voor het geld, zelfs niet voor het publiek. De liefde voor de muziek straalt van hun gezicht af. Stil is het tijdens het optreden van Monica Akihary, die gewone noten afwisselt met kir- en fluitgeluidjes. Pas als ze klaar is klinkt een daverend applaus en de vraag om meer. Zangeres Nancy van Hek, een van de kernleden van de band Triba (ofwel trio and band), geeft een combinatie van jazz, funk en nog wat muziekstijlen ten beste. Zingt een klein kind vermanend toe dat het moet gaan slapen, hoewel dat met een zevenkoppige band die dito geluid produceert ook wel lastig zal gaan. Het feest duurt nog lang. Bij het vertrekken lijkt de buitenlucht ineens niet meer zo koud als eerst.      Bron: De Gelderlander Meer info