Dappere Moeders:
Sinds maart 2022 is de stichting “De dappere moeders in de Japanse interneringskampen” in het UBO-register ingeschreven.
De doelstelling: Een speelfilm over vrouwen en kinderen tijdens de Japanse bezetting
Nooit eerder werd door een Nederlandse filmproducent een speelfilm gemaakt over ‘Vrouwen en kinderen tijdens de Japanse bezetting’. Meer dan 65.000 Nederlandse vrouwen en kinderen moesten drie jaar lang in barre omstandigheden zien te overleven. Over 15 à 20 jaar zal geen enkele kampbewoner nog in leven zijn, daarom moeten de herinneringen uit die periode voor de toekomst bewaard blijven om overgedragen te worden aan volgende generaties.
Over de speelfilm
Op 26 februari 2022 vond in Den Haag een ontmoeting plaats met bestuur Dappere Moeders en het Comité van Aanbeveling voor de speelfilm over de Vrouwenkampen tijdens de Japanse bezetting: werktitel: “De laatste dans op Java”
___
Kees heeft “Mogen wij altijd in dit kamp blijven?’ bewerkt, zodat de vele aspecten in de Japanse vrouwenkampen worden belicht met tevens de gruweldaden in de Bersiap periode
...................
Indisch4ever 
In foto’s en filmpjes van het leven in de jappenkampen, overheersen de blanke mensen.
Mijn idee is dat in de burgerkampen te Sumatra een meerderheid van gemengde afkomst was. Maar in Java niet.
Misschien was te Java 20% van gemengde afkomst, maar door meer blanke voorouders was het niet goed te zien op de beelden.
Te Java waren mijn moeder, zuster, oma, broer en neef in een jappenkamp.
Allen van gemengde afkomst.
Van een afstand was het aan mijn moeder en tante niet snel te zien dat ze indo waren, dwz 7 totokovergrootouders, 1 Javaanse overgrootmoeder.
Ik vind die moeders met kinderen zeker dapper . Ze moesten in de kampen dapperder zijn dan in vredestijd buiten de kampen.
‘De dappere moeders in de Japanse interneringskampen’ lijkt als titel nogal ongelukkig gekozen en weinig doordacht. Want wat waren dan vrouwen zonder kinderen in deze kampen? Waren zij dan niet even dapper of laf?
Om onnodige discussies te voorkomen, zou de Stichting op zoek kunnen gaan naar een titel die meer recht doet aan de ervaringen van alle geïnterneerden.”
“Hopelijk worden in de toekomstige film niet dezelfde fouten gemaakt als in de discutabele film ‘Het Jaar 2602’. Deze film, die interviews afgewisseld met archiefbeelden, bood een waardevol inkijkje in de ervaringen van Europeanen en Indo-Europeanen in Japanse interneringskampen. Echter, de wijze waarop de Indo-Europese Nederlanders (Indo’s) in beeld werden gebracht, was totaal onvoldoende. Hun specifieke identiteit en positie tijdens de Japanse bezetting kwamen onvoldoende aan bod. De film mistte daarmee een essentiele nuance en bood voornamelijk herkenning en erkenning aan de totoks. “Slegs vir blankes” zouden ze toen Zuid-Afrika zeggen.
De film wordt geproduceerd door FATT Productions, een internationale Film, Arts, Television and Theatre producent in Amsterdam. De core business is het produceren van speelfilms en televisieseries. Gemaakt van hoge kwaliteit en met het doel een wereldwijd publiek te bereiken, zoals het bekende gezegde: van hier tot Tokyo. Of zoals wij het graag zeggen: “From Amsterdam To Tokyo”.
Tokyo lijkt wat hoog gegrepen. Uit recent onderzoek in Japan blijkt dat Japanners weinig tot geen belangstelling hebben voor het leed van de slachtoffers van hun oorlogen, behalve natuurlijk hun eigen slachtoffers waaronder oorlogsmisdadigers gememoreerd in het omstreden Yashukuni shrine en oorlogsmuseum in Tokyo en natuurlijk het Peace monument en de atoombom in Hiroshima.
@Dappere moeders; ‘speelfilm etc.’- Mi. is er ooit een film gemaakt; nl. A town like Alice. Over een vrouwenkamp op Sumatra.
vergeten word dat de moeders die buiten het kamp bleven net zo moeilijk hebben.
Geen inkomen en toch hun kroost eten geven.Schande dat deze moeders vergeten worden.Er zijn nog meer vehalen over de oorlog ,die je nooit tehoren krijgt.
Laten wij allen hun ook herdenken.
@ErnestHoff; ‘buiten het kamp etc.’- Inderdaad; mijn moeder toen 28 jr.oud met 2 zonen! Die ons door de hele Jappentijd en bersiap periode heen loodste. -Bij de Japanse aanval per laatste trein uit Semarang richting Ambarawa vluchtte. Onderweg toen een Japanse vliegtuig over kwam vliegen uit de gestopte trein met ons sprong. Daarna dagen lang van ene dessa naar de andere met grobbaks/lastwagens meeliftte! Altijd zorgde voor onze veiligheid, eten etc. tijdens die hele bezetting/bersiap……heb haar nooit persoonlijk bedankt. Daarom heb ik op 4 mei 2022 herdenking op de Dam, de krans vooral ook aan haar opgedragen!
Goed initiatief.
Goede avond Boeroeng,
Fantastisch dat je mijn bericht zo mooi hebt weergegeven. Wat zullen de bestuursleden van de stichting VJB schrikken!
Heel veel dank, als er bijzonderheden komen, hoor je van me.
Hartelijke groet,
Henriette van Raalte